maandag 28 mei, 9 u 's avonds, ons Nele met het rugzakske op de luchthaven in Bangalore ...

na al de voorbije toestanden, die ik gehad met het zoeken van ons hotel, wou ik kost wat kost Bangalore vermijden maar ik had mijn vlucht pas de volgende ochtend om 6 uur.  
Ik twijfelde om al dan niet een goedkoop hotel te zoeken in de stad of op de luchthaven proberen te dutten.  De luchthaven bleek al gauw geen optie te zijn.  Een taxi-driver bood me voor 300 roepies zijn taxi aan om de ganse nacht in te dutten.  Het was verleidelijk maar ik dacht dat het wijzer zou zijn om een deftig bed te zoeken.  Mijn moeder zou waarschijnlijk stress krijgen als ze op mijn blog zou lezen dat ik de nacht heb doorgebracht in een taxi aan de luchthaven van Bangalore.     
Ik had gauw een hotel gevonden.  De Indische mannen waren al weer op wolkjes aan het lopen, toen ze een Westerse vrouw zagen.  Ik was nog maar net in mijn kamer of ik werd al gestoord met de meeste stomste redenen.  Even kordaat reageren en ze weten hoe laat het is.

Om 3 u 's nachts, op zoek naar een rickshaw om op tijd op de luchthaven te zijn.  In India weet je nooit wat de dag zal brengen.  Ik kon mijn vlucht niet missen.  Ik werd gedropt door een vriendelijke knul en na enige vertraging kwam ik om 9 u 's morgens aan in Calcutta.  De piloot deelde mee dat het enkel 32 graden was.  Man, man, man, 32 graden om 9 u 's morgens?!  

Ik dacht even de toeristische dienst op de luchthaven in Calcutta uit te proberen want ik had geen enkele gids van India meer en ik wou ergens een idee hebben waar naartoe te gaan.  Een taxi zou me 300 roepies kosten, te duur.  'If you want to have a bit more of an adventure, you always can take the local bus.', zei hij.  Ik dacht al; 'Snoepke, ik ben hier bijna 7 maanden in India. Ik ben al gewoon een local bus te nemen.'  Hij voegde nog toe, 'There will not be a lot of people on the bus right now, so it will be okay.'
Man, ik zag die bus ... 't was net een paardekarre vol met volk.  Stampvol.  Ik was amper de bus op of die was al in volle vaart vooruit.  Ik viel bijna achterover, nog een chance dat de BTT (de bus ticketverkoper) me vastgreep.  Stampvol was die bus, maar als ik zeg stampvol dan is dat ook stampvol.  Mensen hangen in trossen aan de buitenkant van de bus.  Dat zijn ook geen lijnbussen zoals bij ons, he.  Het zweet liep letterlijk van mijn kop. 
Ik werd gedropt, ik weet niet waar, maar ik vond al gauw het 'Salvation Army' guesthouse (75 roepies voor een nacht).  Ik was blij een douche te kunnen nemen maar het effect is slechts van korte duur.  90 % is humiditeit.  Het is te zot, ik hoop dat het vriest in Thailand.
Abi komt vandaag aan in Calcutta.  Ik heb ondertussen Joanne (56 jaar, Zuid-Afrika) en Lauren (Australie) ontmoet.  Het klikt goed met Joanne, het voelt een beetje als een moeder ...

Dit zijn de laatste uren in India momenteel en ik realiseer niet eens dat ik morgen naar Thailand ga.  Ik heb een super tijd gehad.  Het is een wondermooie ervaring geweest.  Ik heb ook beslist om terug te keren in augustus naar India.  Ik hoop een huisje te kunnen huren en mijn laatste maanden ergens in het zuiden te kunnen doorbrengen ... maar in het leven van een backpacker weet je nooit wat het uiteindelijk zal brengen. 
Ik blijf mijn motto volgen ... I go with the flow ...

Toedilidoe! 

30-05-2007 om 08:17 geschreven door Snoepke  

The most non-working time of my life ... en nauwelijks tijd om mijn weblog up te daten.

Na Amma te hebben geknuffeld, gingen we richting Cochin Fort. 
Provincie:  Kerala
Populatie: 1.15 miljoen
Schoon, heel schoon, amaai.  Het bevindt zich op een eiland, met pittoreske nauwe straten.  Nieuwe gebouwen waren verbannen in the late seventies en alles bleef bevrozen.  Het is 1 van de werelds fijnste natuurlijke havens.  Prachtig. 

Sai Baba riep al van ver ... het is moeilijk om 'the voice of a guru' te negeren.   Sai bevond zich in Kodaikkanal, hij heeft daar een buitenverblijfje.  Het lijkt meer een 5-sterren hotel maar who cares?
Na een vermoeiende busrit werden we 'ergens' om 3 u 's nachts gedropt.  We waren nog niet in Kodaikkanal.  Eerst wat chai, nog een chai, nog een chai ... en we waren wakker genoeg om te onderhandelen voor een taxi.  Het was me weer een rit.  De uitzichten waren verbluffend maar mijn maag was me eveneens aan het verbluffen.  Doorheen de heuveltjes van India, van links naar rechts, volle speed, volle bochten ... en een taxi driver die de woorden 'shanti shanti' (hindi voor 'beetje', 'op het gemak') amper leek te begrijpen. 
Kodaikkanal bevindt zich in de provincie Tamil Nadu en telt bijna 33 000 mensjes. Het is het oord voor de Indische toeristen.
Doodmoe kwamen we aan in een hotel.  Ze hadden ons 2 bedden gegeven in een mannen dormitorio.  Twee Westerse vrouwen en 10 Indische mannen in eenzelfde kamer.  Oordoppen! 
Vroeg uit de veren voor Sai.  Het zijn toestanden.  Wat mensen niet doen om een guru te zien.  We dachten al vroeg aan te komen tot we de rij zagen.  Na eindeloos wachten zagen we onze 'Sai'.  Sai was omgeven met mannelijk schoon, hij was volledig uitgedost in het oranje, zijn haar piccobello en vanuit zijn stijlvolle rolstoel groette hij het publiek.  Sai maakt blijkbaar een ferme indruk op de vrouwen, gebleit alom.  Abi was reeds in andere oorden en ik was supercontent te kunnen ontbijten.  Ik heb het efkes gehad met guru's.

Vanuit Kodaikkanal naar Pondicherry (14 mei 2007) ... (Provincie: Tamil Nadu, Populatie: 220 000).  Velen reizen naar Pondicherry voor een andere 'Ashram' van Sri Aurobindo Ghosh and 'The Mother'. 
Het was ons meer te doen voor 'the French quarter'.  Residentiele huizen met omringde tuinen, de typische zuiderlijke architectuur.  Ze hadden er zelfs echte 'bars', wat waarschijnlijk een hel is voor de vrouwen van 'the local men'.  De duur verdiende centen gaan op in zuipen.  Het was er te heet.  Voor het eerst konden we de hitte niet aan.  
Ondanks de schoonheid van de stad waren we genoodzaakt koelere oorden te zoeken ... voor de 3de maal Bangalore maar totaal een andere ervaring dan voordien. 

LOST in Bangalore!  First episode - 17 mei 2007!
Provincie: Karnataka
Populatie: 6,2 miljoen
Ik zou er een Indische vriend ontmoeten en Abi zou diezelfde dag richting New Delhi gaan om vervolgens Varanasi en Amritsar te verkennen.  We hadden al wat moeite ervaren om onze Indische vriend vanuit het juiste treinstation op te pikken (6 verschillende stations in Bangalore).  Je hebt zo van die dagen.  Het kan soms niet erger.  Het begint slecht maar het lijkt maar niet te stoppen.
Omstreeks 8 uur in de ochtend checkten we in in 'HMX Lodge' (een naam die ik niet meer vergeten zal).  Na een douche gingen we ontbijten, de stad verkennen, wat shoppen ... en de tijd kwam dichterbij om terug te keren naar het hotel.  Geen 1 van ons drieen die een idee had waar ons hotel bevond en wat de naam was.  We herinnerden vaag dat het in de buurt van een groene moskee lag. 
Man, in een stad van 6 miljoen mensen waar de straten pure chaos zijn, de ene shop tegen de andere waar ze allemaal dezelfde spullen verkopen.  Het is een drukke stad zoals in Europa, mensen zijn er niet altijd even vriendelijk, ze praten er amper Engels, moslims alom maar bijna geen enkele die een groene moskee weet liggen.  Onze Indische vriend kon nauwelijks communiceren met zijn eigen taal Malayalam (taal in Kerala).  Het duurde 2 uur vooraleer we die moskee hadden gevonden.  Abi en onze vriend begonnen de moed te verliezen.  Ik was al opgelucht dat ik mijn paspoort en kredietkaarten bij me had.  Ik ging even op mijn eentje op zoek maar gaf na een uur zelf op toen ik zelf verloren liep.  Na 4 uur hadden we nog steeds geen enkel spoor van ons hotel.  Abi moest haar trein halen.  Het eindeloos zoeken had me uitgeput en er zat niets anders op dan een ander hotel te boeken.
Na even te rusten gingen we opnieuw de straat op ... Bangalore by night, een totaal ander beeld.  The real life komt zichtbaar, drukte, chaos, daklozen, bedelaars, ... het waren de niet-toeristische buurten met schokkende beelden ... en dan plots ... ik herkende dat krot van een shop op de hoek van de straat.  Mijn intuitie zei me de straat te kruisen.  Na al dat zoeken hadden we het niet gevonden en dan even doelloos de straten ingaan ... en daar was het dan 'HMX Lodge'.  Wat een dag!  
De belangrijkste les van die dag ... always ask a bussiness card from the hotel!  

Ik had het gehad met Bangalore.  Vanuit Bangalore met de bus naar Chennai (pure gekte) en onmiddellijk met de bus naar 'Mamallapuram' (19 mei 2007).
Provincie: Tamil Nadu
Populatie: 12 000 mensjes
Super heet maar beeldig schoon!  Overal had je er 'workshops' met fantastische sculpturen.  Het is 1 van de meest bezochte Zuid-Indische steden, vol met historiek en stenen tempels.  Het zweet liep me van het gezicht.  Ik heb het nog nooit zo erg gehad.

De volgende bestemming ... Mysore (provincie: Karnataka, populatie: 742 300 mensjes).  Ik was direct verkocht.  Rust, nette straten, vriendelijke mensen, koelte, mooie gebouwen.  Na het 'Ranganathittu Bird Sanctuary' (voor pappie; mooie fotookes van mooie vogelkes volgen) en het 'Maharaja's Palace' te hebben bezocht, was het opnieuw tijd voor iets nieuws 'Ooty' (provincie; Tamil Nadu, populatie: 93 900 mensjes, hoogte: 2286 m). 
Het was er berekoud, mijn 2 beste vriendinnen wisten niet waar ze het hadden.  Ongelooflijk hoe zo'n korte afstand zo'n verschil in klimaat kan zijn.  Het deed me denken aan Belgie; koud, regen, regen, ... de straten stonden blank.  Mijn 'Liddle' slaapzakske was niet genoeg om de koude nachten in het zoveelste YWCA (nogmaals onze dierbare christelijken) tegen te gaan.  Ooty had zijn charmes, zeker weten maar het weer liet ons niet echt toe om alles te verkennen.

25 mei 2007 - busstation in Ooty
Het zou eigenlijk niet zo moeilijk moeten zijn om een bus te nemen naar Mettupalayam maar dit is India.  Dit is niet zomaar om het even welk land, het is India.  De grootste beproeving ooit ... geduld. 
Je zou denken dat buschauffeurs weten welke richting ze uitgaan met hun bus ... hmmm, no.  Het heeft ons een halfuur gekost om vanuit de 30 bussen te weten te komen welke bus uiteindelijk naar Mettupalayam gaat en elke chauffeur is ervan overtuigd dat het die ene bus is, totdat je bij die ene bus komt.  Om zot van te worden!  Zelfs mijn Indische vriend snapte deze soort service niet meer.
Aankomst in Mettupalayam ... een drukke stad, weinig te beleven maar het was het startpunt van 'the Blue Mountain Railway'.  De stoomtrein die doorheen 16 tunnels en 31 bruggen 'stoomt' en klimt op van 326 m tot 2193 m, doorheen thee plantages en bossen.  It was lovely!  Stoom volop in de neus maar prachtige surroundings.

Ze leken als kerstomaatjes ... lekker rood, klein, zoet, ... het waren pruimpjes.  Mijn buikje kreeg er maar niet genoeg van.  Oehlala ... ze waren zo zoet, meneer.
Oehlala, mijn buikske was serieuze stuiptrekkingen aan het vertonen.  Oehlala, intense pijn in de buik en in de midden van de nacht al de pruimpjes uitgespuwt.  Ik was een wrak.  Ik moet wat koortsig geweest zijn, doodmoe, no energy anymore, een ganse dag op bed en dutten!  Geen pruimpjes niet meer voor mij.  De eerste maal serieus kiwi van eten in India en dat in 7 maanden tijd.

Er zat niets anders op maar ik moest mijn trein halen van Coimbatore naar Bangalore.  Momenteel zit ik met mijn poepe in het internetcafe in het treinstation in Bangalore.  Vanuit Bangalore dien ik een vlucht te nemen naar Calcutta, ik denk dat ik ga pitten op de luchthaven, zeker weten dat ik daar mijn slaapbank niet zal vergeten.  Geen bussinesskaartje nodig deze keer.

28-05-2007 om 15:26 geschreven door Snoepke