Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
02-10-2006
" Tijdens de live-uitzending van Dancing On Ice op zondag 1 oktober 2006 lanceerde jurylid Thierry Smits totaal onverwacht een politieke boodschap. De directie van de Vlaamse Media Maatschappij betreurt deze gang van zaken en is van mening dat een live entertainment-programma zoals Dancing On Ice niet het gepaste forum is om een politiek statement te maken. De directie van de Vlaamse Media Maatschappij distantieert zich dan ook van elk politiek statement. Vilvoorde, 2 oktober 2006."
Faut le faire. Prime-time television en dan effe oproepen om niet voor racistische partijen te stemmen. De persmededeling van VTM verbaast me dan ook weer niet. Het is immers van Debby & Nancy geleden dat het blauwe fabriekje me nog deed lachen. Of me ontroerde. Of me verbaasde.
Het is te laat, de woorden kwamen over zijn lippen. Zijn zeer mooie lippen.
Ik ook niet. Tot een uurtje geleden. Ze heeft me een briefje gestuurd. Beste buur, was de aanhef. From Brussels with love, zo sloot ze haar epistel af.
Tussen deze 2 zinnen volgde een uiteenzetting van haar verkiezingsprogramma. Veel blabla, weinig wol. Maar goed, niemand staat goed met wol. Behalve schapen, maar zelfs die worden geschoren. Katrien heeft wel een mooi gezichtje, en een mooie ketting rond haar hals.
Mijn naam was eigenhandig geschreven op de envelop. Misschien door Katrien Bosmans, mijn buur. With love, wat weer het bewijs is dat het woord liefde veel te snel gebruikt wordt.
Nog post. Van andere buren. Of stadsgenoten.
Beste vub-vriend, beste collega, beste Vlaming, beste nicht, beste van 't slechtste...
Laat ik één ding onthouden. In verkiezingstijd heeft men veel vrienden. We zijn nu maandag. En waarschijnlijk moet 't beste nog komen!
Laat ik eerst stellen dat het niet mijn intentie is om van de deze blog een handleiding voor de moderne gay te maken. Maar het volgende wou ik toch effe kwijt.
Een platte band vervangen is heterowerk.
Toen ik zondagochtend met zijn wagentje wou vertrekken voelde ik me behoorlijk scheef. Als vanzelfsprekend zocht ik de reden in mijn iets overmatig drankgebruik op zaterdagavond. Mijn evenwichtsgevoel durft daar wel eens onder te lijden. Ook de morning after. Na een rondje rond mijn Duitse vriendin ( Volswagen rules) zag ik de platte band. Voor de detailfreaks: de linkse achterband.
Bij inbraak of verkrachting bel je de politie, voor snijwonden en hartaanvallen de ambulance, bij liefdesverdriet één van de vriendinnen, voor modeadvies of interieurtips een nicht.
Nu moesten echter de grove middelen ingezet worden: de Hetero-hulplijn.
Er zelf aan beginnen is geen optie. De gedachte alleen al doet een visoen opdoemen van diezelfde linkse achterband die naast mij voorbijrolt op de Brusselse ring. Nee, opkrikken doen we niet met een auto.
Een hetero doet dit in een handomdraai. K. dus. Natuurlijk ging ik wel assisteren, vanop afstand. Ik trok mijn enige marcelleke aan, omdat dit me de enige geschikte outfit leek om toe te kijken terwijl K het vuile werk opknapte.
Bon, ik heb iets bijgeleerd. Blijkbaar zetten autofabrikanten kleine kruisjes op de onderkant van het koetswerk waar je een krik kan plaatsen.
Waar leert een mens zoiets? Is er ergens een geheime vergadering waarin alle rechtgeaarde mannen verzamelen om deze informatie uit te wisselen. Waar plaats je de krik? Hoe mets ik een muurtje? Hoe haal je de meeste slagen bij het wiezen? Waar bevindt zich de clitoris?
Voor mij een vraag, voor de hetero-man een weet.
K., als je dit leest, bedankt. En pak dan meteen je agenda. Want mijn fotokaders moeten nog opgehangen worden, een vriendin heeft dringend sex nodig en den Duvel in mijn frigo moet op.
Mijn appartementsblok in hartje Brussel is het perfecte doelwit voor de een politicus om zijn foldertjes te bussen. 24 brievenbussen op een rijtje, zo gaat het vooruit. 95% van de propaganda prijst Franstalige politici aan. 5% wil me overtuigen om te stemmen op een Vlaamse kandidaat, weliswaar met een tweetalige folder.
Ik bekijk ze allemaal. Niet voor stemadvies, want daarvoor volg ik het nu net ietsje teveel om een foldertje over mijn stem te laten beslissen. Maar voor de foto's.
Nu viel mijn oog op Lucette Dewit, een drieëntachtigjarige dame.
Deze vrouw lijkt al veel meegemaakt te hebben. En dan durft een mens al eens googlen. Ze heeft nog naast Louis Paul Boon gewoond, op de Kapellekesbaan.
Op vrtnieuws.net las ik een quote die nog steeds aan het nazinderen is.
"Boven de ceintuur ben ik nog fris."
Als dat geen argument is om op haar te stemmen weet ik het ook niet meer.
Deze week heb ook ik mezelf eens voorbijgelopen. En gemerkt dat ik toch wat ouder word. Niet de geest, wel het lichaam.
Nochtans leek mijn agenda in het begin van de week niet te zwaar geladen. Maar toen kwamen apen uit mouwen en uitnodigingen uit enveloppen.
Mijn wonderzetel heeft het geweten. Mocht ie kunnen zou ie uit solidariteit meesnurken. Elk dood half uurtje werd een turboslaapje.
Ik kan er niet meer tegen. Mijn geest wel, maar mijn lichaam niet.
Zo gemakkelijk leg ik me er echter niet bij neer. Niet uit frustratie maar puur op karakter en gedreven door lust wou ik gisteren mee de deuren sluiten van Studio 54. Het is me niet gelukt.
Het partyanimal moest naar zijn kooi. Hij volgde het lokroep van het zachte hooi.
Moe maar voldaan, om er nog eens een cliché tegen aan te gooien.
What a night! Luv, The Tramps en Tanja Dexters op één avond, overgoten in een sausje van champagne. Sausje is misschien een understatement, soep stond er op het menu, veel soep.
Het was een avond vol onverwachte ontmoetingen, glitters in mijn haartjes, verbazing, een kleine dosis sex en vooral disco. Een geforceerde boel noemde een collega vandaag Studio 54. Hij is er nog nooit geweest. Hij kan het niet weten.
Ik was er wel. Net zoals mijn geest, en mijn lichaam. Tot 5 uur. Deze heilige drievuldigheid heeft zich vooral enorm geamuseerd. En daarna enorm goed geslapen. In het hooi, in mijn kooi.
Het klonk als een verwijt maar zo was het niet bedoeld. Ik heb dan ook geen zittend gat.
Ik blikte terug op mijn weekend. Vrijdag op Pukemarock in Puurs, zaterdag op de legendarische dansvloer van dancing Rio in St-Katelijne-Waver, zondag even een acte de presence gegeven in de Brusselse You en maandag moest discotheek Carré eraan geloven.
Nu ik het zo zelf op een rijtje zet klinkt het wel een beetje decadent. Bijna zie ik Bjorn en Benny Dancing Queen aan mij opdragen. Bijna. Want die eer wil ik Agneta niet ontnemen.
Ik kan niet stilzitten. Een uur alleen in mijn appartementje staat gelijk met een week isolatiecel voor Kaplan. En... elk excuus is goed om niet te moeten afwassen.
Het leven is meer dan afwassen alleen. En die afwas stond dus na dit helse weekend te stinken. Sien en Maria zouden zich voor mij schamen. Als het niet voor de afwas is, dan zal die berg vuile was, die vieze vloer, die centimeter stof op de kast of die rondslingerende condooms (if only) wel voor het nodige schaamrood op de wangen zorgen.
Ik heb geen tijd om de boel schoon te maken. En geen zin. Vooral geen zin.
Ik heb vandaag dus een besluit genomen. Ik moet iets doen. Kiezen of delen. Maar kiezen is verliezen. En delen zorgt voor half werk. Daar ben ik geen voorstander van.
The man heeft een plan. Dienstencheques. Sien, Maria, Fatima of Mister Proper himself. Een kuisvrouw zal er komen.
Want het leven is meer dan afwassen alleen. En ik heb geen zittend gat. Maar wel een proper. Binnenkort toch.
Na tientallen metroritten, etteloze baden en een lange zondagnamiddag ben ik aan bladzijde 485 geraakt.
Schrijfster Candace Bushnell renteniert dankzij Sex and the city. Dit boek hoefde dus niet. Ze zal niet verhongeren.
Ik blijf echter wel met een lege maag zitten.
Carrie is een vriendin, Samantha een godin. Maar de personages in Hogerop raken me niet.
Een luchtig boek moet niet alleen maar lucht bevatten, de herinnering aan dit boek zal snel wegwaaien.
Al blijft er natuurlijk wel die dikke rosse meid op een terras die me op een terras verrukt wees op mijn uitstekende smaak van wereldliteratuur. Die zal niet zo snel wegwaaien. Zeker niet met zulke botjes.
Ondertussen heeft mijn bib me verwittigd dat mijn bestelling klaarligt. Gossip & Gucci, weer een wijvenroman. Van de schrijfster van De duivel draagt Prada.
Ik laat mijn bad vollopen, denk aan mijn metrorit morgenvroeg en kijk uit naar zondag aanstaande. Met een beetje geluk staat hier volgende week dinsdag wel een positief stukje.
2 december is mijn verjaardag. Volgens de teller op deze pagina heb ik 76 dagen te gaan vooraleer mijn teller op 31 staat.
In de aanloop naar je dertigste verjaardag bouw je op naar een hoogtepunt. 30 is immers een monumentaal getal. Je kan terugblikken op alle jaren die geweest, en de 30 jaren die nog gaan komen. Je staat in de helft van je volwassen leven. Laat ik het een overzichtsjaar noemen.
Bij 31 valt het referentiekader weg. Het enige wat speelt is wat er het laatste jaar veranderd is. Alle voornemens die je een jaar geleden nam worden voor het eerst afgetoetst. Voorlopig valt er bij mij niets af te toetsen. Mijn leven als 30.7-jarige is hetzelfde als mijn leven als 30-jarige.
De conducteur heeft mijn kaartje al gecontroleerd. Mijn treintje staat nog altijd in hetzelfde station.
Ook mijn vrienden zijn gebleven. Behalve eentje, maar dat was dan weer zijn keuze.
E. is er ook nog altijd. En hopelijk ook de 30 jaren die nog gaan komen.
Je voelt me misschien al komen. E. is 31 geworden. Op één jaar tijd is haar leven wel veranderd. Ik heb het afgetoetst. Ze woont nu samen, heeft een andere job. Maar ik ben er nog altijd.
Vanavond gaan we samen vieren. We beginnen in haar nieuwe appartement. En waarschijnlijk zullen we praten over haar nieuwe job.
Ik heb nog 76 dagen om dit levensjaar iets wezenlijks te verrichten, iets te veranderen. Eén van mijn beste vrienden verliezen is niet het enigste wat ik op mijn oude dag wil lezen in mijn levensboek op pagina 30.
Een stadsjongen trekt naar Puurs. Een festivalletje staat op de affiche. De affiche kenden we.
Sandrine, The Thunderbirds, Belle Perez en Bart Peeters. Alleen bij Belle Perez hadden we een rood vinkje gezet.
De affiche die voor ons belangrijk was werd niet geprint. De vriendjes. De vriendschap. Healiner van de avond.
5 jonge kerels in de fleur van hun leven dansen op Belle Perez. In de buurt van een paal. Het verhaal klopt. Ik keek en zag het goed was. Belle Perez was gewoontjes, maar de headliner was fantastisch.
Ik ben mijn mailbox aan het aankuisen. Ontsmetten zou misschien een beter woord zijn.
Mocht het WK Spam ooit gehouden worden, in Salzburg bijvoorbeeld, dan zou ik het podium mogen bestijgen. Liefst met een zilveren medaille, want goud staat me niet.
Nu krijgt iedereen wel wat digitale rotzooi binnen. Je bent geen man meer als men je geen viagra probeert te verpatsen. Of wanneer men in jou geen Rolex-drager ziet. Of dat jij als enigste niet in aanmerking komt voor die penisverlenging. Of iedereen wint met die Afrikaanse loterij, behalve jij, zelfs al heb je ooit sex gehad met een 26 centimeterige.
Anonieme spam. Geen mens weet waar het vandaan komt.
Maar wat we vooral verbaast is junkmail van vrienden en kennissen. Soms vraagt een mens zich toch af waaraan hij dit verdient. Ik heb een vermoeden dat menigeen mij behoorlijk verkeerd inschat, en dit op een vrij gortige wijze. Misvormde vrouwen, uiteengereten katten, Amerikaanse plastieke doch levende Ken-poppen, filmpjes van zeer lenige Aziaten, flauwe Antwerpse moppen...
Ik heb (vermoed ik dan) een verkeerde reputatie. De non in mij heeft te lang in de schaduw gestaan. De seut is de pineut.
Ik trek vanaf nu ten strijde. Tegen mijn mailbox-reputatie.
Zou ik zelf eens iets doorsturen? Een poes boven een open haard waarin "I love you" staat gekerfd? Een meisje met hoedje naast paard aan beekje?
Nou nee. De non moet nu ook weer niet meteen in de volle zon.
Ik ga er eens een nachtje over slapen. Het resultaat van mijn nachtelijke overpeinzingen vind je dan morgen wel in je mailbox. Ik kan natuurlijk niets garanderen. Dat filmpje met die ontploffende tieten blijft natuurlijk wel steengoed. Zou ik misschien toch...
Even een traantje weggepinkt bij Spiegelbeeld van Willeke Alberti, genoten van Een klompje met een zeiltje van Wilma en me solidair eenzaam gevoeld met Rita Hovinck terwijl ze Laat me alleen zong.
Heb vandaag een aanbod gekregen om naar Kylie te gaan kijken in Londen. Begin januari. Als je op de foto klikt snap je misschien waarom ik al aan het sparen ben. Of snap je het helemaal niet meer...
De onregelmatigheid van mijn leven geniet van zijn zondagsrust. Zelfs al gaat ie niet naar de kerk. Hij ziet Kortjakje wel ergens anders.
Mijn zondag. 10.55. ontwaken 10.57. slaap uit de ogen wrijven 10.59. toiletbezoek 11.00. in zetel nestelen voor de Zevende Dag 12.00. sport begint in de Zevende Dag dus naar badkamer 12.15. terug naar zetel voor Zevende dag 13.00. naar de bakker voor een stokbrood 13.05. gehaktballen opwarmen en samen met stokbrood opeten 13.40. zondagse outfit uitkiezen en haartjes goed leggen 14.00. start zondagse activiteit 18.00. terugkeer zondagse activiteit + dutje 19.00. nieuws 19.45. zondagavondse outfit uitkiezen en haartjes goed leggen 20.00. op stap in Brussel
Zo gaat het al jaren. Behalve in de zomer. Want dat is er geen Zevende dag. Mijn rustdag wordt dan aangepast. Dan slaap ik tot één uur.
Vanf vandaag zitten we terug op schema. De Zevende Dag is terug. Met weer een andere vrouw. Een slecht karakter zou stellen dat alle vrouwen onderling vervangbaar zijn. Dat zou ik niet durven stellen.
Ik mis Frieda Van Wijck. Ik mis haar venijnige pruilmondje net voor ze iemand te zeik zet. Ik mis haar flirterige interviewstijl. Ik mis die Basic Instinct-stijl. Versieren en dan de ijspriem bovenhalen. Ik mis grappige vrouwen op TV.
Ik mis ook iemand om samen gehaktballen te eten. Met stokbrood. Elke zondag. Van 13.05. tot 13.40.. De saus mag hij zelf kiezen.
Bij boeken heb ik hetzelfde probleem als bij films. Een goed boek eindigt zoals ik het voor ogen had. De toegestane vrijheid die ik gun aan de fantasie van de auteur is gelimiteerd. Een uitgesponnen zijlijn in het verhaal mag me nog verrassen, de ontknoping moet zich binnen mijn grenzen houden.
Zeg nu zelf. Weesmeisje Annie moest toch bij een rijke familie eindigen met liefde in overvloed. Merlina moest de zaak uiteindelijk toch oplossen. Zou jij willen dat Rocky geen wereldkampioen werd op het einde van Rocky VI?
Ik hou niet van verrassingen. Tout court. Geen surprise-roepende-vrienden met toeters in de mond als ik op de lichtschakelaar duw. Laat iemand maar een verrassingsmenu nemen in het restaurant, ik hou vast aan "wat ne boer nie kent, ne boer nie fret".
Fulltime-homosexueel Simon begint een relatie met zijn beste vriendin Ruth. In één zin het verhaal van Ladies' man. Wat een akelig idee.
Ik was al gewaarschuwd. Net voor ik aan de laatste vijftig bladzijden begon zei collega K me dat het niet eindigt zoals ik zou willen. Ik had toen moeten stoppen.
En nu zit ik dus met een kater. Of een kat, om even in de geest van het boek te blijven. Katten zijn haarbollen op poten.
Ik heb een kat in een zak gekocht. Wat een akelig boek.
Ladies' Man van John Ramster, 350p. Oordeel: horror voor de overtuigde nicht, honing voor een verliefde faghag. Maar wel goed geschreven.
Een dansend aapje met een hoedje op. Zo voel ik me in een kostuum.
Ik stond net voor de spiegel. Want morgen ga ik met A. naar een feestje. Ga je mee vroeg ze en ik zei ja. Het Pavlov-effect bij een feestneus. In pak graag. En toen dook het Cheetah-probleem op. In diezelfde spiegel.
Ik ben geloofwaardiger in een joggingpak dan in een kostuum. Dat is een heuse prestatie. De laatste keer dat ik gejogd heb was in het zesde middelbaar. Tijdens de turnles, rond de Nete in Herentals. Van brug tot brug en terug. Afsnijden was onmogelijk, tenzij je het water doorspartelde. Die vijfhonderd frank voor die zwembroek was een verantwoorde uitgave.
Een kostuum dus.
Ik heb geen ambities om dubieuze tweedehandswagens aan de man te brengen. Of verzekeringen die niks dekken. Doet me teveel aan mijn sexleven denken.
Op begrafenissen draag ik ook geen pak. Eén ingepakte mens is al meer dan genoeg.
Bij trouwfeesten voel ik me een slechte versie van de bruidegom. Zijn pak is altijd het mooist. En second best is een rol die me niet ligt.
Bij de weinige solliciatiegesprekken die ik ooit gevoerd heb verscheen ik ook niet in pak. Ik pak ze zonder ook wel in. Dacht ik. Foutje bedankt.
Nog steeds diezelfde spiegel. Wie hou ik voor de zot, denk ik dan. Een deftige mens zal ik nooit worden. Het lijkt een carnavalskostuum.
Maar soms kan je er niet onderuit. En laat het nu nog gratis drank opleveren. Zou een strikje extra glazen champagne opleveren?
Ik heb het niet met tavernes. Neem het me niet kwalijk.
Nochtans ben ik een horeca-vriendelijk mens.
Een pintje smaakt nu eenmaal beter in een café, een scharrel kust beter en heter in een hotelbed en vis stinkt minder op restaurant.
Maar wat doe je in een taverne? Een croque monsieur eten? Dat krijg ik thuis zelf in elkaar geflanst. Een tas koffie drinken? Daar hebben we op 't werk automaten voor. Het meubilair bewonderen? Don' think so.
Wie opent nu een taverne? Een cafébaas die niet wakker kan blijven? Een zondagskok die trots is op zijn pannenkoeken maar wel een entrecote laat aanbakken? Een binnenhuisinrichter met lelijke smaak?
Ik heb het dus niet met tavernes.
Het mag dan ook geen toeval zijn dat net in zulke etablissementen clubs verzamelen. Eervolle vermeldingen voor kaarters-, vissers-, biljart- of zelhulpclubs. Ik kan geen kaart lezen, vis steeds achter het net, laat niet met mijn ballen spelen en help mezelf wel als het moet.
In tavernes worden danspartijen noch drankorgieën gehouden. Een eigenares van een taverne roddelt niet. En een lief vind je er ook niet.
THE MAN WITH THE PLAN
