Er staan 4 vreemd uitziende mensjes over de hele breedte van het blad uitgesmeerd. Ze heeft ze in het roze getekend. Onder de mensjes drijft of zweeft een gelig ding, een soort schijf of een ufo. Daar nog eens onder ligt een niet minder vreemd uitziend groen mensje. Het is een beetje plat.
Ik vraag wat ze heeft getekend.
Het blijken 4 vrouwen te zijn, die een vent hebben verslagen.
Omdat hij hen pestehe.
(Voor de niet-West-Vlamingen: dat is een soort dubbele verleden tijd van het werkwoord pesten.)
En dan hebben ze hem begraven en nu staan ze er op te dansen.
Zo.
Inderdaad, ik ben een geëmancipeerde vrouw. En inderdaad, ik heb feministische sympathieën. Daarmee ben ik genetisch belast door mijn moeder en die draag ik dus graag over op mijn dochter. Kwestie van familietradities te respecteren en de rozige zoetigheid af en toe een beetje in te perken.
Maar ik versla geen pestehende venten. Als ik dat al zou kunnen, dan zou ik ze begot niet begraven onder gele ufos om er op te staan dansen! Ik zou er wel iets anders mee weten aan te vangen.
Hij keilt zijn tas in de verste hoek van de kamer. Ik kijk op en trek een waarschuwende wenkbrauw omhoog. Ik kan dat goed, waarschuwende wenkbrauwen omhoog trekken. Vooral de rechter. Niet dat het indruk maakt op mijn kroost, maar het geeft mij het aangename gevoel pedagogisch verantwoord bezig te zijn.
Hoe was het?
Hij snuift.
83 procent.
Ik vind het schitterend. Ik sta op om hem te knuffelen, maar dan denk ik aan het keilen. Ik ga weer zitten.
Wat is het probleem?
Ik heb maar drie foutjes gemaakt. Drie!
Hij steekt heel nadrukkelijk evenveel vingers omhoog, alsof het nodig is om dit aanschouwelijk voor te stellen. Mijn zoon twijfelt aan mijn verstandelijke vermogens. Ik rol met mijn ogen.
Drie.
Hij laat zijn arm zakken.
En ik krijg 83. En Stefanie maakte wel 10 fouten en zij heeft 86 procent.
Aha. Juist!
Ik overloop mijn opties. Zeggen dat juffen vaak meisjes voortrekken is op zijn minst een stuk van de waarheid. Toch lijkt het mij momenteel niet de meest aangewezen piste. Het kind moet tenslotte nog minstens een decennium op school blijven. Zeggen dat de juf potdoof is en geen verstand heeft van muziek lijkt mij dan weer het andere uiterste.
Ik kies voor de spreekwoordelijke middenweg. Het eufemisme gekoppeld aan een halve leugen. Ik leg hem uit dat klarinet geen exacte wetenschap is. Dat de juf niet de fouten telt om die dan mathematisch in het procent te verrekenen. Dat er ook zoiets meespeelt als houding, interpretatie, ritme, blaastechniek, invoelen in de muziek, Ik klets met andere woorden uit mijn nek (verder dan Broeder Jacob op de blokfluit ben ik nooit geraakt).
Hij bekijkt mij argwanend.
Ik krijg het warm.
Hij heeft mij door, ik voel het.
Daar gaat zijn vertrouwen in de alwetendheid van zijn moeder.
en het blijft natuurlijk ook een beetje subjectief, fluister ik er achteraan. Misschien vindt de juf Stefanie wel schattig.
Zo zie ik er dus uit volgens mijn dochter... Had ik al vermeld dat ze nog maar 5 is en dus klaarblijkelijk een absoluut tekenkundig genie? Neen? Bij deze!
Ze beweegt haar ellebogen dicht langs haar lijf, op en neer. Ze giechelt. In haar rode regenjas met stippen heeft ze nog het meeste weg van een reusachtig lieveheersbeestje. Het plastic maakt een vreemd, knapperig geluid.
De vraag wordt zoals gewoonlijk begeleid door een arsenaal aan ooggeknipper, lieve lachjes en ander onweerstaanbaar kindergedoe. Toch doe ik nog even moeilijk. Voor de schijn, omdat dat pedagogisch verantwoord is, en omdat ik graag moeilijk doe.
Hmmm. Om in mijn bed te slapen moet je supersupersúperlief zijn hoor!
Ik taxeer.
Ben je echt wel lief genoeg?
Ja hoor, klinkt het overtuigd. Kijk maar. Ik kan zelfs op één been staan.
De Meester zit over zijn agenda gebogen. Naast hem liggen stapels papier, ringmappen en examenbundels. Af en toe sabbelt hij aan zijn trouwring. Dat doet De Meester wel vaker wanneer hij moet nadenken. Van nadenken krijgt De Meester stress. En van stress krijgt hij eczeem.
Neen, de examenperiode is niet zijn favoriete moment van het jaar.
De Meester doet zijn best om zich te concentreren. Hij denkt en schrijft en knipt en plakt. De hele papierwinkel moet in orde gebracht. Kwestie van archieven aan te dikken en schooljaren in schoonheid af te sluiten.
Hij weegt een stapel lesmateriaal op zijn rechterhand. De minuscule bundel balanceert op zijn wijsvinger. Te licht. De Meester vergelijkt de bundel met de summiere aantekeningen in zijn agenda. Denkt en schrijft en knipt en plakt. Her en der voegt hij een hoofdstuk toe. Omschrijft een ledig uur in tien prachtige bewoordingen. Voegt een paar klassikale werkjes toe en peer tutoring. Brengt een zinloze dagvulling onder bij een welomschreven eindterm.
Dan neemt De Meester opnieuw de stapel in zijn rechterhand. Hij wikt en weegt, vergelijkt en oordeelt. De Meester grijnst zelfvoldaan.
Het is een enorm, rozig ding met zwembad, glijbaan en honderden kajuiten. Het stelt een boot voor. Het is van een of ander merk dat tijdelijk bijzonder populair is bij vrouwelijke kleuters, en het is spuuglelijk. Zij vindt het aanbiddelijk.
Grote broer staat haar al een tijdje te observeren.
Waarom zet je hem op de grond?
Wat?
Ze klinkt bitsig. Dat is ze wel vaker als ze in haar spel onderbroken wordt.
Hij trekt zijn ogen tot spleetjes en herhaalt zijn woorden. Traag en nadrukkelijk.
Op de grond. De tegels. Waarom zet je hem niet in de zee?
Ze denkt na.
Omdat ze dan nat worden. Van het water.
Ja, duhuh! Daarom hebben ze toch een boot.
Nee, want hun benen zijn te kort. En dus worden ze nat.
Nu is het zijn beurt om na te denken. De kronkels uit haar logica houden hem even bezig.
Hij draait een rondje rond de boot.
Zet hem in de zee. Ze worden heus niet nat.
Hij probeert de boot richting tapijt te trekken. Daar is de zee. Dat hebben ze eeuwen geleden afgesproken.
ZE . WORDEN . NAT .
Ze buigt haar hoofd een beetje om hem zo dreigend mogelijk aan te kijken. Dat is niet eenvoudig, hij is anderhalve kop groter dan haar. Dus trekt ze haar lip op en kijkt vals van onder haar wenkbrauwen. Ze gromt. Even valt zijn mond open. Dan haalt hij zijn schouders op. Hij laat de boot los, draait zich om en gaat weg.
Met een sambabeweging van zijn linkerhiel wipt hij het roze vehikel het diepe zeewater in.
Ik hou mijn handen op mijn oren en haast me naar buiten.
Er was eens een giraf, die enkel achterwaarts wou lopen.
Dat vind ik dus niet ter plekke uit. En neen, het is ook geen sprookje. Ik heb het deze avond heus en echtig waar op Radio 1 gehoord, in Feyten of Fillet. (Waarvan ik trouwens tot voor kort dacht dat het Feiten of Fillet was. Ook echtig waar. Alsof Fillet alleen niet gek genoeg is als achternaam. Ik bedoel maar.)
Waarmee het weer bewezen is: je hoeft soms echt niet naar inspiratie te zoeken. Hou gewoon je ogen en oren open en ze komt vanzelf op je af. Graties en voor niets, een schitterend idee voor een kinderboek. (Maar van dit idee blijf je uiteraard af, want ik ben bij thuiskomst druk aan het schrijven geslagen )
Er is een vleugje twijfel in zijn onwankelbare bestaan geslopen. En terwijl De Meester dit nieuwe gevoel verkent, wrijft hij over zijn keel, voelt zijn pols en bedenkt dat hij ziek wordt. Vast oververmoeidheid, een acute aanval van migraine of de eerste tekenen van een maagzweer. Onvermijdelijke leraarskwalen, veelal van voorbijgaande aard.
De Meester is niet gewend te twijfelen. Hij weet dat hij het grote gelijk heeft, telkens weer, en dat De Anderen het mis hebben. Het enige vervelende vindt De Meester dat hij dat moet bewijzen, telkens weer. Hij zucht en bladert verder in zijn tijdschrift.
Het eerste lesuur heeft hij de klas zoals gewoonlijk netjes onder de knoet. Bij het minste rumoer brult De Meester zijn aanwijzingen, vermengd met een spat speeksel. Hard en duidelijk. Zelfs voor de lastige verstaander, en zo zijn er wel wat. Die methode werkt, dat weet De Meester. Net zolang tieren tot ze met de staart tussen de benen in hun hol kruipen. Tot ze zwijgen. En dan nog een keer, voor het dramatische effect.
In de klas kan dat. Hier is niemand die hem zijn autoriteit ontzegt.
De Meester zucht weer. Was zijn hele bestaan maar zo eenvoudig.
Het laatste uur lijkt de klas echter een losgeslagen bende. Het vrijdagsyndroom slaat toe. Ze fluisteren, babbelen en praten. Zelfs hardop. De Meester kookt. Hij heeft al zijn overredingskracht nodig om ze de baas te kunnen. Al zijn volume en zijn hele scheldrepertoire.
Nog krijgt hij ze niet klein.
De Meester haalt diep adem. Dan maar de ultieme middelen.
Wie nu godverdomme niet onmiddellijk op zijn stoel gaat zitten, wordt geschorst tot aan het examen.
Het rumoer valt stil. De Meester voelt zijn macht. Hij grijnst.
Hij laat een theatrale stilte vallen. Telt tot zeven.
En dan mag je mondeling examen komen afleggen.
De klas zwijgt. Gaat zitten. Buigt het hoofd.
De Meester heeft het gehaald. Trots overziet hij het slagveld.
Misschien moest hij dit thuis ook maar eens proberen.
De Jongen staat in het midden van de klas tegenover De Meester. De Jongen heeft iets misdaan. Te traag het leslokaal binnengewandeld, niet enthousiast genoeg of net wel. Agenda niet snel genoeg boven gehaald of De Meester in de ogen gekeken. Uitdagend. Dat zal het geweest zijn.
Awel?
De Meester spreekt niet mooi, maar dat hoeft niet. Hij spreekt hard. De Meester is een kop groter dan De Jongen, en tweemaal zo breed. De Meester weet dat en hij vindt het fijn. Hij torent hoog in zijn eigenste gelijk en brult zo hard hij kan naar beneden.
Godverdomme!
Het gaat nu zo luid dat de omstaanders die traag het lokaal binnensijpelen blijven staan. Ze zijn nochtans wat gewend.
Wat is t, jong?
De Jongen krimpt. Ondanks zijn angst probeert hij nog even tegen te sputteren. Hij heft zijn arm in een onhandige beweging om zijn argumenten kracht bij te zetten. Dat had hij niet moeten doen.
Wat?
De Meester rijst nog hoger, het rode hoofd reikt tot aan de donderwolken.
Dacht je mij te slaan? Jij? Probeer het maar eens jong!
Zo gaat het nog een tijdje door. Tot De Meester De Jongen bij zijn mouw naar buiten sleurt. Duwt. Trekt. Het grote gelijk voor zich uit schoppend met militaire stappen. De klas blijft beduusd achter.
Tien minuten later komt De Meester terug. Zonder De Jongen. Zijn dikke kop blinkt zelfvoldaan. Hij wrijft zich in de handen.
Die zien we hier volgend schooljaar niet meer terug.
De rest van de klas buigt deemoedig het hoofd voor zoveel groot gelijk.
Update: inschrijven kan vanaf zaterdag! Dan is het namelijk Opendeur aan het Conservatorium. Ikzelf ben er van 10u30 tot 12u om u allen te woord te staan! Spring dus gerust eens binnen. (als 't mooi weer is doen we een terras ;-) Vanaf september 2008 start de opleiding Literaire Creatie aan het Stedelijk Conservatorium in Kortrijk. Dit is een driejarige opleiding binnen de afdeling Woord. Gedurende drie uur per week (elke vrijdag van 17u tot 20u) leer je waar je inspiratie haalt, hoe je een verhaal of een gedicht opbouwt en afwerkt. Techniek, bespreking van klassiekers en massa's schrijfoefeningen. Docent: wie had je gedacht? Inschrijven kan vanaf maandag 19 mei. Plaatsen zijn beperkt, dus snel zijn is de boodschap! Meer info vind je hier of hier, of je stuur mij gewoon een mailtje.
Gekregen van Dagoogen al veel te lang laten liggen. Bij deze, samen met een pak welgemeende excuses: 1. Neem het dichtstbijzijnde boek dat minstens 123 pagina's telt. Er liggen er 3 op mijn computertafel, waarvan 2 met meer dan 123 pagina's. De verzoeking van Claus telt er 53. Het is een absoluut pareltje, maar het mag dus niet. Ik twijfel even tussen Griekse Mythen en Sagen van Gustav Schwab (in stukken en brokken, want hij gaat al bijna een kwarteeuw mee) en Leesbeesten en Boekenfeesten van Jan van Coillie. Ik kies het laatste. Het is de voorbije maanden een soort bijbel geworden.
2. Open het boek op pagina 123 en schrijf hier de 5e zin neer. "Zelfs al baseert de auteur zich op ware gebeurtenissen, dan nog groeit het verhaal in zijn hoofd, waarbij hij elementen op een persoonlijke manier invult en met elkaar combineert."
3. Schrijf hier de volgende 3 zinnen : "Daarbij komt het er altijd op aan de werkelijkheid zo 'echt' en inleefbaar mogelijk in woorden op te roepen. Wie kiest voor het fantasieverhaal, schept een eigen wereld waarin andere wetten heersen, waarin dieren praten of mensen wonderlijke gaven bezitten, en waarin wezens rondlopen die niet in de reële wereld bestaan. Hoe diepmenselijk fantasie is, blijkt uit de oeroude en wereldwijd verspreide sprookjes."
Ja, zo eenvoudig werken kinder- en jeugdboeken ;-) Ik wou dit stokje naar Kruimelgooien. Ze kreeg het al, maar omdat ze nog niets schreef, gooi ik het nog een keer. En naar De Huismoeder, die nu zowat bekomen moet zijn van haar spannende strandavontuur...
Eerst waren er plannen voor Frankrijk. Een hele week en met het hele gezin. Door omstandigheden (zie lager) konden die plannen niet doorgaan. Dan kwam er een vage uitnodiging, gevolgd door een even vaag plan voor Italië. Tenslotte kwam er het fantastische voorstel van mijn even fantastische vent: 4 dagen Bologna en helemaal voor mezelf. Toch sloop er even een beetje paniek in mijn hoofd. Het is ondertussen alweer bijna 12 (ja! 12!) jaar geleden dat ik alleen op reis ging. Dat was naar Ecuador, met de bekende gevolgen. Maar stilaan maakt de paniek plaats voor ongebreideld enthousiasme. Zodanig zelfs, dat mijn fantastische vent zich begint af te vragen of het wel zo'n fantastisch voorstel was...
Getipt via Vertel Eens: 'Volgens de Leesgoed-redactie plaatsen volgende 12 titels uit 2007 een vraagteken bij het (volgens de Gouden Uil-jury) 'historische dieptepunt' van de jeugdliteratuur in de Lage Landen: Slecht van Jan Simoen Hij of ik van Betty Elias Eén miljoen vlinders, met prenten van Carll Cneut en tekst van Edward van de Vendel Anna was hier van Gerda de Preter Vogeltjelief van Kristien Aertssen De zesde dag, met tekst van Tine Mortier en prenten van Tom Schamp Rode sneeuw van Jan de Leeuw Mijn laatste dag als genie van Tanneke Wigersma Letterdromen met Do van Ranst en Harriët van Reek Voorspel van een gebroken liefde, met prenten van Isabel Vandenabeele en tekst van Geert De Kockere Vertrektijd van Truus Matti Papieren Museum 3 - De Engel met drie neuzen van Ted van Lieshout
12 boeken die volgens diezelfde redactie niet op de longlist hadden mogen ontbreken. Ik ben alvast heel vereerd en in de wolken!
Ik had me voorgenomen tijdens de wijvenweek elke dag een aangepast stukje te schrijven. Als snel bleek dat opgelegde thema's en dito tempo niet aan mij besteed zijn. Maar vandaag wil ik geen verstek laten gaan. Want over mannen kan ik een en ander vertellen. Niet over mannen in het algemeen, ik zal het hebben over de mijne. En wat hij niet begrijpt. Het wordt een kort stukje. Mijn man begrijpt alles. Echt waar. Zo heeft hij gisteren begrepen dat ik er even tussenuit moet. Naar leukere oorden, Italië bijvoorbeeld. Bologna. De kinderboekenbeurs. Vier dagen en drie nachten in een luxehotel. De wijvenweek wordt nog heel even verlengd!
Weer en ontij getrotseerd. Gewapend met een uurtje kinderloos, Visakaart en dikke handschoenen heb ik de foorgangers van Kortrijk verschalkt en de allerlaatste parkeerplaats weggesnoept. Resultaat: de allerlaatste prachtige wintersolden van Sarah Pacini, helemaal voor mij alleen! Yes. Laat de rest van de maartse buien nu maar komen.
Bij een verstoord vrouwenhumeur en dito hormonenspiegel dienen volgende mogelijkheden zich spontaan aan: shoppen, overdosis chocolade, shoppen, stomende passie of shoppen. Ik heb mijn eigenste latin lover meestal bij de hand in de vorm van een onvoorstelbaar sexy echtgenoot, dus is dit het absolute voorkeursalternatief, maar dat is helaas niet ten allen tijde mogelijk. Van chocolade krijg ik dan weer last van nevenverschijnselen, zoals daar zijn ongewenste rondingen en huidproblemen.
Dus ga ik deze namiddag op stap. Visakaart in de aanslag.
Zicht vanuit de kamer.
