Kathmandu (KTM) leek niet helemaal zoals ik het had voorgesteld.  Ik had eerder sombere indrukken.  De stad was grauw getint, het straatbeeld leek meer iets te hebben van een naoorlogse sfeer. 

Mijn missie was de Indische ambassade.  Ik had ondertussen al een aantal Amerikanen (Shannon, Vanessa en Sonia) en 1 Indier (Neeraj) ontmoet.  Ze hadden de Amerikanen naar India laten vliegen zonder een visum? en vanuit de transitzone werden ze onmiddellijk op een vlucht naar KTM gezet.
De eerste fase verliep vlot.  Na een uur in de rij te staan, kreeg ik een formulier met de mededeling dat ik volgende maandag terug mocht komen met mijn centjes voor mijn visum. 
Ik had dus een zee van tijd en we (Sonia, Neeraj en ik) besloten om te gaan 'trekken' voor een 4-tal dagen.  'Money man' van het agentschap 'The great adventure' wou me al KTM laten verkennen, achterop zijn moto.  Ik had hem al laten weten dat ik mijn 'BELGISCH' vriendje in Goa op me wachtte.  Sommige mannen willen het toch echt niet snappen, niet te doen.  Ik heb ondervonden dat ge beter bij jouw eigen nationaliteit blijft als ge een excuus van een vriendje moet gebruiken, dat komt meer geloofwaardig over.  Maar mannen geven soms niet op ... 
'Maybe you need a second boyfriend ...', zei hij me.
'A second boyfriend? Oh my God, no.  I already have so much problems with one boyfriend.  Can you imagine if I had two?', zei ik scherp.
Jongen, spaar me daar van ... 2 venten aan mijn kop maar 'money man' wilde het niet snappen.  Ge hebt soms van die venten ... 'They think that they are Gods gift to women.'

Nepal had iets speciaals wat India niet had ... croissants, chocoladekoeken en Cote d'or!  Man, feest, ik had mijn lading 'chocolade' mee voor mijn trekking.  Ik had Sonia al zot gemaakt met verse chocolademelk van Cote d'or, die ik voor het ontbijt zou klaarmaken.  Nadat ik Miss Alaska (Sonia) even had duidelijk gemaakt dat ze met haar Lonely Planet van 'Tibet' niet ver zou geraken in Nepal, begonnen we aan onze trek.
Het was super! Ik heb Nepal gezien zoals ik dacht dat het zou zijn.  De natuur was betoverend.  Het landschap was in kleine plateaus, omringd door besneeuwde bergtoppen.  Voor het eerst miste ik ook mijn thuis.  Ik ervaarde momenten die ik wou delen met mijn mammie en pappie.  Het tempo van het trekken zou wel iets lager liggen maar ze zouden er van hebben genoten, vooral mijn pappie!
De 'bagagedrager' en ik waren even voorop en de rest van de groep ging voor een 'shortcut'.  We zouden elkaar terug zien na een uurtje.  De 'bagagedrager' zei dat hij ook een shortcut wist.
Na 10 minuten klimmen zag ik enige twijfel bij hem. 
'Are you sure?', vroeg ik hem. Ik voelde mijn hart al bijna uit mijn lichaam springen van de inspanning.
'Maybe sure.', zei hij.
Wat voor een antwoord is dat?  Maybe sure.  Voor mij is dat 'not sure' en eigenlijk al 'yep, we zin de weuge kwit'.  Nog 10 minuten verder, 't zweet liep van mijn kop, mijn gezicht bloedrood, niet kunnen praten door het ferme klimwerk, ... en dan zegt die knul:
'We better go back.  Are you angry?'
Man, man, man, ... (nu ben ik aan 't lachen maar op dat moment ... en 't was weer een man)
'No, I'm not angry.', zei ik al puffend.
De knul bleef me maar vragen ... 'Are you angry?'
Man, daar zou je dus kwaad van worden, als ze je het 10 keer blijven vragen.
'I'm not angry but just go before me and just shut up!', zei ik kordaat en wijsend met mijn vinger dat hij moest blijven lopen.  (Mannen die niet weten op welk moment dat ze beter zwijgen ...)

Sedertdien was zijn naam 'Shortcut'.  Ik had toen ook besloten om bij de rest van de groep te blijven tijdens de trekking.  Sonia verblufte ons met haar energie wanneer ze bij de zonsopgang haar yoga deed, terwijl Neeraj eerder al aan het dromen was van zijn frisse pint bij de volgende stop.  Ik voelde me vertrouwd bij hen en we waren een goed team.
India blijft me verbazen.  Ik blijf mensen ontmoeten, die me steeds fascineren.  Sonia heeft creatieve talenten en maakt kunstwerken in glas.  Haar energie en lach stimuleerden me mateloos. 
Neeraj (Mr. chicken curry) was de wijze en de goeroe.  Zijn hart was puur en had de meest zonnige ogen ooit.  Hij was de master in data en gebeurtenissen, vooral 31 december 2005, de dag waar hij 15 glazen van 90 ml Johny Walker had gedronken en nog steeds 'the most behaved man' was.  Zijn ogen gaan wel niet meer zo zonnig geweest zijn.  Hij is zo 'behaved', zelfs wanneer hij op een punt in zijn verhaal kwam en zei '... there was something beyond romance'.  Ik schoot uit in een lach en zei prompt 'sex with other words, Neeraj, that's how we say it'.

Sonia was op de laatste dag nog haar benen in haar nek aan 't leggen, terwijl Neeraj en ik verlangden om de benen tot rust te brengen.  Ik was kapot maar ik had een supertrek achter de rug.

De volgende dag ... 3 uur in de rij voor de Indische ambassade om uiteindelijk 5 voor 12 aan de beurt te komen en te horen te krijgen dat ik mijn  500 roepies moest wisselen in gepast geld.  In 5 minuten zouden ze sluiten.  Een briefje van 500 roepies wordt nauwelijks aanvaard.  Het duurde 10 winkels voor ik het gewisseld kon krijgen ... wat een toestanden!  Juist op tijd en ik mocht in de namiddag terug om mijn visum op te halen.

Voor ik het wist, zat ik op het vliegtuig met mijn visum voor 'Incredible India'.


English version

Kathmandu (KTM) wasn't really like I thought it would be.  My first impressions were rather sober.  The city was tinted grey, the street ambience seemed to have something of the postwar feel.

My mission was the Indian embassy.  In the meantime I already met a few Americans (Shannon, Vanessa and Sonia) and 1 Indian (Neeraj).  The Americans flew to India without a visa and they have been put immediatly from the transitzone on a flight to KTM.  The first phase went quickly.  Only one hour in the queue, I had my form and they told me to come back next monday with the money for the visa.
I had plenty of time and we (Sonia, Neeraj and I) decided to go 'trekking' for 4 days.  
'Money man' of the agency 'The great adventure' wanted to show me KTM on the back of his bike.  I already mentioned that my BELGIAN boyfriend was waiting for me in Goa.  Some men really don't get it.  I noticed that you better stick with your own nationality when you have to use the excuse of a boyfriend, that's more believeble.  But some men don't give up ...
'Maybe you need a second boyfriend?', he asked me.
'A second boyfriend?  Oh my God, no.  I already have so much problems with one boyfriend.  Can you imagine if I had two?', I said sharply.
Boy, save me from that one.  2 guys in my head but 'money man' didn't want to get it.  You have some men ... they think that they are Gods gift to women.

Nepal had something special, something what India didn't have.  Croissants and 'Cote d'or' chocolate.  Man, party time, I had my chocolate reservoir with me for the trekking.  I made Sonia crazy with the hot chocolate milk, made of Cote d'or, that  I would make for breakfast.  After that I made Ms. Alaska (Sonia) clear that she wouldn't get far with her Lonely Planet of Tibet in Nepal, we started our trek.
It was great!  I have seen Nepal like I imagined.  The nature was incredible.  The landscape was in little plateaus, surrounded with mountains in snow. 
For the first time, I missed home.  I had moments that I wanted to share with my mum and dad.  The speed level of trekking would be a bit slower but they would enjoyed it, especially my daddy.
The 'porter' and I were a bit in front of the group, while the rest would take a shortcut.  We would see eachother again after an hour.  The porter said he also knew a shortcut.
After 10 minutes climbing I saw some doubt.
'Are you sure?', I asked.  I almost felt my heart jumping out of my body of the intensity of climbing.
'Maybe sure.', he said.
What kind of answer is that?  Maybe sure.  For me, that means 'not sure' and even 'yep, we're lost'.  After 10 minutes more, the sweat was running of my face, my face bloodred, hardly able to talk after all the climbing ... and then he says:
'We better go back.  Are you angry?'
Man, man, man ... (now I'm laughing but at that time ... and it was a man again)
'No, I'm not angry', I puffed.
The guy kept on asking me if I was angry.  Man, you would get angry if they keep on asking you 10 times.
'I'm not angry but just go before me and shut up.', I said, pointing with my finger that he had to keep on walking (man that don't know when they better keep their mouth shut).
Since that moment I called him 'shortcut'.  I wisely decided to stay with the group during the rest of the trekking.  Sonia kept on amazing us with her energy when she did her yoga at sunrise, while Neeraj was already dreaming of his fresh beer at our next stop.  I really felt comfortable with them and we were a good team.
India keeps on amazing me.  I keep on meeting people, that intrigue me.  Sonia has creative talents and makes art with stained glass.  Her energy and laugh stimulated me endlessly.  Neeraj (Mr. chicken curry) was the wise one, the goeroe.  His heart was pure and he had the most sunny eyes ever.  He was the master in date and history, especially 31 december 2005 he remembered quite clearly.  That day he drunk 15 glasses of 90 ml Johny Walker and still was the most behaved man.  I don't think his eyes were still so sunny at that time though.  He's so well behaved, that he was coming on a point during his story and said ... 'there was something beyond romance'.  I burst out laughing and said 'sex in other words, Neeraj, that's how we say it'.
Sonia was even at the last day still able to put her legs around her neck, while Neeraj and I hoped to get rest for ages.  I was knackered but I had a super trek.

The next day ... 3 hours in the queue again at the Indian embassy.  5 to twelve, 5 minutes before they close, it was my turn and I couldn't pay the exact amount.  I had to go out the embassy to change a note of 500 rupees, what is hardly accepted in Nepal.  It took me definitely 10 shops before someone could change me the note ... what a situation!  Just on time and in the afternoon I could go back to pick up my visa.

Before I realised, I was on the plane with my visa for 'Incredible India'.

  

31-01-2007 om 00:00 geschreven door Snoepke  

Te te terun te te te
Te te terun te te te ... 3u 's morgens, het signaal dat ik mijn bed uit moet ...

opdat ik niet voor de 3de keer in mijn leven mijn vlucht zou missen.  Ik had altijd een goed excuus ... 1 keer omdat ik een gratis beurt bij de Ierse kapper had (wat uiteindelijk mijn duurste knipbeurt ooit is geweest) en 1 keer omdat we te lui waren om te vroeg op te staan (wat ons uiteindelijk een combitrip doorheen Italie heeft gegeven).  Het zou me dus geen 3de keer overkomen ... nog een geluk dat ik al wat ervaring had met Indische afspraken ... best nog es bellen om na te gaan wanneer ze van plan zijn om op te dagen.
Mijn hottest guy on the beach had me zelfs nog bediend van mijn dagelijks ontbijt, mijn muesli met melk.  Ik ben zot van melk.  In Barcelona loop ik soms rond met mijn liter melk maar der gaat niets boven buffalomelk.

Ik was klaar voor mijn nieuwe trip; vanuit Goa naar New Delhi en vanuit New Delhi naar Kathmandu (Nepal).  't Zonnetje scheen in mijn gezicht en ik voelde me goed, toen ik met mijn voetjes op New Delhi's grondgebied stond.  Niets kon verkeerd lopen, ik had het gevoel alles onder controle te hebben.  Na eindeloos lang genoten te hebben van mijn portie chocolade in het zonnetje, een uur voor het inchecken, begaf ik me naar de hoofdingang van de luchthaven in New Delhi.
'You have to be in terminal 2, in the international airport.  This is the domestic airport.', zei dat ventje in zijn uniform die de ticketten controleert.
'What?'  Min herte woas in speedtempo aant slaan.  In welk land bouwen ze 2 verschillende luchthavens, 1 voor nationale vluchten en 1 voor internationale vluchten?  Enkel in India natuurlijk.  Geen mens, wel  ... geen Indier die me dat natuurlijk had gezegd.  'How far is the international airport?'
'30 km from here', zei datzelfde uniformventje.
Ik vond mannen in uniform plots heel wat minder aantrekkelijk.  Ik had weinig tijd ... weinig tijd te verliezen althans.
Hup de taxi in ...
Als je denkt aan New Delhi, wat komt er dan eerst in je op? Drukte, massa's verkeer en chaos, niet?  Ge kunt dus eigenlijk maar beter op de weg letten, dacht ik.  Ik weet niet wat die taxichauffeur zo ferm aan het bezien was in zijn achteruitkijkspiegel maar ik gaf vanuit mijn oceaanblauwe ogen al signalen dat hij maar beter vooruit kon kijken.  Ik denk dat hij probeerde te kijken onder mijn frou-frou of er daar geen 'zot' stond geschreven.
Wat doet die knul?  Hij doet toertje blok en dropt me terug aan dezelfde luchthaven.  Alsof alle toeristen achterlijk zijn?!  Voor hij stilstaat, steekt hij zijn hand uit om zijn 300 roepies voor de rit te krijgen.  Man, man, man, ... mannen.  Zo'n toestanden zouden me sprakeloos maken maar in een Indische tijdsnood ... laat ons zeggen dat die knul geen geluk had.  Ik ben een lief kind en ik heb eindeloos geduld maar er zijn momenten dat ik toch eerder arrogant en scherp kan reageren.  Hij had dan ook nog niet de chance dat hij van 't mannelijk geslacht was.  Ik vroeg mij of ik op zijn kop kon zien hoeveel breincellen hij had. 

Te crosse (met reeds 16 kg bagage) naar een autorickshaw ...  dat ging nieuwe dikke leute worden!  Met een autorickshaw op de autostrade in New Delhi, bestuurd door een Indische analfabeet aan een snelheid van 60 km/u. 
'International airport, pls.'  Die knul kijkt alsof hij doofstom is en geeft vol gas.  Daar zat ik dan in een autorickshaw in het volle verkeer op een autostrade ... Mijn eerste ervaring met New Delhi en ik zag er al niet zo naar uit om daar te belanden.
Die knul draait zich om met een brede glimlach, waar je eerder de tanden kon tellen die ontbraken dan dat er tanden waren en vraagt me welke richting hij moet volgen voor de luchthaven.  Mijn Hindi-taal is eerder beperkt en 'spellen' had absoluut geen zin met die knul.  Toestanden waren me dat toch weer, ongelooflijk. 

Uiteindelijk bereikte ik mijn bestemming.  Ik slaakte een zucht van opluchting en hoopte dat dit het was voor vandaag.  Ik had weer stuff genoeg om in mijn dagboek te schrijven ...

English version

Te te terun te te te
Te te terun te te te ... 3 am, the signal that I have to get up,

So I wouldn't miss my flight for the third time in my life.  I always had good excuses though.  The first time was because I could have a free Irish haircut (what eventually has been my most expensive one ever) and second time because we were too lazy to get up early (which gave us a combitrip through Italy in the end).  It wouldn't happen to me a third time ... thank God that I had already experience with Indian appointments ... better ring to check when they are planning to come. 
My hottest guy on the beach even served me my daily breakfast, my muesli with milk.  I love milk.  In Barcelona I had sometimes a litre of milk.  In India, nothing better then buffalo milk.

I was ready for my new trip, from Goa to New Delhi and from New Delhi to Kathmandu (Nepal). The sun was shining on my face and I felt good, when I was in New Delhi.  Nothing could go wrong, I felt like I had everything under control.  After endlessly enjoying my chocolate in the sun, an hour before check-in, I went to the main entrance of the airport.
'You have to be in terminal 2, in the international airport. This is the domestic airport.', said the uniformed guy that checks the tickets. 
'What?' I felt my heart bouncing full speed.  In which country to they built 2 different airports, 1 for the national flights and 1 for the international flights?  Only in India of course.  Nobody, well, no Indian had warned me.  'How far is the international airport?'
'30 km from here.' said the same uniformed guy.
I found men in uniform suddently less attractive.  I hadn't so much time ... not a lot of time to loose.
Hup, in the taxi.
If you think of New Delhi, what do you think of first?  Chaos and a lot of traffic and hassle, no?  You better watch the road, I think.  I don't know what the taxi driver was looking is his near view mirror but I made him clear with my oceanblue eyes that he better looked infront him.  I think he tried to look under my fringe to see if there wasn't written crazy.
What does that guy?  He makes a turn and drops me after 15 minutes on the same airport.  Just as if all the tourists are stupid?  Before he stops, he puts his hand out to get 300 rupees for the ride.  Man, man, man and men.  These kind of situations would make me speechless but on that moment ... well, let us say that that guy didn't have any luck.  I'm a nice girl and I have a lot of patience but there are moments that I can react sharply and arrogantly.  He didn't have the luck that he also was of the opposite sex.  I was wondering if I could see on his head how many braincells he had.

With full speed (already 16 kg luggage) to a moto rickshaw ... that would be a lot of fun!  With a moto rickshaw on the highway in New Delhi, driven by an Indian illiterate on a speed of 60 km / hour.  
'International airport, pls.'  They guy looks at me like he is gobsmacked and gives full speed.  There I was in a rickshaw in full traffic on a highway ... My first experience with New Delhi and I wasn't looking forward staying long.  The driver turnes around with a big smile, where you could count all the missing teeth and askes me which direction he has to follow for the airport.  My hindi language is rather limited and spelling wouldn't make any difference with that guy. 
Situations that I had again, unbelieveble.

Finally, I reached my destination.  I was relieved and I hoped that was it for today.  I had stuff enough to write in my diary.
 

29-01-2007 om 00:00 geschreven door Snoepke