Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
04-01-2007
25. The longest time - Billy Joel
* klik op de foto voor de video
Het mag geen wonder heten dat mijn favoriet Billy Joel-nummer en mijn favoriet Joe Jackson-nummer zo dicht bij elkaar staan. Die nummers zijn voor mij ook verbonden.
Na al die jaren word ik nog altijd vertederd door de naieve, verliefde en opgewekte Joel tijdens The longest time. Ik zou bijna zin krijgen om terug verliefd te worden.
In 1979 was het zijn doorbraakhit. Maar ik leerde het kennen in 1988. In de a capella-versie.
Het was voor het eerst dat ik van het bestaan van Joe Jackson op de hoogte werd gebracht. A capella-nummers moesten blijkbaar niet altijd in kerken gezongen worden. Dankzij deze versie leerde ik ook Happy ending en Be my number two kennen. 3 vliegen in één klap.
Ik vind ze nog steeds zeer mooi. Maar Is she really going out with him nog net ietsje mooier. Waarom dat is moet je aan C. vragen.
Dit zou wel eens de grootste ontdekking uit de platenkast van mijn moeder kunnen zijn. Smalend noem ik hen soms de Abba van de jaren '60. En dan kijken er weer enkele muziekfreaks afkeurend.
Ik ken geen grote theorieën achter Bealtes-nummers. Herken geen drugs in titels, ontdek geen geheime boodschappen als ik de nummers achterwaarts afspeel en geloof niet in wereldvrede.
Ik hoor vooral meezingers. Leuke deuntjes van rare jongens. In mijn eerste auto had ik cassette met alle nummer 1's van The Beatles. De akoestiek van mijn geit (2CV) was even goed of even slecht als Vorst Nationaal.
Tijdens mijn ritten op de Kempense banen oefende ik de teksten. Tot bloedens toe. Tijdens mijn eerste accident.
De cassette ging mee naar de schroothoop. En werd vervangen door de CD-versie. En nog steeds zap ik weer naar Penny Lane. Een meezinger. En een leuk deuntje van rare jongens.
* klik op de foto voor de versie van Natalia (wegens gebrek aan beelden van Ann Christy)
Ik weet niet meer wie er begraven werd. Toch herinner ik me de eerste keer dat ik het nummer hoorde.
Koude rillingen. Door merg en been. Er zullen in het Nederlands nog genoeg andere uitdrukkingen bestaan voor de gevoelens die het nummer bij me opwekken.
Ik weet ook dat ik hier niet alleen in ben. Dat velen met mij kraken bij het horen van De Roos. Ann Christy zong het mooier dan Bette Midler, dankzij die ontroerende tekst van Johan Verminnen.
Ik heb het nog niet geprobeerd, maar ik ben er heilig van overtuigd dat ik zelfs zou wenen op een uitvaart van een onbekende als men dit zou spelen. Omdat het onwelvoeglijk zou zijn doe ik dan ook niet. En omdat ik zo een euro uitspaar die ik niet bij de rondgang moet afdokken.
Er was eens een maagdje. Ze heette Britney Spears. Het lijkt moeilijk te geloven. Ze zou wachten op de ideale man. Maakte leuke popnummers.
Er is nu een slet. Eentje die uitgaat met mijn vriendin Paris, zonder slip. Met 2 huwelijken achter de rug, en evenveel kinderen uit de buik.
In het segment ongecompliceerde popnummers blijf ik echter onvoorwaardelijk fan van Toxic. Ze bracht het nummer uit net voor de grote ommekeer. Ik mis haar soms nog. Waar is de tijd toen er nog maagden waren. Die zelfs van Justin Timberlake konden afblijven. Ik had het toen al moeten weten dat het fout ging gaan.
Je moest kiezen. Je zat of in het Michael Jackson-, of in het Prince-kamp. In het eerste middelbaar leken die twee totaal oncombineerbaar.
Pas later ontdekte ik pas hoe goed Prince pas. Toen ie zoals al mijn jeugdidolen al aan het flippen was. En toen ik mocht uitgaan.
Zaal Deca in Herentals zal voor mij altijd verbonden zijn met Raspbery beret. En let's go crazy, en Purple Rain, en 1999, en I would die 4 u, en Sign of the times, en
Ook op kot was dit nummer lang een vaste waarde voor we naar een TD trokken. De zetel, de tafel en het bed van E. hebben het geweten.
Het was een vies ventje, en is nog steeds een vies ventje. Maar wel eentje met een heel mooi hoedje.
Trouwe lezers zullen het al wel weten. Ik heb mijn hart verloren aan Spanje. En dan pik je af en toe een nummer op. Corazon partio is na al die jaren nog steeds één van mijn favoriete Spaanse nummers. Al was het maar voor die mooie tekst!
Sanz is een grote mijnheer in zowat alle landen waar men Spaans aan 't ontbijt spreekt. Hier kennen ze 'm alleen als die man die wat mag meeneuzelen bij "La Tortura" van Shakira.
Zowat acht jaar geleden had zijn entourage een weekje het Sportpaleis van Antwerpen afgehuurd. Om in alle rust te repeteren. Ik mocht een repetitie bijwonen. Het was een bizarre belevenis. Mijn Spaanse vrienden waren achteraf stikjaloers. Op mijn foto met Sanz, die ik nog ergens in een doos moet hebben steken.
Of ie toen die avond het nummer speciaal voor mij zong valt te betwijfelen, maar hij knipoogde wel. Of was het naar de blonde bimbo met haar dikke tieten net achter mij? Alleen Alejandro kent het antwoord.
Take that. (zucht) Je moet het meegemaakt hebben om te beseffen welk effect Take that had op een tienermeisje tijdens de jaren '90. En op mij. Iedereen had zijn favoriete Take that-er. Mijne was Mark Owen. Toen ik pas op de unief zat wou ik niet luidop gezegd hebben dat ik gay was. S. moest ik echter niets wijs maken. Geef toe! Geef toe! Ik bleef hardnekkig ontkennen. Na enkele maanden aandringen kreeg ik toch over mijn lippen dat ik Mark Owen toch wel schattig vond, en dan eventueel misschien een beetje bi was. Enige tijd later was het hek van de dam. Toen ik uiteindelijk uit de kast kwam was S. dan ook de eerste die ik het vertelde. Ik wist het! Ik wist het! Enkele jaren later ontmoette ik Mark Owen. Het was een klein opdondertje, een leeghoofd, maar nog steeds schattig.
Ik haakte af toen ie zijn haar liet groeien. Ondertussen woont ie samen met zijn vriendin en kind. Vandaar dat lange haar.
1989, 14 jaar oud. Samen met één van mijn eerste liefjes ging ik naar Bobbejaanland. Eeuwige trouw hadden we aan elkaar beloofd. Ik zou begot niet meer weten hoe het meisje heette. Zij kwam doodziek uit de schommelende piratenboot en ik lachte haar uit. Fijngevoeligheid is nooit mijn sterkste kant geweest. Haar maag was wel gevoelig. Nadat ik gedumpt werd en Bobbejaan even later met zijn protserige wagen al wuivend passeerde trok in naar de Revolution. Het was een nieuwe attractie. De familie Schoepen had er een grote hal voor neergepoot. Heel alleen liep ik de grote hangaar binnen. En toen klonk dit nummer uit de boxen. En moest ik huilen.
Na al die jaren moet ik nog steeds terugdenken aan die enorme hal als ik dit nummer hoor. En die kiek die me liet gaan. De geschiedenis heeft geleerd dat ze er goed aan gedaan heeft.
Ik weet niet of de winkel nu nog bestaat. De Witte Uil in Antwerpen. Als je naar school ging in Herentals had je alleen maar de Wellens. Dus trokken wij op woensdagnamiddag naar Antwerpen. Om potjes patchouli en gebreeën truien met kapjes te kopen. En t-shirts van groepen. Mijn vrienden kwamen terug met hemden van Sonic Youth en lelijke shirts van The Dead Kennedy's. Ik zat op de trein met mijn shirtje van Dee-lite. Jarenlang heb ik 'm gedragen, in ieder geval langer dan de groep meeging. Het nummer is echter nog steeds een bom, en naar mijn bescheiden mening één van de beste dansplaten ooit gemaakt. Ohlala lalalalala...
Heathcliff? Wat een boek. Wuthering heights van Emily Brönte is één van de weinige verhalen die ik meer dan eens gelezen heb. Ik krijg er elke keer weer de creeps van.
Deze week ging ik met K naar Saw III. Veruit de meest weerzinwekkende film van de triologie. De binnenkant van mijn pet heb ik uitgebreid kunnen bestuderen.
Maar het akelige aspect van Wuthering Heights gaat veel verder. Daar krijgt een mens nachtmerries van. Een uitgerukte maag of een afgezaagde voet kan daar niet tegenop.
Kate Bush is er in geslaagd om dat zelfde gevoel op plaat te zetten. En ook daar krijg ik de kriebels van. En dan die stem. Woeste hoogtes noemt men dat in vaktermen.
37. All I want for christmas is you - Mariah Carey
* klik op de foto voor de video
Ik ben geen kerstman. Ondanks mijn grote kitsch-factor pas ik voor rendieren en flikkerende lampjes. En nog meer voor flikkerende rendieren. Daar zal de wetenschap waarschijnlijk een uitgebreide theorie voor hebben.
Kerstmis deed me mijn geloof verliezen als kleine kerel. Het was snel gebeurd. Eén en éen was twee. Kerstmis was de dag dat Jezus geboren was. De jaartelling begon ooit bij dag 0. Voor en na Christus. Dat was op 1 januari van het jaar 0. 7 dagen verschil. De kleine Maarten werd achterdochtig en besloot dat het zaakje stonk. Met uitbreiding dan maar het ganse geloof.
Ik laat me niks wijsmaken. Nog altijd niet.
Maar één madam doet me soms toch nog in kerstmis geloven. Mariah Carey. Haar nummer doet de sterre even stille staan. Of net niet. Ik vind een kerstnummer goed. Ik geloof het nog altijd niet.
Elton John was waarschijnlijk de eerste homo die ik ooit zag. Na Will Ferdy dan. Ik snapte het niet.
Ik leerde Elton John kennen met Nikita. En in die video zat er een vrouw bij in de wagen. Loodzware analyses leidden tot niets. Maar er stond wel een lekkere soldaat aan de genspost.
Met de jaren besef ik pas hoe uitgebreid het repertoire van Elton John is. Welke pareltjes hij ooit opgenomen heeft.
Het blijft natuurlijk een foute kerel. Zo fout als een vrouw met een salopet. Zoals Kiki Dee.
Die foute combinatie zorgde voor Don't go breaking my heart. En dat nummer zorgde al voor zeer veel plezier. Ik word er helemaal happy van. En geluk, beste dames en heren, wordt nog steeds zwaar onderschat in dit leven.
Gisteren zijn we met alle collega's naar Clouseau in 't Dubbel geweest. Ik heb me dubbel en dik geamuseerd. Want Natalia was er.
Vlaanderen heeft lang moeten wachten op haar eigen diva. Dus hebben we ze met open armen onthaald na Idool.
Ik weet het nog. Het singletje was toegekomen. Natalia heeft een single. Without you van Mariah Carey. Ik was ontgoocheld. Dat ik daarvoor Peter Evrard sms-gewijs willen torpederen? Was de liefde over? Hadden we een monster gecreëerd?
Ondertussen weet ik beter. Sinds oktober 2003. Met haar tweede single I've only just begun to fight maakte ze alles goed. Ondanks de begeleidende film over voetballers. Dat was voor niks nodig. Natalia heeft ballen genoeg.
Kijk Maarten, dat is die van Carolientje met haar bootje. Zo verliep mijn eerste kennismaking met Louis Neefs. Hij overleed toen ik 5 was.
Carolientje werkt nu op de VRT. En ze is de dochter van Pol van Merlina.
Maar dat doet eigenlijk niks ter zake. Sinds een jaar of 10 heb ik een CD van Louis Neefs. Gekocht toen zijn zoon aan zijn carriere begon.
Elk jaar verandert mijn favoriet nummer van Neefs. Carolientje, de broodsmerende beren, Ik heb zorgen, Benjamin, Laat ons een bloem, Aan het strand van Oostende,...
Laat ik in 2007 maar kiezen voor Jennifer Jennings. Zo speels en zo fris, als de liefde zo blij!
Voor een jongen uit Olen was Army of lovers een openbaring. Volledig van de pot gerukte Zweden maakte een feest van het leven. Ze waren er zo over dat je ze weer goed mocht vinden. In mijn bruin café is het zelfs een tijdje de meest gedraaide track geweest. Maar je moet ze er natuurlijk bij zien.
Op Wikipedia worden ze als volgt beschreven: " Het lijkt erop dat Army of Lovers, algemeen genomen, muzikale satire bracht: zij dankten hun roem in de eerste plaats aan hun extravagante voorkomen, en hun soms ongebruikelijke popmuziek, die steeds gemakkelijk in het gehoor lag, profiteerde hiervan. Army of Lovers is stilistisch een (opzettelijk) ultra-decadente voortzetting van de camp-traditie, ofschoon het melodisch hier en daar uit de band springt."
Extravagante ongebruikelijke ltra-decadentie hoort in een top 100 van een man met een plan.
Mevrouw Van Houdt gaf Engels in de Herentalse middenschool. Haar man, mijnheer Van Moorleghem, gaf dan weer biologie. Maar dat heeft verder geen belang in het verhaal.
Mevrouw van Houdt leek wel een echte Engelse lady. Het zou me niet verbazen mocht ze thee drinken.
Op het einde van haar les waren de laatste 10 minuten voorbehouden voor ons wekelijks zangmoment. Eerst werden de nummers regel per regel vertaald en dan zong 1A uit volle borst mee. Na een tijdje mochten we zelf nummers voorstellen. In die tijd waren de schunnige teksten van goudbeklede zwarte rappers nog geen schering en inslag.
Dankzij die mevrouw Van Houdt en onze zangstondes leerde ik Father and son van Cat Stevens kennen, letterlijk en figuurlijk. Wonderbaarlijk hoe Stevens zowel de rol van de vader als de zoon op zich neemt.
"From the moment I could talk I was ordered to listen" en "You're still young, that's your fault" zijn mijn 2 favoriete zinnen. En ik kan ze nog vertalen ook. Thank you very much Mrs Van Houdt.
Duitsland heeft Nina Hagen. Frankrijk heeft Mylene Farmer.
Spanje heeft Alaska. Je moet Spanje een beetje kennen om te beseffen welke bakens deze madam daar verzet heeft. Het nummer is uitgegroeid tot de homohymne van de Spaansprekende landen. En zei geniet ervan.
Ik zag haar voor de eerste keer live in 1996 op de Madrileense Orgullo gay (Gay pride). Bovenop een vrachtwagen, op een troon, met een kroontje. Ze gooide kushandjes naar iedereen. Ook naar mij. 's Avonds trad ze op en iedereen zong mee.
In november van dit jaar zag ik ze in Madrid op een boekenvoorstelling. Even wou ik haar vertellen dat ik haar Belgische manager zou willen zijn. Om iedereen hier kennis te laten maken met haar. Als een echte diva verdween ze echter meteen na de plichtplegingen. Ik heb wel een foto van haar gat. Dat typeert haar misschien nog wel het meest.
We stonden op het Wapenplein van Oostende. Klaar om een nieuwe zangeres te interviewen. Ik had nog nooit van haar gehoord. Het nummer draaide net een week mee op de radio. In de kleedkamers circuleerden er wel geruchten dat die Amerikaanse blonde ooit een man was geweest. G vroeg haar om een stukje te zingen. En toen blaasde ze de volledige cameraploeg omver met haar stem.
Ondertussen weet ik dat Anastacia kan zingen. En nooit een man geweest is. En niet blind is.
Daarna heeft ze nooit deze single kunnen overtreffen. Maar dat hoeft ook niet. Eén keer omver geblazen worden door een manwijf is meer dan genoeg in een leven.
THE MAN WITH THE PLAN
