Ik recenseerde een boek. Een pracht van een boek, dat ik iedereen ten volle kan aanraden. De recensie vindt u op Vertel Eens, maar reageren mag u zowel hier als daar. Mijn dochter heeft trouwens beloofd dat ze het boek ook gaat bespreken...

Mijn dochter is aan het recenseren geslagen.
Het begon als een experiment, om te kijken hoe onze smaken zich tot elkaar verhouden. Maar gewoon vertellen wat ze van een boek vindt, vond ze niet genoeg. Ze wou het ook echt neerschrijven, echt recenseren dus. En dat moest aan mijn laptop uiteraard, want dat is hier ten huize Zoeper de enige echte 'recensiecomputer'. Het resultaat leest u hieronder. Ik heb hier een daar een punt of komma geredigeerd, meer mocht niet. Van haar woorden moest ik afblijven - daarover was geen discussie mogelijk. Ze had ze namelijk heel secuur gekozen: 'met veel van die, hoe heten ze mama, van die toevoeglijke woorden. Want dat leest leuker.'
Morgen begint ze aan 'De duif die niet kon vliegen', dat ik al eerder recenseerde op Vertel Eens. En het enthousiasme druipt er nu al af, want 'die prenten lijken wel van Kaatje' en 'Ooooooh, Edward de Vendel!' (sic).
Wordt dus ongetwijfeld vervolgd...

Paul is een hele lieve jongen die graag skate. Wanneer hij op het strand gaat skaten gebeurt er een ongeluk. Paul breekt per ongeluk de poot van Piet, een scholekster (dat is een grote watervogel). Piet is heel erg boos en een beetje onbeleefd. Maar Paul neemt hem mee naar zijn huis en verzorgt hem. Zullen ze nog vrienden worden?

Dit boek gaat over vriendschap en over iemand die veel van dieren houdt. Het werd geschreven door Marion De Man en getekend door Jonathan van het Reve. De prenten zijn heel speciaal en ook heel mooi.

Dit verhaal is ook echt gebeurd, met een scholekster en Jan Wolkers, die een beroemde schrijver was. Dat staat helemaal achteraan in het boek.

Een waslijst met vragen kreeg ik.
Over Annie M.G. Schmidt onder andere. Of ik iets heb met haar werk en wat dan wel precies. Wat mijn favoriete personage is en waarom en nog een pak meer. Stuk voor stuk leuke vragen, die ik kreeg van Ted van Lieshout, van wiens weblog ik de foto hiernaast trouwens heb gepikt (ik hoop dat dat mag). Maar er waren nog meer vragen: over schrijven en hoe dat gaat, over wensen en mensen en dromen en heldendom.
Ik heb ze allemaal zo goed mogelijk beantwoord. En zo weinig mogelijk gelogen, eerlijk waar. Wel een beetje overdreven hier en daar, maar ach. Ik ben tenslotte schrijfster...
Ik zit de laatste weken trouwens helemaal met mijn hoofd in de wereld van Schmidt. Dat is uiteraard omdat het dit jaar het A.M.G.Schmidt-jaar is (we vieren haar 100ste verjaardag!), maar ook omdat er zo heel veel rond te doen is. De nieuwe Leeswelp staat vol met leuke en interessante artikels over haar werk, en zelf schreef ik een artikel dat in de volgende Leesgoed verschijnt. Over het waarom van haar gedichten: waarom werken ze zo goed, waarom blijven ze na al die tijd gewoon leuk en zijn ze nog niet gedateerd, etc. Kortom: waarom zijn we met zijn allen zo gek op Annie?
Het was leuk grasduinen in haar werk. Veel oude bekenden gezien en veel nieuwe favorieten ontdekt. Veel bijgeleerd ook - nu alleen nog de tijd vinden om een paar van die dingen te proberen in de vingers te krijgen.
Wat ik maar wou zeggen: kopen die Leeswelp, uitkijken naar die Leesgoed.
En ondertussen kunt u uiteraard gewoon lekker in de zetel gaan liggen met Ziezo. U voelt zich vast op slag weer tien jaar jonger!