Mijn flatgenoten en ikzelf voeren nu al gedurende drie weken oorlog met onze wasmachine. Nadat we onze huurbaas (mañana, mañana, ) eindelijk zo ver kregen om een expert te laten komen, die het toestel aan de praat kreeg, bevinden we ons nu echter in de laatste bloedige fase van deze strijd: het elimineren van de schimmel erin. Deze vijand blijkt echter van een hardnekkige soort te zijn. Menig aanval van onze zijde werd al afgeslagen. En na het meermaals laten draaien van onze wasmachine op volle toeren, en het steeds opnieuw constateren van de geur van een champignonkwekerij bij het openen van het deurtje, is de verslagenheid bij onze troepen groot. Claudio heeft al zijn toevlucht genomen naar Roemenië, met een volle valies vuile was, tevens om zijn visum in orde te brengen. Julian beperkt zich meer en meer tot handwas. Doch ik geef de strijd niet op. Met de hulp van bondgenoten als Cris en Thomas, die al beiden een deel van mijn was hebben gedaan, kan ik er nog wel even tegen aan. Maar het voortdurende gevaar van een counterstrike, zijnde een schimmelaanval op mijn nu al drie weken oude vuile was, is nooit veraf. Nadat ik zonet nieuwe munitie heb ingeslagen in de vorm van een ijzerspons en superdreft, hoop ik deze veldslag naar zijn beslissende hoogtepunt te brengen. Wordt beslist vervolgd.
Tips over biologische oorlogsvoering met wasmachineschimmels zijn altijd welkom. Hou echter rekening met een beperkt militair budget.
Als je compañero even bedreven is in het verzamelen van vrouwelijke gsm-nummers als knullig in het vertalen ervan, kom je wel eens op een vrijdagavond op zijn dakterras terecht en meldt hij: Ja, ik heb eigenlijk niets meer gehoord van Elena. (En laat dan Elena de Sevillaanse uit onderstaand bericht zijn die ons mee op stap ging nemen.)Ik las het laatste sms-bericht en merkte op met een licht geïrriteerde ondertoon (slechts licht en ondertoon, want Thomas had net voor het avondeten gezorgd): Ze stuurt dan ook dat wij moeten laten weten als we iets willen doen. Ah ja? Ja dat laatste zinnetje begreep ik niet echt.
Het vereiste een piek in het vrijdagavondse sms-verkeer, maar we werden uiteindelijk om 12 uur verwacht op Plaza de Cuba. Nog niet goed gearriveerd ter plekke, of we werden semi-klemgereden door een rood wagentje, Elena aan het stuur, handgebarend dat we moesten instappen. Enkele minuten later arriveerden we op onze eerste botellon.
Botellon: zn, m: Plein of straat waar alle lokale jeugd samenkomt met hun autos en scooters. De boxen schallen op hun maximum, clans worden gevormd en whiskey en rum vloeien al even volumineus. De Spaanse regering verbiedt het, de lokale politie gedoogt het. Het levert elf-jarigen met alcoholintoxicatie op en het is opletten voor de zogenaamde canis, die al flessenzwaaiend en karatestampend voor opstootjes zorgen. Het voelt wat zenuwachtig in het begin, maar na een aantal uren en dito glazen rum ben je best op je gemak.
Nadat we kennis gemaakt hadden met de lokale vriendengroep en in the mood waren, zoals dat dan heet, vertrokken we naar Orange, een van de vele Sevillaanse discotheken. Elena pikte nog wat vriendinnen op en loodste ons smooth omheen de security, die klaar stond om de 20 inkom te innen. Zoals dat wel eens vaker gaat in discotheken, kwamen de inkom - en drankprijs voor geen meter overeen met de muziek en sfeer in de tent zelf. Er rolden wel wat slangenmoves over de dansvloer (Ive got a reputation to keep, you know), maar ze misten toch wat overtuigingskracht. Toen mij even later de toestemming geweigerd werd om in een zetel plaats te nemen, en nadat ik een scheldtirade van de buitenwipper over mij kreeg omdat ik Thomas gevraagd had om daar ook eens proberen te gaan zitten, besloot ik dat de tijd van gaan gekomen was. Dit was echter gemakkelijker gezegd als gedaan. Elena ontstak zowat in een Spaanse furie toen ik haar meldde dat ik naar huis wilde. Ik vond echter nog altijd dat ik zelf mocht bepalen wanneer ik door wilde, en verliet de tent. Toch is het hier blijkbaar niet echt de gewoonte dat je zomaar een groep verlaat als je daar zin in hebt. Nu goed, na wat sussende woorden van Thomas kon ze het de volgende dag al weer vergeven. Ikzelf echter moest nog twintig minuten wandelen naar het eerstvolgende stratenplan, alwaar bleek dat ik nog drie kwartier van mijn appartement verwijderd was. Het was een lange tocht.
