Spinnenkop

Ik wou opnieuw met mijn blog van start gaan om vooral vaak te vertellen over mijn job: het werken tussen mensen met dementie.
En hoe deze mensen, ondanks de aftakeling, voor mij vooral waardige mensen blijven, ten volle mens. Dat ik dat gewoon zo voel en daarover niet speciaal hoef te filosoferen of zo.
Ik hoop er nog dikwijls op terug te kunnen komen op deze stek.

Thuis is het het jonge hondje waar onze aandacht vooral op gericht is. Een mooie pup, al zeggen we het zelf! Tien dagen woont ze al bij ons.

Samen met haar nestgenootjes is ze geboren in Frankrijk, waar een jong en pas naar daar getrokken Belgisch gezin, zich ontfermt over hun moeder, die een vrije loop heeft in het dorp en daar bij een viertal gezinnen op hotelfaciliteiten mag rekenen.
Toen ze kleintjes kreeg engageerde het gezin zich om baasjes voor de pups te vinden. Acht hondjes kwamen zo naar België, en werden op een afgesproken moment afgehaald op een afgesproken plek.

Die avond, toen we nog onderweg waren, discussieerden we nog over een naam voor het hondje. Dochter en ik pleitten ervoor om de hond "Noa" te noemen. Maar Oudste Zoon was niet overtuigd.
Toen we aanbelden op het opgegeven adres las Dochter alle namen van de aldaar wonende gezinsleden op de deurbel.
"Nina" zei ze, en toen naar haar broer toe: "Nina, vind je dat geen goede naam voor je hond?"
En nog voor Zoon zijn pupje in handen kreeg bleek het beklonken te zijn: zijn hond zou Nina heten.

Al bij al is het een hele doening, zo'n pup in huis.
Leren wennen aan de bench (ze slaapt liever in de mand met vuile was als ze mag kiezen), leren om niet in mensenhanden en -broeken te bijten, de zindelijkheidstraining, ... Er komt heel wat bij kijken. Dat wisten we op voorhand ook al, we waren er helemaal van doordrongen, maar dat is nog iets anders dan het ervaren natuurlijk.
Gelukkig zijn we met velen en staan we Oudste Zoon bij in het vele werk dat zo'n beestje vraagt.

Een pup moet ook gesocialiseerd worden. Daar hebben we de laatste dagen hard aan gewerkt. Het hondje is zelfs mee geweest naar "mijn" leefgroep op het werk. Ik wou haar daar graag voorstellen, nu ze nog zo'n heerlijk zacht knuffelbeestje is.
En we zijn al gaan kennis maken op de hondenschool. Want we willen vooral dat het goed gebeurt, de opvoeding van zo'n hond.

Wat Nina zelf betreft: al dat wennen, leren en ervaren houdt haar er niet vanaf om razendsnel te groeien. Ongelooflijk hoe ze op die tien dagen al veranderd is.
"Zie ik dat nu goed?" merkte Dochter daarstraks nog op "Is ze nu alweer niet groter dan tien minuten geleden?"

Hier nog enkele kiekjes van Nina, de Pup van Zoon, nu acht weken oud: