Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
08-04-2007
Costa del no Sol
Torrox, el mejor clima de mundo. De slogan prijkte op een groot bord. Je kon het moeilijk lezen. De regen maakte het een beetje moeilijk. En omdat het zo koud was ben ik er niet lang voor blijven staan.
Maar dat houdt een feestbeest niet tegen. En zeker 50 feestbeesten niet. Het was een van mijn fijnere vakantie-ervaringen van de laatste jaren. Waarvoor dank.
Moet een mens altijd verrast worden door een film? Deze vraagt spookt door mijn hoofd sinds ik Muisc & Lyrics gezien heb.
Ik heb het over het dilemma Hugh Grant. Die mens slaagt er elke keer opnieuw in dezelfde rol te spelen. De ene keer heet ie Alex, dan weer Daniel en soms William. Soms is ie uitgever, dan weer eerste minister en een andere keer zanger. Maar het blijft Hugh Grant.
Zijn films vallen steeds onder de categorie Hugh Grant-films. Man leert vrouw kennen, man en vrouw worden verliefd, er duikt een probleem op, vrouw is kwaad op man, man bewijst op spectaculaire wijze dan toch zijn liefde en man en vrouw leven nog lang en hopelijk gelukkig.
En toch. Is het soms geen mooie gedachte dat niet alles onvoorspelbaar is. Dat liefde dan toch alles overwint.
Daarom dat het sex-op-Hollywood Boulevard-schandaaltje totaal niet in het plaatje paste. En bewees dat de immer beminnelijke Grant dan toch niet zo'n heilig boontje is.
En het rare, beste vrienden, is dat bovenstaande perversiteit Grants populariteit alleen maar verhoogd heeft. Omdat vrouwen geen perfecte mannen willen. En hij daardoor uiteindelijk toch een beetje kinky is.
Het maatschappelijk nut van hoeren blijft niet te onderschatten.
Natuurlijk heeft Muisc & Lyrics mij niet verrast. Maar dat hoeft ook niet. Ik mag hoeren dan nog wel een grappig fenomeen vinden, ik hoef ze nu niet per sé in de bioscoop op een groot scherm te zien.
Morgen komt Hugh Grant naar mijn bioscoop, hoekje om. Om zijn nieuwe film voor te stellen.
In Music & lyrics speelt hij een has-been-pop-idool uit de jaren '80. Voor de film heeft hij ook een nummer opgenomen. Meer jaren '80 kon ie echt niet klinken.
Love it! Love it! Love it!
Of de film zelf iets voorstelt, laat ik je dan later wel weten.
Niet dus. Sinds mijn Spaanse periode rook ik Fortuna's. Dat is het standaardmerk van elke rechtgeaarde Spanjaard.
Sinds twee jaar worden ze ook in België verkocht. En kosten ze beduidend minder dan een pakje Marlboro's of Camels. Te koop in elke kranten- en nachtwinkel in Brussel en Vlaanderen.
Niet in den Aldi. Dit moest ik toch effe rechtzetten. Mijn reputatie staat op het spel.
De Rijkschool van Herentals heet nu Atheneum de Vesten. Dat is op zich niet akelig.
Ik was er al een tijdje niet meer geweest. Heb mijn laatste boekentas er versleten in 1992. Dat is ondertussen 15 jaar geleden. Je moet niet Freya of Didier heten om te kunnen rekenen.
Vrijdag ging ik met oud-klasgenootje A. en 2 vrienden op nostalgietrip naar de refter van de school. Eten kregen we er niet, alleen vragen. Het was de jaarlijkse schoolquiz.
Ik zal meteen de afloop verklappen. We werden 9e, een mooie plaats in het eindklassement. Al moet er meteen aan toevoegen dat we dit ook te danken hadden aan het spiek-, afluister en onderhandelingstalent van één van onze groepsleden. Welke zot beweerde ooit dat deelnemen belangrijker is dan winnen? Scoren zou we, en desnoods gingen we over lijken.
Maar zelfs dat was niet akelig, dat lag in de lijn van de verwachtingen.
Tijdens de absoluut niet ontspannende avond (wat een stress) ontmoette ik 4 oud-leraars. Dag Maarten! Hey Maarten! Kijk eens mijnheer Maarten! Dat is nu eens tof om je terug te zien Maarten! Ze herkenden me allemaal. Zonder een woord te hoeven zeggen. Zonder te refereren naar mijn topresultaten, excellente klasprestaties of zedelijk gedrag op de speelkoer.
Het alombekende " je bent geen haar veranderd" viel ook enkele keren. Maar het akelige was dat ze het meenden.
Na 15 jaar ben ik nog steeds diezelfde jongen. Waarop ik me dan afvraag, werd ik vrijdagavond gecomplimenteerd of geaffronteerd? Kunnen er dan zoveel gelijkenissen zijn tussen een jongen van 17 en een robuuste man van 31?
Zaterdag kwam ik in Gent een kerel tegen die ik een zevental jaar geleden blijkbaar kende. Zijn gezicht zei me niks. Echt niks. Na 5 minuten begon het te dagen. Hij had me het afgelopen jaar al enkele keren gezien. Mij was ie niet opgevallen. Op zich ook best akelig.
Mag ik daarom op deze plek me verontschuldigen voor iedereen wie ik de afgelopen jaren niet meer herkend heb. Hoewel ik steeds mijn best doe om het te verbergen zal ik al wel eens door de mand gevallen zijn.
15 jaar geleden herkende ik iedereen. Ik ben dus wel veranderd. Wat een geruststelling.
Het was al een tijdje geleden dat ik nog melding gemaakt van nummers die me behoorlijk happy maken. Maar momenteel zijn er toch wel enkele liedjes die ik mega-mindy-machtig vind. Misschien ken je ze nog niet.
(klik op de foto voor de video)
Christina Aguilera heeft een nieuwe single, Candyman, met een video waarvan je je bijna gaat aanmelden bij het leger. Wie wil nu niet Flahaut als baas...
(klik op de foto voor de video)
Theo Maessen staat op 1 in Nederland met Lauwe Pis. Alleen de titel al maakt me vrolijk. Ondertussen moeten we het in Vlaanderen doen met dokter Jef.
(klik op de foto voor de video)
Het mag dan wel een stukje jeugdsentiment zijn maar de nieuwe single van Take that krijg ik maar niet uit mijn hoofd. En Mark Owen ziet er nog steeds om op te eten uit. Smakelijk!
(klik op de foto voor de video)
Al jaren zwaar bezig om te stijgen in mijn favorietenlijstje is Kelis. Nog zo'n single als deze Lil Star en ik zou haar CD wel eens durven kopen.
(klik op de foto voor de video)
'k Weet nog wie er achterschuilt, maar The Gossip heeft een geweldig catchy nummertje gemaakt met Standing in the way of control. Die dikke zangeres kan mij krijgen.
(klik op de foto voor de video)
Dankzij het succes van Grace Kelly ben ik nu al aan het bidden dat hun vorige single Lollipop ook hier wordt uitgebracht.
(klik op de foto's voor de video's)
En sinds Dreamgirls ben ik helemaal weg van oscar-winnares Jennifer Hudson.
Het was niet eens een verwijt zei hij. Gewoon een opmerking zei hij.
Ik zou te weinig over mannen schrijven. Bijna een hetero-blog, noemde hij het.
Dat wist ik dan ook weer. En besloot dan maar om alle misverstanden te vermijden een lekkere stoot te publishen.
Dames en heren, aanschouw de ideale man.
Josh Duhamel.
Hij speelt Tad Hammilton in Win a date with Tad Hammilton (deelnameformulier zit op de bus). Hij speelt Danny McCoy in Las Vegas ( en nu zit ik met een gokverslaving). Hij speelt De Man in mijn dromen (en ik word nog elke dag oververmoeid wakker). In het echte leven (wanneer ik wakker ben) is hij mijnheer Fergie. De kerel heeft een goede smaak.
En voor wie nog niet overtuigd is...
Geniet ervan. Want na deze post is mijn bewijsdrang weer geluwd. En zal ik je weer vervelen met alledaagse rompslomp.
Hoe overleefde een mens toen er nog geen internet was? Slechte gewoontes leer je moeilijk af, maar goede gewoontes leer je snel aan.
F en ik hebben allebei vrijaf deze week. Dat lieten we aan elkaar weten via mail. Op msn besloten we dat we Brussel uitmoesten. Het wereldwijde web was de oplossing voor ons probleem.
Als een echte callcenter-slet zette ik mijn headset op en belde 'm op via Skype. Sites werden afgezocht: Connections, Jetair, Thomas Cook, Ryanair, Brussels Airnlines, Weekendjeweg.nl, Weekenddesk, ...
Klikkerdeklikkerdeklik. Linken werden heen en weer gestuurd, hotels gekeurd, prijzen afgekeurd.
Sommige conclusies waren onafwendbaar. Op zeer korte termijn kan je geen goedkoop vliegtuigticket vinden. En Eurostar en Thalys zijn pokkeduur als je dezelfde week nog wil vertrekken. Dus zouden we met de wagen gaan.
Dit besluit maakte de keuze al gemakkelijker. In Senegal zijn de wegen niet goed en in Australië is de benzine te duur. Omdat ik maandag terug op het werk verwacht wordt vielen mijn droombestemmingen ook weg. Venezuela en Miami zullen nog even moeten wachten.
Amsterdam of Parijs? Parijs dan maar. En dan schiet de internetjunkie in mij pas echt wakker. Hotelaanbiedingen werden nagekeken.
Elk hotel wordt nageken op tripadvisor.com en vakantiereiswijzer.nl. Hoewel iedere knorpot zich op het internet de Jacuqes D'Ancona van het hotelwezen waant, kan je er soms wel dingen uit leren. Natuurlijk zijn er enkele basisregels. Amerikanen vinden elke hotelkamer te klein, Engelsen hebben overal schrik en Chinezen vinden de bedden meestal te groot.
Nadat een hotel door de eerste keuring geraakt is checken we op mappy.be. Hoe ver ligt het verwijderd van de uitgaansbuurt. Een zatte mens laat je immers niet te ver naar huis kruipen.
Tot slot surfen we naar het metroplan van Parijs. En besluiten we dat we niet meer kunnen zitten. En boeken we. Online natuurlijk. Met internetkorting.
Via datzelfde internet maken we een uitgaansplan op. Zeer belangrijk. In Parijs valt er geen tijd te verliezen. De collecties van de belangrijkste musea kan ik toch virtueel bekijken.
En dus zijn we er klaar voor. Om ons licht te laten schijnen in de lichtstad. Zet de volgspot maar klaar!
Maar blijft de vraag: hoe geraakte een mens vroeger in Parijs zonder internet? Zou men in de oudheid naar een bibliotheek getrokken zijn om in boeken hotels en bezienswaardigheden op te zoeken? Zou er misschien een gids bestaan hebben , laat 'm ons voor de gemakkelijk Spartacus noemen, om te weten waar ik moest uitgaan? Zouden er kantoortjes bestaan hebben waar je een hotel kon boeken, half- of volpension? Met gekke mensen met gekke brilletjes? Ik kan het me amper nog voorstellen.
Sinds mijn entree in de digitale televisiewereld word ik geconfronteerd met de gruwelijkste dingen. Vijf-tv en Vitaya brengen de ellendigste toestanden live in mijn huiskamer. Kinderen van 150 kg, vuile huizen en zwangere vrouwen, alles draait mee op de horror-carrousel.
Vandaag was ik echter getuige van pure feel-good-televisie. En ik was er niet goed van.
Oorzaak van dit alles heet Oprah. Nu weet ik wel dat dit programma uit Amerika komt. Een bekende keeper als vader hebben volstaat er niet om op TV te komen. Je kinderen vreselijke namen geven evenmin. Enfin, bye bye Lindsay en gefeliciteerd met je tweede zwangerschap.
De gastvrouw is een aangename verschijning. Haar programma heeft trouwens een extra attractie: doe je ogen één seconde dicht en ze is een halve kilo afgevallen.
Het thema van vandaag was "loving parents". Familie 1 kreeg enkele jaren geleden een siamese tweeling. Twee meisjes en toch maar één nier. Na vele operaties zijn de meisjes nu gescheiden en gelukkig. Het was een mooi tafereel.
Maar dat bleek slechts een opwarmertje voor de volgende gasten. Vader en zoon kwamen (of reden) binnen. De zoon kwam ter wereld zonder ogen en kon benen noch armen strekken. Dus ook niet lopen. Men heeft hem twee glazen ogen ingeplant. En een mooie rolstoel gekocht. De zoon bleek een muzikaal talent, op zijn tweede speelde ie al piano, op zijn vierde kon ie vlekkeloos trompetteren. Toen de zoon verder wou studeren was dat geen probleem. Vader ging mee naar de lessen om te noteren. De zoon werd zelfs lid van de schoolfanfare, papa duwde zonder problemen het karretje tijdens repetities en optochten. Mocht een kijker nog niet beginnen te geloven in een betere wereld, dan ging het verhaal nog een versnelling hoger. De zoon vond het immers een rijkdom dat ie niet kon zien, want hij beoordeelde mensen alleen op het innerlijke: groot of klein, ros of blond, blank of zwart, het maakte voor hem niets uit. Hij zag mensen graag zoals ze waren, en zijn vader glimde van trots.
Kijk. Normaal zou ik nu al in de fase gekomen zijn dat ik mijn emmertje erbij nam en effe kotste van al die goedhartigheid en positieve vibes. Maar ik kreeg het er warm van. Die twee mensen zagen elkaar graag.
Tijd voor de zedenles. Een mens kan wel eens klagen dat de koffie te slap is. Of dat je baas op het werk lastig doet. Dat je weer vast zit in die stomme file.
Maar wat maakt het uit als je Oprah hebt, die je af en toe doet beseffen dat er belangrijkere dingen in het leven zijn.
En toen was ik ziek. Ik was letterlijk bij de neus genomen. Gedwongen moest ik wel mijn was doen. Want alle zakdoeken waren hygiënisch onverantwoord verklaard en niet meer geschikt voor verder gebruik.
Ik was ik jaloers op papieren zakdoekgebruikers. Loopt hun neus harder dan de gemiddelde Niagarawatervallen, dan sponsoren ze familie Cleenex en het probleem is opgelost. Hun enigste probleem op deze wereld is de ondergang van het Regenwoud.
Hoe graag ik het ook zou willen, ik kan het niet. En lijk alleen maar zieker te worden van de papieren versie. Tot de medische, industriële of farmaceutische wereld hier een oplossing voor gevonden heeft, draait mijn wasmachine extra toeren bij een snotneus.
Een simpel mens gaat dan maar op zoek naar simpele oplossingen. Misschien, heel misschien zou minder drinken helpen. Vloeistof dat het lichaam niet binnenkomt, kan het ook niet verlaten. Voor wie deze methode van onthouding wil proberen, het helpt niet.
Dus heb ik het maar uitgeziekt. Na de neus was de keel het slachtoffer van dienst, begon het de donderen in mijn Keulens hoofd , zakte de pijn naar mijn rug en tot enkele dagen geleden dacht ik dat mijn benen leden onder reuma, artritis en algemene pijnstoten.
Alsof God het wou was ik tegen vrijdagavond weer tip-top. Mijn beschermengel draagt een discojasje. Sterven op het werk, schitteren op de dansvloer.
En zo lag ik na een zware maar stimulerende vrijdag- en een uitputtende maar verrassende zaterdagnacht zondag weer radicaal total loss in mijn zetel. De symptomen waren duidelijk, de diagnose onvermijdelijk. De kater. Na een ziekelijke week had ik bijna mijn geloof in Santa Dafalgam opgegeven. Mijn wondermiddeltje kon niet op tegen mijn neusproblemen, mijn keeltrauma, de donderknallen in mijn hoofd, de pijnscheuten in mijn rug en de zwalpende benen. Maar er zijn nog zekerheden. Het bruisende goud heeft de kater weggespoeld.
Moraal van het verhaal: beter ziek van de drank dan niet meer drinken bij ziekte.
Ik ben mee. Wanneer ik het tegen iemand zegt klinkt het bijna als "I'm out and I'm proud".
Ik mocht niet klagen. Mijn leven verliep al behoorlijk modern. Mijn maaltijden werden niet op een stoof verwarmd maar met een microgolfoven, de huifkar was al aan de kant gezet voor een klein maar fijn wagentje en ooit heb ik zelfs een scharrel gedumpt per sms.
Vooraleer je me gaat beschouwen als een meedogenloze bruut, ik had een excuus. De sex was slecht.
Je weet wat ik bedoel, ik kan sneller een pizza laten leveren via internet dan 'm zelf te bakken, mijn laatste reizen overleven alleen nog maar digitaal op foto en schrijf zowaar af en toe op een blog. Bokrijk is sinds geruime tijd verleden tijd ten huize man met plan.
Sinds vorige week voel ik me echter nog meer mee dan ooit tevoren. Ik heb immers een voorsprong genomen op de gemiddelde Vlaming. Digitale televisie is in mijn leven verwelkomd.
Ik heb nu een waaier aan zenders tot mijn beschikking waarvoor afkortingen gecreëerd zijn die ik tot voor kort onmogelijk waande. Op mijn afstandsbediening staan meer knopjes dan Mie Katoen ooit al aan hemden heeft genaaid en op enkele kanalen wordt ook meer genaaid dan Mie Katoen ooit al heeft gedaan.
Toch ben ik als Vlaming in Brussel al gewoon blij met Vitaya, 5tv en Jim. Drie zenders die de kabelmaatschappij mij niet gunde. En Belgacom mij gaarne offreert.
Geef me nog enkele weken de illusie dat deze drie een aanwinst in mijn leven zijn. Tot ook daar de eindeloze reeks herhalingen mijn strot zullen uitkomen.
Vrijdag is het de Thuisploeg op Eén. En kan ik op de rode knop duwen. Een knop die ik nu heb, en Mie Katoen waarschijnlijk nog niet. Want ik ben mee. En behoorlijk modern.
Samen met mijn tante sta ik voor een kast. In het huis van mijn overleden grootmoeder.
We wikken en wegen. En nemen een besluit. Er staan alleen maar lelijke dingen in. Een hard maar eerlijk besluit.
Gekleurde beeldjes van een herder en een herdinnertje. 2 klemmen in de vorm van rozen. Foute kleine schnaps-glaasjes. Een oude pop gemaakt naar de beeltenis van de Heilige maagd. Met Jezus op haar arm. Beiden in een handgemaakt kleedje.
Lelijke dingen. Voor mij. Voor mijn tante. Samen in een vitrinekast vloeken ze nog meer. Met elkaar en met de goede smaak.
En toch hebben ze iets gemeen. Ooit zijn elk op hun beurt in die kast geplaatst. Omdat mijn grootmoeder er een band mee had. Een band die we niet meer zullen te weten komen.
Toen ik thuis kwam keek ik rond in mijn appartement. Als men ooit mijn plek moet opruimen na mijn dood gaat men ook op rommel stoten. En zich afvragen waarom die rommel geen rommel is.
Misschien moet ik wel eens een lijstje aanleggen. Met de symbolische waarde in euro.
Dan zal de opruimer van dienst het beeldje van Sidonia niet zomaar in de vuilbak gooien. Ondanks het gat in haar hoofd. Liefdevol gevallen op mijn vroeger kot. E. voelt zich er nog altijd schuldig door. Hoop ik toch. Maar net daardoor moet ik altijd aan haar denken als ik naar dat beeldje kijk.
En zal ook Wacko een tocht naar het stort bespaard blijven. Het oranje eenhorige monster dat ooit zijn tong kon uitsteken zal blij zijn. Zelfs al kan ie al jaren zijn tong niet meer uitsteken... Wacko was de eerste knuffel die ik gekocht heb omdat ik 'm zo lelijk vond. En vreesde dat ie anders voor altijd in een ongezellige winkel moest blijven wonen. Nu, 20 jaar later staat ie nog steeds op mijn kamer. Omringd door nog lelijkere knuffelbeesten. Mijn hart is veel te groot.
Wacko en Sidonia zijn maar 2 collectiestukken. Van mij. En voor mij heel belangrijk.
Net zoals dat herdertje en herderinnetje. En die afzichtelijke rozen. Die onhandig kleine glaasjes. En Maria, haar kindje en hun kleedjes. Met de hand gemaakt. Van mijn grootmoeder. En voor haar heel belangrijk.
Sinds kort heb ik een abonnement. Een bioscoopabonnement van UGC. Gekocht in een zotte bui.
Een kleine rekenoefening leerde me dat ik minstens 3 films per maand moet zien om winst te maken. Op één week heb ik er nu 3 gezien.
Das leben der anderen. Babel. The holiday.
Mijn culturele waarde stijgt met 3 punt 5 zou Paul D'Hoore zeggen. Het mag in ieder geval bewezen zijn dat dit abonnement al 3 punt 5 keer meer gerendeerd heeft dan al mijn fitnessabonnementen samen. Op één week tijd.
Sonja Kimpen zal het niet graag horen, maar Jo Röpcke heeft eindelijk een waardige opvolger gevonden.
Al heb ik zelden zinnige dingen vertelt over films. En ga ik er ook niet aan beginnen.
Wat zou het ook uitmaken dat ik kippevel kreeg van de Stasi in Das leven der anderen. Of dat ik samen met de Japanse doofstomme tienermeisjes gegiecheld heb bij Babel.
Want zonder schaamte moet ik bekennen dat ik nog het meest genoten heb van The Holiday. Omdat ik me zelden beter gevoeld heb dan na één van de betere feel good movies van de afgelopen jaren.
Moge Cameron Diaz nog lang leven, en Jude Law, tja, moge die lang mogen.
Als het journaal een overlijden meldt is het meestal van iemand waarvan ik nog nooit gehoord heb. Een jazzmuzikant, een lugubere regisseur van nog obscure films of een schrijver wiens boeken onleesbaar geworden zijn door spinnenwebben.
Als E. me sms-gewijs een overlijden meldt is het andere koek. En in dit geval een koekje dat ik niet graag at.
Sally Spectra is dood. De fag hag van Bold and the beautiful stierf aan kanker.
De meest flamboyante rosse aller rossen speelde mee in de reeks sinds 1988. Dat was ondertussen 17 jaar. En meer dan een half leven.
Ze zal waarschijnlijk het jaaroverzicht van 2007 niet halen. Van het journaal toch niet.
Van deze blog hoogstwaarschijnlijk wel. Want ik ga ze missen.
16 december begon ik eraan. Het leek me een leuk idee. Laat ik een lijstje aanleggen van mijn favoriete 10 platen. Het werden er 100. Bij het overlopen van deze 100 nummers (en artiesten) passeerde mijn leven (tot nu toe) de revue. Want muziek hangt nu eenmaal samen met herinneringen.
Het moge een handleiding zijn voor iedereen die me zou willen leren kennen. Of net niet meer.
100 platen. Puur persoonlijk. En dus alleen mijn smaak. Niet voor verbetering vatbaar. Omdat ik 'm heb gemaakt.
100 op een rijtje. Hieronder vind je ze.
Lees het of sla het over. Vanaf morgen gaan we terug over naar de dag. Want de man heeft nog steeds een plan.
Fan zijn van Kylie vereist karakter en standvastigheid. Het is niet makkelijk geweest.
Dankzij Neighbours verscheen ze in mijn leven. Ze werd mijn favoriete buurmeisje. Ondertussen woont ze bij mij in.
Ze was erbij in mijn tienerslaapkamer, in mijn studentenkot, in mijn Spaans appartement, in mijn eerste Brusselse flat, in mijn liefdesnestje met B. en nu in mijn vrijgezellenwoonst. In postervorm dan toch.
Sommige kwamen, sommige gingen, maar haar kreeg ik niet buiten. Sommigen hebben een hond, sommigen hebben een kat, maar ik heb Kylie.
Ze heeft het me nochtans niet gemakkelijk gemaakt. Ik heb moeten doorbijten toen ze even ontspoorde. En door invloed van Michael Hutchence af wou van haar poppy imago. Maar ze keerde terug naar huis.
In 2000 mocht ik haar ontmoeten. Een ontmoeting die op video staat. Jarenlang moest elke bezoeker zitten, zwijgen en kijken. Naar Kylie en één van haar grootste fans.
Toen was ze even bereikbaar. Omdat ze na haar "donkere periode" alles terug moest opbouwen bij het grote publiek. Het duurde niet lang.
Na Can't get you (out of my head) stond ze weer waar ze hoorde. Aan de top.
Het is een fijn gevoel. Weten dat ik toen al gelijk had. En dat Kylie niet zo maar een truttemieke met een veel te grote mond was (dixit mijn moeder in '88).
Door mijn liederlijk leven zal ik waarschijnlijk wel in de hel belanden. En moet dit nummer de soundtrack van mijn begrafenis worden. Omdat het de soundtrack van mijn leven is. Want Kylie was er altijd bij.
Sinds 1998. Het stond op de soundtrack van 54. In een versie van Amber, Jocelyn Enriquez en Ultra Nate. Stars on 54 heette het gelegenheidstrio.
Ik heb de film nooit gezien. Maar dankzij de film heb ik in het nachtleven het nummer herondekt.
Het sluimerde steeds op de achtergrond. Jaren en jaren. Maar sinds 1998 wordt het weer gedraaid, in foute koten en zondagsetablissementen.
Sindsdien heb ik een collectie. Van verschillende versies van "If you could read my mind". Gaande van de zeer intimistische originele versie van Gordon Lightfoot, de sentimele uitvoering van Babra Steisand, de cabareteske vertolking van Liza Minelli, de geraspte zangpartij van Johny Cash , de discohit van Viola Wills en natuurlijk de danskraker van Stars on 54.
Ik kan niet kiezen. Vind ze allemaal even mooi.
Wie tijd genoeg heeft, raad ik aan de tekst hieronder even te lezen. Voor mij één van de mooiste songteksten ooit geschreven. En zo triest.
If you could read my mind, love, What a tale my thoughts could tell Just like an old time movie 'Bout a ghost from a wishin' well In a castle dark or a fortress strong With chains upon my feet You know that ghost is me And I will never be set free As long as I'm a ghost that you can't see. If I could read your mind, love, What a tale your thoughts could tell, Just like a paperback novel The kind that drugstores sell When you reach the part Where the heartaches come The hero would be me But heroes often fail And you won't read that book again Because the ending's just too hard to take.
I'd walk away like a movie star Who gets burned in a three way script Enter number two A movie queen to play the scene Of bringing all the good things out in me But for now love, let's be real I never thought I could feel this way And I've got to say that I just don't get it I don't know where we went wrong But the feeling's gone And I just can't get it back.
If you could read my mind love What a tale my thoughts could tell Just like an old time movie 'Bout a ghost from a wishin' well In a castle dark or a fortress strong With chains upon my feet But stories always end And if you read between the lines You'll know that I'm just tryin' to understand The feelin's that you lack I never thought I could feel this way And I've got to say that I just don't get it I don't know where we went wrong But the feelin's gone And I just can't get it back.
THE MAN WITH THE PLAN
![[]](http://www.cigarettes-collection.com/public/images/pictures/fortuna.jpg)
