Klik op Pictures / My album en klik vervolgens op de foto met titel 'Nieuwjaar in Goa' Click on Pictures / My album and click then on the picture with the title 'Nieuwjaar in Goa'
Klik op 'Trip pictures / PHOTOBUCKET' onderaan rechts de pagina en klik vervolgens op 'Goa' Scroll down and click on the right on 'Trip pictures / PHOTOBUCKET' and click on 'Goa'
... op weg naar Jaipur / ... on the way to Jaipur (F&E version)
Eerst het einde nog lezen van Cameron Diaz in Agra!
Na eindeloos geklets op de bus bereikten we Jaipur. We kwamen terecht in het guesthouse 'Shakuntalam' op aanraden van Abi, die haar yoga leraar daar heeft leren kennen. Ik heb me altijd wel vragen gesteld welk soort yoga ze deed. Ik vermoedde dat het kamasutra-yoga was, vermits het zo vroeg in de ochtend was dat ze haar yoga les had. Om 6 u 's morgens ga je mij uit mijn bed niet moeten jagen ... althans niet voor wat klassieke yoga?! Het guesthouse werd gerund door Indische mannen maar onder controle gehouden door Maggie, een australische met fel oranje haar. Het was er echt te zot maar ik voelde me er goed.
Abi zou de volgende dag naar New Delhi gaan en we hebben ons samen-zijn afgesloten met een romantische date ... een cinemake. We wilden eigenlijk 'Doom 2' zien. Gans India klapte van die actiefilm. De 2 hoofdrolspelers hadden elkaar passioneel gekust en de Indiers hebben daar lang niet goed van gelopen. Der was zoveel kritiek op die film maar wedden dat ze de film hadden willen zien. India en zijn kamasutra ... en dan hartinfarcten voor een piepke op de mond. Geen Doom 2 maar een bleitfilm ... 'The marriage', de bollywoodfilm van de maand. Ik ben een romantische ziel maar der is een reden waarom ik enkel voor thrillers een stoelke betaal in een zaal vol met volk. Ik moest al bleiten bij een kusscene in de film 'Bridget Jones Diary' en dat was dan nog in het gezelschap van een hollandse. Daar ging mijn belgische reputatie. Anyway, ge moet juist een indische bleitfilm gaan zien. Der is geen mens die dat volhoudt want dat duur eindeloos lang; scenes waar de man eindeloos de vrouw aanstaart en het kwijl vanuit zijn mond loopt en de vrouw die stom zit te giechelen en oogcontact vermijdt om zo de verleiding te weerstaan ... Ik begrijp nu die starende blikken, die Indiers kijken naar te veel bollywoodfimpkes. Man, man, man, na 1 u film nog geen kus, ze wisten toen nog maar elkaars naam ... en ons geduld was op. Na de pauze liepen al de toeristen de zaal uit. Te zeemzoeterig, geef mij maar een actiefilm (dat is eerder een komedie maar alle, dat hou je nog uit tot aan het einde). De bollywoodfilms kennende ... der zal wel een happy end geweest zijn, ik heb er al het vertrouwen in.
Jaipur, the red city heeft een verleidelijke charme ... en nog meer verleidelijk voor de portemonnee. Het shoppen is er ongelooflijk. Nog een geluk voor me dat er geen schoen- en parfumwinkels waren want anders kwam het absoluut niet meer goed. Mijn rickshawdriver had waarschijnlijk dezelfde bleitfilm gezien als ik maar die had het wel uitgehouden tot het eind, lijkt mij. 'What do you think of Jaipur?', vroeg hij me. 'Beautiful', zei blondje. 'Yes, but never so beautiful as you.', zei hij me. Blondje haar eerste gedachte ... 'Oh my God, dat wordt hier weer dikke leute met die knul.' 'Which kind of friend are you to me?', vroeg hij me. Mijn ogen waren al weer aan het rollen in mijn kop van totale verwarring over wat hij het nu ging hebben. Ongelooflijk hoe origineel mannen toch kunnen zijn. Ik begon al wat schrik te hebben ... het was nog maar 10 u 's morgens en ik had nog een ganse dag te gaan met die knul. 'How do you mean?', vroeg blondje met weinig interesse. 'There are 3 kinds of friends: best friends, bed friends and hello friends. Which one are you?' Mijn voelsprieten waren weer in volle paniek ... mayday mayday, save me. 'Well, not your bed friend because I have a boyfriend (met een ferme klemtoon op boyfriend), not your best friend because I don't know you. So, then there is only one left for you ... the hello friend.' Ik wou dat er een 4de optie was ... 'the-never-see-you-again-friend' maar mannen kunnen maar maximum 3 opties aan, dus daar ging mijn geluk. Mijn eindeloze liefde voor mijn onzichtbaar vriendje veranderde niets aan de situatie. Ik weet bij God niet waar die knul het vandaan haalde maar die was bereid te wachten op me. Zijn droom was ... genoeg centen bijeen te hebben om een nieuwe rickshaw te kunnen kopen. Mijn droom is om op zelfstandige basis te kunnen beginnen. Tja, die knul gaat lang mogen wachten, niet enkel op mij maar ook op die centen.
India zit vol magie ... en vol verrassingen. Tijdens mijn shopmoment met eindeloze twijfel over welk zilveren armband ik zou kopen, ontmoette ik een astroloog. Ge kent mijn passie voor al dat soort toestanden! Mijn Antoinette had me leuke dingen voorspeld ... the love of my life ontmoeten in India, later op zelfstandige basis beginnen in import & export, veel kindjes en veel creatieve talenten waar ik niets mee doe. Ik vond altijd dat ik juist geen creatieve talenten had ... als ik de potjes bekeek dat ik had gemaakt met mijn cursus 'pottenbakken', die ik 4 avonden heb volgehouden. Anyway, een voorname heer komt naar me toe ... neemt mijn hand en houdt er zijn handpalm boven. 'Als je vragen hebt, stel ze me maar. Ik weet al de antwoorden.' Hij heeft mijn test doorstaan ... ik moest mijn vragen nauwelijks afmaken of hij confronteerde me met de grootste waarheid. Hij voorspelde ook al dezelfde leuke dingen, die mijn Antoinette had voorspeld. Te zot voor woorden ... 18 januari zou nog een belangrijke dag kunnen worden. Ik laat het jullie wel weten ...
Abi was reeds naar New Delhi maar we ontmoeten elkaar terug in Goa.
Next destination ... Pushkar.
English version
After endless chit-chat on the bus we arrived in Jaipur. On advice of Abi, we went to the guesthouse 'Shakuntalam', where she met her yogateacher. I always have wondered which kind of yoga she did. I suspected it was kamasutra yoga, because she had her yoga early in the morning. At 6 o'clock you will not get me out of my bed ... at least not for some classic yoga?! The guesthouse was runned by Indian men but controled by Maggie, an Australian woman with flashy orange hair. It was way to crazy but I felt good.
Abi would go to New Delhi the next day and we celebrated our last moments with a romantic date ... the cinema. We wanted to see 'Doom 2'. All India was so excited of the action movie. The 2 mainactors had a passionate kiss and the Indians were abhord by the action. There was so much criticism of the movie but I bet that everyone wanted to see the movie. India and his kamasutra ... and then hartattacks for a little kiss on the mouth. No Doom 2 but a crymovie ... ' The Marriage', the Bollywoodmovie of the month. I'm a romantic soul but there is a reason why I only pay a seat in a room full with people, for a thriller movie. I already had to cry at a kissscene in the movie 'Bridget Jones Diary' and that was in the company of a Dutch girl. There went my Belgian reputation. Anyway, you just have to see an Indian crymovie. Not many people have the staying power to last the whole movie because it last forever. Scenes where the man endless keeps on staring to the woman and the drool comes out of his mouth and the woman that giggles stupidly and avoides eyecontact to resist the seduction. Now I understand the staring looks, the Indians are watching to much Bollywoodmovies. Man, man, man, after 1 hour still no kiss, they just knew eachothers names ... and our patience ran out. After the break, the tourists ran out of the cinema. Too sickly sweet! Give me an action movie (that's rather a comedy but you can last till the end). Knowing the Bollywoodmovies ... for sure there will be a happy end, I have faith in it.
Jaipur, the red city has a seductive charme ... and more seductive for my wallet. The shopping was unbelieveble. I had lucky that there were no shoe and perfumshops, for sure it wouldn't go well. My rickshawdriver had probably seen the same crymovie as me, but it seemed that he had seen the end. 'What do you think of Jaipur?', he asked me. 'Beautiful', Blondie said. 'Yes, but never so beautiful as you', he said to me. Blondie's first thought ... 'Oh my God, that will be big fun with this guy.' 'Which kind of friend are you to me?', he asked. My eyes were already rolling in my head, through total confusion about what he's going to talk about. Unbelieveble how original men can be. I was getting scared ... it was only 10 o'clock in the morning and I still had a full day with that bloke. 'How do you mean?', Blondie asked nonchalantly. 'There are 3 kinds of friends: best friends, bed friends and hello friends. Which one are you?', he asked. My sensors were in total panic ... mayday, mayday, save me. 'Well, not your bed friend because I have a boyfriend (with a strong intenation on boyfriend), not your best friend because I don't know you. So, then there is only one left for you ... the hello friend.' I wished there was a 4 option ... 'the-never-see-you-again-friend, but men can only handle maximum 3 options, so I didn't have any luck. My endless love for my unvisible boyfriend didn't change the situation. I really don't know where the guy got it from but he was prepared to wait for me. His dream was ... to have enough money to buy a new rickshaw. My dream is to have my own business. Yep, that guy will have to wait a long time, not only for me but also for that money.
India is full with magic and full with surprises. During my shopmoment with endless doubt about which silver bracelet I would buy, I met an astrologist. You know my passion for all that kind of things! My Antoinette had predicted a lot of nice things; meething the love of my life in India, starting my own business in import & export, many children and a lot of creative talents (which I don't do anything with). I always thought I didn't have any creative talents ... when I saw the pots that I made in the pottery class, something I did for 4 evenings. Anyway, a man comes to me ... takes my hand and keeps his palm above it. 'If you have any questions, just ask me. I know all the answers.' He succeeded my test ... I hardly had to finish my questions or he already confronted my with the biggest truth. He predicted all the same nice things like Antoinette. Too crazy for words ... 18 of january could be an important day for me. I'll let you know.
Abi went already to New Delhi but we would meet again in Goa.
Het lijkt eeuwen geleden ... Agra, maar de beelden van het (voor mij) meest verbluffendste meesterwerk ooit ligt vers in het geheugen! De eerste blik op 'de pracht en praal' van Agra deed mijn honey-eyes meer glanzen. Zo gedetailleerd, zo geraffineerd, zo maanwit ... daar stond het dan, het symbool van de liefde, met op de achtergrond een helderblauwe hemel. Het liep er vol van giechelende indische tienerjongens, die volop in hun kwijlfase zitten ... 'you, me, picture'. Nele was weer de superster. Ik had beter voor elke foto 5 roepies gevraagd, dan had ik mijn ticket voor de Taj Mahal (750 roepies voor de toeristen en 50 voor de Indiers, racisme op z'n Indisch) al terug. Zelfs met mijn eigen camera kreeg ik niet de kans om alleen te poseren met de Taj Mahal. Voor de 'klik' van jouw toestel gaat, springen ze naast me om op MIJN foto te staan. Om daarna email-adressen uit te wisselen ... ik weet zelfs niet meer wie wie is.
Na een aantal uren kon ik wel wat rust en stilte gebruiken ... ik dacht me terug te trekken in de Indische natuur, een park van een aantal vierkante meter. Ik had het er voor over ... 50 roepies om alleen te zijn. Snoepke wou een plekske onder een boomke vinden, mijn boekske lezen waar ik al een aantal weken de pogingen deed om het happy end te bereiken ... 2 minuten misschien op belgische tijd, voor de Indiers zou dat 7 minuten geweest zijn ... ik had het weer aan mijn rekker. Een Indische snotaap van 17 kwam iets achter me zitten, staren, staren, ... en dan 'Hello, where from?' Belgium, zei ik en ik zie hem denken ... zich afvragen wat Belgium is, een bacterie misschien ...'Next to France', zei ik en dan die reactie waarvan ik al spijt krijg dat ik 'France' zei ... 'Oh, you're France'. Mijn sympathie voor 'France' verbetert maar ge kunt dat niet forceren ... het is een proces dat ik doorga, dat neemt tijd in beslag. Dat is een soort verwerkingsproces en dat heeft een 7-tal fasen, waarvan ik eindeloos ver van de aanvaardingsfase zit maar hoe leg je dat uit aan dat nieuwsgierig ding naast me? Ik was blond, blauwe ogen, melkwit, ... het land deed er niet echt toe. Hij wilde me kost wat kost voorstellen aan zijn vriendin en dan fotoshoot again. Na de fotoshoot ging ik voor een andere boom ... hopend op meer geluk. Ik vond die 50 roepies way to much voor de rust die ik maar kreeg. Ik werd vergezeld door 4 studenten en dan beginnen ze stiekem Engels te spreken, alsof het niet echt opvalt dat je van je moedertaal verandert in een andere taal. Ik weiger op te kijken maar een 'hello' klinkt zo bekend ... je kunt het niet blijven negeren. Indische koppels vind je zelden op straat maar ze schuilen stiekem in parken, zodat hun ouders hun relatie met een andere kaste niet kunnen verbieden. Het was ook de eerste keer contact te hebben met Indische meisjes maar zelf zoeken ze geen contact met je, er is zelfs weinig interesse. De venten zijn meer de viswijven hier in India en der zitten viswijven tussen, zunne.
Het was opnieuw tijd voor een volgend avontuur ...
7 december, 7 u 's morgens, receptie guesthouse Shanti Lodge: Na de ganse nacht de wilde hondenvergadering mee te hebben volgen, werd mijn aandacht getrokken door ander lawaai ... Abigail Slater. Engelse, volborstig, donker lang haar en veel lawaai. Oog in oog met elkaar en ik wist het direct ... dat was mijn type! Ze vroeg me waar ik heen ging. Ze twijfelde ... Jaipur of New Delhi. Ik zei met vol enthousiasme ... go with the flow en kom met me mee!
Abi vond dat ik wat gelijkenissen had met Cameron Diaz ... ik was al helemaal wild van haar, dit ging dikke leute worden! Daar gingen we dan ... samen op weg naar ...
English version
It seems like ages ago ... Agra, but the pictures of the most stunt masterpiece ever, lays fresh in my memory! The first look on 'the starattraction' of Agra did my honey-eyes more shine. So detailed, so sophisticated, so intricate, so moonwhite, ... there it was, the symbol of love, with on the background a bright blue sky. It was full of giggling teenagerboys, that were totally in their droolingphase ...'you, me, picture'. Nele was the superstar again. I had better asked for each picture 5 roepies, then I would have back my ticket for the Taj Mahal (750 roepies for tourists, 50 roepies for Indians, racism on indian way). Even with my own camera I didn't had the chance to pose alone in front of the Taj Mahal. Before the click of my camera went off, they all jumped next to me to be on MY picture. And then to exchange the emailaddresses ... I don't even know anymore who is who.
After a few hours I could use some peace and quiet ... I thought to withdraw myself in the Indian wildlife, a park of a few square meters. I was desperate and I wanted to pay for the priviledge ... 50 roepies to be alone. Snoepke wanted a little spot under a little three, reading my little book where I was trying for a few weeks to reach the happy end ... 2 minuts maybe on Belgian time, for the Indians it would have been 7 minuts ... and I had it again. An cheeky Indian monkey of 17 came to sit with me, staring, staring, ... and then 'Hello, where from?' Belgium, I said and I see him thinking ... wondering what Belgium is, a bacteria maybe ... 'Next to France', I said and the minut I said it, I already regretted I said France. 'Oh, you're France'. My simpathy for France improves but you can't force that ... it's a process that I'm going threw, that takes time. It's a kind of a healingprocess and that has 7 phases, where I'm still endless far from the acceptancephase but how do you explain that to that curious thing next to me? I was blond, blue eyes, milkwhite, ... the country didn't really matter. He just wanted me to introduce to his girlfriend and then the fotoshoot again. After the fotoshoot I went for another three ... hoping on more luck. I found 50 roepies way to much for the kind of peace I received. At the next three, I had the company of 4 students and they started to speak English. It's just like I wouldn't notice that they were changing from their native language to another language. I refused to look up but a 'hello' sounds so familiar ... you can't keep on ignoring it. Indian couples, you find rarely on the streets but they hide secretly in parks, so that their parents couldn't refuse their relationship with another caste. It was the first time I had contact with Indian girls but they don't really look for contact with you, they don't even show any intrest. The men here are more fishwives and you have a few of those here in India ...
It was time for the next adventure ...
7 december, 7 am, reception guesthouse 'Shanti Lodge': After the whole night having the wild dogmeeting on the streets, my attention was distracted by another noice ... Abigail Slater. English, boxom, dark long hair and a lot of noice. We caught eachother eyes and I knew it ... that was my cup of tea. She asked me where I was going to. She doubted ... Jaipur or New Delhi. I said with full enthusiasm ... 'go with the flow and come with me!'
Abi thought that I looked similar to Cameron Diaz ... I was totally wild of her, this would be a lot of fun!
Het was tijd voor warmere oorden. Eerlijk ... ik zag er tegenop om de aangename noordelijke rust te verlaten en opnieuw terecht te komen in 'the crowd'. Het bezorgde me innerlijke onrust maar ik wou Varanasi voor geen goud missen.
Na een eerder slapeloze nacht op de trein zette ik met pijn in de buikstreek mijn eerste stappen in Varansi. Mijn enige bezorgdheid, terwijl ik de bedelaars straal negeerde, 'Waar is de exit?'. Ik wou in het station ook mijn ticket voor Agra (Taj Mahal) al boeken en mijn blonde haarbos viel al van 100 m ver in het vizier van een Indier, die dacht een dure rickshawrit te kunnen verkopen aan me. Er zijn een aantal soorten van venten waarvan ik echt zot word ... dat was er zo 1. Zonder vragen nam hij het woord over aan de balie om mijn ticket te boeken voor Agra ... zo'n toestanden moeten ze niet doen met zo'n feministische, onafhankelijke, zelfstandige en pijn-in-de-buikstreek-hebbende vrouw als ik. De knul was mij aan het opjagen in mijn meest non-working-time-of-my-life en dan blijven zagen om mij een rit aan te bieden tot in het centrum voor 120 roepies. Die zag zeker 'zot' op mijn kop staan. Die denkt waarschijnlijk dat er geen pillen bestaan in Europa om zotheid tegen te gaan, ik dacht dat hij er wel een aantal van kon gebruiken. Amaai, zo'n vent die zijn mond geen moment kan toehouden (nog zo 1 waar ge niet aan uitgehuwelijkt wil worden). Der is er dan nog een ander soort vent waarvan ik zot word maar dat is voor later in 't verhaalke. Met een ander koppel backpackers deelde ik uiteindelijk een rit naar Assi Ghat voor slechts 30 roepies.
Mijn eerste indruk van Varanasi was datgene wat ik had van India in het algemeen ... vele kraampjes, koeien, chaotische verkeerstoestanden en afval. Oh, ik vergeet nog de Indische corruptie. Onze rickshaw-driver werd gestopt door de politie en hij bood de agent spontaan 5 roepies aan om verder te kunnen rijden. De agent nam het geld aan maar gooide met veel minachting het geld terug alsof hij in zijn volle eer werd beledigd. Mij leek het eerder dat de agent het geld wou aannemen maar in dezelfde fractie van de seconde dacht dit niet te willen tonen voor het 'blanke oog'. De driver diende naar de agent toe te stappen en diende hem 10 roepies te betalen. Wij zullen die goedkope rit niet vlug vergeten, iets zegt me dat de rickshaw-driver het ook niet vlug zal vergeten ... zo werkt dat dus in India, dat is waarschijnlijk een soort van peage dat die gasten moeten betalen.
De pijn baarde me echt wel zorgen. Het voelde eerder aan als spierpijn maar het voelde wel heftig. Ik had slaap nodig. 24 dagen heeft het geduurd om mijn eerste serieuze dip te hebben. Only-Jane-without-Tarzan-in-India spelen, eiste wat zijn tol. Ik ben niet het type dat lang alleen kan zijn ... in India is dat anders want hier kan ik enkel alleen zijn als ik me opsluit in mijn kamer. Het huilen stond me toen wel nader dan het lachen maar ik wou er echt niet aan toegeven. Ik ben een doorzetter en ik wil mij dan op geen enkele manier laten kennen. Enkele uurtjes slapen en de moed herpakken ...
Varanasi, de city of Shiva (de vernietiger). Mij leek het eerder 'de city of cowshit'. Het heeft wat tijd gekost om volop te kunnen genieten van Varanasi maar het is 1 van de toppers! De stad waar de Hindu's hun zonden wegwassen in de Ganges en waar de meeste intieme ceremonies rond leven en dood plaatsvinden. Ik heb nog nooit zo'n stad gekend als Varanasi, overwhelming maar magisch, betoverend ... De stad is een doolhof van kleine nauwe straten, die slechts 2 tot nog geen 3 m breed zijn, te nauw om verkeer door te laten en enkel toegankelijk voor dier en mens. Het is te zot voor woorden. De huizen, gebouwen zijn er als het ware gewoon neergeplofd zonder enige logica. De ene steeg bied altijd wel een uitweg tot een andere, ook al is dat wat even zoeken. Geen tegel die recht ligt, koestront hier-daar-overal, trapje af, trapje op, afval hier-daar-overal, meestal 90 graden bochten, ... en bijna de horens van een koe in mijn maag. Ik heb een koe in zijn achterste moeten duwen om een steeg in te kunnen, nen khoe gerd nie van t zelve e. Te zot, echt te zot maar super de max!
In de namiddag had ik Olaf (duitser) ontmoet, die 1 week in India was om een Indisch huwelijk bij te wonen. Content gelijk een kind om een volwassen op niveau gesprek te hebben ... Samen liepen we de 'ghats' af, die grenzen aan de rivier. Er zijn er een 80-tal. Je gaat van het ene platform op het andere, geen uiteinde van een ghat die logisch grenst aan de andere, gewoon van de ene trap op de andere en kinderen die naar je toekomen om bloemen te verkopen ... 'only 5 roepies for good luck, didi'. Didi (ik) zei: 'No, no, thank you.' 'please didi, for good luck' Didi zei: 'Didi 2 times with foot in cowshit, good luck enough for didi.' Na twee maal mijn voeten te hebben gezegend in koestront, kijk je wel je doppen uit.
De 'Harishchandra Ghat' is een crematie ghat en een Indier bood ons vriendelijk en spontaan de uitleg van de crematie aan, zonder enige verwachtigen ... yeah right, dacht ik al bij mezelf. Bij een Indier is niets zonder een reden en keer op keer stel je hetzelfde vast. 't Was weer van dadde ... hij wou ons plots de 'silkfactory' tonen. Over de ganse lengte 'ghats' had je 's avonds ceremonies. Elke 'ghat' versierd met kaarsen en bloemen, allemaal pure gezelligheid en heerlijke rust. Ik had een verrassende dag gehad maar ik wou vroeg op bed ... de pijn was nog niet geminderd, dus even rustig aan.
Ik ben absoluut niet zot van water, vooral als ik de bodem niet zie. Ik ben zot van reizen maar 't zal niet via het bootje zijn ... de gedachte dat die boot zinkt, niet weten hoe diep die is ... neen laat maar zitten, ik crash liever neer met de vlieger maar je kunt Varanasi niet echt beleven zonder een boottrip op de Ganges. Ondertussen had ik Rakesh ontmoet. 50 roepies voor een boottrip, a bargain, spotgoedkoop ... In mijn beleving en ook voor de bestwil van Rakesh had ik een Catalaans vriendje (ook een ras dat ge liever niet aan den haak slaat). Ik had den indruk dat Rakesh wat aan het verdrinken was in mijn blauwe oceaanogen ... swat, liever dat hij verdrinkt in mijn mooie oogskes dan ik in die Ganges-affaires want man, daar wil je nog joen kljine tjin nog nie instekn. Er was enige twijfel toen ik de boot zag ... voor mij waren het een aantal planken tegen elkaar geslagen maar het was aan het drijven en niet aan het zinken, dus laten we het maar doen. Ik had bewust gekozen om de boottrip in de late namiddag te doen ... de romantische ziel kwam in me op en ik had gelijk ... de zwoele kleuren die de Ganges overdekte, het was betoverend. Tevens benieuwd of er geen lijken zouden boven drijven (zwangere vrouwen, kinderen jonger dan 11 jaar, mensen gestorven door een slangebeet, lepra-zieken en 'holy men' cremeert men niet, men gooit de lijken in 't midden van de Ganges). De Ganges-visjes knabbelen aan de lijkjes en de Indische mensen knabbelen aan de Ganges-visjes ... geen visgerechten voor mij hier in Varanasi. Rakesh toonde me de stad. Dat is het voordeel van alleen te reizen, je hebt veel contact met de plaatselijke bevolking en ze brengen je op plekken die andere toeristen helemaal niet te zien krijgen. Ik had een eindeloos uitzicht over de stad vanuit het dakterras van een restaurant maar de enige klanten op dat dakterras ... hmm ... ondanks mijn serieuze relatie met mijn catalaan bleef Rakesh eindeloos in mijn ogen verdrinken ... 'my honey, my sweetie ... beautiful eyes and such gold hair'. Oh my God! Er kwam niets anders uit. Zot werd ik. Ik had plots een grote grote behoefte om ALLEEN te zijn ... without tarzan. Ik werd er echt pissig van, dat is het soort man die het niet kan snappen, nog erger, niet wil snappen ... hopeloos zijn die gasten.
De volgende dag ... ontdekt dat ik mijn trein naar Agra had gemist. Ik dacht dat zaterdag 1 december was maar het was al de tweede. Grrr ... 263 roepies weg, 'rustig Nele, het is wel iets typisch voor jou', dacht ik weer bij mezelf, 'dat komt wel goed, nieuw ticketje boeken, komt wel goed'. Ondertussen genoot ik verder van Varanasi en had ik tijd om stil te staan bij een ander fenomeen ... in Varanasi pissen de Indiers in het rond zonder een boom nodig te hebben. Echt! Ik heb het op foto, zelfs Olaf vond het vreemd ... en als je erbij stilstaat ... die boom moet toch psychologisch iets bijdragen bij mannen, maar blijkbaar niet bij de Indische mannen. Er is weinig verlegenheid (laat ik het zo zeggen) om te boeren, scheten te laten, te krabben aan de intieme delen, ... in het openbaar. Op zondag zat de Ganges vol met mannen en vrouwen, lekker aan het pootje baden in de heilige rivier ... en na een fantastische tijd in Varanasi te hebben beleefd, was het tijd voor mijn volgend tripje ... AGRA!
English version
It was time to go to warmer places. To be honest ... I wasn't looking forward to leave the wonderful northern peace and to end up again in the crowd. It gave some commotion inside me but I didn't want to miss Varansi for any gold of the world.
After a sleepless night on the train I made with pain in my belly my first steps in Varanasi. My only concern, while I was ignoring the beggars, 'Where is the exit?'. In the same station I wanted to book my trainticket to Agra (Taj Mahal) and some Indian had from 100 m far my blond hair in his sight, that thought he could sell an expensive rickshaw-drive to me. There are a few kind of men that make me crazy ... that was one of that kind. Whithout asking he took over the word at the counter to book my ticket to Agra ... this kind of tricks they don't have to pull with such a feministic, independant, autonomic and having-pain-in-the-belly woman as me. That man was driving me in a hurry and that in my most non-working-time-of-my-life and he kept on bothering me to offer me a ride to the center for 120 roepies. He probably saw 'insane' on my head. He probably thinks that there are no pills in Europe to cure madness, I thought he could use some of these pills. Oh my God, such kind of man that can't keep his mouth shut for one minut (another one you don't want to have as an arranged marriage). There is also another kind of men that makes me crazy but that's for a little bit later in this story. In the end I shared a rickshaw to Assi Ghat with 2 other backpackers for 30 roepies.
My first impression of Varanasi was that what I had of India in general ... a lot of little shops, cows, chaotic traffic and garbage. Oh, I forget the Indian corruption. Our rickshaw-driver was stopped by the police and he offered spontaneous 5 roepies to the agent to continue his ride. The agent accepted the money but with a lot of contempt he threw the money back, just like he was so insulted in his honour. It seemed rather that the policeman wanted to accept the money but in the same moment thought that he didn't want to show this for the 'white eye'. The driver went up to the agent and had to pay him 10 roepies. We will not forget this cheep ride, and something says me that even the rickshaw-driver will not easily forget ... so this is the way it works in India, it was probably a kind of 'peage' the man had to pay to the agent.
I was really concerned about the pain. It felt like pain on my muscles but it was very strong. I needed sleep. 24 days it took before I had my first serious bad moment. Only-Jane-without-Tarzan-in-India playing, was getting to much for me. I'm not the type that can be alone for a long time ... in India it's different because I only can be alone when I lock myself up in my room. I almost felt like crying but I didn't want to let it come so far. A few hours sleep and then I have to pull myself together ...
Varanasi, the city of Shive (the destroyer). I thought it was more the 'city of cowshit'. It took some time to enjoy entirely of Varanasi but it was one of the toppers! The city where Hindu pelgrims come wash away their sins in the Ganges and where the most intimate rituals of life and death take place. I have never known a city like Varanasi, overwhelming but magical ... The city is a labyrinth of alleys, that maybe are 2 till 3 m broad, to narrow for traffic and only accessible for animal and man. It's to crazy for words. The houses, buildings, ... it's like they are put down without any logic. The one alley always gives a way out to another alley, even if you have to look for it a bit. Not one tile that is right, cowshit here-there-everywhere, a few stairs up, a few stairs down, garbage here-there-everywhere, most of the time 90 degrees bends ... and almost the of a cow in my stomach. I even had to push a cow in his backside to go into an alley. To crazy, really to crazy but super de max!
In the afternoon I met Olaf (a german), that was 1 week in India because he was invited for an Indian marriage. So happy as a child I was, just to have an adult conversation ... Together we walked along the 'gaths', that borders on the river. There are around 80 ghats. You can go from the one platform to the other, not one ghat that matches another ghat, from the one stair into the other and children that come to you to sell flowers ... 'only 5 roepies for good luck' Didi (me) said: 'No, no, thank you.' 'please didi, for good luck' Didi said: 'Didi 2 times with foot in cowshit, good luck enough for didi.' You're carefull after blessing your feet 2 times in cowshit, I can tell you.
The' Harishchandra Ghat' is a cremation ghat and an Indian offered spontaneously to explain the cremation, without any expectations ... yeah right, I already thought. With an Indian nothing is without a reason and you figure that out time after time. And it was again the same ... suddenly he wanted to show us the silkfactory. Every evening you had over the long string of gaths ceremonies. Every 'ghat' was decorated with flowers and candles, all very intimate and peaceful. I had a nice surprising day but I wanted to go early to bed ... the pain was still not less, so I better took it a bit slowly.
I'm not totally fond off water, especially if I don't see the bottom. I love travelling but it will never be with a little boat ... just the thought that the boat will sink, without knowing how deep it is ... no, leave it, not for me, I rather crash down with the plane but you can't experience Varanasi without a boat ride along the Ganges. In the meanwhile I had met Rakesh. 50 roepies for a boat ride, a bargain, so cheap, ... In my fantasy and more for the well-being of Rakesh, I had a catalan boyfriend (not the kind of race you really want to catch). I had the impression Rakesh was drowning in my ocean blue eyes ... anyway, rather he's drowning in my beautiful eyes then I'm drowning in that Ganges-thing. Seriously, you wouldn't want to put your little toe in it. There was some doubt when I saw the boat ... for me it were just a few planks nailed together but it was driving on the water, so I thought to give it a try. I chose to do the boat ride in the late afternoon ... a romantic feeling came up and I was right ... the stiffling colours that covered the Ganges, it was fascinating. At the same time, I was curious if there wouldn't appear any bodies (pregnant women, children younger then 11, people that died of a snake bit, leprosy-ill people and 'holy men' are not cremated but they throw the bodies in the middle of the Ganges). The little Ganges-fishs nibbles on the bodies and the Indian people nibbles on the Ganges-fishes ... no fish dishes for me here in Varanasi. Rakesh showed me the town. That's the advantage of travelling alone, you have a lot of contact with the locals and they bring you to places that you don't get to see as tourist. I had an endless view on the rooftop of a restaurant but the only customers on that rooftop ... hmm ... despite my serious relationship with my catalan boyfriend, Rakesh kept on drowning in my eyes ... 'my honey, my sweetie, ... beautiful eyes and such gold hair'. Oh my God! There wasn't coming out his mouth then this. I was getting nuts. Suddenly I had a big big desire to be ALONE ... without Tarzan. I really was getting pissed off, that's the kind of men that can't get it, even worser want get it ... they are hopeless.
The next day ... I discovered that I missed my train to Agra. I thought that saturday was 1 december but it was already the second. Grrr ... 263 roepies gone, 'relax Nele, it's typical you', I thought, 'but it will be okay, just buy a new ticket and it will be okay'. In the meanwhile I enjoyed more of Varanasi and I had the time to realize another phenomenon ... in Varanasi Indians piss around without needing a tree. Really! I have it on a picture, even Olaf found it very rare ... and if you think about it ... that tree must have some psychological meaning for men, but apparently not with Indian men. There is not a lot of shyness (let me put it that way) to farg, to scratch their intimate parts, ... in public. On sunday, the Ganges was full with men and women, taking a bath in the holy river ... and after spending a lovely time in Varanasi, it was time for my next trip ... AGRA!
Ik had het wel bekeken in Baripada. Na lang zoeken had ik de bushalte gevonden om richting Calcutta te gaan.
maandag 20 november - 4u45: bus Calcutta Ik had het gevoel dat het een lange dag zou worden ... een dag van veel Indisch transport. Pas aangekomen in Calcutta maar onmiddellijk het verlangen om er zo vlug mogelijk weg te raken. Het was me er te druk. Mijn vermoeide blik moet de menigte wat medelijden hebben opgewekt want na wat hulp van Indische mannen (zoals altijd) had ik een trein, richting Darjeeling. Darjeeling leek betoverend te zijn, met zijn uitzichten op het Himalaya gebergte. Ik had een treinticket in 2de klasse met AC, voor minder doe ik het niet meer ... no way. De rit zou een 14-tal uren duren. De vermoeidheid brak serieus uit. Ik was op een punt dat ik het even had gehad. Het laatste waar ik nood aan had, was ... een familie kakkerlakken. Papa, mama en dochter kakkerlak (ze zag er wat vrouwelijk uit) op daguitstap. Het was waarschijnlijk trein-tram-bus dag voor hen. 14 uren op de trein met die beesten ... zeker weten dat ik niet ging slapen. Ik heb in 2 weken geen kakkerlak gezien en nu ik de langste treinrit te gaan heb, daar zijn ze dan. Het geluk stond aan mijn kant. TT (de indische treinconducteur) liet me weten dat ik op het verkeerde plaatske zat ... goddank! Een ander wagonneke, bye bye familie kakkerlak ... hello little mouse. Ik wist niet meer waar ik het had. De moed zonk me wat in de schoenen. Ik was 2 weken alleen op reis, nog geen backpackers ontmoet, vermoeid, steeds aangeklampt en aangestaard worden, snurkende mannen op de trein, een familie kakkerlakken en ... Fieke (de muis). Ik dacht dat als ik er een naam aan gaf, dat ik er meer sympathie zou voor hebben. Uiteindelijk toch in slaap gevallen en wakker geworden ... NA mijn treinhalte, New Jalpaiguri. Ik had een beetje te goed geslapen. TT kwam me zeggen: 'You missed your stop.' Oh, zei ik. Rustig blijven, geen stress, Nele. Je komt er wel, zei ik om mezelf op te peppen. 'You're our guest. I'm responsable for you.', zei TT. TT betaalde me een koffie en zette me op de juiste trein.
dinsdag 21 november - 7u: aankomst New Jalpaiguri Drukte alom, veel bedelende kinderen, ... jeeps en blanke gezichten! Ik betaalde mijn plaats in de jeep en ik was verkocht voor West-Bengal. De mentaliteit verschilt sterk, de gelaatstrekken vertonen meer de spleetoogjes, de mensen zijn er vriendelijker en niet aanklampend. Rust! Volop in de bergen, mistig en koud. Ondertussen had ik Olga, een russische ontmoet. We zouden samen een week onze tocht verder zetten.
Darjeeling was inderdaad betoverend. Het was er berekoud maar ik genoot meer van deze streek. Darjeeling kent een mix van Nepaleese en Tibetaanse populaties. Hoewel ik Tiger Hill (biedt een spectaculair uitzich over de Himalaya) heb moeten missen door de mist, heb ik kunnen genieten van de vele theeplantages die de heuvels bedekte.
woensdag 22 november - 11u: richting Kalimpong Echt mijn ding hier ... maar het verhaal is voor de volgende keer! Morgen gaan we richting Sikkim maar Olga is serieus ziek, dus ik moet het nog eventjes zien. Volgende woensdag neem ik waarschijnlijk de trein richting Varanasi want dan scheiden de Russische-Belgische wegen.
English version
I've had it in Baripada. After a long search, I founded the busstop to go to Calcutta.
Monday 20 november - 4.45 am: bus Calcutta I had the feeling that it would be a very long day ... a day of a lot Indian transport. Just arrived in Calcutta but directly I had the desire to get there away. It was to crowded for me. My tired expression on my face had given some pity because after some help from Indian men (like always) I had a train, direction Darjeeling. Darjeeling seemed to be wonderful, with panoramic views over the Himalaya. I had a trainticket in 2nd class with AC, for less I don't do it anymore ... no way. The ride would take 14 hours. I was seriously tired. I was on a point that I had it for a while. The last thing I needed, was ... a family cockroaches. Daddy, mammy and daughter (she looked a bit female) on a daytrip. It was probably train-tram-bus day for them (in Belgium that is a day that people can use the public transport for free). 14 hours on the train with these animals ... for sure I wouldn't sleep. I haven't seen in 2 weeks cockroaches and now when I have the longest trainjourney, there they are. Luck was on my side. TT (the indian trainconductor) informed me that I was on the wrong place ... thank god! Another coach, bye bye family cockroaches ... hello little mouse. I didn't know where I had it. I lost the courage a bit on that moment. I was 2 weeks alone on my journey, I didn't meet any backpackers, tired, all the time people that staring and coming to you, snoring men on the train, a family cockroaches and ... Fieke (the mouse). I thought that if I would gave a name to it, that I would have more sympathy for it. Finally I felt a sleep and woke up ... AFTER my trainstop, New Jalpaiguri. I slept a bit to good. TT came to me and said: 'You missed your stop.' Oh, I said. Stay calm, no stress, Nele. You will get there, I said to myself to pep myself up. 'You're our guest. I'm responsable for you.', said TT. TT paid me a coffee and putted me on the right train.
Tuesday 21 november - 7 am: arrival New Jalpaiguri People everywhere, a lot of beging children, ... jeeps and white faces! I paid for my place in the jeep and directly I was sold for West-Bengal. The mentality is very diferent, the faces are showing already the chinese eyes, the people are more friendly and they leave you alone. Peace! Totally in the mountains, a lot of fogg and cold. In the meanwhile, I met Olga, a russian girl. We would travel together for a week.
Darjeeling was indeed wonderful. It was freezing cold but I enjoyed more of this area. Darjeeling has a mix of Nepali and Tibetan populations. Although I missed Tiger Hill (set your eyes on a spectaculair view of Himalaya) threw the fog, I enjoyed the many tea plantations that covered the hills.
Wednesday 22 november - 11 am: direction Kalimpong This is really my thing ... but the story is for next time! Tomorrow we're going to Sikkim but Olga is sick, so I have to see what I'm going to do. Next wednesday I'm taking the train to Varanasi because then the Russian-Belgian ways are going to seperate.
Alleen in Puri ... Ivy was vertrokken. Ik dacht zo bij mezelf ... laat ik wat zeese lucht opsnuiven, wat alleen zijn, wat tot mezelf komen, een klein bezinningsmoment ... Allelujah, ik had niet eens de kans om mijn oordopjes van mijn MP3 in mijn oren te plaatsen en te genieten van die hemelse stem van Zornik of ik zat alweer in een dialoog met een Indier, Rakesh. Daar ging mijn intens moment tussen ik en mezelf ... en sommige mannen geven niet vlug op, zunne. Sommigen snappen het zelfs niet. Ik voelde me weer als een potje honing.
Anyway, Rakesh heeft me het leven van de locals live laten meemaken. Met enige voorzichtigheid had ik toegestemd om iets te gaan eten met hem. Hij vertelde zeer open over het leven in India. Zijn levensverhaal was ook niet echt zo'n successtory ... zijn vader heeft hun rijkdom onbezonnen gespendeerd aan gokken en alcohol, zoals zovelen doen om niet geconfronteerd te moeten worden met hun problemen. Hij was zo oprecht, het raakte me diep. Hij vroeg me niets, enkel vriendschap ... hij wou gewoon de ganse avond spenderen met me ... 'I'm not totally happy but happy. Life is sometimes so boring.' Life in Puri is inderdaad boring. Ze kunnen er geen zwien in de bieten gaan jagen, zoals wij dat zouden doen. De enige dikke leute die ze er hebben, zijn vuurtjes maken aan het strand en samen eindeloos zitten drinken of joints roken. En daar zat ik dan rond het vuur met de Indische jeugd, waar hij me zeker 10 keer vroeg of alles in orde was met me. Slechts enkelen weten dit al ... maar als ge wilt dat mijn kwebbel stilvalt, zet me dan 's avonds op het strand ... dan overvalt een vloed van rust me. Ik heb dan enkel oor en oog voor de zee. Het is een hemels moment voor mij maar saaie leute voor mijn gezelschap. Zelfs het laatste hot news (sommige noemen het roddels, ik noem het eerder sociale interesse in mijn medemens) gaat ge niet meer uit mijn mond krijgen en dan zegt veel, geloof me vrij. Het vuur doofde uit en de indiers gingen hun eigen weg op. Rakesh wou me de stad by night tonen. Dat was lachen geblazen. Oh my god, daar zat ik dan ... op een bankje onder een zeil. In Barcelona heb ik van mijn flat dit als uitzicht: voor me de hoogste heuvel met ons lief jezuske belicht door de warme glans van de zonsondergang, aan de linkerkant heb ik zicht op Park Montjuic, rechts van me staat de dildo in alle kleuren en geuren te flikkeren en achter me ... een eindeloos zicht op zee. In Puri op mijn bankske onder dat zeil: voor me de waterkraan voor gans het straat van de krottenwijk, zowel aan de linker- en rechterkant van me een aantal koeien die zich hadden neergeploft voor de voordeur van de krotjes en achter me afval. Het was een romantisch moment, moet ik zeggen. Puri by night, het was wel night ja. We waren aan het wachten tot het eerste theekraam zijn deuren zouden openen ... het was toen 3 uur 's nachts. Ik vroeg me af of een Belgisch frietkraam daar zou draaien ... een kleintje met mayonaise voor 1 roepie. Het aidsprobleem zou dan misschien ook niet meer zo erg zijn, het zouden dan eerder cholesterolproblemen zijn. Om 4 uur kwamen ze een voor een het vuil van hun gezicht wassen aan dat waterkraantje om dan aan de slag te gaan. Voor Rakesh is dit het dagelijks leven, voor mij ... zware confrontatie met de realiteit.
De volgende dag kwam Rakesh me uitzwaaien aan het station ... ondanks de leuke avond wou ik toch mijn tocht verder zetten.
vrijdag 17 november - 10u40: New Delhi Neelanchal Express (halte Balasore) De avond voordien vroeg een vriend van Rakesh me wat ik van India vond ... 'every day is a special day, always new things happens', was mijn antwoord. Die vrijdag was weer een nieuwe dag. Met slaap in de oogjes had ik mij lekker gesetteld op de trein ... BANG, een microfoon onder mijn neus, de Indische TV. Zij benieuwd wat ik vond van Orissa en ik benieuwd of ik carriere kon maken bij Bollywood.
15u: aankomst Balasore Ik had geen tijd om me af te vragen in welk Indisch gat ik nu terecht was gekomen of ik was al omringd door Indiers, die stonden aan te dringen om me op een rickshaw te krijgen. Je hebt er 2 soorten, eentje met een moteurke en eentje zonder (bij die laatste zijn de indische beentjes de motor). Ik ga enkel voor die met een moteurke maar ze hadden me misleid en dan kan je niet meer terug. Voor 20 roepies (1 euro = 56 roepies) bracht hij me naar het busstation. Ik dacht dat ik in de grond kon zinken van schaamte toen ik zag welke brug hij diende te kruisen. Het is tegen mijn principes om er gebruik van te maken maar het is voor hen hun broodwinning. Ik heb hem 10 roepies extra gegeven ... die blik in die ogen, daar breekt je hart van.
Telkens ik een nieuwe bestemming heb, dan heb je die stap voor stap in jouw hoofd. Je probeert gewoon van de ene bestemming in de andere te raken en dan zie je pas verder. De trein had me al tot in Balasore gebracht, de rickshaw tot het busstation en nu de bus tot in Baripada. De eerste keer een Indische bus. Het zijn eerder kermiskarrren met vooraan ferme flikkerlichten die de bestemming aangeven. Je wilt den toer van den bus niet doen om de toestand van de bus te weten. Je wilt gewoon op de bus een stoel hebben en hopen dat je wordt gedropt waar je gedropt wil worden. Der is geen belletje om op te duwen zoals bij onze lijnbus. Het was weer veemarkt ... een melkske tussen chocolaatjes, op weg naar Baripada. Ik vroeg me al af hoe Baripada er zou uitzien ... mijn intuitie begon opnieuw raar te kriebelen. Nele wou absoluut naar Similipal National Park om olifantjes, tijgertjes en watervallen te zien. De weg naar Baripada doorkruiste vele kleine dorpjes. Dit zijn het soort dorpjes waar je terecht komt in the middle of nowhere. Er is daar niets. Een zanderige weg, krotjes, kraampjes, ja ... maar geen hostals, geen leven, geen ... gewoon nada. Ik werd echt gedropt. Ik stond met mijn boots op Baripada's grondgebied. Mijn eerste indruk ... een spookstad zoals in de cowboyfilms. Het was al donker en ik moest mijn volgende stap in het plan uitwerken ... een bed zoeken. Met mijn beste vriend, the lonely planet, ging ik naar hotel Durga. Er was een kamer vrij. Basic, basic, basic. Eerder spartaan ingericht, pistachekleurige muren (dat is het meest verschrikkelijke kleur), niet-sluitende ramen (lange leve de muggen, laat ons hopen dat het geen malariamuggen worden) ... en 3 jongens voor mijn deur, die rechtspringen van zodra ze me in hun oogveld zien. Ik voelde me er niet echt comfortabel, ik vond het allemaal wat raar maar ik had een bed en ik was een tevreden kind. Ik ging mijn buikje gaan vullen met hot spicy food in het restaurant van hotel Durga. Het enige wat enigszins spicy zou kunnen geweest zijn, was een knappe indier maar het was de manager van het hotel, die subtiel avances probeerde te maken op me ... but no interested, to old ... time to go to bed, dacht ik bij mezelf. Hij gaf me een kus op mijn hand ... 'it was very nice to meet you' ... oh my god, wegwezen. Ik bestel mijn eten wel op mijn kamer de volgende keer.
De receptionist van het hotel had me geholpen bij het huren van een jeep (via de toeristische dienst van Baripada) om naar Similipal National Park te gaan. Toeristische dienst om 9 uur 's avonds ... yeah right. Die toeristische dienst van Baripada ?! stuurde me zaterdagochtend om 6u30 Barik, mijn driver. Ook zijn rijstijl was beter dan zijn engels maar het klikte tussen ons. Zoals gewoonlijk onderging ik de securityquestions ... Which country? Married? Boyfriend? Alone in India? ... Orissa girl alone in Orissa impossible. Belgium other culture, is mijn antwoord dan. Het landschap was voor de zoveelste maal adembenemend. Witte en roze lelies betoverden het uitzicht. Eindeloze vlakten, helderblauwe hemel, spelende kinderen, ... en afval (soms). Na een aantal uren bereikte ik het National Park, het was de moeite waard. Weg uit de bewoonde wereld, volop in de natuur. Volledig omringd door het groene, het ongerepte. Verbluffende watervallen gezien maar geen olifantjes en tijgertjes.
English version
Alone in Puri ... Ivy was gone, back to Papdambu. I thought ... let me go and smell the sea air, to be a bit by myself, to have some time for myself, a little moment of awareness ... Allelujah, I didn't even had the chance to put my MP3 in my ears to enjoy of the heavenly voice of Zornik or I was already in a new dialog with an Indian, Rakesh. There went my intense moment between me and myself ... and some men don't give up quickly. Some men don't even get it. I felt again like a little pot of honey.
Anyway, Rakesh has let me experience the real live of the locals. With some cautious I agreed to have dinner with him. He talked very open about his life in India. His live was also not a successtory ... his father has spoiled all there wealth on gambling and drinking, like many do ... there way by not being confrontated with their problems. He was so honest, it really touched me deeply. He didn't ask me anything, just friendship ... he just wanted to spent some time with me ... Í'm not totally happy but I'm happy. Life is sometimes boring.' Life in Puri is indeed boring. They can't go to party, like we do. The only fun they have, is sitting on the beach and drinking or smoking joints endlessly. And there I was ... sitting with the Indian youth around the fire, where he asked me 10 times if everything was okay with me. Only a few know this ... but if you want I keep my mouth shut, just put me on the beach by night ... then a wave of rest comes over me. I only have ear and eye for the sea. It's a heavenly moment for me but boring fun for my company. Even the latest hottest news (some people call it gossep, I rather call it social intress in others) you're not going to know and that says a lot, believe me. The fire went out and all the Indians went their own way. Rakesh wanted to show me the city by night. That would be fun! Oh my god, there I sat ... on a bench under a sail. From my flat in Barcelona I have this view: before me the highest hill with our dearest little jesus lighted by the warm glow of the sunset, on the left side I see Parc Montjuic, on the right you see the dildo shining in all his colors and after me ... an endless view on the sea. In Puri on my bench under that sail, I saw before me the watertap for the entire street, on the right and left side a few cows that putted theirselfs before the frontdoors of the dens and behind me I only saw garbage. It was quite romantic, I have to say. Puri by night, it was night indeed. We were waiting till a teashop would open his doors ... it was then 3 o'clock. I was wondering if a Belgian shop 'fried chips' would be a success ... a little one with mayonaise for 1 roepie. The aidsproblem would be less, it would be more cholly-problems (cholesterol). At 4 o'clock, one by one came to the tap to wash the dirt of their face and to get back to work. For Rakesh that was the daily life, for me ... a very big confrontation with the reality.
The next day Rakesh came to the trainstation to say goodbye ... unless the nice evening I wanted to continue my trip.
Friday 17 november - 10.40 am: New Delhi Neelanchal Express (stop Balasore) The evening before, a friend of Rakesh asked me what my opinion was of India ... 'every day is a special day, always news things happens', I said. That friday was also a new day. With sleep in my eyes I layed down on the train ... BANG, a micro under my nose, the Indian TV. They, curious about my opinion of Orissa and I, curious if I could make a carreer at Bollywood.
3 pm: arrival in Balasore I didn't had the time to wonder in which Indian hole I arrived now or I was already surrounded by Indians, that were pushing me to get me on a rickshaw. You have 2 types, one with a little engine and one without (the engine of the last one are the Indians legs). I only take the one with the engine but they had me deceived and then you don't have a way back. For 20 roepies (1 euro = 56 roepies), he took me to the busstation. I thought I could sink in the ground of shame when I saw which bridge he had to cross (imagine ... my weight and my backpack). It's against my princips to use this kind of rickshaw but for them it's their living. I gave him 10 roepies extra ... that look in his eyes, it breaks your heart.
Everytime when you have a new destination, you put that step by step in your head. You just try to get from the one destination to the other and then you see further. The train had already brought me in Balasore, de rickshaw to the busstation and now the bus to Baripada. My first time on an Indian bus. Some Indian busses are like fair chariots with big spotlights, that shows the destination of the busride. You don't really want to do the tour of the bus to see the condition of the bus. You just want to have a seat on the bus and hope that they will drope you on the spot you wanted to be dropped. There isn't a bel on the bus, like our busses. It was again cowmarket ... a milky one between chocolates, on the way to Baripada. I was wondering how Baripada would look like ... my intuition was tickling. Nele wanted to go to Similipal National Park to see elephants, tigers and waterfalls. The way to Baripada crossed many little villages. It are the kind of villages where you end up in the middle of nowhere. There's nothing there. Just sand roads, dens, little shops, .... but no hostals, no life, no ... just nada. I really was dropped. After a long trip, I stood with my booths on Baripada's territory. My first impression ... a ghosttown like in the cowboy movies. It was already dark and I had to work out the next step of my plan ... finding a bed. With my best friend, the lonely planet, I went to hotel Durga. There was a room available. Basic, basic, basic. It looked rather spartan, with pistachecoloured walls (the most awfull colour you can have), windows that I couldn't close (long life the mosquitos, let's hope it will not be any malariamosquitos) ... and 3 boys before my room, that jumped up every time they saw me in their eyefield. I didn't really felt comfortabel, I founded a bit strange but I had a bed and I was a happy child. I wanted to fill my belly with hot spicy food in the restaurant of the hotel. The only thing that could have been spicy, was a handsome Indian but it was the manager of the hotel, that tried to make a move on me ... but not interested, to old ... time to go to bed, I thought by myself. He gave me a kiss on my hand ... 'it was very nic to meet you'... oh my god, I have to go. Next time I'll order food on my room.
The receptionist of the hotel helped me to hire a jeep (threw the tourist office of Baripada) to go to Similipal National Park. The tourist office at 9 pm ... yeah right. That tourist office sended me on saturday morning at 6.30 am Barik, my driver. Also his drivestyle was better than his English but it clicked between us. Like usually I had the securityquestions ... Which country? Married? Boyfriend? Alone in India? ... Orissa girl alone in Orissa impossible. Belgium other culture, I said to him. The landscape was again breath-taking. White and pink lilies bewitched the view. Endless areas, brightblue sky, playing children, ... and garbage (sometimes). After a few hours we reached the park and it was worth going. Completly surrounded by the green, fully in the nature. I have seen amazing waterfalls but no tigers and elephants.
Sedert deze namiddag sta ik er opnieuw alleen voor. Ivy is terug naar Papadambu en onze wegen zouden elkaar terug moeten kruisen eind december in Goa, waar we 't zwien in de bieten gaan joagen.
Vanuit Rayada hebben we de nachttrein genomen, richting Puri. Je moet juist een compartiment met mannen delen ... dat was niet meer snurken. Ik weet niet echt de benaming voor dat geluid. Het is moeilijk te verwoorden. Die vent moet dringend een operatie ondergaan. Inge, ik was voorzien in oordoppen maar dat hielp niet ... amaai, wordt aan zo'n vent uitgehuwelijkt. Ge zijt niet enkel ongelukkig voor de rest van je leven maar ge kunt ook niet meer slapen voor de rest van je leven.
Doodmoe natuurlijk ... we moesten dan nog een trein nemen in gewone klasse naar Puri. Ge kunt het een ervaring noemen maar laat het dan maar een laatste ervaring zijn. De situatie werd al boeiend toen we wachtten op de trein naar Puri. Elke Indier had zo zijn eigen idee op welk spoor de trein zou aankomen ... en plots waren we omringd door massa's mannen, die gewoon staarden naar ons. Ik zag geen zonlicht niet meer. Als 1 Indier praat tegen je, dan komt de rest er gewoon bij staan, gewoon aanwezig zijn bij je. Echt een eenzaam gevoel heb je hier niet. De trein zat bomvol en ge kunt al gaan denken ... 2 witte grieten op een trein in gewone klasse. Sommige mensen vinden het aangenaam om een praatje met je te slaan, anderen kunnen eerder irritant reageren door opmerkingen te maken over jouw fijne welstellende afkomst. Je merkt gauw het verschil in mensen ... welke je beter iets vermijdt en welke niet. Het was een verruimende ervaring maar laten we zeggen dat we tevreden waren dat we Puri bereikten.
Eenmaal het station uit ... iets meer beschaafder maar nog steeds op zijn minimum ... koeien, honden, rickshaws, krotjes, eetkraampjes, afval, ... rondom rond. De rickshaws vlammen doorheen de stad en doen letterlijk het stof opwaaien. Alles loopt doorheen elkaar. We hadden de Lonely Planet wijselijk gebruikt en een hostal geboekt, Pink House. Een echte aanrader! Je zit aan het strand te ontbijten met de golven, die je tot innerlijke rust brengen. Ik heb mijn westerse looks wat omgetoverd in een Indische outfit en ik ben er totaal weg van! Het staat me gewoon. Ivy vond al dat ik er te backpack-achtig uitzag. Het centrum van Puri is nauwelijks vol te houden. Je wordt voortdurend aangeklampt door bedelende kinderen, verminkte / gehandicapte mensen, ...
Ik had iets meer toeristen verwacht. Ze zijn eerder zeldzaam momenteel. We hadden het leuke idee om elk een brommertje te huren en Konark te verkennen, de Sun Temple. Een brommertje huren van een Indier is vragen om speciale actie. We hebben er eentje mogen achterlaten in Konark, 50 km van Puri. De Sun Temple was verbluffend. Het moet hard labeur gekost hebben om zo'n pracht te kunnen neerzetten.
Morgen zet ik mijn tochtje verder naar Balasore om Similipal National Park te verkennen. Ik verwacht absoluut niet dat alles vlekkeloos zal verlopen want het is eerder moeilijk te bereiken. Anyway, ik heb een treinticket geboekt in de hoogste klasse. Die treinleute is voorbij voor mij. Daarna ga ik naar het noorden, Darjeeling (vlakbij Nepal) en raar maar waar ... op advies van fransmannen! Je zult het nog wel te horen krijgen of dat ook zo'n verstandig idee is.
Oh my god ... ik kan mijn gevoel nauwelijks beschrijven. British Airways hield er de spanning in gisteren. Door slechte weersomstandigheden had mijn vlucht van Brussel naar Londen vertraging maar uiteindelijk was ik op weg naar India.
Na nauwelijks een uur had ik er al een Indische vriend bij. En Marnix, je gaat het nooit geloven maar dat keun was een danser bij Bollywood (en 't was een keun zunne). Amper geslapen tijdens de vlucht, geen enkele stress gevoeld tot ons vliegerke met zijn wielekes de grond raakte. Ik was nerveus tot ik mijn 12 kg bagage mee zeulde. Mijn blonde lokken kregen de nodige aandacht en ik heb het meest gelukzaligste moment beleefd toen ik de eerste Mumbaise lucht kon proeven. Het was 1 van mijn meest intense belevingen ooit. Ik voelde een speelsheid, jeugdigheid door mijn ganse lichaam. Mijn gezicht toonde een glimlach, die enkel opgewektheid en enthousiasme uitstraalde. Ik wist het zeker ... dit wordt de max, het voelde gewoon juist aan. Ik kon niet stoppen met lachen, ik was volop aan het huppelen in mijn joyvalle-vallei.
Mijn taxi driver, Mr. Kashi, stond me al een uur op te wachten. Zijn bestelwagen deed dienst als taxi. Hij was afkomstig vanuit het zuiden, Tamil Nadu en hij was er nogal van overtuigd dat Mumbai meer georganiseerd en gestructureerd verliep. Mijn zintuigen stonden op scherp ... en mijns inziens had ik toch het idee dat ondanks de chaos Mr. Kashi wel es gelijk kon hebben. Mijn eerste indruk in 1 woord ... CHAOS!
Het verkeer ... pinkers zijn er niet, ze gebruiken voortdurend hun toeter. Mijn taxi-manneke zei me dat een gordel dragen niet echt nodig is. De rollercoaster in Bellewaarde stelt nog niets voor dan een ritje van de luchthaven in Mumbai tot mijn hostal. Wat mij een autosnelweg leek, bleek voor de inwonerkes eerder een straat te zijn. Mumbai heeft nog niet het aantal rode lichten dan het aantal flitspalen in West-Vlaanderen. Zebrapaden dat moet nog uitgevonden worden, rijstroken zijn er wel maar dat betekent niet echt dat je die dient te gebruiken. Er is soms wel zo'n volle witte streep op de weg maar het is er waarschijnlijk eerder om de boel wat op te fleuren. (Ik heb altijd gedacht dat India kleurvol was.) Men gebruikt zelfs de rijstroken van de tegenligger en dan zit je echt in een amerikaanse scene spookrijdertje te spelen ... 't maakt het wel wat spannend, zunne. Als ze niet sterven van armoede, dan sterven ze wel door accidentjes in 't verkeer. Snelheidsradars gebruiken ze dan wel weer graag. 'k Vind het ook wel wat nodig ... snelheidsbeperking zou er wel op zijn plaats zijn. Max. 30 km aan een school en max. 50 km in een bebouwde kom heb ik nog niet gezien. Ik heb wel al agentschappen van Shittybank gezien. (Je hebt dat dan, he ... wat je niet meer wilt zien, zie je dan steeds.) Ze moeten wel een rij-examen afleggen ?! Zijn rijstijl is avontuurlijk maar toch nog iets beter dan zijn engels ... very traffic today, he said. Mijn ogen hadden de tijd niet om alles op te nemen. Je hebt verschillende beelden doorheen elkaar maar alles wijst uiteindelijk op hetzelfde ... armoede. Flatgebouwen, die door belgische krakers nog niet eens als pand zouden worden gebruikt, zijn bewoond door families, die dan nog iets welstellend zijn. Sloppenwijken alom. Mumbai weet waarschijnlijk niet hoe te beginnen aan een straatplan. Alles loopt doorheen elkaar. Langs de treinsporen liep een muur, waar mensen een deken, laken spannen op 2 stokken als afdakje en dat is hun living, keuken, badkamer, slaapkamer in 1. We spreken nog niet eens over 3 vierkante meters. Langs die muur was de grond enkel bezaaid met afval en mensen zaten er gewoon tussenin te eten. Sommige kinderen lopen naakt op straat. Je kan het kastensysteem niet ontlopen.
Mijn oren horen steeds een kakafonie van auto-toeterkes. Het signaal van een inkomende oproep bij Citibank deed me al reageren als een Pavlov-hond maar die toeterkes ...
Mijn smaakpapillen moet ik nog uittesten.
En mijn tastzin ... voelt enkel zweet, zweet en zweet! Goddank dat ik mijn wimpers heb geverfd, mijne mascara ging nog e bikke skwoane gewist zin zeker. Het is hier nogal aan de warme kant, zok zwou zeggen.
And last but not least ... de reuk! Je zou wensen dat je die soms eens kon uitschakelen. Het varieert echt van buurt tot buurt maar het overwelmt je enorm. De geur van vuilnis, visgeur, een sterke zeegeur maar dan iets te sterk ... en Barcelona is nog steeds de koploper als het gaat over pisgeuren. Maar dan zou je eindeloos kunnen blijven stilstaan als een zwoele zoete geur jou voorbij komt. Ik kan het nog niet zo goed plaatsen waar het vandaan komt maar het bracht me in een aangenaam humeur.
Kakkerlakken heb ik nog niet ontmoet. Mr. Kashi en ik gaan morgen op stap ... hij begon al te lachen als ik aan het onderhandelen was over de prijs maar we zijn tot een compromis kunnen komen. Mijn onderhandelingstechnieken van mijn IPSOC-opleidingske komt dan toch nog es van pas. Ik moet het wel zeggen ... er zijn hier skwoane venten en spontane mensen. Ik heb de indruk dat de venten iets socialer zijn dan bij ons ;-). Oh, wat me ook opviel vandaag ... ik voelde me de enige toerist vandaag. Ik heb gans de namiddag geen ander blondkopke gezien. Het voelde wat raar ...
Dit was het dan ...
Oh my god ... I can hardly describe my feeling. British Airways gave us some tension yesterday. My flight from Brussel to London had due bad weathercircumstances a delay but in the end I catched my flight to India.
It didn't even took me 1 hour to have an Indian friend. And Marnix, you'll never believe it but that rabbit (word for hot guy in flemish) was a danser at Bollywood (and it was a rabbit, indeed). I hardly slept during the flight, no stress till the little boeing touched the ground with his little wheel(ekes). I was nerveous till the moment I carried my 12 kg luggage on my back. My nice blond hair was very appreciated but the most intensive moment I had when I tasted for the first time the air from Mumbai. I felt a kind of youth, a spontaneous feeling threw my body. My face had a smile, that emits enthusiasm and something cheerful. I knew for sure ... this will be super, it just feels good. I couldn't stop laughing, I was hopping in the joyvalle-valley.
My taxi-driver, Mr. Kashi waited already 1 hour for me. His van was my taxi. He's from the south, Tamil Nadu en he was quite convinced that Mumbai is more organized and structured. My senses were very sharp ... and I had the idea that unless the chaos Mr. Kashi could be right. But my impression in 1 word ... CHAOS!
The traffic ... they use constantly there horn. My little taxi-men said that it wasn't necessary to wear a belt. The rollercoaster in Bellewaerde doesn't mean anything then a ride from the airport in Mumbai to my hostal. What seemed like a highway, was rather a little street for the little indian folks. Mumbai doesn't even have the amount of stoplights like the amount of cameras to restrict the speed on the highway in West-Vlaanderen (somewhere in Belgium). They have passages on the road but it doesn't mean that you have to use them. Sometimes there is a full white stripe on the road but I presume that it has more the meaning of decoration. (I always thought that India would be colourful.) They even use the passages for the cars that are coming from the other direction (I don't know the word for that anymore.) and then you're in an american scene playing ghostrider ... it's quite exciting. If they don't die of poverty, then they'll die of accidents in the traffic. They like using the radars to control the speed. I have to say that it can be necessary ... they could use some speedlimits in the traffic. I haven't seen yet a speedlimit of 30 km at a school. Agencies of Shittybank I have already seen. (Everytime when you don't want to be confronted with something, you always will.) Unless all that, they do have to do a driverstest ?! His way of driving is very adventurous but it's better then his English ... very traffic today, he said.
My eyes didn't even had the time to see everything. You have different kind of pictures, that you see, but it all points to 1 thing ... poverty. The houses are in such bad conditions. Mumbai probably doesn't know how to make a streetplan. Next to the trainrails, you had a wall where people just put a blanket on 2 sticks and that is there livingroom, kitchen, bathroom and bedroom in 1. It's not even 3 square meters. Next to the wall you just saw garbage and people where just sitting on the garbage and eating. Some children walk naked on the streets. You can't ignore the differences between the classes.
My ears only hear a kakafonie of carhorns. A signal of a call at Citibank did me react as a Pavlov-dog but these carhorns ...
My taste I still have to find out.
And my tastzin (the sens that does you feel things) ... only feels sweat, sweat and sweat! Thank God that I painted my eye lashes, for sure that my mascara would be a mess. I can say that it's quite warm.
And last but not least ... the smell. Sometimes you would wish that you could turn that off. It depends from area to area but it can come on to you very strongly. The smell of garbage, fish, the strong smell of the sea but a bit to strong ... but Barcelona is still the headhunter about the pi-smells. But then you could enjoy endlessly a smell that's very sweet, sultry, stiffling. I don' know where thiss smell is coming from but it brought me in a very nice mood.
I didn't meet any cockroaches yet. Tomorrow I'm going on a trip with Mr. Kashi ... he already started laughing when I was negocying about the price but we came to a compromise. I have to say ... nice meat here and the people are very spontaneous. I have the impression that men are more social then the ones in Belgium ;-). Oh, what I noticed also today ... I felt like the only tourist. This afternoon I haven't seen any other blondie. It felt a bit strange ...
Het is zover ... ik moet er vandoor, er staat een vliegtuigje te wachten op me! 't Amusement iedereen en ik breng jullie vlug op de hoogte van de eerste verhaaltjes!
This is the moment ... I have to go, there's a little plane waiting for me! Have fun everybody and I'll inform you very fast about my first stories!
Maandag begint een nieuw hoofdstuk, een nieuwe belevenis, ... maar het dringt nog steeds niet door. Ik ervaar geen schrik, geen spanning, ... misschien komt het nog wel. Het is alsof mijn gevoel, mijn beleving omtrent India niet echt normaal is. Ik sta er ook niet zo stil bij. Ik weet niet wat er me te wachten staat maar ik vind het al super de max dat ik 3 maanden de tijd heb voor mezelf en om nieuwe uitdagingen tegemoet te gaan. Het zal een groot avontuur worden en ik neem jullie allemaal mee op dit avontuur.
Mijn rugzakske staat al klaar ... ik had het niet verwacht maar het pakken ging enorm vlug. Kledij en schoenen zijn meestal niet het probleem. Mijn make-up tasje is soms een issue maar ik heb mijn wimperkes geverfd (waar ik supercontent van ben). Mijn oogskes stralen nu weer als zonnekes.
Mijn vriendin Ivy, die vrijwilligerswerk doet voor Broederlijk Delen in een project Akssus in Papadambu (provincie Orissa), zal me volgende vrijdag opwachten in Raygada. Haar verhalen maken me enorm benieuwd! Samen met haar kan ik mijn sociaal assistent-zijn uitoefenen in haar project. 't Zal super de max zijn!
Snoepkes, ik hoop dat jullie er evenveel zullen van genieten als ik! Geniet van 't zonneke en altijd smeren, hé. Mijn pulleke 50+ gaat met me mee, zunne! Benieuwd welk kleurke ik zal hebben na India ... zou't nog roze, wit of beige zijn of kom ik nog in aanmerking voor andere tinten?
Dada
On monday starts a new chapter, a new experince, ... but I still don't realize it. I don't feel any fear, tension, ... but maybe it will come. It's like my feeling, my perception, ... not normal is. I don't know what's going to happen but I'm already happy that I'll have 3 months the time just for myself and to discover new challenges. It will be a great adventure and I'll take you all on this adventure.
My backpack(ske) is ready ... I didn't expect that it would go so fast. Clothes and shoes aren't really the problem. My make-up (little) bag can be sometimes an issue but I've painted my eye lashs (and I'm super enthusiastic about the result). My eyes shine again as little suns.
My friend Ivy, who does voluntary work for Broederlijk Delen in a project Akssus in Papadambu (province Orissa), will wait for me in Raygada. Her stories make me enormous curious! Together with Ivy I can work as social assistant (the real me) in her project. It will be super!
Snoepkes, I hope you're going to enjoy as much as I will! Enjoy the sun and always use sunblock. I'm going to take my little bottle 50+. I'm curious which kind of color I'll have after India ... would it still be pink, white or beige or can I also have other colors?
Togrammeke, je gaat me een tip moeten geven over jouw real 'ikke' want 'k soen begod nie wetn wie daje sidt. En de 'skone skoenen' heb ik in Barcelona nagelaten. Het is back to basics, 2 broeken, 3 t shirts (die mijn vrouwelijke vormen wa verdukken), my boots (I love my boots), 4 paar anti-zweetkousen, minne bikini (voor de vrouwelijke vormen te tonen op de prachtige stranden van Goa), ...
Marquiske, kindje, ik herinner me nog die indiër bij ons in de keuken, 't waren toch wel pikante tijden, he? Geef ze dikke knuffels die hobbitkindjes van me!
Broekske, gie slichte seule, 'k goan 't zwien in de rijstvelden goan joagen, zunne! Ik ben benieuwd naar de indische crime, zou het daar ook zo spectaculair zijn?
E Blanche, 'k was zo blij om weer in min eigen bedde te liggen, een paradijs van plaats had ik maar 't zijn geen zo'n warme nachten geweest zoals ik die had met jou!
En dan nog ons westvlaams droomkoppeltje, Bartje & Kenny ... goed thuisgekomen of heeft Kenny weer problemen gehad met onze Bart? Ik had alvast problemen om een antwerpenaar 't huis uit te krijgen. Westvlamingen zijn soms iets gemakkelijker, hé.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Vandycke Nele, en gebruik soms ook wel de schuilnaam snoepke (in BCN) of kindje (in België).
Ik ben een vrouw en woon in Barcelona (Spanje) en mijn beroep is sociaal assistentje.
Ik ben geboren op 31/10/1978 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn leven in boekskes schrijven, leute maken met moaten, min. 8 uurkes slapen, 't zwin in de bieten jagen, snowboarden,.
De wereld gaan verkennen, dromen maar dan al huppelend door mijn joyvalle vallei, me verdiepen in het onbekende en manne
