30-10-2007 om 20:27 geschreven door Tine  

30-10-2007 om 20:23 geschreven door Tine  

27-10-2007 om 16:12 geschreven door Tine  

Haar vriendin wil dierenarts worden, vertelt ze. En haar andere vriendin Mega Mindy of danseres. Ze vertelt het heel nadenkend, alsof ze het heeft over het verzameld werk van Foucault. Ze kauwt op ieder woord.

Dan blijft het stil.

Nu wordt van mij verwacht dat ik de vraag stel. Wat zij wil worden. Als ze groot is. Als ze die wereld binnenstapt die ze zo onwetend en bewonderd bekijkt vanuit haar veilige cocon.

Ik kijk haar aan.
“En jij?”
Twee grote bruine ogen kijken terug. Ernstig.

En dan, alsof ze er al jaren over heeft nagedacht: ik word een mama die op de computer werkt.

20-10-2007 om 22:08 geschreven door Tine  

Planning is niet mijn sterkste punt. Nooit geweest. Luister, ik vind het al ondenkbaar moeilijk om eten te kopen voor meer dan twee dagen, een reis te boeken die verder dan een maand in het verschiet ligt, of godbetert kinderkleren te kopen op de groei. Last minute daarentegen: een godsgeschenk! Improvisatie en probleemoplossing à la minute: ik draai er mijn hand niet voor om. En voor crisismanagement moet je helemaal bij mij zijn, vooral als ik de crisis zelf heb veroorzaakt door mijn impulsieve en totaal chaotische manier van doen.

Maar dat is buiten het ministerie van onderwijs gerekend. Die hebben plannen nodig. Veel plannen. Dus zit ik me hopeloos af te vragen hoe ik in godsnaam verondersteld word te weten wat ik binnen een half jaar aan mijn leerlingen hoop bij te brengen. En wat die schaapjes daarvan zullen onthouden, hoe ik dat denk te evalueren en of dat overeenkomt met wat de heren en dames op het bureau hebben vooropgesteld.

Zucht.

Serieus, ik ben al blij als mijn leerlingen mij eraan herinneren dat er een taak ingediend of een toets afgenomen moet worden. Als blijkt dat ik tijdens de ochtendstress geheel per ongeluk de juiste cursussen in mijn boekentas heb gestopt. Als ik de videoapparatuur na minder dan vijf pogingen aan de praat krijg.

Gelukkig bestaan er collega’s die wel goed blijken te zijn in dit soort dingen. Die de plannen tussen les en overhoring uit hun mouw schudden. En die bovendien over het nodige moederlijke mededogen beschikken om hun minder fortuinlijke collega’s in die weldaad te laten delen. Door hen een afdankertje toe te schuiven, dat in absolute dankbaarheid aanvaard wordt. En dat mits enig knip- en plakwerk hopelijk de onderzoekende blik van de inspectie kan doorstaan.

13-10-2007 om 21:55 geschreven door Tine  

Het is lang geleden. Al meer dan een decennium, als ik snel even op mijn ontoereikende vingers tel. Ik heb het in mijn studentenjaren dan ook zo vaak gedaan dat ik voor een tijdje zoet was. En dan, na zovele jaren voorbeeldig gedrag, vervalt een mens in zijn slechte gewoonten. Deze namiddag les Groepsmanagement. Maar niet voor mij. Ik zet mij met boeken, toetsen en opstellen in de tuin. Ik verzuip in het werk.
Zelfs geen tijd voor meer, betere en langere berichten...

13-10-2007 om 12:56 geschreven door Tine  

Ze hebben vandaag een vrije dag.

Zij wil spelen. Verstoppertje, schooltje of met de poppenwagen.
Hij trekt zijn neus op. Hij wil iets coolers doen. Ze loopt de hele tijd achter hem aan, achtervolgt hem door het huis en jengelt.

Hij is te groot om te spelen, zegt hij.

Nietes, zegt ze. Hij heeft gisteren nog gespeeld, ze heeft het zelf gezien.

Nietes.

Welles, toen de babysit er was. Haar vinger gaat dreigend omhoog.

Dat was niet gisteren, dat was twee weken geleden, Dumbo. En het was niet spelen, het was voetballen.

Voetballen is ook spelen, zegt zij.

Nietes.

Welles.

Zullen we dan voetballen? Wat is hij leep.

Neen, voetballen is stom. Hier komt de pruillip. Het is lopen en weer lopen en schoppen en babbelen en dan weer lopen.

Hij staat even met zijn mond vol tanden.

Voetballen is niet stom. Meisjes zijn stom. En ze kunnen niet voetballen. Hij is tevreden met zichzelf. Een pracht van een tegenargument.

En dan doet zij waar ze goed in is: haar onderlip trilt, haar ogen worden groot en lopen vol.

En hij?

Hij loopt naar de muur, leunt voorover met zijn arm voor zijn ogen en begint te tellen…

08-10-2007 om 14:36 geschreven door Tine  

Er zal vast een reden bestaan waarom een dag slechts vierentwintig uur heeft, maar die ontgaat mij volkomen. Met pakweg drie uur extra zou ik een stuk verder raken.

Die zou ik - onder andere - besteden aan lezen.

Nu lees ik in gestolen uurtjes. Tijd die ik beter en nuttiger had kunnen besteden. Door te strijken, om maar iets te zeggen. Of het welig woekerende onkruid van tussen de terrastegels te halen, het mos op de oprit weg te schuren of stof af te nemen. Door mijn kinderen vaker en langer te knuffelen, hen eindelijk weer eens een verhaal voor te lezen ’s avonds op bed (langer dan kritieke termijn van twee weken geleden – niet uitstellen vanavond!!!). Gewoon in de tuin te zitten niksen terwijl zij spelen. Die nieuwe broek met te lange pijpen in te leggen waar ze aldoor op trappen. Door op mijn machien te kruipen en mijn luttele stramme spieren los te gooien. Tijd te nemen om gezond te koken en meer groente te eten.
Enfin, alles waar ik te weinig aan toe kom.

Misschien is het tijd voor een grote reorganisatie. Elke dag om zes uur opstaan. Twintig minuten vroeger dan normaal. Trainen op het machien met een boek in de hand. Kinderen tien minuten wakker knuffelen en een superontbijt met vers fruit.

Als ik dan ook nog de broek kan inleggen terwijl ze in de tuin spelen of het onkruid kan wieden tijdens het voorlezen zijn we helemaal gered!

07-10-2007 om 10:40 geschreven door Tine  

Stel jezelf open voor verwondering.

Echt waar. Misschien doe je het voor het eerst sinds jaren, maar dat kind in jou (jaja, ook in jou! Je hoeft je niet te verstoppen!) is het vast nog niet verleerd. Verkeerd geïnterpreteerde waarnemingen, ongewone denkpatronen of gewoon het even opgeven van onze zoeperstoere, hypercoole been-there-done-that-attitude is voldoende voor een bijzonder moment van verwondering.

Dan zien we de werkelijkheid weer voor het eerst. Niet door de ogen van de afgepeigerde, ondergewaardeerde en uitgebluste werkmens. Niet door de ogen van de dagelijks in de file richting werk slenterende loonslaaf. Niet door ogen die op automatische piloot obligate porties nieuws- en ander voer verwerken.

De werkelijkheid zoals ze is. Hard en rauw soms, verrassend en teder. Grappig en slaapverwekkend, alledaags en telkens anders. Bekijk die werkelijkheid, verslind ze met je ogen. Neem ze niet zomaar voor vanzelfsprekend aan, maar stel ze in vraag. Elke dag opnieuw. Ontleed ze met al je zintuigen. Laat je verrassen, meeslepen en van je sokken vegen.

En vooral: beschrijf wat je voelt. Elke dag opnieuw.

Echt waar. Doen!

04-10-2007 om 00:00 geschreven door Tine  

Het piept en suist en gaat harder op en neer dan gewoonlijk. Als ze hoest voel ik hoeveel pijn het doet binnenin haar kleine borstkas. Haar ogen tranen en haar adem ruikt naar ziekjes. Vandaag is ze thuis gebleven.

Ondanks fruitproject en de allereerste sessie sportacademie.

Ondanks het vooruitzicht van de witte training en bijpassende sportschoenen-met-plakkers-in-plaats-van-koorden.

Ondanks de beloofde koek en sap uit een doosje.

Want eten lukt niet goed vandaag, en lopen helemaal niet. Dus liggen we samen in bed.

Het piept en suist en gaat harder op en neer dan gewoonlijk. Gelukkig heb ik zoete roze siroop en een inhalator om te sussen indien nodig. Niet iedereen niet overal heeft zoveel geluk, denk ik.

Ik voel hoeveel pijn dat doet.

03-10-2007 om 19:00 geschreven door Tine  

02-10-2007 om 00:00 geschreven door Tine