Ik had een dipje. De details bespaar ik u, maar laten we het er op houden dat ik het fysiek niet helemaal wel stelde. Het gevolg was dat ik met pyama én kamerjas aan in bed kroop, met een kan hete thee en een boek. Mijn liefhebbende echtgenoot moest naar zijn werk vertrekken, maar geen nood! Mijn dochter zou voor mij zorgen.
Ze zette haar liefste glimlach op, gaf me een kusje en huppelde toen naar beneden. Twee minuutjes later stond ze weer in de kamer. Ze had een fles water voor mij meegebracht, en een chocoladepuddinkje en een lepeltje voor zichzelf. Daarna installeerde ze zich met de hele poppenwinkel op mijn bed. Het bleef wonderlijk rustig. De poppen waren braaf en moesten maar af en toe in slaap gesust. Plots werd het bijzonder stil naast mij. Ik keek op van mijn boek en merkte dat mijn dochter mij lag aan te staren.
Daarna streelde ze zachtjes over mijn haar.
Ssssjt.
Ze bekeek mij medelijdend.
Niet bang zijn, mama. Ik zal wel voor je zorgen.
Wat een enorme geruststelling was. Even later keek ze me weer aan. Ze dacht diep na, zuchtte en zei: Jij bent mijn beste vriendin.
Ik begon onraad te ruiken en besloot haar niet verder aan te moedigen. Ik knikte en las voort.
Maar ze was niet te stoppen.
En je bent zo mooi.
Ze duwde mijn boek weg en kwam vlak voor mijn neus hangen.
Mooier dan een roos. Mooier dan de maan. En mooier dan een cactus.
Fijn.
Ze knikte ernstig en wreef nog maar een keer over mijn hoofd.
Ik was de voorbije dagen een beetje niet helemaal mezelf. Één en ander had te maken met de afwezigheid van mijn klein manvolk Maar goed, het heeft tenminste fijne lectuur opgeleverd:
Alleman, Philip Roth: schitterend boek, maar je wordt er niet bepaald vrolijk van. Een citaat: Oud worden is geen strijd; oud worden is een slachting. En het hele boek is daar een treffende illustratie van.
En alles is waar, André Sollie en Erika Cotteleer: vreemd mooi. Eerst waren er de prenten en toen kwam het verhaal, en dat zorgt voor een heel speciaal effect. Eentje om af en toe te herlezen.
Dubbel Doortje, André Sollie: helemaal op rijm en met fantastisch intrigerende prenten.
Rode sneeuw, Jan De Leeuw: meeslepend! Ik deed er precies 3 ½ uur over, maar het mocht gerust nog een paar uur doorgaan. Een wrede kroniek, in prachtige bewoordingen.
Moeders zijn gevaarlijk met messen, Do Van Ranst: bijzonder verhaal rond een weinig sympathiek hoofdpersonage met heel vervelende kantjes. Heeft de Prijs van Knokke-Heist gewonnen, net zoals De Passie van de Puber. Persoonlijk hield ik een stuk meer van dat laatste, van Frank Adam. Net iets subtieler.
Nota aan mezelf: moet dringend ook nog eens iets lezen dat niet goed is, kwestie van het evenwicht te herstellen.
Mijn hele huis kleurt roze. Er waait een wervelwind van strikken, giechels en poppengemoeder door gangen en kamers. En neen, dat is niet mijn schuld!
Sinds mijn zonen drie nachten en drie dagen min vijftig minuten geleden op kamp zijn vertrokken verveelt mijn dochter zich te pletter. Ze had het zelf niet voor mogelijk gehouden ze spelen nooit met mij maar toch is het zo. Het arme kind heeft niemand meer om voor te zingen en dansen tot ze er dwaas van worden. Niemand om te knuffelen, op de trampoline te springen of samen naar de televisie te kijken. Dat er ergens in huis nog zo ongeveer een vader en moeder rondlopen, maakt opvallend weinig indruk.
HET IS HIER SAAI!
Om dat te onderstrepen, is ze vanaf dag één in saaiheidsstaking gegaan. Concreet betekent dat dat ze om de vijf minuten zichzelf diep zuchtend mijn bureau binnensleept, vijfentwintig papieren die ik wel nodig heb hé van plaats verandert, doelloos rond en op mijn stoel hangt, haar armen in een wurggreep rond mijn nek zwiert en dan nog maar een keer zucht.
Is er iets aan de hand?
Ze draait met haar ogen en blaast. Blijkbaar had ze iets meer verwacht van mijn inlevingsvermogen. Dan wil ze koek. En een ijsje. En limonade om de koek en het ijsje door te spoelen. En een bonbon omdat dat zo goed bij de limonade past. En dan zucht ze. Ze denkt diep na wat zoal zou kunnen vragen.
Ik weiger alles. Een appel kan ze krijgen, of kersen.
Ze trekt een pruillip.
Jij ziet mij niet graag. En dat is omdat de broers er niet zijn. Dan ben je altijd zo.
Hoe, zo?
Wel zo, lastig.
Aha. Verveelt ze zich misschien?
Het is hier saai zonder de broers.
Ik opper dat we dan misschien maar een vriendinnetje moeten uitnodigen.
Ze klaart op. Het vriendinnetje komt spelen, en nog een keer. En ze blijft logeren. En dus raast er een roze wolk door mijn huis. Het klaart de boel wel flink op. En ik? Ik leef in blijde verwachting. Nog vijf keer slapen en dan komen ze terug.
Ondertussen eet ik koek en ijsjes, met limonade en bonbons erbij.
De Schrijfstudio loopt stilaan vol, met cursisten én nieuwe cursussen. * Poëzie voor volwassenen * Prentenboekverhalen * Jeugdboeken * Poëzie voor kleuters en jonge kinderen * Fantaseren kan je leren * Uit het leven geschreven * Eerste lezers * Scenario's voor kartonboekjes * Binnenkort volgen: * Webcolumns * Kortverhalen *
De kladversie stond na amper tien minuten op het scherm, op de afwerking zat ik een maand te zweten. Punten, kommas en andere onderdelen werden geschrapt, verschoven en gevijld tot ze pasten. Het viel wonderwel mee: mijn gedicht won een prijs. En dan gaat zon ding een eigen leven leiden met allerlei onverwachte consequenties.
Zo mocht ik vorige zondag gedichten gaan voorlezen ter gelegenheid van de Vlaamse feestdag. Gedichten die ik zelf geschreven had en andere. Nu had ik verwacht dat er hooguit een tiental Vlaamsgezinden zouden opduiken op zon vroege, zonnige ochtend. Het werden er meer dan honderd. De trouwzaal van het stadhuis was feestelijk aangekleed en iedereen zat netjes uitgedost. Er waren eminente sprekers en een net niet uitbundige sfeer, waarbij de overburen af en toe en jolige veeg uit de pan kregen. Niks grimmig, alleen maar Vlaams leuk.
Ik las voor.
Na het lezen werd ik Vlaams genoemd, en een frisse verschijning en een toonbeeld van wat Vlaanderen kon zijn. Ik had nooit geweten dat ik dat allemaal was. Toen stond iedereen recht en zongen we het volkslied. Dat was een mooi moment, ondanks het feit dat ik enkel de eerste strofe en het refrein kon meezingen. Bij de tweede strofe ging ik finaal de mist in, maar dat gaf niet, want ik zat op de eerste rij en behalve de eminenten kon niemand zien dan ik fout lipte. En diezelfde eminenten waren te diplomatisch om te doen alsof ze het zagen.
Daarna was er receptie. Er was wijn en hapjes en ik werd gefeliciteerd door een paar mensen die ik een beetje kende en een heleboel mensen die ik niet kende. Toen ik een half uur later mezelf streng toesprak en enigszins wankelend naar huis toe wou keren, kwam er zelfs eentje helemaal van de andere kant van de Grote Markt gelopen om mij midden op dat weidse plein geluk te wensen. Ik aarzelde. Ik kende hem maar hij kende mij niet. Anders was hij vast de andere richting uit gelopen. Maar het was een feestdag en ik had bloemen en een boekenbon gekregen en dus nam ik álle felicitaties in ontvangst.
Blijgezind reed ik naar mijn gekleurde gezin terug.
Op de radio speelde een Engels lied, dat ik luidkeels en geheel van buiten meezong.
Wat we onlangs nog gelezen hebben en wat we daarvan vonden:
Kleine ezel, Rindert Kromhout en Annemarie van Haeringen: een reeks prentenboekverhalen voor kleuters. Het eerste viel wat tegen door de vreemde verdeling in tekstblokjes, maar de rest was bijzonder goed. In elk boek zitten een aantal zoekelementen verwerkt, waar kleuters gretig naar gaan speuren.
Broere, Bart Moeyaert: las ik voor de derde keer
Het geheim, Anna Enquist: roman voor (jong)volwassenen. Een mooi verhaal verteld in net genoeg woorden. Zo mogen er meer zijn.
De lange weg naar huis, Michael De Cock en Gerda Dendooven: het oeroude verhaal van Odysseus in een modern jasje. Een rake, mooie vertelstijl met een bijzondere lay-out en schitterende prenten. Een aanrader.
Je moet dansen op mijn graf, Aidan Chambers. FAN-TAS-TISCH.
We hebben onlangs dus geluk gehad, en de rest vergeten we liever.
Het was de enige winkel in het centrum waar je niet over de koppen kon lopen. Dat vond ik goed. Ik heb het niet voor mensenmassas. Ik hou er van om rustig tegen de rekken te leunen en de boeken door mijn handen te laten glijden. Te voelen, tasten en ruiken. Hier en daar een zin te lezen om te proeven voor ik een keuze maak. Met pakweg dertig dringende mensen om je heen wordt dat enigszins moeilijk.
Het had een mooie morgen moeten zijn. Vijftig volle minuten in de boekhandel.
Het werd een kwelling.
Was het de strakke wind die de koopjesjagers door de straten joeg en helemaal niet bij juli past? Waren het de verschrikkelijke schreeuwerige bordjes waar gebeurd of de bergjes ongevraagde biografieën? Waren het de stapeltjes met bestsellers die moesten verdoezelen dat echt literaire namen op het menu ontbraken of de verkoopster die niet wist waar de jeugdboeken stonden?
Het werden vijftig stresserende minuten. Het laatste boek van Moeyaert hadden ze niet. Een rijmwoordenboek ook niet. Geen hardback van Roth, de nieuwe Tobie Lollnes en ook niet de juiste reisverhalen.
Tot overmaat van ramp kon ik niet met lege handen huiswaarts keren. Ik had een ziekenhuisbezoek voor de boeg. En ik vertik het om druiven of peren te kopen. Ah ja. De ervaring leert mij immers dat de patiënt die bij het eerstvolgende bezoek noodgedwongen uitdeelt aan hongerige familieleden. Dus kocht ik Duizend schitterende zonnen, omdat ik De vliegeraar zo mooi had gevonden.
Toen ik een half uur later met barstende koppijn in het ziekenhuis aankwam, bleek de zieke naar kine.
Ik heb mezelf in een bloemetjesshort gehesen. Na maanden van geheelonthouding, waarbij ik met behulp van enkellange rokken en jeansbroeken een totaal onevenwicht had gecreëerd tussen mijn gebruinde bovenkant en een pijnlijk witte onderkant. Het moest er van komen.
Het is een bijzonder mooie bloemetjesshort. Het is er eentje van toen ik 17 was.
Kort, fleurig en een beetje sexy.
Ik zag er schitterend uit, toen. Nu laat ik een knoopje openstaan. Ik vermijd elk rechtstreeks contact met spiegels en zelfs met gewassen vensters. Dat zijn er gelukkig niet veel ten huize Zoeper. En ik geniet van de zon. Ik sta rechtop te lezen. Dat is een beetje onhandig, vooral wanneer ik met potlood interessante passages wil aanduiden. Ik wandel door de tuin. Niet te dicht bij de poort. Ik verwijder het welige onkruid van tussen mijn hortensias (neen, ik heb geen groene vingers, het is bittere noodzaak!), en probeer daarbij zo weinig mogelijk te hurken. Ik buk. Dat is niet goed voor de rug. Dat is bovendien ook niet elegant.
Maar het is wel de enige positie waardoor mijn nog onbeschenen derrière van de zon kan genieten.
En we hebben een grote tuin, een hoge haag en geen directe buren.
Het gesprek van de dag ging over muziek. We begonnen bij The Doors, gingen over naar meer hedendaags, kwamen bij de hoge stemmen, falsetstemmen en voor ik het in de mot had zaten we bij de castraten.
Vijf minuten later zat mijn elfjarige zoon aan zijn verbouwereerde ouders een ongehoorde en vooral ongewenste kennis tentoon te spreiden in verband met geboorteplanning. De finesses heeft hij nog niet onder de knie en aan de praktijk heeft hij nog niets kunnen toetsen, maar nu vraag ik u!
Is dat normaal?
Ik dacht op die leeftijd begot nog dat ik uit een kool kwam.
Of een ooievaar.
Of iets anders ruraals.
Maar van een zaadleider had ik van mijn leven nog niet gehoord
We zitten op het strand. De zon schijnt en de hele familie zit aan de picknick. Iemand smeert broodjes, iemand anders deelt drankjes uit en nog iemand houdt gesneden stukjes appel op een bordje voor mijn dochters neus. 'Een appeltje voor de dorst?' Ze schudt van neen en toont hem haar drankje. 'Ik heb al een dorst.'
Neen Kruimel, dat is geen optie en dat ook niet! Te volgen voorschrift voor zondagavond : Men neme minimaal 1 liter zelfgemaakte, straffe sangría (recept op simpel verzoek), 1 grote zak chips met paprika, 1 met zout, 1 gemakkelijke sofa en een deftig werkende televisie. Men schakele in op om het even welke zender die de match verslaat. Men gaat zitten en brult onophoudelijk met irriterend luide stem: hop Spanje hop. Of olé olé. Dat mag ook. Men blijve zitten tot Spanje het eerste doelpunt scoort. Dan springe men recht, doet de Macarena en gaat weer zitten. Dit scenario herhaalt zich tot Duitsland finaal onderuit is gegaan.
Ik hou helemaal niet van voetbal, maar wel erg veel van Spanje. Dus wie nu voor de computer zit: rep uw luie derrière naar de televisie en supporter alsof uw leven er van afhangt. Voor Spanje welteverstaan. Anders zal het uw beste keer niet geweest zijn! (verwilderde blik)
Ik schrik een beetje. Hij kijkt me heel erg ernstig aan, veel ernstiger dan ik van hem gewend ben, en spreekt de woorden traag en plechtig uit. Zijn handen verbergt hij ostentatief achter zijn rug.
Wat fijn, wat fijn! Ik huppel in gedachten van links naar rechts.
Zou het een zelfgeplukte ruiker bloemen zijn? Of zo'n schitterende tekening die hij soms maakt. Een gedicht misschien, dat deed hij laatst ook. Vreselijk romantisch. Of één van die vreselijke grapjes die hij van zijn vrienden oppikt, en waar ik natuurlijk steevast in trap.
Wel?
Oh. Was ik even vergeten om de allerbelangrijkste vraag te stellen.
Wat is het?
Ik doe heel hard mijn best om niet te inhalig te klinken.
Hij glimlacht breed. Met een elegante zwier haalt hij zijn linkerhand te voorschijn. Hij houdt zijn pinkje voor mij op.
Wat is er fijner dan de vakantie inzetten met een stevige portie schrijven te midden van het Vlaamsche groen? Op maandag 7 en dinsdag 8 juli kan je in het mooie Diksmuide terecht voor een workshop levensverhalen schrijven met mijzelve. En Diksmuide, dat ligt in de Westhoek. Ergens. Bachten de kupe of achter de schreve of te velde in de polders. Helemaal precies weet ik het ook niet, maar het is er in elk geval bijzonder schoon, proper, gezond én goed voor de creativiteit. En met de GPS moet dat lukken... Meer info vind je hier en inschrijven kan je hier. Tot dan!
De Meester slaat met zijn hand op tafel. Niet met zijn vuist. Een vlakke hand, zo weet De Meester uit jarenlange ervaring, maakt meer lawaai en dus meer indruk. Zijn trouwring klettert tegen de kille formica. De collegas kijken op.
Ik eis dat dit punt besproken wordt.
Geroezemoes. Er wordt een lichte weerstand voelbaar.
De Meester houdt vol.
Ik eis dat het onmiddellijk besproken wordt.
De tegenstand groeit. Zo ook De Meester.
Het zachte protest komt nu uit verschillende hoeken. Links en rechts mompelen, fluisteren en ruzieën collega's. Steeds luider.
Uiteindelijk is het De Juf die het waagt om luidop De Meester tegen te spreken. Ze is ouder, grijzer en beheerst, maar haar stem weegt als lood. De Meester kleurt. Eerst roze, dan rood en vervolgens alle tinten paars. Daar had hij zich niet aan verwacht. Hij schuift ongemakkelijk heen en weer op zijn stoel, probeert de juiste taktiek te vinden. Dan opent De Meester zijn mond. Zijn stem rijst tot het plafond en terug. Tot aan de overkant van de vergaderzaal, net voor de neus van De Juf en terug.
De Juf vertrekt geen spier. Ze kijkt De Meester koud in de ogen. Zij verheft haar oude stem niet. Niet voor De Meester. De collegas worden steeds stiller. Ze trekken zich terug in een donkere hoek van de vergaderzaal. Nooit eerder waren ze getuige van een dergelijke krachtmeting.
De spatjes speeksel vliegen bij De Meester in het rond.
En ik eis ook een stemming over zijn onmiddellijke verwijdering van onze school.
Zo. Niemand haalt nog adem.
De Meester kijkt het hele lokaal rond. Hij voelt dat hij het publiek in de hand heeft. Hij legt een dramatische pauze.
Dan kan hij naar het BxXX. Zoals de rest van die verdomde ADHD-ers.
Even gaat een trilling door de ruimte. Een collega zou later zweren dat hij de vloer zag bewegen.
Anderhalve seconde later heeft De Juf het traject over de banken en door de zaal afgelegd. Ze grijpt De Meester bij de keel, trekt hem over de tafel en gooit hem op de grond. Dan gaat ze schrijlings over zijn gekromde rug zitten terwijl ze hem in een houdgreep neemt. De Meester wordt donkerblauw. Hij komt in ademnood en slaat machteloos met zijn dikke armen om zich heen. De Juf verroert geen centimeter.
Het is maar een vraag. En terwijl we bezig zijn: bent u er tevreden van? En nog: wilt u iets bijleren? Voilà. Nu zijn we er. Ziehier de mogelijkheden vanaf deze zomer: Online Schrijfcursus | cursus op maat | onmiddellijk beschikbaar | www.schrijfstudio.blogspot.com Literaire Creatie | conservatorium Kortrijk | elke vrijdag vanaf 05/09 | 17u - 20u Fantaseren kan je leren | Vormingplus Blankenberge | 3 woensdagen vanaf 10/09 Fantaseren kan je leren | Wisper Gent | 3 dinsdagnamiddagen vanaf 16/09 Voor meer info: mail!
Er staan 4 vreemd uitziende mensjes over de hele breedte van het blad uitgesmeerd. Ze heeft ze in het roze getekend. Onder de mensjes drijft of zweeft een gelig ding, een soort schijf of een ufo. Daar nog eens onder ligt een niet minder vreemd uitziend groen mensje. Het is een beetje plat.
Ik vraag wat ze heeft getekend.
Het blijken 4 vrouwen te zijn, die een vent hebben verslagen.
Omdat hij hen pestehe.
(Voor de niet-West-Vlamingen: dat is een soort dubbele verleden tijd van het werkwoord pesten.)
En dan hebben ze hem begraven en nu staan ze er op te dansen.
Zo.
Inderdaad, ik ben een geëmancipeerde vrouw. En inderdaad, ik heb feministische sympathieën. Daarmee ben ik genetisch belast door mijn moeder en die draag ik dus graag over op mijn dochter. Kwestie van familietradities te respecteren en de rozige zoetigheid af en toe een beetje in te perken.
Maar ik versla geen pestehende venten. Als ik dat al zou kunnen, dan zou ik ze begot niet begraven onder gele ufos om er op te staan dansen! Ik zou er wel iets anders mee weten aan te vangen.
Zicht vanuit de kamer.
