Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
Weinig beweging op mijn blog, ik weet het. Vanavond kwam ik toch nog maar eens een kijkje nemen. Verwonderde me erover hoe, op de foto's bij het vorige berichtje, het donzige hondenbeestje daar in niets meer lijkt op de uit de kluiten gewassen puberhond die onze Nina ondertussen is. Zo lang geleden al...
En ineens schiet me te binnen dat het ongeveer vier jaar geleden is dat ik dit blog heb opgestart. Wat zeg ik, het is precies vier jaar geleden!
Mijn blog, ondanks alle voornemens, al lange tijd op een zijspoor geparkeerd. Wat ga ik ermee doen? Ik weet het nog niet.. Het kriebelt soms van goesting om het één en ander te komen vertellen. Ik wil ook enkele anekdootjes van op mijn werk niet kwijtraken. Anderzijds vraagt het veel, zo'n blog bijhouden...
Ik weet het dus nog niet. Nog maar even op dat zijspoor dus..
Ik wou opnieuw met mijn blog van start gaan om vooral vaak te vertellen over mijn job: het werken tussen mensen met dementie. En hoe deze mensen, ondanks de aftakeling, voor mij vooral waardige mensen blijven, ten volle mens. Dat ik dat gewoon zo voel en daarover niet speciaal hoef te filosoferen of zo. Ik hoop er nog dikwijls op terug te kunnen komen op deze stek.
Thuis is het het jonge hondje waar onze aandacht vooral op gericht is. Een mooie pup, al zeggen we het zelf! Tien dagen woont ze al bij ons.
Samen met haar nestgenootjes is ze geboren in Frankrijk, waar een jong en pas naar daar getrokken Belgisch gezin, zich ontfermt over hun moeder, die een vrije loop heeft in het dorp en daar bij een viertal gezinnen op hotelfaciliteiten mag rekenen. Toen ze kleintjes kreeg engageerde het gezin zich om baasjes voor de pups te vinden. Acht hondjes kwamen zo naar België, en werden op een afgesproken moment afgehaald op een afgesproken plek.
Die avond, toen we nog onderweg waren, discussieerden we nog over een naam voor het hondje. Dochter en ik pleitten ervoor om de hond "Noa" te noemen. Maar Oudste Zoon was niet overtuigd. Toen we aanbelden op het opgegeven adres las Dochter alle namen van de aldaar wonende gezinsleden op de deurbel. "Nina" zei ze, en toen naar haar broer toe: "Nina, vind je dat geen goede naam voor je hond?" En nog voor Zoon zijn pupje in handen kreeg bleek het beklonken te zijn: zijn hond zou Nina heten.
Al bij al is het een hele doening, zo'n pup in huis. Leren wennen aan de bench (ze slaapt liever in de mand met vuile was als ze mag kiezen), leren om niet in mensenhanden en -broeken te bijten, de zindelijkheidstraining, ... Er komt heel wat bij kijken. Dat wisten we op voorhand ook al, we waren er helemaal van doordrongen, maar dat is nog iets anders dan het ervaren natuurlijk. Gelukkig zijn we met velen en staan we Oudste Zoon bij in het vele werk dat zo'n beestje vraagt.
Een pup moet ook gesocialiseerd worden. Daar hebben we de laatste dagen hard aan gewerkt. Het hondje is zelfs mee geweest naar "mijn" leefgroep op het werk. Ik wou haar daar graag voorstellen, nu ze nog zo'n heerlijk zacht knuffelbeestje is. En we zijn al gaan kennis maken op de hondenschool. Want we willen vooral dat het goed gebeurt, de opvoeding van zo'n hond.
Wat Nina zelf betreft: al dat wennen, leren en ervaren houdt haar er niet vanaf om razendsnel te groeien. Ongelooflijk hoe ze op die tien dagen al veranderd is. "Zie ik dat nu goed?" merkte Dochter daarstraks nog op "Is ze nu alweer niet groter dan tien minuten geleden?"
Hier nog enkele kiekjes van Nina, de Pup van Zoon, nu acht weken oud:
Ik mag wel zeggen dat er vaart en variatie zit in mijn huidige leven. Ik verveel me niet. Of laat me zeggen, ik verveel me soms. Ik kan me vervelen terwijl ik sta te strijken bijvoorbeeld. Of tijdens het poetsen.
O ja, een mens kan zich waarlijk vervelen terwijl hij toch met iets bezig is. Jobs als opruimen, kuisen en strijken zijn nooit echt mijn favoriete bezigheden geweest. Hoewel het wat dat strijken betreft gewoonlijk nog meeviel.
Maar nu vind ik dit alles oersaai. Ik voel ik me aan handen en voeten gebonden door die huishoudelijke klussen. Dan wil ik zo graag met iets anders bezig zijn. Dat "anders" heeft dan meestal te maken met mijn nieuwe werk. Het borrelt van ideeën in mijn hoofd. Er zijn een heleboel dingen die ik wil uitproberen. Of waarover ik zaken wil opzoeken op internet. En er is altijd wel iets voor te bereiden of af te werken.
En stilaan, maar steeds dwingender, dringt zich een verlangen op. Het verlangen naar minder opruimen, naar een overzichtelijke wasmand, naar koken voor maar "enkele" mensen, naar gewoon een lichter huishouden. Naar de tijd dat de jonge vogels hun vleugels zullen uitslaan en ergens anders hun nestje zoeken. Maar wie weet hoezeer, tegen dat het zover is, de heimwee zal toeslaan naar de tijd dat iedereen nog gewoon thuis woonde.
Hoe dan ook, vandaag de dag is het zover nog niet. Integendeel, onze schare vergroot alleen nog maar. Enkele weken geleden met een stel goudvissen: Jongste kreeg voor zijn nieuwjaar een aquarium en vissen van zijn meter. Mijn opzoekingen op het internet betroffen toen vooral de aquariumsites, over hoe je zo'n aquarium moest beginnen, wat goudvissen nodig hebben, hoe je waterplanten moet verzorgen...
En morgen al komt de pup van Oudste Zoon. Een beestje dat, veel meer dan alle vissen tezamen in hun begrensde bak, zijn plaats zal moeten krijgen tussen onze drukke bende.
Ik hou er mijn hart voor vast. En kijk er tegelijkertijd mee naar uit, naar die nieuwe huisgenoot. Hier er alvast een foto van.
Op de valreep net geen vijf maanden geleden dat ik voor het laatst iets postte op mijn blog.
Voor onze opleiding zat ik al zo vaak achter de computer om ervaringen en verslagen uit te typen, dat ik er er een poos geen zin meer in had om hier te komen vertoeven. Maar ondertussen is mijn opleiding afgelopen en voel ik de zin weer opborrelen om hier zo nu en dan weer eens te komen vertellen.
De opleiding is dus afgelopen. En ik ben geslaagd. Met vlag en wimpel mag ik wel zeggen. Het is vandaag precies één maand geleden dat wij het gegeerde papiertje in ontvangst mochten nemen.
Ik ben nu een gecertificeerde "begeleider animator voor bejaarden". Meer nog: een actieve animator voor bejaarden. Want ik heb ook werk!
Precies op mijn verjaardag, en nog voor het einde van de studie, ben ik voor de eerste keer echt gaan werken en dit op mijn eerste stageplaats. Toen betrof het een job van beperkte duur met de bedoeling om in te springen voor een zieke collega. Maar, yes, ondertussen is die omgezet in een echte vaste halftijdse job. Ongelooflijk blij ben ik ermee. En ik vind het reuzefijn om te doen.
Mijn leven is er niet minder druk mee geworden. Want daarbuiten blijf ik nog een dag per week naar school gaan: ik hoop over een jaar mijn volledig middelbaar diploma nog te halen. Dit met een dikke veertig jaar vertraging. En zo krijg ik op het moment les in wiskunde en Frans en zo... Of ik het leuk vind? Soms sputtert de motivatie, de drukte van én studie, én werk én gezin weegt soms echt zwaar. Maar langs de andere kant is het ook best interessant.
Ondanks de drukte hoop ik hier dus weer af en toe dus weer eens iets te posten. Om te vertellen over mijn wedervaren in mijn nieuwe beroep. En ook, naar goede oude gewoonte, over ons. Want hier, met de hele bende nog in huis, beleven we ook wel wat.
Zo zijn we momenteel in blijde verwachting. Of liever de Blijde Verwachting betreft Oudste Zoon: hij zal binnenkort het baasje zal worden van een jong hondje. Binnen twee weken zal het pupje arriveren.
Hierover en nog veel meer hoop ik de volgende tijd op dit eigenste plekje weer wat te kunnen delen! Kom af en toe maar eens piepen!
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
