The most non-working time of my life ... en nauwelijks tijd om mijn weblog up te daten.
Na Amma te hebben geknuffeld, gingen we richting Cochin Fort. Provincie: Kerala Populatie: 1.15 miljoen Schoon, heel schoon, amaai. Het bevindt zich op een eiland, met pittoreske nauwe straten. Nieuwe gebouwen waren verbannen in the late seventies en alles bleef bevrozen. Het is 1 van de werelds fijnste natuurlijke havens. Prachtig.
Sai Baba riep al van ver ... het is moeilijk om 'the voice of a guru' te negeren. Sai bevond zich in Kodaikkanal, hij heeft daar een buitenverblijfje. Het lijkt meer een 5-sterren hotel maar who cares? Na een vermoeiende busrit werden we 'ergens' om 3 u 's nachts gedropt. We waren nog niet in Kodaikkanal. Eerst wat chai, nog een chai, nog een chai ... en we waren wakker genoeg om te onderhandelen voor een taxi. Het was me weer een rit. De uitzichten waren verbluffend maar mijn maag was me eveneens aan het verbluffen. Doorheen de heuveltjes van India, van links naar rechts, volle speed, volle bochten ... en een taxi driver die de woorden 'shanti shanti' (hindi voor 'beetje', 'op het gemak') amper leek te begrijpen. Kodaikkanal bevindt zich in de provincie Tamil Nadu en telt bijna 33 000 mensjes. Het is het oord voor de Indische toeristen. Doodmoe kwamen we aan in een hotel. Ze hadden ons 2 bedden gegeven in een mannen dormitorio. Twee Westerse vrouwen en 10 Indische mannen in eenzelfde kamer. Oordoppen! Vroeg uit de veren voor Sai. Het zijn toestanden. Wat mensen niet doen om een guru te zien. We dachten al vroeg aan te komen tot we de rij zagen. Na eindeloos wachten zagen we onze 'Sai'. Sai was omgeven met mannelijk schoon, hij was volledig uitgedost in het oranje, zijn haar piccobello en vanuit zijn stijlvolle rolstoel groette hij het publiek. Sai maakt blijkbaar een ferme indruk op de vrouwen, gebleit alom. Abi was reeds in andere oorden en ik was supercontent te kunnen ontbijten. Ik heb het efkes gehad met guru's.
Vanuit Kodaikkanal naar Pondicherry (14 mei 2007) ... (Provincie: Tamil Nadu, Populatie: 220 000). Velen reizen naar Pondicherry voor een andere 'Ashram' van Sri Aurobindo Ghosh and 'The Mother'. Het was ons meer te doen voor 'the French quarter'. Residentiele huizen met omringde tuinen, de typische zuiderlijke architectuur. Ze hadden er zelfs echte 'bars', wat waarschijnlijk een hel is voor de vrouwen van 'the local men'. De duur verdiende centen gaan op in zuipen. Het was er te heet. Voor het eerst konden we de hitte niet aan. Ondanks de schoonheid van de stad waren we genoodzaakt koelere oorden te zoeken ... voor de 3de maal Bangalore maar totaal een andere ervaring dan voordien.
LOST in Bangalore! First episode - 17 mei 2007! Provincie: Karnataka Populatie: 6,2 miljoen Ik zou er een Indische vriend ontmoeten en Abi zou diezelfde dag richting New Delhi gaan om vervolgens Varanasi en Amritsar te verkennen. We hadden al wat moeite ervaren om onze Indische vriend vanuit het juiste treinstation op te pikken (6 verschillende stations in Bangalore). Je hebt zo van die dagen. Het kan soms niet erger. Het begint slecht maar het lijkt maar niet te stoppen. Omstreeks 8 uur in de ochtend checkten we in in 'HMX Lodge' (een naam die ik niet meer vergeten zal). Na een douche gingen we ontbijten, de stad verkennen, wat shoppen ... en de tijd kwam dichterbij om terug te keren naar het hotel. Geen 1 van ons drieen die een idee had waar ons hotel bevond en wat de naam was. We herinnerden vaag dat het in de buurt van een groene moskee lag. Man, in een stad van 6 miljoen mensen waar de straten pure chaos zijn, de ene shop tegen de andere waar ze allemaal dezelfde spullen verkopen. Het is een drukke stad zoals in Europa, mensen zijn er niet altijd even vriendelijk, ze praten er amper Engels, moslims alom maar bijna geen enkele die een groene moskee weet liggen. Onze Indische vriend kon nauwelijks communiceren met zijn eigen taal Malayalam (taal in Kerala). Het duurde 2 uur vooraleer we die moskee hadden gevonden. Abi en onze vriend begonnen de moed te verliezen. Ik was al opgelucht dat ik mijn paspoort en kredietkaarten bij me had. Ik ging even op mijn eentje op zoek maar gaf na een uur zelf op toen ik zelf verloren liep. Na 4 uur hadden we nog steeds geen enkel spoor van ons hotel. Abi moest haar trein halen. Het eindeloos zoeken had me uitgeput en er zat niets anders op dan een ander hotel te boeken. Na even te rusten gingen we opnieuw de straat op ... Bangalore by night, een totaal ander beeld. The real life komt zichtbaar, drukte, chaos, daklozen, bedelaars, ... het waren de niet-toeristische buurten met schokkende beelden ... en dan plots ... ik herkende dat krot van een shop op de hoek van de straat. Mijn intuitie zei me de straat te kruisen. Na al dat zoeken hadden we het niet gevonden en dan even doelloos de straten ingaan ... en daar was het dan 'HMX Lodge'. Wat een dag! De belangrijkste les van die dag ... always ask a bussiness card from the hotel!
Ik had het gehad met Bangalore. Vanuit Bangalore met de bus naar Chennai (pure gekte) en onmiddellijk met de bus naar 'Mamallapuram' (19 mei 2007). Provincie: Tamil Nadu Populatie: 12 000 mensjes Super heet maar beeldig schoon! Overal had je er 'workshops' met fantastische sculpturen. Het is 1 van de meest bezochte Zuid-Indische steden, vol met historiek en stenen tempels. Het zweet liep me van het gezicht. Ik heb het nog nooit zo erg gehad.
De volgende bestemming ... Mysore (provincie: Karnataka, populatie: 742 300 mensjes). Ik was direct verkocht. Rust, nette straten, vriendelijke mensen, koelte, mooie gebouwen. Na het 'Ranganathittu Bird Sanctuary' (voor pappie; mooie fotookes van mooie vogelkes volgen) en het 'Maharaja's Palace' te hebben bezocht, was het opnieuw tijd voor iets nieuws 'Ooty' (provincie; Tamil Nadu, populatie: 93 900 mensjes, hoogte: 2286 m). Het was er berekoud, mijn 2 beste vriendinnen wisten niet waar ze het hadden. Ongelooflijk hoe zo'n korte afstand zo'n verschil in klimaat kan zijn. Het deed me denken aan Belgie; koud, regen, regen, ... de straten stonden blank. Mijn 'Liddle' slaapzakske was niet genoeg om de koude nachten in het zoveelste YWCA (nogmaals onze dierbare christelijken) tegen te gaan. Ooty had zijn charmes, zeker weten maar het weer liet ons niet echt toe om alles te verkennen.
25 mei 2007 - busstation in Ooty Het zou eigenlijk niet zo moeilijk moeten zijn om een bus te nemen naar Mettupalayam maar dit is India. Dit is niet zomaar om het even welk land, het is India. De grootste beproeving ooit ... geduld. Je zou denken dat buschauffeurs weten welke richting ze uitgaan met hun bus ... hmmm, no. Het heeft ons een halfuur gekost om vanuit de 30 bussen te weten te komen welke bus uiteindelijk naar Mettupalayam gaat en elke chauffeur is ervan overtuigd dat het die ene bus is, totdat je bij die ene bus komt. Om zot van te worden! Zelfs mijn Indische vriend snapte deze soort service niet meer. Aankomst in Mettupalayam ... een drukke stad, weinig te beleven maar het was het startpunt van 'the Blue Mountain Railway'. De stoomtrein die doorheen 16 tunnels en 31 bruggen 'stoomt' en klimt op van 326 m tot 2193 m, doorheen thee plantages en bossen. It was lovely! Stoom volop in de neus maar prachtige surroundings.
Ze leken als kerstomaatjes ... lekker rood, klein, zoet, ... het waren pruimpjes. Mijn buikje kreeg er maar niet genoeg van. Oehlala ... ze waren zo zoet, meneer. Oehlala, mijn buikske was serieuze stuiptrekkingen aan het vertonen. Oehlala, intense pijn in de buik en in de midden van de nacht al de pruimpjes uitgespuwt. Ik was een wrak. Ik moet wat koortsig geweest zijn, doodmoe, no energy anymore, een ganse dag op bed en dutten! Geen pruimpjes niet meer voor mij. De eerste maal serieus kiwi van eten in India en dat in 7 maanden tijd.
Er zat niets anders op maar ik moest mijn trein halen van Coimbatore naar Bangalore. Momenteel zit ik met mijn poepe in het internetcafe in het treinstation in Bangalore. Vanuit Bangalore dien ik een vlucht te nemen naar Calcutta, ik denk dat ik ga pitten op de luchthaven, zeker weten dat ik daar mijn slaapbank niet zal vergeten. Geen bussinesskaartje nodig deze keer.
Na 'The Big Chill' festival gingen we richting Trivandrum, een iets drukke stad. Het had me niet zoveel te bieden en na een verblijf in het WYCA, een christelijk guesthouse, waar we in de zak zijn gezet door onze lieve barmhartige samaritanen, had ik het volledig gehad. Elk interpreteert blijkbaar de boodschap van God op z'n eigen manier.
Anyway, de volgende bestemming was Kovalam. Het is een kleine gemeenschap en ik zou er echt lange tijd kunnen verblijven. Het is er nu wat te heet voor me. Het klimaat draait me volledig zot. Mijn hormonen lijken momenteel niet meer normaal te functioneren, mijn gezicht zit vol puisten (champignons springen nog niet eens zo vlug uit de grond als mijn puisten) en het enige wat ik 24 uur ruik, is mijn eigen zweet. Ik zou mijn eigen parfumerie kunnen beginnen met de liters zweet, die ik dagelijks zijn gang laat gaan.
Kanyukumari, het zuidelijkste punt van India, waar de 3 oceanen (Indische Oceaan, Bay of Bengal, Arabian Sea) samenkomen. De zonsondergang maakte ons stil. Het was subliem. Onze laatste maand lijkt een drukke maand te worden. Onze tijd is beperkt en er valt nog veel te bezien. Na Kovalam kwamen we aan in Varkala, waar de hormonen van de Indische jongens totaal aan 't flippen gaan en deze keer niet van het warme weer. Klein, een hippie plaats maar niet echt mijn ding. Ondertussen zou Abi in Mysore een vriendin ontmoeten en ik ging terug naar Kovalam.
We zouden elkaar na een week terug ontmoeten om 'the big' Amma te ontmoeten. Amma, 'the hugging lady' (de knuffel madam), waar gans India zot van is. Het zou een spirituele energie geven. Mijn eerste ervaring in een Ashram. Man, man, man, ik zag de Westerse toeristen en die gasten nemen dat allemaal wat te serieus op, zunne. Het leek me meer een sekte, gans in 't wit gekleed om hun maagdelijkheid te uiten (yeah right) en waar ze zich volledig toewijden aan Amma. De legende zegt dat Amma op zeer jonge leeftijd een sterke connectie voelde met God. Haar boodschap is het geven van liefde, wat zij doet via een knuffel en een wuffel. Amma doet daadwerkelijk enorm veel goede dingen voor de mensheid. Haar filosofie is echt wonderbaarlijk en diep. Mensen komen van ver voor die ene knuffel van Amma. Ik had van Amma nog nooit gehoord maar veel backpackers hadden goeie ervaringen. Het moment was gekomen ... ik stond daar met mijn ticketje in de rij ... te wachten om Amma te knuffelen. Abi was al gans aan 't flippen van de stress en ons Nele had wel zin in wat moederlijke liefde. Het is een schoon mens en ik twijfel niet aan haar goeie intenties maar de ganse entourage ontgoochelde me. Amma's helpers leken wat in een andere wereld te zijn dan ik. Het leek me allemaal wat te geforceerd, ik heb er niet de spiritualiteit gevonden, waar velen over spraken ... Het eten was er wel super goed, het zou mijn cholly niet zo veel goed doen op lange termijn. Ik was blij terug in 'the real world' te zijn.
We zijn momenteel in Cochin ... het doet me wat denken aan Brugge maar dan op z'n Indisch. Vanavond gaan we een stapke verder, een busrit van 10 uren, 't zal weer dikke leute worden!
Abi wil kost wat kost naar Sai Baba gaan, een andere guru met z'n Ashram. Die knul is bekender dan Amma ... moet ik nog meer zeggen? 't Zal daar nog zotter zijn dan bij Amma. Ik ben al benieuwd welke aliens we daar tegen het lijf gaan lopen. Ashrams zijn totaal mijn ding niet. Sai Baba geeft geen knuffels ... we mogen wel knielen en zijn tenen aanraken. Ik kan al niet wachten ...
zaterdag 21 april 2007; Kovalam (provincie Kerala)
We zijn inmiddels in Kerala, in het zuiden van India. Gisteren zochten we afkoeling aan een zwembad van een hotel. Dikke leute totdat een Indische man me vastgreep en me probeerde te kussen ... Ik moet je niet vertellen welke scene dat heeft gegeven. Full power was ik!!
Kerala is beeldig mooi. Kovalam wordt gekenmerkt door kleine steegjes van 1.5 m breed en elk steegje heeft zijn eigen shopjes. De omgeving is zo groen. De temperatuur bedraagt 40 graden. En voor het eerst hebben we bliksem, donder en regen gehad. Wauw! Het was magisch. Abi en ik waren letterlijk aan het dansen in de regen.
Ik zit vol met bedvlooien maar na een zoveelste huwelijksaanzoek is dat gauw vergeten.
Special news; Abi en ik hebben ons ticket geboekt voor Thailand. Op 31 mei gaan we vanuit Calcutta andere oorden verkennen!
English version
Saturday 21th of april 2007; Kovalam (state Kerala)
In the meantime, we are in Kerala, in the south of India. Yesterday we were looking for some refreshment at a pool of a hotel. Big fun till an Indian man grabbed me and tried to kiss me ... I don't have to tell you which kind of scene that gave. I was full power!!
Kerala is lovely. Kovalam has little alleys of 1.5 m wide and every alley has his own shops. The environment is so green. The temperature reaches 40 degrees. And for the first time we had lightening, thunder and rain. Yeehah! Abi and I were litteraly dancing in the rain.
I'm full with bedflees but after another marriage proposal you forget the flees easily.
Special news; Abi and I have booked our ticket for Thailand. On 31th of May we are going to explore new spots.
27 maart; aankomst Om beach in Gokarna, guesthouse Sangam
Het was weer tijd om te budgetteren. Om beach ... een prachtig strand aan de 'Arabian Sea', omgeven door rotsen. Ondertussen is het laag seizoen. Er zijn nauwelijks toeristen te bespeuren en slechts enkele 'guesthouses' zijn toegankelijk. Langzaamaan merk je de klimaatverschillen. De temperaturen stijgen elke dag en het laat je niet toe om intensieve activiteiten te doen. Voor het eerst zag ik een bewolkte hemel. [Ik stond in de open douche en ik had het gevoel in Belgie te zijn. Het voelde goed.] De zee toont steeds vaker zijn natuurlijke krachten. De golven zijn overweldigend, soms op het beangstigste af. Het doet je stilstaan dat de mens niet altijd de sterkste is ... het kostte het leven aan een Indische jongen. Twee Indiers werden de diepte ingesleurd. Abi was diegene die de jongen probeerde te reanimeren maar alle hulp kwam te laat. De meeste Indiers kunnen niet zwemmen, ze weten zelfs niet hoe een persoon te reanimeren. Het was een schrijnende situatie. Het raakte ons diep ... maar het leven ging verder. Slechts een uur later waren mensen terug aan het genieten van de zee.
Elke plaats in India heeft zijn magische sfeer. In Om beach vormden we met z'n allen een kleine gemeenschap (Steve - UK, Marie - UK, Ben - UK, Moshe - Israel 'wuk een hjet keun', Laetitia - Israel, Michal - Israel, Sarah & J - UK, Maya - Israel, Fish - Germany, Nevada - USA, Nicolas - UK, Karsten - Germany, Arthur - Russia, Suzanna - Spain, ...). [Foto's volgen vlug.] We waren een hechte groep en het is ongelooflijk hoe sterk je een verbondenheid kan voelen met de mensen om je heen. Keer op keer ontmoet ik zo'n prachtige mensen met elk hun eigen specifieke eigenschappen. Allen hebben ze een eindeloze schoonheid.
Big Chill Festival Een bekend festival in Engeland en voor de 1ste maal in India (provincie Goa, stad Arambol) ... en een reden meer om te gaan. We waren met een tiental mensen. Het was 1 van de beste festivals ooit. De muziek was super, de energie was bruisend en de sfeer was inspirerend. Twee dagen vol plezier en intens contact met de iedereen.
Ben ... had eindeloze verhalen. Hij heeft het geluk keer op keer aan zijn zijde. Steve ... reeds 16 jaar dreadlocks, een passie voor muziek en gevoelig van aard. Sarah & J ... een pracht van een koppel. Pure liefheid samen. Laetitia ... innerlijke schoonheid, een 'Leo', we waren een sterk team! Nicolas ... de oudste en het kind tegelijkertijd, de charmeur. Nevada ... fijne pittige humor. Luke ... een tedere gast, nieuw in ons 'Murder'-game. Abi ... mijn toeverlaat, mijn lesbo friend.
Het afscheid maakte me emotioneel. Elk gaat zijn eigen weg ... hopelijk kruisen onze wegen nogmaals.
Mumbai! ... staat in mijn top 3 als 1 van de tofste steden van India. Ik was reeds vertrouwd met de stad, maar de drukte en de gekte kunnen verkennen met zijn 2 doet je 10 maal meer genieten van de stad.
Het concert van Shakira was de max. Ze heeft ons geduld op de proef gesteld maar het was de moeite waard. De weinige toeristen hebben voldoende lawaai gemaakt om de passiviteit van het Indische publiek te verdoezelen. Het is moeilijk toe te geven ... ze heeft niet enkel een prachtige stem, ze heeft vuur in zich en zelfs 'in t echt' is ze een mooi kind ... Je zou zot worden van jaloezie maar de jaloezie wordt gauw minder door haar kleine gestalte. Ze heeft een ladder nodig voor alles dat hoger is dan 1m50.
Abi en ik verbleven in het 'Salvation Army', waar we voor 150 roepies een overnachting met ontbijt hadden. Voor die prijs neem je zelfs de bedvlooien en een gezonde rat erbij. Ik had zelfs de kans om in Hawaaise kledij carriere te maken in een Bollywoodfilm. Ik voelde me niet echt geroepen om als een blonde vlam in een strooien rokje en bikini te paraderen. Mijn enthousiasme voor de Bollywoodfilms was volledig voorbij toen we de film 'Namaste London' hadden gezien. Voor de film begon, werden we gevraagd om recht te staan voor het Indisch volkslied [wat we met veel plezier deden voor het 'Incredible India']. Het deed ons al vreemd naar elkaar kijken maar we waren volledig verrast toen er gevraagd werd om 'Use the dustbin to spit in'. Indiers spuwen hun speeksel overal uit, er is absoluut geen schaamte in. Het was me de cinema van het jaar. Vervolgens werd de meest spannendste scene onderbroken met de mededeling 'The popcorn is waiting for you'. De stoelen staan zo nauw tegen elkaar dat ik per ongeluk een popcorn liet vallen in het kapsel van de vrouw die voor me zat. We barstten uit in eindeloos gelach en getraan, tot mijn buurman de popcorn uit het haar haalt van de vrouw en me meedeelt 'she is my mother-in-law'. Goddank voor die toestanden want de film frustreerde me mateloos. De film was racistisch naar Europeanen, het schokte me diep. Ik heb wel even genoeg van de Bollywoodfilms.
Daar ging mijn budgetplan. Abster en ik waren nog maar 2 uren verenigd met elkaar en we hadden elk al 3650 roepies gespendeerd ... (Anouk, ik hoop dat je geen stress krijgt!) ...
voor een CONCERT van SHAKIRA ... in MUMBAI! Ik zit in het zuiden van India en ga 24 uur op de trein om die swingende heupen van dat kind te bezien?! Efkes 24 uur op de trein maar 24 uur op een Indische trein is relatief. Go with the flow and enjoy! Dat is mijn motto. Abster (een maagd - alles behalve in letterlijke context op te nemen) en ik (een schorpioen) vullen elkaar goed aan. Ze heeft altijd van die 'crazy ideas' en ik laat me impulsief in die stroom vloeien. Ik vind het zalig om soms onbezonnen dingen te doen, gewoon doen!
Bangalore verschilt niet zo sterk van Hyderabad maar er is meer lucht om te ademen. Het geeft je een iets vrijer gevoel ... tussen de 10 miljoen bangalezen. Er is weinig te zien maar veel te spenderen. Marie (Engelse meid, die ik had ontmoet in Om beach) heeft het vuur in me aangewakkerd om me meer te verdiepen in het mysterieuze ... en ik wou kost wat kost in Bangalore datgene hebben die mij zo nieuwsgierig maakt. Ik heb ze gevonden, mijn eerste 'Tarot kaarten'.
Net als Hyderabad is Bangalore een stad om wild te worden van het shoppen. Voor het eerst waren we in een shoppingscenter. Het gaf me een gevoel van thuis te zijn. Het was er allemaal zo westers en kraaknet. Ze hadden zelfs geinvesteerd in vuilnisbakken?! Waarschijnlijk een nieuwe uitvinding voor India. Ondanks mijn iets 'vollere' taille heb ik rijkelijk kunnen shoppen in de Levis store. Ik werd gek. Ik heb mijn voorraad in jeansbroeken aangemaakt, met als gevolg dat ik een zoveelste pakketje huiswaarts moest sturen. Elk postkantoor heeft steeds andere richtlijnen om verzendingen te doen. De rickshawdriver dropte ons aan het postkantoor. Het leek meer een vervallen pakhuis. Indiers kennen het patroon niet van een rij vormen. Het is zeer vreemd maar je hebt het overal (het station, de winkel, ...). Je staat aan het loket en je bent omringd door de Indiers. Ze duwen tegen je aan, onderbreken je in jouw conversatie en zelf vind je het arrogant en onbeleefd maar het draait. Het postkantoor stond vol. We konden naar de 'postmanager' (manager; een functie dat ze enorm vaak gebruiken voor alles wat poten en oren heeft maar een functie die weinig inhoudt) gaan, die ons meedeelde dat 'the last form is finished' om het pakket te verzenden. Ik keek om me heen en ik zag gans het kantoor vol liggen van papieren, documenten, ... in chaos. Ze hebben juist die ene breincel niet om te denken dat ze beter het laatste formulier copieren in plaats van het te gebruiken. Ik voelde een spanning in me opkomen. Ik was in gedachten aan het tellen tot 10 en tegelijkertijd zei ik bij elke tel 'Nele, chill, this is India, dude.' We werden gestuurd naar het GPO, General Post Office. Ik wist niet wat ik zag. Het GPO was 1 van de mooiste gebouwen die ik had gezien in India. Een gebouw dat niet op instorten stond en die omgeven was met 1 van de mooiste tuinen. Voor de 2de maal werden we gestuurd naar de 'postmanager', die vroeg om de inhoud van de doos te bekijken. Ik dacht dat ik aan het flippen ging. Als je een pakket verzendt vanuit India, dan moet je naar de kleermaker gaan om het te laten inpakken met stof, waar ze de randen dicht naaien. Ze wou de inhoud zien?! En het is de toon en de manier waarop ze het tegen je zeggen. India kent misschien een overbevolking maar zeker weten dat ze nooit geteisterd zullen worden door 'burn-outs' en 'stress'. Abi nam het van me over, kwestie om dit zo diplomatisch te kunnen regelen zonder enige conflicten. Abi en ik zijn een goed team. We wisselen elkaar af in het verliezen van ons geduld, goddank. Het duurde weer een eeuwigheid om dat ene formulier in te vullen. Het is een voortdurende test in jouw geduld. Na een anderhalf uur stapten we het kantoor uit. Ik voelde dat ik een General Post Office Stress Syndrome (GPOSS) had.
Diezelfde dag hadden we onze trein naar Mumbai. Ik was benieuwd hoe ik Mumbai voor de 2de maal zou ervaren.
donderdag 8 maart, te heet in Hampi ... bus naar Palolem
Het was er te heet. De zweetparels deden me blinken van meters ver en waarschijnlijk ook ruiken van meters ver. Ik had het wel allemaal gezien in Hampi. Ik had nood aan afkoeling, zee, water, nieuwe mensen.
3 u 's nachts, sleepers bus ... ik zat rechtop in de bus en ik twijfelde om al dan niet in Gokarna (Cow's Ear - 1 van de meest heiligste plaatsen in Zuid-India) af te stappen. Het nam me een aantal minuten om uiteindelijk de knoop door te hakken. 'Go with the flow, Nele. That's the way how you have been doing this trip. Go and explore new places.' Het gebeurt automatisch, het denken in het Engels. Ik droom zelfs in het Engels. Ik gebruik zelfs Engelse woorden als ik Nederlands praat en het neemt me zelfs tijd om de Nederlandse vertaling te vinden. Het maakt me soms wat kierewiet.
Ik sprong de bus af en wachtte met anderen in 'the middle of nowhere' op een minibus. Ik bereikte Om beach tijdens de zonsopgang. Ik had Marie (UK), Ben (UK) en Emily (Australie) al ontmoet. Om beach, met een handvol 'chai' chops en hutten, is een verlaten strand. Marie en ik zaten gauw op hetzelfde niveau. Haar stem is zo zacht, dat het me tot rust brengt. Al onze gesprekken werden geanalyseerd op een astrologische manier. Voor het eerst had ik een gelijke gevonden. We kwamen aan in het guesthouse 'Sangam' en het leek een klein paradijs. Hutten, gemaakt van palmbladeren stonden verspreid in een zone vol met mango-, palm- en kokosnootbomen. Het had een speciale 'vibe'. Het was het paradijs voor vnl. Duitsers (Carsten, Fabian, Matthias, Werner & Eda) en Engelsen (Marie, Adrian, Ben & Tom), maar ook Oostenrijkers (Alex & Michael), Italian (Andreo), Zweedse (Sarah & Gabriella) en West-Vlamingen (Yami, Jeroen) waren er voor het eerst. We vormden met z'n allen een kleine gemeenschap. Het was hemels.
Het was een zondagnamiddag ... ik was eventjes aan het genieten van de zon, de rust en een moment voor mezelf. Een groep Indische mannen komt naar me toe gestapt, we slaan kort een praatje en dan wil iedereen een hand schudden. Een van die achterlijke kiwi's had zelfs het lef om in dat moment van 'beleefdheid' te knijpen in mijn linkertet. Man, ik was aan het flippen. Als eerste reactie sloeg ik hem en zei hem op een kordate manier dat hij respect moet hebben voor vrouwen. Je ziet ze dat wel niet bij de Indische vrouwen doen en kun je je al inbeelden dat we gaan beginnen zoeken en knijpen in de Indische ballen? De stoom leek uit mijn oren te komen. Ik weet zeker dat ik niet zo fel zou hebben gereageerd, als het een heet keun was maar ik had weer geen chance.
maandag 19 maart, 19u30, nachtbus naar Bangalore om Abi te ontmoeten
Wat een rit, jong! 10 uur op die bus, ik durfde niet door het raam kijken. Mijn lichaam ging met z'n volle gewicht een aantal centimeters de lucht in bij elke schok. Ik wou zelfs niet weten hoelang die knul zijn rijbewijs had (als hij er 1 had). Het aantal keren dat hij bruusk remde kon nog niet tippen aan het aantal keren dat een Indier zijn toeter gebruikt in het verkeer. En die gasten gebruiken hun toeter alsof ze voortdurend in tetten aan het knijpen zijn. Ge kunt dus al inbeelden hoe vaak dat moet zijn, want ze doen het zelfs op het strand.
Anyway, ik ben veilig aangekomen in Bangalore ... nog even wachten op Abi en dan begint het avontuur opnieuw.
English version
Thursday 8 march, to hot in Hampi ... bus to Palolem
It was to hot in Hampi. You could see my sweat driping from far and probably smelling from far. I had seen everything in Hampi. I needed some refreshment, sea, water, new people.
3 am, sleepers bus ... I was sitting straight in the bus and I was doubting to get of in Gokarna (Cow's Ear - one of the most sacred sites in South India). It took me a few minutes to make a decision. 'Go with the flow, Nele. That's the way how you have been doing this trip. Go and explore new places.' It happens automatically, thinking in English. I even dream in English. I even use English words when I talk Flemish and it even takes time to find the Flemish translation. It drives me sometimes a bit kiwi.
I jumped of the bus and waited with others in the middle of nowhere for a minibus. I reached Om beach during the sunrise. I already met Marie (UK), Ben (UK) and Emily (Australie). Om beach, with a handful of chai chops and shacks is a deserted beach. Marie and I were soon on the same level. Her voice is so soft, that it brings me to peace. All our conversations were analysed, based on astrology. For the first time I met another believer. We arrived in the guesthouse 'Sangam' and it looked like paradise. Huts, made of palm leafs, were spread in an area full with mango- palm- and coconuttrees. It had a special vibe. It was the paradise for especially the Germans (Carsten, Fabian, Matthias, Werner & Eda) and Englishmen (Marie, Adrian, Ben & Tom), but also Austrians (Michael & Alex), Italian (Andrea), Swedish (Sarah & Gabriella) and West-Flemish (Yami & Jeroen) people were there. We were like a little community.
It was a sunday afternoon ... I was enjoying the sun, the rest and a moment for myself. A group of Indian men comes to me, we talk a bit and then everybody wants to shake a hand. One of the mute ones had the daring to squeeze my left tit in that moment of politen. Man, I was flipping. My first reaction was hitting him and I said on a sharp tone that he has to show some respect for women. You don't see them doing that to Indian women and can you imagine that we start looking and squeezing in their balls? The steam came out of my ears. I'm sure that I wouldn't react so strongly if it would have been a 'hot rabbit', pinching my tit but I didn't have any luck.
Monday 19 march, 7.30 pn, nightbus to Bangalore to meet Abi
Damn, what a ride! 10 hours on that bus, I didn't even dare to look through the window. My body went a few centimeters up at every bump. I didn't even want to know how long that guy had his drivers licence (if he had one). All the times that he pulled his brake abruptly, isn't even the frequency that Indian people use their horn in the traffic. And these guys use their horn, just like they are constantly pinching tits. You can imagine how many times that must be, they do it even on the beach.
Anyway, I arrived save in Bangalore ... I just have to waite on Abi and then the adventure will start again.
Ik moet ongeveer 18 jaar geweest zijn toen ik Mazhar (Indier) via het internet leerde kennen. Gedurende een lange tijd hadden we contact met elkaar maar na enige tijd vervaagde het contact. Begin februari mailde mijn mammie me dat Mazhar had gebeld. Pappie had hem laten weten dat ik in India zat en hij had zijn telefoonnummer nagelaten.
Het voelde niet eens vreemd aan, het liep allemaal zo spontaan. Het is het lot. Na al die tijd hebben we opnieuw contact en dat op het moment dat ik in India ben. Ongelooflijk. Ik was niet eens zo veraf van hem. Hij had me gewaarschuwd voor het Holi festival. Hij raadde me aan om binnenshuis te blijven. Ik dacht dat het allemaal niet zo erg kon zijn en bovendien no way dat ik hier een Indisch festival mis, zeker en vast Holi festival niet.
zondag 4 maart, Holi festival ... het kleurenfestival om het begin van de lente te vieren ...
Van 's morgens tot in de vroege namiddag gooien mensen met kleurenpoeder. Alle kleuren van de regenboog, niet meer dan dat. In een stoet gaat men al dansend met drums doorheen de stad. Er wordt volop met water en kleuren naar elkaar gegooid. De toeristen waren soms erger dan de Indiers zelf. Het was spectaculair. Wat een feest, wat een uitbundigheid. Ik had alle kleuren in mijn gezicht. Het kostte me gans de namiddag om iets fatsoenlijk naar buiten te kunnen komen. Mijn haar is nog steeds roze. En ge weet hoe zot dat ik van mijn blond haar ben. Zelfs mijn wenkbrauwen zijn roze. Ge kunt al denken wat een mooi zicht dat het niet moet zijn. Tandpasta leek het enige wat hielp om weer wat wit te zien. Mijn gezicht zag rood van het scrubben alleen.
dinsdag 6 maart, ontmoeting met Mazhar in Hospet (vlakbij Hampi)
Ik wist niet wat te verwachten en ik had ook geen verwachtingen. Mijn intuitie voelde goed aan en het was ook goed. Het leek alsof we elkaar kenden van kindsaf. Het contact liep zo spontaan. Indiers zijn op zich zeer spontane mensen en ze noemen zich gauw een vriend van je. Maar met Mazhar voel ik het anders. Het zal een blijvend contact zijn, een contact waar ik blij om ben. Onze ontmoeting was van korte duur. Ik had ondertussen mijn boot gemist om naar Hampi te gaan en besloot om in Hospet te overnachten. Geen ene hersenbol die eraan had gedacht om mijn 'guesthouse' te verwittigen. Ik heb er zowieso al een hekel aan om anderen te informeren over mijn doen en laten. Zo'n schorpioen als ik, daar doe je niet mee wat je wilt. Op mijn duizendste gemakken kwam ik de volgende dag aan in mijn guesthouse. Ik voelde me wat op het matje geroepen toen ze me zeiden dat ze me de vorige avond hadden gezocht. Ze zagen zich zelfs genoodzaakt om de politie op de hoogte te brengen dat ik 24 uren afwezig was. Wie had dat nu gedacht? Ik zag mijn moeder al het programma 'Spoorloos' contacteren om me te vinden ergens in India. Sabine Devos live in India..
English version
I must have been 18 years old when I met Mazhar (Indian) by internet. For a long time we had contact with eachother but after a while we lost contact. Begin february my mammy mailed me that Mazhar phoned. My daddy told him that I was in India and Mazhar left his number
It didn't feel strange, everything went so spontaneous. It must be destiny. After all these years we have contact again and just on the moment that I'm in India. Incredible. I was even very near to him. Mazhar warned me about the Holi - festival. He adviced me to stay inside. I thought it couldn't be so bad and no way that I will miss an Indian festival, definitely not Holi.
Sunday 4 march, Holi festival ... colour festival to celebrate the beginning of the spring
From the early morning till the afternoon they throw with colour powder. All the colours of the rainbow, not more than that. In a procession they dance in the streets and play the drums. Constantly they throw with colours and water. The tourist were sometimes more enthusiastic than the Indian people. It was an imazing spectacle! What a festival, what a show. I had all the colours on my face. It took me the whole afternoon to get my face decent again. My hair is still pink. And you know how much I adore my blond hair. Even my eyebrows are pink. Toothpaste seemed to be the only thing that helped to get white again. My face looked red, just because I had to scrub so hard.
Tuesday 6 march, encounter with Mazhar in Hospet (near to Hampi)
I didn't know what to expect and I didn't have any expectations. My intuition felt good and it was good. It seemed like we knew eachother since ages. The contact went really spontaneous. Indian people are very open and they call you easily your friend. But with Mazhar it felt different. It will be a lasting contact, a contact that makes me happy. Our meeting was short. In the meantime I missed my boat to go to Hampi and decided to spend the night in Hospet. Not 1 braincell that reminded me of warning my guesthouse. I'm not the kind of person to inform others what I'm doing all the time. You can't do everything you want with a scorpio like me. The next day I arrived in the guesthouse. Apparently they have been looking for me the day before. They even would go later in the afternoon to the police to inform them that I haven't returned in 24 hours. Imagine that! I already saw my mother contacting the program 'Missing', to find me somewhere in India. Sabine Devos live in India.
dinsdag 27 februari, 6u45 's morgens, aankomst in Hampi
Het lijkt dat de armoede het meest zichtbaarst is bij 1 van de mooiste momenten van de dag ... het moment waar de zon alle pracht en praal laat zien. Hampi is natuurgroen, bezaaid met bananenplantages, waar de ruines bovenuit springen. Er was nauwelijks afval op de straten te zien en ik vroeg me af of ik nog steeds in India was. Ik was gauw weer in de realiteit. Ik zag een kind langs de weg gehurkt zijn toiletje doen. Het was een grappig beeld maar een vreemd beeld. Een beeld dat ik voor de eerste maal zag. Ik had het gevoel nog steeds niet volop de realiteit te beleven. Twintig meter verder was dat beeld er opnieuw. De realiteit was er terug. In Varanasi hadden Indische mannen geen boom nodig om tegen te plassen en in Hampi hebben kinderen geen boom nodig om achter te kakken. Het zal waarschijnlijk deel uitmaken van een soort bemestingsplan.
Hampi wordt gesplitst door een rivier en ik koos bewust voor de rustige kant van de rivier, die te bereiken is met een bootje. Ik hoor voor het eerst tsjilpende vogeltjes. Het gezang stopt niet. In de nacht kriebelt het geluid van de krekels me op een liefelijke manier. Zoemende mugjes om me heen, die met hun zuigende snuit botsen tegen mijn muggennet. Ik wou dat ik zo vindingrijk kon zijn met de grijskleurige spinnen, die eerder op krabben lijken. Ik voel mijn haren al rechtop komen bij de gedachte alleen. Pure natuur, een oogverblindend uitzicht op de rivier en de dagelijkse powercut die Hampi sfeervol verlicht met kaarsjes.
Hampi wordt net als Pushkar overwelmd door Israeliers. Een mierennest kan er nog niet aan tippen. Israeliers lijken de 'all-in' optie te kiezen op plaatsen waar je je volop kunt laten gaan in de drugs.
Ik ben serieus mijn peren aan het zien in Hampi want de temperaturen stijgen volop. Geen wind, geen briesje, enkel hitte en zweet. Ik moet bijna vanuit mijn schommelbed tegen het plafond aan schommelen om enige afkoeling te voelen. Waar heb ik het in mijn hoofd gehaald om 2 maanden in Goa te blijven plakken en het zuiden van India te willen verkennen in maart en april? Ge moet zot in de kop zijn. Man, man, man, ... dat wit velleke van mij zal nog een reeks 'vervellingen' doorstaan.
English version
Tuesday, 27th of february, 6.45 am, arrival in Hampi
It seemes that poverty is most visible at 1 of the most beautiful moments of the day ... the moment that the sun showes all the beauty. Hampi is nature green, full of banana plantation, where the ruines rises above. There's hardly any garbage and I was wondering if I still was in India I was soon back to reality. I saw a child along the road squaded to do his toilet. It was a funny thing to see but a strange one. An image I saw for the first time. I still felt like it wasn't real but 20 m further I saw the same image. I was back in reality. In Varanasi, Indian men didn't need a tree to pee on and in Hampi the children didn't need a tree to poo behind. It's probably a part of their plan of fertilization.
Hampi is divided by a river and I choose to stay at the most quiet side of the river, that you can reach by a little boat. For the first time I heard birds whisteling. The singing didn't stop. During the night the sound of the crickets teased me on a enjoyable way. Buzzing mosquitos around me, that bumped with their sucking noses against my mosquitonet. I wish I was so inventive with the grey coloured spiders, that rather looked like crabs. Only thinking about them, gives me chicken skin. Pure nature, a stunning view of the river and the daily powercut that had Hampi shinning with all the candles.
Just like Pushkar it is full with Israelians. An ant nest can not even beat that. Israelians prefer to choose the all-in option, where they can enjoy in every way drugs.
I'm suffering in Hampi, where the temperatures are increasing fast. No wind, no breeze, only heat.and sweat. I almost have to rock my rocking chair against the ceiling to feel some refreshment. What have I been thinking? Staying 2 months in Goa and now exploring the south of India in march and april? You have to be crazy. Man, man, man, .... I know for sure that my pearl white skin will go threw some peelings.
voor Vero ... die vol ongeduld zit te wachten op een volgend verhaaltje om de werksleur even te doorbreken
Er is niets zo zalig als een Indische trein. Echt. Het is het vervoersmiddel om doorheen India te reizen.
donderdag 22 februari, 9 uur 's morgens, Magdaon
Na 1 uur wachten, 3 chai's (Indische thee) en eindeloze entertainment met de Indische kinderen kwam onze 'Howrah Express' er aan. Vaak heb je een zee van tijd om jouw wagon te zoeken maar ik dacht dat de slaap nog in mijn oogjes waren, toen ik Abi vroeg 'is this train moving?'. Abi schoot in paniek en versnelde haar pas. De trein leek plots snel vooruit te gaan. 'Quick, jump on the train.' Ik greep de railing vast, voelde een duw in mijn kont en vloog de trein in. Ik strompelde de trein in, viel op mijn knieen door het gewicht van mijn backpack en schoot uit in een lach. Vervolgens zie ik 2 bagagetassen naar me toe vliegen. De trein was nu serieus zijn tempo aan het versnellen en ik zie Abi in alle haast een poging doen om de trein op te springen. Hoe meer zweetdruppels ik op haar voorhoofd zag, hoe meer ik begon te lachen. Mijn lach is met het nodige volume maar ik heb een reisgezel gevonden, die mijn decibels helpt reduceren. We kwamen niet meer bij en de dag was pas begonnen.
vrijdag 23 februari, 5 uur 's morgens, aankomst in Hyderabad
Mohammed Abdullah, onze rickshawdriver had ons gedumpt in een 3 sterren hotel. Het was een 3 sterren hotel volgens typische Indische normen. Het afval lag op een hoop naast de lift. Bij het gebruik van de lift hoorde je een computerstemmetje tot in de kamer. De telefoon in de gang leek meer actief te zijn dan de telefoon in het callcenter van Shitibank. Kakkerlakjes vluchtten alle richtingen uit bij het aansteken van het licht en na een aantal uren slaap zat ons lichaam vol met beten van bedvlooien. Ik ben toch eerder een voorstander om kamermeisjes in dienst te nemen in plaats van kamerjongens. De aanwezigheid van een westers toilet in onze kamer was niet echt overtuigend genoeg om lang te blijven. Ons verblijf werd afgerond met een Indier, die ons twee maal de kamer wou aanrekenen, maar zonder enig resultaat natuurlijk. Het hotel was niet echt een aanrader om in 'the Holy book' (the Lonely Planet) te plaatsen.
Hyderabad leek een drukke stad te zijn. Er is veel beweging maar weinig te beleven. De enige bezienswaardigheid die onze aandacht trok, was een Boeddha standbeeld van 17 meter in een meer, die je via een bootje kunt bezichtigen. Het was 11 's morgens, de eerste boot vertrok pas om 15 uur. De eerste stad waar je een echte cappucino kunt krijgen. Ik heb liters gezopen. We waren in een buurt aan het meer, waar enkel de 'posh Indians' komen. Blijkbaar zijn het niet enkel de Spanjaarden, die hulp kunnen krijgen bij hun kledingstijl. Na 4 uur genieten van de hete zon, cappucino's en een belegd broodje van de 'subway' vertrokken we met het bootje. Een tocht van 10 minuten, 10 minuten rond het standbeeld dwarrelen en nogmaals een tochtje terug van 10 minuten. We hadden wel wat meer actie nodig.
We besloten om een cinemake te doen. Een 21 jarige posh Indian had ons al afgeraden om naar de cinema te gaan want het zou vol zitten met Indische mannen. 't Zal wel, dachten we. Het is de plaats om Indische koppeltjes te zien. Zijn ouders laten hem niet eens toe om naar een pub te gaan maar sturen hem wel naar Engeland om te studeren. Hij vroeg Abi al hoe Engelse meiden zijn. Het ziet er naar uit dat dat goed komt met die gast. Moeder en vader gaan niet weten welke soort zoon ze zullen hebben na 2 jaar Engeland. 18u45, cinema Sterling, film 'Blood Diamond', 45 roepies (nog niet eens 1 euro) ... 't zat wel vol met Indische mannen zeker. Plezier alom en de film was schokkend maar subliem.
Ondertussen hadden we een nieuw hotel gevonden. Ik had beloofd om publiciteit te maken voor zijn hotel want hij bood ons een leuke prijs aan. 'DECCAN LODGE', nieuw, kraaknet, geen bedvlooien, verse lakens, westers toilet, een deurbelletje, TV op de kamer en een adembenemd uitzicht over Hyderabad, op wandelafstand van het station en dit voor 350 roepies only! Je wordt zelfs ongevraagd om 4 uur uit jouw slaap gewekt voor chai en om 7 uur nogmaals om jou te herinneren dat een nieuwe dag is begonnen. The place to be, Deccan Lodge!
Na een ferme adrenalinestoot bij het zien van een kraaknette KFC (Kentucky Fried Chicken) waar we onze eerste fastfood maaltijd hadden in maanden, was de tijd gekomen om even afscheid te nemen.
Abi gaat haar visum verlengen in Nepal en ik had een ticketje voor Hampi ...
English version
There is nothing so much fun then an Indian train. Really. It is the way to travel threw India.
Thursday 22th of february, 9 am, Magdaon
After 1 hour delay, 3 chai's (Indian tea) and endless entertainment with the Indian kids, our 'Howrah Express' arrived. Normally you have plenty of time to search your coach but I thought I was still sleepy, when I asked Abi 'Is this train moving?' Abi paniced and started speeding up. The train seemed suddently to go faster. 'Quick, jump on the train.' I grabbed the railing, felt a push in my bump and fell onto my knees through the weight of my backpack and started laughing. At the same time I saw 2 bags coming up to me. The train was speeding up and I saw Abi jumping along in a hurry on the train. How more I saw here sweating, how more it made me laugh. My laugh has quite a lot of volume but now I have found someone that helps to reduce my decibels. We couldn't stop laughing and the day was just started.
Friday 23th of february, 5 am, arrival in Hyderabad
Mohammed Abdullah, our rickshaw driver had dumped us in a 3 star hotel. It was a 3 star by Indian norms. The rubbish laid on a heap next to the elevator. You heard a computer voice intruding the room, when you used the elevator. The telephone in the hall seemed to be more active then the ones in the callcenter of Shitibank. Cockroaches running in every direction when putting on the light and after a few hours sleep our body was full of bed bugs. I do prefer room maids instead of room boys. Even the presence of a western toilet in our room couldn't even convince us to stay longer. Our stay ended with an Indian, that tried to rip us off by charging twice the room but without any result of course. The hotel wasn't really a recommandation to put in The Holy Book (The Lonely Planet).
Hyderabad seemed to be a busy city. A lot of commotion but not a lot to do. The only sight that drew our attention was a Buddha statue of 17 m in a lake, that you could visit with a boat. It was 11 am, the first boat left at 3 pm. The first city were you could have real cappucino's. I drunk liters of it. We were in an area near the lake where you only had posh Indians. Apparently not only the Spanish people could use some help with their dresscode. After 4 hours in the sun, cappucino's and a sandwich of 'subway' we left with the boat. A trip of 10 min, 10 min admiring the statue and again a trip back of 10 min. We needed more action than that.
We decided to go to the movies. A 21 years old posh Indian warned us that the cinema would be full of Indian man. Yeah, right, we thought. It's the place to see Indian couples. His parents don't even allowe him to a pub but they will send him to England to study. He asked Abi how the English girls are. That will go damn well with that guy. Mammy and daddy will not know what kind of son they will have back after these 2 years.
6.45 pm, Sterling cinema, movie 'Blood Diamond', 45 rupees (not even 1 euro) ... it was full with Indian men. A lot of fun and the movie was shocking but groovy.
In the meantime we founded a new hotel. I promised to make some publicity for his hotel, because he gave us a nice price. 'DECCAN LODGE', brand new, clean, no bed bugs, fresh sheets, western toilet, a doorbell, TV in the room and a great view over Hydrabad, within walking distance from the station and for 350 rupees only! They even wake you up at 4 am for chai, without asking and again around 7 am to remind you that a new day has begun. The place to be, Deccan Lodge!
After a huge adrenaline rush by seeing a superclean KFC (where we had our first fastfood meal in months) the time came to say 'see you'.
Abi goes to Nepal to extend her visa and I had a ticket for Hampi ...
Even wat mijmeren ... / A little moment (Flemish and English version)
Een klein moment in Patnem beach, vanavond 18u30 ...
De zon staat op het punt volledig te verdwijnen. Hij heeft opnieuw die rode gloed, die jou innerlijk verwarmt enkel door er naar te kijken. Ik vind het plots vreemd dat je de zon volledig ziet ondergaan.
Daarstraks was een Indische peuter 1 van zijn eerste wandelingen in zijn leven aan het zetten. Het deed me verlangen naar enig stabiliteit. Het kind was rondom zich heen houvast aan het zoeken om zijn evenwicht in stand te houden. Plots geeft hij zich volledig wanneer hij de zeelijn ziet en probeert zijn snelheid op te drijven. In zijn vol enthousiasme valt hij maar hij geeft niet op. Onmiddellijk gaat hij kruipend verder. Hij is niet in te tomen en zijn vader rent naar hem toe om hem op te pikken, voor hij aan het zwemmen gaat ...
Ik voelde innerlijke rust, ik voelde geluk. Het was een zalig moment, ik wou niets meer. Mijn geest was volledig ontspannen. Ik hoopte dat al diegenen waar ik zo van hou hetzelfde zouden voelen ...
Al de ervaringen, ver weg van huis, hebben me het meest doen groeien in wie ik ben en wie ik zal zijn. Ik heb een sterke wil en daar ben ik dankbaar voor.
English version
A little moment in Patnem beach, tonight at 6.30 pm ...
The sun will almost disappear totally. It has again that red glow, that warms you just by looking to it. I suddently find it strange to see the sun going under.
A few minutes ago, I saw an Indian kid making one of his first steps in his life. It gave me a feeling of desire to have some stability. The kid was looking for his stability to keep his equilibrium. Suddently he speeds up when he saw the sealine. In his full enthusiasm he felt but he didn't give up. Directly he crawl further. He couldn't be stopped and his father ran to him to pick him up, before he starts swimming ...
I felt peace, I felt happiness. It was a wonderfull moment, I didn't want anything more. My mind was so relaxed. I hoped that all the ones I love so much would feel the same ...
All the experiences, being far away from home, made me grow to who I am and who I will be. I have a strong will and I am greatfull for that.
Sikh or sick in Amritsar? (Flemish and English version)
Amritsar .. 'the beating heart of the Sikh religion', met 'The golden temple' als topattractie.
Ik voelde me weer de witte aap in de zoo. Belangstelling alom en vooral starende blikken. Ik was nog maar 5 minuten in Amritsar of een Sikh komt naar me toe. Hij stotterde van Wevelgem tot in Tokyo ... 'Can I have your email address and telephone number?', vroeg hij me. De eerste knul die me geen 'security questions' (where from?, married?, boyfriend?) stelde, direct to the point. Daar hou ik wel van, skip the bla bla bla. 'My telephone number?', vroeg ik hem. 'Yes, I want to phone you for several hours?', zei hij me. 'Several hours?' Met zijn gestotter kon ik wel inbeelden dat het meerdere uren zou duren. 'That will cost you a lot of money.', zei ik al lachend. 'Money isn't any problem. You 're my best friend.' Oh dear, my best friend en dat al na 2 zinnen ... en ik was er nog maar 5 minuten. Der scheelt iets aan die sikh, dacht ik. Ik had de indruk dat dit wel es 3 lange dagen konden worden.
'The golden temple' was verbluffend. Ik stond er 10 minuten naar te staren en me af te vragen wat ik moest doen om geen religieuze rellen uit te lokken. Schoentjes af, voetjes wassen, haar bedekken, ... ondertussen had ik Joanne ontmoet, die een Sikhse gids had, Paul. Paul werkte als vrijwilliger in 'de gouden tempel'. Hij gaf me een volledige rondleiding maar 'der scheelt iets aan die sikh', dacht ik. Hij leek me soms verstrooid en bleef soms dezelfde vragen herhalen: 'Are you happy with me?'. Na al de toestanden die ik al heb gehad met Indische mannen ... dan word je wel ietskes op jouw hoede. 'Are you happy with me?' Wat moet ik daar nu weer onder verstaan? Ik ben hier toch niet in India om een analyse te gaan maken in mannelijke communicatie? Jongens toch ... ik ben al bang om te antwoorden op zo'n vraag ... schrik om plots betrokken te zijn in een zoveelste bijna gearrangeerde huwelijk. Stress krijg ik daar van.
De volgende dag was ik van plan om naar Attari/Wager te gaan, om een ceremonie te zien aan de grens met Pakistan. Met bussen kwamen ze daar naar toe, 't was vechten om een plaatske te hebben. Een ceremonie aan de grens tussen 2 landen ... je zou denken dat het een zeer formele officiele gebeurtenis zal zijn. Het zou ook weer India niet zijn ... maar ik had het gevoel in een voetbalmatch te zitten. Al die Indiers kwamen gewoon zot en waren op en top chauvinistisch ten opzichte van de Paki's. Te zot voor woorden. Ge kunt zot zijn van mannen in uniform maar dadde ... man, man, man, wat een toestanden.
Amritsar liep vol van Zuid-Koreanen, grappig volkje met een grappig engels accent. Ik ontmoette er Sim, 31 jaar. 'Hi, I'm Sim. Sim from Simsom.' Ik vroeg me al af ... Simsom, wie is dat nu al weer? Ik dacht dat ik al weer veel te lang geen TV meer had gezien, als ge niet echt kunt meepraten over bekende sterren. 't Was Sim van de familie Simpson. In 'de gouden tempel' bieden ze gratis accomodatie aan, mits een kleine donatie. Ik kwam nog maar uit de douche en een oudere sikh komt naar me toe. 'Where from?' 'Belgium. Where from?', vroeg ik hem. 'Picture, picture.', zei hij. Nog een geluk dat hij had gewacht na mijn douche want mijn haar lag niet in de plooi, toen ik opstond. 'You send the picture to my address.', zei hij me. 'Give me your email address.', vroeg ik hem. Ik word al wat kiwi van mannen die me gaan zeggen wat ik moet doen maar alle ... 'No email address. By post. And send me also postcard of your country.' Ja, had meneer nog iets gewild?
Het was tijd om de zoo te verlaten ... de belangstelling werd me wat te veel. Twee sikh verantwoordelijken komen naar me toe voor mijn check-out en vragen me een donatie. 'I'll put the donation in the box.', zei ik. 'You can give it to us, no problem.', zeiden ze. Ja, ik ken dat gedoe. Hier ze, de religieuzen gaan weer beginnen. Bende schijnheiligaards. 'I'll put it in the box, no problem.', zei ik. Ik werd al wat geergerd. '10 roepies for God, you can give to me.', vroeg hij nogmaals. 'I'll put it in the box.', zei ik kordaat, al duidelijk maken dat hij het niet nogmaals zal moeten herhalen of die kon gaan fluiten naar zijn donatie.
'The golden temple' was even indrukwekkend als de Taj Mahal, een meesterwerk maar 'der scheelt iets met die sikhs' ...
English version
Amritsar ... 'the beating heart of the Sikh religion', with 'the Golden Temple' as top attraction. I felt like a white monkey in the zoo. A lot of staring eyes on me again. I was just in Amritsar or a Sikh approached me. He was stuttering from Wevelgem till Tokyo. 'Can I have your email address and telephone number?' The first guy that didn't ask any security questions (where from?, married?, boyfriend?), directly to the point. I like that, no bla bla bla. 'My telephone number?', I asked. 'Yes, I want to phone you for several hours.', he said. 'Several hours?' With his I can imagine it would take several hours. 'That will cost you a lot of money.', I laughed. 'Money isn't any problem. You're my best friend.' Oh dear, I already had a best friend and I just arrived in Amritsar. I had the impression that there was something wrong with that Sikh. The next 3 days could be long days.
The Golden Temple was phenomenal. I stared at it for several minutes and I was wondering what I had to do for not having any religious riots. I had to remove my shoes, wash my foot and cover my hari before I could enter the temple. In the meantime I had met another Sikh, Paul. Paul was doing voluntary work in the temple and offered me a free tour. There was also something wrong with that Sikh. He seemed to be distracted sometimes and he kept on repeating the same questions; 'Are you happy with me?' After all the situations I already had with Indian men, you start getting a bit carefull. 'Are you happy with me?' What does he mean with that? I'm not here in India to make an analysis of male communication. Gosh, I was afraid to reply on that question. Before I would know, I could be in another arranged marriage. I felt stress.
The next day I planned to go to Attari/Wager to see a ceremony at the border with Pakistan. They arrived with busses. You would think that this ceremony would be a very official happening but it wouldn't be India. I had the feeling to be in a football game. The Indians were getting crazy. You can get crazy of men in uniform but that ... unbelieveble.
Amritsar was full of South-Koreans, funny people with a funny English accent. I met Sim (31 y old). 'Hi, I'm Sim. Sim from Simsom.' I was wondering who Simsom was. I thought that I missed a famous TV soap, if I don't even know the celebrities anymore. She tried to say Sim from the family 'Simpson'. The communication went slowly. In the Golden Temple they offered free accomodation, for a little donation of course. I just came out the shower and an old Sikh asked me 'Where from?'. 'Belgium and you, where from?', I asked him. 'Picture, picture.' I was lucky that he waited after my shower because my hair was a mess. 'You send the picture to my address.' I asked his email address and I was already getting a bit kiwi of that men telling me what to do. 'No email address. By post and send me also a postcard of your country.' Well, was there something else that mister wanted?
It was time to leave the zoo ... the attention was to much for me. Two Sikh responsibles came to me for my check-out and asked me a donation. 'I'll put the donation in the box.', I said. 'You can give it to us, no problem.', they said. Yeah yeah, I know how that goes. The religious ones are going to start, like they are going to put the money in the donation box. 'I'll put it in the box, no problem.', I said. '10 rupees for God, you can give to me.', they asked again. 'I'll put it in the box.', I said sharply, making them clear that I wouldn't repeat it again or there wouldn't be any donation at all.
'The golden temple' was impressive like the Taj Mahal, a master piece but really there is something wrong with the Sikhs ...
Josie, kindje, ... zou je me dan toch es iets kunnen laten weten als ge nog van plan zijt om naar India te komen?
Mariette, snoepke, ... Shitibank of India? 't Is een wijze beslissing van je, ik hoop dat het niet voor Citibank is dat ge naar India komt. Laat me weten wanneer je komt, ik zal er wel nog zijn.
Kathmandu en 'cote d'or' (Flemish & English version)
Kathmandu (KTM) leek niet helemaal zoals ik het had voorgesteld. Ik had eerder sombere indrukken. De stad was grauw getint, het straatbeeld leek meer iets te hebben van een naoorlogse sfeer.
Mijn missie was de Indische ambassade. Ik had ondertussen al een aantal Amerikanen (Shannon, Vanessa en Sonia) en 1 Indier (Neeraj) ontmoet. Ze hadden de Amerikanen naar India laten vliegen zonder een visum? en vanuit de transitzone werden ze onmiddellijk op een vlucht naar KTM gezet. De eerste fase verliep vlot. Na een uur in de rij te staan, kreeg ik een formulier met de mededeling dat ik volgende maandag terug mocht komen met mijn centjes voor mijn visum. Ik had dus een zee van tijd en we (Sonia, Neeraj en ik) besloten om te gaan 'trekken' voor een 4-tal dagen. 'Money man' van het agentschap 'The great adventure' wou me al KTM laten verkennen, achterop zijn moto. Ik had hem al laten weten dat ik mijn 'BELGISCH' vriendje in Goa op me wachtte. Sommige mannen willen het toch echt niet snappen, niet te doen. Ik heb ondervonden dat ge beter bij jouw eigen nationaliteit blijft als ge een excuus van een vriendje moet gebruiken, dat komt meer geloofwaardig over. Maar mannen geven soms niet op ... 'Maybe you need a second boyfriend ...', zei hij me. 'A second boyfriend? Oh my God, no. I already have so much problems with one boyfriend. Can you imagine if I had two?', zei ik scherp. Jongen, spaar me daar van ... 2 venten aan mijn kop maar 'money man' wilde het niet snappen. Ge hebt soms van die venten ... 'They think that they are Gods gift to women.'
Nepal had iets speciaals wat India niet had ... croissants, chocoladekoeken en Cote d'or! Man, feest, ik had mijn lading 'chocolade' mee voor mijn trekking. Ik had Sonia al zot gemaakt met verse chocolademelk van Cote d'or, die ik voor het ontbijt zou klaarmaken. Nadat ik Miss Alaska (Sonia) even had duidelijk gemaakt dat ze met haar Lonely Planet van 'Tibet' niet ver zou geraken in Nepal, begonnen we aan onze trek. Het was super! Ik heb Nepal gezien zoals ik dacht dat het zou zijn. De natuur was betoverend. Het landschap was in kleine plateaus, omringd door besneeuwde bergtoppen. Voor het eerst miste ik ook mijn thuis. Ik ervaarde momenten die ik wou delen met mijn mammie en pappie. Het tempo van het trekken zou wel iets lager liggen maar ze zouden er van hebben genoten, vooral mijn pappie! De 'bagagedrager' en ik waren even voorop en de rest van de groep ging voor een 'shortcut'. We zouden elkaar terug zien na een uurtje. De 'bagagedrager' zei dat hij ook een shortcut wist. Na 10 minuten klimmen zag ik enige twijfel bij hem. 'Are you sure?', vroeg ik hem. Ik voelde mijn hart al bijna uit mijn lichaam springen van de inspanning. 'Maybe sure.', zei hij. Wat voor een antwoord is dat? Maybe sure. Voor mij is dat 'not sure' en eigenlijk al 'yep, we zin de weuge kwit'. Nog 10 minuten verder, 't zweet liep van mijn kop, mijn gezicht bloedrood, niet kunnen praten door het ferme klimwerk, ... en dan zegt die knul: 'We better go back. Are you angry?' Man, man, man, ... (nu ben ik aan 't lachen maar op dat moment ... en 't was weer een man) 'No, I'm not angry.', zei ik al puffend. De knul bleef me maar vragen ... 'Are you angry?' Man, daar zou je dus kwaad van worden, als ze je het 10 keer blijven vragen. 'I'm not angry but just go before me and just shut up!', zei ik kordaat en wijsend met mijn vinger dat hij moest blijven lopen. (Mannen die niet weten op welk moment dat ze beter zwijgen ...)
Sedertdien was zijn naam 'Shortcut'. Ik had toen ook besloten om bij de rest van de groep te blijven tijdens de trekking. Sonia verblufte ons met haar energie wanneer ze bij de zonsopgang haar yoga deed, terwijl Neeraj eerder al aan het dromen was van zijn frisse pint bij de volgende stop. Ik voelde me vertrouwd bij hen en we waren een goed team. India blijft me verbazen. Ik blijf mensen ontmoeten, die me steeds fascineren. Sonia heeft creatieve talenten en maakt kunstwerken in glas. Haar energie en lach stimuleerden me mateloos. Neeraj (Mr. chicken curry) was de wijze en de goeroe. Zijn hart was puur en had de meest zonnige ogen ooit. Hij was de master in data en gebeurtenissen, vooral 31 december 2005, de dag waar hij 15 glazen van 90 ml Johny Walker had gedronken en nog steeds 'the most behaved man' was. Zijn ogen gaan wel niet meer zo zonnig geweest zijn. Hij is zo 'behaved', zelfs wanneer hij op een punt in zijn verhaal kwam en zei '... there was something beyond romance'. Ik schoot uit in een lach en zei prompt 'sex with other words, Neeraj, that's how we say it'.
Sonia was op de laatste dag nog haar benen in haar nek aan 't leggen, terwijl Neeraj en ik verlangden om de benen tot rust te brengen. Ik was kapot maar ik had een supertrek achter de rug.
De volgende dag ... 3 uur in de rij voor de Indische ambassade om uiteindelijk 5 voor 12 aan de beurt te komen en te horen te krijgen dat ik mijn 500 roepies moest wisselen in gepast geld. In 5 minuten zouden ze sluiten. Een briefje van 500 roepies wordt nauwelijks aanvaard. Het duurde 10 winkels voor ik het gewisseld kon krijgen ... wat een toestanden! Juist op tijd en ik mocht in de namiddag terug om mijn visum op te halen.
Voor ik het wist, zat ik op het vliegtuig met mijn visum voor 'Incredible India'.
English version
Kathmandu (KTM) wasn't really like I thought it would be. My first impressions were rather sober. The city was tinted grey, the street ambience seemed to have something of the postwar feel.
My mission was the Indian embassy. In the meantime I already met a few Americans (Shannon, Vanessa and Sonia) and 1 Indian (Neeraj). The Americans flew to India without a visa and they have been put immediatly from the transitzone on a flight to KTM. The first phase went quickly. Only one hour in the queue, I had my form and they told me to come back next monday with the money for the visa. I had plenty of time and we (Sonia, Neeraj and I) decided to go 'trekking' for 4 days. 'Money man' of the agency 'The great adventure' wanted to show me KTM on the back of his bike. I already mentioned that my BELGIAN boyfriend was waiting for me in Goa. Some men really don't get it. I noticed that you better stick with your own nationality when you have to use the excuse of a boyfriend, that's more believeble. But some men don't give up ... 'Maybe you need a second boyfriend?', he asked me. 'A second boyfriend? Oh my God, no. I already have so much problems with one boyfriend. Can you imagine if I had two?', I said sharply. Boy, save me from that one. 2 guys in my head but 'money man' didn't want to get it. You have some men ... they think that they are Gods gift to women.
Nepal had something special, something what India didn't have. Croissants and 'Cote d'or' chocolate. Man, party time, I had my chocolate reservoir with me for the trekking. I made Sonia crazy with the hot chocolate milk, made of Cote d'or, that I would make for breakfast. After that I made Ms. Alaska (Sonia) clear that she wouldn't get far with her Lonely Planet of Tibet in Nepal, we started our trek. It was great! I have seen Nepal like I imagined. The nature was incredible. The landscape was in little plateaus, surrounded with mountains in snow. For the first time, I missed home. I had moments that I wanted to share with my mum and dad. The speed level of trekking would be a bit slower but they would enjoyed it, especially my daddy. The 'porter' and I were a bit in front of the group, while the rest would take a shortcut. We would see eachother again after an hour. The porter said he also knew a shortcut. After 10 minutes climbing I saw some doubt. 'Are you sure?', I asked. I almost felt my heart jumping out of my body of the intensity of climbing. 'Maybe sure.', he said. What kind of answer is that? Maybe sure. For me, that means 'not sure' and even 'yep, we're lost'. After 10 minutes more, the sweat was running of my face, my face bloodred, hardly able to talk after all the climbing ... and then he says: 'We better go back. Are you angry?' Man, man, man ... (now I'm laughing but at that time ... and it was a man again) 'No, I'm not angry', I puffed. The guy kept on asking me if I was angry. Man, you would get angry if they keep on asking you 10 times. 'I'm not angry but just go before me and shut up.', I said, pointing with my finger that he had to keep on walking (man that don't know when they better keep their mouth shut). Since that moment I called him 'shortcut'. I wisely decided to stay with the group during the rest of the trekking. Sonia kept on amazing us with her energy when she did her yoga at sunrise, while Neeraj was already dreaming of his fresh beer at our next stop. I really felt comfortable with them and we were a good team. India keeps on amazing me. I keep on meeting people, that intrigue me. Sonia has creative talents and makes art with stained glass. Her energy and laugh stimulated me endlessly. Neeraj (Mr. chicken curry) was the wise one, the goeroe. His heart was pure and he had the most sunny eyes ever. He was the master in date and history, especially 31 december 2005 he remembered quite clearly. That day he drunk 15 glasses of 90 ml Johny Walker and still was the most behaved man. I don't think his eyes were still so sunny at that time though. He's so well behaved, that he was coming on a point during his story and said ... 'there was something beyond romance'. I burst out laughing and said 'sex in other words, Neeraj, that's how we say it'. Sonia was even at the last day still able to put her legs around her neck, while Neeraj and I hoped to get rest for ages. I was knackered but I had a super trek.
The next day ... 3 hours in the queue again at the Indian embassy. 5 to twelve, 5 minutes before they close, it was my turn and I couldn't pay the exact amount. I had to go out the embassy to change a note of 500 rupees, what is hardly accepted in Nepal. It took me definitely 10 shops before someone could change me the note ... what a situation! Just on time and in the afternoon I could go back to pick up my visa.
Before I realised, I was on the plane with my visa for 'Incredible India'.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Vandycke Nele, en gebruik soms ook wel de schuilnaam snoepke (in BCN) of kindje (in België).
Ik ben een vrouw en woon in Barcelona (Spanje) en mijn beroep is sociaal assistentje.
Ik ben geboren op 31/10/1978 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn leven in boekskes schrijven, leute maken met moaten, min. 8 uurkes slapen, 't zwin in de bieten jagen, snowboarden,.
De wereld gaan verkennen, dromen maar dan al huppelend door mijn joyvalle vallei, me verdiepen in het onbekende en manne
