Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
Ik help mee de ouderen van hun leefgroep naar de polyvalente ruimte te brengen voor het zang-uurtje. Brengen en halen is soms ook animatie. Ook nu: we zingen samen al wat af onder het stappen. "Mooi, 't leven is mooi! Zolang er zon, muziek en kinderen zijn...!" zing ik op een moment.
Jan kijkt me aan met intense blik. "Der zijn hier geen kinderen hé...?!" bedenkt hij. "Neen," glimlach ik "hier zijn geen kinderen."
Hij buigt zich naar mij toe, wijst met een "onderons"-gebaar van hem naar mij en terug: En nodigt samenzweerderig uit: "Zullen wij kinderen maken?"
Ik wist het niet eerder, maar zij, een bewoner van ons woonzorgcentrum, blijkt tweetalig te zijn. En op dit moment, als ik haar van de zaal naar de leefgroep wil brengen, kiest ze voor het Frans om met mij te converseren. "Gaat u met mij mee?" vraag ik haar. Ze kijkt me aan: "Mais oui, je vous connais! Oui, je vous accompagne! Je viens avec vous!" Ik glimlach en probeer haar in haar taalkeuze tegemoet te komen. "Bien, venez avec moi...!" Al een geluk dat ik mijn basis Frans nog niet zo lang geleden heb opgefrist, bedenk ik onderwijl. We komen buiten. Ze merkt op dat de zon uitbundig schijnt. "Oh, il fait beau!" roept ze opgetogen uit. "Oui, il fait beau!" beaam ik. Ik wijs naar de deur aan de overkant, om haar de richting waarin we gaan stappen te tonen: "On va par là!" En plotsklaps wisselt ze van taal. Ze schakelt over op plat "Antwaarps" als ze antwoordt: "Langs daor? Amaai...! Maor dad is veul te vààr!"
Wij, twee vrouwen, even oud of preciezer, zij, op de kop af, een half jaar jonger dan ik.
Allebei zijn we mama ook, en vorig jaar studeerden haar dochter en mijn zoon op hetzelfde moment af aan de hogeschool.
Allebei moeder, maar alleen ik heb weet van de kommer en vreugde die het hart bezwaart en vervult.
Zij, door de groeiende mazen in haar brein, heeft van alsmaar minder weet.
Zorg draagt ze niet meer, ze ís nu zorg.
En het niet meer kennen, weten, herkennen en beheersen, maakt haar vaak zo triest en boos.
Maar niet nu.
We wandelen samen en ze geniet. Wendt haar gelaat naar de zon, en een grasspriet, een bloem, het kleinste blad brengt haar bijna in een staat van extase.
Ze wijst en wijst, spreidt blij de armen: "Zie hoe schoon!" en "Kijk hoe dat blinkt..!" En ik zie het dan ook: hoe oud al de zomer, toch doet het zonlicht de bladeren glanzen.
We wandelen samen in het park,
zij beleeft de vreugde van de verwondering en ik verwondering om haar vreugde.
Al meer dan een jaar geleden dat ik nog wat postte op dit blog. Maar ineens heb ik er weer zin in. Vandaag toch.
Vandaag was ik aan het mijmeren over een gedichtje dat ik leerde als kind en dat al onze ouderen nog kennen.
Daar alleen kan liefde wonen, daar alleen is 't leven zoet, waar men, stil en ongedwongen, alles voor elkander doet.
Aanleiding waren kleine gebeurtenissen. Zoals het moment, vorige week, toen ik, laat thuisgekomen met de boodschappen, besloot om eerst het eten maar alvast op het vuur te zetten. Jongste, ondertussen al zo goed als 16 jaar, kwam binnen, zag hoe de boodschappen nog in bakken op tafel stonden en begon ze ongevraagd weg te bergen. Deugd dat zoiets doet...
Toen ik een klein meisje was werd zo'n houding erin gepompt. Onder andere met een stichtend dichteke als dit. Ondertussen leerde ik wel dat je met "alles voor elkander doen" ook in overdrive kan gaan.
En toch vind ik het mooi. Toch denk ik dat het daarover gaat. Dat veel geluk te vinden is in dat heel eenvoudig, niet metend en berekenend, zorg dragen voor elkaar. In wederkerigheid.
En dus kwam dat gedichtje me weer voor de geest. En ging ik eens googelen naar de oorsprong ervan en of het misschien deel uitmaakt van een langere tekst. Dat laatste blijkt ook zo te zijn. En de dichter is Hieronymus van Alphen, de man die ook het overbekende oude kindergedicht "Jantje zag eens pruimen hangen" schreef. Hij leefde en schreef zijn gedichten in de tweede helft van de 18de eeuw, in de spelling van die tijd. Hier is het dus voluit:
Vader leeft met onze moeder altoos vergenoegd en blij, o, hoe lieven zij elkander, nimmer knorren zij als wij.
Toont er een iets te verlangen, dan zegt de ander: dat is goed. Moeder is het best tevreden, als zij iets voor vader doet.
Vader poogt altoos te weten, wat de wensch van moeder is, en hetgeen haar moet verveelen, geeft aan vader droefenis.
Vader gaf de beste perzik laatst aan Moeder met een zoen, hij wou zelf er niet van eeten: Klaartje, zouden wij dit doen?
Liefste zusje! Liefste broertjes! O, het strekt ons tot verwijt, dat wij dikwijls zoo krakkeelen, ach gij weet niet hoe 't mij spijt.
Kom, mijn liefjes, laat ons leven tot elkanders nut en vreugd! Laat ons pogen na te volgen vaders liefde en moeders deugd.
Daar alleen kan liefde woonen, daar alleen is 't leven zoet, waar men, blij en ongedwongen, voor elkander alles doet.
De grote vakantie is ruim halfweg. En mijn eigen vakantie is voorbij: vorige week al weer terug gaan werken. Met plezier overigens. Echt op verlof gaan is er niet bij geweest. Al kunnen de drie dagen bij Pa, half juli, toch wel tellen als vakantiedagen.
Met drie van onze kinderen bracht ik toen een namiddag door op het strand. Met weemoed terug denkend aan de tijd dat we elke vakantie een week naar zee gingen. En we op het strand samen forten bouwden en versierden met schelpjes. Forten die door de kinderen tevergeefs werden verdedigd tegen de opkomende vloed.
Die ene namiddag in juli hebben we ons ook geamuseerd. Dochter schiep uit zand een ietwat bejaarde zeemeermin. Ook zeemeerminnen blijven niet eeuwig jong! En wij verzamelden schelpjes voor haar staart.
Geen vakantiereis dus voor ons. Het lokt me wel om eens op reis te gaan. Maar dat dit nu niet zo is vind ik niet zo erg. Zo nu en dan géén wekker hoeven te zetten, eens lekker op je gemak zijn, van tijd tot tijd een fijne activiteit: ook dat is allemaal vakantie. En wat extra tijd om te lezen natuurlijk. Zalig. Daarbij, een boek lezen is ook een beetje op reis zijn toch?
"In de vakantie willen wij graag kamperen in de wei!" had Jongste, nog lang voor de vakantie begon, al eens meegedeeld. Met
"wij" bedoelde hij zichzelf en zijn twee vrienden, twee broers en ook
jongens met ASS, die hij kent van de buitengewone basisschool. Wij vonden het een goed idee en Jongste regelde één en ander met zijn makkers.
En vorige week was het dus zover, de kampeerdagen, waar ze zo lang naar hadden uitgekeken. De vader van de bezoekers leverde de tent en zou die ook mee opzetten.
Aan mij was het om voor eten en drinken te zorgen. En een oogje in het zeil te houden natuurlijk. Ik
had me in alle geval voorgenomen om me, achter de schermen, te
engageren om de jongens een paar onvergetelijk dagen te bezorgen.
Hoe
ze hun dagen zouden doorbrengen was me nog niet helemaal duidelijk toen
ik voor een matrasje nog even naar de winkel reed. Maar voor alle
zekerheid bracht ik nog een eenvoudige stuntvlieger mee. En een klein
gasstelletje, zodat ze iets te eten of te drinken zouden kunnen opwarmen
of koken.
Maar, eens het kamperen begonnen, werd me al gauw duidelijk dat er toch nog meer
initiatief van mijn kant moest komen: de jongens dreigden anders voor
een groot deel van de dag achter de computer te komen zitten. En dat kon
natuurlijk de bedoeling niet zijn. Voor jongeren met autisme is het niet gemakkelijk om zelf hun dag op te vullen of activiteiten te organiseren. Daarbij komt nog dat de meesten onder hen, nog intenser dan andere jongeren, verslingerd zijn aan de computer of andere elektronicaspellen. Niet erg als ze een deel van de tijd daaraan besteden: ze genieten ervan en komen er ook een beetje van tot rust. Maar wat de kampdagen van het drietal betreft zag ik in dat ze begeleiding nodig hadden om ook op een andere manier hun tijd samen door te brengen.
En zo ondernamen we twee korte uitstappen. Waarbij ik Jongste leerde hoe hij de bus moest nemen naar de stad. Zodat hij binnenkort zelfstandig met vrienden naar, bijvoorbeeld, de bioscoop zou kunnen gaan. Verder stelde ik hen voor te voet naar de supermarkt te wandelen om wat frisdrank en wat snoeperij in te slaan. Gaf hen een tafel vol ingrediënten, zodat ze zelf hun mini-pizza's konden samenstellen. Het was voor mij toch wat moeizaam zoeken naar een evenwicht tussen voldoende leiding geven en voldoende loslaten en ze hun eigen gang te laten gaan.
Ondertussen ontpopte mijn eigen Jongste zich tot een lieve en zorgzame "gastheer" voor zijn vrienden. Geen moeite was hem te veel. Ontelbare keren legde hij de afstand tussen kampplaats en keuken af om dingen aan te halen. En hij wist ook precies hoe ze de avonden door zouden brengen: hij wilde een echt kampvuur. En marshmallows, om aan een stokje in het vuur te houden. Met hulp van Echtgenoot kwam het vuur er en zaten de drie jongens er gezellig rond.
"Net als gewone jongens" dacht ik ontroerd. En juist dat "net als" deed toch weer een beetje pijn.
Ondertussen is het kamp weer opgebroken. Ik hoop van harte dat Jongste en zijn vrienden er heel erg van genoten en er wat van opgestoken hebben. Bij mij blijft de ervaring nog intens nazinderen.
Ondertussen ben ik, in mijn hoofd en op internet, naarstig op zoek naar mogelijkheden voor ontmoeting en vrije tijdsbesteding. Initiatieven voor jongeren met ASS, die zo gemakkelijk in een isolement dreigen te geraken, omdat ze hun draai niet vinden in het reguliere aanbod. En, ondanks dat laatste, mogelijkheden voor aansluiting met gewone jongeren ook. Want ooit gaan deze jonge mensen, gaat onze Jongste, zijn plek moeten vinden in de gewone wereld.
De huisdieren van onze zoons leven letterlijk en figuurlijk als kat en hond: ze zijn niet bepaald elkaars vriendjes. Toen Nina haar intrede deed, nu bijna anderhalf jaar geleden, hield poes Emilie zich lange tijd gedeisd. Maar tegenwoordig laat ze zich niet meer doen. Dan schrijdt ze door de kamer met een hooghartige blik. En als de hond te dichtbij komt kromt ze haar rug en begint te blazen. Nina is vele malen groter en vooral zwaarder, maar, hoewel ze de poes nieuwsgierig probeert te besnuffelen, houdt ze voor alle zekerheid maar een zekere afstand. Enfin, de hond en de kat samen in de leefruimte, dat brengt ergens altijd spanning mee.
Maar nu heeft de poes even rust. De hond is met vakantie. Neen, niet met haar baasje. Maar Dochter, die is gaan kamperen met enkele vrienden mèt honden, wou dolgraag Nina meenemen.
En zo ligt poes Emilie tegenwoordig prinsheerlijk te dutten in de hondenmand. Nu ze het hele territorium weer voor zich heeft, lijkt ze zich de grote overwinnaar te wanen.
Het zal haar nog tegenvallen. Morgen is de pret voorbij. Dan komt Nina weer terug thuis. Wie daar wel erg naar uitkijkt is Nina's baas. Oudste Zoon heeft zijn hond gemist.
Weer drukke tijden achter de rug. Van de hele bedoening rond het einde van het schooljaar tot eergisteren, toen Middelste Zoon jarig was. Jammer dat het er dan vaak niet van komt om daar iets over te verslagen op mijn blog. Nu heb ik vakantie, de eerste keer sinds ik werk in ons WZC. Ik heb me voorgenomen toch maar eens de tijd te nemen om op mijn stek nog één en ander te vertellen. Met terugwerkende kracht.
Eergisteren was er dus de verjaardag van Zoon. Tweeëntwintig jaar is hij ondertussen. We hebben het gevierd met een gezellig feestje met de lievelingsgerechten van Zoon: mosselen met frieten en tiramisu.
Anderhalve week geleden heb ik mezelf een (eenvoudige) spiegelreflexcamera cadeau gedaan. Een speelgoedje waarmee en waarover ik alles nog te leren heb.
Interessant oefenmateriaal zijn onze huisdieren. Interessant, maar daarom niet gemakkelijk, want zo vaak zitten die niet stil. Maar hier toch al een paar leuke plaatjes van onze poes Emilie en onze hond Nina.
In dezelfde academie als waar Jongste zijn
muziekexamen aflegde, maar dan in de afdeling "Woord" heb ik ook examen
gedaan. Openbaar examen zelfs, om de middelbare graad af te sluiten. Ik
volgde in de woordklas het vak "Welsprekendheid". In dit vak leer je
vooral om aankondigingen, presentaties, voordrachten voor publiek te
doen.
Nu, ik was die opleiding
niet bepaald begonnen omdat ik bij mezelf daar een bijzonder talent voor vermoedde en dat tot ontwikkeling
wou brengen. Of omdat het me wel wat leek om voor een groep mensen te
staan. Neen, helemaal niet. Ik sta absoluut niet graag voor publiek. Ik heb heel wat remmingen te overwinnen om dat te durven en te kunnen.
En
nu dit examen dus, voor een jury. Mijn hele truckendoos heb ik boven
gehaald om de plankenkoorts het hoofd te bieden: de rescue-spray van
Bachbloesems, een bad met kalmerende aroma's,... En natuurlijk het examen goed voorbereid.
En deze keer is het gelukt. De zenuwen kon ik onder controle houden.
Het
was best wel een hele brok, dat examen. Een gedicht voorlezen, twee aan
twee een stukje proza voorbrengen, een minuut lang vertellen over iets
wat ons gelukkig maakt. En het grootste en moeilijkste was het betoog:
een voordracht van 5 à 6 minuten over een vrij te kiezen onderwerp, iets
waar we voor wilden opkomen.
Pas nog, in mijn opleiding
Aanvullende Algemene Vorming, die ik in januari heb afgerond, hadden we
het nog gezien. Hoe zo een betoog moest worden opgebouwd. Leerstof die
me nu prima van pas kwam.
Mijn betoog had met mijn werk te maken. Ziehier wat ik met vuur wou en wil verdedigen:
Komt voor het jonge volk de examentijd weer in het vizier, in de muziekacademie is die volop bezig. Of wat onze Jongste betreft al helemaal achter de rug. Zaterdag nog speelde hij, samen met de jongens (en leraar) van het "instrumentaal ensemble" voor het groepsexamen.
Muziekschool
en al wat erbij komt kijken is voor onze puberzoon met ASS niet altijd
evident. Dit aankunnen lijkt voor deze jongeren uit het Buitengewoon
Onderwijs ook eerder uitzonderlijk te zijn.
Dit jaar was het geen
gemakkelijk jaar. Na de blokjesbrug bleek het toch een hele toer te
zijn om met de vernieuwde stand van de mond weer op het oude niveau te
komen. Ook de onbevangenheid waarmee hij in zijn basisschooltijd voor
publiek stond, was opeens helemaal weg. Jongste stond niet meer graag
in de kijker. En het uurtje algemene muziekcultuur, een verplicht vak op de academie, was hem veel en veel te druk. Jongste blokkeerde op de duur volledig.
Maar
met wat extra maatregels, genomen in samenspraak met, gelukkig,
begripvolle leraars en directie, lijkt de crisis nu toch overwonnen.
Jongste speelde vorige week voor het "openbaar" examen. Weliswaar een
"onvolledig examen" zoals dat heet, met de bedoeling om de overstap naar
de volgende graad een jaartje uit te stellen, maar toch. Hij stond er
weer en deed het prima.
En vorige zaterdag dus samen met de
jongens van het ensemble. Echt ontroerd was ik toen ik hem daar gewoon
tussen die bende zag staan.
Een bende ja, dat zijn ze wel, dat
groepje jonge gasten. Het werd geen stijf en officieel examen dus. Dat
was al meteen duidelijk bij eerste nummer, dat tegelijkertijd een ludiek
stukje toneel was dat eindigde in een dweperige "knieval" voor de jury.
En onze Jongste was er dus gewoon bij. Niet als de voortrekker of de grapjas van de groep, maar wat maakt het uit. Het lukte weer, en daar ben ik ongelooflijk blij en dankbaar om.
Dat was ik daarstraks aan het bedenken toen ik de onderdelen van de trompet van Jongste weer tot een bespeelbaar instrument in elkaar paste. Alle schuifbare onderdelen netjes inwrijvend met de ene olie en de ventielen met de andere. Het instrument, een nieuw sinds zijn eerste trompetje helemaal versleten bleek, gaf ik net z'n eerst grote onderhoudsbeurt. Daarvoor moet je ze helemaal uit elkaar halen, onderdompelen in een lauwwarm sop, en het buizenstelsel behoedzaam uitschrobben met een lange dunne borstel. Een fluitje van een cent ondertussen, al voelde ik me eerst niet zo zeker van mijn stuk, zo met dit nieuwe en prijzige exemplaar.
Wat een mens allemaal niet leert. Er zijn de dingen die je leert omdat je ervoor kiest om ze te leren. Zoals de cursus Excel die ik een poosje geleden volgde. Of mijn opleiding.
Maar met kinderen in huis leer je een heleboel dingen, waarvoor je eigenlijk niet gekozen hebt om ze te leren. Dan komt er zomaar van alles op je weg om te leren. Omdat je er door hun hobby's of schooltaken bij betrokken wordt. Zo kan ik, behalve een trompet een sopbeurt geven ook een harpsnaar vervangen (al is dat toch alweer een tijdje geleden). Ik weet hoe je voetbalschoenen onderhoudt en hoe je keeper-handschoenen wast en laat drogen. Ik leerde ondermeer de kunstenaar Pablo Gargallo kennen, leerde over planeten en over Afrikaanse instrumenten. Ik leerde wat een story-board is van een film, hoe een animatiefilm gemaakt wordt en wat "stop motion" is.
Alleen al dit jaar zijn er enkele onvermoede en wel zeer uiteenlopende onderwerpen de revue gepasseerd. Chinese lotusvoetjes. Proeven met grassoorten. De animatieserie Dimitri, hoe en waar die werd gemaakt.
En vorige weken nog heb ik me helemaal verdiept in de muziek van "The Lord of the Rings". Jongste moest voor de muziekschool een eindwerk maken dat z'n petje nog wat te boven ging. Moederlijke hulp was dus welgekomen. Niet helemaal mijn genre, die "Lord of the Rings". Al zijn het natuurlijk indrukwekkende films, met knappe muziek van de componist Howard Shore. En eens ik me er mee had in verdiept was het best interessant.
Ja, mama's moeten flexibel zijn.
Ondertussen heeft Jongste, vanavond nog, zijn trompetexamen afgelegd. Een mooi examen. Met zijn schone en blinkend opgewreven trompet. Wel een geluk dat hij ze thuis nog even probeerde vooraleer naar de academie te vertrekken: bij het eerste aanblazen deed het instrument het niet. Moeder bleek één van de ventielen er wat scheef in gestopt te hebben. Oeps, niet zo'n fluitje van een cent dus...
"Mag ik deze tekening hebben?" bedel ik bij Dochter. De tekening heb ik net gevonden tussen haar gerief, dat nog achterbleef in ons huis. Met dit werkje oefende ze het tekenen van hoofden en gezichten van oude mensen. Voor het filmpje dat ze maakte tijdens het eerste jaar van haar studie aan de hogeschool.
Dochter knikt. Ik mag hem hebben. "Wat ga je ermee doen?" vraagt ze nog "Hem in het rusthuis hangen?" Ik grinnik. Neen, toch maar niet. Zo flatterend zijn zijn die tekeningetjes niet bepaald voor wie oud is.
Een paasboom in de woonruimte. Gezellig. Maar sommige mensen uit onze leefgroep kunnen er moeilijk afblijven. Dus hingen wij de boom maar aan het plafond.
Zes uur in de avond. Ik ben net begonnen met het klaarmaken van de maaltijd. Bij de muziek van een CD-tje. Tamelijk luide muziek zelfs voor mijn doen. Opeens slaat de deur open en komt Jongste binnen. Met resolute passen stapt hij meteen op de CD-speler af en zet die op pauze.
"Wat nu?" denk ik verbaasd, maar voor ik iets zeggen kan staat hij met een brede glimlach voor mij en reikt me iets aan. Zijn schoolrapport. "Ooh je rapport! Ik kan het even niet aannemen, mijn handen zijn vuil, maar..", ik kijk recht in zijn triomfantelijke blik en glimlach, "... maar ik weet nu al dat het een heel goed rapport is!" Even later staat het eten op het vuur. Ik spoel mijn handen onder de kraan en veeg ze af aan mijn schort. Nu kan ik het rapport inkijken.
En het is inderdaad schitterend! Hij doet dat goed, ons kind, dat mag gezegd worden. Zijn taken en lessen zelfstandig plannen en studeren. Veel ouderlijke bemoeienis hoeft er niet aan te pas te komen. En met mooie resultaten dus.
Als ik daarna weer in de potten sta te roeren bedenk ik dankbaar hoeveel geluk we hebben met de school van Jongste. Hoe gelukkig we ons mogen prijzen dat onze zoon "onder dak" is, dat hij op een school zit waar met zijn problematiek rekening wordt gehouden. En waar hij tegelijkertijd een gewoon leerprogramma kan volgen en straks een normaal middelbaar diploma in handen heeft.
De school van Jongste wordt bovendien geleid door een schat van een directrice die bevlogen opkomt voor "onze mannen". Die ook nog wordt bijgestaan door een gemotiveerd team. Mensen die buiten hun opleiding allemaal een extra opleiding gevolgd hebben rond autisme en die dus bewust kozen voor deze doelgroep.
Zeer zeker zijn er in het gewone onderwijs ook gedreven leerkrachten. Maar ik hoorde er ook reacties waaruit ik kon opmaken dat mensen daar niet zitten te springen om de zoveelste leerling "met speciale noden" in de al volle klassen. Daarenboven kunnen jongeren als onze Jongste de drukte van zo'n grote klas helemaal niet aan.
Dat de Minister van Onderwijs daar maar allemaal rekening mee houdt bij zijn beslissingen rond meer of minder plaatsen in het Bijzonder Onderwijs. Dat het voor een flink aantal kinderen gewoon niet te doen is in een gewone klas.
En dat hij ook nadenkt over meer keuzemogelijkheden in het Bijzonder Onderwijs. Wie nu Opleidingsvorm 4 volgt in de A-stroom is in de meeste gevallen beperkt tot de richting Handel. Ook voor onze Jongste vind ik dat jammer. Want het hele domein "Wetenschappen" komt in deze richting eerder stiefmoederlijk aan bod.
Op 2 April was het de "Wereld Autisme Dag". Rondom deze dag ijverde Autisme Vlaanderen voor het erkennen van de bijzondere talenten die mensen met autisme vaak, naast hun beperkingen, ook hebben. Talenten die met wat begrip en aanpassing dikwijls kunnen ingezet worden op de gewone arbeidsmarkt.
Talenten ontwikkelen begint met een goede en aangepaste scholing. Ik wil er mee voor duimen dat er voor elk kind of jongere met ASS een gepaste leeroplossing gevonden wordt. Of die "gepaste" oplossing zich nu in of buiten het gewone onderwijs aandient.
Bij deze nog een dikke "dank u wel" voor al die mensen van de school van Jongste, bij wie hij en wij altijd terecht kunnen!
Op mijn werk hebben we vrijdag afscheid genomen van één van de coördinatoren, die voor velen van ons de rechtstreeks verantwoordelijke was. Per leefgroep hebben we, al dan niet al knutselend, iets ondernomen om haar te bedanken.
Voor onze leefgroep was het natuurlijk de animator die de verantwoordelijkheid droeg voor een attentie. Het werd een reuzegrote kaart met vooraan een mandala van papierrondjes die uit de knikkerverf-resultaten van onze bewoners waren gesneden.
En dan moet er bij zo'n kaart natuurlijk een tekst bij. Al schrijvend aan het tekstje mijmerde ik erover hoe alles wat we doen, of waar we aan hebben meegewerkt of een poosje hebben bijgedragen, dat dit alles toch ergens een afdruk achterlaat. Het zijn de vele, kleine "steentjes in de rivier op aarde", die mensen mee verleggen, zodat de rivier voor altijd een beetje anders stroomt.
Ook onze coördinator dus. Hieronder de tekst van haar dank- en afscheidskaart. Met de hartelijke wens voor veel werkplezier en mooie groeikansen in haar nieuwe job.
Je liep een eindje mee, tekende wat lijnen voor het huis, gaf het van je kleur.
Nu ga je een nieuwe weg, is je inbreng hier voorbij.
En zal de tijd het beeld vervagen,
toch blijft iets bestaan,
iets van jou in dit huis, iets van dit huis in jou,
zal net zo min vergaan als een voetafdruk in klei. jb
Tegenwoordig heb ik, ondanks het feit dat de opleiding voorbij is, toch weer huiswerk te maken. Ik volg een beginnerscursus Excel. "Waarvoor heb je dat nu nodig?" vroeg Middelste Zoon me nog. En eigenlijk had ik er niet echt een idee van waarvoor ik dat nodig zou hebben.
Een half jaar geleden is het pas dat ik voor de eerste keer het programma opende. En daar zat ik dan als een volslagen leek naar een maagdelijk blad met rechthoekige vakjes te staren. De eerste keren dat we Excel nodig hadden tijdens onze lessen wiskunde kon ik er geen touw aan vastknopen. Maar stilaan, en niet zonder de verbetenheid om het absoluut te willen kunnen, lukte het me toch enige geheimen van het programma te ontfutselen. En kon ik de tabellen en grafieken die we nodig hadden voor de basis van het onderdeel statistiek, zelfstandig maken.
Bijna gold het als het hoogtepunt van de opleiding: het moment dat ik begreep hoe het in elkaar zat en dat de eerste oefening lukte! Het programma was me ondertussen erg beginnen te fascineren. Ik wist het zeker: hier wil ik meer van leren.
Nu heb ik net de derde van de vijf lessen achter de rug. Nog altijd even fascinerend vind ik het. Dat mensen zoiets ingenieus kunnen uitvinden! De euforie van dat eerste moment dat ik een oefening snapte en kon maken, komt telkens weer een beetje terug.
Maar ik moet me reppen. Zowel tijdens de cursus zelf als bij de oefeningen die we thuis moeten maken. Mijn medecursisten zijn bijna allemaal mensen die in een kantooromgeving werken. Die toch wat vertrouwd zijn met het programma en vooral veel sneller op de computer dan ik. Thuis aan die oefeningen werken kost me heel wat gespannen nadenken. Gelukkig heb ik zoons aan wie ik al eens iets kan vragen. Maar het lukt me wel. Alleen ben ik zo ontzettend traag. Neen, een efficiënte boekhouder worden, dat zou er toch niet meer in zitten.
Dit weekend zijn Jongste en ik even gaan verpozen in Middelkerke. Weeral goed ontvangen bij Pa, die met zijn 82 jaar nog altijd de perfecte gastheer is. En dan het zalige weer! Veel volk buiten en op het strand. Soms nog voorzichtig genietend, want wie gelooft dat nu, zulke temperaturen op 9 maart?
"Zo'n warm weer, en dat in de winter!" merkte Jongste op. Echt iets voor hem, bij mij was het nog niet opgekomen dat het eigenlijk nog winter is. Maar strikt genomen en volgens de kalender is dat natuurlijk wel zo. Al denken de paasbloemen in het park van Middelkerke er toch anders over. Net als de viooltjes en tulpen op het terras van Pa.
Onze portie lucht en licht hebben we gehad. Wel al halverwege de namiddag naar huis gekomen, om files te vermijden. Want morgen gaat de wekker alweer om zes uur en stapt Jongste om tien voor zeven op de bus naar school. Spijtig voor hem is de krokusvakantie voorbij.
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
