|
In een trage rij schuifelen we stilletjes naar de ingang van de kerk. Een dame voegt zich tussen op onze hoogte. Ze heeft een kindje op de arm, dat een knuffel in de handjes houdt. Een jongetje is het, anderhalf jaar ongeveer. Met blauwe ogen en donkere haartjes die rond zijn mutsje krullen.
"Dat is de jongste van Nadine!" fluistert een mevrouw, met een hoofdknik naar het peutertje, een wat oudere dame in het oor.
"Die kindjes.." antwoordt die met een zucht ".. ze zullen hun moeder nooit kennen."
Ze begint aangedaan te schreien, met gebogen hoofd en zachte snikken.
En zo schuiven we het portaal door, honderden geschokte en bedrukte mensen, om de nabestaanden te groeten.
Nadine, 33 jaar slechts, is onverwacht overleden. Iets onverklaarbaars had zich in haar hersenen genesteld.
Behalve een echtgenoot, ouders, broer en schoonfamilie laat ze drie, nog hele jonge kindjes achter.
De echtgenoot neemt bij de gebedsdienst vele malen het woord. Hij heeft de gave van de taal en brengt op een ontroerende manier zijn liefde voor en zijn verdriet om zijn vrouw tot uitdrukking.
Mijn eigen link met de overledene betreft haar ouders, vooral de vader dan, die ik ken van de tijd toen ik nog bij Oudste Broer werkte. Ik zie de verslagen- en verlorenheid van die mensen. Ik moet denken aan de lange periode van verscheurend gemis en rauwe rouw die hen nog te wachten staat.
Is het door deze link dat ik deze tragedie vooral vanuit het oogpunt van de ouders voel? Hoe verschrikkelijk, hoe onvoorstelbaar erg moet het zijn om je eigen kind mee te grave te dragen.
Het leven is zo broos. Geen enkel recht kan je erop laten gelden. Een verlies als dit kan iedereen en elk moment overkomen.
Eens te meer beseffen we dit op zo'n moment.
Nu is het deze mensen, de geliefden en verwanten van Nadine, overkomen.
Ik hoop van harte dat ze zich in de komende tijd heel warm ondersteund mogen weten. Ook als het leven voor ons allemaal weer gewoon verder gaat.
|
