Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
Ik wou opnieuw met mijn blog van start gaan om vooral vaak te vertellen over mijn job: het werken tussen mensen met dementie. En hoe deze mensen, ondanks de aftakeling, voor mij vooral waardige mensen blijven, ten volle mens. Dat ik dat gewoon zo voel en daarover niet speciaal hoef te filosoferen of zo. Ik hoop er nog dikwijls op terug te kunnen komen op deze stek.
Thuis is het het jonge hondje waar onze aandacht vooral op gericht is. Een mooie pup, al zeggen we het zelf! Tien dagen woont ze al bij ons.
Samen met haar nestgenootjes is ze geboren in Frankrijk, waar een jong en pas naar daar getrokken Belgisch gezin, zich ontfermt over hun moeder, die een vrije loop heeft in het dorp en daar bij een viertal gezinnen op hotelfaciliteiten mag rekenen. Toen ze kleintjes kreeg engageerde het gezin zich om baasjes voor de pups te vinden. Acht hondjes kwamen zo naar België, en werden op een afgesproken moment afgehaald op een afgesproken plek.
Die avond, toen we nog onderweg waren, discussieerden we nog over een naam voor het hondje. Dochter en ik pleitten ervoor om de hond "Noa" te noemen. Maar Oudste Zoon was niet overtuigd. Toen we aanbelden op het opgegeven adres las Dochter alle namen van de aldaar wonende gezinsleden op de deurbel. "Nina" zei ze, en toen naar haar broer toe: "Nina, vind je dat geen goede naam voor je hond?" En nog voor Zoon zijn pupje in handen kreeg bleek het beklonken te zijn: zijn hond zou Nina heten.
Al bij al is het een hele doening, zo'n pup in huis. Leren wennen aan de bench (ze slaapt liever in de mand met vuile was als ze mag kiezen), leren om niet in mensenhanden en -broeken te bijten, de zindelijkheidstraining, ... Er komt heel wat bij kijken. Dat wisten we op voorhand ook al, we waren er helemaal van doordrongen, maar dat is nog iets anders dan het ervaren natuurlijk. Gelukkig zijn we met velen en staan we Oudste Zoon bij in het vele werk dat zo'n beestje vraagt.
Een pup moet ook gesocialiseerd worden. Daar hebben we de laatste dagen hard aan gewerkt. Het hondje is zelfs mee geweest naar "mijn" leefgroep op het werk. Ik wou haar daar graag voorstellen, nu ze nog zo'n heerlijk zacht knuffelbeestje is. En we zijn al gaan kennis maken op de hondenschool. Want we willen vooral dat het goed gebeurt, de opvoeding van zo'n hond.
Wat Nina zelf betreft: al dat wennen, leren en ervaren houdt haar er niet vanaf om razendsnel te groeien. Ongelooflijk hoe ze op die tien dagen al veranderd is. "Zie ik dat nu goed?" merkte Dochter daarstraks nog op "Is ze nu alweer niet groter dan tien minuten geleden?"
Hier nog enkele kiekjes van Nina, de Pup van Zoon, nu acht weken oud:
Ik mag wel zeggen dat er vaart en variatie zit in mijn huidige leven. Ik verveel me niet. Of laat me zeggen, ik verveel me soms. Ik kan me vervelen terwijl ik sta te strijken bijvoorbeeld. Of tijdens het poetsen.
O ja, een mens kan zich waarlijk vervelen terwijl hij toch met iets bezig is. Jobs als opruimen, kuisen en strijken zijn nooit echt mijn favoriete bezigheden geweest. Hoewel het wat dat strijken betreft gewoonlijk nog meeviel.
Maar nu vind ik dit alles oersaai. Ik voel ik me aan handen en voeten gebonden door die huishoudelijke klussen. Dan wil ik zo graag met iets anders bezig zijn. Dat "anders" heeft dan meestal te maken met mijn nieuwe werk. Het borrelt van ideeën in mijn hoofd. Er zijn een heleboel dingen die ik wil uitproberen. Of waarover ik zaken wil opzoeken op internet. En er is altijd wel iets voor te bereiden of af te werken.
En stilaan, maar steeds dwingender, dringt zich een verlangen op. Het verlangen naar minder opruimen, naar een overzichtelijke wasmand, naar koken voor maar "enkele" mensen, naar gewoon een lichter huishouden. Naar de tijd dat de jonge vogels hun vleugels zullen uitslaan en ergens anders hun nestje zoeken. Maar wie weet hoezeer, tegen dat het zover is, de heimwee zal toeslaan naar de tijd dat iedereen nog gewoon thuis woonde.
Hoe dan ook, vandaag de dag is het zover nog niet. Integendeel, onze schare vergroot alleen nog maar. Enkele weken geleden met een stel goudvissen: Jongste kreeg voor zijn nieuwjaar een aquarium en vissen van zijn meter. Mijn opzoekingen op het internet betroffen toen vooral de aquariumsites, over hoe je zo'n aquarium moest beginnen, wat goudvissen nodig hebben, hoe je waterplanten moet verzorgen...
En morgen al komt de pup van Oudste Zoon. Een beestje dat, veel meer dan alle vissen tezamen in hun begrensde bak, zijn plaats zal moeten krijgen tussen onze drukke bende.
Ik hou er mijn hart voor vast. En kijk er tegelijkertijd mee naar uit, naar die nieuwe huisgenoot. Hier er alvast een foto van.
Op de valreep net geen vijf maanden geleden dat ik voor het laatst iets postte op mijn blog.
Voor onze opleiding zat ik al zo vaak achter de computer om ervaringen en verslagen uit te typen, dat ik er er een poos geen zin meer in had om hier te komen vertoeven. Maar ondertussen is mijn opleiding afgelopen en voel ik de zin weer opborrelen om hier zo nu en dan weer eens te komen vertellen.
De opleiding is dus afgelopen. En ik ben geslaagd. Met vlag en wimpel mag ik wel zeggen. Het is vandaag precies één maand geleden dat wij het gegeerde papiertje in ontvangst mochten nemen.
Ik ben nu een gecertificeerde "begeleider animator voor bejaarden". Meer nog: een actieve animator voor bejaarden. Want ik heb ook werk!
Precies op mijn verjaardag, en nog voor het einde van de studie, ben ik voor de eerste keer echt gaan werken en dit op mijn eerste stageplaats. Toen betrof het een job van beperkte duur met de bedoeling om in te springen voor een zieke collega. Maar, yes, ondertussen is die omgezet in een echte vaste halftijdse job. Ongelooflijk blij ben ik ermee. En ik vind het reuzefijn om te doen.
Mijn leven is er niet minder druk mee geworden. Want daarbuiten blijf ik nog een dag per week naar school gaan: ik hoop over een jaar mijn volledig middelbaar diploma nog te halen. Dit met een dikke veertig jaar vertraging. En zo krijg ik op het moment les in wiskunde en Frans en zo... Of ik het leuk vind? Soms sputtert de motivatie, de drukte van én studie, én werk én gezin weegt soms echt zwaar. Maar langs de andere kant is het ook best interessant.
Ondanks de drukte hoop ik hier dus weer af en toe dus weer eens iets te posten. Om te vertellen over mijn wedervaren in mijn nieuwe beroep. En ook, naar goede oude gewoonte, over ons. Want hier, met de hele bende nog in huis, beleven we ook wel wat.
Zo zijn we momenteel in blijde verwachting. Of liever de Blijde Verwachting betreft Oudste Zoon: hij zal binnenkort het baasje zal worden van een jong hondje. Binnen twee weken zal het pupje arriveren.
Hierover en nog veel meer hoop ik de volgende tijd op dit eigenste plekje weer wat te kunnen delen! Kom af en toe maar eens piepen!
"Kom je nog eens naast mij liggen? Zoals vroeger?" bedelt hij als hij gaat slapen. Hij mocht vandaag een keertje extra naar huis komen van het internaat, omdat het zijn verjaardag is. Grinnikend nestel ik me naast hem. De lattenbodem kraakt een beetje. We zijn, wat mij betreft helaas, allebei zwaarder geworden sindsdien. "Dat is lang geleden hé!" merk ik op. Ik moet denken aan de vele keren dat ik naast hem in het bed kwam zitten om voor te lezen. En we, naast elkaar gelegen, nog een beetje babbelden. "Weet je nog dat we altijd liedjes zongen?Weet je het nog van het blauwe en het groene liedje?" En ik zing: "Blauw, blauw, blauw, wat is er allemaal blauw? De muur is blauw en de poster is blauw en het handvat is blauw..." Jongste lacht. Ja, hij weet het nog. "En het liedje van de kabouter op de paddenstoel? Weet je nog hoe jij dat zong?" "Neen, dat weet ik niet meer." Ik zing het hem voor. "Op een jote paddentoe, vol me witte tippe zat kaboute innemut ....!" Hij schatert. "Kon ik toen de "s" toen niet eens uitspreken?" We halen nog een heleboel herinneringen op. Over zijn lievelingsknuffel Woef. Hoe hij die altijd bij zich had. En tegelijkertijd had hij dan ook zijn tutje in z'n mond. Als hij dan plots iets gezien had waar hij naartoe wou spurten liet hij Woef en Tut allebei vallen. Woef en Tut hoorden bij elkaar. Toen we hem zijn tutje uiteindelijk het hadden afgepakt, voelde Jongste zich onwennig en verdrietig. Een hele tijd keek hij toen ook niet meer om naar Woef. Tot hij het weer bijlegde, een jaar of wat later, met zijn dierbare knuffel. "Ik wil Woef altijd bijhouden!" zegt hij "En de pinguïnknuffel ook!" Ah ja, pinguïns! Pinguïns waren zijn lievelingsdieren. "Weet je nog hoe je telkens de pinguïns binnen liet? Dan deed je de deur open en riep: "Kom pinguïns!" en dan moesten wij allemaal opzij gaan omdat we anders de hele groep pinguïns zouden vertrappen." Jongste zucht diep bij al die herinneringen. Nu is er een nieuwe periode in zijn leven aangebroken. De Middelbare school en het Internaat. En er is ook een periode afgesloten. Dat bedrukt hem. Hij mist zijn oude school. Hij mist zijn beste schoolvriendje. Hij mist zijn leventje zoals het tot voor kort was. Zijn kindertijd is voorbij. En soms maakt hem dat verdrietig. Deze avond, de avond van zijn dertiende verjaardag, midden tussen alle herinneringen, maakt hij de balans op. "Ik heb tot nu toe al een mooi leven gehad." vindt hij. Het klinkt een beetje plechtstatig. Net een man van negentig die zijn leven overschouwt. Ik glimlach erom. Even later trek ik de deur van de slaapkamer achter mij dicht. Wens hem nog welterusten, mijn zoon. Mijn jarige zoon van dertien. Dat het hem maar goed mag gaan, de volgende dertien jaren en langer.
Eind augustus vierde Pa zijn éénentachtigste verjaardag. En dus was het feest. Een groot feest samen met zijn eigen broers en zussen, met kinderen, klein- en achterkleinkinderen. Wij, de eigen kinderen, waren druk met opdienen, vooral dan bij de tantes en ooms, die allemaal al een respectabele leeftijd hebben bereikt. Pa zelf sprong af en toe bij als hij meende dat er iemand nog iets nodig had. "Voor mij een plat waterke!" antwoordde één van de zussen op zijn vraag wat ze wilde drinken. Pa nam een glas, schonk het vol water, liep er mee naar zijn zus, bukte zich en goot het water pardoes naast haar stoel op de vloer. Waar het zich spreidde in een klein ondiep plasje. "Wat doe je nu?" riep onze tante verschrikt. "Nu ja, je vroeg toch om plat water?" grinnikte Pa "Wel, hier is het dus. Helemaal plat!"
Om ons voor te stellen bij de aanvullende opleiding die ik heb aangevat, moesten we een mind-map maken. Bedoeling was daarover één en ander te vertellen aan onze buur, en dan deze buurman of -vrouw voorstellen aan de hele groep. Bij "hobby's" vulde ik in dat ik graag met taal en tekst bezig was en aan één van de spinnenpootjes die daarrond kwamen te staan vulde ik het woordje "blog" in. Want ineens herinnerde ik het me weer: ik heb ook een blogje op het grote web. Dus vandaag maar eens een bezoekje van mezelf op mijn haast vergeten stekje. Met het voornemen om er toch weer zo nu en dan iets te posten. Tot binnenkort!
Na vier schitterende dagen in de Ardennen ben ik weer begonnen met het grote opruimwerk in enkele van onze kasten. Had eigenlijk af moeten zijn, dat opruimwerk, maar dat is bijlange nog niet zo. Opruimen doe ik niet graag, maar toch heeft het wel fijne kanten. Het voldane gevoel van de eindelijk herwonnen orde natuurlijk. Maar behalve de rommel, ook die kleine schatten die je tegenkomt. Vandaag waren het een stapeltje Sinterklaasbrieven. De brieven waarmee onze kinderen destijds hun speelgoedwensen kenbaar maakten aan de goedheilig man. Telkens werden die uit hun schoentje weggenomen, en geruild voor een figuurtje van chocola. En al die brieven belandden boven in het kastje dat ik vandaag aan het opruimen was. Met een beetje heimwee heb ik er enkele van gelezen en de kindertekeningen nog eens bekeken. Later vond ik er nog één die ik op de grond had laten vallen. Het was een brief van Dochter, geschreven op een smalle strook papier. Al over de helft van haar basisschoolloopbaan moet ze geweest zijn, te oordelen naar de puntige taal waarin de brief was opgesteld. Aan het einde van haar brief had ze nog een "P.S.-boodschap" geschreven. Neen, niet om om een stuk speelgoed te vragen dat ze eerder had vergeten te vermelden. Neen, haar Postscriptum betrof een heel speciaal verzoek:
"En lieve Sint, wilt u er mijn ouders alstublíéft aan herinneren dat er nog baby-behangpapier op mijn kamer hangt?"
Of deze smeekbede tot een vlugge actie heeft geleid weet ik niet meer. Het behangpapier op haar kamer is al wel jaren geleden vervangen.
Samen met Oudste Broer en Schoonzus zijn Jongste en ik Pa gaan bezoeken in Middelkerke. Nu keren we huiswaarts. We zitten met z'n vieren in de auto, die Broer de kelderruimte, waar zich de garages bevinden, uit navigeert. Boven aan de helling, bij de poort heeft hij niet veel zicht en rijdt erg behoedzaam het voetpad op. De twee voetgangers, een wat ouder koppel, die net aan komen stappen lopen dus geen gevaar, maar lijken toch te schrikken van het voertuig dat de poort uitkomt. De man kijkt met een verstoord gezicht naar Broer. "Amaai, die kijkt kwaad!" merkt Broer op "Nu ben ik toch wel heel voorzichtig de poort uitgekomen zeker!" Jongste neemt het op voor de geïrriteerde voetganger: "Ja maar, die meneer was geschrokken hé! En daarbij, die hééft misschien gewoon zo'n gezicht!"
Een vakantiejob, weekendwerk. En telkens een uniform met logo van bedrijf of evenement. Deze week leverde dat bij ons volgend plaatje op aan de wasdraad.
Neefje Xander komt enkele dagen logeren en zal zondagavond worden afgeleverd door zijn ouders. Bedoeling is dat Broer en Schoonzus blijven eten. "Wat zal ik klaarmaken?" vraag ik me een dag tevoren af, want ik wil hen een behoorlijke maaltijd aanbieden. Alleen zie ik het niet zitten om naar de supermarkt te gaan. Ik wil me behelpen met wat er in huis is.
In de diepvries liggen nog twee braadkippen. Dat is al een begin. Een broodmaaltijd met kip dan maar? Brood kan ik zelf bakken. Maar misschien is er niet genoeg vlees voor twee gezinnen. Als ik er nu eens een gehaktbroodje bij maak? Jawel, ik vind ook nog een pak gehakt. Paneermeel heb ik niet meer. Dat zal ik wel oplossen met een snee brood. Dan wordt het letterlijk een "gehakt-brood". Want ik wil niet naar de supermarkt!
Kip en gehaktbrood met appelmoes. Maar ik heb niet genoeg appels. En toch wil ik niet naar de supermarkt! Ik schuim de kelder af. Er staat nog een blik perziken. En jawel, nog één met fruitsla ook.
Een nagerecht? Er is nog driekwart over van één van de cakes van het verjaardagsfeest van Middelste Zoon. In aluminiumfolie verpakt. Ik stop hem achter de bokalen tomatenpuree, zodat er geen hongerige huisgenoten mee aan de haal gaan. Voilà, dat is dan ook geregeld.
Zondag begin ik aan de voorbereiding van de maaltijd. Snijd de kip in stukken. Doe het gehakt in een kom om te kneden en te mengen. De snee brood die erbij moet is nog te vers. Hoe krijg ik die in fijne kruimeltjes? Ik pluk hem in kleine stukken en ga hem verder te lijf met een staafmixer. Afwisselend zeurt en raast het apparaat. Maar het lukt toch min of meer. Ik loop de kelder in voor een ei om ook tussen het gehakt te mengen. O ja, dat is waar ook, de eieren zijn op. Vrijdag heb ik de laatste eitjes gekookt voor op de koude schotel voor het feestje van Zoon. Dedjuu, en nu kan ik niet meer naar de supermarkt. Ik zoek een alternatief. Een scheut melk dan maar? Die giet ik bij het gehakt en het brood. Dat lukt best: het gehakt plakt prima en laat zich kneden tot een stevige blok.
Als het gehaktbrood in de oven staat, begin ik aan de appelmoes. Ga ik van de duurdere "Pink Lady appels" echt appelmoes maken? Jawel, het zijn de enige die ik heb. Ik ontdoe de zes appels dunnetjes van de schil en snijdt ze in stukjes voor in de pan.
Als Broer en zijn gezin aankomen staat er een ordentelijke maaltijd op tafel. We laten het ons smaken. De experimentjes zijn goed uitgevallen: gehaktbrood met melk in plaats van ei kan dus. En de kwaliteitsvolle eetappel laat zich ook prima tot appelmoes verwerken.
We hebben lekker gegeten, zonder dat ik naar de supermarkt hoefde om één en ander aan te vullen. Maar nu zal ik toch maar eens gaan winkelen!
Het schilderen van die éne muur heb ik doorgetrokken naar alle muren van onze woonkamer. Daarvoor moesten kasten worden leeg gemaakt en verschoven. Een hele klus die nog niet helemaal is geklaard. Ondertussen zijn Jongste en ik toch even gaan verpozen bij Pa aan de zee. Ook Jongste Zus en haar kroost waren er van de partij. Wij moesten jammer genoeg weer huiswaarts keren, en dat net voor de zomer eindelijk toch zou willen beginnen. Jammer. Maar ondertussen toch eventjes genoten van de zeelucht. En van de kindjes van Zus. Haar jongste is een temperamentvolle peuter van ruim twee en een half. Belangrijkste speelgoed in het appartement van opa: de stofzuiger. Belangrijkste uitspraak van het broekventje: "Ikke doen!" Buiten kan hij zijn energie kwijt op het strand. Hier bekijkt hij aandachtig het werk dat ijverige bezoekers al eerder hadden gemaakt: een olifant van schelpen. En laat dat nu het dier zijn van het liedje dat hij het allerliefste zingt. Het belangrijkste liedje, het liedje van "de ofifant".
In een trage rij schuifelen we stilletjes naar de ingang van de kerk. Een dame voegt zich tussen op onze hoogte. Ze heeft een kindje op de arm, dat een knuffel in de handjes houdt. Een jongetje is het, anderhalf jaar ongeveer. Met blauwe ogen en donkere haartjes die rond zijn mutsje krullen. "Dat is de jongste van Nadine!" fluistert een mevrouw, met een hoofdknik naar het peutertje, een wat oudere dame in het oor. "Die kindjes.." antwoordt die met een zucht ".. ze zullen hun moeder nooit kennen." Ze begint aangedaan te schreien, met gebogen hoofd en zachte snikken. En zo schuiven we het portaal door, honderden geschokte en bedrukte mensen, om de nabestaanden te groeten.
Nadine, 33 jaar slechts, is onverwacht overleden. Iets onverklaarbaars had zich in haar hersenen genesteld. Behalve een echtgenoot, ouders, broer en schoonfamilie laat ze drie, nog hele jonge kindjes achter.
De echtgenoot neemt bij de gebedsdienst vele malen het woord. Hij heeft de gave van de taal en brengt op een ontroerende manier zijn liefde voor en zijn verdriet om zijn vrouw tot uitdrukking.
Mijn eigen link met de overledene betreft haar ouders, vooral de vader dan, die ik ken van de tijd toen ik nog bij Oudste Broer werkte. Ik zie de verslagen- en verlorenheid van die mensen. Ik moet denken aan de lange periode van verscheurend gemis en rauwe rouw die hen nog te wachten staat.
Is het door deze link dat ik deze tragedie vooral vanuit het oogpunt van de ouders voel? Hoe verschrikkelijk, hoe onvoorstelbaar erg moet het zijn om je eigen kind mee te grave te dragen.
Het leven is zo broos. Geen enkel recht kan je erop laten gelden. Een verlies als dit kan iedereen en elk moment overkomen. Eens te meer beseffen we dit op zo'n moment.
Nu is het deze mensen, de geliefden en verwanten van Nadine, overkomen. Ik hoop van harte dat ze zich in de komende tijd heel warm ondersteund mogen weten. Ook als het leven voor ons allemaal weer gewoon verder gaat.
Vandaag heb ik de muur geschilderd. De muur waartegen de nieuwe boekenkast moet komen. Want er is een groot onevenwicht ontstaan tussen de boeken in mijn bezit en de plaats om ze te zetten. Een nieuwe kast dus. En omdat ik die niet zo meteen graag wil verplaatsen als die eenmaal is volgestouwd, heb ik de muur maar vast een lik verf gegeven. Het was de eerste keer dat ik op die plek de verfrol ter hand nam. De vorige keren was het Ma die de behang- en schilderwerken in onze woonkamer voor haar rekening heeft genomen.
Ma was voor ons altijd onze Meesterschilder en -behanger. Vrijwel altijd in het gezelschap van haar assistent, Pa, die haar bijstond met meten, knippen, schroeven, pappen, aangeven. En opsnorren van het gereedschap dat zij verloren had gelegd. Ma als schilder-behanger dus, in haar broek en bloes vol verfvlekken, reikend op haar ladder. Hijgend en steunend, want het moest vooruit gaan. Geen hindernis was haar te groot, geen muur te hoog, geen nis ondoenbaar. Voor alles vond ze een oplossing.
De laatste jaren waren dit soort klussen wel erg vermoeiend voor haar. "Een kopje koffie Ma?" Onder die broodnodige pauze keek ze rond, keurde het gedane werk, merkte opgelucht op dat de blazen in het behang toch weg begonnen te trekken, bedacht de aanpak voor het stuk dat nog in het verschiet lag.
Daarstraks, met elke gerolde verfbaan, met elke streek van de kwast dekte ik dergelijk oud werk steeds verder toe met een frisse nieuwe laag. Toch is het er evengoed nog, het schilderbaar behang is nog altijd het werk van Ma. Met die nieuwe laag is het enkel maar een beetje versluierd. Zoals de jaren stilaan ook haar beeld en de herinneringen versluieren.
Vijf jaren ondertussen al. De vorige keer dat het vrijdag 13 Juli was, is ze gestorven.
Een goede manier trouwens om aan Ma terug te denken op haar sterfdag: een verfklus.
Vandaag staan er nieuwe patatjes op het menu. Ik wil ze eerst koken en daarna bakken in een beetje boter. Lekker. Ik schat de hoeveelheid aardappelen die ik nodig heb, leg ze op het aanrecht en bedenk ondertussen hoe ik ze van hun schil ga ontdoen. De schil van die patatjes is nog heel dun. Ik herinner me hoe we dat vroeger deden, toen ik nog thuis woonde: de aardappelen in een emmer halfvol water en er dan met de neus van een klomp met volle kracht in stompen, net zo lang tot alle velletjes eraf geschampt waren. Die aardappelen waren we dan soms eerst nog in het veld gaan uitsteken met een riek. Een klomp heb ik niet meer bij de hand om mijn nieuwe patatten van hun schil te ontdoen. Ik besluit het te proberen met een stalen pannenspons. En het lukt prima, onder stromend water wrijvend met het sponsje krijg ik de schil er helemaal en heel dunnetjes af. "Zie eens hoe goed dat gaat met zo'n spons!" toon ik aan Echtgenoot. "Als dat niet vindingrijk van mij is..!" voeg ik toe, want ik ben best fier op mijn idee. "O, dat. Ja, dat zal je wel eens ergens gelezen hebben zeker!" monkelt manlief, nogal laatdunkend, van achter zijn krant. Ik ontdoe de aardappelen van hun pitjes en zet ze op. Dan probeer ik het sponsje schoon te spoelen. Maar dat gaat minder. De velletjes van de aardappelschil zijn niet weg te spoelen van tussen het kroezige staal. Goh, hoe moet ik die er nu uit krijgen? Ik kan niet zo gauw iets bedenken. En gelezen heb ik het ook nergens.
Mooi weer en een fijne sfeer! Alleen de opkomst had wat groter mogen zijn, dat had het Dizwitteam wel verdiend. De feestgangers kwamen alleszins niet bedrogen uit.
Ze hebben zich niet laten afschrikken door de pech van vorige jaren. Middelste Zoon en zijn kompanen, prille twintigers ondertussen, organiseren opnieuw hun festival. Het zal en moet een keer lukken! Na de koude en de striemende regen van twee jaar geleden, na de tien-minuten-storm die vorig jaar al meteen hun festival heeft plat gelegd, hebben ze er hun schouders voor de derde keer onder gezet.
Straks barst het feest los! Dit keer ten volle, ten einde toe en zonder ongelukken, laat ons hopen! Hun Dizwit-vlag hangt al weken fier te wapperen. Hun terrein is zo goed als klaar.
Ongelooflijk wat die gasten hier op poten zetten. Laat ze straks maar feesten!
Het gonst hier van schooldrukte dezer dagen. Vooral omtrent onze Jongste. Die beleeft zijn laatste dagen in de basisschool. Het
afscheid is dichtbij. En dat moet gepast gevierd worden natuurlijk. Met
een receptie op de school, met zelfgemaakte attenties voor juffen en
meesters.
Jongste is nu ook definitief ingeschreven in de nieuwe
school. Uiteindelijk niet de school waar ik in januari mee aan de poort
heb gekampeerd. Het is de andere school geworden waarop we hadden
ingezet, een kleine, vriendelijke school voor kinderen met autisme in de
Kempen. Ook de intakegesprekken in school en internaat hebben we daar achter de rug.
Voor mij was het schooljaar al enkele weken geleden afgelopen. Ik heb nog een half jaartje te gaan!
En
dan waren er nog de examens van de groten. En de muziekacademie waar
het schooljaar telkens wordt afgesloten door een groot en feestelijk
gebeuren: De Laatste Nootjes.
Jongste trompetterde mee in het
kinderorkest. Als afsluiter mochten de kinderen plaatsnemen tussen de
volwassenen van het symfonisch orkest. Met een bescheiden bijdrage
evenwel, maar toch...
En zo zat onze Jongste tussen de grote jongens voor de uitvoering van een mooi stuk muziek uit de "Pirates of Carabbean".
Een waardige apotheose van een spetterend muzikaal feest!
Als ik een potje yoghurt eet doe ik er graag een handvolletje rozijnen in. Lekker vind ik dat. En elke keer als ik het pakje rozijnen neem, er voorzichtig wat van in mijn yoghurt schud en dan met een elastiekje het pakje weer sluit, moet ik er aan denken. Aan die eerste keer. Die allereerste keer dat ik, zomaar uit de hand, rozijntjes heb geproefd.
Ik moet een jaar of zeven geweest zijn. Ma kookte rozijnenpap: rijsterbrij met rozijntjes. Twee kopjes water, één kop rijst en een half pakje rozijnen. Een snuifje zout erbij en dan zachtjes laten koken tot de rijst al het water heeft opgeslorpt. We aten het als dessert, met kristalsuiker en kaneel.
Ma maakte rozijnenpap dus, en deed de rozijnen bij in de pan. Vooraleer ze het pakje dichtvouwde nam ze er een handje uit, legde de rozijntjes op het aanrecht en stopte er een paar in haar mond. Toen zag ze mij staan en hield me uitnodigend het pakje voor: "Jij ook wat?" Ik knikte gretig en Ma schudde een hoopje rozijnen in mijn open hand. En toen stonden we daar. Samen te smikkelen. Een gestolen ogenblikje van gezamenlijk snoepen.
Aan dat moment van verbondenheid moet ik telkens weer denken als ik het pakje rozijntjes neem.
Vandaag zou Ma jarig zijn. Tweeëntachtig jaar. Zouden ze dat vieren, daar aan de Overkant? Met de traditionele rijstpap en de gouden lepeltjes? Of rijstebrij met rozijntjes?
"Mama, ik heb slecht nieuws!" zegt hij en kijkt me aan met ernstige blik. "Slecht nieuws?" vraag ik lichtelijk ongerust. "Ja, kijk maar!" Met nog altijd die gespannenheid in z'n blik heft hij zijn voet op, zodat ik de zool van zijn schoen kan zien. "O, is er iets met je schoen?" Ik speur niet-begrijpend de zool af en ja, dan zie ik het. Hij heeft een gat in z'n schoen. Een flink groot rond gat. "O," reageer ik luchtig "als het dat maar is. Dat is helemaal niet erg. Het komt juist goed uit, je hebt toch nieuwe schoenen nodig!"
De hoge schoenen die Jongste al een hele winter draagt, zijn het enige paar dat hij heeft. Maar hoge schoenen passen niet zo goed bij zomerse bermuda's of korte broeken en zijn bovendien te warm in deze tijd van het jaar. Al enkele jaren moeten we dan na zo'n zomerperiode vaststellen dat zijn winterschoenen te klein geworden zijn. Zonde als ze dan nog te dragen waren. Daarom vind ik het eigenlijk prima dat zijn schoenen deze keer precies op tijd versleten zijn, nu hij toch lage exemplaren nodig heeft.
Maar u kan zich wel het gevoel voorstellen dat Jongste heeft bij deze reactie van zijn mama. Zijn schoenen kapot! Die dure schoenen, waar destijds zijn moeder nog zo aan had getwijfeld om ze te kopen. Aan de blik van mijn zoon te oordelen verwachtte hij minstens een minutenlang klagerig gejammer over het plotse verlies van die kostelijke stappers en hoe het geld tegenwoordig langs ramen en deuren buiten vliegt alsof het niks is en... en....
En nu zegt die moeder doodleuk dat het net goed uitkomt dat zijn schoenen kapot zijn! Jongste kijkt me stomverbaasd aan! Die volwassenen toch! Stukken meer onvoorspelbaar dan hij ooit had kunnen denken!
Hebt u zich al eens voorgesteld wat het zou zijn al je met veel honger aan een buffet zou zitten, waar mooi opgediende en overheerlijk geurende gerechten je speekselklieren in werking zetten, maar dat je plotseling niet meer in staat blijkt te zijn om je mond open te krijgen om van al dat lekkers te proeven? Zo voelde ik me van de week ongeveer toen ik de boekhandel binnenstapte. En mijn leesbril vergeten bleek te zijn.
Zoontje van Jongste Zus, die vandaag zijn Eerste Communie viert (Proficiat!), zal het geweten hebben. Hij krijgt als geschenk een boek in groot formaat. In de eerste plaats natuurlijk gekozen omdat het een geschikt boek leek te zijn voor de jongen. Maar ook omdat het zowat het enige boek was dat zijn tante behoorlijk bekijken kon.
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
