We vernemen het overlijden van Joseph Locquet. Hij blijft in herinnering als een goed mens, kunstenaar en levensgenieter. Hij was een gedreven kunstenaar en echte vakman. We zullen onze gemoedelijke gesprekjes missen bij onze ontmoetingen tijdens zijn wandelingen of bij zijn tentoonstellingen. Vorig jaar in september vorig jaar was hij nog een opgemerkte exposant op onze Kunst@deStoassie en hij had ook al ingeschreven voor de komende editie in september dit jaar. Het mocht niet zijn. We zullen onze beeldhouwer uit de Vansteenbruggestraat missen. Sterkte aan zijn familie, vrienden en sympathisanten.
 
Jozeph Locquet (ºWaregem 04.07.1930 - 20.05.2023) was een zeer innemende, wijze man. We leerden hem beter kennen in oktober 2021, toen hij n.a.v. Buren bij Kunstenaars zijn werk, zijn atelier, veranda en tuin in de Roger Vansteenbruggestraat nog eens liet bewonderen. Speciaal voor deze gelegenheid boetseerde en vormde hij een grappige sculptuur waarbij een man op een ladder letterlijk over de haag bij de buren kijkt. Het werd uitnodigend geplaatst aan de ingang van zijn woning en moest de passanten tonen dat ze nog even in zijn werk en leefwereld mochten komen binnenkijken.
Beroepshalve was Joseph Locquet technisch leraar houtbewerking, tot aan zijn pensioen in 1988 verbonden aan de Rijksmiddenschool in Deinze. Zijn technische vakmanschap en kennis van het hout, een grondstof die voor hem geen enkel geheim kende, lagen aan de basis van zijn kunst. Sinds 1967 beoefent Jozef de beeldhouwkunst als autodidact en in zijn intussen lange creatieve loopbaan ontwikkelde hij een geheel eigen stijl. Aanvankelijk vond hij inspiratie in de Afrikaanse kunst, maar al snel evolueerde hij in een imaginair figuratieve richting. Zijn beelden passen in een klassieke traditie, maar spreken door de aangebrachte accenten de verbeelding van de kijker aan. (St Lucas, Ontmoeting met 72 kunstenaars, 1981)
De onderwerpen en themas die telkens terugkeren in het werk van Joseph Locquet zijn volkse mensen en dieren, vooral paarden. Meestal zijn ze bezig met hun dagelijkse arbeid, sommigen gaan er zelfs letterlijk onder gebukt. Zijn figuren lijken zo weggelopen uit de romans van Ernest Claes en Felix Timmermans. Vele houtsculpturen doen denken aan het harde boerenleven zoals Constant Permeke dat op zijn doeken vastlegde. Ik hou van expressie, van beelden die perfect weten uit te drukken wat ik wil zeggen.
Hij nam deel aan groepstentoonstellingen en hield individuele exposities in binnen- en buitenland. Hij zag zijn kunst talloze keren bekroond met zowel vakjury- als publieksprijzen. Op het salon des Artistes Belges te Charleroi werd hij in 1981 bekroond met «Le Grand Prix lnternational de l'Académie Européenne des Arts. Ter gelegenheid van zijn 80ste verjaardag had hij een belangrijke tentoonstelling in de oude Kerk van Vichte.
Met een relativerend vermogen, een knipoog, soms met humor, soms met weemoed vertolkt de beeldhouwer de menselijke gevoelens nuancerijk en diep treffend. Daardoor overvallen gevoelens van hoop en verdriet, angst en wanhoop, vreugde en geluk, melancholie en speelsheid, herkenning én verbazing de toeschouwer. In zijn latere werken gaf Joseph uitdrukking aan zijn voorliefde voor de minderbedeelden, zijn vertedering voor diegenen die minder aansluiting vinden bij de maatschappij. Naast beeldhouwwerken in hout maakte hij ook terracottabeelden en hij realiseerde ook unieke bronzen beelden.
De vele mooie herkenbare beeldhouwwerken, door Jozef met veel passie gemaakt, zijn een blijvende herinnering aan een bijzonder man uit onze buurt.
|
