02-07-2008 om 21:29 geschreven door Tine  

01-07-2008 om 00:00 geschreven door Tine  

27-06-2008 om 18:29 geschreven door Tine  

26-06-2008 om 21:44 geschreven door Tine  

‘Ik heb een verrassing voor jou.’

Ik schrik een beetje. Hij kijkt me heel erg ernstig aan, veel ernstiger dan ik van hem gewend ben, en spreekt de woorden traag en plechtig uit. Zijn handen verbergt hij ostentatief achter zijn rug.

Wat fijn, wat fijn! Ik huppel in gedachten van links naar rechts.

Zou het een zelfgeplukte ruiker bloemen zijn? Of zo'n schitterende tekening die hij soms maakt. Een gedicht misschien, dat deed hij laatst ook. Vreselijk romantisch. Of één van die vreselijke grapjes die hij van zijn vrienden oppikt, en waar ik natuurlijk steevast in trap.

‘Wel?’

Oh. Was ik even vergeten om de allerbelangrijkste vraag te stellen.

‘Wat is het?’

Ik doe heel hard mijn best om niet te inhalig te klinken.

Hij glimlacht breed. Met een elegante zwier haalt hij zijn linkerhand te voorschijn. Hij houdt zijn pinkje voor mij op.

‘Het korstje is er af.’

Juist ja.

25-06-2008 om 22:21 geschreven door Tine  

25-06-2008 om 16:57 geschreven door Tine  

Wat voorafging: deel 1 – deel 2 – deel 3

De Meester slaat met zijn hand op tafel. Niet met zijn vuist. Een vlakke hand, zo weet De Meester uit jarenlange ervaring, maakt meer lawaai en dus meer indruk. Zijn trouwring klettert tegen de kille formica. De collega’s kijken op.

‘Ik eis dat dit punt besproken wordt.’

Geroezemoes. Er wordt een lichte weerstand voelbaar.

De Meester houdt vol.

‘Ik eis dat het onmiddellijk besproken wordt.’

De tegenstand groeit. Zo ook De Meester.

Het zachte protest komt nu uit verschillende hoeken. Links en rechts mompelen, fluisteren en ruzieën collega's. Steeds luider.

Uiteindelijk is het De Juf die het waagt om luidop De Meester tegen te spreken. Ze is ouder, grijzer en beheerst, maar haar stem weegt als lood. De Meester kleurt. Eerst roze, dan rood en vervolgens alle tinten paars. Daar had hij zich niet aan verwacht. Hij schuift ongemakkelijk heen en weer op zijn stoel, probeert de juiste taktiek te vinden. Dan opent De Meester zijn mond. Zijn stem rijst tot het plafond en terug. Tot aan de overkant van de vergaderzaal, net voor de neus van De Juf en terug.

De Juf vertrekt geen spier. Ze kijkt De Meester koud in de ogen. Zij verheft haar oude stem niet. Niet voor De Meester. De collega’s worden steeds stiller. Ze trekken zich terug in een donkere hoek van de vergaderzaal. Nooit eerder waren ze getuige van een dergelijke krachtmeting.

De spatjes speeksel vliegen bij De Meester in het rond.

‘En ik eis ook een stemming over zijn onmiddellijke verwijdering van onze school.’

Zo.
Niemand haalt nog adem.

De Meester kijkt het hele lokaal rond. Hij voelt dat hij het publiek in de hand heeft. Hij legt een dramatische pauze.

‘Dan kan hij naar het BxXX. Zoals de rest van die verdomde ADHD-ers.’

Even gaat een trilling door de ruimte. Een collega zou later zweren dat hij de vloer zag bewegen.

Anderhalve seconde later heeft De Juf het traject over de banken en door de zaal afgelegd. Ze grijpt De Meester bij de keel, trekt hem over de tafel en gooit hem op de grond. Dan gaat ze schrijlings over zijn gekromde rug zitten terwijl ze hem in een houdgreep neemt. De Meester wordt donkerblauw. Hij komt in ademnood en slaat machteloos met zijn dikke armen om zich heen. De Juf verroert geen centimeter.

Ze kijkt de collega’s aan. Een voor een.

Dan zegt ze met haar liefste stem:

‘En wie stemt voor?’

24-06-2008 om 22:03 geschreven door Tine  

Het is maar een vraag.
En terwijl we bezig zijn: bent u er tevreden van?
En nog: wilt u iets bijleren?
Voilà. Nu zijn we er.
Ziehier de mogelijkheden vanaf deze zomer:
Online Schrijfcursus | cursus op maat | onmiddellijk beschikbaar | www.schrijfstudio.blogspot.com
Literaire Creatie | conservatorium Kortrijk | elke vrijdag vanaf 05/09 | 17u - 20u
Fantaseren kan je leren | Vormingplus Blankenberge | 3 woensdagen vanaf 10/09
Fantaseren kan je leren | Wisper Gent | 3 dinsdagnamiddagen vanaf 16/09
Voor meer info: mail!

23-06-2008 om 13:20 geschreven door Tine  

Er staan 4 vreemd uitziende mensjes over de hele breedte van het blad uitgesmeerd. Ze heeft ze in het roze getekend. Onder de mensjes drijft of zweeft een gelig ding, een soort schijf of een ufo. Daar nog eens onder ligt een niet minder vreemd uitziend groen mensje. Het is een beetje plat.

Ik vraag wat ze heeft getekend.

Het blijken 4 vrouwen te zijn, die een vent hebben verslagen.

“Omdat hij hen pestehe.”

(Voor de niet-West-Vlamingen: dat is een soort dubbele verleden tijd van het werkwoord pesten.)

“En dan hebben ze hem begraven en nu staan ze er op te dansen.”

Zo.

Inderdaad, ik ben een geëmancipeerde vrouw. En inderdaad, ik heb feministische sympathieën. Daarmee ben ik genetisch belast door mijn moeder en die draag ik dus graag over op mijn dochter. Kwestie van familietradities te respecteren en de rozige zoetigheid af en toe een beetje in te perken.

Maar ik versla geen pestehende venten. Als ik dat al zou kunnen, dan zou ik ze begot niet begraven onder gele ufo’s om er op te staan dansen! Ik zou er wel iets anders mee weten aan te vangen.

Ze heeft het dus niet van haar moeder…

20-06-2008 om 21:14 geschreven door Tine  

15-06-2008 om 23:06 geschreven door Tine  

14-06-2008 om 15:59 geschreven door Tine  

Hij keilt zijn tas in de verste hoek van de kamer. Ik kijk op en trek een waarschuwende wenkbrauw omhoog. Ik kan dat goed, waarschuwende wenkbrauwen omhoog trekken. Vooral de rechter. Niet dat het indruk maakt op mijn kroost, maar het geeft mij het aangename gevoel pedagogisch verantwoord bezig te zijn.

“Hoe was het?”

Hij snuift.

“83 procent.”

Ik vind het schitterend. Ik sta op om hem te knuffelen, maar dan denk ik aan het keilen. Ik ga weer zitten.

“Wat is het probleem?”

“Ik heb maar drie foutjes gemaakt. Drie!”

Hij steekt heel nadrukkelijk evenveel vingers omhoog, alsof het nodig is om dit aanschouwelijk voor te stellen. Mijn zoon twijfelt aan mijn verstandelijke vermogens. Ik rol met mijn ogen.

“Drie.”

Hij laat zijn arm zakken.

“En ik krijg 83. En Stefanie maakte wel 10 fouten en zij heeft 86 procent.”

Aha. Juist!

Ik overloop mijn opties. Zeggen dat juffen vaak meisjes voortrekken is op zijn minst een stuk van de waarheid. Toch lijkt het mij momenteel niet de meest aangewezen piste. Het kind moet tenslotte nog minstens een decennium op school blijven. Zeggen dat de juf potdoof is en geen verstand heeft van muziek lijkt mij dan weer het andere uiterste.

Ik kies voor de spreekwoordelijke middenweg. Het eufemisme gekoppeld aan een halve leugen. Ik leg hem uit dat klarinet geen exacte wetenschap is. Dat de juf niet de fouten telt om die dan mathematisch in het procent te verrekenen. Dat er ook zoiets meespeelt als houding, interpretatie, ritme, blaastechniek, invoelen in de muziek,… Ik klets met andere woorden uit mijn nek (verder dan Broeder Jacob op de blokfluit ben ik nooit geraakt).

Hij bekijkt mij argwanend.

Ik krijg het warm.

Hij heeft mij door, ik voel het.

Daar gaat zijn vertrouwen in de alwetendheid van zijn moeder.

“…en het blijft natuurlijk ook een beetje subjectief,” fluister ik er achteraan. “Misschien vindt de juf Stefanie wel schattig.”

Bah.

13-06-2008 om 18:09 geschreven door Tine  

12-06-2008 om 15:43 geschreven door Tine  

Ze beweegt haar ellebogen dicht langs haar lijf, op en neer. Ze giechelt. In haar rode regenjas met stippen heeft ze nog het meeste weg van een reusachtig lieveheersbeestje.  Het plastic maakt een vreemd, knapperig geluid.

‘Het is een frubbeljas!’

12-06-2008 om 08:37 geschreven door Tine  

‘Mag ik in jouw bed slapen?’

De vraag wordt zoals gewoonlijk begeleid door een arsenaal aan ooggeknipper, lieve lachjes en ander onweerstaanbaar kindergedoe. Toch doe ik nog even moeilijk. Voor de schijn, omdat dat pedagogisch verantwoord is, en omdat ik graag moeilijk doe.

‘Hmmm. Om in mijn bed te slapen moet je supersupersúperlief zijn hoor!’

Ik taxeer.

‘Ben je echt wel lief genoeg?’

‘Ja hoor,’ klinkt het overtuigd. ‘Kijk maar. Ik kan zelfs op één been staan.’

11-06-2008 om 15:31 geschreven door Tine  

De Meester zit over zijn agenda gebogen. Naast hem liggen stapels papier, ringmappen en examenbundels. Af en toe sabbelt hij aan zijn trouwring. Dat doet De Meester wel vaker wanneer hij moet nadenken. Van nadenken krijgt De Meester stress. En van stress krijgt hij eczeem.

Neen, de examenperiode is niet zijn favoriete moment van het jaar.

De Meester doet zijn best om zich te concentreren. Hij denkt en schrijft en knipt en plakt. De hele papierwinkel moet in orde gebracht. Kwestie van archieven aan te dikken en schooljaren in schoonheid af te sluiten.

Hij weegt een stapel lesmateriaal op zijn rechterhand. De minuscule bundel balanceert op zijn wijsvinger. Te licht. De Meester vergelijkt de bundel met de summiere aantekeningen in zijn agenda. Denkt en schrijft en knipt en plakt. Her en der voegt hij een hoofdstuk toe. Omschrijft een ledig uur in tien prachtige bewoordingen. Voegt een paar klassikale werkjes toe en peer tutoring. Brengt een zinloze dagvulling onder bij een welomschreven eindterm.

Dan neemt De Meester opnieuw de stapel in zijn rechterhand. Hij wikt en weegt, vergelijkt en oordeelt. De Meester grijnst zelfvoldaan.

Hier kan geen inspectie tegenop.

10-06-2008 om 22:33 geschreven door Tine  

Het is een enorm, rozig ding met zwembad, glijbaan en honderden kajuiten. Het stelt een boot voor. Het is van een of ander merk dat tijdelijk bijzonder populair is bij vrouwelijke kleuters, en het is spuuglelijk. Zij vindt het aanbiddelijk.

Grote broer staat haar al een tijdje te observeren.

‘Waarom zet je hem op de grond?’

‘Wat?’

Ze klinkt bitsig. Dat is ze wel vaker als ze in haar spel onderbroken wordt.

Hij trekt zijn ogen tot spleetjes en herhaalt zijn woorden. Traag en nadrukkelijk.

‘Op de grond. De tegels. Waarom zet je hem niet in de zee?’

Ze denkt na.

‘Omdat ze dan nat worden. Van het water.’

‘Ja, duhuh! Daarom hebben ze toch een boot.’

‘Nee, want hun benen zijn te kort. En dus worden ze nat.’

Nu is het zijn beurt om na te denken. De kronkels uit haar logica houden hem even bezig.

Hij draait een rondje rond de boot.

‘Zet hem in de zee. Ze worden heus niet nat.’

Hij probeert de boot richting tapijt te trekken. Daar is de zee. Dat hebben ze eeuwen geleden afgesproken.

‘ZE . WORDEN . NAT .’

Ze buigt haar hoofd een beetje om hem zo dreigend mogelijk aan te kijken. Dat is niet eenvoudig, hij is anderhalve kop groter dan haar. Dus trekt ze haar lip op en kijkt vals van onder haar wenkbrauwen. Ze gromt. Even valt zijn mond open. Dan haalt hij zijn schouders op. Hij laat de boot los, draait zich om en gaat weg.

Met een sambabeweging van zijn linkerhiel wipt hij het roze vehikel het diepe zeewater in.

Ik hou mijn handen op mijn oren en haast me naar buiten.

10-06-2008 om 20:35 geschreven door Tine  

Er was eens een giraf, die enkel achterwaarts wou lopen.

Dat vind ik dus niet ter plekke uit. En neen, het is ook geen sprookje. Ik heb het deze avond heus en echtig waar op Radio 1 gehoord, in Feyten of Fillet. (Waarvan ik trouwens tot voor kort dacht dat het Feiten of Fillet was. Ook echtig waar. Alsof Fillet alleen niet gek genoeg is als achternaam. Ik bedoel maar.)

Waarmee het weer bewezen is: je hoeft soms echt niet naar inspiratie te zoeken. Hou gewoon je ogen en oren open en ze komt vanzelf op je af. Graties en voor niets, een schitterend idee voor een kinderboek. (Maar van dit idee blijf je uiteraard af, want ik ben bij thuiskomst druk aan het schrijven geslagen…)

09-06-2008 om 21:54 geschreven door Tine  

Er is een vleugje twijfel in zijn onwankelbare bestaan geslopen. En terwijl De Meester dit nieuwe gevoel verkent, wrijft hij over zijn keel, voelt zijn pols en bedenkt dat hij ziek wordt. Vast oververmoeidheid, een acute aanval van migraine of de eerste tekenen van een maagzweer. Onvermijdelijke leraarskwalen, veelal van voorbijgaande aard.

De Meester is niet gewend te twijfelen. Hij weet dat hij het grote gelijk heeft, telkens weer, en dat De Anderen het mis hebben. Het enige vervelende vindt De Meester dat hij dat moet bewijzen, telkens weer. Hij zucht en bladert verder in zijn tijdschrift.

Het eerste lesuur heeft hij de klas zoals gewoonlijk netjes onder de knoet. Bij het minste rumoer brult De Meester zijn aanwijzingen, vermengd met een spat speeksel. Hard en duidelijk. Zelfs voor de lastige verstaander, en zo zijn er wel wat. Die methode werkt, dat weet De Meester. Net zolang tieren tot ze met de staart tussen de benen in hun hol kruipen. Tot ze zwijgen. En dan nog een keer, voor het dramatische effect.

In de klas kan dat. Hier is niemand die hem zijn autoriteit ontzegt.

De Meester zucht weer. Was zijn hele bestaan maar zo eenvoudig.

Het laatste uur lijkt de klas echter een losgeslagen bende. Het vrijdagsyndroom slaat toe. Ze fluisteren, babbelen en praten. Zelfs hardop. De Meester kookt. Hij heeft al zijn overredingskracht nodig om ze de baas te kunnen. Al zijn volume en zijn hele scheldrepertoire.

Nog krijgt hij ze niet klein.

De Meester haalt diep adem. Dan maar de ultieme middelen.

“Wie nu godverdomme niet onmiddellijk op zijn stoel gaat zitten, wordt geschorst tot aan het examen.”

Het rumoer valt stil. De Meester voelt zijn macht. Hij grijnst.

Hij laat een theatrale stilte vallen. Telt tot zeven.

“En dan mag je mondeling examen komen afleggen.”

De klas zwijgt. Gaat zitten. Buigt het hoofd.

De Meester heeft het gehaald. Trots overziet hij het slagveld.

Misschien moest hij dit thuis ook maar eens proberen.

08-06-2008 om 19:43 geschreven door Tine  

De Jongen staat in het midden van de klas tegenover De Meester. De Jongen heeft iets misdaan. Te traag het leslokaal binnengewandeld, niet enthousiast genoeg of net wel. Agenda niet snel genoeg boven gehaald of De Meester in de ogen gekeken. Uitdagend. Dat zal het geweest zijn.

“Awel?”

De Meester spreekt niet mooi, maar dat hoeft niet. Hij spreekt hard. De Meester is een kop groter dan De Jongen, en tweemaal zo breed. De Meester weet dat en hij vindt het fijn. Hij torent hoog in zijn eigenste gelijk en brult zo hard hij kan naar beneden.

“Godverdomme!”

Het gaat nu zo luid dat de omstaanders die traag het lokaal binnensijpelen blijven staan. Ze zijn nochtans wat gewend.

“Wat is ‘t, jong?”

De Jongen krimpt. Ondanks zijn angst probeert hij nog even tegen te sputteren. Hij heft zijn arm in een onhandige beweging om zijn argumenten kracht bij te zetten. Dat had hij niet moeten doen.

“Wat?”

De Meester rijst nog hoger, het rode hoofd reikt tot aan de donderwolken.

“Dacht je mij te slaan? Jij? Probeer het maar eens jong!”

Zo gaat het nog een tijdje door. Tot De Meester De Jongen bij zijn mouw naar buiten sleurt. Duwt. Trekt. Het grote gelijk voor zich uit schoppend met militaire stappen. De klas blijft beduusd achter.

Tien minuten later komt De Meester terug. Zonder De Jongen. Zijn dikke kop blinkt zelfvoldaan. Hij wrijft zich in de handen.

“Die zien we hier volgend schooljaar niet meer terug.”

De rest van de klas buigt deemoedig het hoofd voor zoveel groot gelijk.

07-06-2008 om 19:51 geschreven door Tine