Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
04-01-2007
31. Corazon partio - Alejandro Sanz
* klik op de foto voor de video
Trouwe lezers zullen het al wel weten. Ik heb mijn hart verloren aan Spanje. En dan pik je af en toe een nummer op. Corazon partio is na al die jaren nog steeds één van mijn favoriete Spaanse nummers. Al was het maar voor die mooie tekst!
Sanz is een grote mijnheer in zowat alle landen waar men Spaans aan 't ontbijt spreekt. Hier kennen ze 'm alleen als die man die wat mag meeneuzelen bij "La Tortura" van Shakira.
Zowat acht jaar geleden had zijn entourage een weekje het Sportpaleis van Antwerpen afgehuurd. Om in alle rust te repeteren. Ik mocht een repetitie bijwonen. Het was een bizarre belevenis. Mijn Spaanse vrienden waren achteraf stikjaloers. Op mijn foto met Sanz, die ik nog ergens in een doos moet hebben steken.
Of ie toen die avond het nummer speciaal voor mij zong valt te betwijfelen, maar hij knipoogde wel. Of was het naar de blonde bimbo met haar dikke tieten net achter mij? Alleen Alejandro kent het antwoord.
Take that. (zucht) Je moet het meegemaakt hebben om te beseffen welk effect Take that had op een tienermeisje tijdens de jaren '90. En op mij. Iedereen had zijn favoriete Take that-er. Mijne was Mark Owen. Toen ik pas op de unief zat wou ik niet luidop gezegd hebben dat ik gay was. S. moest ik echter niets wijs maken. Geef toe! Geef toe! Ik bleef hardnekkig ontkennen. Na enkele maanden aandringen kreeg ik toch over mijn lippen dat ik Mark Owen toch wel schattig vond, en dan eventueel misschien een beetje bi was. Enige tijd later was het hek van de dam. Toen ik uiteindelijk uit de kast kwam was S. dan ook de eerste die ik het vertelde. Ik wist het! Ik wist het! Enkele jaren later ontmoette ik Mark Owen. Het was een klein opdondertje, een leeghoofd, maar nog steeds schattig.
Ik haakte af toen ie zijn haar liet groeien. Ondertussen woont ie samen met zijn vriendin en kind. Vandaar dat lange haar.
1989, 14 jaar oud. Samen met één van mijn eerste liefjes ging ik naar Bobbejaanland. Eeuwige trouw hadden we aan elkaar beloofd. Ik zou begot niet meer weten hoe het meisje heette. Zij kwam doodziek uit de schommelende piratenboot en ik lachte haar uit. Fijngevoeligheid is nooit mijn sterkste kant geweest. Haar maag was wel gevoelig. Nadat ik gedumpt werd en Bobbejaan even later met zijn protserige wagen al wuivend passeerde trok in naar de Revolution. Het was een nieuwe attractie. De familie Schoepen had er een grote hal voor neergepoot. Heel alleen liep ik de grote hangaar binnen. En toen klonk dit nummer uit de boxen. En moest ik huilen.
Na al die jaren moet ik nog steeds terugdenken aan die enorme hal als ik dit nummer hoor. En die kiek die me liet gaan. De geschiedenis heeft geleerd dat ze er goed aan gedaan heeft.
Ik weet niet of de winkel nu nog bestaat. De Witte Uil in Antwerpen. Als je naar school ging in Herentals had je alleen maar de Wellens. Dus trokken wij op woensdagnamiddag naar Antwerpen. Om potjes patchouli en gebreeën truien met kapjes te kopen. En t-shirts van groepen. Mijn vrienden kwamen terug met hemden van Sonic Youth en lelijke shirts van The Dead Kennedy's. Ik zat op de trein met mijn shirtje van Dee-lite. Jarenlang heb ik 'm gedragen, in ieder geval langer dan de groep meeging. Het nummer is echter nog steeds een bom, en naar mijn bescheiden mening één van de beste dansplaten ooit gemaakt. Ohlala lalalalala...
Heathcliff? Wat een boek. Wuthering heights van Emily Brönte is één van de weinige verhalen die ik meer dan eens gelezen heb. Ik krijg er elke keer weer de creeps van.
Deze week ging ik met K naar Saw III. Veruit de meest weerzinwekkende film van de triologie. De binnenkant van mijn pet heb ik uitgebreid kunnen bestuderen.
Maar het akelige aspect van Wuthering Heights gaat veel verder. Daar krijgt een mens nachtmerries van. Een uitgerukte maag of een afgezaagde voet kan daar niet tegenop.
Kate Bush is er in geslaagd om dat zelfde gevoel op plaat te zetten. En ook daar krijg ik de kriebels van. En dan die stem. Woeste hoogtes noemt men dat in vaktermen.
37. All I want for christmas is you - Mariah Carey
* klik op de foto voor de video
Ik ben geen kerstman. Ondanks mijn grote kitsch-factor pas ik voor rendieren en flikkerende lampjes. En nog meer voor flikkerende rendieren. Daar zal de wetenschap waarschijnlijk een uitgebreide theorie voor hebben.
Kerstmis deed me mijn geloof verliezen als kleine kerel. Het was snel gebeurd. Eén en éen was twee. Kerstmis was de dag dat Jezus geboren was. De jaartelling begon ooit bij dag 0. Voor en na Christus. Dat was op 1 januari van het jaar 0. 7 dagen verschil. De kleine Maarten werd achterdochtig en besloot dat het zaakje stonk. Met uitbreiding dan maar het ganse geloof.
Ik laat me niks wijsmaken. Nog altijd niet.
Maar één madam doet me soms toch nog in kerstmis geloven. Mariah Carey. Haar nummer doet de sterre even stille staan. Of net niet. Ik vind een kerstnummer goed. Ik geloof het nog altijd niet.
Elton John was waarschijnlijk de eerste homo die ik ooit zag. Na Will Ferdy dan. Ik snapte het niet.
Ik leerde Elton John kennen met Nikita. En in die video zat er een vrouw bij in de wagen. Loodzware analyses leidden tot niets. Maar er stond wel een lekkere soldaat aan de genspost.
Met de jaren besef ik pas hoe uitgebreid het repertoire van Elton John is. Welke pareltjes hij ooit opgenomen heeft.
Het blijft natuurlijk een foute kerel. Zo fout als een vrouw met een salopet. Zoals Kiki Dee.
Die foute combinatie zorgde voor Don't go breaking my heart. En dat nummer zorgde al voor zeer veel plezier. Ik word er helemaal happy van. En geluk, beste dames en heren, wordt nog steeds zwaar onderschat in dit leven.
Gisteren zijn we met alle collega's naar Clouseau in 't Dubbel geweest. Ik heb me dubbel en dik geamuseerd. Want Natalia was er.
Vlaanderen heeft lang moeten wachten op haar eigen diva. Dus hebben we ze met open armen onthaald na Idool.
Ik weet het nog. Het singletje was toegekomen. Natalia heeft een single. Without you van Mariah Carey. Ik was ontgoocheld. Dat ik daarvoor Peter Evrard sms-gewijs willen torpederen? Was de liefde over? Hadden we een monster gecreëerd?
Ondertussen weet ik beter. Sinds oktober 2003. Met haar tweede single I've only just begun to fight maakte ze alles goed. Ondanks de begeleidende film over voetballers. Dat was voor niks nodig. Natalia heeft ballen genoeg.
Kijk Maarten, dat is die van Carolientje met haar bootje. Zo verliep mijn eerste kennismaking met Louis Neefs. Hij overleed toen ik 5 was.
Carolientje werkt nu op de VRT. En ze is de dochter van Pol van Merlina.
Maar dat doet eigenlijk niks ter zake. Sinds een jaar of 10 heb ik een CD van Louis Neefs. Gekocht toen zijn zoon aan zijn carriere begon.
Elk jaar verandert mijn favoriet nummer van Neefs. Carolientje, de broodsmerende beren, Ik heb zorgen, Benjamin, Laat ons een bloem, Aan het strand van Oostende,...
Laat ik in 2007 maar kiezen voor Jennifer Jennings. Zo speels en zo fris, als de liefde zo blij!
Voor een jongen uit Olen was Army of lovers een openbaring. Volledig van de pot gerukte Zweden maakte een feest van het leven. Ze waren er zo over dat je ze weer goed mocht vinden. In mijn bruin café is het zelfs een tijdje de meest gedraaide track geweest. Maar je moet ze er natuurlijk bij zien.
Op Wikipedia worden ze als volgt beschreven: " Het lijkt erop dat Army of Lovers, algemeen genomen, muzikale satire bracht: zij dankten hun roem in de eerste plaats aan hun extravagante voorkomen, en hun soms ongebruikelijke popmuziek, die steeds gemakkelijk in het gehoor lag, profiteerde hiervan. Army of Lovers is stilistisch een (opzettelijk) ultra-decadente voortzetting van de camp-traditie, ofschoon het melodisch hier en daar uit de band springt."
Extravagante ongebruikelijke ltra-decadentie hoort in een top 100 van een man met een plan.
Mevrouw Van Houdt gaf Engels in de Herentalse middenschool. Haar man, mijnheer Van Moorleghem, gaf dan weer biologie. Maar dat heeft verder geen belang in het verhaal.
Mevrouw van Houdt leek wel een echte Engelse lady. Het zou me niet verbazen mocht ze thee drinken.
Op het einde van haar les waren de laatste 10 minuten voorbehouden voor ons wekelijks zangmoment. Eerst werden de nummers regel per regel vertaald en dan zong 1A uit volle borst mee. Na een tijdje mochten we zelf nummers voorstellen. In die tijd waren de schunnige teksten van goudbeklede zwarte rappers nog geen schering en inslag.
Dankzij die mevrouw Van Houdt en onze zangstondes leerde ik Father and son van Cat Stevens kennen, letterlijk en figuurlijk. Wonderbaarlijk hoe Stevens zowel de rol van de vader als de zoon op zich neemt.
"From the moment I could talk I was ordered to listen" en "You're still young, that's your fault" zijn mijn 2 favoriete zinnen. En ik kan ze nog vertalen ook. Thank you very much Mrs Van Houdt.
Duitsland heeft Nina Hagen. Frankrijk heeft Mylene Farmer.
Spanje heeft Alaska. Je moet Spanje een beetje kennen om te beseffen welke bakens deze madam daar verzet heeft. Het nummer is uitgegroeid tot de homohymne van de Spaansprekende landen. En zei geniet ervan.
Ik zag haar voor de eerste keer live in 1996 op de Madrileense Orgullo gay (Gay pride). Bovenop een vrachtwagen, op een troon, met een kroontje. Ze gooide kushandjes naar iedereen. Ook naar mij. 's Avonds trad ze op en iedereen zong mee.
In november van dit jaar zag ik ze in Madrid op een boekenvoorstelling. Even wou ik haar vertellen dat ik haar Belgische manager zou willen zijn. Om iedereen hier kennis te laten maken met haar. Als een echte diva verdween ze echter meteen na de plichtplegingen. Ik heb wel een foto van haar gat. Dat typeert haar misschien nog wel het meest.
We stonden op het Wapenplein van Oostende. Klaar om een nieuwe zangeres te interviewen. Ik had nog nooit van haar gehoord. Het nummer draaide net een week mee op de radio. In de kleedkamers circuleerden er wel geruchten dat die Amerikaanse blonde ooit een man was geweest. G vroeg haar om een stukje te zingen. En toen blaasde ze de volledige cameraploeg omver met haar stem.
Ondertussen weet ik dat Anastacia kan zingen. En nooit een man geweest is. En niet blind is.
Daarna heeft ze nooit deze single kunnen overtreffen. Maar dat hoeft ook niet. Eén keer omver geblazen worden door een manwijf is meer dan genoeg in een leven.
Dolly Parton is een vriendin. Laat daar geen twijfel over bestaan. Niets zo zalig als naar een interview kijken met haar. Ze relativeert zichzelf, ze giechelt er op los, schudt met haar boezem alsof ze nog 16 is en de spits van de voetbalploeg wil binnendoen en heeft één van de mooiste vrouwenstemmen die ik ooit al gehoord heb. Toch is ze al 40 jaar getrouwd met een vent die doet in asfalt. En leidt ze 2 bedrijven die meer dan 200 miljoen dollar waard zijn.
Niemand kan Jolene met diezelfde snik zingen als Dolly. Dolly. Wat een naam voor een vriendin.
Elvis Presley heeft zijn verdiensten. Spijtig genoeg moet ik tegenwoordig steeds aan Helmut Lotti denken als ik mans nummers hoor.
Vroeger dacht ik dan nog aan mijn zusje, die een zelfverklaarde Elvis-fan was. En aan een zeer rare man die vroeger bij ons om de hoek woonde. Hij ging gekleed als Elvis. Of hij droeg toch steeds een cowboyhoed. De sheriff noemden ze hem. In zijn tuin stonden de meest afgrijselijke Amerikaanse Wild West-toestanden. Hij reed met een wagen waar Bobbejaan Schoepen jaloers op was.
Maar los van deze akelige toestanden kan ik zijn nummers wel appreciëren. Nu zelfs meer dan vroeger. De wanhoop in Suspicious Minds heeft me echter altijd meer geraakt dan zijn andere nummers.
Ik leerde het nummer via een omweg kennen. Door de versie van de Fine Young Cannibals. Maar het orgineel is veel beter. En het blijft de beste performer aller tijden. Dat toont dit filmpje meer dan ooit.
Wat waren we vroeger toch snel tevreden. Deze melkmuil was de ideale man voor alle andere melkmuilen in de wereld. Alle clichés werden op een hoopje gegooid en tot dit nummer gesmolten. Gevolg: wij wilden naar Hawai verhuizen. En op een rots staan. En in eeuwige liefde geloven. Wat waren we vroeger toch naief.
* klik op de foto voor het nummer ( de beelden hebben niks te maken met Willeke, maar ik vond geen opnames van haar, het nummer klopt wel)
Of hoe een klein robotje mij deed wenen... Een mens wordt gevormd tijdens zijn kindertijd. Naast Merlina en die vent met zijn baard en zijn sprookjes heb ik blijvende trauma's overgehouden aan Pompy de robodoll.
Het weesjongetje Danny kreeg van prof Vriendelijk in het ziekenhuis een robotje Pompy. Danny en Pompy werden beste vriendjes. Maar op een dag voelde Pompy zich in de steek gelaten en vertrok. Hij ontmoette Atilla de hond, die vastgebonden aan een boom in het bos zat. En samen beleefden ze spannende avonturen. Bij dit triestig verhaaltje hoorde je dan Willeke zingen:
"Vriendje, mag ik even met je praten Want het verwart me Wat er met ons twee gebeurt Heb jij dat ook, gevoel van angst Dat je bekruipt als je alleen bent Want het alsof de dagen zonder jou Zo hol en bijna leeg zijn Heb jij dat ook, gevoel van onrust Dat het niet voor altijd door kan blijven gaan Dat die twijfel voor ons blijven bestaan"
Net zoals Ramses Shaffy heb ik Albert Hammond gepikt van mijn moeders muzikale smaak. Tussen alle rommel zat een elpee van Hammond. Je kent die kerel misschien ook wel van I'm a train of It never rains in Southern California.
Waarvoor sommige filmmakers kilometers pelicule voor nodig hadden en schrijvers ettelijke bomen beschreef Hammond een levensverhaal in één liedje. Ik heb nooit de moeite gedaan om na te pluizen of het verhaal van het nummer ook het verhaal van Albert Hammond was. Dat doet er ook niet veel toe.
My father sent me money and I spent it pretty fast On a girl I met in Berkley in a social science class Yes and we learned about her body but her mind we did not know Until deep routed attitudes and morals began to show She wanted to get married even though she never said And I knew her well enough by now to see inside her head She'd settle for suburbia and a little patch of land So I gave her up for music and the Free Electric Band.
Het was eens iets anders dan The air is blue and I love you.
De rappe rups was mijn favoriete kermistuig. Geen enkele plaat klonk beter dan onder een kap op een draaiend treintje dan Don't leave me this way. Vooral het aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah babyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy-moment. Mocht ik ooit iemand dumpen en die zingt me met hetzelfde enthousiasme deze boodschap toe, dan keer ik weer. Hoewel ik er een kleine kanttekening bij zou willen plaatsen. Twee jaar geleden ontmoette ik Sommerville. Hij lachte niet. Erger, zijn blik stond op oneindig. Het moest allemaal niet meer. De kerel die hij ooit toezong zit er nu mee. Een lelijke, dik geworden depressieve dwerg. Muziek kent geen waarheden.
Dit is wat er kan gebeuren na een overmatige dosis van het nummer
THE MAN WITH THE PLAN
