Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
Samen met Oudste Broer en Schoonzus zijn Jongste en ik Pa gaan bezoeken in Middelkerke. Nu keren we huiswaarts. We zitten met z'n vieren in de auto, die Broer de kelderruimte, waar zich de garages bevinden, uit navigeert. Boven aan de helling, bij de poort heeft hij niet veel zicht en rijdt erg behoedzaam het voetpad op. De twee voetgangers, een wat ouder koppel, die net aan komen stappen lopen dus geen gevaar, maar lijken toch te schrikken van het voertuig dat de poort uitkomt. De man kijkt met een verstoord gezicht naar Broer. "Amaai, die kijkt kwaad!" merkt Broer op "Nu ben ik toch wel heel voorzichtig de poort uitgekomen zeker!" Jongste neemt het op voor de geïrriteerde voetganger: "Ja maar, die meneer was geschrokken hé! En daarbij, die hééft misschien gewoon zo'n gezicht!"
Een vakantiejob, weekendwerk. En telkens een uniform met logo van bedrijf of evenement. Deze week leverde dat bij ons volgend plaatje op aan de wasdraad.
Neefje Xander komt enkele dagen logeren en zal zondagavond worden afgeleverd door zijn ouders. Bedoeling is dat Broer en Schoonzus blijven eten. "Wat zal ik klaarmaken?" vraag ik me een dag tevoren af, want ik wil hen een behoorlijke maaltijd aanbieden. Alleen zie ik het niet zitten om naar de supermarkt te gaan. Ik wil me behelpen met wat er in huis is.
In de diepvries liggen nog twee braadkippen. Dat is al een begin. Een broodmaaltijd met kip dan maar? Brood kan ik zelf bakken. Maar misschien is er niet genoeg vlees voor twee gezinnen. Als ik er nu eens een gehaktbroodje bij maak? Jawel, ik vind ook nog een pak gehakt. Paneermeel heb ik niet meer. Dat zal ik wel oplossen met een snee brood. Dan wordt het letterlijk een "gehakt-brood". Want ik wil niet naar de supermarkt!
Kip en gehaktbrood met appelmoes. Maar ik heb niet genoeg appels. En toch wil ik niet naar de supermarkt! Ik schuim de kelder af. Er staat nog een blik perziken. En jawel, nog één met fruitsla ook.
Een nagerecht? Er is nog driekwart over van één van de cakes van het verjaardagsfeest van Middelste Zoon. In aluminiumfolie verpakt. Ik stop hem achter de bokalen tomatenpuree, zodat er geen hongerige huisgenoten mee aan de haal gaan. Voilà, dat is dan ook geregeld.
Zondag begin ik aan de voorbereiding van de maaltijd. Snijd de kip in stukken. Doe het gehakt in een kom om te kneden en te mengen. De snee brood die erbij moet is nog te vers. Hoe krijg ik die in fijne kruimeltjes? Ik pluk hem in kleine stukken en ga hem verder te lijf met een staafmixer. Afwisselend zeurt en raast het apparaat. Maar het lukt toch min of meer. Ik loop de kelder in voor een ei om ook tussen het gehakt te mengen. O ja, dat is waar ook, de eieren zijn op. Vrijdag heb ik de laatste eitjes gekookt voor op de koude schotel voor het feestje van Zoon. Dedjuu, en nu kan ik niet meer naar de supermarkt. Ik zoek een alternatief. Een scheut melk dan maar? Die giet ik bij het gehakt en het brood. Dat lukt best: het gehakt plakt prima en laat zich kneden tot een stevige blok.
Als het gehaktbrood in de oven staat, begin ik aan de appelmoes. Ga ik van de duurdere "Pink Lady appels" echt appelmoes maken? Jawel, het zijn de enige die ik heb. Ik ontdoe de zes appels dunnetjes van de schil en snijdt ze in stukjes voor in de pan.
Als Broer en zijn gezin aankomen staat er een ordentelijke maaltijd op tafel. We laten het ons smaken. De experimentjes zijn goed uitgevallen: gehaktbrood met melk in plaats van ei kan dus. En de kwaliteitsvolle eetappel laat zich ook prima tot appelmoes verwerken.
We hebben lekker gegeten, zonder dat ik naar de supermarkt hoefde om één en ander aan te vullen. Maar nu zal ik toch maar eens gaan winkelen!
Het schilderen van die éne muur heb ik doorgetrokken naar alle muren van onze woonkamer. Daarvoor moesten kasten worden leeg gemaakt en verschoven. Een hele klus die nog niet helemaal is geklaard. Ondertussen zijn Jongste en ik toch even gaan verpozen bij Pa aan de zee. Ook Jongste Zus en haar kroost waren er van de partij. Wij moesten jammer genoeg weer huiswaarts keren, en dat net voor de zomer eindelijk toch zou willen beginnen. Jammer. Maar ondertussen toch eventjes genoten van de zeelucht. En van de kindjes van Zus. Haar jongste is een temperamentvolle peuter van ruim twee en een half. Belangrijkste speelgoed in het appartement van opa: de stofzuiger. Belangrijkste uitspraak van het broekventje: "Ikke doen!" Buiten kan hij zijn energie kwijt op het strand. Hier bekijkt hij aandachtig het werk dat ijverige bezoekers al eerder hadden gemaakt: een olifant van schelpen. En laat dat nu het dier zijn van het liedje dat hij het allerliefste zingt. Het belangrijkste liedje, het liedje van "de ofifant".
In een trage rij schuifelen we stilletjes naar de ingang van de kerk. Een dame voegt zich tussen op onze hoogte. Ze heeft een kindje op de arm, dat een knuffel in de handjes houdt. Een jongetje is het, anderhalf jaar ongeveer. Met blauwe ogen en donkere haartjes die rond zijn mutsje krullen. "Dat is de jongste van Nadine!" fluistert een mevrouw, met een hoofdknik naar het peutertje, een wat oudere dame in het oor. "Die kindjes.." antwoordt die met een zucht ".. ze zullen hun moeder nooit kennen." Ze begint aangedaan te schreien, met gebogen hoofd en zachte snikken. En zo schuiven we het portaal door, honderden geschokte en bedrukte mensen, om de nabestaanden te groeten.
Nadine, 33 jaar slechts, is onverwacht overleden. Iets onverklaarbaars had zich in haar hersenen genesteld. Behalve een echtgenoot, ouders, broer en schoonfamilie laat ze drie, nog hele jonge kindjes achter.
De echtgenoot neemt bij de gebedsdienst vele malen het woord. Hij heeft de gave van de taal en brengt op een ontroerende manier zijn liefde voor en zijn verdriet om zijn vrouw tot uitdrukking.
Mijn eigen link met de overledene betreft haar ouders, vooral de vader dan, die ik ken van de tijd toen ik nog bij Oudste Broer werkte. Ik zie de verslagen- en verlorenheid van die mensen. Ik moet denken aan de lange periode van verscheurend gemis en rauwe rouw die hen nog te wachten staat.
Is het door deze link dat ik deze tragedie vooral vanuit het oogpunt van de ouders voel? Hoe verschrikkelijk, hoe onvoorstelbaar erg moet het zijn om je eigen kind mee te grave te dragen.
Het leven is zo broos. Geen enkel recht kan je erop laten gelden. Een verlies als dit kan iedereen en elk moment overkomen. Eens te meer beseffen we dit op zo'n moment.
Nu is het deze mensen, de geliefden en verwanten van Nadine, overkomen. Ik hoop van harte dat ze zich in de komende tijd heel warm ondersteund mogen weten. Ook als het leven voor ons allemaal weer gewoon verder gaat.
Vandaag heb ik de muur geschilderd. De muur waartegen de nieuwe boekenkast moet komen. Want er is een groot onevenwicht ontstaan tussen de boeken in mijn bezit en de plaats om ze te zetten. Een nieuwe kast dus. En omdat ik die niet zo meteen graag wil verplaatsen als die eenmaal is volgestouwd, heb ik de muur maar vast een lik verf gegeven. Het was de eerste keer dat ik op die plek de verfrol ter hand nam. De vorige keren was het Ma die de behang- en schilderwerken in onze woonkamer voor haar rekening heeft genomen.
Ma was voor ons altijd onze Meesterschilder en -behanger. Vrijwel altijd in het gezelschap van haar assistent, Pa, die haar bijstond met meten, knippen, schroeven, pappen, aangeven. En opsnorren van het gereedschap dat zij verloren had gelegd. Ma als schilder-behanger dus, in haar broek en bloes vol verfvlekken, reikend op haar ladder. Hijgend en steunend, want het moest vooruit gaan. Geen hindernis was haar te groot, geen muur te hoog, geen nis ondoenbaar. Voor alles vond ze een oplossing.
De laatste jaren waren dit soort klussen wel erg vermoeiend voor haar. "Een kopje koffie Ma?" Onder die broodnodige pauze keek ze rond, keurde het gedane werk, merkte opgelucht op dat de blazen in het behang toch weg begonnen te trekken, bedacht de aanpak voor het stuk dat nog in het verschiet lag.
Daarstraks, met elke gerolde verfbaan, met elke streek van de kwast dekte ik dergelijk oud werk steeds verder toe met een frisse nieuwe laag. Toch is het er evengoed nog, het schilderbaar behang is nog altijd het werk van Ma. Met die nieuwe laag is het enkel maar een beetje versluierd. Zoals de jaren stilaan ook haar beeld en de herinneringen versluieren.
Vijf jaren ondertussen al. De vorige keer dat het vrijdag 13 Juli was, is ze gestorven.
Een goede manier trouwens om aan Ma terug te denken op haar sterfdag: een verfklus.
Vandaag staan er nieuwe patatjes op het menu. Ik wil ze eerst koken en daarna bakken in een beetje boter. Lekker. Ik schat de hoeveelheid aardappelen die ik nodig heb, leg ze op het aanrecht en bedenk ondertussen hoe ik ze van hun schil ga ontdoen. De schil van die patatjes is nog heel dun. Ik herinner me hoe we dat vroeger deden, toen ik nog thuis woonde: de aardappelen in een emmer halfvol water en er dan met de neus van een klomp met volle kracht in stompen, net zo lang tot alle velletjes eraf geschampt waren. Die aardappelen waren we dan soms eerst nog in het veld gaan uitsteken met een riek. Een klomp heb ik niet meer bij de hand om mijn nieuwe patatten van hun schil te ontdoen. Ik besluit het te proberen met een stalen pannenspons. En het lukt prima, onder stromend water wrijvend met het sponsje krijg ik de schil er helemaal en heel dunnetjes af. "Zie eens hoe goed dat gaat met zo'n spons!" toon ik aan Echtgenoot. "Als dat niet vindingrijk van mij is..!" voeg ik toe, want ik ben best fier op mijn idee. "O, dat. Ja, dat zal je wel eens ergens gelezen hebben zeker!" monkelt manlief, nogal laatdunkend, van achter zijn krant. Ik ontdoe de aardappelen van hun pitjes en zet ze op. Dan probeer ik het sponsje schoon te spoelen. Maar dat gaat minder. De velletjes van de aardappelschil zijn niet weg te spoelen van tussen het kroezige staal. Goh, hoe moet ik die er nu uit krijgen? Ik kan niet zo gauw iets bedenken. En gelezen heb ik het ook nergens.
Mooi weer en een fijne sfeer! Alleen de opkomst had wat groter mogen zijn, dat had het Dizwitteam wel verdiend. De feestgangers kwamen alleszins niet bedrogen uit.
Ze hebben zich niet laten afschrikken door de pech van vorige jaren. Middelste Zoon en zijn kompanen, prille twintigers ondertussen, organiseren opnieuw hun festival. Het zal en moet een keer lukken! Na de koude en de striemende regen van twee jaar geleden, na de tien-minuten-storm die vorig jaar al meteen hun festival heeft plat gelegd, hebben ze er hun schouders voor de derde keer onder gezet.
Straks barst het feest los! Dit keer ten volle, ten einde toe en zonder ongelukken, laat ons hopen! Hun Dizwit-vlag hangt al weken fier te wapperen. Hun terrein is zo goed als klaar.
Ongelooflijk wat die gasten hier op poten zetten. Laat ze straks maar feesten!
Het gonst hier van schooldrukte dezer dagen. Vooral omtrent onze Jongste. Die beleeft zijn laatste dagen in de basisschool. Het
afscheid is dichtbij. En dat moet gepast gevierd worden natuurlijk. Met
een receptie op de school, met zelfgemaakte attenties voor juffen en
meesters.
Jongste is nu ook definitief ingeschreven in de nieuwe
school. Uiteindelijk niet de school waar ik in januari mee aan de poort
heb gekampeerd. Het is de andere school geworden waarop we hadden
ingezet, een kleine, vriendelijke school voor kinderen met autisme in de
Kempen. Ook de intakegesprekken in school en internaat hebben we daar achter de rug.
Voor mij was het schooljaar al enkele weken geleden afgelopen. Ik heb nog een half jaartje te gaan!
En
dan waren er nog de examens van de groten. En de muziekacademie waar
het schooljaar telkens wordt afgesloten door een groot en feestelijk
gebeuren: De Laatste Nootjes.
Jongste trompetterde mee in het
kinderorkest. Als afsluiter mochten de kinderen plaatsnemen tussen de
volwassenen van het symfonisch orkest. Met een bescheiden bijdrage
evenwel, maar toch...
En zo zat onze Jongste tussen de grote jongens voor de uitvoering van een mooi stuk muziek uit de "Pirates of Carabbean".
Een waardige apotheose van een spetterend muzikaal feest!
Als ik een potje yoghurt eet doe ik er graag een handvolletje rozijnen in. Lekker vind ik dat. En elke keer als ik het pakje rozijnen neem, er voorzichtig wat van in mijn yoghurt schud en dan met een elastiekje het pakje weer sluit, moet ik er aan denken. Aan die eerste keer. Die allereerste keer dat ik, zomaar uit de hand, rozijntjes heb geproefd.
Ik moet een jaar of zeven geweest zijn. Ma kookte rozijnenpap: rijsterbrij met rozijntjes. Twee kopjes water, één kop rijst en een half pakje rozijnen. Een snuifje zout erbij en dan zachtjes laten koken tot de rijst al het water heeft opgeslorpt. We aten het als dessert, met kristalsuiker en kaneel.
Ma maakte rozijnenpap dus, en deed de rozijnen bij in de pan. Vooraleer ze het pakje dichtvouwde nam ze er een handje uit, legde de rozijntjes op het aanrecht en stopte er een paar in haar mond. Toen zag ze mij staan en hield me uitnodigend het pakje voor: "Jij ook wat?" Ik knikte gretig en Ma schudde een hoopje rozijnen in mijn open hand. En toen stonden we daar. Samen te smikkelen. Een gestolen ogenblikje van gezamenlijk snoepen.
Aan dat moment van verbondenheid moet ik telkens weer denken als ik het pakje rozijntjes neem.
Vandaag zou Ma jarig zijn. Tweeëntachtig jaar. Zouden ze dat vieren, daar aan de Overkant? Met de traditionele rijstpap en de gouden lepeltjes? Of rijstebrij met rozijntjes?
"Mama, ik heb slecht nieuws!" zegt hij en kijkt me aan met ernstige blik. "Slecht nieuws?" vraag ik lichtelijk ongerust. "Ja, kijk maar!" Met nog altijd die gespannenheid in z'n blik heft hij zijn voet op, zodat ik de zool van zijn schoen kan zien. "O, is er iets met je schoen?" Ik speur niet-begrijpend de zool af en ja, dan zie ik het. Hij heeft een gat in z'n schoen. Een flink groot rond gat. "O," reageer ik luchtig "als het dat maar is. Dat is helemaal niet erg. Het komt juist goed uit, je hebt toch nieuwe schoenen nodig!"
De hoge schoenen die Jongste al een hele winter draagt, zijn het enige paar dat hij heeft. Maar hoge schoenen passen niet zo goed bij zomerse bermuda's of korte broeken en zijn bovendien te warm in deze tijd van het jaar. Al enkele jaren moeten we dan na zo'n zomerperiode vaststellen dat zijn winterschoenen te klein geworden zijn. Zonde als ze dan nog te dragen waren. Daarom vind ik het eigenlijk prima dat zijn schoenen deze keer precies op tijd versleten zijn, nu hij toch lage exemplaren nodig heeft.
Maar u kan zich wel het gevoel voorstellen dat Jongste heeft bij deze reactie van zijn mama. Zijn schoenen kapot! Die dure schoenen, waar destijds zijn moeder nog zo aan had getwijfeld om ze te kopen. Aan de blik van mijn zoon te oordelen verwachtte hij minstens een minutenlang klagerig gejammer over het plotse verlies van die kostelijke stappers en hoe het geld tegenwoordig langs ramen en deuren buiten vliegt alsof het niks is en... en....
En nu zegt die moeder doodleuk dat het net goed uitkomt dat zijn schoenen kapot zijn! Jongste kijkt me stomverbaasd aan! Die volwassenen toch! Stukken meer onvoorspelbaar dan hij ooit had kunnen denken!
Hebt u zich al eens voorgesteld wat het zou zijn al je met veel honger aan een buffet zou zitten, waar mooi opgediende en overheerlijk geurende gerechten je speekselklieren in werking zetten, maar dat je plotseling niet meer in staat blijkt te zijn om je mond open te krijgen om van al dat lekkers te proeven? Zo voelde ik me van de week ongeveer toen ik de boekhandel binnenstapte. En mijn leesbril vergeten bleek te zijn.
Zoontje van Jongste Zus, die vandaag zijn Eerste Communie viert (Proficiat!), zal het geweten hebben. Hij krijgt als geschenk een boek in groot formaat. In de eerste plaats natuurlijk gekozen omdat het een geschikt boek leek te zijn voor de jongen. Maar ook omdat het zowat het enige boek was dat zijn tante behoorlijk bekijken kon.
"Mama, we moeten nu eens beslissen wanneer het voor jou de "echte" Moederkensdag gaat zijn!" vond Dochter deze week. Daar is elk jaar wel wat discussie over. De tweede zondag van Mei wordt er tot over de landsgrenzen Moederdag gevierd. Ook de schoolkinderen knutselen dan gewoonlijk iets liefs in elkaar voor hun mama. Hier in Antwerpen zweert men echter bij de Moederdag van 15 Augustus. Mijn "grote mannen", zijnde Echtgenoot en Oudste Zoon, zijn ook die mening toegedaan. Grote kans natuurlijk dat ze zich op 15 Augustus weer afvragen: "Die tweede zondag van Mei, is dat niet de ware Moederdag?"
Jongste laat het niet aan zijn hart komen. Hij had zijn cadeautjes klaar. Ik moest er wel wat voor over hebben. Heel zijn kamer afzoeken, terwijl hij met een traag "koud-koud", of enthousiaster "warm-warm-héét" de aanwijzingen gaf. Het waren geschenkjes om u tegen te zeggen, wat hij gemaakt had op school. De verpakking van het eerste pakje gaf een frisgroene schort prijs. Helemaal door Jongste zelf gestikt op de naaimachine! In het andere zat een zelf geschilderd bloempotje waarin het gezaaide zaadje nog uitkomen moet. In de pot staat een satéstokje, met daaraan een zelfgeschreven versje bevestigd. Dat versje alleen al, zo ontroerend, zou al cadeau genoeg zijn geweest. Daarvan geniet ik stilletjes zelf.
Maar die zelfgemaakte schort, die wil ik u graag laten zien. Als fiere mama van deze schat van een zoon. (en nog een stuk of drie andere schatten van kinderen natuurlijk)
Eindelijk lenteweer. Zalig om buiten te zijn. Maar ik heb deze dag, na het strijken van een berg was, doorgebracht voor de computer. Ongelooflijk hoeveel werk er komt kijken bij onze studie. Ik volg mijn opleiding reuze graag. Maar daarstraks kon ik niet anders dan verlangend uitkijken naar de dag dat het voorbij zou zijn. Dat een zon- of vrije dag weer echt een zon- of vrije dag mag zijn, en niet meer peinzend en schrijvend moet worden doorgekomen.
Ook mijn blogske verpietert ervan. Tja, de computer lokt niet meer zo na het wroeten aan werkstukjes en verslagen. Maar nu wil ik hier toch eventjes komen zeggen dat ik nog leef. En u toewensen dat u ongelooflijk mag genieten van het voorjaarsgevoel. Tot volgende keer!
Op weg naar een bewoner, die ik boven moet gaan halen, zie ik een dametje, die op de stoel zit in het hoekje bij de lift. "Ha Mevrouw, bent u een beetje hier komen zitten?" vraag ik vriendelijk in het voorbijgaan. "Ja, ik zit te wachten..." antwoordt ze een beetje triest. "...Op niemand!"
Griep en andere toestanden gedijen niet goed bij ons: in ons gezin is er zelden iemand ziek. Dat geldt zeker voor Jongste. Maar op vrijdagavond is het anders. Jongste klaagt over keelpijn. En zaterdagochtend, als hij naar de muziekschool moet, voelt hij zich moe en zwaar. In de loop van de dag hangt hij vaak in de zetel en verraden zijn waterige ogen en rode koontjes de koorts. Het duurt een poos voor ik een deugdelijke koortsthermometer heb opgespoord, maar dan weten we het zeker: de thermometer wijst een kleine 38° aan. Jongste verklaart zichzelf officieel ziek. Die avond trekt hij vroeg naar bed.
De volgende ochtend klatert zijn heldere stem weer door het huis: "Ik voel me al veel beter!" Toch sleept hij zijn dekbed en hoofdkussen aan en installeert zich in de zetel. "Mama, ik heb honger!" roept hij even later "Of eigenlijk geen honger, maar wel zin in eten!" Hij is tenslotte ziek, en honger valt niet te rijmen met ziek zijn. "Mama, zijn er nog beschuiten?" Beschuiten horen er wel bij. "Neen, maar er zijn wel cracotten!" antwoord ik, haal het pak in de keuken en zet het naast hem op het tafeltje. Een aantal minuten is het stil. Behalve de overslaande stemmetjes op de televisie dan. Waarom zijn die gedubde kinderprogramma's altijd zo lawaaierig, vraag ik me weer eens af. "Mama, kan je een glas water brengen? Ik heb dorst!" "Zeg manneke!" zucht ik. Maar dan moet ik eraan denken wat hij doet als ik me niet lekker voel. Hoe hij dan van alles aanhaalt. Hoe hij me met alles wat hij maar verzinnen kan verwent. Want verwend worden is absoluut verbonden met ziek zijn!
Met een glimlach vul ik een groot glas water en geef het hem. Laat hem maar eens lekker zieken!
Voor de tweede keer is hij gerepareerd, de laptop van Dochter. Een apparaat van dat populaire merk. U weet wel, met dat aangevreten stuk fruit als logo.
Het is al een maand of drie geleden dat hij plotseling dienst weigerde. Een productiefout zou aan de basis liggen. Maar omdat het apparaat niet meer opstartte kon dat niet bewezen worden. De reparatiekosten zouden 1000 bedragen.
Het beestje was ruim drie jaar oud. Voor computers nogal bejaard om tegen een dergelijke prijs te laten repareren. Dus kocht Dochter een nieuwe, vaste computer. Want omwille van haar grafische studies kan ze niet zonder zo'n stuk vernuft. Wat nu gedaan met het oude apparaat? Meteen ermee naar het containerpark?
Maar dat was buiten het Lief gerekend. Het Lief van Dochter weet het één en ander van computers. Hij ging op zoek om het probleem op te lossen. En scharrelend op het internet vond hij een oplossing. Er was wel enig risico aan verbonden. Maar, met een apparaat dat eigenlijk al tot schroot was gereduceerd, kon hij dat risico wel nemen.
De oplossing zou zijn: het moederbord uit de computer halen en een poos "bakken" in de oven. Bakken dus: op 190°, en dat acht minuten lang!
Het euvel was namelijk dat er bepaalde solderingen aan loskwamen, door onvermijdelijke schokken tijdens het vervoer. Door die solderingen opnieuw te verhitten zouden ze zich weer vastzetten. Wel moest je er voor zorgen alle plastieken delen te verwijderen vooraleer het onderdeel in de oven te zetten. Iemand had, door dat te verzuimen, aan zijn actie een gesmolten USB-poort overgehouden!
Het Lief demonteerde dus de laptop, en bakte het moederbord, precies volgens de aanwijzingen. Toen hij daarna de computer weer in elkaar had gemonteerd (na een afkoelingsperiode vermoed ik), liet hij het aan Dochter om de Aan/Uit-knop in te drukken. Spannend moment dus, en wat gebeurde er?
Neen, geen ontploffing, geen gensters, geen electriciteitsuitval... Het apparaat werkte!
Enkele maanden heeft Dochter er weer plezier aan gehad. Tot haar computertje het weer opgaf. En nu doet hij het dus weer, na een herhaalde bakbeurt.
't Is niet dat hij nu zo betrouwbaar is. Gegevens worden meteen ook elders opgeslagen. Maar zolang het toestel het nog doet is dat mooi meegenomen. Gemakkelijk meegenomen in dit geval...
En zegt u nu zelf: een schoon gerief toch, een handige man in de keuken?!
Dankzij het vele huiswerk blijft Spinnenkopje nu even hangen. (de letterlijke spinnenkoppen ook!)
Ondertussen is de stage weer volop bezig. Met zo'n projectgroep is het, zeker in het begin, bijna meer overleggen dan met de bewoners bezig zijn. Maar als we dan naar de bewoners gaan, voel ik me weer als een vis in het water. Een fijn gevoel om bij de ouderen, met of zonder dementie, mijn "plek" te vinden.
Verder krijgen we heel wat huistaken mee naar huis. Zeer interessante taken. Over psychologische en ethische kwesties. Inzichten en technieken over hoe te werken met groepen.
Ik geniet ervan, al neemt het allemaal veel tijd in beslag. "Nadenktijd" en ook "groeitijd".
We tellen af, aan onze opleiding. Zullen blij zijn als we de eindmeet gehaald hebben.
Maar ik ga er spijt van hebben ook. Spijt dat het voorbij zal zijn.
Morgen is het de eerste stagedag met ons projectgroepje in het woonzorgcentrum dat ons werd toegewezen. We zijn er al een paar keer op bezoek geweest. Hebben al heel wat voorbereiding achter de rug. Onszelf kenbaar en "herkenbaar" maken hoort er ook bij. Zo hebben we een naam en een heus logo. Ons groepje heet "HARTENDRIE". Omdat we, ondanks dat we heel verschillende mensen zijn, alle drie ouderen een warm hart toedragen en hen op een respectvolle manier (trachten te) bejegenen. De drie harten, op een speelkaart apart van elkaar, zijn in ons logootje gegroepeerd. Het hartengroepje is voorzien van zorgende, koesterende armen. Niet "zorgen" in de zin van "betuttelen", neen. Wel in de zin van "behoeden". En wat er dan behoed moet worden? Dat vertelt onderstaand gedichtje:
Animatie is...
Animatie is... bezigheid bieden,
ouderen amuseren.
Ja, dat ook.
Maar veel meer dan dat is het
hun verhaal behoeden,
hun verhaal dat -zo zij wensen- zich lezen laat,
vruchtbaar gehoor zoekt, een bedding om te stromen.
En het is hen noden ook,
noden tot blijven schrijven aan dat verhaal:
de pen aanreiken, zo nodig de hand omvatten,
zodat hij of zij -geanimeerd- tot een hoofdstuk, -het slot?-
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
