Ik had het wel bekeken in Baripada. Na lang zoeken had ik de bushalte gevonden om richting Calcutta te gaan.
maandag 20 november - 4u45: bus Calcutta Ik had het gevoel dat het een lange dag zou worden ... een dag van veel Indisch transport. Pas aangekomen in Calcutta maar onmiddellijk het verlangen om er zo vlug mogelijk weg te raken. Het was me er te druk. Mijn vermoeide blik moet de menigte wat medelijden hebben opgewekt want na wat hulp van Indische mannen (zoals altijd) had ik een trein, richting Darjeeling. Darjeeling leek betoverend te zijn, met zijn uitzichten op het Himalaya gebergte. Ik had een treinticket in 2de klasse met AC, voor minder doe ik het niet meer ... no way. De rit zou een 14-tal uren duren. De vermoeidheid brak serieus uit. Ik was op een punt dat ik het even had gehad. Het laatste waar ik nood aan had, was ... een familie kakkerlakken. Papa, mama en dochter kakkerlak (ze zag er wat vrouwelijk uit) op daguitstap. Het was waarschijnlijk trein-tram-bus dag voor hen. 14 uren op de trein met die beesten ... zeker weten dat ik niet ging slapen. Ik heb in 2 weken geen kakkerlak gezien en nu ik de langste treinrit te gaan heb, daar zijn ze dan. Het geluk stond aan mijn kant. TT (de indische treinconducteur) liet me weten dat ik op het verkeerde plaatske zat ... goddank! Een ander wagonneke, bye bye familie kakkerlak ... hello little mouse. Ik wist niet meer waar ik het had. De moed zonk me wat in de schoenen. Ik was 2 weken alleen op reis, nog geen backpackers ontmoet, vermoeid, steeds aangeklampt en aangestaard worden, snurkende mannen op de trein, een familie kakkerlakken en ... Fieke (de muis). Ik dacht dat als ik er een naam aan gaf, dat ik er meer sympathie zou voor hebben. Uiteindelijk toch in slaap gevallen en wakker geworden ... NA mijn treinhalte, New Jalpaiguri. Ik had een beetje te goed geslapen. TT kwam me zeggen: 'You missed your stop.' Oh, zei ik. Rustig blijven, geen stress, Nele. Je komt er wel, zei ik om mezelf op te peppen. 'You're our guest. I'm responsable for you.', zei TT. TT betaalde me een koffie en zette me op de juiste trein.
dinsdag 21 november - 7u: aankomst New Jalpaiguri Drukte alom, veel bedelende kinderen, ... jeeps en blanke gezichten! Ik betaalde mijn plaats in de jeep en ik was verkocht voor West-Bengal. De mentaliteit verschilt sterk, de gelaatstrekken vertonen meer de spleetoogjes, de mensen zijn er vriendelijker en niet aanklampend. Rust! Volop in de bergen, mistig en koud. Ondertussen had ik Olga, een russische ontmoet. We zouden samen een week onze tocht verder zetten.
Darjeeling was inderdaad betoverend. Het was er berekoud maar ik genoot meer van deze streek. Darjeeling kent een mix van Nepaleese en Tibetaanse populaties. Hoewel ik Tiger Hill (biedt een spectaculair uitzich over de Himalaya) heb moeten missen door de mist, heb ik kunnen genieten van de vele theeplantages die de heuvels bedekte.
woensdag 22 november - 11u: richting Kalimpong Echt mijn ding hier ... maar het verhaal is voor de volgende keer! Morgen gaan we richting Sikkim maar Olga is serieus ziek, dus ik moet het nog eventjes zien. Volgende woensdag neem ik waarschijnlijk de trein richting Varanasi want dan scheiden de Russische-Belgische wegen.
English version
I've had it in Baripada. After a long search, I founded the busstop to go to Calcutta.
Monday 20 november - 4.45 am: bus Calcutta I had the feeling that it would be a very long day ... a day of a lot Indian transport. Just arrived in Calcutta but directly I had the desire to get there away. It was to crowded for me. My tired expression on my face had given some pity because after some help from Indian men (like always) I had a train, direction Darjeeling. Darjeeling seemed to be wonderful, with panoramic views over the Himalaya. I had a trainticket in 2nd class with AC, for less I don't do it anymore ... no way. The ride would take 14 hours. I was seriously tired. I was on a point that I had it for a while. The last thing I needed, was ... a family cockroaches. Daddy, mammy and daughter (she looked a bit female) on a daytrip. It was probably train-tram-bus day for them (in Belgium that is a day that people can use the public transport for free). 14 hours on the train with these animals ... for sure I wouldn't sleep. I haven't seen in 2 weeks cockroaches and now when I have the longest trainjourney, there they are. Luck was on my side. TT (the indian trainconductor) informed me that I was on the wrong place ... thank god! Another coach, bye bye family cockroaches ... hello little mouse. I didn't know where I had it. I lost the courage a bit on that moment. I was 2 weeks alone on my journey, I didn't meet any backpackers, tired, all the time people that staring and coming to you, snoring men on the train, a family cockroaches and ... Fieke (the mouse). I thought that if I would gave a name to it, that I would have more sympathy for it. Finally I felt a sleep and woke up ... AFTER my trainstop, New Jalpaiguri. I slept a bit to good. TT came to me and said: 'You missed your stop.' Oh, I said. Stay calm, no stress, Nele. You will get there, I said to myself to pep myself up. 'You're our guest. I'm responsable for you.', said TT. TT paid me a coffee and putted me on the right train.
Tuesday 21 november - 7 am: arrival New Jalpaiguri People everywhere, a lot of beging children, ... jeeps and white faces! I paid for my place in the jeep and directly I was sold for West-Bengal. The mentality is very diferent, the faces are showing already the chinese eyes, the people are more friendly and they leave you alone. Peace! Totally in the mountains, a lot of fogg and cold. In the meanwhile, I met Olga, a russian girl. We would travel together for a week.
Darjeeling was indeed wonderful. It was freezing cold but I enjoyed more of this area. Darjeeling has a mix of Nepali and Tibetan populations. Although I missed Tiger Hill (set your eyes on a spectaculair view of Himalaya) threw the fog, I enjoyed the many tea plantations that covered the hills.
Wednesday 22 november - 11 am: direction Kalimpong This is really my thing ... but the story is for next time! Tomorrow we're going to Sikkim but Olga is sick, so I have to see what I'm going to do. Next wednesday I'm taking the train to Varanasi because then the Russian-Belgian ways are going to seperate.
Alleen in Puri ... Ivy was vertrokken. Ik dacht zo bij mezelf ... laat ik wat zeese lucht opsnuiven, wat alleen zijn, wat tot mezelf komen, een klein bezinningsmoment ... Allelujah, ik had niet eens de kans om mijn oordopjes van mijn MP3 in mijn oren te plaatsen en te genieten van die hemelse stem van Zornik of ik zat alweer in een dialoog met een Indier, Rakesh. Daar ging mijn intens moment tussen ik en mezelf ... en sommige mannen geven niet vlug op, zunne. Sommigen snappen het zelfs niet. Ik voelde me weer als een potje honing.
Anyway, Rakesh heeft me het leven van de locals live laten meemaken. Met enige voorzichtigheid had ik toegestemd om iets te gaan eten met hem. Hij vertelde zeer open over het leven in India. Zijn levensverhaal was ook niet echt zo'n successtory ... zijn vader heeft hun rijkdom onbezonnen gespendeerd aan gokken en alcohol, zoals zovelen doen om niet geconfronteerd te moeten worden met hun problemen. Hij was zo oprecht, het raakte me diep. Hij vroeg me niets, enkel vriendschap ... hij wou gewoon de ganse avond spenderen met me ... 'I'm not totally happy but happy. Life is sometimes so boring.' Life in Puri is inderdaad boring. Ze kunnen er geen zwien in de bieten gaan jagen, zoals wij dat zouden doen. De enige dikke leute die ze er hebben, zijn vuurtjes maken aan het strand en samen eindeloos zitten drinken of joints roken. En daar zat ik dan rond het vuur met de Indische jeugd, waar hij me zeker 10 keer vroeg of alles in orde was met me. Slechts enkelen weten dit al ... maar als ge wilt dat mijn kwebbel stilvalt, zet me dan 's avonds op het strand ... dan overvalt een vloed van rust me. Ik heb dan enkel oor en oog voor de zee. Het is een hemels moment voor mij maar saaie leute voor mijn gezelschap. Zelfs het laatste hot news (sommige noemen het roddels, ik noem het eerder sociale interesse in mijn medemens) gaat ge niet meer uit mijn mond krijgen en dan zegt veel, geloof me vrij. Het vuur doofde uit en de indiers gingen hun eigen weg op. Rakesh wou me de stad by night tonen. Dat was lachen geblazen. Oh my god, daar zat ik dan ... op een bankje onder een zeil. In Barcelona heb ik van mijn flat dit als uitzicht: voor me de hoogste heuvel met ons lief jezuske belicht door de warme glans van de zonsondergang, aan de linkerkant heb ik zicht op Park Montjuic, rechts van me staat de dildo in alle kleuren en geuren te flikkeren en achter me ... een eindeloos zicht op zee. In Puri op mijn bankske onder dat zeil: voor me de waterkraan voor gans het straat van de krottenwijk, zowel aan de linker- en rechterkant van me een aantal koeien die zich hadden neergeploft voor de voordeur van de krotjes en achter me afval. Het was een romantisch moment, moet ik zeggen. Puri by night, het was wel night ja. We waren aan het wachten tot het eerste theekraam zijn deuren zouden openen ... het was toen 3 uur 's nachts. Ik vroeg me af of een Belgisch frietkraam daar zou draaien ... een kleintje met mayonaise voor 1 roepie. Het aidsprobleem zou dan misschien ook niet meer zo erg zijn, het zouden dan eerder cholesterolproblemen zijn. Om 4 uur kwamen ze een voor een het vuil van hun gezicht wassen aan dat waterkraantje om dan aan de slag te gaan. Voor Rakesh is dit het dagelijks leven, voor mij ... zware confrontatie met de realiteit.
De volgende dag kwam Rakesh me uitzwaaien aan het station ... ondanks de leuke avond wou ik toch mijn tocht verder zetten.
vrijdag 17 november - 10u40: New Delhi Neelanchal Express (halte Balasore) De avond voordien vroeg een vriend van Rakesh me wat ik van India vond ... 'every day is a special day, always new things happens', was mijn antwoord. Die vrijdag was weer een nieuwe dag. Met slaap in de oogjes had ik mij lekker gesetteld op de trein ... BANG, een microfoon onder mijn neus, de Indische TV. Zij benieuwd wat ik vond van Orissa en ik benieuwd of ik carriere kon maken bij Bollywood.
15u: aankomst Balasore Ik had geen tijd om me af te vragen in welk Indisch gat ik nu terecht was gekomen of ik was al omringd door Indiers, die stonden aan te dringen om me op een rickshaw te krijgen. Je hebt er 2 soorten, eentje met een moteurke en eentje zonder (bij die laatste zijn de indische beentjes de motor). Ik ga enkel voor die met een moteurke maar ze hadden me misleid en dan kan je niet meer terug. Voor 20 roepies (1 euro = 56 roepies) bracht hij me naar het busstation. Ik dacht dat ik in de grond kon zinken van schaamte toen ik zag welke brug hij diende te kruisen. Het is tegen mijn principes om er gebruik van te maken maar het is voor hen hun broodwinning. Ik heb hem 10 roepies extra gegeven ... die blik in die ogen, daar breekt je hart van.
Telkens ik een nieuwe bestemming heb, dan heb je die stap voor stap in jouw hoofd. Je probeert gewoon van de ene bestemming in de andere te raken en dan zie je pas verder. De trein had me al tot in Balasore gebracht, de rickshaw tot het busstation en nu de bus tot in Baripada. De eerste keer een Indische bus. Het zijn eerder kermiskarrren met vooraan ferme flikkerlichten die de bestemming aangeven. Je wilt den toer van den bus niet doen om de toestand van de bus te weten. Je wilt gewoon op de bus een stoel hebben en hopen dat je wordt gedropt waar je gedropt wil worden. Der is geen belletje om op te duwen zoals bij onze lijnbus. Het was weer veemarkt ... een melkske tussen chocolaatjes, op weg naar Baripada. Ik vroeg me al af hoe Baripada er zou uitzien ... mijn intuitie begon opnieuw raar te kriebelen. Nele wou absoluut naar Similipal National Park om olifantjes, tijgertjes en watervallen te zien. De weg naar Baripada doorkruiste vele kleine dorpjes. Dit zijn het soort dorpjes waar je terecht komt in the middle of nowhere. Er is daar niets. Een zanderige weg, krotjes, kraampjes, ja ... maar geen hostals, geen leven, geen ... gewoon nada. Ik werd echt gedropt. Ik stond met mijn boots op Baripada's grondgebied. Mijn eerste indruk ... een spookstad zoals in de cowboyfilms. Het was al donker en ik moest mijn volgende stap in het plan uitwerken ... een bed zoeken. Met mijn beste vriend, the lonely planet, ging ik naar hotel Durga. Er was een kamer vrij. Basic, basic, basic. Eerder spartaan ingericht, pistachekleurige muren (dat is het meest verschrikkelijke kleur), niet-sluitende ramen (lange leve de muggen, laat ons hopen dat het geen malariamuggen worden) ... en 3 jongens voor mijn deur, die rechtspringen van zodra ze me in hun oogveld zien. Ik voelde me er niet echt comfortabel, ik vond het allemaal wat raar maar ik had een bed en ik was een tevreden kind. Ik ging mijn buikje gaan vullen met hot spicy food in het restaurant van hotel Durga. Het enige wat enigszins spicy zou kunnen geweest zijn, was een knappe indier maar het was de manager van het hotel, die subtiel avances probeerde te maken op me ... but no interested, to old ... time to go to bed, dacht ik bij mezelf. Hij gaf me een kus op mijn hand ... 'it was very nice to meet you' ... oh my god, wegwezen. Ik bestel mijn eten wel op mijn kamer de volgende keer.
De receptionist van het hotel had me geholpen bij het huren van een jeep (via de toeristische dienst van Baripada) om naar Similipal National Park te gaan. Toeristische dienst om 9 uur 's avonds ... yeah right. Die toeristische dienst van Baripada ?! stuurde me zaterdagochtend om 6u30 Barik, mijn driver. Ook zijn rijstijl was beter dan zijn engels maar het klikte tussen ons. Zoals gewoonlijk onderging ik de securityquestions ... Which country? Married? Boyfriend? Alone in India? ... Orissa girl alone in Orissa impossible. Belgium other culture, is mijn antwoord dan. Het landschap was voor de zoveelste maal adembenemend. Witte en roze lelies betoverden het uitzicht. Eindeloze vlakten, helderblauwe hemel, spelende kinderen, ... en afval (soms). Na een aantal uren bereikte ik het National Park, het was de moeite waard. Weg uit de bewoonde wereld, volop in de natuur. Volledig omringd door het groene, het ongerepte. Verbluffende watervallen gezien maar geen olifantjes en tijgertjes.
English version
Alone in Puri ... Ivy was gone, back to Papdambu. I thought ... let me go and smell the sea air, to be a bit by myself, to have some time for myself, a little moment of awareness ... Allelujah, I didn't even had the chance to put my MP3 in my ears to enjoy of the heavenly voice of Zornik or I was already in a new dialog with an Indian, Rakesh. There went my intense moment between me and myself ... and some men don't give up quickly. Some men don't even get it. I felt again like a little pot of honey.
Anyway, Rakesh has let me experience the real live of the locals. With some cautious I agreed to have dinner with him. He talked very open about his life in India. His live was also not a successtory ... his father has spoiled all there wealth on gambling and drinking, like many do ... there way by not being confrontated with their problems. He was so honest, it really touched me deeply. He didn't ask me anything, just friendship ... he just wanted to spent some time with me ... Í'm not totally happy but I'm happy. Life is sometimes boring.' Life in Puri is indeed boring. They can't go to party, like we do. The only fun they have, is sitting on the beach and drinking or smoking joints endlessly. And there I was ... sitting with the Indian youth around the fire, where he asked me 10 times if everything was okay with me. Only a few know this ... but if you want I keep my mouth shut, just put me on the beach by night ... then a wave of rest comes over me. I only have ear and eye for the sea. It's a heavenly moment for me but boring fun for my company. Even the latest hottest news (some people call it gossep, I rather call it social intress in others) you're not going to know and that says a lot, believe me. The fire went out and all the Indians went their own way. Rakesh wanted to show me the city by night. That would be fun! Oh my god, there I sat ... on a bench under a sail. From my flat in Barcelona I have this view: before me the highest hill with our dearest little jesus lighted by the warm glow of the sunset, on the left side I see Parc Montjuic, on the right you see the dildo shining in all his colors and after me ... an endless view on the sea. In Puri on my bench under that sail, I saw before me the watertap for the entire street, on the right and left side a few cows that putted theirselfs before the frontdoors of the dens and behind me I only saw garbage. It was quite romantic, I have to say. Puri by night, it was night indeed. We were waiting till a teashop would open his doors ... it was then 3 o'clock. I was wondering if a Belgian shop 'fried chips' would be a success ... a little one with mayonaise for 1 roepie. The aidsproblem would be less, it would be more cholly-problems (cholesterol). At 4 o'clock, one by one came to the tap to wash the dirt of their face and to get back to work. For Rakesh that was the daily life, for me ... a very big confrontation with the reality.
The next day Rakesh came to the trainstation to say goodbye ... unless the nice evening I wanted to continue my trip.
Friday 17 november - 10.40 am: New Delhi Neelanchal Express (stop Balasore) The evening before, a friend of Rakesh asked me what my opinion was of India ... 'every day is a special day, always news things happens', I said. That friday was also a new day. With sleep in my eyes I layed down on the train ... BANG, a micro under my nose, the Indian TV. They, curious about my opinion of Orissa and I, curious if I could make a carreer at Bollywood.
3 pm: arrival in Balasore I didn't had the time to wonder in which Indian hole I arrived now or I was already surrounded by Indians, that were pushing me to get me on a rickshaw. You have 2 types, one with a little engine and one without (the engine of the last one are the Indians legs). I only take the one with the engine but they had me deceived and then you don't have a way back. For 20 roepies (1 euro = 56 roepies), he took me to the busstation. I thought I could sink in the ground of shame when I saw which bridge he had to cross (imagine ... my weight and my backpack). It's against my princips to use this kind of rickshaw but for them it's their living. I gave him 10 roepies extra ... that look in his eyes, it breaks your heart.
Everytime when you have a new destination, you put that step by step in your head. You just try to get from the one destination to the other and then you see further. The train had already brought me in Balasore, de rickshaw to the busstation and now the bus to Baripada. My first time on an Indian bus. Some Indian busses are like fair chariots with big spotlights, that shows the destination of the busride. You don't really want to do the tour of the bus to see the condition of the bus. You just want to have a seat on the bus and hope that they will drope you on the spot you wanted to be dropped. There isn't a bel on the bus, like our busses. It was again cowmarket ... a milky one between chocolates, on the way to Baripada. I was wondering how Baripada would look like ... my intuition was tickling. Nele wanted to go to Similipal National Park to see elephants, tigers and waterfalls. The way to Baripada crossed many little villages. It are the kind of villages where you end up in the middle of nowhere. There's nothing there. Just sand roads, dens, little shops, .... but no hostals, no life, no ... just nada. I really was dropped. After a long trip, I stood with my booths on Baripada's territory. My first impression ... a ghosttown like in the cowboy movies. It was already dark and I had to work out the next step of my plan ... finding a bed. With my best friend, the lonely planet, I went to hotel Durga. There was a room available. Basic, basic, basic. It looked rather spartan, with pistachecoloured walls (the most awfull colour you can have), windows that I couldn't close (long life the mosquitos, let's hope it will not be any malariamosquitos) ... and 3 boys before my room, that jumped up every time they saw me in their eyefield. I didn't really felt comfortabel, I founded a bit strange but I had a bed and I was a happy child. I wanted to fill my belly with hot spicy food in the restaurant of the hotel. The only thing that could have been spicy, was a handsome Indian but it was the manager of the hotel, that tried to make a move on me ... but not interested, to old ... time to go to bed, I thought by myself. He gave me a kiss on my hand ... 'it was very nic to meet you'... oh my god, I have to go. Next time I'll order food on my room.
The receptionist of the hotel helped me to hire a jeep (threw the tourist office of Baripada) to go to Similipal National Park. The tourist office at 9 pm ... yeah right. That tourist office sended me on saturday morning at 6.30 am Barik, my driver. Also his drivestyle was better than his English but it clicked between us. Like usually I had the securityquestions ... Which country? Married? Boyfriend? Alone in India? ... Orissa girl alone in Orissa impossible. Belgium other culture, I said to him. The landscape was again breath-taking. White and pink lilies bewitched the view. Endless areas, brightblue sky, playing children, ... and garbage (sometimes). After a few hours we reached the park and it was worth going. Completly surrounded by the green, fully in the nature. I have seen amazing waterfalls but no tigers and elephants.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Vandycke Nele, en gebruik soms ook wel de schuilnaam snoepke (in BCN) of kindje (in België).
Ik ben een vrouw en woon in Barcelona (Spanje) en mijn beroep is sociaal assistentje.
Ik ben geboren op 31/10/1978 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn leven in boekskes schrijven, leute maken met moaten, min. 8 uurkes slapen, 't zwin in de bieten jagen, snowboarden,.
De wereld gaan verkennen, dromen maar dan al huppelend door mijn joyvalle vallei, me verdiepen in het onbekende en manne
