geschiedenis van stationswijk van Waregem Met de Statievrienden willen we de geschiedenis van de Statiewijk in Waregem in kaart brengen. We doen hierbij een oproep om ons hierbij te helpen. Uw informatie, foto's en anekdoten zijn welkom...
10-09-2023
KUNST@ de Stoassie
Momenteel kunt u nog altijd onze tentoonstelling KUNST@deStoassie bezoeken in de Parochiezaal van het Gaverke. Het werd dit jaar een driedaagse van vrijdag 8 tot en met zondag 10 september telkens open van 14 tot 18 u. We kunnen verrassend veelzijdig werk voorstellen van niet minder dan 23 kunstenaars, vooral met roots in de Waregemse stationsbuurt.
Het vroeg voor de organiserende Statievrienden donderdag weer heel wat sleur- en paswerk om de tentoonstelling op te stellen en de kunstenaars elk een waardig paneel aan te bieden. De deelnemende kunstenaars vulden die avond hun paneel in met hun werken, zodat de bezoekers vzn de tentoonstelling vanaf vrijdag om 14 u. konden genieten van een gevarieerd aanbod aan beeldende kuns (schilderijen en beelden). De Statievrienden zorgden in samenwerking met de familie voor een retrospectieve stand met beeldhouwwerk van de dit jaar op 93-jarige leeftijd overleden kunstenaar Jozef Locquet, een van de exposanten van vorig jaar (zie aparte bijdrage van Jan Decock).
Vrijdagavond was er een officiële opening onder beperkte kring van de exposanten met toespraken met welkom van Guy Opsomer (organisatie), voorstelling retrospectieve Jozef Locquet door Jan Decock (gewezen correspondent cultuur De Standaard) en openingswoord van Cultuurschepen Pietro Iacopucci. Het openingsgebeuren werd passend opgeluisterd met muzikale inermezzos door accordeoniste Fran Spleers.
Bij deze editie nemen 23 kunstenaars deel met verschillende disciplines: schilderijen, tekeningen, beeldhouwwerk, kunstobjecten en fotos. Deelnemende kunstenaars zijn: Nisrina Akhayar, Yvan Behaeghe, Greet Callens, Raoul Cambier, Inge Decavele, Chris Devos, Els Ghyselinck, Johan Hallez, Lisiane Moerman, Geert Nachtergaele, Frank Nys, Geert Opsomer, Katrien Roobroeck, Jozefa Seynaeve, Mieke Van Calbergh, Nele Vandenheede, Bérenice Vandermeulen, Jean-Pierre Van Gucht, André Van Luchene, Mya Verleye, Marc Vermeersch, Luc Verschuere en Rita Waelkens.
De aandoenlijke, gedempte melancholie van Jozef Locquet
De Statievrienden brengen momenteel de tweede editie van Kunst@deStoassie in de Parochiezaal op het Gaverke. De kunsttentoonstelling loopt van vrijdag 8 tot zondag 10 september telkens van 14 tot 18 u. 23 kunstenaars verbonden met de Statiewijk stellen er tentoon. Vorig jaar was Jozef Locquet nog een van de exposanten. Dit jaar is er op de tentoonstelling ook een retrospectieve stand met werk van deze dit jaar overleden kunstenaar van de Statiewijk. Jan Decock bracht in zijn openingswoord hulde aan Jozef Locquet. We publiceren hier zijn huldewoord.
Enkele maanden geleden overleed gewezen vakleraar houtbewerking en kunstenaar-houtsculpteur Jozef Locquet in Waregem op 92-jarige leeftijd. Zijn hele professionele loopbaan lang was hij in de weer met hout en gaf de geheimen van die materie door aan generaties leerlingen die misschien op hun beurt tegelijk met hun beroep een artistieke carrière hebben uitgebouwd. Die van Jozef begon in 1967 toen hij op aangeven van zijn collegas van de Rijksmiddenschool (Erasmus Atheneum) in Deinze met beitel of guts en hamer uit blokken massief hout, beelden sculpteerde die thuishoren in de schatkamer van de ambachtelijke Vlaamse Volkskunst, een kunst die focust op het alledaagse leven van de Vlaming, die niet behoort tot een of andere moderne kunststroming en die authentiek is, echt.
In de jaren die volgden op zijn debuut tot aan zijn overlijden toonde Jozef zijn werk op vele tentoonstellingen, zowel individueel als in groep. Daarmee nam zijn naam bekendheid toe. Ook bij vakjurys die hem regelmatig bekroonden met een prijs was hij een graaggeziene gast. Want hoe je het ook draait of keert, elke kunstenaar in welk genre ook houdt van onderscheidingen, lovende recensies, publieke appreciatie.
Zelf maakte ik voor de eerste keer kennis met zijn werk op een groepstentoonstelling. Waar dat precies was, dat weet ik niet meer. Maar toen al trof mij vooral dat de sculpturen die ik zag niet alleen klein waren maar ook uitnodigden om ze van naderbij te bekijken. Dat wil zeggen: letterlijk met de neus op het hout. Daardoor zag je beter de contouren, ook de details die een aandoenlijke aaibaarheid gaven aan het werk.
Mocht je nu alle beelden en beeldjes op een enkel plaatje kunnen weergeven, dan heb je een prachtig diorama van het Vlaanderen van toen en dan vooral het Vlaanderen van de verschillende ambachtelijke beroepen, de feestjes, de gezellige inkijkjes in het leven van de gewone mens die misschien alleen in de dromen en de fantasiewereld van Jozef bestonden. Als gedreven sculpteur met guts of beitel drijf je ballast weg uit het hout wist hij hoe hij moest helpen om de scherp omlijnde figuren en personages die hij bedacht uit hun houten behuizing te lokken, hoe hij die figuurtjes met vaardige handen hielp ontsnappen aan hun lot voor eeuwig en altijd verankerd te blijven in de stam, in de dikke takken, in het blok. Eigenlijk speelden zij verstoppertje en was Jozef de enige die na aftellen tot honderd ze mocht en kon vinden.
De meeste van zijn sculpturen zijn zoals gezegd niet bijzonder groot, integendeel zelfs. Zij hebben de juiste hoogte om op een dressoir te staan, op een rond eikenhouten praaltafeltje in het salon, in een uitsparing bij het raam. Wanneer je ze ziet in al hun eenvoud, dan ben je in de verleiding om ze aan te raken, om je vingers langs de sporen van beitel of guts te laten glijden. Op hun manier brengen ze vrolijkheid in de kamer waar ze staan. Van de eigenaar vragen zij niet veel zorgen. Af en toe een stofdoekje over hun nerven, misschien wat glanzende verzorgingsolie, om het even wat dat ze doet gloeien van plezier.
Soms buigen ze naar de grond als een arenzoeker of als een kolenhandelaar die met een volle zak op de rug de kortste weg naar het kolenhok weet te vinden, of naar de stortgoot van de kelder. In dat opzicht doen zij denken aan de figuren van Eugène Laermans, Brusselse schilder uit de eerste helft vorige eeuw die vooral focuste op het miserabel bestaan van de gewone man in de grootstad of op het platteland. Maar pure miserie tonen de beelden van Jozef allerminst, wel hebben zij dezelfde houding: die van de nederige mens die content is met het leven dat hij leidt.
Jozef ontmoette ik voor het laatste bij hem thuis in de Roger Vansteenbruggestraat. Het was oktober 2021 en ik had een afspraak gemaakt voor een krantenartikel met foto naar aanleiding van Buren bij Kunstenaars. Hij gaf mij een aangename rondleiding langs zijn vele beelden. Op dat moment viel het mij te binnen dat zijn personages eigenlijk thuishoorden in de romans van Felix Timmermans of Ernest Claes. Heel soms doen ze denken aan de ruwe mannelijke figuren op de schilderijen van Constant Permeke. En ook aan Brueghel de Oude, de schilder van het wereldbekende doek Nederlandse Spreekwoorden waaruit de figuurtjes van Jozef zo zijn weggelopen.
In de laatste jaren ging het niet meer zo soepel met zijn handen, was het ook vaak lastig voor zijn rug om urenlang gebogen te staan over het blok hout. Het lichaam wou niet meer mee zoals in zijn jonge jaren. Hij schakelde daarom over naar klei als materie waaruit hij gelijkaardige terracottabeeldjes boetseerde. Zijn vaardigheid bleef overeind, net als zijn gedrevenheid.
Als ik dan toch zijn werk moet situeren, dan graag onder de noemen van de zogenaamde Naïeve Kunst of zelfs Art Brut waarbij autodidactisch hij was autodidact en spontaniteit de sleutelwoorden zijn.
Maar vooral waren al zijn werkjes die van Jozef zelf. Hij gaf er zijn eigen signatuur aan: het kwaliteitslabel van een soms humoristisch soms emotioneel gedreven kunstenaar die aan het gesculpteerde blokje - afkomstig als laatste restant van een boom - een bijzondere, eeuwigdurende eindbestemming gaf met een patina van aandoenlijke, gedempte melacholie.
Om al die redenen brengt Erfgoedvereniging de Statievrienden een passende hulde aan een volkskunstenaar die met zijn visueel album van een bij elkaar gedroomd Vlaanderen-van-de- gewone-man, een memorabele geschiedenis sculpteerde. Aan jullie om zelf de bladzijden van zijn groot boek open te slaan en te genieten van zijn kleine, soms humoristische vertellingen in hout. (Met dank aan Jan Decock)
Het vroeg voor de organiserende Statievrienden donderdag weer heel wat sleur- en paswerk om de tentoonstelling op te stellen en de kunstenaars elk een waardig paneel aan te bieden. De deelnemende kunstenaars vulden die avond hun paneel in met hun werken, zodat de bezoekers vzn de tentoonstelling vanaf vrijdag om 14 u. konden genieten van een gevarieerd aanbod aan beeldende kuns (schilderijen en beelden). De Statievrienden zorgden in samenwerking met de familie voor een retrospectieve stand met beeldhouwwerk van de dit jaar op 93-jarige leeftijd overleden kunstenaar Jozef Locquet, een van de exposanten van vorig jaar (zie aparte bijdrage van Jan Decock).
Enkele maanden geleden overleed gewezen vakleraar houtbewerking en kunstenaar-houtsculpteur Jozef Locquet in Waregem op 92-jarige leeftijd. Zijn hele professionele loopbaan lang was hij in de weer met hout en gaf de geheimen van die materie door aan generaties leerlingen die misschien op hun beurt tegelijk met hun beroep een artistieke carrière hebben uitgebouwd. Die van Jozef begon in 1967 toen hij op aangeven van zijn collegas van de Rijksmiddenschool (Erasmus Atheneum) in Deinze met beitel of guts en hamer uit blokken massief hout, beelden sculpteerde die thuishoren in de schatkamer van de ambachtelijke Vlaamse Volkskunst, een kunst die focust op het alledaagse leven van de Vlaming, die niet behoort tot een of andere moderne kunststroming en die authentiek is, echt.
