De zee laat zich van zijn wilde kant tonen. De kokosnootbomen vallen erbij als eendagsvliegen en de 'dijk' (als je het pad van 1.5m breed een naam zou moeten geven) wordt de hoogte ingeduwd als een kleine vulkaansuitbarsting. Elke Indier is er van overtuigd dat Kovalam dit jaar een breed strand zal hebben. Als de zee op dit tempo verder vernieling brengt, dan zal er gauw geen Kovalam meer zijn.
Regen komt steeds als een verrassing maar je hoort mij niet klagen. Het geeft me de nodige koelte, het charmeert de natuur keer op keer met pure groene schoonheid en het geeft me nostalgische herinneringen aan mijn eigen 'nat' land.
Na 3 volle weken bij de lokale Indier 'Apukutana' had ik het wel gehad met 'puttu-banaan' als ontbijt, 'thali' als lunch en 'dosa-sambar' als avondmaal. Ik was 1 van de trouwste klanten, eigenlijk 1 van de enigste Westerse vrouwen die je er te zien kreeg. Wees er maar zeker van dat mijn verschijning zijn zaak doet draaien (Indiers zouden hun laatste 5 roepies spenderen al was het maar om hun nieuwsgierigheid te kunnen blussen). Apukutuna zou zijn deuren toch sluiten en het werd tijd om mijn eigen stekje te vinden met een keuken. Ik had de mogelijkheid om me vaste klant te maken bij een andere lokale Indier in zijn 10 vierkante meter lange restaurant onder een afdekking van palmboombladeren maar ik kan even geen dosas meer zien. Anyway, hij weet zijn eten zo ferm te verrijken met de nodige kruiden dat ik na een uur nog steeds in vuur en vlam sta. Vaak heb ik niet eens voldoende tijd om naar huis te rennen voor ik volop lijk te ontploffen op het 'potje'.
Ik had mijn eigen flat gauw gevonden en de spirituele goeroe (de eigenares) raadde me aan om op maandag te verhuizen, want dat was een goeie dag om te verhuizen. Snoepke, als jij het zegt ... ik ga de goeroe niet tegenspreken. Had de goeroe me ook maar gezegd welke dag de beste dag was om mijn 'gaspulleke' te laten vullen. Dagen heeft het geduurd met de nodige busritten van het ene Indisch gat naar het andere wie-weet-waar-ik-uiteindelijk-gas-zal-hebben gat. Putonnozel zot kwam ik. Ik werd eindeloos getest op het enige middel om India te overleven ... geduld. Elke dag zag ik het Indisch hoofdje van links naar rechts knikken om hun 'ja, morgen' te bevestigen met die lieve stille glimlach. Doe zo zaken in ons land.
Na veel geduld en wat hulp van Indische vrienden had ik mijn pulleke met gas. Mijn eerste prioriteit was om mijn kookkennis te verrijken met 'puttu' (steamcake, mijn favouriete ontbijt) en 'viscurry'. Het voelt goed om eindelijk mijn eigen stekje te hebben en mijn eigen potje te kunnen koken. De lokale winkel laat me toe hun frigo te gebruiken en ik ben nu volledig gesetteld. Na mijn goeie integratie in de Indische cultuur had ik over het hoofd gezien dat ik terug bestek nodig had om te eten. De laatste maand at ik enkel met mijn rechterhand, die je wast voor en na het eten. Na het eten spoel je je mond en gazettepapier ligt ter beschikking om de handen en gezicht af te drogen. Het zal me wat geven eenmaal terug in Belgieland ... Een idee wat het Indisch leven aan roepies kost ... huur flat per dag low season - 150 roepies (na afdingen natuurlijk!), melk (wordt verkocht in plastieken zakjes van 1/2l) - 8 roepies, 10 doosjes lucifers - 5 roepies, afwasZEEP (geen vloeibaar spul waar 1 druppel dreft volstaat om de afwas te doen) - 16 roepies, 1l water - 12 roepies, 20l water - 60 roepies, ananas - 27 roepies, boter - 20 roepies, ...
Elke dag begin ik met vol enthousiasme aan mijn yoga. De beste yoga ooit! Na enkele dagen voelde ik al serieus het effect, de pijn m.a.w. Nooit gedacht dat yoga me zo ferm zou doen zweten maar het voelt super goed. Zonder mijn 'Master Vino' zou het me niet lukken ... hij weet me te stimuleren als geen ander. Hij heeft werkelijk de Indische manier van feed-back geven ... (check this out) Tijdens het op en neer springen vroeg hij me of ik een 'moneybelt' of iets onder mijn t-shirt had. Mannen ... die weten toch ook wel niet hoe ze vrouwen moeten aanpakken. Indiers en het 'tactvol' geven van opmerkingen, dat is gewoon rampzalig. Mijn 'master' noemt zich ook een 'social worker' ... yeah right, dude, doe zo voort en ge brengt de vrouwen recht in een depressie. Goed voor uw yoga-bussiness. Man man man. Ik dacht maar te reageren met de nodige humor ... 'No, no, it's my belly, full of all the nice Indian food and sweets.', zei ik hem met mijn stralende blauwe ogen en lieflijke glimlach. Dat bracht hem stil ... 'Oh ... (onmiddellijk gevolgd met) okay, and now we will do the 'fish' stand.' Hij verdiende zijn 'zonnetjes' terug wanneer hij me enkele dagen later zei dat het zichtbaar was dat ik enkele kg's verloren had. Snoepke, ik ben al 5 kg kwijt in de voorbije 2 m door Indische pruimen die me een ganse nacht over de pot hebben doen hangen, gevolgd door Lao diarree van 'verse' kaassalade en Thaise griep die me deed leven op water voor 3 dagen en dat allemaal zonder de yoga. Maar de yoga doet me mijn grote teen in mijn mond steken maar dat kon ik als baby ... neen, neen, de yoga is echt super. 'He's really the big master!'
Ik verliet India met een vreemd gevoel en mijn intuitie zei me al dat Thailand niet hetzelfde avontuur zou zijn.
Chiang Mai, Koh Pangang, Koh Samui ... hadden elk op hun beurt iets moois te bieden maar niet voldoende om Thailand verder te verkennen. Ik mis er het avontuur, er is te weinig afwisseling, een ander soort toeristen, ... de meeste intense ervaring die ik er heb gehad, zal de Thaise griep geweest zijn, waardoor ik 'The Full Moon Party' heb gemist. Voor het eerst heb ik zo erg koorts gehad, de hoofdpijn was ondraaglijk, gewrichtspijn, ... met weinig energie besloot ik een dokter te zoeken. Ik was gedehydrateerd en de dokter liet me niet gaan zonder een infuuske. Ik was kapot, zijn lieflijke zorgen voor me brachten de tranen in mijn ogen. Dankzij de Thaise dokter ben ik een gans ander mens terug.
Ik heb in 1 dag ook besloten om terug naar India te gaan ... vandaag! Mijn vlucht was geboekt voor 26 juli maar voor een ongeduldig kind als ik kan het soms niet vlug genoeg gaan. Ik heb mijn vlucht gewijzigd naar vanavond en voor ik het weet, voel ik me terug weer wat thuis.
Het landschap was onbeschrijfelijk. Een klein toeristisch stadje omgeven door een bergachtige omgeving. Je voelde er onmiddellijk de 'chilled' atmosfeer. We waren al tevreden om in een wat koeler gebied te kunnen vertoeven maar in de late avond werden we verrast met het meest enge gedonder en gebliksem ooit! De beelden waren beangstigend en fascinerend tegelijkertijd.
De volgende ochtend gingen we voor 'de attractie' van Vang Vieng, de reden waarom de toeristen die richting uitgaan ... tubing. Je huurt een rubberen traktorband en dobbert de rivier af. Langs de rivierzijde heb je verschillende bars waar je een stop kunt houden en uiteindelijk totaal zat verder de rivier kunt afdobberen en hopen het einde van de trip niet te missen. Ergens in het hoge gras hadden ze het bord 'exit' geplaatst, we hadden het natuurlijk te laat gezien en door de sterke stroming kostte het ons ettelijke minuten om de rivier uit te raken. Het waren hilarische toestanden.
Luang Prabang is waarschijnlijk voor velen de meest favouriete stad in Laos en zeker ook de mijne. Toeristen alom, zelfs in het laagseizoen en liefde ... man, man, man ... Luang Prabang barst van de liefde. Liefde kent geen grenzen blijkbaar, ook niet in leeftijd. In India waren het vooral oudere westerse vrouwen die hun hart verloren aan de chocolade mannekes en in Laos zijn het vooral oudere westerse mannen die zich in de liefde smijten met knappe jonge Lao vrouwen. Wat een opluchting te zien dat er inderdaad voor ieder potje een dekseltje is ... echte liefde, wat een mooi ding! Er is hoop, zelfs op latere leeftijd. Wie twijfelt of multiculturele relaties al dan niet haalbaar zijn, het is zeker haalbaar in India en Laos.
In het bewonderen van de liefde om me heen, voelde ik alles behalve dan de liefde doorheen de maag. Wat een nacht. Er is enkel 1 woord om het te beschrijven ... diarree. Zelfs 7 maanden India hebben me nog niet eens zo'n ervaring gegeven. Ik zal Laos nauwelijks vergeten ... het was een ganse dag in het gezelschap van het Lao potje.
Onze laatste dag in Luang Prabang hebben we met een romantische boottocht op de Mekong rivier doorgebracht ... onze manier om wat liefde te ervaren.
maandag 18 juni, 18u, VIP bus vanuit Luang Prabang naar Vientiane
De VIP bussen zouden iets comfortabeler moeten zijn dan een 'local' bus. Toeristen maken er vooral gebruik van om lange afstanden te overbruggen, om het gevoel te hebben van iets meer luxe. De laatste 5 rijen van de bus zat vol met Engelse 'twats', wat zowel vrouwelijk goudvissen als ambetant volk betekent. We hadden 6 uur te gaan met de goudvissen vooraleer ze de bus zouden verlaten. Een van de goudvissen (die te dom woas om whoi t eten, zoals we op z'n westvlaams zouden zeggen) zong volop dat ze zou blijven zingen totdat ze op iedereen z'n zenuwen zou werken ... en voegde er dan aan toe dat ze lange tijd in een koor had gezeten. Ik wed dat ze haar waarschijnlijk hadden 'buiten gesmeten' uit het koor.
Het was reeds middernacht toen we ons in een oase van stilte bevonden. Stilte in Azie lijkt me eerder een zeldzaam iets. Hoe konden we vergeten dat we op een Lao bus zaten ... de discobussen van de wereld. De meest romantische bleitmuziek werd onverwachts gedraaid. Ik weet niet welke knul op die bus depressief was, liefdesverdriet had of zelfmoordneigingen had maar het zag er naar uit dat we de rest van de rit in VIP stijl zouden reizen. Zelfs James Blunt kan me niet eens zo depressief maken met zijn muziek als dat Lao bleitgedoe.
woensdag 20 juni, 5u, aankomst in Vientiane
en onmiddellijk met de tuk-tuk naar de luchthaven om onze vlucht te halen naar Bangkok ...
Totaal kierewiet gedraaid van de VIP busrit namen we de vlucht naar Bangkok. We zouden er Laura ontmoeten, een Engelse vriendin van Abi die met ons verder doorheen Thailand reist.
We verblijven in 'CH2' guesthouse in Khoasan Road, wat meer lijkt op Lloret de Mar met bars vol van drinkende Engelse toeristen. Het is totaal mijn ding niet. Je lijkt enkel maar met 1 nationaliteit in contact te komen ... Engelsen ... lieve mensen allemaal maar je hebt verschillende soorten en Engelsen zijn de enige nationaliteit die zo beledigend over hun eigen nationaliteit praten.
Een verhaaltje van 1 van de toeristen hier ... Een Engelsman had de ganse dag opgetrokken met een andere Engelsman, die 20 dagen in de Thaise gevangenis had verbleven. Ze checkten in een guesthouse en in een wat dronken toestand had 1 van hen op het dak gekropen (wie weet wat er daar te vangen was ... waarschijnlijk geen Thaise schone) en had het dak beschadigd. De eigenaars van het guesthouse hadden de politie verwittigd. Beide Engelsmannen hadden het op een lopen gezet, maar beiden gingen een andere richting uit. Een klein detail ... de knul met zijn kortdurende 'jail' ervaring had de rugzak genomen met alle waardevolle spullen (geld, camera, kredietkaarten, ... ) van de andere Engelsman ... het was het einde van de vriendschap. De meesten zouden zoeken naar een haalbare realistische oplossing ... hij was iets origineler ... hij ging naar de eerste bar in Khoasan Road om zich verder te bezetten en pissig te worden op z'n 'dierbare' vriend, die blijkbaar gekend was voor een minder goeie reputatie in betrouwbaarheid.
Te veel Engelsen voor me ... echt. Morgen nemen we de trein naar het noorden van Thailand, Chiang Mai.
Waar te beginnen ... slechts 1 week voorbij en er is opnieuw zoveel te vertellen.
Ik bevind me momenteel in Luang Prabang, een charmante stad met Franse invloeden aan de Mekong rivier (de 12ste grootste rivier in de wereld), maar nog spectaculairder ... ik luister naar radio 'Donna' terwijl ik mijn Laos-verhalen zal neerpennen. Goddank, iets anders dan dat Lao muziek ... het klinkt zo rampzalig dat je niet eens wil begrijpen wat ze zingen.
We hebben Cambodia niet volop kunnen verkennen wegens gebrek aan tijd maar mijn eerste indruk was dat Laos meer heuvelachtig was. Onze vlucht had enkel 25 passagiers en deze vlucht was voor de meesten een transitvlucht. Na een cholesterolrijk ontbijt tuurde ik doorheen het raam, bewonderde ik de eerste 'sights' (ik ben nu waarschijnlijk 1 minuut aan het zoeken voor de vertaling van 'sights' in het nederlands en helaas ...) van Laos en mijn dagdromen wordt abrupt verstoord door rook die boven me uitkomt en mijn zicht vertroebelt. Ik had het vertrouwen dat Lao Airlines me veilig op mijn volgende bestemming zou brengen. Ik ben nog maar in de helft van mijn trip en ik wil ooit nog kinderen hebben ... maar liever sterven in een crash tijdens mijn avontuur dan in een auto ongeluk op weg naar het werk. Het was ons een raadsel wat voor een 'special effect' Lao Airlines voor ons in petto had maar we kwamen veilig met onze pootjes op de grond.
Slechts 5 minuten in Laos en we waren al geconfronteerd met een poging 'we gaan je in de zak zetten' bij het boeken van een tuk tuk (het vervoermiddel in Laos, die similar is met een 'rickshaw' in India en een 'jumbo' in Cambodia). Abi en ik delen een relatie waar we elkaar super goed aanvoelen. Spontaan neem ik het over als haar geduld op springen staat. Het bord zei dat een rit naar het centrum 6 dollar kostte, die knul vroeg ons 8 dollar. 'Why 8 dollar if the bord says 6 dollar?', vroeg ik redelijk direct. De tijd dat ik in 'the mood' was voor eindeloos gezever en discussie is reeds maanden voorbij, laten we dus maar tot de kern van de zaak komen. 'Hihihi ... 8 dollar.', zei hij me stom gegiechel. 'Well, I read 6 dollar and I only will pay 6 dollar, dude. So you just give me a tuk tuk for 6 dollar, allright?'
We werden gedropt in het centrum en we besloten om onmiddellijk het 'Bolaven plateau' te verkennen, een 2-tal uur rijden. Het landschap was adembenemend, groen, dusty roads, kippeveren alom (juist een kip omver gereden), bananenplantages alom, dorpjes gelegen in een kleine wildernis, wilde zwijntjes in het rond, nieuwsgierige kinderen die verlegen zwaaiden naar ons. We zouden enkele traditionele dorpen bezoeken ... traditioneel op zijn minst toen we voornamelijk vrouwen (ook jonge kinderen) rijkelijk opium zagen roken. Elk dorp kende enkel houten paalwoningen. Het was er arm maar nauwelijks te vergelijken met de beelden die we hebben gezien in India. Onder elke woning bevonden zich lijkkisten (uitgeholde boomstammen), een traditie die elk gezin in eer houdt. Voor elk gezinslid is een lijkkist voorzien, indien iets zou voordoen zelfs op een vroege leeftijd. Na een volledige toer in de Katu en Alak dorpen keerden we terug naar Pakse, waar we de volgende dag een bus zouden nemen naar Thakhek.
maandag 11 juni, 8u, bus vanuit Pakse naar Thakhek (vlakbij de grens met Thailand)
Het zou me een busrit worden. 7 uur op een lokale bus met een TV en karaoke Lao-muziek, om het uur een stop van 20 minuten, een zitje waar ik nauwelijks ruimte had voor mijn benen en waar alle spieren in mijn 'poepe' in werking werden gezet ... Bij elke stop werden we bestormd door meiden die gekookte eieren op een stok, gegrilde kip, frisdranken en andere zoetigheden verkochten. Gans Laos hoorde waarschijnlijk onze 'disco-bus' van ver komen, want ik hoorde mijn 'hot love' muziek niet meer op mijn MP3. Onderbroeken zijn bij de vrouwen niet echt een vereiste ... bij elke stop zag ik de traditionele kledij (rok) van de vrouwen de lucht ingaan en hen door de beentjes gaan, het waren geen strekoefeningen.
In mijn volle krankzinnigheid na zo'n eindeloze busrit (met 7u de populairste Lao kling klang muziek) kwamen we aan in Thakhek. Ik was zot gedraaid. We verbleven in 'Thakhek Travel Lodge', waar we onze trip voor een 7 km lange grot probeerden te boeken ... 1 dag was te weinig om ons plan uit te voeren. We opteerden dan maar voor de 'Buddha cave'.
dinsdag 12 juni, 8u, dagtrip naar de 'Buddha cave'
Onze gids had ons verzekerd dat ons 'flip flop' schoeisel geen enkel probleem zou zijn om het bergachtig Laos in het regenseizoen te verkennen. Ge moet juist jouw vertrouwen plaatsen in een man als het op vlak van schoenen aankomt. Het is net vragen welk kleur van sjaal past bij jouw ogen. We waren pas begonnen en we zaten al vast met onze voeten in de modder. Het was al zeker dat we een douche zouden kunnen gebruiken na deze dag. Het was op z'n minst een avontuurlijke dag. Ik liep meer op mijn blote voeten rond om maar vooruit te kunnen komen, Abi slipte meerdere malen uit in de modder (wat me ergens deed denken op mijn mammie als het op vlak van avontuur aankomt), klimwerk doorheen de rotsen om de verschillende grotten te bereiken. Ik zou nog de hysterische paniekaanval (tot huilens toe) van Abi vergeten bij het zien van een flashy groene slang, waar ik al 5 minuten op stond te staren en nog niet eens doorhad dat het een slang was. En de boottocht in een uitgeholde boomstam, die ze blijkbaar een kano noemen, doorheen een wildernis vol met verschillende 'dragonflies' (ik ben ook die vertaling vergeten in het nederlands maar het zijn mooie vliegende beestjes, die je vindt in de buurt van rivieren, plassen, meren, ...) ... een libelle (man ... dat Engels gedoe elke dag helpt mijn moedertaal niet vooruit). Ik ben niet echt zot van water en ze stelden me niet echt gerust, door tijdens de tocht steeds water uit de kano te scheppen. In de ochtend hadden we onze inkopen gedaan voor onze lunch. Ik ben niet echt een vleeseter en mijn appetijt is al volledig voorbij bij het zien van de stukken vlees op de toonbank. Ik ben altijd bereid tot het uitproberen van iets nieuws maar ik stelde mijn grenzen toen hij varkeningewanden aan het bestellen was. No way, dude. De dag werd afgesloten met een bezoek aan de 'Buddha' grot, die ze hebben ontdekt in april 2004 met meer dan 140 'Buddha' beelden (in brons, goud, ...) en nu 10 verschillende donaties vragen voor een 'blessing' (een zegen) van Buddha. Echt mijn ding natuurlijk al dat religieus gedoe (niet dus). We konden onze wensen uiten t.o.v. Buddha ... wat natuurlijk enig tijd in beslag nam om tegelijkertijd waar voor onze donaties te krijgen.
Het was een super dag! Ik was al gans verkocht voor Laos, zeker weten mijn 2de favouriet land na India. Vermoeid van alle intense activiteit namen we een douche, een avondmaal en een volgende busrit naar Viantiane (de hoofdstad van Laos).
woensdag 13 juni, 4u, aankomst in Vientiane
We hadden beiden nauwelijks geslapen en kwamen vroeger aan in Vientiane dan verwacht. De tuk tuk driver vroeg ons 3 dollar elk voor een rit naar het centrum. Abi had haar schoonheidslaapje niet gehad en het leek of de stoom uit haar oren kwam. Met de slaap in mijn oogjes was het mijn beurt voor een zoveelste onderhandeling. In India gingen we na een busrit naar de eerste chai shop (thee shop) om efkes te bekomen maar die luxe is niet echt beschikbaar in Laos. Ik ging zitten op mijn backpack en deed een offer van 1 dollar. Ik had al direct door dat dit een koppige vent zou zijn, 1 waar je van ver al ziet die eens een knuffel en wuffel van zijn vrouw zou kunnen gebruiken om wat meer gemoedelijker door het leven te gaan. Hij was niet vlug bereid om zijn prijs te herzien maar ik dacht ... ik heb waarschijnlijk meer tijd dan jou in deze periode van het leven, ik moet nu ook niet naar huis gaan om mijn kinderen te onderhouden en ik maak er niet van om hier wat op mijn backpack te bekomen. Het nam wat tijd maar uiteindelijk gaf hij toe ... en dropte ons dan ergens ... wel niet echt de plaats dat we hadden gevraagd om gedropt te worden. Yep, die vent heeft gauw die knuffel en wuffel nodig.
Onze zoektocht naar een goedkoop verblijf begon. Abi was nog volop in volle furie na de wraakactie van onze tuk tuk driver en ik liep haar achterna met beide oren open om haar verhaal te aanhoren. Mijn kwaliteiten als sociaal assistente kwamen nu van pas, ik kon haar amper bijbenen en plets ... ik slipte uit in de modder, viel op mijn handen en knieen, gebukt onder de 15 kg zware bagage, bedekt onder modder en slijk probeerde ik op te staan maar ik bleef maar uitglijden. Het was best lachwekkend en mijn zielige pogingen om rechtop te komen, deed haar alle frustraties vergeten. Ondertussen had ik het al wat gehad met Vientiane ...
Na 5 uur slaap in Vientiane besloten we onze trip verder te zetten. 14 u, bus vanuit Vientiane naar Vang Vieng
De rest van het verhaal volgt morgen ... tubing en diarree komen er nog aan te pas. Tot morgen!
Zaterdag 9 juni, 12u50, Siem Reap ... mijn geduld wordt voor de zoveelste maal op de proef gesteld met het internet ... zot word ik daarvan.
Ik ben uitgetempeld. De tempels van Angkor waren uniek. Drie dagen bleken juist voldoende te zijn om de belangrijkste tempels te zien. Elke tempel was voorzien van de nodige shops, waar men voor de zoveelste maal al dezelfde spullen verkoopt. Onze tuk-tuk werd telkens bestormd door kinderen, die 's morgens door hun ouders gedropt werden om zoveel mogelijk centjes bij elkaar te rapen. Elk aziatisch land heeft zo zijn eigen verkoopstechnieken. Madam, pleaaase, do you want to buy a cold drink? One dollllaaaaar. 'Thei akun' (neen, dank je in Khmer-taal) One dolllaaar'', zei het kind zonder me aan te kijken. No, thank you, sweetie. Where are you from? Belgium. Het zou me verbazen als ze wist dat het een land was. Belgium, capital is Brussels and they have 10 million people and they speak French. High five, dude. You buy from me? One dollllaaar .... 'Thei akun' I will not leave you alone till you buy from me. Wauw, dat is nieuw, dacht ik bij mezelf. Man, ik mag er niet aandenken dat ik gans de dag dat gezaag van dat kind aan mijn kop ga hebben. Ik kan 'one dollllaaar' nu al niet meer aanhoren. Ik probeerde origineel te zijn ... 'Oh, well, I don't mind. You can stay the whole day with me. I always like company.', zei ik met enige humor. I will cry if you don't buy from me. Emotionele chantage noem ik dat. Hoe oud is dat kind? Wel, snoepke daar doe ik niet aan mee. 'Well, okay, cry then. I don't mind, it would be the first time that somebody would start crying.', zei ik (even uittesten hoever dat kind gaat). You want me to cry?, vroeg ze me enige verbazing. 'Yeah, why not? Cry.' One dollllaaar ... Ik wou 5 kinderen later ... ik denk dat ik het hou bij 1. Let's play a game. If I win, you buy. If I loose, you don't buy. Absoluut niet. Kinderen zijn veel te slim als het op spelletjes aankomt. By the way, het is te heet om onnozele spelletjes te spelen en op voorhand te weten dat ik ga verliezen ook. No, sweetie, no games. You buy when you come back. You only buy from me. Well, if, if, if, if, if, IFFFF ... I would buy, I promise I only buy from you. 't Zweet loopt van mijn kop, het is rennen voor schaduw en constant 'one dolllllaaaar' aan jouw kop horen ... Een mens zou gelijk wat zeggen om van dat gezaag af te geraken. Ondertussen hebben we afscheid genomen van Denrick, ons groentje die deze ochtend de bus nam naar Bangkok met de schijterij ... Abi en ik zijn nog steeds in topconditie, we hebben enkel het gevoel hier in vodden rond te lopen. Mijn kleerkast bestaat al 4 maanden uit dezelfde spullen; 2 Ali Baba broeken waarvan de kleuren bij elke wasbeurt steeds zieliger worden, 3 witte t-shirten, 1 zwart topje en 1 roze t-shirt om de conservatievelingen niet te schokkeren. Yep, soms verlang ik echt naar mijn haardroger, mijn parfums en make-up tas!
Pictures India: Klik op 'Pictures Snoepke goes India', vervolgens op 'Calcutta'. Click on 'Pictures Snoepke goes India', then on 'Calcutta'.
Eerste pics van Cambodia / First pics of Cambodia: Klik op / Click on 'Pictures Cambodia, Laos & Thailand', vervolgens op / then on 'Cambodia - Phnom Penh' en / and 'Cambodia - Siem Reap Floating Village' en / and 'Cambodia - Siemp Reap - The temples of Angkor'.
Morgen hebben we onze vlucht naar Laos! Tomorrow, we have our flight to Laos!
Na 7 maanden roepies in de handjes te voelen glijden, is het volop wennen aan een nieuwe munteenheid. Van Indische roepies naar Thaise baht naar Cambodian riels en Amerikaanse dollars. Het maakt ons zot. We dienen niet enkel te betalen in dollars om wisselgeld terug te krijgen in riels maar we dienen ons geduld met de volhardende kinderen onder controle te houden. Hun eerste woordjes zijn waarschijnlijk 'one dollar'.
zaterdag 2 juni, aankomst in Cambodia, stad Phnom Penh
hoofdstad: Phnom Penh populatie: iets meer dan 13 miljoen
Cambodia lijkt die indrukken te geven zoals ik het had verwacht. Uitgestrekte groene vlaktes, verharde wegen, paalwoningen, massa's scooters als het transportmiddel, mensen met de 'triangle-vormige' visserhoedjes en de hartverwarmende glimlachen van de bevolking. Het heeft nauwelijks iets weg van India maar de energie doet me onmiddellijk houden van het land. Het land heeft brutale jaren gekend onder het Khmer Rouge regime. Het 'Tuol Sleng Museum' (het voormalig S-21 / Security Prison 21) en de 'Killing Fields of Choeung Ek' geven een duidelijk beeld hoe de populatie heeft geleden onder de situatie. In 1975 werd Tuol Svay Prey High School overgenomen door de Pol Pot's aanhangers en omgevormd tot een gevangenis, de grootste gevangenis waar martelingen dagelijkse kost waren. Vervolgens werden ongeveer 17 000 mannen, vrouwen en kinderen overgebracht naar 'Choeung Ek' om uiteindelijk te eindigen in massagraven. Het was 'heavy'.
Na de meeste bezienswaardigheden te hebben bezocht in Phnom Penh, gingen we met de bus naar Siem Reap. 10 dollar voor een 6-uren rit op een roze-kleurige karaoke bus. Blijkbaar zijn het niet enkel de Indiers die houden van luid volume. Man, niet voor 7 uren een kwebbel taal waar we de ballen van begrepen. De busrit was zalig. Geen putten in de weg, geen getoeter van auto's, airco ... het was een luxe-rit. Er was een drukte van je welste aan de busstand van Siem Reap. Elke tuk-tuk driver, die jouw gids wil zijn in de komende dagen voor Angkor Wat, 1 van de 7 wonderen van de wereld, 'de tempels van Angkor'. We hebben onze eerste dag achter de rug waar we hebben kunnen genieten van pure inspiratie en schoonheid. De tempels zijn oogverblindend, pure 'ancient history'. Foto's volgen gauw. De komende dagen brengen we meer tijd door in Angkor. Een 25-jarige Engelsman spendeert zijn tijd met ons, hij is nog wat groen achter de oortjes als het op 'backpacken' aankomt ...wat hilarische toestanden geeft natuurlijk. Het is voor hem nog even wennen aan stofferige wegen, suiker bedolven onder de mieren, het gebrek aan typische 'Engelse worsten', ... Gisteren hebben we een boottrip gemaakt doorheen een 'floating village', waar het merendeel van de bevolking uit Vietnamezen bestaat. Het is te gek, men leeft letterlijk op het water. Ze verplaatsen zich in een uit houtgemaakte kano naar school, het sportveld, de buren, ... Het waterpeil varieert naargelang het seizoen. Het water heeft een modderkleur, waar 21 verschillende soorten slangen hun thuis hebben. Het zou niets voor mij zijn, elke dag omgeven door niets anders dan water.
Deze week brengen we nog verder door in Cambodia en op zondag hebben we een vlucht naar Laos, waar we in speedtempo onze toer zullen doen. Op 20 juni vertrekken we vanuit Cambodia naar Thailand, waar Abi en ik onze laatste 5 weken samen zullen doorbrengen.
Er valt zelfs veel te vertellen over onze eerste 2 dagen in Thailand maar dat zal voor een volgende keer zijn, snoepkes.
maandag 28 mei, 9 u 's avonds, ons Nele met het rugzakske op de luchthaven in Bangalore ...
na al de voorbije toestanden, die ik gehad met het zoeken van ons hotel, wou ik kost wat kost Bangalore vermijden maar ik had mijn vlucht pas de volgende ochtend om 6 uur. Ik twijfelde om al dan niet een goedkoop hotel te zoeken in de stad of op de luchthaven proberen te dutten. De luchthaven bleek al gauw geen optie te zijn. Een taxi-driver bood me voor 300 roepies zijn taxi aan om de ganse nacht in te dutten. Het was verleidelijk maar ik dacht dat het wijzer zou zijn om een deftig bed te zoeken. Mijn moeder zou waarschijnlijk stress krijgen als ze op mijn blog zou lezen dat ik de nacht heb doorgebracht in een taxi aan de luchthaven van Bangalore. Ik had gauw een hotel gevonden. De Indische mannen waren al weer op wolkjes aan het lopen, toen ze een Westerse vrouw zagen. Ik was nog maar net in mijn kamer of ik werd al gestoord met de meeste stomste redenen. Even kordaat reageren en ze weten hoe laat het is.
Om 3 u 's nachts, op zoek naar een rickshaw om op tijd op de luchthaven te zijn. In India weet je nooit wat de dag zal brengen. Ik kon mijn vlucht niet missen. Ik werd gedropt door een vriendelijke knul en na enige vertraging kwam ik om 9 u 's morgens aan in Calcutta. De piloot deelde mee dat het enkel 32 graden was. Man, man, man, 32 graden om 9 u 's morgens?!
Ik dacht even de toeristische dienst op de luchthaven in Calcutta uit te proberen want ik had geen enkele gids van India meer en ik wou ergens een idee hebben waar naartoe te gaan. Een taxi zou me 300 roepies kosten, te duur. 'If you want to have a bit more of an adventure, you always can take the local bus.', zei hij. Ik dacht al; 'Snoepke, ik ben hier bijna 7 maanden in India. Ik ben al gewoon een local bus te nemen.' Hij voegde nog toe, 'There will not be a lot of people on the bus right now, so it will be okay.' Man, ik zag die bus ... 't was net een paardekarre vol met volk. Stampvol. Ik was amper de bus op of die was al in volle vaart vooruit. Ik viel bijna achterover, nog een chance dat de BTT (de bus ticketverkoper) me vastgreep. Stampvol was die bus, maar als ik zeg stampvol dan is dat ook stampvol. Mensen hangen in trossen aan de buitenkant van de bus. Dat zijn ook geen lijnbussen zoals bij ons, he. Het zweet liep letterlijk van mijn kop. Ik werd gedropt, ik weet niet waar, maar ik vond al gauw het 'Salvation Army' guesthouse (75 roepies voor een nacht). Ik was blij een douche te kunnen nemen maar het effect is slechts van korte duur. 90 % is humiditeit. Het is te zot, ik hoop dat het vriest in Thailand. Abi komt vandaag aan in Calcutta. Ik heb ondertussen Joanne (56 jaar, Zuid-Afrika) en Lauren (Australie) ontmoet. Het klikt goed met Joanne, het voelt een beetje als een moeder ...
Dit zijn de laatste uren in India momenteel en ik realiseer niet eens dat ik morgen naar Thailand ga. Ik heb een super tijd gehad. Het is een wondermooie ervaring geweest. Ik heb ook beslist om terug te keren in augustus naar India. Ik hoop een huisje te kunnen huren en mijn laatste maanden ergens in het zuiden te kunnen doorbrengen ... maar in het leven van een backpacker weet je nooit wat het uiteindelijk zal brengen. Ik blijf mijn motto volgen ... I go with the flow ...
The most non-working time of my life ... en nauwelijks tijd om mijn weblog up te daten.
Na Amma te hebben geknuffeld, gingen we richting Cochin Fort. Provincie: Kerala Populatie: 1.15 miljoen Schoon, heel schoon, amaai. Het bevindt zich op een eiland, met pittoreske nauwe straten. Nieuwe gebouwen waren verbannen in the late seventies en alles bleef bevrozen. Het is 1 van de werelds fijnste natuurlijke havens. Prachtig.
Sai Baba riep al van ver ... het is moeilijk om 'the voice of a guru' te negeren. Sai bevond zich in Kodaikkanal, hij heeft daar een buitenverblijfje. Het lijkt meer een 5-sterren hotel maar who cares? Na een vermoeiende busrit werden we 'ergens' om 3 u 's nachts gedropt. We waren nog niet in Kodaikkanal. Eerst wat chai, nog een chai, nog een chai ... en we waren wakker genoeg om te onderhandelen voor een taxi. Het was me weer een rit. De uitzichten waren verbluffend maar mijn maag was me eveneens aan het verbluffen. Doorheen de heuveltjes van India, van links naar rechts, volle speed, volle bochten ... en een taxi driver die de woorden 'shanti shanti' (hindi voor 'beetje', 'op het gemak') amper leek te begrijpen. Kodaikkanal bevindt zich in de provincie Tamil Nadu en telt bijna 33 000 mensjes. Het is het oord voor de Indische toeristen. Doodmoe kwamen we aan in een hotel. Ze hadden ons 2 bedden gegeven in een mannen dormitorio. Twee Westerse vrouwen en 10 Indische mannen in eenzelfde kamer. Oordoppen! Vroeg uit de veren voor Sai. Het zijn toestanden. Wat mensen niet doen om een guru te zien. We dachten al vroeg aan te komen tot we de rij zagen. Na eindeloos wachten zagen we onze 'Sai'. Sai was omgeven met mannelijk schoon, hij was volledig uitgedost in het oranje, zijn haar piccobello en vanuit zijn stijlvolle rolstoel groette hij het publiek. Sai maakt blijkbaar een ferme indruk op de vrouwen, gebleit alom. Abi was reeds in andere oorden en ik was supercontent te kunnen ontbijten. Ik heb het efkes gehad met guru's.
Vanuit Kodaikkanal naar Pondicherry (14 mei 2007) ... (Provincie: Tamil Nadu, Populatie: 220 000). Velen reizen naar Pondicherry voor een andere 'Ashram' van Sri Aurobindo Ghosh and 'The Mother'. Het was ons meer te doen voor 'the French quarter'. Residentiele huizen met omringde tuinen, de typische zuiderlijke architectuur. Ze hadden er zelfs echte 'bars', wat waarschijnlijk een hel is voor de vrouwen van 'the local men'. De duur verdiende centen gaan op in zuipen. Het was er te heet. Voor het eerst konden we de hitte niet aan. Ondanks de schoonheid van de stad waren we genoodzaakt koelere oorden te zoeken ... voor de 3de maal Bangalore maar totaal een andere ervaring dan voordien.
LOST in Bangalore! First episode - 17 mei 2007! Provincie: Karnataka Populatie: 6,2 miljoen Ik zou er een Indische vriend ontmoeten en Abi zou diezelfde dag richting New Delhi gaan om vervolgens Varanasi en Amritsar te verkennen. We hadden al wat moeite ervaren om onze Indische vriend vanuit het juiste treinstation op te pikken (6 verschillende stations in Bangalore). Je hebt zo van die dagen. Het kan soms niet erger. Het begint slecht maar het lijkt maar niet te stoppen. Omstreeks 8 uur in de ochtend checkten we in in 'HMX Lodge' (een naam die ik niet meer vergeten zal). Na een douche gingen we ontbijten, de stad verkennen, wat shoppen ... en de tijd kwam dichterbij om terug te keren naar het hotel. Geen 1 van ons drieen die een idee had waar ons hotel bevond en wat de naam was. We herinnerden vaag dat het in de buurt van een groene moskee lag. Man, in een stad van 6 miljoen mensen waar de straten pure chaos zijn, de ene shop tegen de andere waar ze allemaal dezelfde spullen verkopen. Het is een drukke stad zoals in Europa, mensen zijn er niet altijd even vriendelijk, ze praten er amper Engels, moslims alom maar bijna geen enkele die een groene moskee weet liggen. Onze Indische vriend kon nauwelijks communiceren met zijn eigen taal Malayalam (taal in Kerala). Het duurde 2 uur vooraleer we die moskee hadden gevonden. Abi en onze vriend begonnen de moed te verliezen. Ik was al opgelucht dat ik mijn paspoort en kredietkaarten bij me had. Ik ging even op mijn eentje op zoek maar gaf na een uur zelf op toen ik zelf verloren liep. Na 4 uur hadden we nog steeds geen enkel spoor van ons hotel. Abi moest haar trein halen. Het eindeloos zoeken had me uitgeput en er zat niets anders op dan een ander hotel te boeken. Na even te rusten gingen we opnieuw de straat op ... Bangalore by night, een totaal ander beeld. The real life komt zichtbaar, drukte, chaos, daklozen, bedelaars, ... het waren de niet-toeristische buurten met schokkende beelden ... en dan plots ... ik herkende dat krot van een shop op de hoek van de straat. Mijn intuitie zei me de straat te kruisen. Na al dat zoeken hadden we het niet gevonden en dan even doelloos de straten ingaan ... en daar was het dan 'HMX Lodge'. Wat een dag! De belangrijkste les van die dag ... always ask a bussiness card from the hotel!
Ik had het gehad met Bangalore. Vanuit Bangalore met de bus naar Chennai (pure gekte) en onmiddellijk met de bus naar 'Mamallapuram' (19 mei 2007). Provincie: Tamil Nadu Populatie: 12 000 mensjes Super heet maar beeldig schoon! Overal had je er 'workshops' met fantastische sculpturen. Het is 1 van de meest bezochte Zuid-Indische steden, vol met historiek en stenen tempels. Het zweet liep me van het gezicht. Ik heb het nog nooit zo erg gehad.
De volgende bestemming ... Mysore (provincie: Karnataka, populatie: 742 300 mensjes). Ik was direct verkocht. Rust, nette straten, vriendelijke mensen, koelte, mooie gebouwen. Na het 'Ranganathittu Bird Sanctuary' (voor pappie; mooie fotookes van mooie vogelkes volgen) en het 'Maharaja's Palace' te hebben bezocht, was het opnieuw tijd voor iets nieuws 'Ooty' (provincie; Tamil Nadu, populatie: 93 900 mensjes, hoogte: 2286 m). Het was er berekoud, mijn 2 beste vriendinnen wisten niet waar ze het hadden. Ongelooflijk hoe zo'n korte afstand zo'n verschil in klimaat kan zijn. Het deed me denken aan Belgie; koud, regen, regen, ... de straten stonden blank. Mijn 'Liddle' slaapzakske was niet genoeg om de koude nachten in het zoveelste YWCA (nogmaals onze dierbare christelijken) tegen te gaan. Ooty had zijn charmes, zeker weten maar het weer liet ons niet echt toe om alles te verkennen.
25 mei 2007 - busstation in Ooty Het zou eigenlijk niet zo moeilijk moeten zijn om een bus te nemen naar Mettupalayam maar dit is India. Dit is niet zomaar om het even welk land, het is India. De grootste beproeving ooit ... geduld. Je zou denken dat buschauffeurs weten welke richting ze uitgaan met hun bus ... hmmm, no. Het heeft ons een halfuur gekost om vanuit de 30 bussen te weten te komen welke bus uiteindelijk naar Mettupalayam gaat en elke chauffeur is ervan overtuigd dat het die ene bus is, totdat je bij die ene bus komt. Om zot van te worden! Zelfs mijn Indische vriend snapte deze soort service niet meer. Aankomst in Mettupalayam ... een drukke stad, weinig te beleven maar het was het startpunt van 'the Blue Mountain Railway'. De stoomtrein die doorheen 16 tunnels en 31 bruggen 'stoomt' en klimt op van 326 m tot 2193 m, doorheen thee plantages en bossen. It was lovely! Stoom volop in de neus maar prachtige surroundings.
Ze leken als kerstomaatjes ... lekker rood, klein, zoet, ... het waren pruimpjes. Mijn buikje kreeg er maar niet genoeg van. Oehlala ... ze waren zo zoet, meneer. Oehlala, mijn buikske was serieuze stuiptrekkingen aan het vertonen. Oehlala, intense pijn in de buik en in de midden van de nacht al de pruimpjes uitgespuwt. Ik was een wrak. Ik moet wat koortsig geweest zijn, doodmoe, no energy anymore, een ganse dag op bed en dutten! Geen pruimpjes niet meer voor mij. De eerste maal serieus kiwi van eten in India en dat in 7 maanden tijd.
Er zat niets anders op maar ik moest mijn trein halen van Coimbatore naar Bangalore. Momenteel zit ik met mijn poepe in het internetcafe in het treinstation in Bangalore. Vanuit Bangalore dien ik een vlucht te nemen naar Calcutta, ik denk dat ik ga pitten op de luchthaven, zeker weten dat ik daar mijn slaapbank niet zal vergeten. Geen bussinesskaartje nodig deze keer.
Na 'The Big Chill' festival gingen we richting Trivandrum, een iets drukke stad. Het had me niet zoveel te bieden en na een verblijf in het WYCA, een christelijk guesthouse, waar we in de zak zijn gezet door onze lieve barmhartige samaritanen, had ik het volledig gehad. Elk interpreteert blijkbaar de boodschap van God op z'n eigen manier.
Anyway, de volgende bestemming was Kovalam. Het is een kleine gemeenschap en ik zou er echt lange tijd kunnen verblijven. Het is er nu wat te heet voor me. Het klimaat draait me volledig zot. Mijn hormonen lijken momenteel niet meer normaal te functioneren, mijn gezicht zit vol puisten (champignons springen nog niet eens zo vlug uit de grond als mijn puisten) en het enige wat ik 24 uur ruik, is mijn eigen zweet. Ik zou mijn eigen parfumerie kunnen beginnen met de liters zweet, die ik dagelijks zijn gang laat gaan.
Kanyukumari, het zuidelijkste punt van India, waar de 3 oceanen (Indische Oceaan, Bay of Bengal, Arabian Sea) samenkomen. De zonsondergang maakte ons stil. Het was subliem. Onze laatste maand lijkt een drukke maand te worden. Onze tijd is beperkt en er valt nog veel te bezien. Na Kovalam kwamen we aan in Varkala, waar de hormonen van de Indische jongens totaal aan 't flippen gaan en deze keer niet van het warme weer. Klein, een hippie plaats maar niet echt mijn ding. Ondertussen zou Abi in Mysore een vriendin ontmoeten en ik ging terug naar Kovalam.
We zouden elkaar na een week terug ontmoeten om 'the big' Amma te ontmoeten. Amma, 'the hugging lady' (de knuffel madam), waar gans India zot van is. Het zou een spirituele energie geven. Mijn eerste ervaring in een Ashram. Man, man, man, ik zag de Westerse toeristen en die gasten nemen dat allemaal wat te serieus op, zunne. Het leek me meer een sekte, gans in 't wit gekleed om hun maagdelijkheid te uiten (yeah right) en waar ze zich volledig toewijden aan Amma. De legende zegt dat Amma op zeer jonge leeftijd een sterke connectie voelde met God. Haar boodschap is het geven van liefde, wat zij doet via een knuffel en een wuffel. Amma doet daadwerkelijk enorm veel goede dingen voor de mensheid. Haar filosofie is echt wonderbaarlijk en diep. Mensen komen van ver voor die ene knuffel van Amma. Ik had van Amma nog nooit gehoord maar veel backpackers hadden goeie ervaringen. Het moment was gekomen ... ik stond daar met mijn ticketje in de rij ... te wachten om Amma te knuffelen. Abi was al gans aan 't flippen van de stress en ons Nele had wel zin in wat moederlijke liefde. Het is een schoon mens en ik twijfel niet aan haar goeie intenties maar de ganse entourage ontgoochelde me. Amma's helpers leken wat in een andere wereld te zijn dan ik. Het leek me allemaal wat te geforceerd, ik heb er niet de spiritualiteit gevonden, waar velen over spraken ... Het eten was er wel super goed, het zou mijn cholly niet zo veel goed doen op lange termijn. Ik was blij terug in 'the real world' te zijn.
We zijn momenteel in Cochin ... het doet me wat denken aan Brugge maar dan op z'n Indisch. Vanavond gaan we een stapke verder, een busrit van 10 uren, 't zal weer dikke leute worden!
Abi wil kost wat kost naar Sai Baba gaan, een andere guru met z'n Ashram. Die knul is bekender dan Amma ... moet ik nog meer zeggen? 't Zal daar nog zotter zijn dan bij Amma. Ik ben al benieuwd welke aliens we daar tegen het lijf gaan lopen. Ashrams zijn totaal mijn ding niet. Sai Baba geeft geen knuffels ... we mogen wel knielen en zijn tenen aanraken. Ik kan al niet wachten ...
zaterdag 21 april 2007; Kovalam (provincie Kerala)
We zijn inmiddels in Kerala, in het zuiden van India. Gisteren zochten we afkoeling aan een zwembad van een hotel. Dikke leute totdat een Indische man me vastgreep en me probeerde te kussen ... Ik moet je niet vertellen welke scene dat heeft gegeven. Full power was ik!!
Kerala is beeldig mooi. Kovalam wordt gekenmerkt door kleine steegjes van 1.5 m breed en elk steegje heeft zijn eigen shopjes. De omgeving is zo groen. De temperatuur bedraagt 40 graden. En voor het eerst hebben we bliksem, donder en regen gehad. Wauw! Het was magisch. Abi en ik waren letterlijk aan het dansen in de regen.
Ik zit vol met bedvlooien maar na een zoveelste huwelijksaanzoek is dat gauw vergeten.
Special news; Abi en ik hebben ons ticket geboekt voor Thailand. Op 31 mei gaan we vanuit Calcutta andere oorden verkennen!
English version
Saturday 21th of april 2007; Kovalam (state Kerala)
In the meantime, we are in Kerala, in the south of India. Yesterday we were looking for some refreshment at a pool of a hotel. Big fun till an Indian man grabbed me and tried to kiss me ... I don't have to tell you which kind of scene that gave. I was full power!!
Kerala is lovely. Kovalam has little alleys of 1.5 m wide and every alley has his own shops. The environment is so green. The temperature reaches 40 degrees. And for the first time we had lightening, thunder and rain. Yeehah! Abi and I were litteraly dancing in the rain.
I'm full with bedflees but after another marriage proposal you forget the flees easily.
Special news; Abi and I have booked our ticket for Thailand. On 31th of May we are going to explore new spots.
27 maart; aankomst Om beach in Gokarna, guesthouse Sangam
Het was weer tijd om te budgetteren. Om beach ... een prachtig strand aan de 'Arabian Sea', omgeven door rotsen. Ondertussen is het laag seizoen. Er zijn nauwelijks toeristen te bespeuren en slechts enkele 'guesthouses' zijn toegankelijk. Langzaamaan merk je de klimaatverschillen. De temperaturen stijgen elke dag en het laat je niet toe om intensieve activiteiten te doen. Voor het eerst zag ik een bewolkte hemel. [Ik stond in de open douche en ik had het gevoel in Belgie te zijn. Het voelde goed.] De zee toont steeds vaker zijn natuurlijke krachten. De golven zijn overweldigend, soms op het beangstigste af. Het doet je stilstaan dat de mens niet altijd de sterkste is ... het kostte het leven aan een Indische jongen. Twee Indiers werden de diepte ingesleurd. Abi was diegene die de jongen probeerde te reanimeren maar alle hulp kwam te laat. De meeste Indiers kunnen niet zwemmen, ze weten zelfs niet hoe een persoon te reanimeren. Het was een schrijnende situatie. Het raakte ons diep ... maar het leven ging verder. Slechts een uur later waren mensen terug aan het genieten van de zee.
Elke plaats in India heeft zijn magische sfeer. In Om beach vormden we met z'n allen een kleine gemeenschap (Steve - UK, Marie - UK, Ben - UK, Moshe - Israel 'wuk een hjet keun', Laetitia - Israel, Michal - Israel, Sarah & J - UK, Maya - Israel, Fish - Germany, Nevada - USA, Nicolas - UK, Karsten - Germany, Arthur - Russia, Suzanna - Spain, ...). [Foto's volgen vlug.] We waren een hechte groep en het is ongelooflijk hoe sterk je een verbondenheid kan voelen met de mensen om je heen. Keer op keer ontmoet ik zo'n prachtige mensen met elk hun eigen specifieke eigenschappen. Allen hebben ze een eindeloze schoonheid.
Big Chill Festival Een bekend festival in Engeland en voor de 1ste maal in India (provincie Goa, stad Arambol) ... en een reden meer om te gaan. We waren met een tiental mensen. Het was 1 van de beste festivals ooit. De muziek was super, de energie was bruisend en de sfeer was inspirerend. Twee dagen vol plezier en intens contact met de iedereen.
Ben ... had eindeloze verhalen. Hij heeft het geluk keer op keer aan zijn zijde. Steve ... reeds 16 jaar dreadlocks, een passie voor muziek en gevoelig van aard. Sarah & J ... een pracht van een koppel. Pure liefheid samen. Laetitia ... innerlijke schoonheid, een 'Leo', we waren een sterk team! Nicolas ... de oudste en het kind tegelijkertijd, de charmeur. Nevada ... fijne pittige humor. Luke ... een tedere gast, nieuw in ons 'Murder'-game. Abi ... mijn toeverlaat, mijn lesbo friend.
Het afscheid maakte me emotioneel. Elk gaat zijn eigen weg ... hopelijk kruisen onze wegen nogmaals.
Mumbai! ... staat in mijn top 3 als 1 van de tofste steden van India. Ik was reeds vertrouwd met de stad, maar de drukte en de gekte kunnen verkennen met zijn 2 doet je 10 maal meer genieten van de stad.
Het concert van Shakira was de max. Ze heeft ons geduld op de proef gesteld maar het was de moeite waard. De weinige toeristen hebben voldoende lawaai gemaakt om de passiviteit van het Indische publiek te verdoezelen. Het is moeilijk toe te geven ... ze heeft niet enkel een prachtige stem, ze heeft vuur in zich en zelfs 'in t echt' is ze een mooi kind ... Je zou zot worden van jaloezie maar de jaloezie wordt gauw minder door haar kleine gestalte. Ze heeft een ladder nodig voor alles dat hoger is dan 1m50.
Abi en ik verbleven in het 'Salvation Army', waar we voor 150 roepies een overnachting met ontbijt hadden. Voor die prijs neem je zelfs de bedvlooien en een gezonde rat erbij. Ik had zelfs de kans om in Hawaaise kledij carriere te maken in een Bollywoodfilm. Ik voelde me niet echt geroepen om als een blonde vlam in een strooien rokje en bikini te paraderen. Mijn enthousiasme voor de Bollywoodfilms was volledig voorbij toen we de film 'Namaste London' hadden gezien. Voor de film begon, werden we gevraagd om recht te staan voor het Indisch volkslied [wat we met veel plezier deden voor het 'Incredible India']. Het deed ons al vreemd naar elkaar kijken maar we waren volledig verrast toen er gevraagd werd om 'Use the dustbin to spit in'. Indiers spuwen hun speeksel overal uit, er is absoluut geen schaamte in. Het was me de cinema van het jaar. Vervolgens werd de meest spannendste scene onderbroken met de mededeling 'The popcorn is waiting for you'. De stoelen staan zo nauw tegen elkaar dat ik per ongeluk een popcorn liet vallen in het kapsel van de vrouw die voor me zat. We barstten uit in eindeloos gelach en getraan, tot mijn buurman de popcorn uit het haar haalt van de vrouw en me meedeelt 'she is my mother-in-law'. Goddank voor die toestanden want de film frustreerde me mateloos. De film was racistisch naar Europeanen, het schokte me diep. Ik heb wel even genoeg van de Bollywoodfilms.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Vandycke Nele, en gebruik soms ook wel de schuilnaam snoepke (in BCN) of kindje (in België).
Ik ben een vrouw en woon in Barcelona (Spanje) en mijn beroep is sociaal assistentje.
Ik ben geboren op 31/10/1978 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn leven in boekskes schrijven, leute maken met moaten, min. 8 uurkes slapen, 't zwin in de bieten jagen, snowboarden,.
De wereld gaan verkennen, dromen maar dan al huppelend door mijn joyvalle vallei, me verdiepen in het onbekende en manne
