|
woensdag 13 juni, 17u, aankomst in Vang Vieng
Het landschap was onbeschrijfelijk. Een klein toeristisch stadje omgeven door een bergachtige omgeving. Je voelde er onmiddellijk de 'chilled' atmosfeer. We waren al tevreden om in een wat koeler gebied te kunnen vertoeven maar in de late avond werden we verrast met het meest enge gedonder en gebliksem ooit! De beelden waren beangstigend en fascinerend tegelijkertijd.
De volgende ochtend gingen we voor 'de attractie' van Vang Vieng, de reden waarom de toeristen die richting uitgaan ... tubing. Je huurt een rubberen traktorband en dobbert de rivier af. Langs de rivierzijde heb je verschillende bars waar je een stop kunt houden en uiteindelijk totaal zat verder de rivier kunt afdobberen en hopen het einde van de trip niet te missen. Ergens in het hoge gras hadden ze het bord 'exit' geplaatst, we hadden het natuurlijk te laat gezien en door de sterke stroming kostte het ons ettelijke minuten om de rivier uit te raken. Het waren hilarische toestanden.
vrijdag 15 juni, 9u30, vertrek vanuit Vang Vieng naar Luang Prabang
Luang Prabang is waarschijnlijk voor velen de meest favouriete stad in Laos en zeker ook de mijne. Toeristen alom, zelfs in het laagseizoen en liefde ... man, man, man ... Luang Prabang barst van de liefde. Liefde kent geen grenzen blijkbaar, ook niet in leeftijd.
In India waren het vooral oudere westerse vrouwen die hun hart verloren aan de chocolade mannekes en in Laos zijn het vooral oudere westerse mannen die zich in de liefde smijten met knappe jonge Lao vrouwen. Wat een opluchting te zien dat er inderdaad voor ieder potje een dekseltje is ... echte liefde, wat een mooi ding! Er is hoop, zelfs op latere leeftijd. Wie twijfelt of multiculturele relaties al dan niet haalbaar zijn, het is zeker haalbaar in India en Laos.
In het bewonderen van de liefde om me heen, voelde ik alles behalve dan de liefde doorheen de maag. Wat een nacht. Er is enkel 1 woord om het te beschrijven ... diarree. Zelfs 7 maanden India hebben me nog niet eens zo'n ervaring gegeven. Ik zal Laos nauwelijks vergeten ... het was een ganse dag in het gezelschap van het Lao potje.
Onze laatste dag in Luang Prabang hebben we met een romantische boottocht op de Mekong rivier doorgebracht ... onze manier om wat liefde te ervaren.
maandag 18 juni, 18u, VIP bus vanuit Luang Prabang naar Vientiane
De VIP bussen zouden iets comfortabeler moeten zijn dan een 'local' bus. Toeristen maken er vooral gebruik van om lange afstanden te overbruggen, om het gevoel te hebben van iets meer luxe.
De laatste 5 rijen van de bus zat vol met Engelse 'twats', wat zowel vrouwelijk goudvissen als ambetant volk betekent. We hadden 6 uur te gaan met de goudvissen vooraleer ze de bus zouden verlaten. Een van de goudvissen (die te dom woas om whoi t eten, zoals we op z'n westvlaams zouden zeggen) zong volop dat ze zou blijven zingen totdat ze op iedereen z'n zenuwen zou werken ... en voegde er dan aan toe dat ze lange tijd in een koor had gezeten. Ik wed dat ze haar waarschijnlijk hadden 'buiten gesmeten' uit het koor.
Het was reeds middernacht toen we ons in een oase van stilte bevonden. Stilte in Azie lijkt me eerder een zeldzaam iets. Hoe konden we vergeten dat we op een Lao bus zaten ... de discobussen van de wereld. De meest romantische bleitmuziek werd onverwachts gedraaid. Ik weet niet welke knul op die bus depressief was, liefdesverdriet had of zelfmoordneigingen had maar het zag er naar uit dat we de rest van de rit in VIP stijl zouden reizen. Zelfs James Blunt kan me niet eens zo depressief maken met zijn muziek als dat Lao bleitgedoe.
woensdag 20 juni, 5u, aankomst in Vientiane
en onmiddellijk met de tuk-tuk naar de luchthaven om onze vlucht te halen naar Bangkok ...
21-06-2007 om 08:40
geschreven door Snoepke 
|
