Waar te beginnen ... slechts 1 week voorbij en er is opnieuw zoveel te vertellen.
Ik bevind me momenteel in Luang Prabang, een charmante stad met Franse invloeden aan de Mekong rivier (de 12ste grootste rivier in de wereld), maar nog spectaculairder ... ik luister naar radio 'Donna' terwijl ik mijn Laos-verhalen zal neerpennen. Goddank, iets anders dan dat Lao muziek ... het klinkt zo rampzalig dat je niet eens wil begrijpen wat ze zingen.
We hebben Cambodia niet volop kunnen verkennen wegens gebrek aan tijd maar mijn eerste indruk was dat Laos meer heuvelachtig was. Onze vlucht had enkel 25 passagiers en deze vlucht was voor de meesten een transitvlucht. Na een cholesterolrijk ontbijt tuurde ik doorheen het raam, bewonderde ik de eerste 'sights' (ik ben nu waarschijnlijk 1 minuut aan het zoeken voor de vertaling van 'sights' in het nederlands en helaas ...) van Laos en mijn dagdromen wordt abrupt verstoord door rook die boven me uitkomt en mijn zicht vertroebelt. Ik had het vertrouwen dat Lao Airlines me veilig op mijn volgende bestemming zou brengen. Ik ben nog maar in de helft van mijn trip en ik wil ooit nog kinderen hebben ... maar liever sterven in een crash tijdens mijn avontuur dan in een auto ongeluk op weg naar het werk. Het was ons een raadsel wat voor een 'special effect' Lao Airlines voor ons in petto had maar we kwamen veilig met onze pootjes op de grond.
Slechts 5 minuten in Laos en we waren al geconfronteerd met een poging 'we gaan je in de zak zetten' bij het boeken van een tuk tuk (het vervoermiddel in Laos, die similar is met een 'rickshaw' in India en een 'jumbo' in Cambodia). Abi en ik delen een relatie waar we elkaar super goed aanvoelen. Spontaan neem ik het over als haar geduld op springen staat. Het bord zei dat een rit naar het centrum 6 dollar kostte, die knul vroeg ons 8 dollar. 'Why 8 dollar if the bord says 6 dollar?', vroeg ik redelijk direct. De tijd dat ik in 'the mood' was voor eindeloos gezever en discussie is reeds maanden voorbij, laten we dus maar tot de kern van de zaak komen. 'Hihihi ... 8 dollar.', zei hij me stom gegiechel. 'Well, I read 6 dollar and I only will pay 6 dollar, dude. So you just give me a tuk tuk for 6 dollar, allright?'
We werden gedropt in het centrum en we besloten om onmiddellijk het 'Bolaven plateau' te verkennen, een 2-tal uur rijden. Het landschap was adembenemend, groen, dusty roads, kippeveren alom (juist een kip omver gereden), bananenplantages alom, dorpjes gelegen in een kleine wildernis, wilde zwijntjes in het rond, nieuwsgierige kinderen die verlegen zwaaiden naar ons. We zouden enkele traditionele dorpen bezoeken ... traditioneel op zijn minst toen we voornamelijk vrouwen (ook jonge kinderen) rijkelijk opium zagen roken. Elk dorp kende enkel houten paalwoningen. Het was er arm maar nauwelijks te vergelijken met de beelden die we hebben gezien in India. Onder elke woning bevonden zich lijkkisten (uitgeholde boomstammen), een traditie die elk gezin in eer houdt. Voor elk gezinslid is een lijkkist voorzien, indien iets zou voordoen zelfs op een vroege leeftijd. Na een volledige toer in de Katu en Alak dorpen keerden we terug naar Pakse, waar we de volgende dag een bus zouden nemen naar Thakhek.
maandag 11 juni, 8u, bus vanuit Pakse naar Thakhek (vlakbij de grens met Thailand)
Het zou me een busrit worden. 7 uur op een lokale bus met een TV en karaoke Lao-muziek, om het uur een stop van 20 minuten, een zitje waar ik nauwelijks ruimte had voor mijn benen en waar alle spieren in mijn 'poepe' in werking werden gezet ... Bij elke stop werden we bestormd door meiden die gekookte eieren op een stok, gegrilde kip, frisdranken en andere zoetigheden verkochten. Gans Laos hoorde waarschijnlijk onze 'disco-bus' van ver komen, want ik hoorde mijn 'hot love' muziek niet meer op mijn MP3. Onderbroeken zijn bij de vrouwen niet echt een vereiste ... bij elke stop zag ik de traditionele kledij (rok) van de vrouwen de lucht ingaan en hen door de beentjes gaan, het waren geen strekoefeningen.
In mijn volle krankzinnigheid na zo'n eindeloze busrit (met 7u de populairste Lao kling klang muziek) kwamen we aan in Thakhek. Ik was zot gedraaid. We verbleven in 'Thakhek Travel Lodge', waar we onze trip voor een 7 km lange grot probeerden te boeken ... 1 dag was te weinig om ons plan uit te voeren. We opteerden dan maar voor de 'Buddha cave'.
dinsdag 12 juni, 8u, dagtrip naar de 'Buddha cave'
Onze gids had ons verzekerd dat ons 'flip flop' schoeisel geen enkel probleem zou zijn om het bergachtig Laos in het regenseizoen te verkennen. Ge moet juist jouw vertrouwen plaatsen in een man als het op vlak van schoenen aankomt. Het is net vragen welk kleur van sjaal past bij jouw ogen. We waren pas begonnen en we zaten al vast met onze voeten in de modder. Het was al zeker dat we een douche zouden kunnen gebruiken na deze dag. Het was op z'n minst een avontuurlijke dag. Ik liep meer op mijn blote voeten rond om maar vooruit te kunnen komen, Abi slipte meerdere malen uit in de modder (wat me ergens deed denken op mijn mammie als het op vlak van avontuur aankomt), klimwerk doorheen de rotsen om de verschillende grotten te bereiken. Ik zou nog de hysterische paniekaanval (tot huilens toe) van Abi vergeten bij het zien van een flashy groene slang, waar ik al 5 minuten op stond te staren en nog niet eens doorhad dat het een slang was. En de boottocht in een uitgeholde boomstam, die ze blijkbaar een kano noemen, doorheen een wildernis vol met verschillende 'dragonflies' (ik ben ook die vertaling vergeten in het nederlands maar het zijn mooie vliegende beestjes, die je vindt in de buurt van rivieren, plassen, meren, ...) ... een libelle (man ... dat Engels gedoe elke dag helpt mijn moedertaal niet vooruit). Ik ben niet echt zot van water en ze stelden me niet echt gerust, door tijdens de tocht steeds water uit de kano te scheppen. In de ochtend hadden we onze inkopen gedaan voor onze lunch. Ik ben niet echt een vleeseter en mijn appetijt is al volledig voorbij bij het zien van de stukken vlees op de toonbank. Ik ben altijd bereid tot het uitproberen van iets nieuws maar ik stelde mijn grenzen toen hij varkeningewanden aan het bestellen was. No way, dude. De dag werd afgesloten met een bezoek aan de 'Buddha' grot, die ze hebben ontdekt in april 2004 met meer dan 140 'Buddha' beelden (in brons, goud, ...) en nu 10 verschillende donaties vragen voor een 'blessing' (een zegen) van Buddha. Echt mijn ding natuurlijk al dat religieus gedoe (niet dus). We konden onze wensen uiten t.o.v. Buddha ... wat natuurlijk enig tijd in beslag nam om tegelijkertijd waar voor onze donaties te krijgen.
Het was een super dag! Ik was al gans verkocht voor Laos, zeker weten mijn 2de favouriet land na India. Vermoeid van alle intense activiteit namen we een douche, een avondmaal en een volgende busrit naar Viantiane (de hoofdstad van Laos).
woensdag 13 juni, 4u, aankomst in Vientiane
We hadden beiden nauwelijks geslapen en kwamen vroeger aan in Vientiane dan verwacht. De tuk tuk driver vroeg ons 3 dollar elk voor een rit naar het centrum. Abi had haar schoonheidslaapje niet gehad en het leek of de stoom uit haar oren kwam. Met de slaap in mijn oogjes was het mijn beurt voor een zoveelste onderhandeling. In India gingen we na een busrit naar de eerste chai shop (thee shop) om efkes te bekomen maar die luxe is niet echt beschikbaar in Laos. Ik ging zitten op mijn backpack en deed een offer van 1 dollar. Ik had al direct door dat dit een koppige vent zou zijn, 1 waar je van ver al ziet die eens een knuffel en wuffel van zijn vrouw zou kunnen gebruiken om wat meer gemoedelijker door het leven te gaan. Hij was niet vlug bereid om zijn prijs te herzien maar ik dacht ... ik heb waarschijnlijk meer tijd dan jou in deze periode van het leven, ik moet nu ook niet naar huis gaan om mijn kinderen te onderhouden en ik maak er niet van om hier wat op mijn backpack te bekomen. Het nam wat tijd maar uiteindelijk gaf hij toe ... en dropte ons dan ergens ... wel niet echt de plaats dat we hadden gevraagd om gedropt te worden. Yep, die vent heeft gauw die knuffel en wuffel nodig.
Onze zoektocht naar een goedkoop verblijf begon. Abi was nog volop in volle furie na de wraakactie van onze tuk tuk driver en ik liep haar achterna met beide oren open om haar verhaal te aanhoren. Mijn kwaliteiten als sociaal assistente kwamen nu van pas, ik kon haar amper bijbenen en plets ... ik slipte uit in de modder, viel op mijn handen en knieen, gebukt onder de 15 kg zware bagage, bedekt onder modder en slijk probeerde ik op te staan maar ik bleef maar uitglijden. Het was best lachwekkend en mijn zielige pogingen om rechtop te komen, deed haar alle frustraties vergeten. Ondertussen had ik het al wat gehad met Vientiane ...
Na 5 uur slaap in Vientiane besloten we onze trip verder te zetten. 14 u, bus vanuit Vientiane naar Vang Vieng
De rest van het verhaal volgt morgen ... tubing en diarree komen er nog aan te pas. Tot morgen!
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Vandycke Nele, en gebruik soms ook wel de schuilnaam snoepke (in BCN) of kindje (in België).
Ik ben een vrouw en woon in Barcelona (Spanje) en mijn beroep is sociaal assistentje.
Ik ben geboren op 31/10/1978 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn leven in boekskes schrijven, leute maken met moaten, min. 8 uurkes slapen, 't zwin in de bieten jagen, snowboarden,.
De wereld gaan verkennen, dromen maar dan al huppelend door mijn joyvalle vallei, me verdiepen in het onbekende en manne
