Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
23-12-2006
38. Don't go breaking my heart - Elton John
* klik op de foto voor de video
Elton John was waarschijnlijk de eerste homo die ik ooit zag. Na Will Ferdy dan. Ik snapte het niet.
Ik leerde Elton John kennen met Nikita. En in die video zat er een vrouw bij in de wagen. Loodzware analyses leidden tot niets. Maar er stond wel een lekkere soldaat aan de genspost.
Met de jaren besef ik pas hoe uitgebreid het repertoire van Elton John is. Welke pareltjes hij ooit opgenomen heeft.
Het blijft natuurlijk een foute kerel. Zo fout als een vrouw met een salopet. Zoals Kiki Dee.
Die foute combinatie zorgde voor Don't go breaking my heart. En dat nummer zorgde al voor zeer veel plezier. Ik word er helemaal happy van. En geluk, beste dames en heren, wordt nog steeds zwaar onderschat in dit leven.
Gisteren zijn we met alle collega's naar Clouseau in 't Dubbel geweest. Ik heb me dubbel en dik geamuseerd. Want Natalia was er.
Vlaanderen heeft lang moeten wachten op haar eigen diva. Dus hebben we ze met open armen onthaald na Idool.
Ik weet het nog. Het singletje was toegekomen. Natalia heeft een single. Without you van Mariah Carey. Ik was ontgoocheld. Dat ik daarvoor Peter Evrard sms-gewijs willen torpederen? Was de liefde over? Hadden we een monster gecreëerd?
Ondertussen weet ik beter. Sinds oktober 2003. Met haar tweede single I've only just begun to fight maakte ze alles goed. Ondanks de begeleidende film over voetballers. Dat was voor niks nodig. Natalia heeft ballen genoeg.
Kijk Maarten, dat is die van Carolientje met haar bootje. Zo verliep mijn eerste kennismaking met Louis Neefs. Hij overleed toen ik 5 was.
Carolientje werkt nu op de VRT. En ze is de dochter van Pol van Merlina.
Maar dat doet eigenlijk niks ter zake. Sinds een jaar of 10 heb ik een CD van Louis Neefs. Gekocht toen zijn zoon aan zijn carriere begon.
Elk jaar verandert mijn favoriet nummer van Neefs. Carolientje, de broodsmerende beren, Ik heb zorgen, Benjamin, Laat ons een bloem, Aan het strand van Oostende,...
Laat ik in 2007 maar kiezen voor Jennifer Jennings. Zo speels en zo fris, als de liefde zo blij!
Voor een jongen uit Olen was Army of lovers een openbaring. Volledig van de pot gerukte Zweden maakte een feest van het leven. Ze waren er zo over dat je ze weer goed mocht vinden. In mijn bruin café is het zelfs een tijdje de meest gedraaide track geweest. Maar je moet ze er natuurlijk bij zien.
Op Wikipedia worden ze als volgt beschreven: " Het lijkt erop dat Army of Lovers, algemeen genomen, muzikale satire bracht: zij dankten hun roem in de eerste plaats aan hun extravagante voorkomen, en hun soms ongebruikelijke popmuziek, die steeds gemakkelijk in het gehoor lag, profiteerde hiervan. Army of Lovers is stilistisch een (opzettelijk) ultra-decadente voortzetting van de camp-traditie, ofschoon het melodisch hier en daar uit de band springt."
Extravagante ongebruikelijke ltra-decadentie hoort in een top 100 van een man met een plan.
Mevrouw Van Houdt gaf Engels in de Herentalse middenschool. Haar man, mijnheer Van Moorleghem, gaf dan weer biologie. Maar dat heeft verder geen belang in het verhaal.
Mevrouw van Houdt leek wel een echte Engelse lady. Het zou me niet verbazen mocht ze thee drinken.
Op het einde van haar les waren de laatste 10 minuten voorbehouden voor ons wekelijks zangmoment. Eerst werden de nummers regel per regel vertaald en dan zong 1A uit volle borst mee. Na een tijdje mochten we zelf nummers voorstellen. In die tijd waren de schunnige teksten van goudbeklede zwarte rappers nog geen schering en inslag.
Dankzij die mevrouw Van Houdt en onze zangstondes leerde ik Father and son van Cat Stevens kennen, letterlijk en figuurlijk. Wonderbaarlijk hoe Stevens zowel de rol van de vader als de zoon op zich neemt.
"From the moment I could talk I was ordered to listen" en "You're still young, that's your fault" zijn mijn 2 favoriete zinnen. En ik kan ze nog vertalen ook. Thank you very much Mrs Van Houdt.
Duitsland heeft Nina Hagen. Frankrijk heeft Mylene Farmer.
Spanje heeft Alaska. Je moet Spanje een beetje kennen om te beseffen welke bakens deze madam daar verzet heeft. Het nummer is uitgegroeid tot de homohymne van de Spaansprekende landen. En zei geniet ervan.
Ik zag haar voor de eerste keer live in 1996 op de Madrileense Orgullo gay (Gay pride). Bovenop een vrachtwagen, op een troon, met een kroontje. Ze gooide kushandjes naar iedereen. Ook naar mij. 's Avonds trad ze op en iedereen zong mee.
In november van dit jaar zag ik ze in Madrid op een boekenvoorstelling. Even wou ik haar vertellen dat ik haar Belgische manager zou willen zijn. Om iedereen hier kennis te laten maken met haar. Als een echte diva verdween ze echter meteen na de plichtplegingen. Ik heb wel een foto van haar gat. Dat typeert haar misschien nog wel het meest.
We stonden op het Wapenplein van Oostende. Klaar om een nieuwe zangeres te interviewen. Ik had nog nooit van haar gehoord. Het nummer draaide net een week mee op de radio. In de kleedkamers circuleerden er wel geruchten dat die Amerikaanse blonde ooit een man was geweest. G vroeg haar om een stukje te zingen. En toen blaasde ze de volledige cameraploeg omver met haar stem.
Ondertussen weet ik dat Anastacia kan zingen. En nooit een man geweest is. En niet blind is.
Daarna heeft ze nooit deze single kunnen overtreffen. Maar dat hoeft ook niet. Eén keer omver geblazen worden door een manwijf is meer dan genoeg in een leven.
Dolly Parton is een vriendin. Laat daar geen twijfel over bestaan. Niets zo zalig als naar een interview kijken met haar. Ze relativeert zichzelf, ze giechelt er op los, schudt met haar boezem alsof ze nog 16 is en de spits van de voetbalploeg wil binnendoen en heeft één van de mooiste vrouwenstemmen die ik ooit al gehoord heb. Toch is ze al 40 jaar getrouwd met een vent die doet in asfalt. En leidt ze 2 bedrijven die meer dan 200 miljoen dollar waard zijn.
Niemand kan Jolene met diezelfde snik zingen als Dolly. Dolly. Wat een naam voor een vriendin.
Elvis Presley heeft zijn verdiensten. Spijtig genoeg moet ik tegenwoordig steeds aan Helmut Lotti denken als ik mans nummers hoor.
Vroeger dacht ik dan nog aan mijn zusje, die een zelfverklaarde Elvis-fan was. En aan een zeer rare man die vroeger bij ons om de hoek woonde. Hij ging gekleed als Elvis. Of hij droeg toch steeds een cowboyhoed. De sheriff noemden ze hem. In zijn tuin stonden de meest afgrijselijke Amerikaanse Wild West-toestanden. Hij reed met een wagen waar Bobbejaan Schoepen jaloers op was.
Maar los van deze akelige toestanden kan ik zijn nummers wel appreciëren. Nu zelfs meer dan vroeger. De wanhoop in Suspicious Minds heeft me echter altijd meer geraakt dan zijn andere nummers.
Ik leerde het nummer via een omweg kennen. Door de versie van de Fine Young Cannibals. Maar het orgineel is veel beter. En het blijft de beste performer aller tijden. Dat toont dit filmpje meer dan ooit.
Wat waren we vroeger toch snel tevreden. Deze melkmuil was de ideale man voor alle andere melkmuilen in de wereld. Alle clichés werden op een hoopje gegooid en tot dit nummer gesmolten. Gevolg: wij wilden naar Hawai verhuizen. En op een rots staan. En in eeuwige liefde geloven. Wat waren we vroeger toch naief.
* klik op de foto voor het nummer ( de beelden hebben niks te maken met Willeke, maar ik vond geen opnames van haar, het nummer klopt wel)
Of hoe een klein robotje mij deed wenen... Een mens wordt gevormd tijdens zijn kindertijd. Naast Merlina en die vent met zijn baard en zijn sprookjes heb ik blijvende trauma's overgehouden aan Pompy de robodoll.
Het weesjongetje Danny kreeg van prof Vriendelijk in het ziekenhuis een robotje Pompy. Danny en Pompy werden beste vriendjes. Maar op een dag voelde Pompy zich in de steek gelaten en vertrok. Hij ontmoette Atilla de hond, die vastgebonden aan een boom in het bos zat. En samen beleefden ze spannende avonturen. Bij dit triestig verhaaltje hoorde je dan Willeke zingen:
"Vriendje, mag ik even met je praten Want het verwart me Wat er met ons twee gebeurt Heb jij dat ook, gevoel van angst Dat je bekruipt als je alleen bent Want het alsof de dagen zonder jou Zo hol en bijna leeg zijn Heb jij dat ook, gevoel van onrust Dat het niet voor altijd door kan blijven gaan Dat die twijfel voor ons blijven bestaan"
Net zoals Ramses Shaffy heb ik Albert Hammond gepikt van mijn moeders muzikale smaak. Tussen alle rommel zat een elpee van Hammond. Je kent die kerel misschien ook wel van I'm a train of It never rains in Southern California.
Waarvoor sommige filmmakers kilometers pelicule voor nodig hadden en schrijvers ettelijke bomen beschreef Hammond een levensverhaal in één liedje. Ik heb nooit de moeite gedaan om na te pluizen of het verhaal van het nummer ook het verhaal van Albert Hammond was. Dat doet er ook niet veel toe.
My father sent me money and I spent it pretty fast On a girl I met in Berkley in a social science class Yes and we learned about her body but her mind we did not know Until deep routed attitudes and morals began to show She wanted to get married even though she never said And I knew her well enough by now to see inside her head She'd settle for suburbia and a little patch of land So I gave her up for music and the Free Electric Band.
Het was eens iets anders dan The air is blue and I love you.
De rappe rups was mijn favoriete kermistuig. Geen enkele plaat klonk beter dan onder een kap op een draaiend treintje dan Don't leave me this way. Vooral het aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah babyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy-moment. Mocht ik ooit iemand dumpen en die zingt me met hetzelfde enthousiasme deze boodschap toe, dan keer ik weer. Hoewel ik er een kleine kanttekening bij zou willen plaatsen. Twee jaar geleden ontmoette ik Sommerville. Hij lachte niet. Erger, zijn blik stond op oneindig. Het moest allemaal niet meer. De kerel die hij ooit toezong zit er nu mee. Een lelijke, dik geworden depressieve dwerg. Muziek kent geen waarheden.
Dit is wat er kan gebeuren na een overmatige dosis van het nummer
Het lijstje van ontspoorde jeugdidolen wordt ondertussen lang. George Michael is er ook zo eentje.
Zijn solowerk heeft me nooit diezelfde vibe bezorgd wat ie met Wham wel kon. Young guns, Bad boys, Club Tropicana, Wake me up, Freedom, I'm your man, Everything she wants, Last Christmas en The edge of heaven. Wat een palmares. Wat een groep.
Gisteren heb ik een aantal video's herbekeken op Youtube en besefte dat ik George Michael vroeger nooit verdacht heb van het uitvoeren van homoseksuele handelingen. George Michael was voor ons het voorbeeld van de echte man. Net zoals Achmed lieten ook wij alle gezichtsbegroeiing staan want George Michael deed het ook. Een Griek van 25 was echter veel hariger dan een 10-jarige Belg. Ik tekende dus een stoppelbaard.
Ik was natuurlijk George, G. mocht Andrew zijn. Veel vrouwen hebben we er nooit mee aangetrokken, maar dat gaf niet. Voor echte muzikanten telt immers alleen de liefde voor muziek!
Veel kan ik niet over vertellen. Ik leerde het nummer kennen toen ik Spanje woonde. In het Spaans heette het Regresa a mi, wat zoveel wil zeggen als "keer terug naar mij". Un-break my heart vond ik toch iets aandoenlijker. De dansversie vond ik trouwens minstens even gped.
Ik heb niks met Toni Braxton, ik krijg het warm noch koud van dat mens. Maar het nummer vind ik hemels.
Onlangs kwam ik te weten dat het geschreven was door Diane Warren. Die schreef o.a. ook Because you loved me (Celine Dion), Can't fight the moonlight (LeAnn Rimes), I don't wanna miss a thing (Aerosmith), If I could turn back time (Cher), Nothing's gonna stop us now (Starship, zie lager), Rhythm of the night (El Debarge), There you'll be (Faith Hill) en Too lost in you (Sugababes). Die woont ondertussen in een heeeeeeel groot huis.
Irene Cara ofte Coco Hernandez in Fame. Hier had eigenlijk even goed Flashdance kunnen staan. Twee nummers die elkaar waard zijn.
In de video weet men het gevoel te kapteren dat ik krijg bij beide nummers. Het leven is mooi, iedereen moet het straat op, laat ons een feestje bouwen.
De bijhorende films maken het alleen maar levendiger. Vroeger was het misschien niet allemaal beter, maar het wordt echt wel nog eens tijd voor een pure feel-good-film.
Mocht ik ooit voldoende kloten aan mijn lijf gehad hebben toen ik jonger was, zou ik balletlessen gevolgd hebben. Jazzballet zoals in Fame. Ondertussen heb ik geleerd dat je een oude geit niet meer moet leren jodelen, dus heb ik dat plan maar laten varen. Maar misschien kan ik leren dansen zoals in Flashdance?
54. Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder - Ramses Shaffy
* klik op de foto voor de video
Mijn naam is Maarten. Gekozen volgens mijn moeder naar aanleiding van een album van Elly& Rikkert, Maarten en het witte paard. Nu vond ik die plaat niet geweldig. Als ik al een nummer van Elly & Rikkert zou moeten kiezen, moge het dan de kauwgomballenboom zijn. Het heeft me er wel toe aangezet de ouderlijke kleinkunstplaten te beluisteren. En zo ontdek je dan dat je moeder een hippie was. Nog altijd is trouwens.
Ik heb er een kleinkunstafwijking aan overgehouden. Het vloekt met de andere dingen in mijn cd-rekje maar is daarom niet minder belangrijk.
Van al die boze mannen en prekende vrouwen is Ramses Shaffy mijn nummer 1.
"Voor degene met z'n mateloze trots In z'n risicoloze hoge toren Op z'n risicoloze hoge rots Moet nu weten, zo zijn we niet geboren"
In 2001 stond Belinda Carslisle naakt in Playboy. Dat was niet nodig. Ik weet niet waarom maar Heaven is a place on earth is me altijd bijgebleven met een bijhorend beeld van een zeer knappe vrouw. Ze zal dan nog wel mooi zijn voor haar leeftijd, maar die uitdrukking wordt net iets te vaak als eufemisme gebruikt.
De plaat is ook nog altijd mooi voor haar leeftijd, dat is wel gemeend.
Geld maakt niet gelukkig. Boy George is daar het ultieme bewijs van.
Wil je kleine kindjes naar bed krijgen, hoef je maar te dreigen dat Boy zelve zal langskomen. Wat een goed idee, al zeg ik het zelf. Misschien verdwijnen ze wel voor altijd.
Het is een akelige man. Dit jaar was ie nog in Brussel als DJ. Een oude verlepte nicht met veel streken draaide een archislechte set.
Het had ook anders kunnen zijn. Hij had gewoon zijn eigen platen moeten spelen.
Een kameleon kan gemakkelijk weer veranderen. Vandaar deze oproep: Boy George, doe er wat mee!
Tom Jones. Zelfs in zijn jonge tijd zou ik er geen slip naar gegooid hebben. Dat zou zonde van het geld zijn.
Toch ben ik fan. Van zijn stem en zijn presence. Het is een CD-tje om in de auto op te zetten als je naar zee rijdt. Dakje open en meebrullen. Dat is wat ik noem een mooi-weer-garantie!
THE MAN WITH THE PLAN
