Aan alles komt een eind. En dus zit ik hier in de luchthaven
van Sevilla, die mij vertrouwder lijkt dan de woning waar ik straks zal toekomen, te wachten op mijn terugvlucht. De afgelopen weken waren even mooi als al hun
voorgangers.
De examens verliepen vrij vlot nu ik de taal machtig ben, en
duurden ook minder lang als tijdens het eerste semester.
De 22e was ik klaar, en s avonds brachten we nog
eens een typische avond op-stap-met-Elena door. Eerst afspreken op calle
Chile voor een botellon, dit keer met last van de politie nu deze vorm van
groeperen en uitgaan verboden is. Dan allemaal de autos in op zoek naar een
clubje, en als het niet fantastisch blijkt, opnieuw de auto in naar een
volgend. Een formule die keer op keer een leuke avond oplevert. Deze keer was
Janisis, Thomas nieuwe Griekse kotgenoot, ook van de partij. Altijd een
aangename metgezel en tevens onze privé-leraar Sirtaki dansen.
Een dag later vlogen Thomas en ik naar Valencia, een van de
Spaanse parels die we nog niet bewonderd hadden. Onze jeugdherberg (voor het
eerst geen Erasmuscompaan in deze stad) werd voornamelijk bevolkt door
Nieuw-Zeelanders, die allen daar waren om hun zeilteam aan te moedigen tijdens
de Americas Cup, eveneens reden van ons bezoek. De eerste dag brachten we integraal
door aan de haven, van loods naar loods wandelend, de voorstellingen van de
teams zien, om uiteindelijk de tweede manche van de finale op groot scherm bij
te wonen, omringd door luidruchtige Nieuw-Zeelanders en Zwitsers met koebellen,
de twee protagonisten dus in de Americas cup. Het was een uitzonderlijk
spannende regatta, met een overname van de koppositie halverwege door de
Nieuw-zeelanders (een uitzonderlijke wedstrijdwending, die al sinds 1992 niet
meer gezien was), die uiteindelijk ook de overwinning in de wacht wisten te
slepen. Heel de loods werd overmand door een Kiwi, kiwi geschal van de
co-patriotten der overwinnaars. Als je weet dat zeilen een nationale sport is
in Nieuw-Zeeland, zoals voetbal bij ons, en de Americas Cup het belangrijkste
tornooi, vierjaarlijks zoals een WK, begrijp je de hysterie misschien iets
beter. Een prachtige belevenis. Dag twee deden we de stad zelf per fiets, met
de architecturale hoogstandjes van Calatravas als uitschieters. De laatste dag
het oude stadscentrum en daarna naar de haven voor een nieuwe regatta, die
helaas uitgesteld werd wegens mindere weersomstandigheden.
Bij de terugkomst s avonds in Sevilla repte ik me naar de
bar Arte, alwaar mijn kotgenoten en ik afgesproken hadden met enkele amigos van
het afgelopen jaar. De meesten die ik nog eens wilde zien kwamen af en het werd
een gezellige avond, waarin veel gepland werd maar waarvan waarschijnlijk
weinig verwezenlijkt zal worden. Wederom vatte mijn huisgenoot Claudio het goed
samen, de dag erna toen ik met hem en Julian nog een laatste tapa ging steken: De
kans dat we elkaar nog eens zien is groter dan die een jaar geleden was, en dat
op zich is een fijne vaststelling.
De laatste twee dagen heb ik nog als een gek mijn
professoren afgedweild in een poging mijn puntenkaart ingevuld te krijgen, wat
nu min of meer gelukt is. Er ontbreekt er nog ééntje, maar daar kan Thomas nog
voor zorgen, die een weekje langer blijft.
Aan alles komt een eind. Erasmus zou Erasmus niet zijn moest
het eeuwig duren, het zou verhuizen heten.
Ik kijk terug op een fantastisch jaar, ik heb alles eruit
gehaald wat erin zat denk ik. Terug in België met een hoop ervaringen, een
nieuwe taal, frisse visies en met het geluk te hebben gehad mijn levenspad te
kunnen kruisen met dat van een hoop interessante mensen. Weer een beetje meer
de Europeaan die ik wil worden.
En ik kijk uit naar het volgend jaar.Mijn vrienden terugzien en oude banden die
nooit verslijten weer aanhalen. Nog even wachten en dan mijn vriendin terug zien. Nog een jaar de student in het vertrouwde
Leuven zijn, in plaats van maandenlang de vreemde op een vreemde plek.
Terugkeren naar je roots met een andere visie is als opnieuw
op reis gaan.
