Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
16-12-2006
91. Our house - Madness
* klik op de foto voor de video
Mijn smaak en de smaak van de culturele rock-elite lopen niet samen. Dat heeft 30 jaar Humo-lezen me wel geleerd. Heel af en toe kruisen onze wegen. Madness is één van die kruispunten. Zij zullen waarschijnlijk andere redenen oproepen om de jongens de hemel in de prijzen. Bij mij is het simpel. Grappige teksten, vrolijke melodietjes die dagenlang blijven hangen en een unieke sound. Hun best of heb ik ooit platgedraaid. En leg ik nu soms nog op in de wagen. Een file wordt meteen leuker, zelfs al sta je na een uur amper 100 meter verder dan our house.
Dit is een outing. Ik ben er van overtuigd dat enkele vrienden verontwaardigd zullen reageren bij deze bekentenis. Celine Dion heeft inderdaad één van mijn favoriete nummers ooit gemaakt. Maar er zijn verzachtende omstandigheden. 1m75 verzachtende omstandigheid met reebruine oogjes en wonderlijke handen. Dit was ons nummer en zal het ook blijven. Zeker met die tekst. Het is het enige waarbij de herinneringen ook effectief terugkomen als ik hoor. Dit gezegd zijnde, Celine Dion blijft een schijfwijf en moet zo ver mogelijk uit mijn buurt blijven. Liefst in Las Vegas. Maar dit nummer mag ze achterlaten.
In de categorie "Dikke zwarte vrouwen zingen mooie liedjes" mag dit zeker niet ontbreken. Bij sommige nummers weet je niet wanneer je ze voor de eerste keer hebt gehoord. Ze zijn er altijd geweest. Net zoals chocolade mannekes bij Sinterklaas en grootmoeders bij een stoof. Pure adrenaline op een plaatje. Meer commentaar hoeft niet.
Hoe fout John Travolta ook mag worden, en hoeveel schoonheidsoperaties Olivia Newton-John nog mag ondergaan, ik zal ze eeuwig dankbaar zijn. Een filmklassieker en een fuifklassieker, 2 voor de prijs van één. Wash & Go is er niks tegen. Je zal nog wel merken dat ik een boontje heb voor liedjes waarvan ik vrolijk word. En dit is in die categorie eentje om in de kaderen. De toog van mijn studentencafé aan de VUB heeft het ook geweten. Zwieren met de lampen, iedereen op de toog, handen in de lucht, van links naar rechts. Mocht mijn prins op het witte paard dit ooit voor mij zingen, dan mag ie mij Olivia noemen. Toch voor een avond.
Bij sommige nummers waan ik me in een film. In een zeer melodramatische scene. Of in een komedie. Of een horrofilm. Of in een romantische tearjerker. Bij nummers van Dionne Warwick voel ik alles tegelijk. "If you see me walking down the street And I start to cry each time we meet Walk on by, walk on by"
Het mens zingt alsof ze alles heeft meegemaakt. Of het minstens uit goede bron heeft gehoord. Ik krijg het er warm van. En dat is een pluspunt, zelfs voor een warmhartig mens zoals ik.
Mocht je effe de tijd hebben om de premature video uit 1964 te bekijken, 't is de moeite, een stoelendans avant la lettre.
96. Murder on the dance floor - Sophie Ellis-Bextor
* klik op de foto voor de video
Buiten een hoogst aanstekelijk nummer maakte Sophie Ellis-Bextor een video die me ooit een uur de slappe lach bezorgde. Dit is een vriendin, zoveel was duidelijk. Love her, love her, love her. Ik weet niet wat het kind momenteel doet, maar met zo'n attitude zal ze zeker niet staan afwassen in de Mc Donalds.
Mijn liefde voor Isabelle A heb ik ooit hier op deze blog uit de doeken gedaan. Over jeugdliefdes, buskotjes en prille ervaringen. Ik had iets met Isabelle A. Ze is zo oud als ik maar veel mooier. Ik huppelde mee met "Hé lekker beest", stak samen met haar een vinger op naar Blokkers bij "Blank of zwart" en zelfs onlangs nog was ik onder de indruk van haar nummer over verkeerslachtoffers. Maar mijn favorietje blijft "Toch zie ik je graag". Omdat ze zo ingetogen zingt, alsof ze het meende, meent en altijd zal menen. Kort samengevat: een zangeres zoals zij moet niet in de H&M staan en ook niet naast Rob van Oudenhoven.
Als je in Olen eind jaren '80 artiesten wou zien moest je als kleine rakker naar Van de Ven. Elke zondag prijs! Kleine Maarten had echter geluk. In mijn straat woonde Jan Cuyvers, de drummer van Soulsister. In 1988 scoorde de groep een enorme hit met dit nummer. Af en toe spraken de groepsleden af bij Jan. En stond ik toevallig op straat. En nee, niet te voetballen. Gewoon te gapen. Naar die wereldsterren die voor mijn neus stonden. En een wereldsingle hadden gemaakt. The way to your heart staat er nog altijd. Een beetje afgezaagd, maar nog net niet teveel. En het is nog altijd een fijne gedachte dat de drummer in mijn straat woonde.
In 1990 was ik 14 jaar oud. We gingen met onze klas naar Londen. Met de boot. Met een dansvloer. Om de oversteek van 4 uur te verzachten. Snap stond toen op nummer 1 en mijn klasgenoten en ik hebben het toen zeker 3 keer aangevraagd aan de DJ. Dat wil zeggen 3x op de heenreis en 3x op de terugreis. 16 jaar later vind ik het nog steeds een beestige dansplaat. En ik versta nog altijd niet alles van wat de zangeres zingt.
Wat moet een mens van Shania Twain vinden? Nu val ik meestal niet op Canadese troela's die denken dat ze 24 op 24 op een paard zitten. Maar soms denk ik een glimp op te vangen van een tof mens. Bij haar cabaretnummers zoals "Man I feel like a woman", "That don't impress me much" en "I'm gonna getcha good" zou ik bijna op een podium springen mocht de lokale dragqueen er al niet opstaan. Enkele jaren geleden zag ik haar live in een klein stadje in Illinois, keek ze diep in mijn ogen en zong "You're still the one". Ik was verkocht. Lief, teder en eerlijk. En 't is en blijft een geil wijf met een zeer goed geacteerde snik in haar stem.
We zijn aan het aftellen. Vanaf 26 december start Donna's top 2006. Elke lijst zorgt voor discussie. Muziek kan je niet ordenen. Tenzij individueel. En dat is nou net het leuke. Dit weekend heb ik zelf eens geprobeerd een lijstje te maken. Van mijn favoriete 10 platen. Eens op dreef stond mijn top 100 op papier.
100 platen. Puur persoonlijk. En dus alleen mijn smaak. Niet voor verbetering vatbaar. Omdat ik 'm heb gemaakt.
Sommige nummers vind ik gewoon goed, andere hangen dan weer samen met zoete herinneringen.
De volgende dagen ga ik mijn top 100 hier overlopen. Geniet ervan, erger je rot, sla het over, lees het elke dag.
Toch even een handleiding bij de 100. 1. Omdat ik net zo zeer een top 500 had kunnen aanleggen heb ik gekozen voor één plaat per artiest bij mijn favoriete honderd. Deze kleine ingreep maakte het net iets gemakkelijker, maar niet veel. 2. De volgorde legde ik vast op zondag 17 december. Het kan verkeren, zei Bredero. De volgende dagen lees je dus ook een tijdsopname van mijn smaak op die dag, maar op enkele details na zou dit nog wel enkele weken dezelfde kunnen blijven. 3. In de mate van het mogelijke ga ik de nodige links leggen naar Youtube, Googlevideo of aanverwanten. Wie weet leer je nog iets kennen...
Hij heeft het gedaan. Jean-Marie Dedecker is de numero 1 der Jean-Maries volgens Google. Dankzij VLD en N-VA.
2 weken geleden tikte ik Jean-Marie in op de moeder aller zoekmachines en de eerste link die ik kreeg was de thuisstek van Pfaff. Dedecker klopte af op een tweede plaats. In hun kielzog volgde Happart en Le Pen. Waaruit we dan weer mogen concluderen dat Jean-Maries geen gemakkelijke mensen zijn.
Maar nu staat ie dus op het hoogste Google-schavot. De werkwijze van Google is simpel in zijn eenvoud. Plaatsing in de lijst met zoekresultaten is niet te koop.
De werkwijze van Google: Met PageRank wordt aan alle sites die een koppeling naar een bepaalde webpagina bevatten, een waarde toegekend. Deze waarde is mede afhankelijk van het soort sites dat weer een koppeling naar die bewuste pagina's heeft. Door de volledige structuur van het web te analyseren, kan Google aan de hand van de meningen van gebruikers bepalen welke sites de nuttigste informatie bieden. Naarmate het aantal websites stijgt, wordt deze technologie steeds betrouwbaarder, omdat elke nieuwe site informatie bevat op basis waarvan andere sites kunnen worden beoordeeld.
Een vrije vertaling: hoe meer men over je praat, hoe hoger je scoort.
Over Dedecker is al veel gepraat. Het is soms zelfs gevaarlijk. Drop zijn naam in een conversatie en de gemoederen raken meteen verhit. Stop hem in een partij en je krijgt hetzelfde resultaat.
En toch ga ik het nog éénmaal zeggen. En daarna nooit meer. Ik kan Dedecker nog wel smaken. Hij doet iets bewegen. Bevende onderlippen, opwellende tranen, uitbarstende scheldpartijen.
Kleurloze figuren moeten er waarschijnlijk zijn. Maar als ik leven in mijn pintje wil, of bij uitbreiding een ganse brouwerij, ben ik beter af bij die brulaap uit Oostende. Daarom alleen al zou het spijtig zijn mocht ie uit mijn leven verdwijnen. Maar ik heb er alle vertrouwen dat dit niet snel gaat gebeuren.
Vandaag had ik een beetje meedelijden met J-M. Een beetje maar. Belogen en bedrogen worden is nooit plezant. En gebruikt worden ook niet. Alhoewel...soms...
Ter info: Als je Maarten intikt, is mijn blog de 146e link. Bij the man with the plan ben ik echter de nummer 1. Waaruit ik dan maar besluit dat het plan belangrijker is dan de man. Maar daar ben ik bij Dedecker nog niet van overtuigd.
Nu mag ik niemand iets verwijten. Ik zal de eerste zijn om een look-a-like in een massa te herkennen. Vandaag kwam ik Guy Spitaels tegen op de metro, Sandra Bullock op straat, Demi Moore in het VRT-gebouw en Marina Wally in den Delhaize. Of minstens iemand die er op lijkt.
Toch moet ik steeds slikken als men me met iemand verwart. Of vergelijkt.
In Herentals liep er een vijftiental jaren geleden een Maarten-bis rond. Wildvreemden klopten op mijn rug. En excuseerden zich daarna voor hun vergissing. Na enkele maanden werden we aan elkaar voorgesteld. Ik zag de overeenkomsten niet. Alleen de verschillen. Ik had niet zo'n dikke neus, en mijn uitmuntende smaak voor kledij kende zeker zijn gelijke niet. Toen al niet.
Enkele jaren geleden was ik aan de praat met de dames van B*Witched. Een vergeten Engelse girlsband. Met een kennersoog. Ze zagen in mij de tweelingsbroer van Shane van Westlife. Het hoongelach van de collega's kon mij niet deren. De gelijkenissen waren treffend, volgens de meiden. En wie was ik om daar aan te twijfelen. Toch was ik niet verliefd op een Uptown girl. Toen niet en nu niet.
Op het werk word ik af en toe verwisseld met een collega. Nu hebben we behoorlijk wat met elkaar gemeen. Al wil hij dat misschien niet geweten hebben. Het keukenpersoneel , de kuisploeg en de VRT-gidsen malen er niet om. Hoe is 't K? Alles goed K? Tot straks K? Hij is ook al het slachtoffer geweest van deze identiteitsverwisseling. Het is hem gegund.
Vandaag was het weer zover. Maar de vergissing was snel rechtgezet.
En dat doet me meer dan ooit beseffen dat ik er toch van droom uniek te zijn. Qua looks zijn er geen zekerheden. Wie weet duikt er binnenkort weer een dubbelganger op. Dus zullen we er karakterieel lappen op moeten geven. Op bijzonder te worden, te zijn, te blijven.
Ik ga dus op zoek naar een persoonlijkheidstrek die niemand bezit. Er zijn er al een aantal bezet: preuts, pedant, achterlijk, arrogant, cynisch, utopisch, bitter, klerikaal,... Naief, vrijgevig, uitdagend of melomanisch zijn ook niet meer in de aanbieding.
Ik zoek dus verder. Tot ik gevonden heb. In tussentijd schrijf ik maar wat op een blog. Terwijl op dit moment iemand net hetzelfde aan het doen is.
Ik zou zo graag rijk zijn. Het hoeft zelfs niet schandalig rijk te zijn. Gewoon rijk.
Ik keek op de wijnkaart. Zoals de meesten onder ons keek ik meteen naar de prijzen met daarnaast de bijhorende klinkende namen. Een doorsnee jongeman kiest zijn wijn naargelang de smaak van de valuta.
Toch wil ik me niet helemaal laten kennen. De goedkoopste wijn klinkt zo goedkoop. En neem je de tweede goedkoopste fles. Imago veiliggesteld, alchoholpercentage stijgt.
Ik ben naief. Elke ober kent dit truukje. Knipoogt naar zijn collega, en mompelt dat ik weer zo'n tweede-flesser ben.
Zou het niet fijn zijn om voor één keertje een fles wijn te bestellen naar smaak en geweten? Niet dat ik er iets van ken.
Ik was lang fan van Liebfraumilch. 50 cent in den Aldi. Suiker met alcohol heeft men het me ooit beschreven. Heerlijke zoete boecht. Tot ik de naam een keer vertaalde. Sindsdien heeft die wijn een bittere nasmaak.
Ik zou dus graag rijk zijn. Al was het maar voor één dag.
Niet moeten kijken naar het prijskaartje van die schoenen waarvan ik met veel plezier te zolen wil vanaf lopen. Een reisbestemming kiezen op basis van zon-, cultuur- en hete-venten-percentage in plaats van uit te rekenen hoe je je met die all inclusive-formule kunt volproppen voor de meest economische prijs. In Mediamarkt niet de opties van het goedkoopste laptop moeten nalezen maar meteen die flitsende nieuwe I-book laten inpakken. Eentje voor thuis en eentje voor onderweg. Voor in die wagen die ik koos omdat hij in mijn dromen voorkwam. En niet omdat de herverkoopprijs na 10 jaar toch 100 euro hoger ligt.
Ik zou dus graag rijk zijn. Al troost ik me soms met de gedachte aan de depressie van Robbie Williams. Of de troubles waarin Britney zich weer heeft gewerkt. Geld maakt dan toch niet gelukkig. 't Is niet mooi, ik weet het.
Tot ik rijk ben, hef ik het glas. Gevuld met flutjeswijn. En prijs mezelf gelukkig. Omdat men in grote delen van de wereld kampt met een tekort aan drinkbaar water. Waarover ben ik hier in godsnaam aan het zagen.
Christina Aguilera was in Antwerpen. Om mijn vragen te beantwoorden die ik eerder op deze blog stelde. Door middel van haar Back to Basics-toer. De vlag dekt de lading niet. Basic was het allerminst. Eén dag nadat diezelfde muren de Vlaamsche kost van Clouseau verteerden kregen ze ze grandeur van Hollywood voor de kiezen. Die grandeur die de jaren '40 zo fascinerend maakt.
Een belofte is heilig. En volgen nu dus de antwoorden. Louter subjectief. Door de ogen van een liefhebber. Een liefhebber sinds zondag 3 december.
Zingt ze goed of schreeuwt ze?
Het kind kan zingen. En schreeuwen. Het ene vloeit over in het andere. N. noemde het aanstellerij, ik kan het nog wel pruimen. Het blijft me wel een raadsel hoe er zoveel decibels uit 1 meter 30 kunnen komen. Met naaldhakken 1 meter 60.
Is ze veelzijdig of wil ze van elk genre geldbelust een graantje meepikken?
Van r&b over latinopop naar prefabsoul. Haar entourage voelt de tijdsgeest aan. Dat vind ik een kunst. Een kwaliteit. Tijdens de show werden alle nummers echter overgoten in een big bandsausje. Waardoor je tot de vaststelling komt dat er toch een lijn in haar repertoire zit. Soms leek de tekst zelfs belangrijk. Soms. De herwerkte versies zijn wel nefast voor het meezinggehalte. Sommige hits herkende ik amper. Het blijft een dubbel gevoel. Al heb ik mijn cd's voor het ultieme karaoke-gevoel. Met een glas Bacardi erbij. Het genie zit immers in de fles.
Heeft ze geen smaak voor mooie kledij of kiest ze resoluut en bewust voor kitsch?
Roberto Cavalli zorgde voor de outfits. De dansers zagen er geweldig uit. Ook de muzikanten mochten 2x van kostuum wisselen. La A. deed het na bijna elk nummer. Maar om eerlijk te zijn, ik ben er nog niet uit. Christina blijft zweven tussen marginaal, trashy en kitsch. En iets doet me vermoeden dat zij toch niet een grote fashion queen is. Want in een oogverblindend decor, zeer stijlvolle videobeelden en perfect uitgedoste dansers stak zij soms schril af. Zonder die knipoog zoals Madonna doet bij haar meest gewaagde outfits. Ik denk dat Chrstina gewoon graag haar benen laat zien, en haar borsten, en haar billen.
Is ze een echte blonde of speelt ze het goed?
Zou het geen rosse kunnen zijn? Slim lijkt ze me toch niet echt. Maar dat houdt haar niet tegen om zeer slim te stelen waar er iets te stelen valt. De truken van de foor moet je een goed kermiswijf niet leren zei Benny van de botsauto's me ooit. Net voor ik mee naar zijn caravannetje mocht. Maar zou een intelligente vrouw een moment in haar show inlassen waarin fans de loftrompet over haar afsteken? Het blijft natuurlijk een Amerikaanse. Het land waarin je slimmer kan zijn dan je eigen president.
Is ze een echte sloerie of een gespeelde seut?
Eindelijk kan ik een duidelijk antwoord geven. Trompetgeschal! Slingers, toeters en bellen! Het is een echte del. Dit zijn haar woorden, niet de mijne. Ze heeft er zelfs een nummer over gezongen. Dat ze niet braaf geworden is, nog steeds dirrrty is. Zoiets kunnen we alleen aanmoedigen.
Dus?
Heb ik ondanks enkele kanttekeningen zeer genoten van een spektakel dat ik al lang niet meer gezien had. Geen fouten. Geen aarzelingen. Geen stiltes. Een wervelstorm, gebracht door een diva die stevig in haar schoenen staat. Ondanks die zeer hoge hakken. Ik vind Christina beter op een podium dan op CD. Haar dansers zongen ook niet slecht.
Er waait een frisse wind door de stad. Of het waait gewoon zeer fel.
Sinds vrijdag is de kerstmarkt in Brussel officieel open. Het wordt een moeilijke opdracht om elke avond langs de gluhweinkraampjes te wandelen zonder de lokale handelaars te steunen. Want zo ben, ik draag graag mijn steentje bij.
De kerstman heeft dus eindelijk het najaarsweer meegebracht. Het is alsof ie Sinterklaas van zijn paard wil doen waaien.
Ik ben fan van wind. Misschien nog meer dan Carola op het Eurovisiesongfestival. Haren in de wind, hoofd schuin naar achter.
Maar nu voel ik diezelfde wind aan mijn enkels. Hier achter mijn computer. Die komt dus binnen.
Met mijn technisch inzicht ben ik op zoek gegaan naar de oorzaak. En van een kale reis teruggekomen. Gezien de grootte van mijn appartement eerder een citytrip.
Maar het probleem blijft. En mis ik mijn beenwarmers. De jaren '80 zijn toch helemaal terug?
Mijn vernuftigheid kent echter geen grenzen. En liggen beide benen nu op een zetel. Ik leef boven mijn stand. Maar nu letterlijk. Ik zit in hogere sferen in mijn eigen appartement. Optimaal benutten van ruimte zou een architect het noemen.
Het doet stof opwaaien. Ook letterlijk. Wat me weer wijst op een pijnlijk probleem.
Tot stof zult U weerkeren. Blijkbaar vinden veel oude vrienden het tijd om me nog eens met een bezoekje te vereren.
Dat is dan weer het voordeeltje om een half metertje boven de grond te leven. Stof stijgt niet.
Nu ga ik me klaarmaken voor een bezoekje aan de kerstmarkt. Kitsch op 50 meter van mijn deur. Niet te missen. Of ik iets ga kopen? The answer my friend is blowing in the wind!
Nu was ik nog zo benieuwd wat er met die verjaardagsteller (linksonder) ging gebeuren op 2 december. Zou er een clown met een rode neus opspringen of ging er uit mijn diskdrive confetti spuiten? Niets van dat alles. Dat ding is gewoon kadul. En nu telt ie negatief.
Zou dit een voorteken zijn? Gaat mijn leven vanaf nu alleen nog maar achteruit? Is 31 dan de leeftijd van no way back? Je leest het allemaal hier, vanaf nu, bij the man with the negative plan.
ps Iedereen bedankt voor de wensen en verwensingen
Rihanna. 18 jaar, uit Barbados. Ze was er beter gebleven. Vanavond in Vorst mocht ze het eerste luik van de avond voor haar rekening nemen.
Het was beschamend. Mijn 50 cent aan de toiletdame heeft meer gerendeerd dan de prijs van het ticket. De pot was tenminste proper. Ik was getuige van een tienerhoertje die zelfs geen playbackshow aankon, die zwaar aan een of andere verdovende instantie zat, en die zelfs niet probeerde de meubelen te redden. Haar danseressen leken weggeplukt uit Daddy's hobby, en dan heb ik het niet over kleiduifschieten. Ze showde op 45 minuten drie outfits, en dat is meer dan alle zinnen die ze live zong. Een decor was er niet, zelfs minimalistisch zou een van de pot gerukte term zijn. Een propere pot, dat wel, achter de tribune. Ze kreeg volgens mij wel elke keer een dollar als ze Brussels vernoemde. Neem het van mij aan, haar etentje in de Comme chez soi, een twee-sterrenrestaurant, heeft ze welverdiend. Smakelijk! Maar scheer je nu weg!
Zou het tweede luik beter zijn? Na Rihanna kreeg ik waar ik voor gekomen was. Mijn 6 dellen. The Pussycat Dolls. Verander dit maar meteen in 4 dellen. Nummer 3 en 6 op de foto zijn na observatie te vrolijk en te lief om del genoemd te worden. Dat is dus 4/6, of 66%. Nog steeds een behoorlijk gemiddelde.
Het aantal dellen in het publiek bereikte echter de 90%. Het verval van de jeugd is officieel ingezet. De verderfelijke invloed van Joepie uitte zich in glitterbloesjes, Bikkembergs-hemdjes, mini-minirokjes en netkousen. En botjes. Veel botjes!
De grootste minpunten uit het vorige verslag waren ook bij de PCD van tel. Geen decor, geen lichtshow, geen spectaculaire beelden om de schermen. Danseressen waren er ook niet hoewel de dames zelf ( 4 van de 6) toch ook een aardig centje in Daddy's hobby kunnen bijverdienen. Een glas champagne zal je sowieso kwijt zijn.
Van de 6 dames zijn er 3 die af en toe live zongen: nummers 1, 4 en 5 op de foto. Ik zou wel niet meteen een brief naar huis beginnen schrijven, het was er immers niet naar. B. heeft gelijk. Ze zijn met teveel. Nu weet ik ook wie we zouden mogen schrappen van de groepsfoto.
In tegenstelling tot de geef-me-een-lijntje-blik van Rihanna straalden de PCD wel levenslust uit. De dames hadden er plezier in. Ze dachten aan hun loonstrookje. Of aan hun danslessen. Want daar was wel aan gewerkt. 1-2-rek-strek! En aan hun botjes. Die waren ook in orde.
Mooie botjes, slechte show, geen aankleding. Tot welk eindoordeel moet dit leiden? De wereld is nog niet helemaal naar de botten.
Sinds ik met deze blog begonnen ben loopt hier links van deze tekst een teller. Zo weet ik wanneer ik verjaar. Momenteel zijn we nog 3 dagen en 40 minuten verwijderd van deze heuglijke dag. Hoewel ik ieders verjaardag vergeet (van mijn dierbaarste vriend tot mijn grootste vijand) ben ik zelf overgevoelig (ja, ik beken schuld) voor mensen die vergeten waarom 2 december de belangrijkste feestdag van het najaar is. Belangrijker dan Allerheiligen, Sinterklaas, Wapenstilstand of Kerstmis. U bent bij deze gewaarschuwd. Nog 3 dagen en 36 minuten.
THE MAN WITH THE PLAN
