Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
21-12-2006
48. Samen zijn - Willeke Alberti
* klik op de foto voor het nummer ( de beelden hebben niks te maken met Willeke, maar ik vond geen opnames van haar, het nummer klopt wel)
Of hoe een klein robotje mij deed wenen... Een mens wordt gevormd tijdens zijn kindertijd. Naast Merlina en die vent met zijn baard en zijn sprookjes heb ik blijvende trauma's overgehouden aan Pompy de robodoll.
Het weesjongetje Danny kreeg van prof Vriendelijk in het ziekenhuis een robotje Pompy. Danny en Pompy werden beste vriendjes. Maar op een dag voelde Pompy zich in de steek gelaten en vertrok. Hij ontmoette Atilla de hond, die vastgebonden aan een boom in het bos zat. En samen beleefden ze spannende avonturen. Bij dit triestig verhaaltje hoorde je dan Willeke zingen:
"Vriendje, mag ik even met je praten Want het verwart me Wat er met ons twee gebeurt Heb jij dat ook, gevoel van angst Dat je bekruipt als je alleen bent Want het alsof de dagen zonder jou Zo hol en bijna leeg zijn Heb jij dat ook, gevoel van onrust Dat het niet voor altijd door kan blijven gaan Dat die twijfel voor ons blijven bestaan"
Net zoals Ramses Shaffy heb ik Albert Hammond gepikt van mijn moeders muzikale smaak. Tussen alle rommel zat een elpee van Hammond. Je kent die kerel misschien ook wel van I'm a train of It never rains in Southern California.
Waarvoor sommige filmmakers kilometers pelicule voor nodig hadden en schrijvers ettelijke bomen beschreef Hammond een levensverhaal in één liedje. Ik heb nooit de moeite gedaan om na te pluizen of het verhaal van het nummer ook het verhaal van Albert Hammond was. Dat doet er ook niet veel toe.
My father sent me money and I spent it pretty fast On a girl I met in Berkley in a social science class Yes and we learned about her body but her mind we did not know Until deep routed attitudes and morals began to show She wanted to get married even though she never said And I knew her well enough by now to see inside her head She'd settle for suburbia and a little patch of land So I gave her up for music and the Free Electric Band.
Het was eens iets anders dan The air is blue and I love you.
De rappe rups was mijn favoriete kermistuig. Geen enkele plaat klonk beter dan onder een kap op een draaiend treintje dan Don't leave me this way. Vooral het aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah babyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy-moment. Mocht ik ooit iemand dumpen en die zingt me met hetzelfde enthousiasme deze boodschap toe, dan keer ik weer. Hoewel ik er een kleine kanttekening bij zou willen plaatsen. Twee jaar geleden ontmoette ik Sommerville. Hij lachte niet. Erger, zijn blik stond op oneindig. Het moest allemaal niet meer. De kerel die hij ooit toezong zit er nu mee. Een lelijke, dik geworden depressieve dwerg. Muziek kent geen waarheden.
Dit is wat er kan gebeuren na een overmatige dosis van het nummer
Het lijstje van ontspoorde jeugdidolen wordt ondertussen lang. George Michael is er ook zo eentje.
Zijn solowerk heeft me nooit diezelfde vibe bezorgd wat ie met Wham wel kon. Young guns, Bad boys, Club Tropicana, Wake me up, Freedom, I'm your man, Everything she wants, Last Christmas en The edge of heaven. Wat een palmares. Wat een groep.
Gisteren heb ik een aantal video's herbekeken op Youtube en besefte dat ik George Michael vroeger nooit verdacht heb van het uitvoeren van homoseksuele handelingen. George Michael was voor ons het voorbeeld van de echte man. Net zoals Achmed lieten ook wij alle gezichtsbegroeiing staan want George Michael deed het ook. Een Griek van 25 was echter veel hariger dan een 10-jarige Belg. Ik tekende dus een stoppelbaard.
Ik was natuurlijk George, G. mocht Andrew zijn. Veel vrouwen hebben we er nooit mee aangetrokken, maar dat gaf niet. Voor echte muzikanten telt immers alleen de liefde voor muziek!
Veel kan ik niet over vertellen. Ik leerde het nummer kennen toen ik Spanje woonde. In het Spaans heette het Regresa a mi, wat zoveel wil zeggen als "keer terug naar mij". Un-break my heart vond ik toch iets aandoenlijker. De dansversie vond ik trouwens minstens even gped.
Ik heb niks met Toni Braxton, ik krijg het warm noch koud van dat mens. Maar het nummer vind ik hemels.
Onlangs kwam ik te weten dat het geschreven was door Diane Warren. Die schreef o.a. ook Because you loved me (Celine Dion), Can't fight the moonlight (LeAnn Rimes), I don't wanna miss a thing (Aerosmith), If I could turn back time (Cher), Nothing's gonna stop us now (Starship, zie lager), Rhythm of the night (El Debarge), There you'll be (Faith Hill) en Too lost in you (Sugababes). Die woont ondertussen in een heeeeeeel groot huis.
Irene Cara ofte Coco Hernandez in Fame. Hier had eigenlijk even goed Flashdance kunnen staan. Twee nummers die elkaar waard zijn.
In de video weet men het gevoel te kapteren dat ik krijg bij beide nummers. Het leven is mooi, iedereen moet het straat op, laat ons een feestje bouwen.
De bijhorende films maken het alleen maar levendiger. Vroeger was het misschien niet allemaal beter, maar het wordt echt wel nog eens tijd voor een pure feel-good-film.
Mocht ik ooit voldoende kloten aan mijn lijf gehad hebben toen ik jonger was, zou ik balletlessen gevolgd hebben. Jazzballet zoals in Fame. Ondertussen heb ik geleerd dat je een oude geit niet meer moet leren jodelen, dus heb ik dat plan maar laten varen. Maar misschien kan ik leren dansen zoals in Flashdance?
54. Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder - Ramses Shaffy
* klik op de foto voor de video
Mijn naam is Maarten. Gekozen volgens mijn moeder naar aanleiding van een album van Elly& Rikkert, Maarten en het witte paard. Nu vond ik die plaat niet geweldig. Als ik al een nummer van Elly & Rikkert zou moeten kiezen, moge het dan de kauwgomballenboom zijn. Het heeft me er wel toe aangezet de ouderlijke kleinkunstplaten te beluisteren. En zo ontdek je dan dat je moeder een hippie was. Nog altijd is trouwens.
Ik heb er een kleinkunstafwijking aan overgehouden. Het vloekt met de andere dingen in mijn cd-rekje maar is daarom niet minder belangrijk.
Van al die boze mannen en prekende vrouwen is Ramses Shaffy mijn nummer 1.
"Voor degene met z'n mateloze trots In z'n risicoloze hoge toren Op z'n risicoloze hoge rots Moet nu weten, zo zijn we niet geboren"
In 2001 stond Belinda Carslisle naakt in Playboy. Dat was niet nodig. Ik weet niet waarom maar Heaven is a place on earth is me altijd bijgebleven met een bijhorend beeld van een zeer knappe vrouw. Ze zal dan nog wel mooi zijn voor haar leeftijd, maar die uitdrukking wordt net iets te vaak als eufemisme gebruikt.
De plaat is ook nog altijd mooi voor haar leeftijd, dat is wel gemeend.
Geld maakt niet gelukkig. Boy George is daar het ultieme bewijs van.
Wil je kleine kindjes naar bed krijgen, hoef je maar te dreigen dat Boy zelve zal langskomen. Wat een goed idee, al zeg ik het zelf. Misschien verdwijnen ze wel voor altijd.
Het is een akelige man. Dit jaar was ie nog in Brussel als DJ. Een oude verlepte nicht met veel streken draaide een archislechte set.
Het had ook anders kunnen zijn. Hij had gewoon zijn eigen platen moeten spelen.
Een kameleon kan gemakkelijk weer veranderen. Vandaar deze oproep: Boy George, doe er wat mee!
Tom Jones. Zelfs in zijn jonge tijd zou ik er geen slip naar gegooid hebben. Dat zou zonde van het geld zijn.
Toch ben ik fan. Van zijn stem en zijn presence. Het is een CD-tje om in de auto op te zetten als je naar zee rijdt. Dakje open en meebrullen. Dat is wat ik noem een mooi-weer-garantie!
Tijdens ons honderd dagenfeest in het laatste middelbaar waren er 2 nummers die toen vette hits waren. Def Dames Dope met "It's ok, it's alright" en deze van The Spin Doctors. Ik was geweldige fan van Def Dames Dope. Maar de tijd heelt alle wonden. Uiteindelijk ben ik achtergebleven met The Spin Doctors. Of toch met één nummer van hen.
Uiteindelijk is dat het rare van de muziekindustrie. Gouden bergen werd hen toen beloofd. Een wissel op de toekomst werden ze genoemd. Een eendagsvlieg zeggen we nu, maar wel eentje die ik niet wil doodkloppen.
Ik ga uit sinds mijn zestiende, ben nu 31. 15 jaar uitgaansleven heeft zijn sporen nagelaten. Sommige partynummers kan ik echt niet meer horen. Kapotgespeeld, heet dat dan in vaktermen. Het is een natuurwet en je kan er weinig aan verhelpen. Om een of andere bizarre reden heeft YMCA mijn nachtgebraak altijd overleefd. Zoveel kitch op 45 toeren, je moet het maar doen. Prozac in de vorm van muzieknoten!
Tapestry van Carole King is één van de weinige CD's die ik altijd volledig laat uitspelen. En het spijtig vind dat het gedaan is. En 'm dus nog maar een keertje afspeel. Het is naast Bad van Michael Jackson de enige CD die ik al 2x heb gekocht.
Ik kan hier nu nog wel 2 schermen vollullen over de ware kracht van vriendschap, maar dan nog zou het niet zo goed verwoord zijn zoals Carole King het kan in 3 minuten met You've got a friend.
Bananarama! Zonder zorgen naar de dag van morgen. Zoals de meeste artiesten van het producerstrio Stock Aitken en Waterman. Vorig jaar probeerden 2 van de 3 het terug opnieuw. En kwamen ze langs om promotie te maken voor hun nieuwe single. Ik heb alle contact vermeden. Want tieneridolen mogen niet oud worden. Toch zeker Bananarama niet.
Cass Elliot was een lid van The Mamas and the Papas maar in 1968 splitte de groep. Haar solosingles zijn me bijna allemaal zeer dierbaar: It's getting better, Dream a little dream,New world coming en Make your own kind of Music. Voor mij zijn haar nummers onlosmakelijk verbonden met Beautiful thing. Mijn favoriete film. Voor alle jongens die nog in de kast zitten is dit verplichte kost. Dankzij de film en de wijze raad van Mama Cass (Make your own kind of music) is mijn leven er inderdaad alleen maar beter op geworden.
* klik op de foto voor enkele fragmenten uit de film
Mocht ik het ooit in mijn kop krijgen om als drag queen het podium te bestijgen, dan zal het met dit nummer zijn. Het was een hit in 1967 maar klinkt alsof het van 1947 is. En als ik dan toch het podium opga, wil ik een boa. And let me get right to the point, het zal veel geld kosten!
Die heeft precies in haar broek gekakt. Met deze zin werd mijn aandacht voor het eerst op Tina Turner gevestigd. Op haar manier van dansen.
Ik vond het een toffe. Dat klinkt wel wat knudde maar het was zo. Haar lach, haar stem, haar gestes.
Na al die jaren blijf ik het een red bull-plaat van het zuiverste water vinden. En dan vooral die overgang van het trage begin naar de ontploffing. Ik heb het nummer ondertussen al door honderden anderen zien brengen maar er is er maar één die me helemaal weet te overtuigen. Die madam die in haar broek gekakt heeft.
Zowaar! Een nummer met een gitaar. Door een zeer stom toeval ben ik ooit op het Roskilde-festival in Denemarken beland. In een tentje. Mijn lief en ik kenden weinig tot niets van de affiche. Van Travis hadden we al wel eens gehoord. De groep kwam op toen het al donker was, iedereen zat op zijn gat in het gras, en van onder dat petje kwam een leuk liedje. En iedereen luisterde. En wij luisterden mee.
Toen ik terug in Brussel kocht ik de CD en toen viel me de tekst pas op. Wat is het tegenovergestelde van "op mijn lijf geschreven"? Dat is misschien nog net het meest fascinerende eraan: zo'n depressieve boodschap verpakken in zo'n vrolijk jasje. Zo wil ik ook nog wel depri zijn...
Why does it always rain on me? Is it because I lied when I was seventeen? Why does it always rain on me? Even when the sun is shining I cant avoid the lightning Oh, where did the blue skies go? And why is it raining so?
1985. De Doe Maar-hype was al een jaartje achter de rug. Niet dat ik me ervan bewust was, ik kende de groep niet. Ik mocht met mijn vader naar Nederland. Wij gingen voor zijn job spullen inkopen bij een groothandelaar. In de toonzalen lagen een aantal gadgets, alles in groen/roos. Doe Maar stond erop. Ik vond ze mooi. Vooral de kaften. Elk kind weet dan wat 'm te doen staat. Lang genoeg kijken, 4x omdraaien, treuzelen en zielig kijken. Een uurtje later zat ik met mijn Doe Maar-pakket in de wagen. Toen die kaften al lang weer op het stort lagen leerde ik de groep kennen. En was ineens weer trots op mijn kaften. Deze keer niet omdat ik die combinatie groen/roos cool vond, maar omdat ik Doe Maar goed vond..
In deze tijden van irritante telenet-deuntjes leg ik soms nog eens First time op. Omdat Coca-Cola toen nog cool was werd het bijhorende liedje van een reclamespot een wereldhit. In die periode gingen we met een aantal vrienden voor een week naar Center Parks. Dat was toen ook nog cool. In de cafetaria stond een jukebox waarvan we 2 nummers kenden: Total eclipse of the heart en deze. 2 meekwelers van jewelste. Het personeel heeft ons na een tijdje gevraagd niet altijd dezelfde nummers te kiezen. Het recht op vrije meningsuiting werd toen al geschonden. Dus kweelden wij uit protest maar zonder de begeleidende muziek. En werden we 5 minuten later buitengezet. Wat eigenlijk best vervelend was want daar waren geen andere cafés in de buurt.
THE MAN WITH THE PLAN
