19.00: In Sevilla nemen Thomas en ik de trein naar Cádiz. Die zit al behoorlijk van met feestneuzen en ander carnavalliefhebbend volk. Een plaats wordt echter vlot bemachtigd.
21.00: Aankomst in Cádiz. Bagage plaatsen we in lockers aan het station. Eerste contact met plaatselijke bevolking is vrij ontnuchterend. Carnaval wordt traditioneel pas de zaterdag gevierd. Vrijdag valt er niet veel te beleven.
21.30: Ir de tapas en even nadenken. Het leek ons al vrij snel onmogelijk dat er in Andalusië niet gevierd zou worden de avond voor de eigenlijke feestdag. Kwestie van je streek een beetje te kennen. Vraag was gewoon: waar in deze stad?
22.00: Start operatie: “volg feestneuzen”. We bevonden ons ongeveer op het centrale plein, en al gauw werden we gepasseerd door een pater, hand in hand met een prostituee. Niet dat ik zo een carnavalspecialist ben, maar in katholiek Spanje gebeurt dit enkel dan. We schoten direct in actie, bleven voortdurend enkele tientallen meters achterop, en na een wirwar van straatjes kwamen we uit op Plaza Nueva, tegenover het theater van Cádiz.
23.00: Plaza Nueva stroomt vol. Enkele youngsters vertellen ons dat er in het theater een massa beroemdheden verzameld zijn om een of andere show bij te wonen. Maar het blijkt al snel dat het échte feest zich buiten af gaat spelen.
00.00: Met “un litro” in de hand positioneren we ons ergens boven op de trappen van een centraal gebouw. Mooi overzicht. Het plein stroomt vol. Cádiz ontwaakt. En begint te feesten…              
01.00: Onze bieren zijn op, het socializen is begonnen en al gauw worden de glazen weer gevuld door vriendelijke buurmannen- of vrouwen. En wederom gevuld. En wederom… Het bottelon-syndroom.
03.00: Uw verslaggevers oogjes, al open van ’s ochtends vroeg om zijn examen dat hij diezelfde dag nog had te kunnen nakijken, vallen even dicht. En openen weer. De massa roert zich…en begint te zingen. Vlakbij staat een trommelaar, en op de verschillende ritmes die hij laat horen weerklinken korte liedjes uit duizenden kelen, als in een voetbalstadion. We kijken met open mond en van de eerste rij toe. Even later zingen we mee alsof we hier al jaren wonen.
04.00: De regen valt opeens met bakken uit de lucht, maar niemand lijkt het zich aan te trekken. Wij zitten verscholen onder het afdak van het gebouw.
04.30:  De regen houdt aan en de mensen beginnen af te druipen. Het echte feest is immers morgen pas.
05.00: We beginnen aan een terugtocht door de stad. Thomas gidst, want hij was al eerder in Cádiz geweest. Thomas verdwaalt, en met hem ik ook.
05.20: We komen uit aan een overdekte markt, waar men bezig is de vis-en vleeswaren voor de volgende ochtend uit te stallen.
05.45: We komen terug min of meer in het centrum terecht. Vinden een openstaande churroskraam. Churros is een soort van gefrituurd deegwaar, niet vergelijkbaar met kebab, maar met dezelfde doelstelling: nachtelijke honger stillen.
06.15: Bagage terug uit de lockers van het treinstation gehaald en richting busstation.
06.45: Bus naar Algeciras, de Spaanse haven bij uitstek voor Marokko. Even rust.
08.00: We worden beiden wakker: waar zijn we?! Toch niet te ver? Thomas haast zicht naar de buschauffeur die ons geruststelt: nog maar in Tarifa.                          
09.00: Aankomst Algeciras. We besluiten door te gaan en begeven ons naar de haven.
10.00: Vertrek naar Ceuta, de Spaanse enclave op Marokkaans grondgebied.
10.40: Aankomst Ceuta. We wisselen onze euros voor dirhams, proberen al te wennen aan het afwimpelen van aanklampende Marokkanen, en vetrekken naar de grens.
11.00 : Oversteken van de grens in Ceuta. Hallucinant gewoon. Alles en iedereen stapt uit de bus, en begint aan een wandeling door een grote artificiële grenspost. Na een tweehonderd meter worden de paspoorten gecontroleerd. Daarna kom je aan in Marokko.
11.20: We wandelen Marokko binnen en voor ons doemt een blauwe zee op van tien tot vijftien jaar oude Mercedessen. Er zijn immers geen bus-of treinverbindingen tot in Ceuta vanuit Marokko. Vanaf hier moet je tot de eerstvolgende stad met de taxi collectivo.
11.45: We kruipen in zo’n Mercedes met een moslima en een Spaans-marrokaanse. Na een goed half uur bereiken we Tetuan, een van de eerste grote steden aan noordkust van Marokko.
12.30: De eerste bussen voor Fez, de stad waar we die dag wilden geraken, vertrekken pas rond twee uur plaatselijke tijd. We hebben dus nog even nadat de klok een uur is teruggezet. We lopen het stadscentrum in onze eerste gedachten worden wederom bevestigd: dit is echt Afrika. We doen ons te goed aan een sandwich in een van de lokale broodjesbars, genieten voor het eerst van de Marokkaanse keuken, en trekken de ogen open bij het betreden van de plaatselijke medina.
14.00: We vertrekken naar Fez. Een busrit met CTM, een van de betere busmaatschappijen.
’s Avonds komen we aan in Fez, wandelen naar de jeugdherberg, installeren ons en gaan nog iets eten. Het lijkt alsof er de afgelopen 24 uur een week gepasseerd is. De ochtend van de dag ervoor nog een examen aan het maken, wat later in Noord-Afrika. En de reis moet nog beginnen.

01-03-2007 om 16:39 geschreven door Tom  

Dag allemaal. Wederom een poos geleden. Hier zit ik ongeveer halverwege mijn examenperiode, die met negen stuks toch wel kan tellen me dunkt. Maar de moeilijkste vakken liggen normaal gezien alweer achter de rug. En de hoop op geen kleerscheuren nog steeds overeind. De gebruikelijke chaos bereikte hier een hoogtepunt. Nog practicas en taken voor tijdens de examens of juist ervoor, examenroosters met uren afhankelijk van waar je je examenrooster leest, ’s ochtends aankomen en horen dat het ‘s namiddags doorgaat,…Telkens je denkt, nu heb ik het toch wel gehad, nu verschiet ik van niks meer, bedenken ze weer iets nieuws. Het houdt ons beiden bezig.

Het verschil met Leuven is soms groot en soms niet. Over het algemeen zijn de cursussen dunner, maar ligt het accent veel meer op vanbuiten leren, niet direct my cup of tea, maar evenmin onoverkomelijk. Wat het meeste tegensteekt tijdens de examens is de eenzaamheid. De gemiddelde Erasmusstudent komt hier voor een vak of drie, waarvan de uitslag hem hoegenaamd niet interesseert. De gemiddelde Spanjaard bekijkt zijn uurrooster en schrapt wat hem slecht uitkomt. Ze doen er dan ook gemakkelijk een jaar of acht over om ingenieur te worden. Helaas biedt Leuven niet echt deze twee opties aan, dus is het toch nog studeren, een beetje op je eentje. Of een citytripje maken in September, wat me minder aanspreekt. Maar goed, het blijft minder leren en het zou ook echt té schoon zijn anders.

Mijn examenperiode loopt trouwens tot een stuk in de tweede semester, waardoor ik me genoodzaakt zal zien iets later enkele lesvrije weken in te lassen. Het Afrikaanse continent, Granada, Cadiz Carnaval,… is slecht een greep uit wat me nog te wachten staat. Men zou van minder vrolijk worden. Een temperatuurtje van 22 graden bijvoorbeeld. Om maar iets op te noemen.

U hoort nog van me.

03-02-2007 om 00:00 geschreven door Tom  

Buenas. De laatste weken zijn voorbij gevlogen. Naar school gaan, in het cafetaria gaan eten, een koffietje drinken op het grasveld, studeren, filmpje zien, koken, de stad in,… Maandagmiddag zit ik standaard in het cafetaria met een stel Duitsers, en de laatste keer blikte iedereen even terug op de afgelopen drie maanden, alvorens naar huis te gaan met kerstmis. Het is ontzettend snel gegaan, maar toch lijken de eerste herinneringen erg ver weg. Het voelt tegelijk alsof ik er al veel langer zit, zo gewoon ben ik alles beginnen te vinden. En zo ongewoon lijken de herinneringen aan mezelf worstelend door de eerste dagen, een kot zoekend, weinig begrijpend, echt trying to make a living.

Mijn eerste practicum bijvoorbeeld. Terwijl ik zorgeloos wat meewandel met studenten en prof, met een blik van “interessant, zeg” wordt ik bruusk gewaar dat ik te maken heb met een practicum van de erge soort. Dat wil zeggen niet gewoon verplicht aanwezig zijn en luisterend bakkes opzetten, maar écht thuis werken achteraf. Daarbij, voegt de prof eraan toe, moet je werken in groepjes van drie. Qué putada. Grond zinkt al weg onder mijn voeten. Dit was een practicum van een les waar ik alleen tussen vijftig Spanjaarden zit, dus veel volk kende ik daar absoluut niet. Ik zag mezelf al alleen proberend dat op te lossen, maar ik besluit toch maar een standaard “beuk jezelf in in een vriendengroep poging” te wagen. Hoe gaat zoiets te werk? Elke keer hetzelfde. Terwijl iedereen naar buiten stapt, vertraag je je tempo tot dat van een groepje naast je, draai je je om en stel je een stomme vraag over de leerstof. Dit doe je best in gebrekkig spaans, zodat ze direct doorhebben dat je stomme vragen stelt omdat je hier nieuw bent. Doe je dat in vloeiend spaans, dan denken ze dat je een stomme vraag stelt omdat je in hun vriendengroep wilt beuken, wat je dus beter niet laat uitschijnen. Je krijgt een antwoord: “Sí”, “No” of “No sé” en telt tot twee. Tijdens die twee tellen kijk je de kat uit de boom of ze de vraag stellen: “Van waar ben je?” Stellen ze die vraag, dan heb je geluk, ze zijn geïnteresseerd, en misschien heb je hier wel wat vrienden in wording zitten, of wie weet zelfs practicapartners. Stellen ze die niet, pech gehad, je zegt dag en wandelt door.

Ik had pech. Versnelde mijn pas en liep verder. Juist aan de hoek hoor ik opeens “He Tom!”. Ik draai me om. “Ja?” “Heb je al een practicumgroepje?” “Tuurlijk niet.” (Denk je nu echt dat ik mijn tijd zou verdoen met stomme leerstofvragen als ik al een practicagroepje had?) “Je kan bij ons, hoor.” En hup, de hemel daalt op aarde neer, je wisselt gsm-nummers, spreekt af dat je elkaar nog in de klas ziet, en je weet het komende uur met je vreugde echt geen blijf. Het kan ontzettend snel gaan.

Dus vorige weken met Pablo en Concha, want zo heten mijn Samaritanen, afgesproken. Echt een toffe bedoening geweest. Eerst bij de een thuis, Pablo, tussen zijn vrienden, koffiekes drinken, later wat werken, en dan pintjes gaan pakken. In barretjes komen waar je nooit eerder geweest bent. (Later op de avond begon Pablo Concha zwaar te tunen, zodat ik vijfde-wiel-aan-de-wagen-gewijs voor het hazenpad koos. Maar dat neem je er allemaal bij.)  Later dan bij Concha de practicas afgemaakt. Jammer eigenlijk, heb me echt goed geamuseerd telkens.

Dinsdag is Paco hier gearriveerd. Die bracht een week van zijn vakantie door in Madrid bij Hans en bij ons in Sevilla. Nu zitten we allemaal samen op het vliegtuig naar Londen, om na een korte citytrip huiswaarts te keren. Ik had het ontzettend druk de afgelopen dagen met practicas en studeren voor een examen deze ochtend. Dus veel rondleiding heb ik niet kunnen geven. Maar dinsdag was wel de avond van ons kerstdiner. Een vijftiental vrienden uitgenodigd, de beste koks aan het werk gezet, en dan gesmuld van gevulde kalkoen met gebakken aardappeltjes en lekker salaatjes. Chris is een culinair fenomeen. Later dan de dessertjes tot ons genomen met een beker foërstangeböhle, fonetisch proberen te schrijven, of wat volgens de germinators “the best thing in the world" is). We hebben het over een soort van cocktail van wijn waar je suiker in laat smelten door er rum over te gieten en dan aan te steken. Rond een uur of drie wel de policia aan de deur gekregen. “Weet je wel hoe laat het is?” “Ja” “Weet je wat er in Spanje mogen gebeurt?” “Neen” (Ik dacht echt iets speciaals of zo) “Er wordt gewerkt” “ Ah ja” En dan rustig de zaken beginnen af te sluiten.

De politie was trouwens vorige week ook al uitgebreid aanwezig in ons appartement, wegens het overlijden van het oude dametje boven ons. Ik hoopte stiekem op een plekje in haar testament, wegens enkele keren haar boodschappen naar boven te hebben gedragen als ik haar tegenkwam in de trappenhal. Helaas, tot nu toe niks gehoord.

En dan nu, zoals vermeld, Ryanairgewijs naar Londen en later terug naar België. Of ik er naar uitkijk? Ja, zeker. Maar dan weer terug naar Sevilla. Ik moet het hier nog afmaken. Ik ben hier nog niet klaar.

22-12-2006 om 12:59 geschreven door Tom  

Dag allemaal. Het heeft even geduurd, maar bij deze weer een resem nieuwtjes. Ook heb ik een tijdlang problemen gehad met het uploaden van foto’s, maar ik denk dat ook dit euvel van de baan is.

Waar waren we gebleven. Ergens op het punt waar Lisboa een herinnering werd en Sevilla weer de realiteit, denk ik. Terug naar school dus maar. Sla de volgende paragraaf dan ook gerust over.

We kregen een bedrijfsbezoek voorgeschoteld naar de lokale planta solar in opbouw. Oftewel een lesje in zonne-energie. Bouw een toren van meer dan honderd meter hoog, hang er bovenaan een ketel in, zet in het veld er omheen, over kilometers verspreid, allemaal grote spiegels en laat die de zonnestralen op de ketel reflecteren. Doe de ketel vol olie en sluit hem aan op een turbine. In theorie genoeg om een derde van Sevilla van elektriciteit te voorzien. Foto’s te zien via de link.

En de week erna mijn cumpleaños uiteraard. Even langs deze weg ook bedanken voor jullie mailtjes en berichtjes. Goed gevierd is er alleszins. Die donderdagavond met onze Spaanse vriendinnen op wandel, eerst een van de laatste? botellons gedaan, want dit weekend is het algeheel verbod van start gegaan, en dan naar de Aduana, een van de lokale discotheken voor het Spaanse volk. Thomas vleide zich achteraf netjes in onze zetel voor een korte slaap, want we werden al vroeg weer op school verwacht voor een bedrijfsbezoek in Cordoba. Amper twee seconden in de bus en al weer fijn aan het knorrend, waren we wederom het onderwerp om mee te lachen voor onze Spaanse medestudenten. Natuurlijk maakten we van deze gratis busrit gebruik om achteraf de stad Cordoba te bezoeken, voorwaar een pareltje. Veel rustiger en meer dorp dan Sevilla. ’s Avonds met de trein weer naar huis. Zondagavond had Thomas een verrassing voor me gepland, en die mocht er wel zijn. Voor het eerst naar een Hamman geweest in Sevilla, een overblijfsel van de Moorse bezetting. Warme baden, koude baden, stoombaden, zoutbaden, bubbelbaden en natuurlijk een massage om u tegen te zeggen. Waren we niet het enige niet-koppel geweest in een door kaarslicht omringde omgeving, we hadden ons nog meer op ons gemak gevoeld.

07-12-2006 om 15:06 geschreven door Tom  

Het had heel wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk konden we vrijdagmiddag vertrekken naar Portugal. Aan het stuur en tevens eigenaar van de auto: Karin, nog niet helemaal overtuigd om mee te gaan, maar al te ver heen om nog te kunnen weigeren. Maakten gretig gebruik van deze opportuniteit: Thomas, Chris, Julian en ikzelf. Nu was dit wagentje veel te klein voor ons maar de zon scheen hard en we waren optimistisch. Vier uur later was het wagentje nog steeds te klein, de zon vervangen door regen en wij bezweet en verkrampt, maar wel nog steeds optimistisch, en belangrijker, in Lissabon.

Kasper verwelkomde ons met een zelfbereide spaghetti. Zijn huisvrouw Sandra was iets minder gastvrij, maar Thomas’ regalo (een pot met olijven die al half gekraakt was door zijn allesvretende kotgenoot) brak heel wat ijs. De Germanators installeerden zich in Kaspaars woonstee, en even later vertrokken we naar Alesios casa, waar Thomas en ik zouden overnachten.

Een eerste zicht op Lisboa by night viel ons ten deel tijdens de wandeling, en gaf een glimp van wat ons nog te wachten stond. Na een gin-tonic en een onderlinge kennismaking, trokken we richting Barrio Alto. Dat is waarlijk een prachtig doolhof van straatjes, met barretjes in alle geuren en kleuren, in alle stijlen en genres. Je stapt gewoon ergens binnen, drinkt een goedkoop biertje, en als het niet geweldig is, wandel je naar een ander, ondertussen palaverend met iedereen die je maar tegen het lijf loopt. Maar natuurlijk kwamen we ook naar Lisboa voor The Luxe, beter bekend als Kaspers huisdiscotheek. Een boîte van drie verdiepingen, erg knap ingericht, met terrassen en dakterrassen die uitkijken over de Taag en Lisboa. Het was de volgende stop en tevens eindpunt, vanwaar we taxigewijs weer naar huis gebracht werden.

Zaterdag bezochten we Lisboa centrum. We namen het trammetje dat door de stad rijdt, wandelden van uitzichtpunt naar uitzichtpunt, verkenden de grote winkelstraten in het centrum en doken zelfs een sessie wijnproeven binnen. Later op de avond zetten we Chris aan het werk in de keuken, en liet hij wederom zijn klasse zien, zodat we goed gevuld konden vertrekken naar een concert in de buurt, wat Kasper geregeld had. Het speelde zich af in de sporthal van een lokale school, dus qua uitzicht erg leuk, maar de muziek viel eerlijk waar wat tegen. En laat nu dat meestal de reden zijn om naar een concert te gaan. De blikken werden dus wederom naar Barrio Alto gericht, al hadden we een hele beklimming nodig om er te geraken. Lisboa is voortdurend bergop en bergaf. In Barrio Alto deden we nog enkele cafétjes aan, alvorens via de lokale nachtbakker weer huiswaarts te keren. Ook zondag was het weer vroeg dag. Het klooster en de toren van Belem stonden op het menu. Wondermooi, allebei. En de lokale koekjes met geheim recept vielen ook best te pruimen. Maar waar het zondag allemaal om bleek te draaien, was de surfsessie. Om drie uur werden we verwacht aan de Atlantische oceaan, en de aanblik van al dat aanrollend geweld deed de laatste grote bek wel degelijk verstommen. Dit ging geen lachertje worden. De wetsuites werden aangetrokken (Tip om geen belachelijk Thomas&Tom figuur te slaan in een surfkeet: de ritssluitingen horen wel degelijk op je rug te zitten) en de boards uitgedeeld. Daarna richting strand, waar de monitor meteen een spartaanse opwarming startte om de kijklustige toeristen te plezieren. Nu dacht hij ook dat omdat hij meer spierballen had dan de gemiddelde gorilla, wij afgebeuld moesten worden. Ik had al een kramp in mijn beide tricepsen en kuit voordat ik het water in kon, en was aan het zweten als een rund met mijn wetsuit in de zon. Maar de aanblik van Chris, voor wie sport een vies en warming-up een onbekend woord is, was werkelijk hilarisch. Die leek, echt waar, stervende op dat strand. Net toen we ons geld al wilden terugvragen mochten we het water in. De golven waren perfect, en het surfen lukte aardig, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik een hele grote plank had. Elke keer ik rechtstond, moest ik echter mijn board inruilen met iemand die een kleiner exemplaar en meer moeite had, en uiteindelijk wat het meer golfworstelen dan surfen wat ik deed. Ook leuk, daar niet van. Maar ongelooflijk uitputtend. Na een half uur heb je het beste echt al gehad. Maar uit dat water wil je nooit. Uiteindelijk liep de sessie ten eind, aten we iets en genoten van de ondergaande zon. Daarna weer richting Sevilla, met opgeladen batterijen na een zalig weekendje.

23-11-2006 om 00:22 geschreven door Tom  

15-11-2006 om 22:25 geschreven door Tom  

10-11-2006 om 00:32 geschreven door Tom  

In Sevilla valt er altijd wat te beleven. Vorige week zijn we naar Womex geweest, oftewel de World Music Exposicion. Vooral een plek waar platenlabels van over de hele wereld hun mannetjes naar toe sturen om te netwerken, zoals dat dan heet. ’s Avonds waren er concerten van bands van allerlei slag, verspreid over verschillende zalen en toegankelijk voor iedereen. Erg genoten van een Kaap-Verdisch en Portugees bandje, geshaked bij Patriarcas de la rumba, een bende gitanos bij elkaar, en een beetje in slaap gevallen bij een klassiek Turks ensemble. Deze week is er dan het festival de cine, waarbij je alternatieve films van heel Europa kan gaan kijken, ondertiteld in het Spaans. Verder loopt hier ook een biënnale van moderne kunst en begon vorige week het Andalusisch stripfestival. Afgelopen week ook met Nathalie naar een flamenco optreden gaan kijken. Erg toeristisch, maar wel de moeite. Het gitaarspel viel wat tegen in vergelijking met wat je soms op straat ziet, de stem was goed maar vooral het dansen was heel spectaculair. Erg intens en fysisch heel zwaar lijkt me. Check de foto’s voor een kleine impressie.

06-11-2006 om 20:41 geschreven door Tom  

Woensdagavond landde Nathalie, die hier een weekje komt verblijven. Donderdag bezochten we de stad, wat met een weertje dat langzaamaan weer Sevillaans werd, best wel aangenaam was. Omdat ook Claudio een gast had dit weekend, besloten we dat we redenen genoeg hadden om ons eerste feestje te geven, veelvuldig gekruid door de volgende ingrediënten.

Chris: Soort van halfreus (kop groter dan mij) die woont rond de Duits-Zwitserse grensstreek. Is hier voor een half jaar en heeft één vak te volgen, waarop hij dan niet eens hoeft te slagen. Vult zijn nachten met het verdubbelen van de omzet van de lokale Cruz Campo en ginbrouwerijen, vult zijn dagen met zijn roes uit te slapen en zijn schaarse lessen te missen. Komt the day after gewoonlijk rond 20.00 uur ons appartement binnen, waar hij halftijds verblijft, neemt de keuken over ( is een uitmuntende kok) of schuift zich gewoon bij aan tafel, grijnzend: “This is my first meal of the day”. Vult zijn schaarse vrije tijd met het lezen (en bestellen via amazon.com) van thrillers die zich afspelen in Thailand, het land waar hij een half jaar gewerkt en zijn hart aan verloren heeft.

De schone slaapster: meisje dat niemand echt kende, binnenkwam, een half uurtje rondliep en zich dan op de zetel neervleidde, alwaar ze de rest van de avond op bleef slapen, af en toe gewekt door de flits van een fototoestel.

Mijn bloedend voorhoofd: In een poging nog gauw een rolluik op ons terras te fiksen alvorens de gasten aankwamen, reikte Thomas mij vrij bruusk een soort van rolluikdeksel aan, dat mij recht tussen de ogen raakte. Tegelijkertijd belden de eerste gasten aan, zodat ik ze moest onthalen met een “Sorry voor mijn bloedend voorhoofd, zet de drank maar in de frigo”-achtige openingszin.

Yvonna: een vriendin van Claudio, ook uit Roemenië, momenteel studerend in Barcelona en voor een weekend bij ons op bezoek. Smeet vrij assertief dj Techno Thomas van zijn geprivilegieerde zitplaats aan de laptop, nam de boel naadloos over en kreeg prompt iedereen aan het dansen. Thomas probeerde even later een coup uit te voeren door een van zijn lievelingsschijven op te zetten, maar werd op luid boegeroep onthaald, waardoor de dj-rangorde vastgelegd werd.

Julian en Claudio: mijn kotgenoten. De eerste verwerkt in zijn dansstijl zijn jarenlange kung fu ervaring, wat een vrij grappig op en neer verend beeld oplevert. De tweede heeft een rijkelijk gevuld gamma aan betere en mindere MTV-moves, die zonder gêne ten toon gespreid worden. Zet mij ertussen en je hebt een hilarisch trio.

Valentina: onbekende Italiaanse die de keuken opeiste, en voor iedereen expressos en warme chocolademelk begon te maken, ondertussen luid declamerend tegen Thomas over de betere koffielanden.

Sangria: een lege acht liter fles water werd opengesneden en gevuld met Sangria en fruit, wat leuke momenten en blijvende plekken op de muur achterliet.

29-10-2006 om 23:24 geschreven door Tom  

Als je met drie op een appartement zit, en er moet een rotklus gedaan worden, dan stel je die uit. Omdat niemand van de drie zin heeft om die klus uit te voeren terwijl de twee anderen er boven staan te grijnzen omdat ze eronder uit geraakt zijn. Heb je twee rotklussen, dan heb je ook twee opties. Verder uitstellen is een daarvan, tot je er drie hebt. Maar als je met twee urgente rotklussen zit, is het moeilijker. Dan moet je er een derde gaan verzinnen, zodat niemand eronder uit geraakt.

Ter zake.

De eerste rotklus was: de huisbaas bellen, Antonio genaamd. Een klein mollig kereltje, met een voortdurend ontstoken en dichtgeknepen oog. Kijkt sluw en listig, maar is sluwer en listiger dan hij kijkt. Spreekt verstaanbaar als hij wil dat wij hem verstaan, spreekt zwaar Andalusisch als hij wil dat wij hem niet verstaan. Zoals Claudio het al zei na dag één: “You’ve got big fish and small fish. And he might not be such a big fish, he sure knows that we are the small ones.” Waarom zo’n gedrocht bellen? De nog steeds beschimmelde wasmachine natuurlijk. Na een aantal verwoede aanvallen met bleekwater, besloten we over te gaan tot het eindoffensief. We namen een handvol zorgvuldig geselecteerde boxershorten, en onder het motto “it can’t get worse than this” smeten we ze erin. Een uurtje later dan het resultaat: de geur van een lentefris weiland, maar dan wel zo’n driehonderd meter verwijderd van de plaatselijke champignonkwekerij. Antonio maar bellen dan. Meteen mijn taak.

Tweede slachtoffer: Claudio. Rotklus: Een verstopte douche. Nu weet ik niet of iemand van jullie ooit een siffon heeft opengedraaid omdat die verstopt was, maar ik kan je verzekeren dat het goedje wat je eruit haalt harder stinkt dan tien Lerkeveldse Chinezen en je zwaarder doet trippen dan twaalf Amsterdamse junkies. En dat is misschien niet politiek correct, maar wel een understatement.

Als je ooit in deze situatie komt, ik wil zeggen een appartement met drie en twee urgente rotklussen, zorg dan niet dat je de derde bent, wiens rotklus bepaald wordt door de verbeelding van de twee anderen. En áls je ondanks mijn waarschuwen toch in deze situatie verzeild geraakt, zorg dan niet dat je je rotklus laat bepalen nadat de twee anderen hun rotklus uitgevoerd hebben en nog wat aan het nabalen zijn. Julian moet voor de rest van het jaar de mieren uitroeien die ons appartement binnenvallen met alle mogelijke middelen die hij kan bedenken én de hele flat waarschuwen als we eens een feestje gaan geven. Klussen waarvan je nog niet weet wanneer je ze moet doen, maar waarvan je weet dat je ze sowieso ooit zal moeten doen, zijn echt de ergste.

Nu bleek Claudio wel de rotzooit uit de douche te kunnen halen, maar loste dat het probleem niet op. Een reden te meer om Antonio te overtuigen ons te vereren met zijn bezoek. Zondag nam hij niet op, maandag meer geluk. En tot mijn grote verbazing vertelde hij er zelfs bij wanneer hij ging komen, en dat was een uurtje later. Verbazing alom in ons appartement. Twee uur later was hij daar, bekeek de wasmachine, opende ergens met een mes een achterpoortje ervan, haalde daar een beschimmelde filter uit en maakte hem proper, gaf ons twee namen van goede waspoeders en wasverzachters, en verzekerde ons dat het probleem  opgelost was. Nu daar geloofden wij geen bal van, maar dat hij geen nieuwe wasmachine ging kopen, was dus wel duidelijk. Voor de douche ging hij later wel weer terugkomen met gereedschap, want ook hier wist hij precies waar het probleem zat, alhoewel hij het niet wilde vertellen. Fier als een gieter verliet hij even later weer ons appartement, trots als hij was over zoveel goed vakmanschap. Wij waren al tevreden dat hij deze keer zijn vrouw had thuisgelaten, een mormel dat voortdurend achter hem aan schurkt, ongevraagd gordijnen ophangt in ons appartement en andere er weer afhaalt, en ons dekens bezorgt waar je nog geen hond in te slapen legt. Maar het is en blijft nuestra casa, met zijn pluspuntjes en vele gebreken. En dat is een tof gevoel.

23-10-2006 om 23:59 geschreven door Tom  

21-10-2006 om 17:27 geschreven door Tom  

Olá ! Als de weergoden, patroonheiligen en professoren de handen in elkaar slaan, levert dat maar al te vaak een zinderend verlengd weekend op. Donderdag was het de feestdag van de Spaanse patroonheilige en werden we uitgenodigd door Elena en Inma om een dagje door te brengen op de playa. Met de auto vertrokken we naar Villa Real de Santa Antonio, een prachtig strandje juist over de grens, in Portugal. Helder water, weinig toeristen en het paradoxale gevoel om halverwege oktober ergens op een strand te liggen bakken, maakten er een aangenaam dagje van.

Vrijdag was brugdag en hield ik me vooral onledig met wat opruimen en rondwandelen in de buurt. ’s Avonds hielden we een bbq met de Duitsers op Chris zijn terras. Na een aantal glazen gintonic smeet ik het concept van het Weerwolvenspel op tafel. Ook Julian kende dit, en na een korte uitleg rolden we Schoravégewijs en zwaar discussiërend de nacht in. Ondanks het feit dat mijn grote bek er universeel voor blijkt te zorgen dat ik in de eerste rondes eruit vlieg, was het zeker en vast plezant.

De volgende dag werd ik wakker gebeld door mijn compañero, met de melding dat Kasper Vanlombeek himself, de surfing waves van Lissabon voor een weekend achter zich latende, nog slechts veertig minuten verwijderd was van Sevilla. In zijn kielzog, of beter gezegd op de achterbank van de huurauto, de Italiaan Allesi, de Vlaamse Dorien en de Duitse Laura. Thomas en ik stonden klaar om ze een warm onthaal te bieden. Zaterdag cruisden we een beetje door de stad, bekeken de highlights, deden wat terrasjes en wisselden Erasmuservaringen- en avonturen uit. ’s Avonds een klein bbq-tje en dan naar Calle Betis. Het leuke aan calle Betis is dat je er op elk moment een conversatie kan voeren over wat je maar wil, en dat dan met wie je maar wil. Nadat we eerst een “gelukkige verjaardag” hadden gezongen voor enkele chicas, Kasper tevergeefs probeerde te communiceren in het Portugees, en in een lokaal café een flamencoshow hadden bijgewoond, kwamen we even verderop een percussi-flamenco groepje tegen. Een dansende schoonheid, wat trommels voor de zwoele ritmes, en hopsake, daar stonden we allemaal te shaken, tot groot jolijt van de omstanders. Nog even een foto alsof we elkaar al tien jaar kenden, en dan verder naar Plaza Alfalfa. Hier botsten we op Elena, Inma en nog een bende Spanjaarden. Iedereen werd aan iedereen voorgesteld, er werd nog wat gedronken en dan kropen we met zijn twaalven in de twee autootjes van Elena en Inma en vertrokken naar een of andere discotheek. Achteraf gezien één van de betere die we hier al gedaan hebben, alleen jammer dat ik de naam niet meer weet. Daar komen we morgen dan wel weer achter.

15-10-2006 om 00:00 geschreven door Tom  

De sage van de Sevillaanse kappers.

Op mijn school daar zitten,

kerels van Oostenrijk en Duitsland.

Ze hadden beide weelderige snitten,

maar ze knippen, dat was ambetant.

De Oostenrijker wilde graag,

eens naar een kapperszaal.

Maar de Duitser waarschuwde gestaag:

“Luister eerst naar mijn verhaal!”

Mijn haren waren als de jouwe,

weelderig en langgerekt.

Ik vroeg “Twee centimeter eraf, ouwe!”

Maar werd door mijn gebrekkig Spaans genekt.

Over hield ik slechts twee centimeter,

zoals je zien kan zijn mijn lange haren zoek.

En hoewel het frisser is en beter,

mis ik toch mijn oude look.

De Oostenrijker die schrok wel even,

en vroeg terstond naar waar en hoe.

Aan het sidderen en beven

zei hij:”Dan ga ik zeker niet naar deze toe!”

De volgende dag lachten wij hard,

In ons gezamenlijke klaslokaal.

Met een woedende Oostenrijker zijn smart,

en zijn hoofdje, bijna kaal.

13-10-2006 om 18:09 geschreven door Tom  

11-10-2006 om 16:27 geschreven door Tom  

Nadat we zowat allemaal een fiets bemachtigd hadden, de één al wat meer 'op zijn Leuvens' als de andere, besloten we om zaterdag een ritje te maken door de buitenwijken van Sevilla. Helaas sloeg bij mij het noodlot in de vorm van een geblokkeerd achterwiel toe, en was ik genoodzaakt de groep te verlaten vooraleer we in feite deftig vertrokken waren. Ik sleepte mijn fiets dan maar een halfuurtje door de straten van Los Remedios, voorwaar geen lachertje bij 35°, totdat ik een autogarage zag die open was. In mijn beste Spaans probeerde ik hier uit te leggen dat ik wat tools nodig had om mijn wiel terug correct te plaatsen, maar tot mijn verbazing kreeg ik de hulp van de garagist er gratis bij. Na enkele gezamelijke pogingen kwamen we echter tot de conclusie dat deze vélo niet meer te reanimeren viel. Ik heb hem dan maar aan een paal vastgemaakt, de bus naar het centrum genomen, en een namiddagje rondgedwaald.
(In de wetenschap dat het in België erg slecht weer is momenteel, en de erasmuservaring mijn vermogen tot leedvermaak nog niet verminderd heeft, heb ik ook maar enkele van de Sevilla-fotootjes online gezet ;-)).
Zaterdagavond hielden we een bbq op Thomas zijn dakterras. Prachtige locatie, lekkere maaltijd, alleen een buurman die waarschijnlijk ooit in zijn leven eens te lang op een bbq-rooster gelegen heeft en er permanente hersenbeschadiging aan over gehouden heeft. Je hoorde het kereltje voortdurend al mekkerend aankomen over zijn patio, en telkenmale begon hij in zigeunerspaans een betoog over zijn moeder, dochter en huisdieren wiens nachtrust verstoord werden door ons gepraat. We maakten hem duidelijk dat we er om 12 uur mee zouden stoppen, zoals de afspraak is in de buurt, en kregen uit dankbaarheid nog wat bloemblaadjes in een sigarettenkartonnetje naar boven gegooid.
Later op de avond begaven we ons dan naar Calle Betis, een straat aan de oever van de Guadalquivir, bezaaid met cafés en terrasjes, en waar alles en iedereen zich aan de kaai zet en al drinkend en kletsend de nacht in duikt.

09-10-2006 om 11:34 geschreven door Tom  

Mijn flatgenoten en ikzelf voeren nu al gedurende drie weken oorlog met onze wasmachine. Nadat we onze huurbaas (mañana, mañana,…) eindelijk zo ver kregen om een expert te laten komen, die het toestel aan de praat kreeg, bevinden we ons nu echter in de laatste bloedige fase van deze strijd: het elimineren van de schimmel erin. Deze vijand blijkt echter van een hardnekkige soort te zijn. Menig aanval van onze zijde werd al afgeslagen. En na het meermaals laten draaien van onze wasmachine op volle toeren, en het steeds opnieuw constateren van de geur van een champignonkwekerij bij het openen van het deurtje, is de verslagenheid bij onze troepen groot. Claudio heeft al zijn toevlucht genomen naar Roemenië, met een volle valies vuile was, tevens om zijn visum in orde te brengen. Julian beperkt zich meer en meer tot handwas. Doch ik geef de strijd niet op. Met de hulp van bondgenoten als Cris en Thomas, die al beiden een deel van mijn was hebben gedaan, kan ik er nog wel even tegen aan. Maar het voortdurende gevaar van een counterstrike, zijnde een schimmelaanval op mijn nu al drie weken oude vuile was, is nooit veraf. Nadat ik zonet nieuwe munitie heb ingeslagen in de vorm van een ijzerspons en superdreft, hoop ik deze veldslag naar zijn beslissende hoogtepunt te brengen. Wordt beslist vervolgd.

Tips over biologische oorlogsvoering met wasmachineschimmels zijn altijd welkom. Hou echter rekening met een beperkt militair budget.

06-10-2006 om 20:07 geschreven door Tom  

Klik op de foto links en je komt terecht op de space waar ik mijn foto's opzet.

03-10-2006 om 15:43 geschreven door Tom  

Als je compañero even bedreven is in het verzamelen van vrouwelijke gsm-nummers als knullig in het vertalen ervan, kom je wel eens op een vrijdagavond op zijn dakterras terecht en meldt hij: “Ja, ik heb eigenlijk niets meer gehoord van Elena.” (En laat dan Elena de Sevillaanse uit onderstaand bericht zijn die ons mee op stap ging nemen.)  Ik las het laatste sms-bericht en merkte op met een licht geïrriteerde ondertoon (slechts licht en ondertoon, want Thomas had net voor het avondeten gezorgd): “Ze stuurt dan ook dat wij moeten laten weten als we iets willen doen.” “Ah ja? Ja dat laatste zinnetje begreep ik niet echt”.

Het vereiste een piek in het vrijdagavondse sms-verkeer, maar we werden uiteindelijk om 12 uur verwacht op Plaza de Cuba. Nog niet goed gearriveerd ter plekke, of we werden semi-klemgereden door een rood wagentje, Elena aan het stuur, handgebarend dat we moesten instappen. Enkele minuten later arriveerden we op onze eerste botellon.

Botellon: zn, m: Plein of straat waar alle lokale jeugd samenkomt met hun auto’s en scooters. De boxen schallen op hun maximum, clans worden gevormd en whiskey en rum vloeien al even volumineus. De Spaanse regering verbiedt het, de lokale politie gedoogt het. Het levert elf-jarigen met alcoholintoxicatie op en het is opletten voor de zogenaamde canis, die al flessenzwaaiend en karatestampend voor opstootjes zorgen. Het voelt wat zenuwachtig in het begin, maar na een aantal uren en dito glazen rum ben je best op je gemak.

Nadat we kennis gemaakt hadden met de lokale vriendengroep en “in the mood” waren, zoals dat dan heet, vertrokken we naar Orange, een van de vele Sevillaanse discotheken. Elena pikte nog wat vriendinnen op en loodste ons smooth omheen de security, die klaar stond om de 20 € inkom te innen. Zoals dat wel eens vaker gaat in discotheken, kwamen de inkom - en drankprijs voor geen meter overeen met de muziek en sfeer in de tent zelf. Er rolden wel wat slangenmoves over de dansvloer (I’ve got a reputation to keep, you know), maar ze misten toch wat overtuigingskracht. Toen mij even later de toestemming geweigerd werd om in een zetel plaats te nemen, en nadat ik een scheldtirade van de buitenwipper over mij kreeg omdat ik Thomas gevraagd had om daar ook eens proberen te gaan zitten, besloot ik dat de tijd van gaan gekomen was. Dit was echter gemakkelijker gezegd als gedaan. Elena ontstak zowat in een Spaanse furie toen ik haar meldde dat ik naar huis wilde. Ik vond echter nog altijd dat ik zelf mocht bepalen wanneer ik door wilde, en verliet de tent. Toch is het hier blijkbaar niet echt de gewoonte dat je zomaar een groep verlaat als je daar zin in hebt. Nu goed, na wat sussende woorden van Thomas kon ze het de volgende dag al weer vergeven. Ikzelf echter moest nog twintig minuten wandelen naar het eerstvolgende stratenplan, alwaar bleek dat ik nog drie kwartier van mijn appartement verwijderd was. Het was een lange tocht.

02-10-2006 om 00:00 geschreven door Tom  

En de eerste week zit er alweer bijna op. Maandagavond nog met Thomas een tangoles gaan volgen, waar ik, eufemistisch uitgedrukt, geen bal van kon. Het zal bij één les blijven. Thomas had minder moeite met de zwoele ritmes, ondanks het feit dat hij meer vocht verliest dan een emmer water met gaten in deze zwoele temperaturen.
Woensdagnacht doorgebracht op Plaza Alfalfa, zowat het uitgaanstrefpunt in de stad. Leuk, maar wel erg toeristisch en Erasmus getint. Ben eens benieuwd naar vanavond, wanneer we op sleeptouw genomen gaan worden door een echte Sevillaanse. De lessen zijn ondertussen gewoon onbegrijpbaar, wat een hele verbetering is ten opzichte van onverstaanbaar. Nu kan ik af en toe al eens een woordje verstaan, maar gewoon nog geen context zien. Misschien dat dat volgende week wel komt.

29-09-2006 om 14:43 geschreven door Tom  

Zoals geweten, ben ik hier niet alleen. Mijn compañero te velde is Thomas, www.bloggen.be/thomas_in_sevilla, die woensdag arriveerde na een familiale trip door Andalucië. Thomas zou zichzelf niet zijn, als hij niet voordat hij vertrok, al contact had gelegd met een Spaanse uit Sevilla, Maria, die toevallig 18 werd, en daarvoor een bijzonder groot feest gaf. Ikzelf zou mezelf niet zijn, moest ik me hier niet mede voor uitgenodigd voelen. Doch van de omvang van dit alles, waren wij ons die woensdagmiddag nog absoluut niet bewust.
Smokings bleken noodzakelijk te zijn, dus smokings werden gehuurd. Dat dit niet meer evident is, zo een vijf uur voor de start van het feest, leerden we vrijdagnamiddag. Bussen bleken noodzakelijk te zijn, dus bussen waren ingelegd. We werden in het centrum van Sevilla verwacht om negen uur 's avonds. Een presentje bleek onmisbaar maar was gelukkig al gekocht. Oorbelletjes gekozen door Thomas' moeder en zus, zijn zelden een miskoop. Ons doel: vaste voet aan grond zetten in de Sevillaanse high society. Vooral bij mijn compañero stonden de zenuwen gespannen, en na een chaotische busreis ( onder gezangen als: "chofer la perdido") kwamen we aan op een prachtige hacienda, waarbij de ingang naar de eerste patio gevormd werd door een erehaag van lakeien en diensters. Nadat we een drankje en hapje (kaviaar!) gekregen hadden, maakten we een eerste verkenningsronde over de patio. We konden natuurlijk niet de hele avond op ons eentje blijven staan. We zochten het kleinste groepje (drie personen) en bedachten een tactiek om hierin te infiltreren. Het plan bestond erin te wachten tot een ober dit groepje naderde met een rijkelijk gevulde plateau, dan ook rond die ober te gaan staan, een eventueel grappige opmerking te maken, en als de ober zich verplaatste, onszelf in het groepje te bevinden. En dat dan in het Spaans. Eerste poging mislukte deerlijk. Met mijn mopje werd niet gelachen (in feite straal genegeerd), het groepje sloot zich weer en we stonden erbuiten. Even weer wat afstand nemen, want het is ook geen zicht om zo naast een groepje te staan schuren, en dan nog eens proberen. De moed opgeven staat niet in mijn woordenboek, ook niet het Spaans-Nederlandse. Opnieuw een ober, opnieuw erop af. Thomas vroeg deze keer iets en kijk, we waren vertrokken.
Na de receptie volgde het avondmaal. Je moest gaan zitten aan de tafel die voor jou bestemd was. Thomas kwam terecht bij de familie van Maria, die hij al eens ontmoet had, en had een avondmaal met pubers. Ikzelf moest blijkbaar aan de andere kant van de zaal plaatsnemen, en kwam terecht naast de strafste kerel van de klas, die enerzijds voortdurend communiceerde met zijn vrienden over drie tafels heen, en anderzijds mij schunnige mopjes vertelde met zo een zware andalusische tongval dat ik er geen bal van begreep. Blijven lachen blijkt internationaal te werken. Hierna volgde de eigenlijke party, weer een patio verder, waarbij we zoveel cocktails geserveerd kregen als dat we maar wilden/konden. Iedereen begon te dansen, wij te socializen met zowat iedereen, en toen om zeven uur de bussen naar huis vertrokken, waren de uptown-connecties gelegd. We hebben gidsen en verblijf in Madrid, zijn volgende week zaterdag uitgenodigd op het feest van twee vriendinnetjes (smoking niet nodig, kostuum is genoeg) en vrijdag worden we meegenomen op stap in Sevilla. Dat gaat hier nog leuk worden.

25-09-2006 om 17:40 geschreven door Tom