Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
18-10-2006
De vlucht vooruit
Nu ik in eigen land niet meer veilig ben (zie Vijanden hieronder) moet ik op reis. Of misschien heb ik gewoon zin in vakantie. Kan ook wel.
Ik heb dit jaar al enkele weken vrijaf genomen op het werk. Steeds bleef ik thuis. Met wilde plannen voor grote schoonmaakbeurten en hevige partouzes. Ik heb toen geen borstel vastgehad en iets anders nog minder.
Vakantie is geen vakantie als je niet op reis gaat. Mij moet je er niet meer van overtuigen.
De laatste weken van mijn vakantiesaldo moeten dus nuttig gebruikt worden. En liefst nuttig in een andere taal. En dus koos ik voor util.
Het zal voor de meesten geen verrassing zijn. The man with the plan haalt weer zijn plannetje van Madrid boven.
Van 13 tot 22 november zal deze muchacho niet thuis zijn. Mijn corazon loopt al warm.
Het reisverslag zal je hier wel kunnen vinden. Zwaar gecensureerd, want sommige dingen wil een mens gewoon niet weten, of geweten hebben. Ook dat is Madrid.
Laten we wel wezen. Enkel kleurloze mensen hebben geen voor- en tegenstanders. Daar heb ik me al lang bij neergelegd.
Ik ben er nog niet uit welke kleur ik vertegenwoordig. Roos op mijn best, zwartgallig als ik heel moe ben. Op weekdagen durf ik wel eens een ganse regenboog uitstralen.
Maar terug naar mijn verhaal. Ik heb een vijand. Help!
Op de middelbare school was ik allemans vriend. En dat is behoorlijk vermoeiend. Nooit zoveel verjaardagsfeestjes afgelopen als toen. Eigenlijk was het ook behoorlijk duur.
Sinds enkele jaren ben ik selectiever. En krijgen alleen echte vrienden nog cadeautjes. Veel goedkoper, en minder vermoeiend.
Maar nu heb ik dus een vijand. Help!
Nadat enkele maanden geleden het dak van mijn wagen op een nacht werd toegetakeld was ik er nog niet van overtuigd. De willekeur van het lot, de grillen van het toeval. Vorige week trof ik één van mijn autobanden plat aan. Ergens ingereden leek me een plausibele verklaring. Mijnheer Midas oordeelde er anders over. Messteken.
Een afgesloten garage onder het gebouw waarin je niet zomaar binnenkan. Steeds maar één auto verminkt, en dan nog wel het kleinste van het wagenpark.
De conclusie is pijnlijk. Ik heb een vijand. Waarschijnlijk iemand die in mijn gebouw woont. Misschien iemand die deze blog leest. Misschien iemand die geen cadeautje heeft gekregen voor zijn verjaardag.
De politie, mijn vriend, vroeg me vandaag of ik vijanden had. Ik zette me, nam een slok van mijn glas en begonnen te vertellen: "Op de middelbare school was ik allemans vriend..." Het onderzoek is nu geopend.
Wie het ook moge wezen: mijn excuses voor wat ik ooit zou misdaan hebben. En blijf alsjeblief van mijn remmen af.
"Tom Lanoye heeft met groot komisch talent een scherpe en lucide hedendaagse roman geschreven." VRT-nieuws.net
Ik vind Tom Lanoye een fijne man. Zelfs al ben je het er niet mee eens, dan nog heeft ie het maar gezegd. Dat is op zich al bijzonder.
Zijn vorig werk heb ik zeer graag gelezen. Zijn wereld was mijn wereld. Zijn land mijn land. Herkenbaarheid is altijd een pluspunt, vraag maar aan je spiegelbeeld.
Dat was nu wel even wennen. Het ik-personage heeft evenveel met mij gemeen als Vanessa Chinitor of premier Gyurcsany van Hongarije. En zijn wereld is mijn wereld niet. Zijn land is wel mijn land.
Als een schrijver in de ik-vorm schrijft denk je aan hem. Ik toch. Zeker bij Lanoye. Dat is zeer bevreemdend wanneer je dit boek leest. Want ik moge hopen dat Lanoye niet op het hoofdpersonage lijkt. Niet dat ik ooit bij hem op de koffie moet. En ook niet bij het hoofdpersonage.
Maarten heet het hoofdpersonage. Zowaar een overeenkomst.
Ik kreeg de kriebels van dit boek. Zo weinig hoop, zo weinig gelukzalige momenten. En dat voor een Maarten.
Scherp en lucide, en niet te vergeten hedendaags. Akkoord! Grote komische momenten heb ik in dit boek echter niet ontwaard. Ik vind het beangstigend. Dat er achter een van de deuren waar ik elke dag passeer, misschien een eenzame Maarten zit. Treurend om wat is geweest. Dat er misschien ook achter een deur waar ik passeer, een levendige Afrikaanse Tamara staat.
Maarten en Tamara, wat een combinatie.
Achter elke vluchteling schuilt een verhaal dat je niet wil lezen. Omdat het zo gruwelijk is. Het verhaal van Tamara kreeg ik niet te lezen in dit boek. En nu ben ik dus nieuwsgierig.
Toen ik daarnet in de GB rondwandelde, zag ik Tamara. Of haar zus. Zo'n pronte negerin die je meteen met een waterkruik kunt voorstellen. Ik lachte onbedoeld, en zij lachte terug.
Bijna had ik haar aangesproken. En gevraagd naar haar verhaal.
Maar dat doet een mens niet. Daarom doe ik haar nu maar de groetjes. Ik geef er haar meteen een waarschuwing bij. Die suikerwafels van Nr 1 zijn niet te eten.
5 jaar geleden waren sommige mensen nog verbaasd toen ze met een sigaret zagen. Nochtans rookte ik toen al enkele jaren. Nu troggelen diezelfde verbaasde kerels zonder scrupules een sigaret af.
Volgend jaar vier ik mijn jubileum als roker. Om niet te choqueren zal ik er maar geen jaartal opplakken.
Nicotinepleisters, pillen, hypnose, cursussen,... Waarom zou ik niet stoppen met roken in 2006.
Het antwoord moge simpel zijn. Ik rook graag.
Het mag dan een verslaving heten, toch zie ik het vooral als een genotsmiddel. Niets zo deugddoend als een trekje na 2 uur cinema.
Die twee uren waren vrij snel voorbijgevlogen. Met "Thank you for smoking".
Het verhaal was voorspelbaar dus genietbaar. De cast degelijk maar niet super.
Eén randpersonage was we bijgebleven. Hij was weg voor ik er erg in had. Ik kende die jongen.
De nodige pinten achteraf hielpen mijn geheugen niet veel verder. Maar waarom zou ik mijn lief hoofdje hierover breken wanneer ik internet heb.
Adam Brody!
Die kerel achtervolgt me. Lekker in The O.C. , heerlijk in Mr & Mrs Smith, njammie njammie in Smallville en onweerstaanbaar bij de Gilmore Girls.
Hier volgt dus een officiële mededeling. Na jaren alleenheerschappij van Chris O'Donnell is mijn top 3 van perfecte droompartner gewijzigd. Ik moet immers de realiteit erkennen. Deze nacht is O'Donnell in zijn Robinpakje niet in mijn dromen voorgekomen.
Ere wie ere toekomt. Het was Adam Brody. Met een sigaretje in zijn mondhoek. Want genotsmiddelen horen nu eenmaal bij elkaar.
Ik moet dringend beginnen aan mijn opgelegde lijstje boeken uit de lessen Nederlands van het vijfde en zesde middelbaar. Mijn geweten knaagt. Ik heb me toen immers voorgenomen om die klassiekers ooit echt te lezen. Terwijl ik een boekbespreking van een kameraad lichtelijk herwerkte. Of radicaal overschreef, als die kameraad op een andere school zat.
Die belofte aan mijn innerlijke intellectuele ik schoot door mijn hoofd toen ik Gossip&Gucci aan het lezen was. Lauren Weisberger, de schrijfster, entertainde me eerder met "De Duivel draagt Prada". E. vatte het enkele maanden geleden samen met één zin: meer van 't zelfde maar dan anders.
Nu kan ik dat alleen maar bevestigen.
Er zal wel een grond van waarheid in de bewering schuilen dat dit boek alleen goed bevonden wordt door blitse vrouwen en huppelende jeanetten. Ik ben een blitse jeanet dus dat zat wel snor.
Een beschrijving van New York die me zin doet krijgen in een citytrip, een uiteenzetting over een job die me aanzet om de Vacature door te pluizen en een hoofdpersonage waarin ik één van mijn beste vriendinnen herken. Ik was mee.
Op 19 september postte ik hier de volgende bedenking toen ik na een iets negatievere evaluatie van Hogerop van Candace Bushnell liet weten dat de bib me had verwittigd dat G&G klaarlag:
"Ik laat mijn bad vollopen, denk aan mijn metrorit morgenvroeg en kijk uit naar zondag aanstaande. Met een beetje geluk staat hier volgende week dinsdag wel een positief stukje."
Het heeft iets langer geduurd. Maar het positief stukje is er gekomen.
Het bad was ook vol. Spijtig genoeg. En Gossip & Gucci is erin gevallen. Vervelend, zeer vervelend. Ondertussen liggen er 6 woordenboeken op het boek. Ik heb nog 4 dagen vooraleer de bib het terugverwacht. Misschien moet ik de raad van collega B toch maar volgen. En mijn strijkijzer bovenhalen. Zo komt dat ding ook nog eens uit de kast.
Tijdens mijn studententijd schreef ik nog brieven. En kreeg ik brieven. Stapels. Ze zitten in kartonnen dozen, om ooit nog herlezen te worden. Alhoewel. Om er ooit nog mee gechanteerd te worden. Dat zou al beter kunnen kloppen.
Zij die leven in het verleden hebben slechte sex, zei een wijs man me ooit. Of geen sex. Ook dat zou al beter kunnen kloppen.
De post van vandaag dus. Verkiezingsdrukwerk (repeat), rekeningen en mijn visa-uitreksel.
Het is een maandelijkse gewoonte. Adem inhouden en omslag openscheuren. En dan 3 dagen niet meer buitenkomen. In de hoop de volgende maand opgelucht te kunnen ademhalen. Om dan na 3 dagen weer heel lekker te gaan eten. En tot het besluit komen dat een whisky cola toch beter smaakt dan een pintje. Die nieuwe trui staat me beeldig.
Ik ken mijn eigen dooddoeners ondertussen vanbuiten. Voor wie moet ik sparen? Geld moet rollen. Ik ben goed verzekerd!
266 euro is het vonnis van deze maand van rechter Visa. Valt toch nog mee. 2 bezoekjes aan de supermarkt, een mooie jas en 3 steunbetuigingen voor culinaire hoogstandjes.
Fientje Moerman is trots op mij. De economie draait.
" Tijdens de live-uitzending van Dancing On Ice op zondag 1 oktober 2006 lanceerde jurylid Thierry Smits totaal onverwacht een politieke boodschap. De directie van de Vlaamse Media Maatschappij betreurt deze gang van zaken en is van mening dat een live entertainment-programma zoals Dancing On Ice niet het gepaste forum is om een politiek statement te maken. De directie van de Vlaamse Media Maatschappij distantieert zich dan ook van elk politiek statement. Vilvoorde, 2 oktober 2006."
Faut le faire. Prime-time television en dan effe oproepen om niet voor racistische partijen te stemmen. De persmededeling van VTM verbaast me dan ook weer niet. Het is immers van Debby & Nancy geleden dat het blauwe fabriekje me nog deed lachen. Of me ontroerde. Of me verbaasde.
Het is te laat, de woorden kwamen over zijn lippen. Zijn zeer mooie lippen.
Ik ook niet. Tot een uurtje geleden. Ze heeft me een briefje gestuurd. Beste buur, was de aanhef. From Brussels with love, zo sloot ze haar epistel af.
Tussen deze 2 zinnen volgde een uiteenzetting van haar verkiezingsprogramma. Veel blabla, weinig wol. Maar goed, niemand staat goed met wol. Behalve schapen, maar zelfs die worden geschoren. Katrien heeft wel een mooi gezichtje, en een mooie ketting rond haar hals.
Mijn naam was eigenhandig geschreven op de envelop. Misschien door Katrien Bosmans, mijn buur. With love, wat weer het bewijs is dat het woord liefde veel te snel gebruikt wordt.
Nog post. Van andere buren. Of stadsgenoten.
Beste vub-vriend, beste collega, beste Vlaming, beste nicht, beste van 't slechtste...
Laat ik één ding onthouden. In verkiezingstijd heeft men veel vrienden. We zijn nu maandag. En waarschijnlijk moet 't beste nog komen!
Laat ik eerst stellen dat het niet mijn intentie is om van de deze blog een handleiding voor de moderne gay te maken. Maar het volgende wou ik toch effe kwijt.
Een platte band vervangen is heterowerk.
Toen ik zondagochtend met zijn wagentje wou vertrekken voelde ik me behoorlijk scheef. Als vanzelfsprekend zocht ik de reden in mijn iets overmatig drankgebruik op zaterdagavond. Mijn evenwichtsgevoel durft daar wel eens onder te lijden. Ook de morning after. Na een rondje rond mijn Duitse vriendin ( Volswagen rules) zag ik de platte band. Voor de detailfreaks: de linkse achterband.
Bij inbraak of verkrachting bel je de politie, voor snijwonden en hartaanvallen de ambulance, bij liefdesverdriet één van de vriendinnen, voor modeadvies of interieurtips een nicht.
Nu moesten echter de grove middelen ingezet worden: de Hetero-hulplijn.
Er zelf aan beginnen is geen optie. De gedachte alleen al doet een visoen opdoemen van diezelfde linkse achterband die naast mij voorbijrolt op de Brusselse ring. Nee, opkrikken doen we niet met een auto.
Een hetero doet dit in een handomdraai. K. dus. Natuurlijk ging ik wel assisteren, vanop afstand. Ik trok mijn enige marcelleke aan, omdat dit me de enige geschikte outfit leek om toe te kijken terwijl K het vuile werk opknapte.
Bon, ik heb iets bijgeleerd. Blijkbaar zetten autofabrikanten kleine kruisjes op de onderkant van het koetswerk waar je een krik kan plaatsen.
Waar leert een mens zoiets? Is er ergens een geheime vergadering waarin alle rechtgeaarde mannen verzamelen om deze informatie uit te wisselen. Waar plaats je de krik? Hoe mets ik een muurtje? Hoe haal je de meeste slagen bij het wiezen? Waar bevindt zich de clitoris?
Voor mij een vraag, voor de hetero-man een weet.
K., als je dit leest, bedankt. En pak dan meteen je agenda. Want mijn fotokaders moeten nog opgehangen worden, een vriendin heeft dringend sex nodig en den Duvel in mijn frigo moet op.
Mijn appartementsblok in hartje Brussel is het perfecte doelwit voor de een politicus om zijn foldertjes te bussen. 24 brievenbussen op een rijtje, zo gaat het vooruit. 95% van de propaganda prijst Franstalige politici aan. 5% wil me overtuigen om te stemmen op een Vlaamse kandidaat, weliswaar met een tweetalige folder.
Ik bekijk ze allemaal. Niet voor stemadvies, want daarvoor volg ik het nu net ietsje teveel om een foldertje over mijn stem te laten beslissen. Maar voor de foto's.
Nu viel mijn oog op Lucette Dewit, een drieëntachtigjarige dame.
Deze vrouw lijkt al veel meegemaakt te hebben. En dan durft een mens al eens googlen. Ze heeft nog naast Louis Paul Boon gewoond, op de Kapellekesbaan.
Op vrtnieuws.net las ik een quote die nog steeds aan het nazinderen is.
"Boven de ceintuur ben ik nog fris."
Als dat geen argument is om op haar te stemmen weet ik het ook niet meer.
Deze week heb ook ik mezelf eens voorbijgelopen. En gemerkt dat ik toch wat ouder word. Niet de geest, wel het lichaam.
Nochtans leek mijn agenda in het begin van de week niet te zwaar geladen. Maar toen kwamen apen uit mouwen en uitnodigingen uit enveloppen.
Mijn wonderzetel heeft het geweten. Mocht ie kunnen zou ie uit solidariteit meesnurken. Elk dood half uurtje werd een turboslaapje.
Ik kan er niet meer tegen. Mijn geest wel, maar mijn lichaam niet.
Zo gemakkelijk leg ik me er echter niet bij neer. Niet uit frustratie maar puur op karakter en gedreven door lust wou ik gisteren mee de deuren sluiten van Studio 54. Het is me niet gelukt.
Het partyanimal moest naar zijn kooi. Hij volgde het lokroep van het zachte hooi.
Moe maar voldaan, om er nog eens een cliché tegen aan te gooien.
What a night! Luv, The Tramps en Tanja Dexters op één avond, overgoten in een sausje van champagne. Sausje is misschien een understatement, soep stond er op het menu, veel soep.
Het was een avond vol onverwachte ontmoetingen, glitters in mijn haartjes, verbazing, een kleine dosis sex en vooral disco. Een geforceerde boel noemde een collega vandaag Studio 54. Hij is er nog nooit geweest. Hij kan het niet weten.
Ik was er wel. Net zoals mijn geest, en mijn lichaam. Tot 5 uur. Deze heilige drievuldigheid heeft zich vooral enorm geamuseerd. En daarna enorm goed geslapen. In het hooi, in mijn kooi.
Het klonk als een verwijt maar zo was het niet bedoeld. Ik heb dan ook geen zittend gat.
Ik blikte terug op mijn weekend. Vrijdag op Pukemarock in Puurs, zaterdag op de legendarische dansvloer van dancing Rio in St-Katelijne-Waver, zondag even een acte de presence gegeven in de Brusselse You en maandag moest discotheek Carré eraan geloven.
Nu ik het zo zelf op een rijtje zet klinkt het wel een beetje decadent. Bijna zie ik Bjorn en Benny Dancing Queen aan mij opdragen. Bijna. Want die eer wil ik Agneta niet ontnemen.
Ik kan niet stilzitten. Een uur alleen in mijn appartementje staat gelijk met een week isolatiecel voor Kaplan. En... elk excuus is goed om niet te moeten afwassen.
Het leven is meer dan afwassen alleen. En die afwas stond dus na dit helse weekend te stinken. Sien en Maria zouden zich voor mij schamen. Als het niet voor de afwas is, dan zal die berg vuile was, die vieze vloer, die centimeter stof op de kast of die rondslingerende condooms (if only) wel voor het nodige schaamrood op de wangen zorgen.
Ik heb geen tijd om de boel schoon te maken. En geen zin. Vooral geen zin.
Ik heb vandaag dus een besluit genomen. Ik moet iets doen. Kiezen of delen. Maar kiezen is verliezen. En delen zorgt voor half werk. Daar ben ik geen voorstander van.
The man heeft een plan. Dienstencheques. Sien, Maria, Fatima of Mister Proper himself. Een kuisvrouw zal er komen.
Want het leven is meer dan afwassen alleen. En ik heb geen zittend gat. Maar wel een proper. Binnenkort toch.
Na tientallen metroritten, etteloze baden en een lange zondagnamiddag ben ik aan bladzijde 485 geraakt.
Schrijfster Candace Bushnell renteniert dankzij Sex and the city. Dit boek hoefde dus niet. Ze zal niet verhongeren.
Ik blijf echter wel met een lege maag zitten.
Carrie is een vriendin, Samantha een godin. Maar de personages in Hogerop raken me niet.
Een luchtig boek moet niet alleen maar lucht bevatten, de herinnering aan dit boek zal snel wegwaaien.
Al blijft er natuurlijk wel die dikke rosse meid op een terras die me op een terras verrukt wees op mijn uitstekende smaak van wereldliteratuur. Die zal niet zo snel wegwaaien. Zeker niet met zulke botjes.
Ondertussen heeft mijn bib me verwittigd dat mijn bestelling klaarligt. Gossip & Gucci, weer een wijvenroman. Van de schrijfster van De duivel draagt Prada.
Ik laat mijn bad vollopen, denk aan mijn metrorit morgenvroeg en kijk uit naar zondag aanstaande. Met een beetje geluk staat hier volgende week dinsdag wel een positief stukje.
2 december is mijn verjaardag. Volgens de teller op deze pagina heb ik 76 dagen te gaan vooraleer mijn teller op 31 staat.
In de aanloop naar je dertigste verjaardag bouw je op naar een hoogtepunt. 30 is immers een monumentaal getal. Je kan terugblikken op alle jaren die geweest, en de 30 jaren die nog gaan komen. Je staat in de helft van je volwassen leven. Laat ik het een overzichtsjaar noemen.
Bij 31 valt het referentiekader weg. Het enige wat speelt is wat er het laatste jaar veranderd is. Alle voornemens die je een jaar geleden nam worden voor het eerst afgetoetst. Voorlopig valt er bij mij niets af te toetsen. Mijn leven als 30.7-jarige is hetzelfde als mijn leven als 30-jarige.
De conducteur heeft mijn kaartje al gecontroleerd. Mijn treintje staat nog altijd in hetzelfde station.
Ook mijn vrienden zijn gebleven. Behalve eentje, maar dat was dan weer zijn keuze.
E. is er ook nog altijd. En hopelijk ook de 30 jaren die nog gaan komen.
Je voelt me misschien al komen. E. is 31 geworden. Op één jaar tijd is haar leven wel veranderd. Ik heb het afgetoetst. Ze woont nu samen, heeft een andere job. Maar ik ben er nog altijd.
Vanavond gaan we samen vieren. We beginnen in haar nieuwe appartement. En waarschijnlijk zullen we praten over haar nieuwe job.
Ik heb nog 76 dagen om dit levensjaar iets wezenlijks te verrichten, iets te veranderen. Eén van mijn beste vrienden verliezen is niet het enigste wat ik op mijn oude dag wil lezen in mijn levensboek op pagina 30.
Een stadsjongen trekt naar Puurs. Een festivalletje staat op de affiche. De affiche kenden we.
Sandrine, The Thunderbirds, Belle Perez en Bart Peeters. Alleen bij Belle Perez hadden we een rood vinkje gezet.
De affiche die voor ons belangrijk was werd niet geprint. De vriendjes. De vriendschap. Healiner van de avond.
5 jonge kerels in de fleur van hun leven dansen op Belle Perez. In de buurt van een paal. Het verhaal klopt. Ik keek en zag het goed was. Belle Perez was gewoontjes, maar de headliner was fantastisch.
Ik ben mijn mailbox aan het aankuisen. Ontsmetten zou misschien een beter woord zijn.
Mocht het WK Spam ooit gehouden worden, in Salzburg bijvoorbeeld, dan zou ik het podium mogen bestijgen. Liefst met een zilveren medaille, want goud staat me niet.
Nu krijgt iedereen wel wat digitale rotzooi binnen. Je bent geen man meer als men je geen viagra probeert te verpatsen. Of wanneer men in jou geen Rolex-drager ziet. Of dat jij als enigste niet in aanmerking komt voor die penisverlenging. Of iedereen wint met die Afrikaanse loterij, behalve jij, zelfs al heb je ooit sex gehad met een 26 centimeterige.
Anonieme spam. Geen mens weet waar het vandaan komt.
Maar wat we vooral verbaast is junkmail van vrienden en kennissen. Soms vraagt een mens zich toch af waaraan hij dit verdient. Ik heb een vermoeden dat menigeen mij behoorlijk verkeerd inschat, en dit op een vrij gortige wijze. Misvormde vrouwen, uiteengereten katten, Amerikaanse plastieke doch levende Ken-poppen, filmpjes van zeer lenige Aziaten, flauwe Antwerpse moppen...
Ik heb (vermoed ik dan) een verkeerde reputatie. De non in mij heeft te lang in de schaduw gestaan. De seut is de pineut.
Ik trek vanaf nu ten strijde. Tegen mijn mailbox-reputatie.
Zou ik zelf eens iets doorsturen? Een poes boven een open haard waarin "I love you" staat gekerfd? Een meisje met hoedje naast paard aan beekje?
Nou nee. De non moet nu ook weer niet meteen in de volle zon.
Ik ga er eens een nachtje over slapen. Het resultaat van mijn nachtelijke overpeinzingen vind je dan morgen wel in je mailbox. Ik kan natuurlijk niets garanderen. Dat filmpje met die ontploffende tieten blijft natuurlijk wel steengoed. Zou ik misschien toch...
Even een traantje weggepinkt bij Spiegelbeeld van Willeke Alberti, genoten van Een klompje met een zeiltje van Wilma en me solidair eenzaam gevoeld met Rita Hovinck terwijl ze Laat me alleen zong.
Heb vandaag een aanbod gekregen om naar Kylie te gaan kijken in Londen. Begin januari. Als je op de foto klikt snap je misschien waarom ik al aan het sparen ben. Of snap je het helemaal niet meer...
THE MAN WITH THE PLAN
