Lijdt u onder het feit dat alles perfect verloopt? Of voelt u zich een weirdo omdat je prins nog niet is langs geweest?
Troost je, steeds meer mensen wijken af van het "huisje, tuin- en boomsyndroom".
Toch hebben traditionele mensen er een handje van weg om de boel te willen manipuleren. Trouwen moet je rond je vijfentwintigste. Een eerste kind ten laatste voor je dertigste en wil je die wens uitstellen tot je veertigste, wel dan scheelt er iets fundamenteels. Want hoe egoïstisch is het niet om zestig te zijn op het moment dat je kind nog studeert.
Clichéstellingen en kortzichtigheid ten troef. En toch laat het ons niet ongevoelig. We voelen de nood om ons gedurig te verantwoorden.
En waarom? Ben je een crimineel wanneer je bewust kiest voor een vrijgezellenbestaan? Bega je een zonde wanneer je volop voor die carrière gaat? Of ben je slecht net omdat je durft te zijn wie je bent? Denk er maar eens over na ;-)
Sommige mensen zijn zo vals dat je denkt dat hun platte borsten nep zijn. Een extreem voorbeeld, maar in feite is eenieder onder jullie min of meer vals.
Uiteraard bestaan er gradaties. Zo kan je je hele leven doorbrengen met een man waar je niet van houdt, puur omdat zijn portefeuille uitpuilt. Of we doen vriendelijk tegen onze schoonmoeder. Tja, dat kreng heeft er niet voor gekozen zo'n leuke partner op de wereld te zetten.
Daarom blijven we lachen.
Het geeft ons zelfs een kick want diep vanbinnen vinden we het fijn om cool te worden bevonden door een mens dat je in wezen verfoeit. Maar waarom je energie verspillen aan iemand die je daadwerkelijk haat? Omdat het dingen vergemakkelijkt. Je hoeft niet gedurig in discussie te gaan met iemand en bewaart je energie beter voor de seks. Zeg dat ik het je heb gezegd
Mocht ik een lijst kunnen maken van voorwerpen die ik heb uitgeleend, het werd een boek van jewelste. En somde ik op wat ik "nooit" meer terugzag, dan was die lijst al even lang. Je hebt van die mensen. Ze komen bij jou over de vloer, snuffelen rond en complimenteren je met dat fantastische boek of die prachtige stofzuiger. Net omdat jij precies die dingen in huis hebt, moet je wel een fantastisch iemand zijn. Vaak is het een bruggetje naar de volgende vraag: "zou ik het even kunnen lenen?", "je krijgt het zeker terug".
En dan volgt de vraag: doe ik het of doe ik het niet?
In het verleden heb ik vaak toegegeven. Telkens met de plechtige belofte van: "binnen de week krijg je het terug". Maar één week wordt twee weken en je komt tot de conclusie dat je niets meer van die mensen hoort. Wanneer je dan zelf contact opneemt, voelen ze zich op hun tenen getrapt. Die durft nogal: zijn eigen gerief opeisen. Of: ze herinneren zich er niets meer van. Het contact verwatert en de vervoerskosten om het bij die persoon op te halen, liggen hoger dan het voorwerp op zich. Dan moet je dingen afwegen.
Hetgeen ik me afvraag, is: doet een leenknecht dit met voorbedachten rade? Weet hij op voorhand dat de eigenaar in feite geen poot heeft om op te staan wanneer hij zijn goederen terug opeist? De psychologie achter het lenen, het blijft mij een raadsel.
Zelf ben ik opgevoed met de beleefdheid om zo'n dingen niet te vragen. Je kan niet alles hebben en soms is het beter om heel erg lang te sparen voor maar 1 cd, dvd of wat dan ook.
Als kind ben ik opgevoed met het belang van jezelf voor te stellen aan de telefoon.
Belde je naar een klasgenoot, dan zei je eerst je naam en vroeg je of persoon X soms thuis was. Iets in de trend van: dag mevrouw, u spreekt hier met Stef K, zou het soms mogelijk zijn om X te spreken aub?
Toch normaal? Of moeten we de boertigheid van: "Hallo, is Jos daar?" aanzien als het nieuwe fatsoen? Misschien maakt de groei der sociale media ons individualistisch en vinden we hierdoor onbeleefdheid een coole trend, maar ik heb nog altijd de neiging om - slijm slijm - beleefd te zijn.
Het voelt wat vreemd aan. Kinderen die het uitschreeuwen van opluchting omdat de vakantie is begonnen. "Eindelijk" zou ik zo zeggen.
Twee maanden zonder die vreselijke school: ik vond het gewoon zalig. Geen stress, geen schreeuwerige leerkrachten, zon, zee, bergen,...alles leek voorhanden om een perfect zomerscenario neer te pennen.
Maar op 1 augustus viel voor mij reeds de eerste bom. Dat was het moment waarop ik me realiseerde dat de zomer eindig was en op 1 september de deuren des hel werden heropend.
Nooit heb ik teruggeblikt op mijn schooltijd als zijnde een mooie periode. Ik vond het een marteling, een noodzakelijk kwaad waar ik mij kranig heb doorgevochten.
Na vele jaren zeg ik nog vaak tegen mezelf: het is over, Stef. Je hoeft niet meer naar school. Om maar te zeggen hoeveel trauma's het met zich mee heeft gebracht.
Professioneel bloggen, het lijkt me wat. Je geld verdienen met iets wat je graag doet, goed kan en boven blijf je bespaard van urenlang fileleed. In Amerika ( hoe kan het ook anders) is dit ingeburgerd. Daar luistert men tenminste naar werknemers en hoe zij hun job willen organiseren.
Dit soort flexibiliteit mis ik in België. Hier verloopt alles volgens regels die je doen afstevenen op een zoveelste burn out.
Ik word gek van een 9-5 sfeer en zal alles doen om daaraan te ontsnappen. Misschien moet ik een lijstje maken van wat ik wil. Mijn eigen blog is reeds een feit, maar hoe verdien ik er mijn boterham mee?
Ook een eigen youtubekanaal lijkt me fijn. Ik heb de ambitie om professioneel te acteren en weet dat ik ervoor in de wieg werd gelegd. Door omstandigheden liep mijn leven tot hiertoe niet over rozen. Dus moet ik op zoek naar een creatieve manier om mezelf in de kijken te gooien.
Ik dacht aan een introductiefilmpje waarin ik beschrijf dat ik als kind en jongvolwassene van thuis uit niet de kansen kreeg die ik verdiende MAAR dat iedereen met een geloof, een brandend vuur,....op welke manier dan ook zijn dromen kan bereiken. Al wat ik nodig heb, is een camera, een spandoek en eventueel wat belichting.
In een tweede filmpje speel ik dan een personage, in een derde filmpje nog iemand en zo zal ik uiteindelijk kunnen inschatten wat aanslaat en wat niet. Een ambitieus idee volgens velen, maar och: als je niets doet, bereik je ook niets. Het is voor een acteur net belangrijk dat je de middelen gebruikt waar jij je goed bij voelt om in de kijker te staan en ik denk dat Studio Stef me op het lijf is geschreven.
U hoort nog van mij......( en bij deze besef ik dat het uitroepteken van mijn bejaarde PC niet meer werkt waarvoor mijn excuses)
Mensen die geen armoede kennen, hebben twee politieke mogelijkheden. Ofwel ( en meestal) stemmen ze voor een partij die het kapitaal beschermt, maar heel soms stemmen ze links. Vanuit het naïeve geloof dat hun partij het opneemt voor zwakkeren.
In de realiteit blijkt niets echt minder waar. Met een linkse stem lijkt hun geweten gesust. Maar laten we eerlijk zijn: socialistisch en sociaal staan mijlenver uit elkaar. Sterker: tal van hun maatregelen zijn ronduit asociaal. Iemand in grote geld- en woonnood heeft geen recht op inschrijving voor een sociale woning.
Waarom niet?
Men kijkt naar het inkomen van drie jaar terug. Verdiende je toen ( een heel klein beetje) teveel en belandde je intussen door omstandigheden buitenom je wil ( ziekte, ontslag,...) in de armoede, dan kan men "niets" voor je doen. De wet is de wet.
Salonsocialisten verklaren op zo'n moment dat de behoeftige niet echt behoeftig is en wanneer dakloosheid dreigt, kunnen zij er jammer genoeg niets aan doen.
Nu, met sociale woningen wordt nogal gesjoemeld. Vaak worden ze toegewezen aan gezinnen die de wachtprocedure konden omzeilen. Hoe ze het doen, het blijft vooralsnog een raadsel.
Maar hoeft iemand met een kritische blik ten opzichte van o.a. het vreemdelingenbeleid zich te excuseren? Moeten wij een scheefgelopen beleid blijven tolereren omdat niemand het aandurft om op te komen voor wat er werkelijk verkeerd liep?
Mensen veroordelen gedurig en projecteren hun eigen tekortkomingen op anderen.
Wat kan het jou schelen dat een loketbediende piercings heeft? Of een hoofddoek draagt? Zeker wanneer de service uitstekend verloopt? Heb je dan reden tot klagen?
Heeft elke dakloze zijn "misérie" zelf gezocht? Ken je het verhaal achter zijn lijden of bied je hem liever zelf onderdak?
En neem nu die werkloze die al eeuwen geen werk vindt. Zal jij hem helpen aan een job? Veroordeel je het feit dat hij een uitkering krijgt terwijl je zelf een villa en auto van papa en mama kreeg? Dat is eveneens "geld" waar je nooit voor hebt gewerkt.
En zekerheden zijn er niet, want de feiten die "jij" graag veroordeelt, kunnen morgen bittere ernst zijn. Ook voor jou. En waar sta je dan?
Omdat ik zelf sausjes wil maken, trok ik richting bioplanet. Daar vind je alle nodige ingrediënten om zelf een gezonde variant van je lievelingsdressing te creëren.
Zoals gewoonlijk was de sfeer erg verzuurd. Wat wil je? Een die hard biofan heeft meer oog voor zijn organisch geteelde appel dan voor zijn medemens die even voorbij wil met zijn kar. Sorry, excuseer, mag ik door? Doof misschien? Ik gaf het op en zou die rij later nog eens aan doen.
Opnieuw schrok ik mij rot van de belachelijk hoge prijzen. Des te meer omdat sommige onderzoeken aantonen dat bio niet noodzakelijk gezonder is dan Aldi. Moet ik het zien als een levenswijze en mijn laatste geld spenderen aan iets dat eerder naar commerce neigt? Met enige argwaan vulde ik mijn kar en begaf ik me richting kassa.
De drang om hierna den aldi te bestormen, was nooit zo groot. En dat deed ik ook. Een volle kar. Lekkere groenten, fruit, zelfs garnalen en zalm en toch een zeer bescheiden kassaticket. Zo hoort het, vind ik. De tijd dat ik ten prooi viel van een zoveelste lobbygroep ligt al eeuwen achter mij.
Ik ga voor gezond EN voor kwaliteit en dat hoeft niet het duurste te zijn. Mensen die toch graag meer betalen. Het probleem zit vaak niet in je portemonnee, maar in de omvang van je ego.
