16-04-2007 om 16:01 geschreven door Tom  

Peru dus. Ronduit fantastisch en nog beter bij momenten. Een bloemlezing:

Eerste dag Lima gedaan, wat vooral aardige buitenwijken heeft, met prachtige vergezichten op de Indische Oceaan en alles wat erin aan ’t surfen is. Dag erna naar Nazca getrokken, in de woestijn. Dit natuurlijk om de beroemde Nazca lijnen te zien, figuren en geometrische patronen die eeuwen geleden door de Nazcabeschaving in de woestijn gemarkeerd waren, waarschijnlijk met religieuze bedoelingen, alhoewel het voor altijd onduidelijk zal blijven hoe ze aan de kennis kwamen voor die complexe tekeningen. Vanuit de lucht te bewonderen, dus een klein Cessnavliegtuigje in. Na vijf patronen (…en nu langs de linkerkant, en nu even draaien en dan via rechts bekijken,…)  was ik zo misselijk als een hond. Nathalie even later ook. Maar wel serieus de moeite.

Van Nazca met de nachtbus naar Arequipa, la ciudad blanca de Perú. Voormiddag Arequipa bezocht, dan door naar Cabanacondé, een klein dorpje aan de rand van Cañon del Colce, oftewel de diepste canyon ter wereld. Er waren amper toeristen in Cabanacondé, en het restaurantje dat we vonden werd verlicht met kaarsen en een haardvuur. De schaarse electriciteit lichtte enkel een TV in een verre hoek en een barlamp op. Volgende dag vroeg op voor de afdaling. Rond negen uur beneden, dan baden in enkele bronnen aldaar, en dan in volle zon terug naar boven vooraleer de stijgingsregens van namiddag je inhalen. Allebei een zonneslag en sorroche, hoogteziekte, want het was ons eerste dag op grote hoogte (3200 m) en veel inspanning wordt dan eigenlijk afgeraden. De panoramas waren echter ongelooflijk, en de overvliegende condors maakten alles goed. ’s Nachts nog een lokale Semana Sancta processie bijgewoond. Het hele dorpje vormde een stoet door de straten naar het kerkje. Geen toeristen, geen flashes van fotoapparaten, we voelden ons al ongemakkelijk dat we erbij stonden, zo intiem was het eigenlijk.

Terug naar Arequipa en door naar Puno dan, aan het Titicacameer. Puno is in sé niet zo een mooie stad, dus we vertrokken al snel met de boot naar Taquile, via de Uros eilanden. Die laatsten zijn drijvende eilanden gemaakt van riet. Taquile is een eilandje op het Titicacameer, waar een indianengemeenschap met een duizendtal samenleeft. Ze leven “in gemeenschap” wat wil zeggen dat er enkele vissen, anderen het land bewerken, sommige snuisterijen aan toeristen verkopen, en alles eerlijk verdeeld wordt over alle bewoners van het eiland. Prachtig, toch? Toeristen kunnen blijven overnachten, alhoewel het niet zo veel gebeurt, en hiervoor is er een beurtrol opgesteld zodat iedereen om de beurt de inkomsten krijgt. We bleven met een handvol over voor een nacht en dag op het eiland. Het is zeven km lang, maar met de heuvels en de hoogte (4000 m, deze keer), ben je toch een eind aan het stappen. We leerden enkele voorbijkomende indianen het gebruik van een verrekijker, en later aten we samen met de familie in hun keukentje. Gelukkig sprak de vader een woordje Spaans, en konden we zo met de rest van de familie, die alleen Quechua sprak, communiceren.

Van Puno naar Cuzco, Quechua voor “navel van de wereld”, en dat was de voormalige Incahoofdstad in die tijd dan ook. Na een kort bezoekje Cuzco city vlogen we Puerta Maldonado binnen. Min of meer alleen bereikbaar via vliegtuig. Er hing een vrijbuiters- en avonturiers sfeer, die je wel eens vaker aantreft bij dorpen op de rand van een beschaving. Via een jeep- en later boottocht kwamen we uiteindelijk midden in de selva (regenwoud) terecht. Persoonlijk vond ik dat een van de fascinerendste zaken waar ik me al mee heb bezig gehouden de afgelopen 21 jaar. Vier dagen lang ploeteren door het regenwoud, moerassen en meren. Plaatsen doorkruisen, tot je middel in het water en met stokken slangen verdrijvend,  waar zeven jaar geleden een anaconda een local gewurgd had. Piranha’s vissen en ondertussen door toekans gadegeslagen worden. Een tropische regenstorm door in sneltempo, wegens gevaar voor neersuizende takken. ’s Nachts met stokjes tarantulas uit hun holen jagen. (Totdat je vriendin duidelijk terug naar huis wil). Apen achterna tot je de weg kwijt bent, en dan met de machete weer terug. De rivier met de stroom mee afvaren ’s nachts, motor uit, en met een zoeklicht de reflecterende ogen van kaaimannen spotten. Giant ants en termieten alom. ’s Ochtends papegaaien gadeslaan vanuit een camouflagehutje. Een wespensteek die opeens centimetersgroot wordt en Nathalie haar hand die opeens twee keer zo dik werd van een beet. Alles opeten wat je onderweg tegenkomt en eetbaar schijnt te zijn. Vleermuizen. Gaan zwemmen in de Tambobaté stroom bij zonsondergang. (De sidderalen en pijlstaartroggen zouden alleen aan de rand van de rivier zitten waar er minder stroming is, de kaaimannen zijn mensenschuw, de piranhas komen slechts af als je bloedt en de gore beestjes die op je urine afkomen, je urine leider inkruipen, zich met weerhaken vastzetten en alleen operatief verwijderd kunnen worden, tja, tot nu toe heb ik er nog geen last van). Achteraf vertelde de gids dat het ook voor hem de eerste keer was dat hij in de rivier sprong. Net zoals het anaconda verhaal ook na het moeras kwam, en zijn piranhalitteken ook na het vissen. Tactvol was hij wel. Iedereen die me een beetje kent kan zich wel voorstellen dat ik daar rondliep als een kind in een pretpark-snoepwinkel-annex-grote-sinterklaas-show.

Uiteindelijk hebben ze me dan toch die jungle uitgekregen en trokken we de laatste dag naar Ollantaytambo, een dorpje door inca’s gebouwd en waar de mensen nog echt in oude incahuizen leven, om van daaruit dan MachuPichu te bezoeken. Knappe ruines in een schitterend decor, zo op de rand van oerwoud en Andes. Maar de enige manier om er te geraken is via een gemonopoliseerde treinrit en jong en oud klaagde over de prijzen. Maar zoals een gepensioneerde Amerikaan het me vertelde: “De Europeanen hebben die indianen vijf eeuwen lang uitgebuit en gedecimeerd, ze mogen de gringos nu wel eens terugpakken”. Hij had in feite wel een punt, de man.

Nu weer huiswaarts en ik moet zeggen de verwachte kater blijft uit. Sevilla is prachtig in de lente, het voelt goed om ook nog eens wat te werken en over een week staat er een allegaartje Bilzenaren hier. Dat wordt dus “bokken tetten” op de feria. And city trippin’ with my favourite allies…

16-04-2007 om 00:00 geschreven door Tom