Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
20-12-2006
55. Heaven is a place on earth - Belinda Carlisle
* klik op de foto voor de video
In 2001 stond Belinda Carslisle naakt in Playboy. Dat was niet nodig. Ik weet niet waarom maar Heaven is a place on earth is me altijd bijgebleven met een bijhorend beeld van een zeer knappe vrouw. Ze zal dan nog wel mooi zijn voor haar leeftijd, maar die uitdrukking wordt net iets te vaak als eufemisme gebruikt.
De plaat is ook nog altijd mooi voor haar leeftijd, dat is wel gemeend.
Geld maakt niet gelukkig. Boy George is daar het ultieme bewijs van.
Wil je kleine kindjes naar bed krijgen, hoef je maar te dreigen dat Boy zelve zal langskomen. Wat een goed idee, al zeg ik het zelf. Misschien verdwijnen ze wel voor altijd.
Het is een akelige man. Dit jaar was ie nog in Brussel als DJ. Een oude verlepte nicht met veel streken draaide een archislechte set.
Het had ook anders kunnen zijn. Hij had gewoon zijn eigen platen moeten spelen.
Een kameleon kan gemakkelijk weer veranderen. Vandaar deze oproep: Boy George, doe er wat mee!
Tom Jones. Zelfs in zijn jonge tijd zou ik er geen slip naar gegooid hebben. Dat zou zonde van het geld zijn.
Toch ben ik fan. Van zijn stem en zijn presence. Het is een CD-tje om in de auto op te zetten als je naar zee rijdt. Dakje open en meebrullen. Dat is wat ik noem een mooi-weer-garantie!
Tijdens ons honderd dagenfeest in het laatste middelbaar waren er 2 nummers die toen vette hits waren. Def Dames Dope met "It's ok, it's alright" en deze van The Spin Doctors. Ik was geweldige fan van Def Dames Dope. Maar de tijd heelt alle wonden. Uiteindelijk ben ik achtergebleven met The Spin Doctors. Of toch met één nummer van hen.
Uiteindelijk is dat het rare van de muziekindustrie. Gouden bergen werd hen toen beloofd. Een wissel op de toekomst werden ze genoemd. Een eendagsvlieg zeggen we nu, maar wel eentje die ik niet wil doodkloppen.
Ik ga uit sinds mijn zestiende, ben nu 31. 15 jaar uitgaansleven heeft zijn sporen nagelaten. Sommige partynummers kan ik echt niet meer horen. Kapotgespeeld, heet dat dan in vaktermen. Het is een natuurwet en je kan er weinig aan verhelpen. Om een of andere bizarre reden heeft YMCA mijn nachtgebraak altijd overleefd. Zoveel kitch op 45 toeren, je moet het maar doen. Prozac in de vorm van muzieknoten!
Tapestry van Carole King is één van de weinige CD's die ik altijd volledig laat uitspelen. En het spijtig vind dat het gedaan is. En 'm dus nog maar een keertje afspeel. Het is naast Bad van Michael Jackson de enige CD die ik al 2x heb gekocht.
Ik kan hier nu nog wel 2 schermen vollullen over de ware kracht van vriendschap, maar dan nog zou het niet zo goed verwoord zijn zoals Carole King het kan in 3 minuten met You've got a friend.
Bananarama! Zonder zorgen naar de dag van morgen. Zoals de meeste artiesten van het producerstrio Stock Aitken en Waterman. Vorig jaar probeerden 2 van de 3 het terug opnieuw. En kwamen ze langs om promotie te maken voor hun nieuwe single. Ik heb alle contact vermeden. Want tieneridolen mogen niet oud worden. Toch zeker Bananarama niet.
Cass Elliot was een lid van The Mamas and the Papas maar in 1968 splitte de groep. Haar solosingles zijn me bijna allemaal zeer dierbaar: It's getting better, Dream a little dream,New world coming en Make your own kind of Music. Voor mij zijn haar nummers onlosmakelijk verbonden met Beautiful thing. Mijn favoriete film. Voor alle jongens die nog in de kast zitten is dit verplichte kost. Dankzij de film en de wijze raad van Mama Cass (Make your own kind of music) is mijn leven er inderdaad alleen maar beter op geworden.
* klik op de foto voor enkele fragmenten uit de film
Mocht ik het ooit in mijn kop krijgen om als drag queen het podium te bestijgen, dan zal het met dit nummer zijn. Het was een hit in 1967 maar klinkt alsof het van 1947 is. En als ik dan toch het podium opga, wil ik een boa. And let me get right to the point, het zal veel geld kosten!
Die heeft precies in haar broek gekakt. Met deze zin werd mijn aandacht voor het eerst op Tina Turner gevestigd. Op haar manier van dansen.
Ik vond het een toffe. Dat klinkt wel wat knudde maar het was zo. Haar lach, haar stem, haar gestes.
Na al die jaren blijf ik het een red bull-plaat van het zuiverste water vinden. En dan vooral die overgang van het trage begin naar de ontploffing. Ik heb het nummer ondertussen al door honderden anderen zien brengen maar er is er maar één die me helemaal weet te overtuigen. Die madam die in haar broek gekakt heeft.
Zowaar! Een nummer met een gitaar. Door een zeer stom toeval ben ik ooit op het Roskilde-festival in Denemarken beland. In een tentje. Mijn lief en ik kenden weinig tot niets van de affiche. Van Travis hadden we al wel eens gehoord. De groep kwam op toen het al donker was, iedereen zat op zijn gat in het gras, en van onder dat petje kwam een leuk liedje. En iedereen luisterde. En wij luisterden mee.
Toen ik terug in Brussel kocht ik de CD en toen viel me de tekst pas op. Wat is het tegenovergestelde van "op mijn lijf geschreven"? Dat is misschien nog net het meest fascinerende eraan: zo'n depressieve boodschap verpakken in zo'n vrolijk jasje. Zo wil ik ook nog wel depri zijn...
Why does it always rain on me? Is it because I lied when I was seventeen? Why does it always rain on me? Even when the sun is shining I cant avoid the lightning Oh, where did the blue skies go? And why is it raining so?
1985. De Doe Maar-hype was al een jaartje achter de rug. Niet dat ik me ervan bewust was, ik kende de groep niet. Ik mocht met mijn vader naar Nederland. Wij gingen voor zijn job spullen inkopen bij een groothandelaar. In de toonzalen lagen een aantal gadgets, alles in groen/roos. Doe Maar stond erop. Ik vond ze mooi. Vooral de kaften. Elk kind weet dan wat 'm te doen staat. Lang genoeg kijken, 4x omdraaien, treuzelen en zielig kijken. Een uurtje later zat ik met mijn Doe Maar-pakket in de wagen. Toen die kaften al lang weer op het stort lagen leerde ik de groep kennen. En was ineens weer trots op mijn kaften. Deze keer niet omdat ik die combinatie groen/roos cool vond, maar omdat ik Doe Maar goed vond..
In deze tijden van irritante telenet-deuntjes leg ik soms nog eens First time op. Omdat Coca-Cola toen nog cool was werd het bijhorende liedje van een reclamespot een wereldhit. In die periode gingen we met een aantal vrienden voor een week naar Center Parks. Dat was toen ook nog cool. In de cafetaria stond een jukebox waarvan we 2 nummers kenden: Total eclipse of the heart en deze. 2 meekwelers van jewelste. Het personeel heeft ons na een tijdje gevraagd niet altijd dezelfde nummers te kiezen. Het recht op vrije meningsuiting werd toen al geschonden. Dus kweelden wij uit protest maar zonder de begeleidende muziek. En werden we 5 minuten later buitengezet. Wat eigenlijk best vervelend was want daar waren geen andere cafés in de buurt.
Het blijft iets pervers. Een schatrijke man die zingt over de ellende in de wereld. Maar Michael mag dat. Hij heeft een excuus. Hij is zot.
Toen ik 12 was wisten we dat nog niet. Hij was een held, the king of pop. Als ik nu de archiefbeelden herbekijk was het toen toch ook al duidelijk.
Ik had een Michael Jackson-jasje. Een groen jasje waarop een grote Jackson-badge was opgenaaid. In mijn kamer hing een grote poster. Wanneer zijn nieuwe video in premiere ging zaten we klaar. Om 'm op te nemen. En daarna de dansjes na te doen.
Mijn generatie zal het moeilijk krijgen om later aan hun kinderen uit te leggen hoe populair Jackson wel niet was. Hoe vernieuwend hij toen was. Hoe uniek. Dat ie niet altijd een schertsfiguur is geweest.
Er zullen wellicht al stapels studies verschenen zijn over de link tussen het Eurovisiesongfestival en homosexualiteit. In iets beperktere mate zullen er ook al scripties volgeleuterd zijn over de band tussen Liliane St Pierre en homosexualiteit. Voeg die 2 samen en dan heb je natuurlijk fatal attraction! Ik zou zeemzoete herinneringen kunnen aanhalen van een groot familietafereel met nootjes maar dat zou dan net weer te voor de hand liggend zijn. Bij dit nummer krijg ik gewoon om me in te schrijven bij de lokale toneelvereniging of bij het Leger des Heils. Van alle Belgische inzendingen blijft dit mijn favoriet, en ik vrees voor mijn vrienden dat dit nog jaren zo gaat blijven.
Ballads zijn mijn ding niet. Nu weet ik uit ervaring dat een uitzondering meestal de regel bevestigd. Macy Gray toonde (voor mij) aan dat niet elke trage klef en vals moest zijn. Het was liefde op het eerste gehoor. Van het typische "Hé, wie zingt dit?" naar de winkel "krijg ik een percentje" tot thuis met een sigaret na en "nou, dat was lekker". Het kind klinkt op het nummer zo triest dat ik bijna een zakdoekje in mijn cd-speler had geduwd en op zoek ging naar wraakacties om me op al haar exen te wreken.
Ze zag eruit als Doortje uit FC De Kampioenen en zong als een strenge lerares in een meisjesinternaat. Enkele jaren geleden trad ze op tijdens Golden Years en tot mijn grote vreugde zag ze er nog altijd uit als een (weliswaar) bejaard Doortje. Zonder die irritante voetbalploeg in haar buurt.
Downtown is voor mij de stadshymne bij uitstek. Alles gebeurt in de grote stad. Zelfs toen al. Je zou voor minder op de trein springen of naar Brussel liften.
En dan die opbouw. Het is alsof er op het einde vuurwerk gaat afgestoken worden en de hemel helemaal roze zal kleuren. Van mij mag het.
Ik haat Bobby Brown. Hoe kan een mens nu nog denken aan Whitney Houston zonder er meteen alle miserie bij te denken. Ze was zo onschuldig en zong zo mooi. Zo zorgeloos. Zo fris. Zo vrolijk. Zo poppy.
Toen ik nog jong genoeg was om playbackshows op school te houden was Whitney na Madonna de meest gekozen artieste. Ter info: ik was Danny De Mun
Ik ben ervan overtuigd dat er ooit nog een geweldige biopic van Whitney zal gemaakt worden: The rise and fall of a Superstar. In een wereld zonder drugs en drank en Bobby Brown zou ze nu nog steeds een hele grote geweest zijn. Spijtig.
Hoe leer je Barry White kennen? Ik kan me echt niemand herinneren die me vroeger op het bestaan van de Grafstem gewezen heeft. Thuis hoorde ik het nooit, en op school nog minder. Toch is het alsof ie er altijd is geweest. En nog altijd is.
Ere wie ere toekomt, Ally McBeal heeft Barry weer helemaal hip gemaakt. Vanop het toilet. Dat is een ok-gegeven.
Ik ben ook trots dat ik 'm ooit in actie zag op het podium van het Sportpaleis. Zwetend als een rund, maar met de stem waarmee je London Bridge kon laten opengaan. En niet meer dichtkreeg.
Laat ik maar met een cliché eindigen dat klopt als een bus van Van Hool. Dit is sexmuziek. Maar dan wel alleen bij heeeeeeeeeel goede sex.
I'm too sexy for my love was een zeer leuke gimmicksingle. Maar na 15 jaar is de grap er een beetje vanaf. Deeply dippy vind ik wel nog altijd waanzinnig leuk. Met het tofste trompetje van alle trompetten. Ooit gaven ze een concert op de schaatsbaan van Geel met hun netkousen blousjes aan. Op de eerste rij stond ik. Zonder netkousen blousje. Ik kocht er een t-shirt die ik tot op de draad versleten heb. Pure jeugdnostalgie!
THE MAN WITH THE PLAN
