19-08-2008 om 21:44 geschreven door Tine  

Is dat erg, een moeder die schrijft? Soms valt het mee. Dan vertelt ze massa’s zelf uitgevonden verhalen, liefst met tien verschillende rare stemmetjes en bijhorende gestes. Of ze leest stukjes voor uit een nieuw boek en vraagt je wat je er van vindt. Dan wordt je proefkonijn, of beter proeflezer en dat is best fijn. Of ze vindt ter plekke rijmpjes uit die de pijn doen vergeten wanneer je op je knie bent gevallen of je elleboog hebt opengehaald aan de bramen.

Maar soms is het minder. Dan zit ze de hele dag met een rode kop aan de computer, zelfs als het vakantie is en je op reis bent en net die hele mooie hagedis wou tonen die over het muurtje voorbij rende. Dan komt ze pas ’s avonds uit haar geïmproviseerde hokje, wanneer de zon al te laag staat om nog in het zwembad te gaan en elkaar lekker nat te spatten en kopje onder te duwen. Dan gaat ze op de vreemdste plekken en onmogelijkste uren op zoek naar een bibliotheek of een internetcafé, want de laatste hoofdstukken moeten geprint en de uitgever gemaild en de weblog geüpdated.

Is het dan beter wanneer ze niet schrijft?

Neen.

Want dan loopt ze stilletjes over. Van woorden die er uit moeten en een blad of scherm missen. Dan bijt ze haar nagels kapot en gaat ze fanatiek baantjes trekken of kilometerslange wandelingen doen en iedereen moet mee. Dan kijkt ze een beetje vreemd uit haar ogen, zoals de ijsbeer in het warme water van de dierentuin. Best zielig eigenlijk.

Dan gaan we stilletjes ergens anders spelen, zodat ze nog een stukje kan schrijven, die arme moeder van ons. Ze kan het ook niet helpen.

13-08-2008 om 16:03 geschreven door Tine  

De voorbije dagen stonden we op een laag pitje. Angina, ooronsteking en de bijhorende hoge koorst leken niet bijzonder compatibel met de zuiderse temperaturen. Het hele vakantiegebeuren ging dan ook grotendeels aan mij voorbij.

Hopelijk binnenkort verslag van meer en beter.

08-08-2008 om 15:37 geschreven door Tine  

Wanneer de zon te laag gaat staan om te zwemmen, te lezen of in de boomhut te zitten, loopt de dag op zijn einde. Dan is het tijd om af te sluiten. We ruimen op, wassen de vuile snoeten en smeren kindervelletjes in met aftersun. Dan is het ook tijd voor een laatste spel.

Enkele dagen geleden kwam ik op het grandioze idee om mijn kinderen een spel uit mijn eigen kindertijd te leren: zwarte bollen.

Het is heel eenvoudig. Je neemt een kurk – liefst een brede, eentje van een champagnefles of zo – en houdt die enkele seconden in de vlam van een kaars. Iedereen zit in een cirkel. Dan moet je aan de hand van een vaste formule jezelf voorstellen, zeggen hoeveel bollen je hebt en iemand anders aanduiden. Het lijkt bijzonder simpel, maar de minste verspreking in de vaste formule leidt uiteraard tot bestraffing: een zwarte bol.

Als het tegenzit, is iedereen zo fris en monter dat er weinig spectaculairs gebeurt. Maar als het enigszins meezit, krijg je na pakweg een kwartier een gezelschap dat of op zwarte piet, of op de builenpest gaat lijken. En drie totaal hysterische kinderen er bovenop.

Het was, kortom, weer eens een uitstekend staaltje van mijn pedagogisch kunnen om een dergelijk spel ’s avonds op het programma te zetten. ’s Nachts horen we af en toe gemompel in de kamer van de kinderen. Ik ben er zeker van dat ze alvast liggen te oefenen voor morgen.

06-08-2008 om 15:42 geschreven door Tine  

We zitten aan tafel onder een parasol. Terwijl we ons tegoed doen aan het barbecuevlees, overlopen de kinderen de hoogtepunten van de dag. Dat zijn er heel wat: zwempartij nummer een, twee en drie, het dessert, het aperitief en een grandioos partijtje grasworstelen. Daarbij overlopen ze in detail wie welke gemene trucs heeft uitgehaald, en hoe fantastisch die wel waren.

Zoon twee werd gewurgd door zoon één, die daar bijzonder trots op lijkt te zijn. Zoon twee nam dan revanche door zoon één drie keer na elkaar een bal tegen het hoofd te keilen en hem onder water te duwen. Dochter werd zonder bandjes en zonder pardon door beide zonen in het water gezwierd. Zoon één werd op zijn beurt in de pan gehakt door mijn dochter, die daarvoor over bijzondere technieken beschikt: de Kattenklauw. Omdat ik mijn wenkbrauwen optrek, krijg ik een demonstratie. Luid schreeuwend vliegt ze op mijn rug, slaat haar korte armpjes rond mijn nek en spant aan. Ik krijg nog net genoeg adem om de hele buurt bij elkaar te krijsen.

‘En zo heb ik broer gewurgd,’ besluit ze met een stralende glimlach. ‘En daarna ben ik verdronken.’

‘Ja,’ lachen de broers, ‘dat was cool.’

‘Bijna zo cool als toen ik verdronk,’ vult mijn jongste aan.

‘Of als toen we papa overmeesterden,’ lacht de oudste, ‘met de notenkraker.’

Ik schud mijn hoofd. Ik ben niet helemaal zeker of ik het wel wil horen.

‘Ja,’ gilt mijn dochter. ‘Maar dat was niet alleen door de notenkraker. Ook door mijn nepen.’

‘Jouw nepen?’ Ik piep.

Mijn zonen glunderen. Ze genieten duidelijk nog na van het hele gebeuren.

‘Ja,’ zegt ze doodserieus. ‘Want ik kan de beste nepen geven. Die het meeste pijn doen. Zo van die hele kleine en dan draaien.’ Ze staat weer recht om een demonstratie te geven. Dit keer loopt ze wijselijk in een boogje om me heen.

‘Kijk’, zegt ze. ‘Zo doe je dat.’

Mijn man krijst de hele buurt bij elkaar.

04-08-2008 om 15:17 geschreven door Tine  

De eerste dag gaan we zoals steeds op verkenning. We komen hier al jaren, maar toch blijft het telkens weer een ontdekkingstocht. Onze nieuwsgierigheid wordt beloond: we vinden een schommel zonder touwen, stukjes bergkristal van hun zelfgemaakte winkeltje waar ze vorige zomer steentjes voor snoep verkochten, en een slangenvel.

Het beest dat uit dit vel kroop blijkt na enig nader onderzoek anderhalve meter lang te zijn. De kinderen zijn door het dolle heen. Wat een prachtstuk voor hun collectie rariteiten. Ik ben iets minder enthousiast, en ze krijgen dan ook strikte instructies: niet meer op blote voeten in het gras en luid zingend van het zwembad naar het terras. Ik kan mij niet meer meteen voor de geest halen waar ik het gelezen heb, maar slangen zouden bang zijn van lawaai. Nu moet zoiets met mijn kroost in de buurt niet meteen een probleem vormen, maar toch lijken extra veiligheidsmaatregelen bij reptielen geen overbodige luxe.

In de vooravond merk ik het resultaat van mijn bezorgdheid: mijn dochter besluit haar pop te halen in de woonkamer. Ze stapt in haar blootje uit het zwembad, doet haar sandalen aan en stapt dan onbevreesd door het droge gras. Zodra ze in de buurt komt van de plek waar we het slangenvel vonden, begint ze met haar billen te draaien, heft haar armen in de lucht en onder begeleiding van een wel bijzonder gracieus dansje zingt ze MegaMindy-gewijs alle slangen een paar kilometer uit de buurt weg.

01-08-2008 om 17:00 geschreven door Tine