Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
"Mama, we moeten nu eens beslissen wanneer het voor jou de "echte" Moederkensdag gaat zijn!" vond Dochter deze week. Daar is elk jaar wel wat discussie over. De tweede zondag van Mei wordt er tot over de landsgrenzen Moederdag gevierd. Ook de schoolkinderen knutselen dan gewoonlijk iets liefs in elkaar voor hun mama. Hier in Antwerpen zweert men echter bij de Moederdag van 15 Augustus. Mijn "grote mannen", zijnde Echtgenoot en Oudste Zoon, zijn ook die mening toegedaan. Grote kans natuurlijk dat ze zich op 15 Augustus weer afvragen: "Die tweede zondag van Mei, is dat niet de ware Moederdag?"
Jongste laat het niet aan zijn hart komen. Hij had zijn cadeautjes klaar. Ik moest er wel wat voor over hebben. Heel zijn kamer afzoeken, terwijl hij met een traag "koud-koud", of enthousiaster "warm-warm-héét" de aanwijzingen gaf. Het waren geschenkjes om u tegen te zeggen, wat hij gemaakt had op school. De verpakking van het eerste pakje gaf een frisgroene schort prijs. Helemaal door Jongste zelf gestikt op de naaimachine! In het andere zat een zelf geschilderd bloempotje waarin het gezaaide zaadje nog uitkomen moet. In de pot staat een satéstokje, met daaraan een zelfgeschreven versje bevestigd. Dat versje alleen al, zo ontroerend, zou al cadeau genoeg zijn geweest. Daarvan geniet ik stilletjes zelf.
Maar die zelfgemaakte schort, die wil ik u graag laten zien. Als fiere mama van deze schat van een zoon. (en nog een stuk of drie andere schatten van kinderen natuurlijk)
Eindelijk lenteweer. Zalig om buiten te zijn. Maar ik heb deze dag, na het strijken van een berg was, doorgebracht voor de computer. Ongelooflijk hoeveel werk er komt kijken bij onze studie. Ik volg mijn opleiding reuze graag. Maar daarstraks kon ik niet anders dan verlangend uitkijken naar de dag dat het voorbij zou zijn. Dat een zon- of vrije dag weer echt een zon- of vrije dag mag zijn, en niet meer peinzend en schrijvend moet worden doorgekomen.
Ook mijn blogske verpietert ervan. Tja, de computer lokt niet meer zo na het wroeten aan werkstukjes en verslagen. Maar nu wil ik hier toch eventjes komen zeggen dat ik nog leef. En u toewensen dat u ongelooflijk mag genieten van het voorjaarsgevoel. Tot volgende keer!
Op weg naar een bewoner, die ik boven moet gaan halen, zie ik een dametje, die op de stoel zit in het hoekje bij de lift. "Ha Mevrouw, bent u een beetje hier komen zitten?" vraag ik vriendelijk in het voorbijgaan. "Ja, ik zit te wachten..." antwoordt ze een beetje triest. "...Op niemand!"
Griep en andere toestanden gedijen niet goed bij ons: in ons gezin is er zelden iemand ziek. Dat geldt zeker voor Jongste. Maar op vrijdagavond is het anders. Jongste klaagt over keelpijn. En zaterdagochtend, als hij naar de muziekschool moet, voelt hij zich moe en zwaar. In de loop van de dag hangt hij vaak in de zetel en verraden zijn waterige ogen en rode koontjes de koorts. Het duurt een poos voor ik een deugdelijke koortsthermometer heb opgespoord, maar dan weten we het zeker: de thermometer wijst een kleine 38° aan. Jongste verklaart zichzelf officieel ziek. Die avond trekt hij vroeg naar bed.
De volgende ochtend klatert zijn heldere stem weer door het huis: "Ik voel me al veel beter!" Toch sleept hij zijn dekbed en hoofdkussen aan en installeert zich in de zetel. "Mama, ik heb honger!" roept hij even later "Of eigenlijk geen honger, maar wel zin in eten!" Hij is tenslotte ziek, en honger valt niet te rijmen met ziek zijn. "Mama, zijn er nog beschuiten?" Beschuiten horen er wel bij. "Neen, maar er zijn wel cracotten!" antwoord ik, haal het pak in de keuken en zet het naast hem op het tafeltje. Een aantal minuten is het stil. Behalve de overslaande stemmetjes op de televisie dan. Waarom zijn die gedubde kinderprogramma's altijd zo lawaaierig, vraag ik me weer eens af. "Mama, kan je een glas water brengen? Ik heb dorst!" "Zeg manneke!" zucht ik. Maar dan moet ik eraan denken wat hij doet als ik me niet lekker voel. Hoe hij dan van alles aanhaalt. Hoe hij me met alles wat hij maar verzinnen kan verwent. Want verwend worden is absoluut verbonden met ziek zijn!
Met een glimlach vul ik een groot glas water en geef het hem. Laat hem maar eens lekker zieken!
Voor de tweede keer is hij gerepareerd, de laptop van Dochter. Een apparaat van dat populaire merk. U weet wel, met dat aangevreten stuk fruit als logo.
Het is al een maand of drie geleden dat hij plotseling dienst weigerde. Een productiefout zou aan de basis liggen. Maar omdat het apparaat niet meer opstartte kon dat niet bewezen worden. De reparatiekosten zouden 1000 bedragen.
Het beestje was ruim drie jaar oud. Voor computers nogal bejaard om tegen een dergelijke prijs te laten repareren. Dus kocht Dochter een nieuwe, vaste computer. Want omwille van haar grafische studies kan ze niet zonder zo'n stuk vernuft. Wat nu gedaan met het oude apparaat? Meteen ermee naar het containerpark?
Maar dat was buiten het Lief gerekend. Het Lief van Dochter weet het één en ander van computers. Hij ging op zoek om het probleem op te lossen. En scharrelend op het internet vond hij een oplossing. Er was wel enig risico aan verbonden. Maar, met een apparaat dat eigenlijk al tot schroot was gereduceerd, kon hij dat risico wel nemen.
De oplossing zou zijn: het moederbord uit de computer halen en een poos "bakken" in de oven. Bakken dus: op 190°, en dat acht minuten lang!
Het euvel was namelijk dat er bepaalde solderingen aan loskwamen, door onvermijdelijke schokken tijdens het vervoer. Door die solderingen opnieuw te verhitten zouden ze zich weer vastzetten. Wel moest je er voor zorgen alle plastieken delen te verwijderen vooraleer het onderdeel in de oven te zetten. Iemand had, door dat te verzuimen, aan zijn actie een gesmolten USB-poort overgehouden!
Het Lief demonteerde dus de laptop, en bakte het moederbord, precies volgens de aanwijzingen. Toen hij daarna de computer weer in elkaar had gemonteerd (na een afkoelingsperiode vermoed ik), liet hij het aan Dochter om de Aan/Uit-knop in te drukken. Spannend moment dus, en wat gebeurde er?
Neen, geen ontploffing, geen gensters, geen electriciteitsuitval... Het apparaat werkte!
Enkele maanden heeft Dochter er weer plezier aan gehad. Tot haar computertje het weer opgaf. En nu doet hij het dus weer, na een herhaalde bakbeurt.
't Is niet dat hij nu zo betrouwbaar is. Gegevens worden meteen ook elders opgeslagen. Maar zolang het toestel het nog doet is dat mooi meegenomen. Gemakkelijk meegenomen in dit geval...
En zegt u nu zelf: een schoon gerief toch, een handige man in de keuken?!
Dankzij het vele huiswerk blijft Spinnenkopje nu even hangen. (de letterlijke spinnenkoppen ook!)
Ondertussen is de stage weer volop bezig. Met zo'n projectgroep is het, zeker in het begin, bijna meer overleggen dan met de bewoners bezig zijn. Maar als we dan naar de bewoners gaan, voel ik me weer als een vis in het water. Een fijn gevoel om bij de ouderen, met of zonder dementie, mijn "plek" te vinden.
Verder krijgen we heel wat huistaken mee naar huis. Zeer interessante taken. Over psychologische en ethische kwesties. Inzichten en technieken over hoe te werken met groepen.
Ik geniet ervan, al neemt het allemaal veel tijd in beslag. "Nadenktijd" en ook "groeitijd".
We tellen af, aan onze opleiding. Zullen blij zijn als we de eindmeet gehaald hebben.
Maar ik ga er spijt van hebben ook. Spijt dat het voorbij zal zijn.
Morgen is het de eerste stagedag met ons projectgroepje in het woonzorgcentrum dat ons werd toegewezen. We zijn er al een paar keer op bezoek geweest. Hebben al heel wat voorbereiding achter de rug. Onszelf kenbaar en "herkenbaar" maken hoort er ook bij. Zo hebben we een naam en een heus logo. Ons groepje heet "HARTENDRIE". Omdat we, ondanks dat we heel verschillende mensen zijn, alle drie ouderen een warm hart toedragen en hen op een respectvolle manier (trachten te) bejegenen. De drie harten, op een speelkaart apart van elkaar, zijn in ons logootje gegroepeerd. Het hartengroepje is voorzien van zorgende, koesterende armen. Niet "zorgen" in de zin van "betuttelen", neen. Wel in de zin van "behoeden". En wat er dan behoed moet worden? Dat vertelt onderstaand gedichtje:
Animatie is...
Animatie is... bezigheid bieden,
ouderen amuseren.
Ja, dat ook.
Maar veel meer dan dat is het
hun verhaal behoeden,
hun verhaal dat -zo zij wensen- zich lezen laat,
vruchtbaar gehoor zoekt, een bedding om te stromen.
En het is hen noden ook,
noden tot blijven schrijven aan dat verhaal:
de pen aanreiken, zo nodig de hand omvatten,
zodat hij of zij -geanimeerd- tot een hoofdstuk, -het slot?-
Vorige week typte ik een stukje van haar levensverhaal uit. Daardoor weet ik dat ze, voor het grootbrengen van een groot gezin er alleen heeft voorgestaan. Ik weet ook dat vorig jaar haar zoon Stan, na een slepende ziekte overleden is. Ella is niet meer naar de begrafenis geweest. Ze is al erg ver heen in haar dementieproces. Maar dat wil niet zeggen dat ze van niets meer weet, ze zich van niets bewust is.
Vanmiddag wil ik een foto van haar nemen voor in het afdelingsboek dat ik, als een uitgelopen stagetaak, aan het maken ben. Foto's nemen van mensen met dementie is niet gemakkelijk. Het dient met het grootste respect te gebeuren. Een door dementie getekend gelaat stop je niet zonder meer in een plakboek.
Nu onderneem ik, voor de tweede keer, een poging om Ella zo sereen mogelijk op de SD-kaart te krijgen. Meteen weet ik al dat het niet zal lukken. Haar gezicht heeft een ongelukkige, geagiteerde uitdrukking. Ik ga rustig naast haar zitten. "Ella, het gaat precies niet goed!" "Geef ze haar pop, dan gaat het meestal beter!" vertelt één van de verzorgsters, en biedt zelf de pop, waar Ella graag mee tuttelt, aan. "Neen, ik moet dat niet hebben!" weert Ella boos en duidelijk af. "U bent verdrietig hé!" probeer ik, als we weer onder ons twee zijn. Ella kijkt me een ogenblik aan, knikt vluchtig en kijkt dan weer weg. Dan begint ze aan haar rok te friemelen en te trekken. "Ik heb niks meer hé! Ik heb helemaal niks!" "Hebt u niks meer?" vraag ik, en dan na een momentje stilte "En wat heeft u dan nodig?" Ze kijkt me even vol aan: "Stan.., onze Stan..." antwoordt ze.
Ella mist Stan, haar zoon. Ze lijdt onder dat gemis, net zoals ieder ander die een dierbaar iemand verloren heeft. Mensen met dementie zijn zich soms nog van verrassend veel bewust!
Jongste lust heel graag kaas. Het liefst jonge. Hoewel belegen kaas er ook goed in gaat, weet ik uit ervaring. Alleen, wat hij noemt, "die bejaarde kaas", neen, die lust hij niet!
Al iets verteld over mijn "rapport" van vorig semester betreffende mijn opleiding? Wel, het was dik in orde! Fier heb ik de behaalde "deelcertificaten" in de dikker groeiende enveloppe gestoken.
En ondertussen zijn we weer een nieuw semester van de BAB-opleiding gestart. Het vijfde en tweede laatste. Hier werd onze klasgroep in kleine groepjes verdeeld, om samen iets uit te werken op een gloednieuwe, ons toegewezen, stageplaats. Erg spannend eigenlijk.
Het betekent ook een beetje afscheid van het woonzorgcentrum waar ik twee jaar lang stage liep. Met spijt, want ik mis onze mensen. Hoewel ik er af en toe nog zal binnenlopen, want ik had beloofd nog iets af te werken. Iets rond het zichtbaar en leesbaar maken van een stukje levensverhaal van enkele bewoners. Het levensverhaal van mensen, die door hun dementie niet meer bij machte zijn het te vertellen. Boeiend om enkele puzzelstukjes te ontdekken van het leven dat mensen geleefd hebben. Van wat ze soms doorstaan hebben. "Door-staan" in de zin van zich in zware omstandigheden "staande te houden". Zich erdoor slaan.
Zoals Ella. Ella die daar maar zit en enkel nog een beetje wartaal uitslaat, waar niemand iets van begrijpt. Maar ooit heeft ze haar vrouw gestaan. Na het overlijden van haar man, bleef ze achter met zeven kinderen tussen drie en veertien jaar. Ze moest ze toen, in bittere omstandigheden, verder alleen groot te brengen. Ze heeft het geklaard.
Wat een vrouw als Ella levens- en daadkrachtig bewerkstelligd heeft, daar kan niets of niemand ooit iets van af doen. Ook dementie niet.
Jakkie, wat een vieze geur! Hij moet dringend in bad. En wel nu meteen. Dit hebben we al te lang uitgesteld.
Ik loop vastberaden naar de badkamer, laat wat water lopen in de kuip. Maak er met flink wat zeep een sopje van. Leg de borstels klaar. Even is het nog wachten. Vanuit de belendende kamer klinken de laatste tonen van het Abbaliedje "Tank you for the music".
Ziezo, hij is klaar. Ik kan aan de wasbeurt beginnen. Eerst alles uit elkaar schuiven en schroeven. Dan onderdompelen, laten weken. Uitschrobben, afspoelen. Behoedzaam afdrogen. Op een zachte handdoek leggen om verder te laten drogen. Om de volgende ochtend weer netjes te monteren.
"Probeer eens of hij goed in elkaar zit!" draag ik Jongste op. Jongste zet aan, schroeft iets uit en er weer in. Probeert nog eens. Jawel, hij doet het.
Hij kan straks weer mee naar de les, zijn trompet. Helemaal schoon en zonder geurtjes.
Nooit vermoed dat zo een instrument bij tijd en wijlen een fikse sopbeurt nodig heeft!
Ik maak me op voor een fietstocht van vijf kilometer door de vrieskou naar huis.
Ik rits mijn jas dicht tot aan mijn kin. Trek mijn muts tot ver over mijn oren. Wind mijn sjaal twee keer rond mijn hals, schik hem tot bijna aan mijn neus en leg er een knoop in. Ik trek de dikke handschoenen aan.
Ziezo, klaar om te vertrekken. Van kop tot teen ingepakt, toegeritst, dichtgeknoopt.
Ik ga zitten op het zadel van mijn fiets, zet mijn voet op de trapper. Maar ineens word ik iets gewaar. Een onprettig gevoel. Een gevoel waarvan ik nu al weet dat ik het niet verdragen kan tot ik thuis ben. Iets dat nog opgelost moet worden. Nu!
Het bandje van mijn beha is van mijn schouder gegleden.
Klokslag om zes uur, die ochtend dat we onze kinderen lieten inschrijven, werden we binnen gelaten. De directeur deelde volgnummers uit, precies in de volgorde van de lijst die de coördinerende ouders hadden bijgehouden. En en passant deelde hij mee dat we bij de inschrijving een bepaald document, een verwijzing van het CLB, bij de hand hoorden te hebben. Wie het niet bij zich had, moest proberen dit nog te bemachtigen vooraleer hij of zij aan de beurt was. Of anders zijn volgnummertje maar ruilen met iemand die later gekomen was.. Mijn vage schrik werd ineens realiteit: ik was wel op school geweest voor dat bepaalde papier, maar wat ik had meegekregen bleek niet het juiste te zijn! Om half negen begon de inschrijving, en ik zou zeker bij de eersten aan de beurt zijn.
Daar zat ik nu, ver van huis, zes uur in de ochtend. Met het begerenswaardige nummertje 4 in de hand, maar niet het juiste document. En niemand die ik al zou kunnen bereiken. Het deed deugd om eindelijk (het was negen uur geleden, weinig drinken bleek bij alle vrouwen de meest toegepaste strategie) naar het toilet te kunnen. En de koffie was lekker warm. Maar ik kon er niet echt van genieten. Er overviel me een gevoel van paniek: de hele onderneming dreigde voor niks geweest te zijn!
Toch wou ik het niet opgeven. Zat tegen zevenen met de gsm in de aanslag. Diverse telefoons en sms-sen later, kreeg ik de klasjuf van Jongste te pakken. De juiste persoon op het juiste moment, zo bleek. Juf Evi zette haar tanden in ons probleem, en met haar enkele orthopedagogen van de huidige school en uiteindelijk het CLB. Met als schitterend resultaat: om 8u40, vijf minuten voor ik aan de beurt was om in te schrijven, rolde de fax met de gevraagde informatie binnen. Het juiste formulier was er!
Na de inschrijving ging ik nog het groepje mensen groeten, met wie ik tijdens het wachten gebabbeld had. Om hen succes te wensen. En dat is wat ik echt van harte ook hoop: dat het hen ook gelukt is!
Ik had het hier opgenomen voor mijn eigen kind, dat was ook mijn taak geweest. Maar echt, ik gunde het al die wachtende mensen zo. Elk kind, met of zonder beperkingen, hoort immers naar een geschikte school te kunnen gaan!
Maanden geleden wist ik het al, en had ik ook besloten: als het zover is zal ik het doen. Dan zal ik meedoen aan de waanzin aan de schoolpoorten, waarbij mensen soms urenlang in de rij staan in de hoop hun kind te kunnen laten inschrijven in de desbetreffende school. In ons geval: om Jongste te laten inschrijven in een middelbare school voor Buitengewoon Onderwijs.
Maar hoe dichter de datum naderde, hoe meer de spanning en de schrik groeide bij het vooruitzicht. Vooral de onwetendheid boezemde me angst in. Allerlei vragen spookten door mijn hoofd. Want hoe gaat dat nu eigenlijk precies? Hoe laat moet je er eigenlijk staan om nog op tijd te zijn? Heeft die school meer dan één ingang, en hoe weet je welke de juiste is? En als je er bent, hoe bewaak je dan je beurt, zonder dat het tot conflicten komt? Kan je het je dan veroorloven om, bij een nachtje door, toch een poos te gaan slapen? Wat als iemand het beurtsysteem aan zijn laars lapt?
Ook het lijfelijke welbevinden baarde me zorgen. Urenlang aanwezig zijn, wat slapen in een auto. Op veel kan je je voorzien. Tegen de kou een slaapzak en een heleboel dekens. Tegen de regen regenkledij en een paraplu. Tegen de verveling leesboeken en het mini-videoapparaatje met enkele films. Verder een picknick, water, een thermoskan met koffie. Maar de grote zorg, de àllergrootste zorg op dit gebied was wel: wat als ik naar het toilet moet? Want waar kan je dan heen als er geen toilet in de buurt is? Vooral vrouwen, zeg nu zelf, zijn dan vreselijk in het nadeel. Zelfs "iets" voorzien voor in de auto leek me moeilijk te doen. Want een gewone personenwagen, met aan alle kanten ramen, biedt een vrije inkijk. En in de buurt van zo'n wachtrij zouden vast op elk moment mensen kunnen langskomen.
Op de bewuste zondag begaf ik me op weg. Goed voorbereid. Over de gang van zaken nog wat inlichtingen gevraagd op de school zelf. En ik had ook aflossing geregeld: Middelste Zoon zou met enkele vrienden een poos de wacht overnemen, terwijl Oudste Broer samen met Pa en Schoonzus, mij zouden ophalen om ergens een hapje te gaan eten. En ik ook de gelegenheid zou hebben om naar het toilet te gaan.
Ruim een week geleden is het inmiddels, dit mini-avontuur. Een beklijvend mini-avontuur. Zo een school organiseert zelf helemaal niets bij een dergelijk gebeuren. Wellicht om het kamperen niet nog aan te moedigen. Als vierde in de rij wist ik al vlug dat Jongste verzekerd was van een plaatsje in de school. De ouders die eerst waren, (de allereerste had inderdaad een kampeerauto gehuurd en stond er al een etmaal eerder dan ik), organiseerden de hele boel. Legden lijsten aan waarop nauwkeurig de volgorde en het uur van aankomst werd genoteerd. Letten op of mensen, na het invullen op de lijst, ook ter plaatse bleven. Maakten voor alle zekerheid foto's van de rij auto's.
Er heerste een zekere opgewonden sfeer. Een vreemde mengeling van wedijver en verbondenheid. Ook al betroffen de inschrijvingen ook andere disciplines in de school, alle wachtende ouders stonden er voor een kind met een stoornis in het Autismespectrum.
Na enkele uurtjes slaap, een felle discussie buiten wekte me al om half vier, mochten we op maandagochtend om vijf uur de auto's tot op het terrrein rijden. Dan nog een uurtje wachten vooraleer we binnen mochten in het gebouw en vergast werden op een kop warme koffie of thee. Die wachttijd werd opgevuld door onderling gebabbel over het kind in kwestie en de kans op een plaats op de school. Over hoe lang we hier stonden ook en vooral dan over het "toiletprobleem" bij de dames. Eén mevrouw had in haar auto inderdaad gebruik gemaakt van het potje van haar kleinste kind!
Er hing een zekere zelfzekerheid over de "eerste" ouders. Een grote bezorgdheid over de mensen die pas 's nachts of 's ochtends waren aangekomen. Vaak was deze school hun enige hoop, en wanneer het hier niet lukte, moest de zoektocht beginnen naar een alternatief. Voor een kind, waarvan wordt ingeschat dat het zich niet zal redden in het gewoon onderwijs, hing heel veel af van dit moment.
En daar stond ik dus ook. De kansen te verdedigen van mijn eigen jongske. Met een mengeling van gevoelens: blijdschap omdat ik er op tijd bij bleek te zijn, twijfel over of dit echt wel de goede beslissing was voor ons kind. Mededogen met al die andere ouders aan wie ik het succes van "ingeschreven" te geraken ook zo van harte gunde, aangegrepen door de bijna moedeloze stressblik van ouders die nog maar pas op het terrein aankwamen.
Om zes uur werden we binnen gelaten in het gebouw. En wat toen gebeurde benam me toch nog voor de eerstvolgende uren de zekerheid en de hoop om er op tijd bij te zijn....
Een geschikte middelbare school vinden voor kinderen in het laatste jaar van de basisschool is telkens een spannend proces. Voor gewone kinderen is dat al zo. Er hangt zoveel van af. Bij de keuze van de school wordt immers een flink stuk van de jeugd van het kind bepaald. Scholen leggen verschillende accenten. Je kan kiezen op basis van die accenten, op basis van de waarden die je je kind wil meegeven. Maar verder kan je niet meer dan proberen "in te schatten" op welke school je kind het best zal gedijen.
Hoe veel te spannender is het vinden van een school voor een kind met Bijzondere Noden. En hoeveel beperkter de mogelijkheden. Onze Jongste verhuist volgend schooljaar naar het middelbaar. Een jaartje later dan gewoonlijk, zoals dat in het Bijzonder Onderwijs vaak gaat.
Eerst al is er de keuze tussen gewoon of Buitengewoon Onderwijs. Zou ons kind kunnen gedijen in een gewone school? Wij twijfelen soms. Maar in zijn (basis)school zijn ze formeel: daar luidt het telkens weer dat Jongste ook nu meer gebaat zal zijn met Buitengewoon Onderwijs. En zo begon vorig schooljaar al de zoektocht naar een school. We voelden al dat het spannend zou worden. We zagen in het Nieuws ook de beelden van mensen die, in een kampeerauto, stonden te wachten voor een schoolpoort in het Brusselse. Om toch maar zeker hun kind te kunnen laten inschrijven. Voor normaal begaafde kinderen met ASS zijn er immers weinig scholen in Vlaanderen. En véél te weinig plaatsen.
Voor Jongste wordt er een school in Opleidingsvorm 4, niveau Technisch Onderwijs, aangeraden. Opleidingsvorm 4 betekent dat de jongere op de school een "gewoon diploma" kan verwerven en later ingeschakeld kan worden in het normale arbeidscircuit.
Wij wonen in de omgeving van Antwerpen. Maar Groot-Antwerpen heeft zo een school niet. En dat voor een stad die zich een "Metropool" noemt. Dus werd het kiezen tussen een klein handvol scholen in heel Vlaanderen. Concreet kwamen er een viertal scholen in aanmerking, met bijna geen keuzemogelijkheden wat studierichtingen betreft. En, omdat de school altijd ver weg ligt van onze woonplaats, zal Jongste op internaat moeten gaan. Ook een moeilijke beslissing.
Zoeken naar een school in het Buitengewoon Onderwijs dus. Dat betekent al vroeg inlichtingen verzamelen. Over de school zelf natuurlijk, maar ook over de inschrijvingsprocedures. Want die blijken overal anders te zijn. Aanmelden, op tijd heraanmelden, je goed informeren over wat je moet doen om kans te maken op een plaats in de school.
Onze Jongste hebben we aangemeld op twee scholen. Bij één van die scholen is het gewoon afwachten tot ze laten weten of je kind er al dan niet "bij" is. Die beslissing is nog niet gevallen. Op de andere school moesten we er, daarnaar had ik al uitvoerig geinformeerd, op de inschrijvingsdag op tijd bij zijn. Concreet: je onderdompelen in kampeertoestanden.
Dat is wat ik vorige zondag-op-maandag heb gedaan. Een verslag hierover volgt nog.
Maar het resultaat mag u best al weten: onze Jongste is ingeschreven!
Bij deze zitten de examens er weer helemaal op. En hoewel het leren ervoor veel druk en spanning meebracht, vond ik het heel fijn om met de leerstof bezig te zijn. En op een bepaalde manier toch ook ontspannend eigenlijk. Studeren moet je ook leren. Het gaat me al beter af dan in het begin van de opleiding. Ik heb nu mijn methode om de leerstof te doorgronden, verbanden te leggen, te onthouden. Echt van buiten leren, rijtjes onthouden, gaat me iets moeilijker af. Hoe ik ze ook in mijn hoofd probeer te krijgen, telkens ontglippen me één of twee begrippen of sleutelwoorden. Nu worden er op de proeven zelden volledige rijtjes gevraagd. Maar toch ken ik ze graag. En ik heb hierin ook een systeem gevonden. De sleutelwoorden groeperen bijvoorbeeld. Of van de eerste letters een woord of een zin maken. Erg veel tijd om zo een zin in elkaar te puzzelen kan je er echter bezwaarlijk voor uittrekken. Het gaat hem dan niet over originaliteit of correcte taal, maar vooral of het je helpt de leerstof beter te onthouden. Soms kom ik dan op nogal bizarre, maar toch effectieve constructies. Zo ook bij ons laatste examen "Agogische Vraagstellingstypes" (alleen al de naam van het vak onthouden vergt een getraind geheugen). Van de eerste letters van negen sleutelwoorden uit de leerstof maakte ik de volgende zin:
"De Woef Van Sam Wil Best Blaffen Voor Piet."
Rare zin, ik weet het. Maar het werkte toch. Hoewel ik bij het inoefenen één keer het woord "Woef" had geruild voor "Hond", en dus het bijbehorende sleutelwoord niet kon vinden. Een andere zin luidde:
"Ba-By Vuur-Vlieg Fluit Te Luid."
Toegegeven, ook een onnozele zin. Maar ik weet hem nu nog. Welke de sleutelwoorden waren die leidden tot deze gekke woordconstructie? Oeps, daar moet ik toch weer even over nadenken. Maar dat is niet meer erg. Het examen is voorbij. Nu benieuwd naar het "rapport". Ik heb er een goed oog in. Twee derde van mijn opleiding zit er op, nog één jaar te gaan dus.
En lezer, zin in een spelletje? Misschien kan u uit de hoofdletters van mijn ezelsbrug-zinnen een grappige, leuke constructie knutselen. Probeert u het even? Ik ben eens benieuwd...
Nog een kleine week, dan zit het vierde semester van mijn opleiding er weer op. Nog twee te gaan dan. Nu zitten we weer volop in de "examens". Er hoort dus gestudeerd te worden. Ondanks de stapels was en andere huishoudelijke en buiten-huishoudelijke akkefietjes. Ondanks de kopzorgen die er zijn op dit moment. Of noem ze liever harte-zorgen. Daarvan zit je nooit zonder als je kinderen hebt. Maar soms komen ze opzetten als een noordwesterstorm.
Examens dus. Gisteren was dat het examen psychopathologie. Of zoals de formulering luidt: "De studie of wetenschap van geestelijk of psychisch lijden". Heel erg interessant deze cursus, die ons inzicht in en een overzicht biedt over de belangrijkste psychische stoornissen.
Donderdagavond zat ik dus ijverig te leren. Wou doorwerken tot een uur of elf. Maar ineens liep het mis. Ineens kreeg ik last van een joekel van een psychosomatische klacht. Hevige buikpijn. Tja, die "orgaanspraak", in dit geval mijn darmen die me vertelden dat de psychische belasting even te hoog was, kon ik toch moeilijk negeren. Dus besloot ik maar te stoppen en een lekker warm aromatisch bad te nemen. Kwestie van een "copingsstrategie" toe te passen om de stress te hanteren, nu de draaglast de draagkracht bleek te overtreffen. Erg belangrijk om een eventuele exogene depressie te voorkomen!
Voilà, dit en nog veel meer heb ik er van opgestoken. En het examen? Dat is naar mijn gevoel best goed verlopen.
Weer is het Nieuwjaar. en weer pieker ik me suf over wat ik u dit jaar wensen zal.
Wat zal ik u wensen? Hoe weet ik wat u graag heeft dat u wordt toegewenst? Hoe weet ik welke wens u past?
Misschien kies ik er wel één die, tot op de draad versleten, u al duizend keer is toegewenst. Zodat u hem, met een verveelde zucht, bij de verzameling eendere wensen legt.
En dat, terwijl misschien ergens een piepklein, heel speciaal, innig wensje al jàrenlang ongezien ligt te wachten. Een wens waarvan u al honderden keren hebt gedacht: waarom wenst me niemand déze? Stel u eens voor?
Daarom denk ik, vraag ik u: als u nu zelf uw wens eens kiest?
Zoek maar uit, rommel lekker in de grote stapel. Neem er gerust meer dan één, u mag best een beetje gulzig zijn. Wat denkt u van een stuk of zeven?
Trek ze één voor één uit de stapel. Draai ze om en om in uw hand. Wik ze. Hou ze een eindje van u af, zodat u ze beter bekijken kunt. Ruik eraan. Proef. Vergelijk.
Voel u helemaal vrij om te kiezen. Eén voorwaarde slechts: het moeten goede wensen zijn. Ingoede wensen. Wensen waarvan de vervulling u diep gelukkig maakt. En als het kan ook anderen. Maar dat had u natuurlijk al begrepen.
Eenmaal goedgekeurd, leg de wensen behoedzaam op een rij. De vurigste vooraan. Wissel nog als u dat beter lijkt. Neem rustig uw tijd. Ik wacht wel tot u klaar bent.
En dan, ja dan. Dan is daar het moment. Het moment dat ik u, een beetje plechtig, die bedachtzaam door u gekozen wensen zal toewensen.
Excuseer, dat wij u die zullen toewensen. Wij.
Uw wensen, uw zeven liefste wensen. Allemaal u toegewenst. En elke wens zeven maal!
Dat uw liefste wensen in vervulling mogen gaan in 2012!
Echtgenoot en ik, Jongste, Oudste zoon, Dochter en Lief, Middelste Zoon
Een drukke week achter de rug: examen, voorbereidingen voor Kerstmis, tandarts- en kappersbezoek met Jongste en dan nog het kerstconcert. Jongste was erbij, bij dat concert. Niet in hoedanigheid van trompetist deze keer, maar als lid van het jeugdkoor van de muziekschool. Zonder verpinken is hij namelijk dat koor ingestapt. Niet dat hij er zich zo bij voelt horen: de andere leden zijn allemaal tienermeisjes, een ietsje ouder dan hij. Hij voelt er zich nogal verloren, bij dat puberende volkje. Die niet liever doen dan babbelen over de middelbare school, waar Jongste zelf nog niet aan toe is, over kleren en allerhande meidenzaken. Neen, van dat babbelen en giechelen houdt hij niet zo. Maar zingen vindt hij naar eigen zeggen héérlijk. En dus fietst hij elke donderdag zonder mopperen naar de repetitie van het jeugdkoor. Tot wellicht op een dag zijn stem, hortend en overslaand, hem duidelijk zal maken, dat er in de nabije toekomst een toontje lager gezongen zal worden. Maar voorlopig gaat het nog goed, en kan hij net zo goed aan de hoge noten als het meisjesgezelschap.
Donderdag waren ze dus van de partij, het jeugdkoor van de academie, gekleed in zwart en wit: een twaalftal meisjes en één jongen. (Hier op de foto samen zingend met het volwassenenkoor)
Een bengelgezelschap met engelenliedjes, hier ook voor u als hartelijke kerstgroet!
Berre houdt heel erg van het fotootje van zijn vrouw, dat boven zijn bed aan de muur hangt. Het is een houvast voor hem. Maar deze ochtend heeft het spijkertje, waaraan het kadertje hangt, het begeven. Keer op keer vraagt Berre of iemand dat spijkertje weer in de muur kan slaan. En keer op keer krijgt hij als antwoord dat de klusjesman er niet is, en dat de zorgverleners op dienst geen hamer hebben. Wanneer die klusjesman dan komt? Dat is niet geweten. Vanmiddag. Of misschien pas morgen... De voormiddag is al een heel eind gevorderd en Berre heeft zeker al tien keer zijn vraag gesteld. En opeens is hij daar, de reddende engel, de klusjesman! Even later kom ik Berre tegen op de gang. "En, is het nu in orde? Met die foto van Mira?" Berre glimlacht. Neemt me bij de arm en leidt me zijn kamer in. Dan wijst hij trots naar de muur. En jawel, ze hangt er weer terug: zijn Mira in het kadertje. De ogen van Berre stralen!
Geluk? Het zit hem soms gewoon in een (eindelijk geslagen) spijkertje!
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
