Het was tijd voor warmere oorden. Eerlijk ... ik zag er tegenop om de aangename noordelijke rust te verlaten en opnieuw terecht te komen in 'the crowd'.  Het bezorgde me innerlijke onrust maar ik wou Varanasi voor geen goud missen. 

Na een eerder slapeloze nacht op de trein zette ik met pijn in de buikstreek mijn eerste stappen in Varansi.  Mijn enige bezorgdheid, terwijl ik de bedelaars straal negeerde, 'Waar is de exit?'.  Ik wou in het station ook mijn ticket voor Agra (Taj Mahal) al boeken en mijn blonde haarbos viel al van 100 m ver in het vizier van een Indier, die dacht een dure rickshawrit te kunnen verkopen aan me. 
Er zijn een aantal soorten van venten waarvan ik echt zot word ... dat was er zo 1.  Zonder vragen nam hij het woord over aan de balie om mijn ticket te boeken voor Agra ... zo'n toestanden moeten ze niet doen met zo'n feministische, onafhankelijke, zelfstandige en pijn-in-de-buikstreek-hebbende vrouw als ik.  De knul was mij aan het opjagen in mijn meest non-working-time-of-my-life en dan blijven zagen om mij een rit aan te bieden tot in het centrum voor 120 roepies.  Die zag zeker 'zot' op mijn kop staan.  Die denkt waarschijnlijk dat er geen pillen bestaan in Europa om zotheid tegen te gaan, ik dacht dat hij er wel een aantal van kon gebruiken.  Amaai, zo'n vent die zijn mond geen moment kan toehouden (nog zo 1 waar ge niet aan uitgehuwelijkt wil worden).  Der is er dan nog een ander soort vent waarvan ik zot word maar dat is voor later in 't verhaalke.
Met een ander koppel backpackers deelde ik uiteindelijk een rit naar Assi Ghat voor slechts 30 roepies.  

Mijn eerste indruk van Varanasi was datgene wat ik had van India in het algemeen ... vele kraampjes, koeien, chaotische verkeerstoestanden en afval.  Oh, ik vergeet nog de Indische corruptie.  Onze rickshaw-driver werd gestopt door de politie en hij bood de agent spontaan 5 roepies aan om verder te kunnen rijden.  De agent nam het geld aan maar gooide met veel minachting het geld terug alsof hij in zijn volle eer werd beledigd.  Mij leek het eerder dat de agent het geld wou aannemen maar in dezelfde fractie van de seconde dacht dit niet te willen tonen voor het 'blanke oog'.  De driver diende naar de agent toe te stappen en diende hem 10 roepies te betalen.  Wij zullen die goedkope rit niet vlug vergeten, iets zegt me dat de rickshaw-driver het ook niet vlug zal vergeten ...  zo werkt dat dus in India, dat is waarschijnlijk een soort van peage dat die gasten moeten betalen.

De pijn baarde me echt wel zorgen.  Het voelde eerder aan als spierpijn maar het voelde wel heftig.  Ik had slaap nodig.  24 dagen heeft het geduurd om mijn eerste serieuze dip te hebben.  Only-Jane-without-Tarzan-in-India spelen, eiste wat zijn tol.  Ik ben niet het type dat lang alleen kan zijn ... in India is dat anders want hier kan ik enkel alleen zijn als ik me opsluit in mijn kamer.  Het huilen stond me toen wel nader dan het lachen maar ik wou er echt niet aan toegeven.  Ik ben een doorzetter en ik wil mij dan op geen enkele manier laten kennen.
Enkele uurtjes slapen en de moed herpakken ...
 
Varanasi, de city of Shiva (de vernietiger).  Mij leek het eerder 'de city of cowshit'.  Het heeft wat tijd gekost om volop te kunnen genieten van Varanasi maar het is 1 van de toppers! 
De stad waar de Hindu's hun zonden wegwassen in de Ganges en waar de meeste intieme ceremonies rond leven en dood plaatsvinden. 
Ik heb nog nooit zo'n stad gekend als Varanasi, overwhelming maar magisch, betoverend ... De stad is een doolhof van kleine nauwe straten, die slechts 2 tot nog geen 3 m breed zijn, te nauw om verkeer door te laten en enkel toegankelijk voor dier en mens.  Het is te zot voor woorden.  De huizen, gebouwen zijn er als het ware gewoon neergeplofd zonder enige logica.  De ene steeg bied altijd wel een uitweg tot een andere, ook al is dat wat even zoeken.  Geen tegel die recht ligt, koestront hier-daar-overal, trapje af, trapje op, afval hier-daar-overal, meestal 90 graden bochten,  ... en bijna de horens van een koe in mijn maag.  Ik heb een koe in zijn achterste moeten duwen om een steeg in te kunnen, nen khoe gerd nie van t zelve e.  Te zot, echt te zot maar super de max! 

In de namiddag had ik Olaf (duitser) ontmoet, die 1 week in India was om een Indisch huwelijk bij te wonen.  Content gelijk een kind om een volwassen op niveau gesprek te hebben ...
Samen liepen we de 'ghats' af, die grenzen aan de rivier.  Er zijn er een 80-tal.  Je gaat van het ene platform op het andere, geen uiteinde van een ghat die logisch grenst aan de andere, gewoon van de ene trap op de andere en kinderen die naar je toekomen om bloemen te verkopen ...
'only 5 roepies for good luck, didi'. 
Didi (ik) zei: 'No, no, thank you.' 
'please didi, for good luck'
Didi zei: 'Didi 2 times with foot in cowshit, good luck enough for didi.'
Na twee maal mijn voeten te hebben gezegend in koestront, kijk je wel je doppen uit.

De 'Harishchandra Ghat' is een crematie ghat en een Indier bood ons vriendelijk en spontaan de uitleg van de crematie aan, zonder enige verwachtigen ... yeah right, dacht ik al bij mezelf.  Bij een Indier is niets zonder een reden en keer op keer stel je hetzelfde vast.  't Was weer van dadde ... hij wou ons plots de 'silkfactory' tonen.
Over de ganse lengte 'ghats' had je 's avonds ceremonies.  Elke 'ghat' versierd met kaarsen en bloemen, allemaal pure gezelligheid en heerlijke rust. 
Ik had een verrassende dag gehad maar ik wou vroeg op bed ... de pijn was nog niet geminderd, dus even rustig aan.

Ik ben absoluut niet zot van water, vooral als ik de bodem niet zie.  Ik ben zot van reizen maar 't zal niet via het bootje zijn ... de gedachte dat die boot zinkt, niet weten hoe diep die is ... neen laat maar zitten, ik crash liever neer met de vlieger maar je kunt Varanasi niet echt beleven zonder een boottrip op de Ganges.
Ondertussen had ik Rakesh ontmoet.  50 roepies voor een boottrip, a bargain, spotgoedkoop ... In mijn beleving en ook voor de bestwil van Rakesh had ik een Catalaans vriendje (ook een ras dat ge liever niet aan den haak slaat).  Ik had den indruk dat Rakesh wat aan het verdrinken was in mijn blauwe oceaanogen ... swat, liever dat hij verdrinkt in mijn mooie oogskes dan ik in die Ganges-affaires want man, daar wil je nog joen kljine tjin nog nie instekn.  Er was enige twijfel toen ik de boot zag ... voor mij waren het een aantal planken tegen elkaar geslagen maar het was aan het drijven en niet aan het zinken, dus laten we het maar doen.
Ik had bewust gekozen om de boottrip in de late namiddag te doen ... de romantische ziel kwam in me op en ik had gelijk ... de zwoele kleuren die de Ganges overdekte, het was betoverend.  Tevens benieuwd of er geen lijken zouden boven drijven (zwangere vrouwen, kinderen jonger dan 11 jaar, mensen gestorven door een slangebeet, lepra-zieken en 'holy men' cremeert men niet, men gooit de lijken in 't midden van de Ganges).  De Ganges-visjes knabbelen aan de lijkjes en de Indische mensen knabbelen aan de Ganges-visjes ... geen visgerechten voor mij hier in Varanasi.
Rakesh toonde me de stad.  Dat is het voordeel van alleen te reizen, je hebt veel contact met de plaatselijke bevolking en ze brengen je op plekken die andere toeristen helemaal niet te zien krijgen.  Ik had een eindeloos uitzicht over de stad vanuit het dakterras van een restaurant maar de enige klanten op dat dakterras ... hmm ... ondanks mijn serieuze relatie met mijn catalaan bleef Rakesh eindeloos in mijn ogen verdrinken ... 'my honey, my sweetie ... beautiful eyes and such gold hair'.  Oh my God!  Er kwam niets anders uit.  Zot werd ik.  Ik had plots een grote grote behoefte om ALLEEN te zijn ... without tarzan.  Ik werd er echt pissig van, dat is het soort man die het niet kan snappen, nog erger, niet wil snappen ... hopeloos zijn die gasten.   

De volgende dag ... ontdekt dat ik mijn trein naar Agra had gemist.  Ik dacht dat zaterdag 1 december was maar het was al de tweede.  Grrr ... 263 roepies weg, 'rustig Nele, het is wel iets typisch voor jou', dacht ik weer bij mezelf, 'dat komt wel goed, nieuw ticketje boeken, komt wel goed'. 
Ondertussen genoot ik verder van Varanasi en had ik tijd om stil te staan bij een ander fenomeen ... in Varanasi pissen de Indiers in het rond zonder een boom nodig te hebben.  Echt!  Ik heb het op foto, zelfs Olaf vond het vreemd ... en als je erbij stilstaat ... die boom moet toch psychologisch iets bijdragen bij mannen, maar blijkbaar niet bij de Indische mannen.  Er is weinig verlegenheid (laat ik het zo zeggen) om te boeren, scheten te laten, te krabben aan de intieme delen, ... in het openbaar. 
Op zondag zat de Ganges vol met mannen en vrouwen, lekker aan het pootje baden in de heilige rivier ... en na een fantastische tijd in Varanasi te hebben beleefd, was het tijd voor mijn volgend tripje ... AGRA!

English version

It was time to go to warmer places.  To be honest ... I wasn't looking forward to leave the wonderful northern peace and to end up again in the crowd.  It gave some commotion inside me but I didn't want to miss Varansi for any gold of the world.

After a sleepless night on the train I made with pain in my belly my first steps in Varanasi.  My only concern, while I was ignoring the beggars, 'Where is the exit?'.  In the same station I wanted to book my trainticket to Agra (Taj Mahal) and some Indian had from 100 m far my blond hair in his sight, that thought he could sell an expensive rickshaw-drive to me.
There are a few kind of men that make me crazy ... that was one of that kind.  Whithout asking he took over the word at the counter to book my ticket to Agra ... this kind of tricks they don't have to pull with such a feministic, independant, autonomic and having-pain-in-the-belly woman as me.  That man was driving me in a hurry and that in my most non-working-time-of-my-life and he kept on bothering me to offer me a ride to the center for 120 roepies.  He probably saw 'insane' on my head.  He probably thinks that there are no pills in Europe to cure madness, I thought he could use some of these pills.  Oh my God, such kind of man that can't keep his mouth shut for one minut (another one you don't want to have as an arranged marriage).  There is also another kind of men that makes me crazy but that's for a little bit later in this story. 
In the end I shared a rickshaw to Assi Ghat with 2 other backpackers for 30 roepies.

My first impression of Varanasi was that what I had of India in general ... a lot of little shops, cows, chaotic traffic and garbage.  Oh, I forget the Indian corruption.  Our rickshaw-driver was stopped by the police and he offered spontaneous 5 roepies to the agent to continue his ride.  The agent accepted the money but with a lot of contempt he threw the money back, just like he was so insulted in his honour.  It seemed rather that the policeman wanted to accept the money but in the same moment thought that he didn't want to show this for the 'white eye'.  The driver went up to the agent and had to pay him 10 roepies.  We will not forget this cheep ride, and something says me that even the rickshaw-driver will not easily forget ... so this is the way it works in India, it was probably a kind of 'peage' the man had to pay to the agent.

I was really concerned about the pain.  It felt like pain on my muscles but it was very strong.  I needed sleep.  24 days it took before I had my first serious bad moment. Only-Jane-without-Tarzan-in-India playing, was getting to much for me.  I'm not the type that can be alone for a long time ... in India it's different because I only can be alone when I lock myself up in my room.  I almost felt like crying but I didn't want to let it come so far.
A few hours sleep and then I have to pull myself together ...

Varanasi, the city of Shive (the destroyer).  I thought it was more the 'city of cowshit'.  It took some time to enjoy entirely of Varanasi but it was one of the toppers!
The city where Hindu pelgrims come wash away their sins in the Ganges and where the most intimate rituals of life and death take place.
I have never known a city like Varanasi, overwhelming but magical ... The city is a labyrinth of alleys, that maybe are 2 till 3 m broad, to narrow for traffic and only accessible for animal and man. It's to crazy for words.  The houses, buildings, ... it's like they are put down without any logic.  The one alley always gives a way out to another alley, even if you have to look for it a bit.  Not one tile that is right, cowshit here-there-everywhere, a few stairs up, a few stairs down, garbage here-there-everywhere, most of the time 90 degrees bends ... and almost the of a cow in my stomach.  I even had to push a cow in his backside to go into an alley. To crazy, really to crazy but super de max!

In the afternoon I met Olaf (a german), that was 1 week in India because he was invited for an Indian marriage.  So happy as a child I was, just to have an adult conversation ...
Together we walked along the 'gaths', that borders on the river.  There are around 80 ghats.  You can go from the one platform to the other, not one ghat that matches another ghat, from the one stair into the other and children that come to you to sell flowers ...
'only 5 roepies for good luck'
Didi (me) said: 'No, no, thank you.'
'please didi, for good luck'
Didi said: 'Didi 2 times with foot in cowshit, good luck enough for didi.'
You're carefull after blessing your feet 2 times in cowshit, I can tell you.

The' Harishchandra Ghat' is a cremation ghat and an Indian offered spontaneously to explain the cremation, without any expectations ... yeah right, I already thought.  With an Indian nothing is without a reason and you figure that out time after time.  And it was again the same ... suddenly he wanted to show us the silkfactory.
Every evening you had over the long string of gaths ceremonies.  Every 'ghat' was decorated with flowers and candles, all very intimate and peaceful.
I had a nice surprising day but I wanted to go early to bed ... the pain was still not less, so I better took it a bit slowly.

I'm not totally fond off water, especially if I don't see the bottom.  I love travelling but it will never be with a little boat ... just the thought that the boat will sink, without knowing how deep it is ... no, leave it, not for me, I rather crash down with the plane but you can't experience Varanasi without a boat ride along the Ganges.
In the meanwhile I had met Rakesh.  50 roepies for a boat ride, a bargain, so cheap, ... In my fantasy and more for the well-being of Rakesh, I had a catalan boyfriend (not the kind of race you really want to catch).  I had the impression Rakesh was drowning in my ocean blue eyes ... anyway, rather he's drowning in my beautiful eyes then I'm drowning in that Ganges-thing.  Seriously, you wouldn't want to put your little toe in it.  There was some doubt when I saw the boat ... for me it were just a few planks nailed together but it was driving on the water, so I thought to give it a try.
I chose to do the boat ride in the late afternoon ... a romantic feeling came up and I was right ... the stiffling colours that covered the Ganges, it was fascinating.  At the same time, I was curious if there wouldn't appear any bodies (pregnant women, children younger then 11, people that died of a snake bit, leprosy-ill people and 'holy men' are not cremated but they throw the bodies in the middle of the Ganges).  The little Ganges-fishs nibbles on the bodies and the Indian people nibbles on the Ganges-fishes ... no fish dishes for me here in Varanasi.
Rakesh showed me the town.  That's the advantage of travelling alone, you have a lot of contact with the locals and they bring you to places that you don't get to see as tourist.  I had an endless view on the rooftop of a restaurant but the only customers on that rooftop ... hmm ... despite my serious relationship with my catalan boyfriend, Rakesh kept on drowning in my eyes ... 'my honey, my sweetie, ... beautiful eyes and such gold hair'.  Oh my God!  There wasn't coming out his mouth then this.  I was getting nuts.  Suddenly I had a big big desire to be ALONE ... without Tarzan.  I really was getting pissed off, that's the kind of men that can't get it, even worser want get it ... they are hopeless.

The next day ... I discovered that I missed my train to Agra.  I thought that saturday was 1 december but it was already the second.  Grrr ... 263 roepies gone, 'relax Nele, it's typical you', I thought, 'but it will be okay, just buy a new ticket and it will be okay'.
In the meanwhile I enjoyed more of Varanasi and I had the time to realize another phenomenon ... in Varanasi Indians piss around without needing a tree. Really!  I have it on a picture, even Olaf found it very rare ... and if you think about it ... that tree must have some psychological meaning for men, but apparently not with Indian men.  There is not a lot of shyness (let me put it that way) to farg, to scratch their intimate parts, ... in public. 
On sunday, the Ganges was full with men and women, taking a bath in the holy river ... and after spending a lovely time in Varanasi, it was time for my next trip ... AGRA! 

06-12-2006 om 12:58 geschreven door Snoepke