Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
19-04-2007
En toen werd het serieus
1. Wat is de gruwelijkste gebeurtenis van de afgelopen dagen? Neem even je tijd om na te denken. Zit het antwoord in je hoofd? Houden zo.
2. Laat ons even de hoofdkoppen van de krantensites bekijken. Wiens akelige blik kijkt ons toe? Speelt deze man ook de hoofdrol in het antwoord op vraag 1?
3. Op de voorpagina van De Standaard ( niet zomaar De Standaard) staat een foto van een gruwelijke gebeurtenis. Op de foto staat geen akelige blik. Enkel ontredderde gezichten. Misschien vermeld ik best even de begeleidende tekst. "Bij vier zware bomaanslagen in vooral sjiitische wijken in Bagdad zijn gisteren minstens 170 Irakezen om het leven gekomen." 170!!!!!!!! Er wordt geen enkele naam vermeld in het bijhorend artikel.
4. Verder leer ik dat door het aanhoudende geweld er ondertussen een kleine 2 miljoen Irakezen in eigen land op de vlucht zijn. Huis- en bijhorend berief achtergelaten. In de landen in de regio (Syrië, Jordanië, Egypte, Iran, Libanon, Turkije en de Golfstaten) vind je er nog 2,4 miljoen. Als ik de aantallen uit de Westerse wereld afrondt (VS+Europa+Australië) kom ik uit op 200.000. 4,6 miljoen Irakezen in totaal. Bij deze tabellen wordt geen enkele naam vermeld in het bijhorrend artikel. Geen Mohammed, Hazim, Sami, Rashad, Alaadin, Hajem, Omar, Abdul, Sawsan, Qasim, Ali, ...
5. In Virginia heeft Cho Seung-hui 32 mensen afgeknald. Onder hen Emily Hilscher, een dierenvriend, ze studeerde dan ook voor dierenarts. Volgens haar vrienden fleurde iedereen op van haar aanwezigheid en gevoel voor humor. En Jocelyne Couture, moeder van 2 kinderen en lerares Frans. Of Reema Samaha, een eerstejaarsstudente die ongelofelijk goed kon dansen. De andere namen en levens vind je hier.
6. Wat een verschrikkelijk verhaal. Ongeloof is het enige wat me overvalt als ik de home-made-beelden bekijk van deze kerel. Alles wordt relatief.
7. Nu voel je me waarschijnlijk komen... Nu gaat die Maarten die 170 doden in Irak, in combinatie met die 4.6 miljoen vluchtelingen linken aan die 32 doden in Virginia. En zich de bedenking maken dat niet elk mensenleven gelijk is op deze wereld.
Misschien moet ik dat inderdaad maar eens doen. Hoezeer ik die doden in Virginia ook betreur.
Zoals ieder jaar zijn er 3 holebi-fuiven die de nationale media halen.
Je hebt de fuif na op Roze Zaterdag (12 mei), Bal Federal ( waar de homofolie- en -fobieprijs worden uitgereikt, half december) en de Homo-top-100-fuif.
Die laatste mocht vrijdag in Red & Blue de spits afbijten. Mijn eerste kans van het jaar op nationale roem lag daar op me te wachten.
Zoals elk lijstje zorgt ook deze top 100 voor de nodige discussies. Bij de Homo top 100 krijgt het gekwebbel een extra dimensie.
Is het nu echt nodig om die hokjesmentaliteit te exploiteren? Er is toch ook geen hetero-top-100? (thank God, sorry Bryan Adams) Dat bevestigt toch alleen maar het beeld van de cliché-nicht op huppelende discomuziek?
Niet echt, inderdaad niet en wat maakt het uit.
Het maatschappelijk nut van zo'n lijst is inderdaad nog niet bewezen. Maar dat is het ook niet van Snickers Ice Cream en Espadrillen in de zomer, en ook die vrolijken mijn leven op.
Het is wat mij betreft bijna de ideale playlist voor een geweldige fuif.
Als lijstjesfetisjist heb ik de top 100 uitgebreid geanalyseerd. En kom tot de bevinding dat er maar 6 nummers instaan die ik niet te pruimen vind. Dat maakt mij dan 94% gay leert een kleine berekening mij. Ik ben sindsdien bang ooit op de andere 6% te stoten.
De overlappingen met mijn eigen top 100 (zie eindejaarsperiode op deze blog) zijn treffend. Medici zouden net niet spreken van een eenëiige tweeling. Allen blijt die van mij wat minder.
Bon, conclusies dan maar. Maakt dat van mij een cliché-nicht? Hoogstwaarschijnlijk. And not ashamed of it.
Toen ik 14 jaar was had ik ooit een cassette gemaakt met mijn favoriete all time-classics op. Enkele dagen later was ik in een platenwinkel in Herentals en botste op een compilatie-cd "The best of gay music". Even dacht ik dat men mijn cassette commercieel gerealesed had. Toen dook die tweeling voor het eerst in mijn leven op. Ik zou liegen mocht ik niet beweren dat het me niets deed. Ik was er zelfs enkele dagen niet goed van. De cassette belandde in de prullenmand. Om jaren later weer hermaakt te worden.
In die platenwinkel besefte de in de knoop zittende tienerversie van de man met het plan dat er meer aan de hand was. En veranderen misschien geen optie was.
Sinds vele jaren loopt de tweeling nu hand in hand, huppelend en zingend door het leven. Het zijn vrienden geworden. En ik kan je garanderen, het leven is er alleen maar mooier op geworden.
"Wo e wief" zou W zeggen. Vrij vertaald: ze is een echte klassedame.
Halle Berry. Ze is me nooit opgevallen. Nochtans had ik al enkele signalen uit mijn omgeving gekregen dat ze niet te verwaarlozen is.
Gisteren zag ik Perfect Stranger, een film met (God vergeef me) Bruce Willis en Halle. En plots was ik betoverd.
Wat een gazelle. 't Is alsof de regisseur verliefd was op haar. Het kind heeft er nog nooit zo goed uitgezien.
Maar blijft de vraag, waarom had ik nog niet eerder een boontje voor het kind. Snij-, witte of boterbonen, ze deed me niks. Dus ging ik even op zoek welke kansen ik gemist hebt om te vallen voor haar charmes.
Het werd me al snel duidelijk. James Bonds nummer is voor mij altijd 000 gebleven. En over alle X-men-films had ik al voor het verschijnen een X gezet.
Eén van de enige andere films uit haar CV die ik gezien heb was The Flinstones. En daar kreeg ik dan nog stenen kloten van. Dat paste dan weer bij het bijhorende tijdperk.
Maar helemaal in het begin van het lijstje op haar CV stond Different World. Voor de cultuurbarbaren: dat was een spin-off van The Cosby Show. Met Dwayne Wayne. Die een brilletje had met 2 lagen glazen. Waarvan hij het bovenste paar omhoog kon zetten. Wat mij op mijn beurt inspireerde tot de aanschaf van een soortgelijk brilletje. Ik voelde me cool en behoorlijk Dwayne.
Even cool als toen ik dat Dylan-vestje met een kapje kocht. Zoals Dylan van Beverly Hills 90210. Mijn god wat was ik een meeloper.
Tot voor kort was ik één van de weinige mannen in mijn omgeving die niet viel voor Halle. Voor mijn part mocht ze in de Halle blijven staan. (ik weet het, flauwe grap) Sinds Perfect Stranger mag ze ook in de woonkamer. En loop ik dus weer mee. Zo voelt een mens zich terug jong.
Al moet ik er voor de historische correctheid toch even aan toevoegen dat Dylan zelfs de slaapkamer mag verkennen. Maar dan zonder dat vestje met dat kapje. Want twee mannen met dezelfde outfit aan, dat is gewoon belachelijk.
Hoeveel sterren krijgt ie in Humo? Nul sterren is een must see, vijf sterren een volstrekte afrader.
We zijn nu eenmaal niet arty farty, kunstzinnig of cultureel correct. Franse films doen we niet, Scandinavische regisseurs moeten vermeden worden en Oscar-winaars vallen altijd tegen.
Dus namen we een ticket voor Epic movie. En een zak chips. E. toch. Ik niet. Ik drink niet en eet geen snoep. Toch niet deze week. Het lukt me al 12 uur.
De keuze van de film was snel gemaakt. De andere films had ik al gezien of wilden we niet zien. Harde noten zijn soms zeer zacht om te kraken.
Vortig! Bij mijn weten is het de eerste keer dat ik dit woord gebruik op mijn blog. Maar ik heb er geen andere woorden voor. Om te beschrijven hoe slecht de film was.
Onze commerciële fundamenten daverden op hun grondvesten. We hebben zowaar een platte, vulgaire, degoutante en onnozele film gezien die zelfs ons petje te boven ging.
Ik zou best willen vertellen waarover het ging maar zelfs dat wordt door mijn tekstverwerker geblokkeerd. Ik dacht tot voor kort dat ik nooit zou durven denken dat Leslie Nielsen of Chris Van den Durpel meesters zijn in hun vak. In parodiëren. Nu nog niet. Maar ik aarzelde al even bij het schrijven ervan.
Doe je vijand de duivel aan en raad hem deze film aan. Je zal nog weken nagenieten.
Wat doen drie vrienden op een zonnige lentedag? Ze trekken naar het Warandepark.
Het park ligt geklemd tussen het koninklijk paleis en het parlement. Een mens zou zich voor minder belangrijk voelen.
Zorgvuldig kozen we een bankje uit. We kozen een bankje uit waar niemand opzat. Dat verhoogt het zitcomfort.
En dan mocht het spektakel beginnen. Vanop de eerste rij konden wij ervan genieten.
Je ziet toch wat passeren. Een Westvlaamse keuterboer met een versbestelde Witrussische schone, twee turbo-lesbo's in salopet met een grote hond, vier Afrikaanse vriendinnen die heupwiegend 100% exotiek uitstralen, een hyperkinetische moeder, volledig in roze met bijpassend kind, een uitgehuwelijkte Marrokaanse vrouw met een lelijke vent (anders zou ze nooit zo'n lelijkaard gekozen hebben), een uitgerekt Nederlands koppel, dat een foto nam van de Westvlaamse keuterboer en de versbestelde Witrussische schone, die op hun beurt een plaatje lieten schieten door het uitgerekt Nederlands koppel.
Waarom ik zot ben van Brussel? Is het niet duidelijk!
Op het werk hebben we een bedrijfskrantje: Joost. Enkele creatievelingen bedachten ooit de slogan: "Joost mag het weten." Zonder afbreuk te doen aan het bloed, zweet en tranen dat de makers erin steken, kijk ik alleen naar de fotootjes.
Net zoals vele andere bedrijven hebben we immers ook een intranet, e-mails aan alle personeelsleden en nog een ander blaadje om geinformeerd te geraken over wat reilt en zeilt binnen de werkmuren. Nu kreeg ik enkele weken geleden, samen met vele andere collega's, de vraag of ik wou meewerken aan een artikel over bloggers op mijn werk.
Joost wist het blijkbaar, dat ik in mijn vrije tijd af en toe wat schrijf op een hiervoor aangemaakte blog. Toch leek het me maar een beangstigend idee om te "adverteren" in het bedrijfskrantje. Twee werelden zouden net iets te dicht bij elkaar komen.
Versta me niet verkeerd, ik word opgewekt als ik de bezoekersstatistieken zie en nieuwe "klanten" zijn meer dan welkom. Maar om die nu te ronselen via mijn vriend Joost? Dacht het niet.
In het bedrijfsrestaurant zou ik me nagekeken voelen, in de gangen besproken en in de lift gekeurd.
Ik mag me dan wel volledig laten gaan op mijn eigen stekje, het heeft op één of andere manier toch nog iets verborgen. Waardoor spontane reacties dan weer wel leuk worden.
Desalnietemin kijk ik uit naar mijn collega's die wel zullen verschijnen in de volgende editie van Joost. Collega B poseerde deze week voor Joosts camera, met op de achtergrond haar blog, op mijn computer.
Zo zal er toch nog een stukje uit het leven van de man met het plan in Joost komen. Let niet op de rommel...
Calvin Harris is een Schotse kerel die nu in Engeland een hitje scoort met "Acceptable in the eighties" en daardoor nu met Kylie Minogue mag werken. God I'm so jealous!
(klik op de foto voor de video)
Ik heb er effe aan moeten wennen maar die cover van Melanie C van I want Candy begint er tegenwoordig ook vlot in te gaan. Ik ben blij dat het kind eindelijk weer wat vrouwelijkheid uitstraalt. Want dat is toch wel een minimum voor een Spice Girl.
(klik op de foto voor de video)
Wie dacht dat Grace Kelly van Mika een jeanettenplaat was heeft duidelijk zijn nieuwe single nog niet gehoord. Volgens mij heeft ie voor Love today in bed gelegen met de Scissor Sisters. Behalve met die vrouw dan toch... Geweldig nummer!
(klik op de foto voor de video)
En dan mag de ganse wereld haar een zingende geit noemen, ik blijf overtuigd fan van Shakira. Ze staat nu weer op nummer één in Spanje met Las de intuicion en ik ben helemaal mee.
Na al die jaren wachten ben ik nu ook eindelijk beloond met een nieuwe single van Gerard Joling. Ja zenne, ze leeft nog: maak me gek!
Ik zit momenteel in fase 3 van mijn lenteschoonmaak. Mijn moeder zou trots op me kunnen zijn.
Mijn appartement kuisen was zeker geen sinecure. Mijn kleren wassen vergde 8 volle machines.
Maar nu komt dus fase 3.
Wie ooit al op mijn kamer geweest is, is getuige geweest van een klerenberg waarop je op het hoogste punt de maan kan aanraken.
Met mijn broeken kan ik het parcours van de Ronde van Vlaanderen afbakenen, met mijn t-shirts kan ik (bijna) alle Chinezen in het nieuw steken, en met mijn sokken en onderbroeken kan ik de ganse Druivelaar afscheuren zonder naar de wasserette te moeten gaan.
Schiften! Doe weg wat je niet meer draagt! Tot zover ben ik nog mee.
Maar dan stelt zich de vraag naar waar mijn collectiestukken moeten. In een container van Spullenhulp zei mijn moeder.
Toen drong er iets tot me door. Sommige kleren zijn zo persoonlijk dat de gedachte dat iemand anders ze zou dragen vies aanvoelde. Even leek het me zelfs vreemder dan zelf tweedehandskleren te dragen. Een nieuwe eigenaar zou niet weten dat die oranje vest van Las Vegas komt, toen ik op een avond 400 dollar opgesmost heb aan een roulettetafel, of dat die potsierlijke short wel ooit nog gediend heeft om het felle licht van een lamp in Portugal te verzachten.
Bon, die jas, die blijft dus. En die short ook. En die kousen van Micky Mouse die al jaren meegaan. En die geruite boxershorts die ik ooit voor mijn verjaardag kreeg. En die trui met dat zielige hondje op. En dat blauwe hemd dat mijn ex zo lelijk vond, en ik speciaal droeg om hem te enerveren. En die....
Hoe kan een mens nu kleren wegsmijten. We skippen fase 3, over naar fase 4!
Torrox, el mejor clima de mundo. De slogan prijkte op een groot bord. Je kon het moeilijk lezen. De regen maakte het een beetje moeilijk. En omdat het zo koud was ben ik er niet lang voor blijven staan.
Maar dat houdt een feestbeest niet tegen. En zeker 50 feestbeesten niet. Het was een van mijn fijnere vakantie-ervaringen van de laatste jaren. Waarvoor dank.
Moet een mens altijd verrast worden door een film? Deze vraagt spookt door mijn hoofd sinds ik Muisc & Lyrics gezien heb.
Ik heb het over het dilemma Hugh Grant. Die mens slaagt er elke keer opnieuw in dezelfde rol te spelen. De ene keer heet ie Alex, dan weer Daniel en soms William. Soms is ie uitgever, dan weer eerste minister en een andere keer zanger. Maar het blijft Hugh Grant.
Zijn films vallen steeds onder de categorie Hugh Grant-films. Man leert vrouw kennen, man en vrouw worden verliefd, er duikt een probleem op, vrouw is kwaad op man, man bewijst op spectaculaire wijze dan toch zijn liefde en man en vrouw leven nog lang en hopelijk gelukkig.
En toch. Is het soms geen mooie gedachte dat niet alles onvoorspelbaar is. Dat liefde dan toch alles overwint.
Daarom dat het sex-op-Hollywood Boulevard-schandaaltje totaal niet in het plaatje paste. En bewees dat de immer beminnelijke Grant dan toch niet zo'n heilig boontje is.
En het rare, beste vrienden, is dat bovenstaande perversiteit Grants populariteit alleen maar verhoogd heeft. Omdat vrouwen geen perfecte mannen willen. En hij daardoor uiteindelijk toch een beetje kinky is.
Het maatschappelijk nut van hoeren blijft niet te onderschatten.
Natuurlijk heeft Muisc & Lyrics mij niet verrast. Maar dat hoeft ook niet. Ik mag hoeren dan nog wel een grappig fenomeen vinden, ik hoef ze nu niet per sé in de bioscoop op een groot scherm te zien.
Morgen komt Hugh Grant naar mijn bioscoop, hoekje om. Om zijn nieuwe film voor te stellen.
In Music & lyrics speelt hij een has-been-pop-idool uit de jaren '80. Voor de film heeft hij ook een nummer opgenomen. Meer jaren '80 kon ie echt niet klinken.
Love it! Love it! Love it!
Of de film zelf iets voorstelt, laat ik je dan later wel weten.
Niet dus. Sinds mijn Spaanse periode rook ik Fortuna's. Dat is het standaardmerk van elke rechtgeaarde Spanjaard.
Sinds twee jaar worden ze ook in België verkocht. En kosten ze beduidend minder dan een pakje Marlboro's of Camels. Te koop in elke kranten- en nachtwinkel in Brussel en Vlaanderen.
Niet in den Aldi. Dit moest ik toch effe rechtzetten. Mijn reputatie staat op het spel.
De Rijkschool van Herentals heet nu Atheneum de Vesten. Dat is op zich niet akelig.
Ik was er al een tijdje niet meer geweest. Heb mijn laatste boekentas er versleten in 1992. Dat is ondertussen 15 jaar geleden. Je moet niet Freya of Didier heten om te kunnen rekenen.
Vrijdag ging ik met oud-klasgenootje A. en 2 vrienden op nostalgietrip naar de refter van de school. Eten kregen we er niet, alleen vragen. Het was de jaarlijkse schoolquiz.
Ik zal meteen de afloop verklappen. We werden 9e, een mooie plaats in het eindklassement. Al moet er meteen aan toevoegen dat we dit ook te danken hadden aan het spiek-, afluister en onderhandelingstalent van één van onze groepsleden. Welke zot beweerde ooit dat deelnemen belangrijker is dan winnen? Scoren zou we, en desnoods gingen we over lijken.
Maar zelfs dat was niet akelig, dat lag in de lijn van de verwachtingen.
Tijdens de absoluut niet ontspannende avond (wat een stress) ontmoette ik 4 oud-leraars. Dag Maarten! Hey Maarten! Kijk eens mijnheer Maarten! Dat is nu eens tof om je terug te zien Maarten! Ze herkenden me allemaal. Zonder een woord te hoeven zeggen. Zonder te refereren naar mijn topresultaten, excellente klasprestaties of zedelijk gedrag op de speelkoer.
Het alombekende " je bent geen haar veranderd" viel ook enkele keren. Maar het akelige was dat ze het meenden.
Na 15 jaar ben ik nog steeds diezelfde jongen. Waarop ik me dan afvraag, werd ik vrijdagavond gecomplimenteerd of geaffronteerd? Kunnen er dan zoveel gelijkenissen zijn tussen een jongen van 17 en een robuuste man van 31?
Zaterdag kwam ik in Gent een kerel tegen die ik een zevental jaar geleden blijkbaar kende. Zijn gezicht zei me niks. Echt niks. Na 5 minuten begon het te dagen. Hij had me het afgelopen jaar al enkele keren gezien. Mij was ie niet opgevallen. Op zich ook best akelig.
Mag ik daarom op deze plek me verontschuldigen voor iedereen wie ik de afgelopen jaren niet meer herkend heb. Hoewel ik steeds mijn best doe om het te verbergen zal ik al wel eens door de mand gevallen zijn.
15 jaar geleden herkende ik iedereen. Ik ben dus wel veranderd. Wat een geruststelling.
Het was al een tijdje geleden dat ik nog melding gemaakt van nummers die me behoorlijk happy maken. Maar momenteel zijn er toch wel enkele liedjes die ik mega-mindy-machtig vind. Misschien ken je ze nog niet.
(klik op de foto voor de video)
Christina Aguilera heeft een nieuwe single, Candyman, met een video waarvan je je bijna gaat aanmelden bij het leger. Wie wil nu niet Flahaut als baas...
(klik op de foto voor de video)
Theo Maessen staat op 1 in Nederland met Lauwe Pis. Alleen de titel al maakt me vrolijk. Ondertussen moeten we het in Vlaanderen doen met dokter Jef.
(klik op de foto voor de video)
Het mag dan wel een stukje jeugdsentiment zijn maar de nieuwe single van Take that krijg ik maar niet uit mijn hoofd. En Mark Owen ziet er nog steeds om op te eten uit. Smakelijk!
(klik op de foto voor de video)
Al jaren zwaar bezig om te stijgen in mijn favorietenlijstje is Kelis. Nog zo'n single als deze Lil Star en ik zou haar CD wel eens durven kopen.
(klik op de foto voor de video)
'k Weet nog wie er achterschuilt, maar The Gossip heeft een geweldig catchy nummertje gemaakt met Standing in the way of control. Die dikke zangeres kan mij krijgen.
(klik op de foto voor de video)
Dankzij het succes van Grace Kelly ben ik nu al aan het bidden dat hun vorige single Lollipop ook hier wordt uitgebracht.
(klik op de foto's voor de video's)
En sinds Dreamgirls ben ik helemaal weg van oscar-winnares Jennifer Hudson.
Het was niet eens een verwijt zei hij. Gewoon een opmerking zei hij.
Ik zou te weinig over mannen schrijven. Bijna een hetero-blog, noemde hij het.
Dat wist ik dan ook weer. En besloot dan maar om alle misverstanden te vermijden een lekkere stoot te publishen.
Dames en heren, aanschouw de ideale man.
Josh Duhamel.
Hij speelt Tad Hammilton in Win a date with Tad Hammilton (deelnameformulier zit op de bus). Hij speelt Danny McCoy in Las Vegas ( en nu zit ik met een gokverslaving). Hij speelt De Man in mijn dromen (en ik word nog elke dag oververmoeid wakker). In het echte leven (wanneer ik wakker ben) is hij mijnheer Fergie. De kerel heeft een goede smaak.
En voor wie nog niet overtuigd is...
Geniet ervan. Want na deze post is mijn bewijsdrang weer geluwd. En zal ik je weer vervelen met alledaagse rompslomp.
Hoe overleefde een mens toen er nog geen internet was? Slechte gewoontes leer je moeilijk af, maar goede gewoontes leer je snel aan.
F en ik hebben allebei vrijaf deze week. Dat lieten we aan elkaar weten via mail. Op msn besloten we dat we Brussel uitmoesten. Het wereldwijde web was de oplossing voor ons probleem.
Als een echte callcenter-slet zette ik mijn headset op en belde 'm op via Skype. Sites werden afgezocht: Connections, Jetair, Thomas Cook, Ryanair, Brussels Airnlines, Weekendjeweg.nl, Weekenddesk, ...
Klikkerdeklikkerdeklik. Linken werden heen en weer gestuurd, hotels gekeurd, prijzen afgekeurd.
Sommige conclusies waren onafwendbaar. Op zeer korte termijn kan je geen goedkoop vliegtuigticket vinden. En Eurostar en Thalys zijn pokkeduur als je dezelfde week nog wil vertrekken. Dus zouden we met de wagen gaan.
Dit besluit maakte de keuze al gemakkelijker. In Senegal zijn de wegen niet goed en in Australië is de benzine te duur. Omdat ik maandag terug op het werk verwacht wordt vielen mijn droombestemmingen ook weg. Venezuela en Miami zullen nog even moeten wachten.
Amsterdam of Parijs? Parijs dan maar. En dan schiet de internetjunkie in mij pas echt wakker. Hotelaanbiedingen werden nagekeken.
Elk hotel wordt nageken op tripadvisor.com en vakantiereiswijzer.nl. Hoewel iedere knorpot zich op het internet de Jacuqes D'Ancona van het hotelwezen waant, kan je er soms wel dingen uit leren. Natuurlijk zijn er enkele basisregels. Amerikanen vinden elke hotelkamer te klein, Engelsen hebben overal schrik en Chinezen vinden de bedden meestal te groot.
Nadat een hotel door de eerste keuring geraakt is checken we op mappy.be. Hoe ver ligt het verwijderd van de uitgaansbuurt. Een zatte mens laat je immers niet te ver naar huis kruipen.
Tot slot surfen we naar het metroplan van Parijs. En besluiten we dat we niet meer kunnen zitten. En boeken we. Online natuurlijk. Met internetkorting.
Via datzelfde internet maken we een uitgaansplan op. Zeer belangrijk. In Parijs valt er geen tijd te verliezen. De collecties van de belangrijkste musea kan ik toch virtueel bekijken.
En dus zijn we er klaar voor. Om ons licht te laten schijnen in de lichtstad. Zet de volgspot maar klaar!
Maar blijft de vraag: hoe geraakte een mens vroeger in Parijs zonder internet? Zou men in de oudheid naar een bibliotheek getrokken zijn om in boeken hotels en bezienswaardigheden op te zoeken? Zou er misschien een gids bestaan hebben , laat 'm ons voor de gemakkelijk Spartacus noemen, om te weten waar ik moest uitgaan? Zouden er kantoortjes bestaan hebben waar je een hotel kon boeken, half- of volpension? Met gekke mensen met gekke brilletjes? Ik kan het me amper nog voorstellen.
Sinds mijn entree in de digitale televisiewereld word ik geconfronteerd met de gruwelijkste dingen. Vijf-tv en Vitaya brengen de ellendigste toestanden live in mijn huiskamer. Kinderen van 150 kg, vuile huizen en zwangere vrouwen, alles draait mee op de horror-carrousel.
Vandaag was ik echter getuige van pure feel-good-televisie. En ik was er niet goed van.
Oorzaak van dit alles heet Oprah. Nu weet ik wel dat dit programma uit Amerika komt. Een bekende keeper als vader hebben volstaat er niet om op TV te komen. Je kinderen vreselijke namen geven evenmin. Enfin, bye bye Lindsay en gefeliciteerd met je tweede zwangerschap.
De gastvrouw is een aangename verschijning. Haar programma heeft trouwens een extra attractie: doe je ogen één seconde dicht en ze is een halve kilo afgevallen.
Het thema van vandaag was "loving parents". Familie 1 kreeg enkele jaren geleden een siamese tweeling. Twee meisjes en toch maar één nier. Na vele operaties zijn de meisjes nu gescheiden en gelukkig. Het was een mooi tafereel.
Maar dat bleek slechts een opwarmertje voor de volgende gasten. Vader en zoon kwamen (of reden) binnen. De zoon kwam ter wereld zonder ogen en kon benen noch armen strekken. Dus ook niet lopen. Men heeft hem twee glazen ogen ingeplant. En een mooie rolstoel gekocht. De zoon bleek een muzikaal talent, op zijn tweede speelde ie al piano, op zijn vierde kon ie vlekkeloos trompetteren. Toen de zoon verder wou studeren was dat geen probleem. Vader ging mee naar de lessen om te noteren. De zoon werd zelfs lid van de schoolfanfare, papa duwde zonder problemen het karretje tijdens repetities en optochten. Mocht een kijker nog niet beginnen te geloven in een betere wereld, dan ging het verhaal nog een versnelling hoger. De zoon vond het immers een rijkdom dat ie niet kon zien, want hij beoordeelde mensen alleen op het innerlijke: groot of klein, ros of blond, blank of zwart, het maakte voor hem niets uit. Hij zag mensen graag zoals ze waren, en zijn vader glimde van trots.
Kijk. Normaal zou ik nu al in de fase gekomen zijn dat ik mijn emmertje erbij nam en effe kotste van al die goedhartigheid en positieve vibes. Maar ik kreeg het er warm van. Die twee mensen zagen elkaar graag.
Tijd voor de zedenles. Een mens kan wel eens klagen dat de koffie te slap is. Of dat je baas op het werk lastig doet. Dat je weer vast zit in die stomme file.
Maar wat maakt het uit als je Oprah hebt, die je af en toe doet beseffen dat er belangrijkere dingen in het leven zijn.
En toen was ik ziek. Ik was letterlijk bij de neus genomen. Gedwongen moest ik wel mijn was doen. Want alle zakdoeken waren hygiënisch onverantwoord verklaard en niet meer geschikt voor verder gebruik.
Ik was ik jaloers op papieren zakdoekgebruikers. Loopt hun neus harder dan de gemiddelde Niagarawatervallen, dan sponsoren ze familie Cleenex en het probleem is opgelost. Hun enigste probleem op deze wereld is de ondergang van het Regenwoud.
Hoe graag ik het ook zou willen, ik kan het niet. En lijk alleen maar zieker te worden van de papieren versie. Tot de medische, industriële of farmaceutische wereld hier een oplossing voor gevonden heeft, draait mijn wasmachine extra toeren bij een snotneus.
Een simpel mens gaat dan maar op zoek naar simpele oplossingen. Misschien, heel misschien zou minder drinken helpen. Vloeistof dat het lichaam niet binnenkomt, kan het ook niet verlaten. Voor wie deze methode van onthouding wil proberen, het helpt niet.
Dus heb ik het maar uitgeziekt. Na de neus was de keel het slachtoffer van dienst, begon het de donderen in mijn Keulens hoofd , zakte de pijn naar mijn rug en tot enkele dagen geleden dacht ik dat mijn benen leden onder reuma, artritis en algemene pijnstoten.
Alsof God het wou was ik tegen vrijdagavond weer tip-top. Mijn beschermengel draagt een discojasje. Sterven op het werk, schitteren op de dansvloer.
En zo lag ik na een zware maar stimulerende vrijdag- en een uitputtende maar verrassende zaterdagnacht zondag weer radicaal total loss in mijn zetel. De symptomen waren duidelijk, de diagnose onvermijdelijk. De kater. Na een ziekelijke week had ik bijna mijn geloof in Santa Dafalgam opgegeven. Mijn wondermiddeltje kon niet op tegen mijn neusproblemen, mijn keeltrauma, de donderknallen in mijn hoofd, de pijnscheuten in mijn rug en de zwalpende benen. Maar er zijn nog zekerheden. Het bruisende goud heeft de kater weggespoeld.
Moraal van het verhaal: beter ziek van de drank dan niet meer drinken bij ziekte.
THE MAN WITH THE PLAN
![[]](http://www.cigarettes-collection.com/public/images/pictures/fortuna.jpg)
