Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
19-12-2006
83. High energy - Evelyn Thimas
* klik op de foto voor de video
1984. Ik kroop onder de zetel bij het zien van Evelyn Thomas. Haar ogen boezemden me angst in. Toen ik onlangs deze video terugzag overviel me diezelfde schrik. Maar de plaat blijft geweldig. Het is ook één van die weinige disconummers waarvoor je alleen je schouders nodig hebt bij het dansen. Waar is mijn glitterpruik? Waar is de dansvloer?
Ik heb een haat-liefde-verhouding met Roxette. Het is immers het koppel met de meest foute kapsels uit de popgeschiedenis. Zelfs eind jaren '80, begin jaren '90 was de coupe electrique al uit de mode. Het zijn ook ronduit antipathieke mensen. We hebben op een feest in Gent ooit een crisis gehad omdat er voor Per een gitaar klaar lag zoals gevraagd. De gitaar had echter de verkeerde kleur. Per wou het podium niet op. En vloog iemand van Leuven naar Gent met een nieuwe gitaar. Voor een radio-optreden. Playback. Maar It must have been love vond ik een mooie slow. Toen wou ik nog trouwen. En dit zou mijn openingsdans worden. Beetje luguber maar dat maakte het net fijn. Met een Pretty Woman wil ik nu niet meer trouwen, tenzij het Julia Roberts is, met een hoerig kantje...
Anyway, ze zijn dan wel frigide, maar met Joyride, Dangerous, The Look, Listen to your heart, How do you do, Fading like a flower en The Big L. , waren ze een hitmachine zoals we ze in Europa lang niet meer gehad hadden.
85. Geef mij je angst - Andre Hazes of Guus Meeuwis
* klik op de foto voor de video
"Ik hou van je" klinkt niet in het Vlaams. Wordt vaak gezegd. En daar is wel iets van. In het Hollands kan ik echter de meest sentimentele troep aan. Krijgen ze me alles verkocht. Jaren ben ik een geniepige fan geweest van Andre Hazes. En sinds zijn dood doe ik het ook publiek. Al zou ik hem nooit in mijn buurt willen gehad hebben. Na zijn dood bracht Guus Meeuwis mijn favoriete Hazes op single uit. Lijkenpikkerij wou ik roepen! De straat op met mijn pancarte! Maar ik moest huilen. Omdat ik het zo mooi vond.
"Geef mij nu je angst ik geef je er hoop voor terug Geef mij nu de nacht ik geef je hem morgen terug Zolang ik je niet verlies vind ik heus wel de weg met jou"
Ik ben niet die grote danceliefhebber waarvoor sommige mensen me verslijten. Liedjes moeten een tekst hebben. Hoe kan ik anders meezingen? Ik ging tot 1999 dan ook niet graag naar discotheken. Tot ik merkte dat er geweldige dansplaten met tekst gemaakt werden. Dat deed Armand Van Helden me beseffen. Sindsdien zijn er velen met hun bootje in zijn vaarwater gekomen. De meesten zijn met de jaren gezonken, maar dit nummer dobbert nog steeds in mijn vijvertje. In een snel evoluerende danswereld staat dit nog steeds als een huis. En klinkt wonderwel niet gedateerd. Ondertussen hang ik nog altijd in discotheken rond. Allemaal de schuld van Armand. De smeerlap!
Soms denk ik dat de radiowereld een complot gesmeed heeft tegen Vanessa Amorosi. Het blijft me een raadsel waarom ik dit nummer bijna niet meer hoor. XTC op een schijfje! Het deuntje doet sneeuw smelten, nonnen hun rokje optillen en het personeel van Belgacom klantvriendelijk worden. Zoiets verdient een medaille. Ik heb ze ooit ontmoet en heb haar mijn sneeuw, nonnen- en belgacomtheorie voorgelegd. You're so sweet zei ze. En ze vond mij een slijmbal. Ze had gelijk. Maar het was gemeend. Ook van haar kant.
Wat voor een lelijke video was mijn eerste bedenking. Wat een catchy nummer dacht ik er ook bij. Ik had het niet zien komen. Dat het nummer zo'n vette hit ging worden. Nochtans kende ik Shakira al. Toen ik in Madrid woonde (in '96) vond ik het kermiswijf. En laat ik nu een boontje hebben voor dellen aan de botsauto's. De zingende gijt, zo werd ze in mijn vriendenkring hier in Vlaanderen onthaald. Tja, zet een geit in een botsauto en dan ben ik helemaal mee. Hips don't lie vond ik veruit de beste popsong van 2006, maar 2001 was voor mij het jaar van Whenever wherever. Deze cocktail van latino, arabische invloeden en pure pop ging er bij vlotjes in. Maar het blijft een zeer lelijke video.
Eind januari ga ik naar het Sportpaleis. Mijn favoriete geit zal daar op me wachten. Moge ze nog lang mekkeren!
Mijn goede vriend E. zou dit onvervalste jeanettenmuziek noemen. Voor één keer heeft ie gelijk. Hoewel ik zelf nog af en toe durf beweren dat ik me redelijk mannelijk kan gedragen, val ik bij deze plaat volledig door de mand. Handjes dichtbij elkaar, en wuiven maar. Los van een zeer aanstekelijk teureuteureuteuteureutete is er natuurlijk die tekst met de hoogst mogelijke meezingfactor. Mocht ik ooit nog met zijn zatte botten in een karaoke eindigen, dan zal het dit worden. En een cuba libre met nootjes.
Was het omdat ie Morten heette en iedereen wist dat Morten eigenlijk Maarten in 't Noors is? A-ha was groots in de jaren '80 en ook aan mij hebben ze een behoorlijke cent verdiend. Het wonderlijke aan de zanger was dat ie steeds nog een nootje hoger kon. In ieder geval, in mijn joepie-hoogdagen was A-ha een vaste waarde. The sun always shines on TV, Hunting high and low, The Living Daylights, Touchy, Stay on this roads en Crying in the rain, ik heb ze ooit allemaal op single gekocht. Nooit op CD. Maar Take on me was natuurlijk de grootste, met de meest aanstekelijke popintro die ik me kan herinneren. En ondertussen zat ik daar maar met mijn stripboek, hopend dat Jommeke mij er ook ging intrekken. Still waiting darling!
Mijn smaak en de smaak van de culturele rock-elite lopen niet samen. Dat heeft 30 jaar Humo-lezen me wel geleerd. Heel af en toe kruisen onze wegen. Madness is één van die kruispunten. Zij zullen waarschijnlijk andere redenen oproepen om de jongens de hemel in de prijzen. Bij mij is het simpel. Grappige teksten, vrolijke melodietjes die dagenlang blijven hangen en een unieke sound. Hun best of heb ik ooit platgedraaid. En leg ik nu soms nog op in de wagen. Een file wordt meteen leuker, zelfs al sta je na een uur amper 100 meter verder dan our house.
Dit is een outing. Ik ben er van overtuigd dat enkele vrienden verontwaardigd zullen reageren bij deze bekentenis. Celine Dion heeft inderdaad één van mijn favoriete nummers ooit gemaakt. Maar er zijn verzachtende omstandigheden. 1m75 verzachtende omstandigheid met reebruine oogjes en wonderlijke handen. Dit was ons nummer en zal het ook blijven. Zeker met die tekst. Het is het enige waarbij de herinneringen ook effectief terugkomen als ik hoor. Dit gezegd zijnde, Celine Dion blijft een schijfwijf en moet zo ver mogelijk uit mijn buurt blijven. Liefst in Las Vegas. Maar dit nummer mag ze achterlaten.
In de categorie "Dikke zwarte vrouwen zingen mooie liedjes" mag dit zeker niet ontbreken. Bij sommige nummers weet je niet wanneer je ze voor de eerste keer hebt gehoord. Ze zijn er altijd geweest. Net zoals chocolade mannekes bij Sinterklaas en grootmoeders bij een stoof. Pure adrenaline op een plaatje. Meer commentaar hoeft niet.
Hoe fout John Travolta ook mag worden, en hoeveel schoonheidsoperaties Olivia Newton-John nog mag ondergaan, ik zal ze eeuwig dankbaar zijn. Een filmklassieker en een fuifklassieker, 2 voor de prijs van één. Wash & Go is er niks tegen. Je zal nog wel merken dat ik een boontje heb voor liedjes waarvan ik vrolijk word. En dit is in die categorie eentje om in de kaderen. De toog van mijn studentencafé aan de VUB heeft het ook geweten. Zwieren met de lampen, iedereen op de toog, handen in de lucht, van links naar rechts. Mocht mijn prins op het witte paard dit ooit voor mij zingen, dan mag ie mij Olivia noemen. Toch voor een avond.
Bij sommige nummers waan ik me in een film. In een zeer melodramatische scene. Of in een komedie. Of een horrofilm. Of in een romantische tearjerker. Bij nummers van Dionne Warwick voel ik alles tegelijk. "If you see me walking down the street And I start to cry each time we meet Walk on by, walk on by"
Het mens zingt alsof ze alles heeft meegemaakt. Of het minstens uit goede bron heeft gehoord. Ik krijg het er warm van. En dat is een pluspunt, zelfs voor een warmhartig mens zoals ik.
Mocht je effe de tijd hebben om de premature video uit 1964 te bekijken, 't is de moeite, een stoelendans avant la lettre.
96. Murder on the dance floor - Sophie Ellis-Bextor
* klik op de foto voor de video
Buiten een hoogst aanstekelijk nummer maakte Sophie Ellis-Bextor een video die me ooit een uur de slappe lach bezorgde. Dit is een vriendin, zoveel was duidelijk. Love her, love her, love her. Ik weet niet wat het kind momenteel doet, maar met zo'n attitude zal ze zeker niet staan afwassen in de Mc Donalds.
Mijn liefde voor Isabelle A heb ik ooit hier op deze blog uit de doeken gedaan. Over jeugdliefdes, buskotjes en prille ervaringen. Ik had iets met Isabelle A. Ze is zo oud als ik maar veel mooier. Ik huppelde mee met "Hé lekker beest", stak samen met haar een vinger op naar Blokkers bij "Blank of zwart" en zelfs onlangs nog was ik onder de indruk van haar nummer over verkeerslachtoffers. Maar mijn favorietje blijft "Toch zie ik je graag". Omdat ze zo ingetogen zingt, alsof ze het meende, meent en altijd zal menen. Kort samengevat: een zangeres zoals zij moet niet in de H&M staan en ook niet naast Rob van Oudenhoven.
Als je in Olen eind jaren '80 artiesten wou zien moest je als kleine rakker naar Van de Ven. Elke zondag prijs! Kleine Maarten had echter geluk. In mijn straat woonde Jan Cuyvers, de drummer van Soulsister. In 1988 scoorde de groep een enorme hit met dit nummer. Af en toe spraken de groepsleden af bij Jan. En stond ik toevallig op straat. En nee, niet te voetballen. Gewoon te gapen. Naar die wereldsterren die voor mijn neus stonden. En een wereldsingle hadden gemaakt. The way to your heart staat er nog altijd. Een beetje afgezaagd, maar nog net niet teveel. En het is nog altijd een fijne gedachte dat de drummer in mijn straat woonde.
In 1990 was ik 14 jaar oud. We gingen met onze klas naar Londen. Met de boot. Met een dansvloer. Om de oversteek van 4 uur te verzachten. Snap stond toen op nummer 1 en mijn klasgenoten en ik hebben het toen zeker 3 keer aangevraagd aan de DJ. Dat wil zeggen 3x op de heenreis en 3x op de terugreis. 16 jaar later vind ik het nog steeds een beestige dansplaat. En ik versta nog altijd niet alles van wat de zangeres zingt.
Wat moet een mens van Shania Twain vinden? Nu val ik meestal niet op Canadese troela's die denken dat ze 24 op 24 op een paard zitten. Maar soms denk ik een glimp op te vangen van een tof mens. Bij haar cabaretnummers zoals "Man I feel like a woman", "That don't impress me much" en "I'm gonna getcha good" zou ik bijna op een podium springen mocht de lokale dragqueen er al niet opstaan. Enkele jaren geleden zag ik haar live in een klein stadje in Illinois, keek ze diep in mijn ogen en zong "You're still the one". Ik was verkocht. Lief, teder en eerlijk. En 't is en blijft een geil wijf met een zeer goed geacteerde snik in haar stem.
We zijn aan het aftellen. Vanaf 26 december start Donna's top 2006. Elke lijst zorgt voor discussie. Muziek kan je niet ordenen. Tenzij individueel. En dat is nou net het leuke. Dit weekend heb ik zelf eens geprobeerd een lijstje te maken. Van mijn favoriete 10 platen. Eens op dreef stond mijn top 100 op papier.
100 platen. Puur persoonlijk. En dus alleen mijn smaak. Niet voor verbetering vatbaar. Omdat ik 'm heb gemaakt.
Sommige nummers vind ik gewoon goed, andere hangen dan weer samen met zoete herinneringen.
De volgende dagen ga ik mijn top 100 hier overlopen. Geniet ervan, erger je rot, sla het over, lees het elke dag.
Toch even een handleiding bij de 100. 1. Omdat ik net zo zeer een top 500 had kunnen aanleggen heb ik gekozen voor één plaat per artiest bij mijn favoriete honderd. Deze kleine ingreep maakte het net iets gemakkelijker, maar niet veel. 2. De volgorde legde ik vast op zondag 17 december. Het kan verkeren, zei Bredero. De volgende dagen lees je dus ook een tijdsopname van mijn smaak op die dag, maar op enkele details na zou dit nog wel enkele weken dezelfde kunnen blijven. 3. In de mate van het mogelijke ga ik de nodige links leggen naar Youtube, Googlevideo of aanverwanten. Wie weet leer je nog iets kennen...
Hij heeft het gedaan. Jean-Marie Dedecker is de numero 1 der Jean-Maries volgens Google. Dankzij VLD en N-VA.
2 weken geleden tikte ik Jean-Marie in op de moeder aller zoekmachines en de eerste link die ik kreeg was de thuisstek van Pfaff. Dedecker klopte af op een tweede plaats. In hun kielzog volgde Happart en Le Pen. Waaruit we dan weer mogen concluderen dat Jean-Maries geen gemakkelijke mensen zijn.
Maar nu staat ie dus op het hoogste Google-schavot. De werkwijze van Google is simpel in zijn eenvoud. Plaatsing in de lijst met zoekresultaten is niet te koop.
De werkwijze van Google: Met PageRank wordt aan alle sites die een koppeling naar een bepaalde webpagina bevatten, een waarde toegekend. Deze waarde is mede afhankelijk van het soort sites dat weer een koppeling naar die bewuste pagina's heeft. Door de volledige structuur van het web te analyseren, kan Google aan de hand van de meningen van gebruikers bepalen welke sites de nuttigste informatie bieden. Naarmate het aantal websites stijgt, wordt deze technologie steeds betrouwbaarder, omdat elke nieuwe site informatie bevat op basis waarvan andere sites kunnen worden beoordeeld.
Een vrije vertaling: hoe meer men over je praat, hoe hoger je scoort.
Over Dedecker is al veel gepraat. Het is soms zelfs gevaarlijk. Drop zijn naam in een conversatie en de gemoederen raken meteen verhit. Stop hem in een partij en je krijgt hetzelfde resultaat.
En toch ga ik het nog éénmaal zeggen. En daarna nooit meer. Ik kan Dedecker nog wel smaken. Hij doet iets bewegen. Bevende onderlippen, opwellende tranen, uitbarstende scheldpartijen.
Kleurloze figuren moeten er waarschijnlijk zijn. Maar als ik leven in mijn pintje wil, of bij uitbreiding een ganse brouwerij, ben ik beter af bij die brulaap uit Oostende. Daarom alleen al zou het spijtig zijn mocht ie uit mijn leven verdwijnen. Maar ik heb er alle vertrouwen dat dit niet snel gaat gebeuren.
Vandaag had ik een beetje meedelijden met J-M. Een beetje maar. Belogen en bedrogen worden is nooit plezant. En gebruikt worden ook niet. Alhoewel...soms...
Ter info: Als je Maarten intikt, is mijn blog de 146e link. Bij the man with the plan ben ik echter de nummer 1. Waaruit ik dan maar besluit dat het plan belangrijker is dan de man. Maar daar ben ik bij Dedecker nog niet van overtuigd.
THE MAN WITH THE PLAN
