Alleen in Puri ... Ivy was vertrokken. Ik dacht zo bij mezelf ... laat ik wat zeese lucht opsnuiven, wat alleen zijn, wat tot mezelf komen, een klein bezinningsmoment ... Allelujah, ik had niet eens de kans om mijn oordopjes van mijn MP3 in mijn oren te plaatsen en te genieten van die hemelse stem van Zornik of ik zat alweer in een dialoog met een Indier, Rakesh. Daar ging mijn intens moment tussen ik en mezelf ... en sommige mannen geven niet vlug op, zunne. Sommigen snappen het zelfs niet. Ik voelde me weer als een potje honing.
Anyway, Rakesh heeft me het leven van de locals live laten meemaken. Met enige voorzichtigheid had ik toegestemd om iets te gaan eten met hem. Hij vertelde zeer open over het leven in India. Zijn levensverhaal was ook niet echt zo'n successtory ... zijn vader heeft hun rijkdom onbezonnen gespendeerd aan gokken en alcohol, zoals zovelen doen om niet geconfronteerd te moeten worden met hun problemen. Hij was zo oprecht, het raakte me diep. Hij vroeg me niets, enkel vriendschap ... hij wou gewoon de ganse avond spenderen met me ... 'I'm not totally happy but happy. Life is sometimes so boring.' Life in Puri is inderdaad boring. Ze kunnen er geen zwien in de bieten gaan jagen, zoals wij dat zouden doen. De enige dikke leute die ze er hebben, zijn vuurtjes maken aan het strand en samen eindeloos zitten drinken of joints roken. En daar zat ik dan rond het vuur met de Indische jeugd, waar hij me zeker 10 keer vroeg of alles in orde was met me. Slechts enkelen weten dit al ... maar als ge wilt dat mijn kwebbel stilvalt, zet me dan 's avonds op het strand ... dan overvalt een vloed van rust me. Ik heb dan enkel oor en oog voor de zee. Het is een hemels moment voor mij maar saaie leute voor mijn gezelschap. Zelfs het laatste hot news (sommige noemen het roddels, ik noem het eerder sociale interesse in mijn medemens) gaat ge niet meer uit mijn mond krijgen en dan zegt veel, geloof me vrij. Het vuur doofde uit en de indiers gingen hun eigen weg op. Rakesh wou me de stad by night tonen. Dat was lachen geblazen. Oh my god, daar zat ik dan ... op een bankje onder een zeil. In Barcelona heb ik van mijn flat dit als uitzicht: voor me de hoogste heuvel met ons lief jezuske belicht door de warme glans van de zonsondergang, aan de linkerkant heb ik zicht op Park Montjuic, rechts van me staat de dildo in alle kleuren en geuren te flikkeren en achter me ... een eindeloos zicht op zee. In Puri op mijn bankske onder dat zeil: voor me de waterkraan voor gans het straat van de krottenwijk, zowel aan de linker- en rechterkant van me een aantal koeien die zich hadden neergeploft voor de voordeur van de krotjes en achter me afval. Het was een romantisch moment, moet ik zeggen. Puri by night, het was wel night ja. We waren aan het wachten tot het eerste theekraam zijn deuren zouden openen ... het was toen 3 uur 's nachts. Ik vroeg me af of een Belgisch frietkraam daar zou draaien ... een kleintje met mayonaise voor 1 roepie. Het aidsprobleem zou dan misschien ook niet meer zo erg zijn, het zouden dan eerder cholesterolproblemen zijn. Om 4 uur kwamen ze een voor een het vuil van hun gezicht wassen aan dat waterkraantje om dan aan de slag te gaan. Voor Rakesh is dit het dagelijks leven, voor mij ... zware confrontatie met de realiteit.
De volgende dag kwam Rakesh me uitzwaaien aan het station ... ondanks de leuke avond wou ik toch mijn tocht verder zetten.
vrijdag 17 november - 10u40: New Delhi Neelanchal Express (halte Balasore) De avond voordien vroeg een vriend van Rakesh me wat ik van India vond ... 'every day is a special day, always new things happens', was mijn antwoord. Die vrijdag was weer een nieuwe dag. Met slaap in de oogjes had ik mij lekker gesetteld op de trein ... BANG, een microfoon onder mijn neus, de Indische TV. Zij benieuwd wat ik vond van Orissa en ik benieuwd of ik carriere kon maken bij Bollywood.
15u: aankomst Balasore Ik had geen tijd om me af te vragen in welk Indisch gat ik nu terecht was gekomen of ik was al omringd door Indiers, die stonden aan te dringen om me op een rickshaw te krijgen. Je hebt er 2 soorten, eentje met een moteurke en eentje zonder (bij die laatste zijn de indische beentjes de motor). Ik ga enkel voor die met een moteurke maar ze hadden me misleid en dan kan je niet meer terug. Voor 20 roepies (1 euro = 56 roepies) bracht hij me naar het busstation. Ik dacht dat ik in de grond kon zinken van schaamte toen ik zag welke brug hij diende te kruisen. Het is tegen mijn principes om er gebruik van te maken maar het is voor hen hun broodwinning. Ik heb hem 10 roepies extra gegeven ... die blik in die ogen, daar breekt je hart van.
Telkens ik een nieuwe bestemming heb, dan heb je die stap voor stap in jouw hoofd. Je probeert gewoon van de ene bestemming in de andere te raken en dan zie je pas verder. De trein had me al tot in Balasore gebracht, de rickshaw tot het busstation en nu de bus tot in Baripada. De eerste keer een Indische bus. Het zijn eerder kermiskarrren met vooraan ferme flikkerlichten die de bestemming aangeven. Je wilt den toer van den bus niet doen om de toestand van de bus te weten. Je wilt gewoon op de bus een stoel hebben en hopen dat je wordt gedropt waar je gedropt wil worden. Der is geen belletje om op te duwen zoals bij onze lijnbus. Het was weer veemarkt ... een melkske tussen chocolaatjes, op weg naar Baripada. Ik vroeg me al af hoe Baripada er zou uitzien ... mijn intuitie begon opnieuw raar te kriebelen. Nele wou absoluut naar Similipal National Park om olifantjes, tijgertjes en watervallen te zien. De weg naar Baripada doorkruiste vele kleine dorpjes. Dit zijn het soort dorpjes waar je terecht komt in the middle of nowhere. Er is daar niets. Een zanderige weg, krotjes, kraampjes, ja ... maar geen hostals, geen leven, geen ... gewoon nada. Ik werd echt gedropt. Ik stond met mijn boots op Baripada's grondgebied. Mijn eerste indruk ... een spookstad zoals in de cowboyfilms. Het was al donker en ik moest mijn volgende stap in het plan uitwerken ... een bed zoeken. Met mijn beste vriend, the lonely planet, ging ik naar hotel Durga. Er was een kamer vrij. Basic, basic, basic. Eerder spartaan ingericht, pistachekleurige muren (dat is het meest verschrikkelijke kleur), niet-sluitende ramen (lange leve de muggen, laat ons hopen dat het geen malariamuggen worden) ... en 3 jongens voor mijn deur, die rechtspringen van zodra ze me in hun oogveld zien. Ik voelde me er niet echt comfortabel, ik vond het allemaal wat raar maar ik had een bed en ik was een tevreden kind. Ik ging mijn buikje gaan vullen met hot spicy food in het restaurant van hotel Durga. Het enige wat enigszins spicy zou kunnen geweest zijn, was een knappe indier maar het was de manager van het hotel, die subtiel avances probeerde te maken op me ... but no interested, to old ... time to go to bed, dacht ik bij mezelf. Hij gaf me een kus op mijn hand ... 'it was very nice to meet you' ... oh my god, wegwezen. Ik bestel mijn eten wel op mijn kamer de volgende keer.
De receptionist van het hotel had me geholpen bij het huren van een jeep (via de toeristische dienst van Baripada) om naar Similipal National Park te gaan. Toeristische dienst om 9 uur 's avonds ... yeah right. Die toeristische dienst van Baripada ?! stuurde me zaterdagochtend om 6u30 Barik, mijn driver. Ook zijn rijstijl was beter dan zijn engels maar het klikte tussen ons. Zoals gewoonlijk onderging ik de securityquestions ... Which country? Married? Boyfriend? Alone in India? ... Orissa girl alone in Orissa impossible. Belgium other culture, is mijn antwoord dan. Het landschap was voor de zoveelste maal adembenemend. Witte en roze lelies betoverden het uitzicht. Eindeloze vlakten, helderblauwe hemel, spelende kinderen, ... en afval (soms). Na een aantal uren bereikte ik het National Park, het was de moeite waard. Weg uit de bewoonde wereld, volop in de natuur. Volledig omringd door het groene, het ongerepte. Verbluffende watervallen gezien maar geen olifantjes en tijgertjes.
English version
Alone in Puri ... Ivy was gone, back to Papdambu. I thought ... let me go and smell the sea air, to be a bit by myself, to have some time for myself, a little moment of awareness ... Allelujah, I didn't even had the chance to put my MP3 in my ears to enjoy of the heavenly voice of Zornik or I was already in a new dialog with an Indian, Rakesh. There went my intense moment between me and myself ... and some men don't give up quickly. Some men don't even get it. I felt again like a little pot of honey.
Anyway, Rakesh has let me experience the real live of the locals. With some cautious I agreed to have dinner with him. He talked very open about his life in India. His live was also not a successtory ... his father has spoiled all there wealth on gambling and drinking, like many do ... there way by not being confrontated with their problems. He was so honest, it really touched me deeply. He didn't ask me anything, just friendship ... he just wanted to spent some time with me ... Í'm not totally happy but I'm happy. Life is sometimes boring.' Life in Puri is indeed boring. They can't go to party, like we do. The only fun they have, is sitting on the beach and drinking or smoking joints endlessly. And there I was ... sitting with the Indian youth around the fire, where he asked me 10 times if everything was okay with me. Only a few know this ... but if you want I keep my mouth shut, just put me on the beach by night ... then a wave of rest comes over me. I only have ear and eye for the sea. It's a heavenly moment for me but boring fun for my company. Even the latest hottest news (some people call it gossep, I rather call it social intress in others) you're not going to know and that says a lot, believe me. The fire went out and all the Indians went their own way. Rakesh wanted to show me the city by night. That would be fun! Oh my god, there I sat ... on a bench under a sail. From my flat in Barcelona I have this view: before me the highest hill with our dearest little jesus lighted by the warm glow of the sunset, on the left side I see Parc Montjuic, on the right you see the dildo shining in all his colors and after me ... an endless view on the sea. In Puri on my bench under that sail, I saw before me the watertap for the entire street, on the right and left side a few cows that putted theirselfs before the frontdoors of the dens and behind me I only saw garbage. It was quite romantic, I have to say. Puri by night, it was night indeed. We were waiting till a teashop would open his doors ... it was then 3 o'clock. I was wondering if a Belgian shop 'fried chips' would be a success ... a little one with mayonaise for 1 roepie. The aidsproblem would be less, it would be more cholly-problems (cholesterol). At 4 o'clock, one by one came to the tap to wash the dirt of their face and to get back to work. For Rakesh that was the daily life, for me ... a very big confrontation with the reality.
The next day Rakesh came to the trainstation to say goodbye ... unless the nice evening I wanted to continue my trip.
Friday 17 november - 10.40 am: New Delhi Neelanchal Express (stop Balasore) The evening before, a friend of Rakesh asked me what my opinion was of India ... 'every day is a special day, always news things happens', I said. That friday was also a new day. With sleep in my eyes I layed down on the train ... BANG, a micro under my nose, the Indian TV. They, curious about my opinion of Orissa and I, curious if I could make a carreer at Bollywood.
3 pm: arrival in Balasore I didn't had the time to wonder in which Indian hole I arrived now or I was already surrounded by Indians, that were pushing me to get me on a rickshaw. You have 2 types, one with a little engine and one without (the engine of the last one are the Indians legs). I only take the one with the engine but they had me deceived and then you don't have a way back. For 20 roepies (1 euro = 56 roepies), he took me to the busstation. I thought I could sink in the ground of shame when I saw which bridge he had to cross (imagine ... my weight and my backpack). It's against my princips to use this kind of rickshaw but for them it's their living. I gave him 10 roepies extra ... that look in his eyes, it breaks your heart.
Everytime when you have a new destination, you put that step by step in your head. You just try to get from the one destination to the other and then you see further. The train had already brought me in Balasore, de rickshaw to the busstation and now the bus to Baripada. My first time on an Indian bus. Some Indian busses are like fair chariots with big spotlights, that shows the destination of the busride. You don't really want to do the tour of the bus to see the condition of the bus. You just want to have a seat on the bus and hope that they will drope you on the spot you wanted to be dropped. There isn't a bel on the bus, like our busses. It was again cowmarket ... a milky one between chocolates, on the way to Baripada. I was wondering how Baripada would look like ... my intuition was tickling. Nele wanted to go to Similipal National Park to see elephants, tigers and waterfalls. The way to Baripada crossed many little villages. It are the kind of villages where you end up in the middle of nowhere. There's nothing there. Just sand roads, dens, little shops, .... but no hostals, no life, no ... just nada. I really was dropped. After a long trip, I stood with my booths on Baripada's territory. My first impression ... a ghosttown like in the cowboy movies. It was already dark and I had to work out the next step of my plan ... finding a bed. With my best friend, the lonely planet, I went to hotel Durga. There was a room available. Basic, basic, basic. It looked rather spartan, with pistachecoloured walls (the most awfull colour you can have), windows that I couldn't close (long life the mosquitos, let's hope it will not be any malariamosquitos) ... and 3 boys before my room, that jumped up every time they saw me in their eyefield. I didn't really felt comfortabel, I founded a bit strange but I had a bed and I was a happy child. I wanted to fill my belly with hot spicy food in the restaurant of the hotel. The only thing that could have been spicy, was a handsome Indian but it was the manager of the hotel, that tried to make a move on me ... but not interested, to old ... time to go to bed, I thought by myself. He gave me a kiss on my hand ... 'it was very nic to meet you'... oh my god, I have to go. Next time I'll order food on my room.
The receptionist of the hotel helped me to hire a jeep (threw the tourist office of Baripada) to go to Similipal National Park. The tourist office at 9 pm ... yeah right. That tourist office sended me on saturday morning at 6.30 am Barik, my driver. Also his drivestyle was better than his English but it clicked between us. Like usually I had the securityquestions ... Which country? Married? Boyfriend? Alone in India? ... Orissa girl alone in Orissa impossible. Belgium other culture, I said to him. The landscape was again breath-taking. White and pink lilies bewitched the view. Endless areas, brightblue sky, playing children, ... and garbage (sometimes). After a few hours we reached the park and it was worth going. Completly surrounded by the green, fully in the nature. I have seen amazing waterfalls but no tigers and elephants.
Sedert deze namiddag sta ik er opnieuw alleen voor. Ivy is terug naar Papadambu en onze wegen zouden elkaar terug moeten kruisen eind december in Goa, waar we 't zwien in de bieten gaan joagen.
Vanuit Rayada hebben we de nachttrein genomen, richting Puri. Je moet juist een compartiment met mannen delen ... dat was niet meer snurken. Ik weet niet echt de benaming voor dat geluid. Het is moeilijk te verwoorden. Die vent moet dringend een operatie ondergaan. Inge, ik was voorzien in oordoppen maar dat hielp niet ... amaai, wordt aan zo'n vent uitgehuwelijkt. Ge zijt niet enkel ongelukkig voor de rest van je leven maar ge kunt ook niet meer slapen voor de rest van je leven.
Doodmoe natuurlijk ... we moesten dan nog een trein nemen in gewone klasse naar Puri. Ge kunt het een ervaring noemen maar laat het dan maar een laatste ervaring zijn. De situatie werd al boeiend toen we wachtten op de trein naar Puri. Elke Indier had zo zijn eigen idee op welk spoor de trein zou aankomen ... en plots waren we omringd door massa's mannen, die gewoon staarden naar ons. Ik zag geen zonlicht niet meer. Als 1 Indier praat tegen je, dan komt de rest er gewoon bij staan, gewoon aanwezig zijn bij je. Echt een eenzaam gevoel heb je hier niet. De trein zat bomvol en ge kunt al gaan denken ... 2 witte grieten op een trein in gewone klasse. Sommige mensen vinden het aangenaam om een praatje met je te slaan, anderen kunnen eerder irritant reageren door opmerkingen te maken over jouw fijne welstellende afkomst. Je merkt gauw het verschil in mensen ... welke je beter iets vermijdt en welke niet. Het was een verruimende ervaring maar laten we zeggen dat we tevreden waren dat we Puri bereikten.
Eenmaal het station uit ... iets meer beschaafder maar nog steeds op zijn minimum ... koeien, honden, rickshaws, krotjes, eetkraampjes, afval, ... rondom rond. De rickshaws vlammen doorheen de stad en doen letterlijk het stof opwaaien. Alles loopt doorheen elkaar. We hadden de Lonely Planet wijselijk gebruikt en een hostal geboekt, Pink House. Een echte aanrader! Je zit aan het strand te ontbijten met de golven, die je tot innerlijke rust brengen. Ik heb mijn westerse looks wat omgetoverd in een Indische outfit en ik ben er totaal weg van! Het staat me gewoon. Ivy vond al dat ik er te backpack-achtig uitzag. Het centrum van Puri is nauwelijks vol te houden. Je wordt voortdurend aangeklampt door bedelende kinderen, verminkte / gehandicapte mensen, ...
Ik had iets meer toeristen verwacht. Ze zijn eerder zeldzaam momenteel. We hadden het leuke idee om elk een brommertje te huren en Konark te verkennen, de Sun Temple. Een brommertje huren van een Indier is vragen om speciale actie. We hebben er eentje mogen achterlaten in Konark, 50 km van Puri. De Sun Temple was verbluffend. Het moet hard labeur gekost hebben om zo'n pracht te kunnen neerzetten.
Morgen zet ik mijn tochtje verder naar Balasore om Similipal National Park te verkennen. Ik verwacht absoluut niet dat alles vlekkeloos zal verlopen want het is eerder moeilijk te bereiken. Anyway, ik heb een treinticket geboekt in de hoogste klasse. Die treinleute is voorbij voor mij. Daarna ga ik naar het noorden, Darjeeling (vlakbij Nepal) en raar maar waar ... op advies van fransmannen! Je zult het nog wel te horen krijgen of dat ook zo'n verstandig idee is.
Oh my god ... ik kan mijn gevoel nauwelijks beschrijven. British Airways hield er de spanning in gisteren. Door slechte weersomstandigheden had mijn vlucht van Brussel naar Londen vertraging maar uiteindelijk was ik op weg naar India.
Na nauwelijks een uur had ik er al een Indische vriend bij. En Marnix, je gaat het nooit geloven maar dat keun was een danser bij Bollywood (en 't was een keun zunne). Amper geslapen tijdens de vlucht, geen enkele stress gevoeld tot ons vliegerke met zijn wielekes de grond raakte. Ik was nerveus tot ik mijn 12 kg bagage mee zeulde. Mijn blonde lokken kregen de nodige aandacht en ik heb het meest gelukzaligste moment beleefd toen ik de eerste Mumbaise lucht kon proeven. Het was 1 van mijn meest intense belevingen ooit. Ik voelde een speelsheid, jeugdigheid door mijn ganse lichaam. Mijn gezicht toonde een glimlach, die enkel opgewektheid en enthousiasme uitstraalde. Ik wist het zeker ... dit wordt de max, het voelde gewoon juist aan. Ik kon niet stoppen met lachen, ik was volop aan het huppelen in mijn joyvalle-vallei.
Mijn taxi driver, Mr. Kashi, stond me al een uur op te wachten. Zijn bestelwagen deed dienst als taxi. Hij was afkomstig vanuit het zuiden, Tamil Nadu en hij was er nogal van overtuigd dat Mumbai meer georganiseerd en gestructureerd verliep. Mijn zintuigen stonden op scherp ... en mijns inziens had ik toch het idee dat ondanks de chaos Mr. Kashi wel es gelijk kon hebben. Mijn eerste indruk in 1 woord ... CHAOS!
Het verkeer ... pinkers zijn er niet, ze gebruiken voortdurend hun toeter. Mijn taxi-manneke zei me dat een gordel dragen niet echt nodig is. De rollercoaster in Bellewaarde stelt nog niets voor dan een ritje van de luchthaven in Mumbai tot mijn hostal. Wat mij een autosnelweg leek, bleek voor de inwonerkes eerder een straat te zijn. Mumbai heeft nog niet het aantal rode lichten dan het aantal flitspalen in West-Vlaanderen. Zebrapaden dat moet nog uitgevonden worden, rijstroken zijn er wel maar dat betekent niet echt dat je die dient te gebruiken. Er is soms wel zo'n volle witte streep op de weg maar het is er waarschijnlijk eerder om de boel wat op te fleuren. (Ik heb altijd gedacht dat India kleurvol was.) Men gebruikt zelfs de rijstroken van de tegenligger en dan zit je echt in een amerikaanse scene spookrijdertje te spelen ... 't maakt het wel wat spannend, zunne. Als ze niet sterven van armoede, dan sterven ze wel door accidentjes in 't verkeer. Snelheidsradars gebruiken ze dan wel weer graag. 'k Vind het ook wel wat nodig ... snelheidsbeperking zou er wel op zijn plaats zijn. Max. 30 km aan een school en max. 50 km in een bebouwde kom heb ik nog niet gezien. Ik heb wel al agentschappen van Shittybank gezien. (Je hebt dat dan, he ... wat je niet meer wilt zien, zie je dan steeds.) Ze moeten wel een rij-examen afleggen ?! Zijn rijstijl is avontuurlijk maar toch nog iets beter dan zijn engels ... very traffic today, he said. Mijn ogen hadden de tijd niet om alles op te nemen. Je hebt verschillende beelden doorheen elkaar maar alles wijst uiteindelijk op hetzelfde ... armoede. Flatgebouwen, die door belgische krakers nog niet eens als pand zouden worden gebruikt, zijn bewoond door families, die dan nog iets welstellend zijn. Sloppenwijken alom. Mumbai weet waarschijnlijk niet hoe te beginnen aan een straatplan. Alles loopt doorheen elkaar. Langs de treinsporen liep een muur, waar mensen een deken, laken spannen op 2 stokken als afdakje en dat is hun living, keuken, badkamer, slaapkamer in 1. We spreken nog niet eens over 3 vierkante meters. Langs die muur was de grond enkel bezaaid met afval en mensen zaten er gewoon tussenin te eten. Sommige kinderen lopen naakt op straat. Je kan het kastensysteem niet ontlopen.
Mijn oren horen steeds een kakafonie van auto-toeterkes. Het signaal van een inkomende oproep bij Citibank deed me al reageren als een Pavlov-hond maar die toeterkes ...
Mijn smaakpapillen moet ik nog uittesten.
En mijn tastzin ... voelt enkel zweet, zweet en zweet! Goddank dat ik mijn wimpers heb geverfd, mijne mascara ging nog e bikke skwoane gewist zin zeker. Het is hier nogal aan de warme kant, zok zwou zeggen.
And last but not least ... de reuk! Je zou wensen dat je die soms eens kon uitschakelen. Het varieert echt van buurt tot buurt maar het overwelmt je enorm. De geur van vuilnis, visgeur, een sterke zeegeur maar dan iets te sterk ... en Barcelona is nog steeds de koploper als het gaat over pisgeuren. Maar dan zou je eindeloos kunnen blijven stilstaan als een zwoele zoete geur jou voorbij komt. Ik kan het nog niet zo goed plaatsen waar het vandaan komt maar het bracht me in een aangenaam humeur.
Kakkerlakken heb ik nog niet ontmoet. Mr. Kashi en ik gaan morgen op stap ... hij begon al te lachen als ik aan het onderhandelen was over de prijs maar we zijn tot een compromis kunnen komen. Mijn onderhandelingstechnieken van mijn IPSOC-opleidingske komt dan toch nog es van pas. Ik moet het wel zeggen ... er zijn hier skwoane venten en spontane mensen. Ik heb de indruk dat de venten iets socialer zijn dan bij ons ;-). Oh, wat me ook opviel vandaag ... ik voelde me de enige toerist vandaag. Ik heb gans de namiddag geen ander blondkopke gezien. Het voelde wat raar ...
Dit was het dan ...
Oh my god ... I can hardly describe my feeling. British Airways gave us some tension yesterday. My flight from Brussel to London had due bad weathercircumstances a delay but in the end I catched my flight to India.
It didn't even took me 1 hour to have an Indian friend. And Marnix, you'll never believe it but that rabbit (word for hot guy in flemish) was a danser at Bollywood (and it was a rabbit, indeed). I hardly slept during the flight, no stress till the little boeing touched the ground with his little wheel(ekes). I was nerveous till the moment I carried my 12 kg luggage on my back. My nice blond hair was very appreciated but the most intensive moment I had when I tasted for the first time the air from Mumbai. I felt a kind of youth, a spontaneous feeling threw my body. My face had a smile, that emits enthusiasm and something cheerful. I knew for sure ... this will be super, it just feels good. I couldn't stop laughing, I was hopping in the joyvalle-valley.
My taxi-driver, Mr. Kashi waited already 1 hour for me. His van was my taxi. He's from the south, Tamil Nadu en he was quite convinced that Mumbai is more organized and structured. My senses were very sharp ... and I had the idea that unless the chaos Mr. Kashi could be right. But my impression in 1 word ... CHAOS!
The traffic ... they use constantly there horn. My little taxi-men said that it wasn't necessary to wear a belt. The rollercoaster in Bellewaerde doesn't mean anything then a ride from the airport in Mumbai to my hostal. What seemed like a highway, was rather a little street for the little indian folks. Mumbai doesn't even have the amount of stoplights like the amount of cameras to restrict the speed on the highway in West-Vlaanderen (somewhere in Belgium). They have passages on the road but it doesn't mean that you have to use them. Sometimes there is a full white stripe on the road but I presume that it has more the meaning of decoration. (I always thought that India would be colourful.) They even use the passages for the cars that are coming from the other direction (I don't know the word for that anymore.) and then you're in an american scene playing ghostrider ... it's quite exciting. If they don't die of poverty, then they'll die of accidents in the traffic. They like using the radars to control the speed. I have to say that it can be necessary ... they could use some speedlimits in the traffic. I haven't seen yet a speedlimit of 30 km at a school. Agencies of Shittybank I have already seen. (Everytime when you don't want to be confronted with something, you always will.) Unless all that, they do have to do a driverstest ?! His way of driving is very adventurous but it's better then his English ... very traffic today, he said.
My eyes didn't even had the time to see everything. You have different kind of pictures, that you see, but it all points to 1 thing ... poverty. The houses are in such bad conditions. Mumbai probably doesn't know how to make a streetplan. Next to the trainrails, you had a wall where people just put a blanket on 2 sticks and that is there livingroom, kitchen, bathroom and bedroom in 1. It's not even 3 square meters. Next to the wall you just saw garbage and people where just sitting on the garbage and eating. Some children walk naked on the streets. You can't ignore the differences between the classes.
My ears only hear a kakafonie of carhorns. A signal of a call at Citibank did me react as a Pavlov-dog but these carhorns ...
My taste I still have to find out.
And my tastzin (the sens that does you feel things) ... only feels sweat, sweat and sweat! Thank God that I painted my eye lashes, for sure that my mascara would be a mess. I can say that it's quite warm.
And last but not least ... the smell. Sometimes you would wish that you could turn that off. It depends from area to area but it can come on to you very strongly. The smell of garbage, fish, the strong smell of the sea but a bit to strong ... but Barcelona is still the headhunter about the pi-smells. But then you could enjoy endlessly a smell that's very sweet, sultry, stiffling. I don' know where thiss smell is coming from but it brought me in a very nice mood.
I didn't meet any cockroaches yet. Tomorrow I'm going on a trip with Mr. Kashi ... he already started laughing when I was negocying about the price but we came to a compromise. I have to say ... nice meat here and the people are very spontaneous. I have the impression that men are more social then the ones in Belgium ;-). Oh, what I noticed also today ... I felt like the only tourist. This afternoon I haven't seen any other blondie. It felt a bit strange ...
Het is zover ... ik moet er vandoor, er staat een vliegtuigje te wachten op me! 't Amusement iedereen en ik breng jullie vlug op de hoogte van de eerste verhaaltjes!
This is the moment ... I have to go, there's a little plane waiting for me! Have fun everybody and I'll inform you very fast about my first stories!
Maandag begint een nieuw hoofdstuk, een nieuwe belevenis, ... maar het dringt nog steeds niet door. Ik ervaar geen schrik, geen spanning, ... misschien komt het nog wel. Het is alsof mijn gevoel, mijn beleving omtrent India niet echt normaal is. Ik sta er ook niet zo stil bij. Ik weet niet wat er me te wachten staat maar ik vind het al super de max dat ik 3 maanden de tijd heb voor mezelf en om nieuwe uitdagingen tegemoet te gaan. Het zal een groot avontuur worden en ik neem jullie allemaal mee op dit avontuur.
Mijn rugzakske staat al klaar ... ik had het niet verwacht maar het pakken ging enorm vlug. Kledij en schoenen zijn meestal niet het probleem. Mijn make-up tasje is soms een issue maar ik heb mijn wimperkes geverfd (waar ik supercontent van ben). Mijn oogskes stralen nu weer als zonnekes.
Mijn vriendin Ivy, die vrijwilligerswerk doet voor Broederlijk Delen in een project Akssus in Papadambu (provincie Orissa), zal me volgende vrijdag opwachten in Raygada. Haar verhalen maken me enorm benieuwd! Samen met haar kan ik mijn sociaal assistent-zijn uitoefenen in haar project. 't Zal super de max zijn!
Snoepkes, ik hoop dat jullie er evenveel zullen van genieten als ik! Geniet van 't zonneke en altijd smeren, hé. Mijn pulleke 50+ gaat met me mee, zunne! Benieuwd welk kleurke ik zal hebben na India ... zou't nog roze, wit of beige zijn of kom ik nog in aanmerking voor andere tinten?
Dada
On monday starts a new chapter, a new experince, ... but I still don't realize it. I don't feel any fear, tension, ... but maybe it will come. It's like my feeling, my perception, ... not normal is. I don't know what's going to happen but I'm already happy that I'll have 3 months the time just for myself and to discover new challenges. It will be a great adventure and I'll take you all on this adventure.
My backpack(ske) is ready ... I didn't expect that it would go so fast. Clothes and shoes aren't really the problem. My make-up (little) bag can be sometimes an issue but I've painted my eye lashs (and I'm super enthusiastic about the result). My eyes shine again as little suns.
My friend Ivy, who does voluntary work for Broederlijk Delen in a project Akssus in Papadambu (province Orissa), will wait for me in Raygada. Her stories make me enormous curious! Together with Ivy I can work as social assistant (the real me) in her project. It will be super!
Snoepkes, I hope you're going to enjoy as much as I will! Enjoy the sun and always use sunblock. I'm going to take my little bottle 50+. I'm curious which kind of color I'll have after India ... would it still be pink, white or beige or can I also have other colors?
Togrammeke, je gaat me een tip moeten geven over jouw real 'ikke' want 'k soen begod nie wetn wie daje sidt. En de 'skone skoenen' heb ik in Barcelona nagelaten. Het is back to basics, 2 broeken, 3 t shirts (die mijn vrouwelijke vormen wa verdukken), my boots (I love my boots), 4 paar anti-zweetkousen, minne bikini (voor de vrouwelijke vormen te tonen op de prachtige stranden van Goa), ...
Marquiske, kindje, ik herinner me nog die indiër bij ons in de keuken, 't waren toch wel pikante tijden, he? Geef ze dikke knuffels die hobbitkindjes van me!
Broekske, gie slichte seule, 'k goan 't zwien in de rijstvelden goan joagen, zunne! Ik ben benieuwd naar de indische crime, zou het daar ook zo spectaculair zijn?
E Blanche, 'k was zo blij om weer in min eigen bedde te liggen, een paradijs van plaats had ik maar 't zijn geen zo'n warme nachten geweest zoals ik die had met jou!
En dan nog ons westvlaams droomkoppeltje, Bartje & Kenny ... goed thuisgekomen of heeft Kenny weer problemen gehad met onze Bart? Ik had alvast problemen om een antwerpenaar 't huis uit te krijgen. Westvlamingen zijn soms iets gemakkelijker, hé.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Vandycke Nele, en gebruik soms ook wel de schuilnaam snoepke (in BCN) of kindje (in België).
Ik ben een vrouw en woon in Barcelona (Spanje) en mijn beroep is sociaal assistentje.
Ik ben geboren op 31/10/1978 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn leven in boekskes schrijven, leute maken met moaten, min. 8 uurkes slapen, 't zwin in de bieten jagen, snowboarden,.
De wereld gaan verkennen, dromen maar dan al huppelend door mijn joyvalle vallei, me verdiepen in het onbekende en manne
