De Schrijfstudio loopt stilaan vol, met cursisten én nieuwe cursussen.
* Poëzie voor volwassenen * Prentenboekverhalen * Jeugdboeken * Poëzie voor kleuters en jonge kinderen * Fantaseren kan je leren * Uit het leven geschreven * Eerste lezers * Scenario's voor kartonboekjes *
Binnenkort volgen: * Webcolumns * Kortverhalen *

Voor info: surf naar de Schrijfstudio of bekijk hier het aanbod.

16-07-2008 om 11:37 geschreven door Tine  

15-07-2008 om 10:07 geschreven door Tine  

Eind vorig jaar schreef ik mijn eerste gedicht.

De kladversie stond na amper tien minuten op het scherm, op de afwerking zat ik een maand te zweten. Punten, komma’s en andere onderdelen werden geschrapt, verschoven en gevijld tot ze pasten. Het viel wonderwel mee: mijn gedicht won een prijs. En dan gaat zo’n ding een eigen leven leiden met allerlei onverwachte consequenties.

Zo mocht ik vorige zondag gedichten gaan voorlezen ter gelegenheid van de Vlaamse feestdag. Gedichten die ik zelf geschreven had en andere. Nu had ik verwacht dat er hooguit een tiental Vlaamsgezinden zouden opduiken op zo’n vroege, zonnige ochtend. Het werden er meer dan honderd. De trouwzaal van het stadhuis was feestelijk aangekleed en iedereen zat netjes uitgedost. Er waren eminente sprekers en een net niet uitbundige sfeer, waarbij de overburen af en toe en jolige veeg uit de pan kregen. Niks grimmig, alleen maar Vlaams leuk.

Ik las voor.

Na het lezen werd ik Vlaams genoemd, en een frisse verschijning en een toonbeeld van wat Vlaanderen kon zijn. Ik had nooit geweten dat ik dat allemaal was. Toen stond iedereen recht en zongen we het volkslied. Dat was een mooi moment, ondanks het feit dat ik enkel de eerste strofe en het refrein kon meezingen. Bij de tweede strofe ging ik finaal de mist in, maar dat gaf niet, want ik zat op de eerste rij en behalve de eminenten kon niemand zien dan ik fout lipte. En diezelfde eminenten waren te diplomatisch om te doen alsof ze het zagen.

Daarna was er receptie. Er was wijn en hapjes en ik werd gefeliciteerd door een paar mensen die ik een beetje kende en een heleboel mensen die ik niet kende. Toen ik een half uur later mezelf streng toesprak en enigszins wankelend naar huis toe wou keren, kwam er zelfs eentje helemaal van de andere kant van de Grote Markt gelopen om mij midden op dat weidse plein geluk te wensen. Ik aarzelde. Ik kende hem maar hij kende mij niet. Anders was hij vast de andere richting uit gelopen. Maar het was een feestdag en ik had bloemen en een boekenbon gekregen en dus nam ik álle felicitaties in ontvangst.

Blijgezind reed ik naar mijn gekleurde gezin terug.

Op de radio speelde een Engels lied, dat ik luidkeels en geheel van buiten meezong.

14-07-2008 om 22:56 geschreven door Tine  

Wat we onlangs nog gelezen hebben en wat we daarvan vonden:

• Kleine ezel, Rindert Kromhout en Annemarie van Haeringen: een reeks prentenboekverhalen voor kleuters. Het eerste viel wat tegen door de vreemde verdeling in tekstblokjes, maar de rest was bijzonder goed. In elk boek zitten een aantal zoekelementen verwerkt, waar kleuters gretig naar gaan speuren.
• Broere, Bart Moeyaert: las ik voor de derde keer…
• Het geheim, Anna Enquist: roman voor (jong)volwassenen. Een mooi verhaal verteld in net genoeg woorden. Zo mogen er meer zijn.
• De lange weg naar huis, Michael De Cock en Gerda Dendooven: het oeroude verhaal van Odysseus in een modern jasje. Een rake, mooie vertelstijl met een bijzondere lay-out en schitterende prenten. Een aanrader.
• Je moet dansen op mijn graf, Aidan Chambers. FAN-TAS-TISCH.

We hebben onlangs dus geluk gehad, en de rest vergeten we liever.

14-07-2008 om 09:51 geschreven door Tine  

Het was de enige winkel in het centrum waar je niet over de koppen kon lopen. Dat vond ik goed. Ik heb het niet voor mensenmassa’s. Ik hou er van om rustig tegen de rekken te leunen en de boeken door mijn handen te laten glijden. Te voelen, tasten en ruiken. Hier en daar een zin te lezen om te proeven voor ik een keuze maak. Met pakweg dertig dringende mensen om je heen wordt dat enigszins moeilijk.

Het had een mooie morgen moeten zijn. Vijftig volle minuten in de boekhandel.

Het werd een kwelling.

Was het de strakke wind die de koopjesjagers door de straten joeg en helemaal niet bij juli past? Waren het de verschrikkelijke schreeuwerige bordjes waar gebeurd of de bergjes ongevraagde biografieën? Waren het de stapeltjes met bestsellers die moesten verdoezelen dat echt literaire namen op het menu ontbraken of de verkoopster die niet wist waar de jeugdboeken stonden?

Het werden vijftig stresserende minuten. Het laatste boek van Moeyaert hadden ze niet. Een rijmwoordenboek ook niet. Geen hardback van Roth, de nieuwe Tobie Lollnes en ook niet de juiste reisverhalen.

Tot overmaat van ramp kon ik niet met lege handen huiswaarts keren. Ik had een ziekenhuisbezoek voor de boeg. En ik vertik het om druiven of peren te kopen. Ah ja. De ervaring leert mij immers dat de patiënt die bij het eerstvolgende bezoek noodgedwongen uitdeelt aan hongerige familieleden. Dus kocht ik Duizend schitterende zonnen, omdat ik De vliegeraar zo mooi had gevonden.

Toen ik een half uur later met barstende koppijn in het ziekenhuis aankwam, bleek de zieke naar kine.

Het was een kwaaie dag voor de Letteren.

08-07-2008 om 21:10 geschreven door Tine  

Ik heb mezelf in een bloemetjesshort gehesen. Na maanden van geheelonthouding, waarbij ik met behulp van enkellange rokken en jeansbroeken een totaal onevenwicht had gecreëerd tussen mijn gebruinde bovenkant en een pijnlijk witte onderkant. Het moest er van komen.

Het is een bijzonder mooie bloemetjesshort.
Het is er eentje van toen ik 17 was.

Kort, fleurig en een beetje sexy.

Ik zag er schitterend uit, toen. Nu laat ik een knoopje openstaan.
Ik vermijd elk rechtstreeks contact met spiegels en zelfs met gewassen vensters. Dat zijn er gelukkig niet veel ten huize Zoeper.
En ik geniet van de zon.
Ik sta rechtop te lezen. Dat is een beetje onhandig, vooral wanneer ik met potlood interessante passages wil aanduiden.
Ik wandel door de tuin. Niet te dicht bij de poort.
Ik verwijder het welige onkruid van tussen mijn hortensias (neen, ik heb geen groene vingers, het is bittere noodzaak!), en probeer daarbij zo weinig mogelijk te hurken. Ik buk. Dat is niet goed voor de rug. Dat is bovendien ook niet elegant.

Maar het is wel de enige positie waardoor mijn nog onbeschenen derrière van de zon kan genieten.

En we hebben een grote tuin, een hoge haag en geen directe buren.

Dus.

04-07-2008 om 18:37 geschreven door Tine  

Het gesprek van de dag ging over muziek.
We begonnen bij The Doors, gingen over naar meer hedendaags, kwamen bij de hoge stemmen, falsetstemmen en voor ik het in de mot had zaten we bij de castraten.

Vijf minuten later zat mijn elfjarige zoon aan zijn verbouwereerde ouders een ongehoorde en vooral ongewenste kennis tentoon te spreiden in verband met geboorteplanning. De finesses heeft hij nog niet onder de knie en aan de praktijk heeft hij nog niets kunnen toetsen, maar nu vraag ik u!

Is dat normaal?

Ik dacht op die leeftijd begot nog dat ik uit een kool kwam.

Of een ooievaar.

Of iets anders ruraals.

Maar van een zaadleider had ik van mijn leven nog niet gehoord…

02-07-2008 om 22:48 geschreven door Tine  

02-07-2008 om 21:29 geschreven door Tine  

01-07-2008 om 00:00 geschreven door Tine  

27-06-2008 om 18:29 geschreven door Tine  

26-06-2008 om 21:44 geschreven door Tine  

‘Ik heb een verrassing voor jou.’

Ik schrik een beetje. Hij kijkt me heel erg ernstig aan, veel ernstiger dan ik van hem gewend ben, en spreekt de woorden traag en plechtig uit. Zijn handen verbergt hij ostentatief achter zijn rug.

Wat fijn, wat fijn! Ik huppel in gedachten van links naar rechts.

Zou het een zelfgeplukte ruiker bloemen zijn? Of zo'n schitterende tekening die hij soms maakt. Een gedicht misschien, dat deed hij laatst ook. Vreselijk romantisch. Of één van die vreselijke grapjes die hij van zijn vrienden oppikt, en waar ik natuurlijk steevast in trap.

‘Wel?’

Oh. Was ik even vergeten om de allerbelangrijkste vraag te stellen.

‘Wat is het?’

Ik doe heel hard mijn best om niet te inhalig te klinken.

Hij glimlacht breed. Met een elegante zwier haalt hij zijn linkerhand te voorschijn. Hij houdt zijn pinkje voor mij op.

‘Het korstje is er af.’

Juist ja.

25-06-2008 om 22:21 geschreven door Tine  

25-06-2008 om 16:57 geschreven door Tine  

Wat voorafging: deel 1 – deel 2 – deel 3

De Meester slaat met zijn hand op tafel. Niet met zijn vuist. Een vlakke hand, zo weet De Meester uit jarenlange ervaring, maakt meer lawaai en dus meer indruk. Zijn trouwring klettert tegen de kille formica. De collega’s kijken op.

‘Ik eis dat dit punt besproken wordt.’

Geroezemoes. Er wordt een lichte weerstand voelbaar.

De Meester houdt vol.

‘Ik eis dat het onmiddellijk besproken wordt.’

De tegenstand groeit. Zo ook De Meester.

Het zachte protest komt nu uit verschillende hoeken. Links en rechts mompelen, fluisteren en ruzieën collega's. Steeds luider.

Uiteindelijk is het De Juf die het waagt om luidop De Meester tegen te spreken. Ze is ouder, grijzer en beheerst, maar haar stem weegt als lood. De Meester kleurt. Eerst roze, dan rood en vervolgens alle tinten paars. Daar had hij zich niet aan verwacht. Hij schuift ongemakkelijk heen en weer op zijn stoel, probeert de juiste taktiek te vinden. Dan opent De Meester zijn mond. Zijn stem rijst tot het plafond en terug. Tot aan de overkant van de vergaderzaal, net voor de neus van De Juf en terug.

De Juf vertrekt geen spier. Ze kijkt De Meester koud in de ogen. Zij verheft haar oude stem niet. Niet voor De Meester. De collega’s worden steeds stiller. Ze trekken zich terug in een donkere hoek van de vergaderzaal. Nooit eerder waren ze getuige van een dergelijke krachtmeting.

De spatjes speeksel vliegen bij De Meester in het rond.

‘En ik eis ook een stemming over zijn onmiddellijke verwijdering van onze school.’

Zo.
Niemand haalt nog adem.

De Meester kijkt het hele lokaal rond. Hij voelt dat hij het publiek in de hand heeft. Hij legt een dramatische pauze.

‘Dan kan hij naar het BxXX. Zoals de rest van die verdomde ADHD-ers.’

Even gaat een trilling door de ruimte. Een collega zou later zweren dat hij de vloer zag bewegen.

Anderhalve seconde later heeft De Juf het traject over de banken en door de zaal afgelegd. Ze grijpt De Meester bij de keel, trekt hem over de tafel en gooit hem op de grond. Dan gaat ze schrijlings over zijn gekromde rug zitten terwijl ze hem in een houdgreep neemt. De Meester wordt donkerblauw. Hij komt in ademnood en slaat machteloos met zijn dikke armen om zich heen. De Juf verroert geen centimeter.

Ze kijkt de collega’s aan. Een voor een.

Dan zegt ze met haar liefste stem:

‘En wie stemt voor?’

24-06-2008 om 22:03 geschreven door Tine  

Het is maar een vraag.
En terwijl we bezig zijn: bent u er tevreden van?
En nog: wilt u iets bijleren?
Voilà. Nu zijn we er.
Ziehier de mogelijkheden vanaf deze zomer:
Online Schrijfcursus | cursus op maat | onmiddellijk beschikbaar | www.schrijfstudio.blogspot.com
Literaire Creatie | conservatorium Kortrijk | elke vrijdag vanaf 05/09 | 17u - 20u
Fantaseren kan je leren | Vormingplus Blankenberge | 3 woensdagen vanaf 10/09
Fantaseren kan je leren | Wisper Gent | 3 dinsdagnamiddagen vanaf 16/09
Voor meer info: mail!

23-06-2008 om 13:20 geschreven door Tine  

Er staan 4 vreemd uitziende mensjes over de hele breedte van het blad uitgesmeerd. Ze heeft ze in het roze getekend. Onder de mensjes drijft of zweeft een gelig ding, een soort schijf of een ufo. Daar nog eens onder ligt een niet minder vreemd uitziend groen mensje. Het is een beetje plat.

Ik vraag wat ze heeft getekend.

Het blijken 4 vrouwen te zijn, die een vent hebben verslagen.

“Omdat hij hen pestehe.”

(Voor de niet-West-Vlamingen: dat is een soort dubbele verleden tijd van het werkwoord pesten.)

“En dan hebben ze hem begraven en nu staan ze er op te dansen.”

Zo.

Inderdaad, ik ben een geëmancipeerde vrouw. En inderdaad, ik heb feministische sympathieën. Daarmee ben ik genetisch belast door mijn moeder en die draag ik dus graag over op mijn dochter. Kwestie van familietradities te respecteren en de rozige zoetigheid af en toe een beetje in te perken.

Maar ik versla geen pestehende venten. Als ik dat al zou kunnen, dan zou ik ze begot niet begraven onder gele ufo’s om er op te staan dansen! Ik zou er wel iets anders mee weten aan te vangen.

Ze heeft het dus niet van haar moeder…

20-06-2008 om 21:14 geschreven door Tine  

15-06-2008 om 23:06 geschreven door Tine  

14-06-2008 om 15:59 geschreven door Tine  

Hij keilt zijn tas in de verste hoek van de kamer. Ik kijk op en trek een waarschuwende wenkbrauw omhoog. Ik kan dat goed, waarschuwende wenkbrauwen omhoog trekken. Vooral de rechter. Niet dat het indruk maakt op mijn kroost, maar het geeft mij het aangename gevoel pedagogisch verantwoord bezig te zijn.

“Hoe was het?”

Hij snuift.

“83 procent.”

Ik vind het schitterend. Ik sta op om hem te knuffelen, maar dan denk ik aan het keilen. Ik ga weer zitten.

“Wat is het probleem?”

“Ik heb maar drie foutjes gemaakt. Drie!”

Hij steekt heel nadrukkelijk evenveel vingers omhoog, alsof het nodig is om dit aanschouwelijk voor te stellen. Mijn zoon twijfelt aan mijn verstandelijke vermogens. Ik rol met mijn ogen.

“Drie.”

Hij laat zijn arm zakken.

“En ik krijg 83. En Stefanie maakte wel 10 fouten en zij heeft 86 procent.”

Aha. Juist!

Ik overloop mijn opties. Zeggen dat juffen vaak meisjes voortrekken is op zijn minst een stuk van de waarheid. Toch lijkt het mij momenteel niet de meest aangewezen piste. Het kind moet tenslotte nog minstens een decennium op school blijven. Zeggen dat de juf potdoof is en geen verstand heeft van muziek lijkt mij dan weer het andere uiterste.

Ik kies voor de spreekwoordelijke middenweg. Het eufemisme gekoppeld aan een halve leugen. Ik leg hem uit dat klarinet geen exacte wetenschap is. Dat de juf niet de fouten telt om die dan mathematisch in het procent te verrekenen. Dat er ook zoiets meespeelt als houding, interpretatie, ritme, blaastechniek, invoelen in de muziek,… Ik klets met andere woorden uit mijn nek (verder dan Broeder Jacob op de blokfluit ben ik nooit geraakt).

Hij bekijkt mij argwanend.

Ik krijg het warm.

Hij heeft mij door, ik voel het.

Daar gaat zijn vertrouwen in de alwetendheid van zijn moeder.

“…en het blijft natuurlijk ook een beetje subjectief,” fluister ik er achteraan. “Misschien vindt de juf Stefanie wel schattig.”

Bah.

13-06-2008 om 18:09 geschreven door Tine  

12-06-2008 om 15:43 geschreven door Tine