 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 24-11-2019 |
 AMERIKA 2019: New Orleans (7): Warehouse & Art District |
Vier musea op een kluitje hengelen naar de aandacht in dit district, maar twee ervan laten wij gevoeglijk vallen. Het World War II Museum zal best ok zijn, maar die geschiedenis kennen we terdege, zelfs als het meer om de Pacific War dan om D-Day zou gaan. En over de Amerikaanse civil war hebben we onderhand ook genoeg gehoord. Van de twee kunstmusea is Ogden Museum of Southern Art beslist het beste. Niet voor de 19de en vroeg 20ste eeuwers, van de vaste collectie vinden wij enkel dat curieuze hyperrealistisch doek top, van ene Bo Bartlett, die zelf Gothic Art (zoals van Grant Wood) en Bruce Springsteen als inspiratiebronnen vermeldt. Wel ja. Het is sowieso een aantrekkelijk werk, bovendien voorzien van een...èchte hertenstaart, in het midden onderaan. Twee gelegenheidstentoonstellingen hier, de eerste heet Louisiana Contemporary en doet dus het museum aan de overkant concurrentie aan. Logisch is een dikke helft verwaarloosbaar, en het thema is gratuït (alleen dat alle artiesten uit Louisiana afkomstig zijn), maar hoe dan ook willen wij een potje breken voor drie artiesten. Thomas Deaton! Haal die man naar België! We posten alle drie zijn schilderijen, maar of het nu om Night game, Deans gun range of Garden, probably gaat: dit zijn stuk voor stuk hoogst verontrustende werken, van iemand die nog wat van titulatuur afweet ook. Want inderdaad, is dit wel een tuin? Van een zeer poreuze aard dan wel, de huizen lopen er dwars doorheen. En welke omineuze misdaad staat in dat nachtspel te gebeuren? En op wie of wat gaat Dean vuren en hoe komt het dat we enkel zijn reflectie zien, maar niet eens omgekeerd. Geweldige schilder, die wat te vertellen heeft. De geometrisch begaafde kunstenaar heet Luis Cruz Azaceta, naar wiens afkomst we niet moeten raden (heb je die toch nog binnengelaten Donald?). Interessanter is dat het doek Opioid crisis heet. Een eigentijds thema, naar verluidt stierven zowel Michael Jackson, Prince als Tom Petty aan zware medicamenten, die zomaar worden voorgeschreven terwijl ze onherroepelijk dodelijk zijn als je er iets te veel van inneemt. Knappe uitvoering! En ook het doek van John Alleyne mag er wat ons betreft zeker wezen. Maar dan hebben we nog iets moois te goed: de expo Memory is a strange bell, The art of William Christenberry. Van deze Christenberry (1936-2016) hadden wij nog nooit gehoord, maar deze mens uit Alabama verdient veel meer bekendheid. Zoals op de fotos merkbaar was hij van alle markten thuis, al werd hij als fotograaf eerst opgemerkt en wel door de grote depressie-fotograaf Walker Evans, die een soort geestelijke vader voor hem werd. Christenberry kon effectief goed kijken, cfr de foto van het groentenstalletje met LOAN ernaast. En een enorm knappe detaillist, zie de kale foto van de gourd tree, die je naar verluidt op velden in Alabama veel ziet staan. Een gourd is een huisje voor de Purple Martin, een trekvogel die in de lente en zomer de warmte van Alabama komt opzoeken. De boeren hopen dat de vogel hun veld uitkiest, want de Purple Martin eet zowat 2000 muggen per dag op, dat is winst voor de landbouwers. Christenberry maakte van die gourd trees echter ook abstracte tekeningen, heel aantrekkelijk. En hij hield van Alabama, heel duidelijk, maar een redneck was hij niet. Cfr dat lugubere anti-Ku Klux Clan doek, en het voorkomen van de typische KKK-hoed in veel van zijn werk. Christenberry had een oom die bij de KKK was (de kunstenaar kwam het bij toeval tot zijn ontzetting te weten), maar dat weerhield hem er niet van kritiek te leveren. Hij stopte daar zelfs niet mee toen hij bedreigingen kreeg, proficiat. Hoe dan ook een intrigerende en goeie kunstenaar, die men ook eens naar Europa zou moeten halen.
Voor de kunstenaars aanwezig in het Contemporary Arts Centre lijkt ons dat minder noodzakelijk. Lauwe soep, al heeft Mickalene Thomas, een strijdbare zwarte lesbienne (twee problemen in een voor de rechtgeaarde redneck!) wel iets. Haar expo Femmes Noires is ons echter toch te expliciet om helemaal te overtuigen. Niettemin een leuke versie van Le dejeuner Sur lherbe, een aardige zithoek waarachter videos van iconische zwarte vrouwen en een gewaagde zwart-wit video waarin Mickalene en haar (witte!) vriendin mekaar eindeloos begluren. Liever lief maar toch te weinig subtiel om helemaal in onze smaak te vallen. Het is uit met de kunst, time for some nightlife!
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
