Mumbai! ... staat in mijn top 3 als 1 van de tofste steden van India. Ik was reeds vertrouwd met de stad, maar de drukte en de gekte kunnen verkennen met zijn 2 doet je 10 maal meer genieten van de stad.
Het concert van Shakira was de max. Ze heeft ons geduld op de proef gesteld maar het was de moeite waard. De weinige toeristen hebben voldoende lawaai gemaakt om de passiviteit van het Indische publiek te verdoezelen. Het is moeilijk toe te geven ... ze heeft niet enkel een prachtige stem, ze heeft vuur in zich en zelfs 'in t echt' is ze een mooi kind ... Je zou zot worden van jaloezie maar de jaloezie wordt gauw minder door haar kleine gestalte. Ze heeft een ladder nodig voor alles dat hoger is dan 1m50.
Abi en ik verbleven in het 'Salvation Army', waar we voor 150 roepies een overnachting met ontbijt hadden. Voor die prijs neem je zelfs de bedvlooien en een gezonde rat erbij. Ik had zelfs de kans om in Hawaaise kledij carriere te maken in een Bollywoodfilm. Ik voelde me niet echt geroepen om als een blonde vlam in een strooien rokje en bikini te paraderen. Mijn enthousiasme voor de Bollywoodfilms was volledig voorbij toen we de film 'Namaste London' hadden gezien. Voor de film begon, werden we gevraagd om recht te staan voor het Indisch volkslied [wat we met veel plezier deden voor het 'Incredible India']. Het deed ons al vreemd naar elkaar kijken maar we waren volledig verrast toen er gevraagd werd om 'Use the dustbin to spit in'. Indiers spuwen hun speeksel overal uit, er is absoluut geen schaamte in. Het was me de cinema van het jaar. Vervolgens werd de meest spannendste scene onderbroken met de mededeling 'The popcorn is waiting for you'. De stoelen staan zo nauw tegen elkaar dat ik per ongeluk een popcorn liet vallen in het kapsel van de vrouw die voor me zat. We barstten uit in eindeloos gelach en getraan, tot mijn buurman de popcorn uit het haar haalt van de vrouw en me meedeelt 'she is my mother-in-law'. Goddank voor die toestanden want de film frustreerde me mateloos. De film was racistisch naar Europeanen, het schokte me diep. Ik heb wel even genoeg van de Bollywoodfilms.
Daar ging mijn budgetplan. Abster en ik waren nog maar 2 uren verenigd met elkaar en we hadden elk al 3650 roepies gespendeerd ... (Anouk, ik hoop dat je geen stress krijgt!) ...
voor een CONCERT van SHAKIRA ... in MUMBAI! Ik zit in het zuiden van India en ga 24 uur op de trein om die swingende heupen van dat kind te bezien?! Efkes 24 uur op de trein maar 24 uur op een Indische trein is relatief. Go with the flow and enjoy! Dat is mijn motto. Abster (een maagd - alles behalve in letterlijke context op te nemen) en ik (een schorpioen) vullen elkaar goed aan. Ze heeft altijd van die 'crazy ideas' en ik laat me impulsief in die stroom vloeien. Ik vind het zalig om soms onbezonnen dingen te doen, gewoon doen!
Bangalore verschilt niet zo sterk van Hyderabad maar er is meer lucht om te ademen. Het geeft je een iets vrijer gevoel ... tussen de 10 miljoen bangalezen. Er is weinig te zien maar veel te spenderen. Marie (Engelse meid, die ik had ontmoet in Om beach) heeft het vuur in me aangewakkerd om me meer te verdiepen in het mysterieuze ... en ik wou kost wat kost in Bangalore datgene hebben die mij zo nieuwsgierig maakt. Ik heb ze gevonden, mijn eerste 'Tarot kaarten'.
Net als Hyderabad is Bangalore een stad om wild te worden van het shoppen. Voor het eerst waren we in een shoppingscenter. Het gaf me een gevoel van thuis te zijn. Het was er allemaal zo westers en kraaknet. Ze hadden zelfs geinvesteerd in vuilnisbakken?! Waarschijnlijk een nieuwe uitvinding voor India. Ondanks mijn iets 'vollere' taille heb ik rijkelijk kunnen shoppen in de Levis store. Ik werd gek. Ik heb mijn voorraad in jeansbroeken aangemaakt, met als gevolg dat ik een zoveelste pakketje huiswaarts moest sturen. Elk postkantoor heeft steeds andere richtlijnen om verzendingen te doen. De rickshawdriver dropte ons aan het postkantoor. Het leek meer een vervallen pakhuis. Indiers kennen het patroon niet van een rij vormen. Het is zeer vreemd maar je hebt het overal (het station, de winkel, ...). Je staat aan het loket en je bent omringd door de Indiers. Ze duwen tegen je aan, onderbreken je in jouw conversatie en zelf vind je het arrogant en onbeleefd maar het draait. Het postkantoor stond vol. We konden naar de 'postmanager' (manager; een functie dat ze enorm vaak gebruiken voor alles wat poten en oren heeft maar een functie die weinig inhoudt) gaan, die ons meedeelde dat 'the last form is finished' om het pakket te verzenden. Ik keek om me heen en ik zag gans het kantoor vol liggen van papieren, documenten, ... in chaos. Ze hebben juist die ene breincel niet om te denken dat ze beter het laatste formulier copieren in plaats van het te gebruiken. Ik voelde een spanning in me opkomen. Ik was in gedachten aan het tellen tot 10 en tegelijkertijd zei ik bij elke tel 'Nele, chill, this is India, dude.' We werden gestuurd naar het GPO, General Post Office. Ik wist niet wat ik zag. Het GPO was 1 van de mooiste gebouwen die ik had gezien in India. Een gebouw dat niet op instorten stond en die omgeven was met 1 van de mooiste tuinen. Voor de 2de maal werden we gestuurd naar de 'postmanager', die vroeg om de inhoud van de doos te bekijken. Ik dacht dat ik aan het flippen ging. Als je een pakket verzendt vanuit India, dan moet je naar de kleermaker gaan om het te laten inpakken met stof, waar ze de randen dicht naaien. Ze wou de inhoud zien?! En het is de toon en de manier waarop ze het tegen je zeggen. India kent misschien een overbevolking maar zeker weten dat ze nooit geteisterd zullen worden door 'burn-outs' en 'stress'. Abi nam het van me over, kwestie om dit zo diplomatisch te kunnen regelen zonder enige conflicten. Abi en ik zijn een goed team. We wisselen elkaar af in het verliezen van ons geduld, goddank. Het duurde weer een eeuwigheid om dat ene formulier in te vullen. Het is een voortdurende test in jouw geduld. Na een anderhalf uur stapten we het kantoor uit. Ik voelde dat ik een General Post Office Stress Syndrome (GPOSS) had.
Diezelfde dag hadden we onze trein naar Mumbai. Ik was benieuwd hoe ik Mumbai voor de 2de maal zou ervaren.
donderdag 8 maart, te heet in Hampi ... bus naar Palolem
Het was er te heet. De zweetparels deden me blinken van meters ver en waarschijnlijk ook ruiken van meters ver. Ik had het wel allemaal gezien in Hampi. Ik had nood aan afkoeling, zee, water, nieuwe mensen.
3 u 's nachts, sleepers bus ... ik zat rechtop in de bus en ik twijfelde om al dan niet in Gokarna (Cow's Ear - 1 van de meest heiligste plaatsen in Zuid-India) af te stappen. Het nam me een aantal minuten om uiteindelijk de knoop door te hakken. 'Go with the flow, Nele. That's the way how you have been doing this trip. Go and explore new places.' Het gebeurt automatisch, het denken in het Engels. Ik droom zelfs in het Engels. Ik gebruik zelfs Engelse woorden als ik Nederlands praat en het neemt me zelfs tijd om de Nederlandse vertaling te vinden. Het maakt me soms wat kierewiet.
Ik sprong de bus af en wachtte met anderen in 'the middle of nowhere' op een minibus. Ik bereikte Om beach tijdens de zonsopgang. Ik had Marie (UK), Ben (UK) en Emily (Australie) al ontmoet. Om beach, met een handvol 'chai' chops en hutten, is een verlaten strand. Marie en ik zaten gauw op hetzelfde niveau. Haar stem is zo zacht, dat het me tot rust brengt. Al onze gesprekken werden geanalyseerd op een astrologische manier. Voor het eerst had ik een gelijke gevonden. We kwamen aan in het guesthouse 'Sangam' en het leek een klein paradijs. Hutten, gemaakt van palmbladeren stonden verspreid in een zone vol met mango-, palm- en kokosnootbomen. Het had een speciale 'vibe'. Het was het paradijs voor vnl. Duitsers (Carsten, Fabian, Matthias, Werner & Eda) en Engelsen (Marie, Adrian, Ben & Tom), maar ook Oostenrijkers (Alex & Michael), Italian (Andreo), Zweedse (Sarah & Gabriella) en West-Vlamingen (Yami, Jeroen) waren er voor het eerst. We vormden met z'n allen een kleine gemeenschap. Het was hemels.
Het was een zondagnamiddag ... ik was eventjes aan het genieten van de zon, de rust en een moment voor mezelf. Een groep Indische mannen komt naar me toe gestapt, we slaan kort een praatje en dan wil iedereen een hand schudden. Een van die achterlijke kiwi's had zelfs het lef om in dat moment van 'beleefdheid' te knijpen in mijn linkertet. Man, ik was aan het flippen. Als eerste reactie sloeg ik hem en zei hem op een kordate manier dat hij respect moet hebben voor vrouwen. Je ziet ze dat wel niet bij de Indische vrouwen doen en kun je je al inbeelden dat we gaan beginnen zoeken en knijpen in de Indische ballen? De stoom leek uit mijn oren te komen. Ik weet zeker dat ik niet zo fel zou hebben gereageerd, als het een heet keun was maar ik had weer geen chance.
maandag 19 maart, 19u30, nachtbus naar Bangalore om Abi te ontmoeten
Wat een rit, jong! 10 uur op die bus, ik durfde niet door het raam kijken. Mijn lichaam ging met z'n volle gewicht een aantal centimeters de lucht in bij elke schok. Ik wou zelfs niet weten hoelang die knul zijn rijbewijs had (als hij er 1 had). Het aantal keren dat hij bruusk remde kon nog niet tippen aan het aantal keren dat een Indier zijn toeter gebruikt in het verkeer. En die gasten gebruiken hun toeter alsof ze voortdurend in tetten aan het knijpen zijn. Ge kunt dus al inbeelden hoe vaak dat moet zijn, want ze doen het zelfs op het strand.
Anyway, ik ben veilig aangekomen in Bangalore ... nog even wachten op Abi en dan begint het avontuur opnieuw.
English version
Thursday 8 march, to hot in Hampi ... bus to Palolem
It was to hot in Hampi. You could see my sweat driping from far and probably smelling from far. I had seen everything in Hampi. I needed some refreshment, sea, water, new people.
3 am, sleepers bus ... I was sitting straight in the bus and I was doubting to get of in Gokarna (Cow's Ear - one of the most sacred sites in South India). It took me a few minutes to make a decision. 'Go with the flow, Nele. That's the way how you have been doing this trip. Go and explore new places.' It happens automatically, thinking in English. I even dream in English. I even use English words when I talk Flemish and it even takes time to find the Flemish translation. It drives me sometimes a bit kiwi.
I jumped of the bus and waited with others in the middle of nowhere for a minibus. I reached Om beach during the sunrise. I already met Marie (UK), Ben (UK) and Emily (Australie). Om beach, with a handful of chai chops and shacks is a deserted beach. Marie and I were soon on the same level. Her voice is so soft, that it brings me to peace. All our conversations were analysed, based on astrology. For the first time I met another believer. We arrived in the guesthouse 'Sangam' and it looked like paradise. Huts, made of palm leafs, were spread in an area full with mango- palm- and coconuttrees. It had a special vibe. It was the paradise for especially the Germans (Carsten, Fabian, Matthias, Werner & Eda) and Englishmen (Marie, Adrian, Ben & Tom), but also Austrians (Michael & Alex), Italian (Andrea), Swedish (Sarah & Gabriella) and West-Flemish (Yami & Jeroen) people were there. We were like a little community.
It was a sunday afternoon ... I was enjoying the sun, the rest and a moment for myself. A group of Indian men comes to me, we talk a bit and then everybody wants to shake a hand. One of the mute ones had the daring to squeeze my left tit in that moment of politen. Man, I was flipping. My first reaction was hitting him and I said on a sharp tone that he has to show some respect for women. You don't see them doing that to Indian women and can you imagine that we start looking and squeezing in their balls? The steam came out of my ears. I'm sure that I wouldn't react so strongly if it would have been a 'hot rabbit', pinching my tit but I didn't have any luck.
Monday 19 march, 7.30 pn, nightbus to Bangalore to meet Abi
Damn, what a ride! 10 hours on that bus, I didn't even dare to look through the window. My body went a few centimeters up at every bump. I didn't even want to know how long that guy had his drivers licence (if he had one). All the times that he pulled his brake abruptly, isn't even the frequency that Indian people use their horn in the traffic. And these guys use their horn, just like they are constantly pinching tits. You can imagine how many times that must be, they do it even on the beach.
Anyway, I arrived save in Bangalore ... I just have to waite on Abi and then the adventure will start again.
Ik moet ongeveer 18 jaar geweest zijn toen ik Mazhar (Indier) via het internet leerde kennen. Gedurende een lange tijd hadden we contact met elkaar maar na enige tijd vervaagde het contact. Begin februari mailde mijn mammie me dat Mazhar had gebeld. Pappie had hem laten weten dat ik in India zat en hij had zijn telefoonnummer nagelaten.
Het voelde niet eens vreemd aan, het liep allemaal zo spontaan. Het is het lot. Na al die tijd hebben we opnieuw contact en dat op het moment dat ik in India ben. Ongelooflijk. Ik was niet eens zo veraf van hem. Hij had me gewaarschuwd voor het Holi festival. Hij raadde me aan om binnenshuis te blijven. Ik dacht dat het allemaal niet zo erg kon zijn en bovendien no way dat ik hier een Indisch festival mis, zeker en vast Holi festival niet.
zondag 4 maart, Holi festival ... het kleurenfestival om het begin van de lente te vieren ...
Van 's morgens tot in de vroege namiddag gooien mensen met kleurenpoeder. Alle kleuren van de regenboog, niet meer dan dat. In een stoet gaat men al dansend met drums doorheen de stad. Er wordt volop met water en kleuren naar elkaar gegooid. De toeristen waren soms erger dan de Indiers zelf. Het was spectaculair. Wat een feest, wat een uitbundigheid. Ik had alle kleuren in mijn gezicht. Het kostte me gans de namiddag om iets fatsoenlijk naar buiten te kunnen komen. Mijn haar is nog steeds roze. En ge weet hoe zot dat ik van mijn blond haar ben. Zelfs mijn wenkbrauwen zijn roze. Ge kunt al denken wat een mooi zicht dat het niet moet zijn. Tandpasta leek het enige wat hielp om weer wat wit te zien. Mijn gezicht zag rood van het scrubben alleen.
dinsdag 6 maart, ontmoeting met Mazhar in Hospet (vlakbij Hampi)
Ik wist niet wat te verwachten en ik had ook geen verwachtingen. Mijn intuitie voelde goed aan en het was ook goed. Het leek alsof we elkaar kenden van kindsaf. Het contact liep zo spontaan. Indiers zijn op zich zeer spontane mensen en ze noemen zich gauw een vriend van je. Maar met Mazhar voel ik het anders. Het zal een blijvend contact zijn, een contact waar ik blij om ben. Onze ontmoeting was van korte duur. Ik had ondertussen mijn boot gemist om naar Hampi te gaan en besloot om in Hospet te overnachten. Geen ene hersenbol die eraan had gedacht om mijn 'guesthouse' te verwittigen. Ik heb er zowieso al een hekel aan om anderen te informeren over mijn doen en laten. Zo'n schorpioen als ik, daar doe je niet mee wat je wilt. Op mijn duizendste gemakken kwam ik de volgende dag aan in mijn guesthouse. Ik voelde me wat op het matje geroepen toen ze me zeiden dat ze me de vorige avond hadden gezocht. Ze zagen zich zelfs genoodzaakt om de politie op de hoogte te brengen dat ik 24 uren afwezig was. Wie had dat nu gedacht? Ik zag mijn moeder al het programma 'Spoorloos' contacteren om me te vinden ergens in India. Sabine Devos live in India..
English version
I must have been 18 years old when I met Mazhar (Indian) by internet. For a long time we had contact with eachother but after a while we lost contact. Begin february my mammy mailed me that Mazhar phoned. My daddy told him that I was in India and Mazhar left his number
It didn't feel strange, everything went so spontaneous. It must be destiny. After all these years we have contact again and just on the moment that I'm in India. Incredible. I was even very near to him. Mazhar warned me about the Holi - festival. He adviced me to stay inside. I thought it couldn't be so bad and no way that I will miss an Indian festival, definitely not Holi.
Sunday 4 march, Holi festival ... colour festival to celebrate the beginning of the spring
From the early morning till the afternoon they throw with colour powder. All the colours of the rainbow, not more than that. In a procession they dance in the streets and play the drums. Constantly they throw with colours and water. The tourist were sometimes more enthusiastic than the Indian people. It was an imazing spectacle! What a festival, what a show. I had all the colours on my face. It took me the whole afternoon to get my face decent again. My hair is still pink. And you know how much I adore my blond hair. Even my eyebrows are pink. Toothpaste seemed to be the only thing that helped to get white again. My face looked red, just because I had to scrub so hard.
Tuesday 6 march, encounter with Mazhar in Hospet (near to Hampi)
I didn't know what to expect and I didn't have any expectations. My intuition felt good and it was good. It seemed like we knew eachother since ages. The contact went really spontaneous. Indian people are very open and they call you easily your friend. But with Mazhar it felt different. It will be a lasting contact, a contact that makes me happy. Our meeting was short. In the meantime I missed my boat to go to Hampi and decided to spend the night in Hospet. Not 1 braincell that reminded me of warning my guesthouse. I'm not the kind of person to inform others what I'm doing all the time. You can't do everything you want with a scorpio like me. The next day I arrived in the guesthouse. Apparently they have been looking for me the day before. They even would go later in the afternoon to the police to inform them that I haven't returned in 24 hours. Imagine that! I already saw my mother contacting the program 'Missing', to find me somewhere in India. Sabine Devos live in India.
dinsdag 27 februari, 6u45 's morgens, aankomst in Hampi
Het lijkt dat de armoede het meest zichtbaarst is bij 1 van de mooiste momenten van de dag ... het moment waar de zon alle pracht en praal laat zien. Hampi is natuurgroen, bezaaid met bananenplantages, waar de ruines bovenuit springen. Er was nauwelijks afval op de straten te zien en ik vroeg me af of ik nog steeds in India was. Ik was gauw weer in de realiteit. Ik zag een kind langs de weg gehurkt zijn toiletje doen. Het was een grappig beeld maar een vreemd beeld. Een beeld dat ik voor de eerste maal zag. Ik had het gevoel nog steeds niet volop de realiteit te beleven. Twintig meter verder was dat beeld er opnieuw. De realiteit was er terug. In Varanasi hadden Indische mannen geen boom nodig om tegen te plassen en in Hampi hebben kinderen geen boom nodig om achter te kakken. Het zal waarschijnlijk deel uitmaken van een soort bemestingsplan.
Hampi wordt gesplitst door een rivier en ik koos bewust voor de rustige kant van de rivier, die te bereiken is met een bootje. Ik hoor voor het eerst tsjilpende vogeltjes. Het gezang stopt niet. In de nacht kriebelt het geluid van de krekels me op een liefelijke manier. Zoemende mugjes om me heen, die met hun zuigende snuit botsen tegen mijn muggennet. Ik wou dat ik zo vindingrijk kon zijn met de grijskleurige spinnen, die eerder op krabben lijken. Ik voel mijn haren al rechtop komen bij de gedachte alleen. Pure natuur, een oogverblindend uitzicht op de rivier en de dagelijkse powercut die Hampi sfeervol verlicht met kaarsjes.
Hampi wordt net als Pushkar overwelmd door Israeliers. Een mierennest kan er nog niet aan tippen. Israeliers lijken de 'all-in' optie te kiezen op plaatsen waar je je volop kunt laten gaan in de drugs.
Ik ben serieus mijn peren aan het zien in Hampi want de temperaturen stijgen volop. Geen wind, geen briesje, enkel hitte en zweet. Ik moet bijna vanuit mijn schommelbed tegen het plafond aan schommelen om enige afkoeling te voelen. Waar heb ik het in mijn hoofd gehaald om 2 maanden in Goa te blijven plakken en het zuiden van India te willen verkennen in maart en april? Ge moet zot in de kop zijn. Man, man, man, ... dat wit velleke van mij zal nog een reeks 'vervellingen' doorstaan.
English version
Tuesday, 27th of february, 6.45 am, arrival in Hampi
It seemes that poverty is most visible at 1 of the most beautiful moments of the day ... the moment that the sun showes all the beauty. Hampi is nature green, full of banana plantation, where the ruines rises above. There's hardly any garbage and I was wondering if I still was in India I was soon back to reality. I saw a child along the road squaded to do his toilet. It was a funny thing to see but a strange one. An image I saw for the first time. I still felt like it wasn't real but 20 m further I saw the same image. I was back in reality. In Varanasi, Indian men didn't need a tree to pee on and in Hampi the children didn't need a tree to poo behind. It's probably a part of their plan of fertilization.
Hampi is divided by a river and I choose to stay at the most quiet side of the river, that you can reach by a little boat. For the first time I heard birds whisteling. The singing didn't stop. During the night the sound of the crickets teased me on a enjoyable way. Buzzing mosquitos around me, that bumped with their sucking noses against my mosquitonet. I wish I was so inventive with the grey coloured spiders, that rather looked like crabs. Only thinking about them, gives me chicken skin. Pure nature, a stunning view of the river and the daily powercut that had Hampi shinning with all the candles.
Just like Pushkar it is full with Israelians. An ant nest can not even beat that. Israelians prefer to choose the all-in option, where they can enjoy in every way drugs.
I'm suffering in Hampi, where the temperatures are increasing fast. No wind, no breeze, only heat.and sweat. I almost have to rock my rocking chair against the ceiling to feel some refreshment. What have I been thinking? Staying 2 months in Goa and now exploring the south of India in march and april? You have to be crazy. Man, man, man, .... I know for sure that my pearl white skin will go threw some peelings.
voor Vero ... die vol ongeduld zit te wachten op een volgend verhaaltje om de werksleur even te doorbreken
Er is niets zo zalig als een Indische trein. Echt. Het is het vervoersmiddel om doorheen India te reizen.
donderdag 22 februari, 9 uur 's morgens, Magdaon
Na 1 uur wachten, 3 chai's (Indische thee) en eindeloze entertainment met de Indische kinderen kwam onze 'Howrah Express' er aan. Vaak heb je een zee van tijd om jouw wagon te zoeken maar ik dacht dat de slaap nog in mijn oogjes waren, toen ik Abi vroeg 'is this train moving?'. Abi schoot in paniek en versnelde haar pas. De trein leek plots snel vooruit te gaan. 'Quick, jump on the train.' Ik greep de railing vast, voelde een duw in mijn kont en vloog de trein in. Ik strompelde de trein in, viel op mijn knieen door het gewicht van mijn backpack en schoot uit in een lach. Vervolgens zie ik 2 bagagetassen naar me toe vliegen. De trein was nu serieus zijn tempo aan het versnellen en ik zie Abi in alle haast een poging doen om de trein op te springen. Hoe meer zweetdruppels ik op haar voorhoofd zag, hoe meer ik begon te lachen. Mijn lach is met het nodige volume maar ik heb een reisgezel gevonden, die mijn decibels helpt reduceren. We kwamen niet meer bij en de dag was pas begonnen.
vrijdag 23 februari, 5 uur 's morgens, aankomst in Hyderabad
Mohammed Abdullah, onze rickshawdriver had ons gedumpt in een 3 sterren hotel. Het was een 3 sterren hotel volgens typische Indische normen. Het afval lag op een hoop naast de lift. Bij het gebruik van de lift hoorde je een computerstemmetje tot in de kamer. De telefoon in de gang leek meer actief te zijn dan de telefoon in het callcenter van Shitibank. Kakkerlakjes vluchtten alle richtingen uit bij het aansteken van het licht en na een aantal uren slaap zat ons lichaam vol met beten van bedvlooien. Ik ben toch eerder een voorstander om kamermeisjes in dienst te nemen in plaats van kamerjongens. De aanwezigheid van een westers toilet in onze kamer was niet echt overtuigend genoeg om lang te blijven. Ons verblijf werd afgerond met een Indier, die ons twee maal de kamer wou aanrekenen, maar zonder enig resultaat natuurlijk. Het hotel was niet echt een aanrader om in 'the Holy book' (the Lonely Planet) te plaatsen.
Hyderabad leek een drukke stad te zijn. Er is veel beweging maar weinig te beleven. De enige bezienswaardigheid die onze aandacht trok, was een Boeddha standbeeld van 17 meter in een meer, die je via een bootje kunt bezichtigen. Het was 11 's morgens, de eerste boot vertrok pas om 15 uur. De eerste stad waar je een echte cappucino kunt krijgen. Ik heb liters gezopen. We waren in een buurt aan het meer, waar enkel de 'posh Indians' komen. Blijkbaar zijn het niet enkel de Spanjaarden, die hulp kunnen krijgen bij hun kledingstijl. Na 4 uur genieten van de hete zon, cappucino's en een belegd broodje van de 'subway' vertrokken we met het bootje. Een tocht van 10 minuten, 10 minuten rond het standbeeld dwarrelen en nogmaals een tochtje terug van 10 minuten. We hadden wel wat meer actie nodig.
We besloten om een cinemake te doen. Een 21 jarige posh Indian had ons al afgeraden om naar de cinema te gaan want het zou vol zitten met Indische mannen. 't Zal wel, dachten we. Het is de plaats om Indische koppeltjes te zien. Zijn ouders laten hem niet eens toe om naar een pub te gaan maar sturen hem wel naar Engeland om te studeren. Hij vroeg Abi al hoe Engelse meiden zijn. Het ziet er naar uit dat dat goed komt met die gast. Moeder en vader gaan niet weten welke soort zoon ze zullen hebben na 2 jaar Engeland. 18u45, cinema Sterling, film 'Blood Diamond', 45 roepies (nog niet eens 1 euro) ... 't zat wel vol met Indische mannen zeker. Plezier alom en de film was schokkend maar subliem.
Ondertussen hadden we een nieuw hotel gevonden. Ik had beloofd om publiciteit te maken voor zijn hotel want hij bood ons een leuke prijs aan. 'DECCAN LODGE', nieuw, kraaknet, geen bedvlooien, verse lakens, westers toilet, een deurbelletje, TV op de kamer en een adembenemd uitzicht over Hyderabad, op wandelafstand van het station en dit voor 350 roepies only! Je wordt zelfs ongevraagd om 4 uur uit jouw slaap gewekt voor chai en om 7 uur nogmaals om jou te herinneren dat een nieuwe dag is begonnen. The place to be, Deccan Lodge!
Na een ferme adrenalinestoot bij het zien van een kraaknette KFC (Kentucky Fried Chicken) waar we onze eerste fastfood maaltijd hadden in maanden, was de tijd gekomen om even afscheid te nemen.
Abi gaat haar visum verlengen in Nepal en ik had een ticketje voor Hampi ...
English version
There is nothing so much fun then an Indian train. Really. It is the way to travel threw India.
Thursday 22th of february, 9 am, Magdaon
After 1 hour delay, 3 chai's (Indian tea) and endless entertainment with the Indian kids, our 'Howrah Express' arrived. Normally you have plenty of time to search your coach but I thought I was still sleepy, when I asked Abi 'Is this train moving?' Abi paniced and started speeding up. The train seemed suddently to go faster. 'Quick, jump on the train.' I grabbed the railing, felt a push in my bump and fell onto my knees through the weight of my backpack and started laughing. At the same time I saw 2 bags coming up to me. The train was speeding up and I saw Abi jumping along in a hurry on the train. How more I saw here sweating, how more it made me laugh. My laugh has quite a lot of volume but now I have found someone that helps to reduce my decibels. We couldn't stop laughing and the day was just started.
Friday 23th of february, 5 am, arrival in Hyderabad
Mohammed Abdullah, our rickshaw driver had dumped us in a 3 star hotel. It was a 3 star by Indian norms. The rubbish laid on a heap next to the elevator. You heard a computer voice intruding the room, when you used the elevator. The telephone in the hall seemed to be more active then the ones in the callcenter of Shitibank. Cockroaches running in every direction when putting on the light and after a few hours sleep our body was full of bed bugs. I do prefer room maids instead of room boys. Even the presence of a western toilet in our room couldn't even convince us to stay longer. Our stay ended with an Indian, that tried to rip us off by charging twice the room but without any result of course. The hotel wasn't really a recommandation to put in The Holy Book (The Lonely Planet).
Hyderabad seemed to be a busy city. A lot of commotion but not a lot to do. The only sight that drew our attention was a Buddha statue of 17 m in a lake, that you could visit with a boat. It was 11 am, the first boat left at 3 pm. The first city were you could have real cappucino's. I drunk liters of it. We were in an area near the lake where you only had posh Indians. Apparently not only the Spanish people could use some help with their dresscode. After 4 hours in the sun, cappucino's and a sandwich of 'subway' we left with the boat. A trip of 10 min, 10 min admiring the statue and again a trip back of 10 min. We needed more action than that.
We decided to go to the movies. A 21 years old posh Indian warned us that the cinema would be full of Indian man. Yeah, right, we thought. It's the place to see Indian couples. His parents don't even allowe him to a pub but they will send him to England to study. He asked Abi how the English girls are. That will go damn well with that guy. Mammy and daddy will not know what kind of son they will have back after these 2 years.
6.45 pm, Sterling cinema, movie 'Blood Diamond', 45 rupees (not even 1 euro) ... it was full with Indian men. A lot of fun and the movie was shocking but groovy.
In the meantime we founded a new hotel. I promised to make some publicity for his hotel, because he gave us a nice price. 'DECCAN LODGE', brand new, clean, no bed bugs, fresh sheets, western toilet, a doorbell, TV in the room and a great view over Hydrabad, within walking distance from the station and for 350 rupees only! They even wake you up at 4 am for chai, without asking and again around 7 am to remind you that a new day has begun. The place to be, Deccan Lodge!
After a huge adrenaline rush by seeing a superclean KFC (where we had our first fastfood meal in months) the time came to say 'see you'.
Abi goes to Nepal to extend her visa and I had a ticket for Hampi ...
Even wat mijmeren ... / A little moment (Flemish and English version)
Een klein moment in Patnem beach, vanavond 18u30 ...
De zon staat op het punt volledig te verdwijnen. Hij heeft opnieuw die rode gloed, die jou innerlijk verwarmt enkel door er naar te kijken. Ik vind het plots vreemd dat je de zon volledig ziet ondergaan.
Daarstraks was een Indische peuter 1 van zijn eerste wandelingen in zijn leven aan het zetten. Het deed me verlangen naar enig stabiliteit. Het kind was rondom zich heen houvast aan het zoeken om zijn evenwicht in stand te houden. Plots geeft hij zich volledig wanneer hij de zeelijn ziet en probeert zijn snelheid op te drijven. In zijn vol enthousiasme valt hij maar hij geeft niet op. Onmiddellijk gaat hij kruipend verder. Hij is niet in te tomen en zijn vader rent naar hem toe om hem op te pikken, voor hij aan het zwemmen gaat ...
Ik voelde innerlijke rust, ik voelde geluk. Het was een zalig moment, ik wou niets meer. Mijn geest was volledig ontspannen. Ik hoopte dat al diegenen waar ik zo van hou hetzelfde zouden voelen ...
Al de ervaringen, ver weg van huis, hebben me het meest doen groeien in wie ik ben en wie ik zal zijn. Ik heb een sterke wil en daar ben ik dankbaar voor.
English version
A little moment in Patnem beach, tonight at 6.30 pm ...
The sun will almost disappear totally. It has again that red glow, that warms you just by looking to it. I suddently find it strange to see the sun going under.
A few minutes ago, I saw an Indian kid making one of his first steps in his life. It gave me a feeling of desire to have some stability. The kid was looking for his stability to keep his equilibrium. Suddently he speeds up when he saw the sealine. In his full enthusiasm he felt but he didn't give up. Directly he crawl further. He couldn't be stopped and his father ran to him to pick him up, before he starts swimming ...
I felt peace, I felt happiness. It was a wonderfull moment, I didn't want anything more. My mind was so relaxed. I hoped that all the ones I love so much would feel the same ...
All the experiences, being far away from home, made me grow to who I am and who I will be. I have a strong will and I am greatfull for that.
Sikh or sick in Amritsar? (Flemish and English version)
Amritsar .. 'the beating heart of the Sikh religion', met 'The golden temple' als topattractie.
Ik voelde me weer de witte aap in de zoo. Belangstelling alom en vooral starende blikken. Ik was nog maar 5 minuten in Amritsar of een Sikh komt naar me toe. Hij stotterde van Wevelgem tot in Tokyo ... 'Can I have your email address and telephone number?', vroeg hij me. De eerste knul die me geen 'security questions' (where from?, married?, boyfriend?) stelde, direct to the point. Daar hou ik wel van, skip the bla bla bla. 'My telephone number?', vroeg ik hem. 'Yes, I want to phone you for several hours?', zei hij me. 'Several hours?' Met zijn gestotter kon ik wel inbeelden dat het meerdere uren zou duren. 'That will cost you a lot of money.', zei ik al lachend. 'Money isn't any problem. You 're my best friend.' Oh dear, my best friend en dat al na 2 zinnen ... en ik was er nog maar 5 minuten. Der scheelt iets aan die sikh, dacht ik. Ik had de indruk dat dit wel es 3 lange dagen konden worden.
'The golden temple' was verbluffend. Ik stond er 10 minuten naar te staren en me af te vragen wat ik moest doen om geen religieuze rellen uit te lokken. Schoentjes af, voetjes wassen, haar bedekken, ... ondertussen had ik Joanne ontmoet, die een Sikhse gids had, Paul. Paul werkte als vrijwilliger in 'de gouden tempel'. Hij gaf me een volledige rondleiding maar 'der scheelt iets aan die sikh', dacht ik. Hij leek me soms verstrooid en bleef soms dezelfde vragen herhalen: 'Are you happy with me?'. Na al de toestanden die ik al heb gehad met Indische mannen ... dan word je wel ietskes op jouw hoede. 'Are you happy with me?' Wat moet ik daar nu weer onder verstaan? Ik ben hier toch niet in India om een analyse te gaan maken in mannelijke communicatie? Jongens toch ... ik ben al bang om te antwoorden op zo'n vraag ... schrik om plots betrokken te zijn in een zoveelste bijna gearrangeerde huwelijk. Stress krijg ik daar van.
De volgende dag was ik van plan om naar Attari/Wager te gaan, om een ceremonie te zien aan de grens met Pakistan. Met bussen kwamen ze daar naar toe, 't was vechten om een plaatske te hebben. Een ceremonie aan de grens tussen 2 landen ... je zou denken dat het een zeer formele officiele gebeurtenis zal zijn. Het zou ook weer India niet zijn ... maar ik had het gevoel in een voetbalmatch te zitten. Al die Indiers kwamen gewoon zot en waren op en top chauvinistisch ten opzichte van de Paki's. Te zot voor woorden. Ge kunt zot zijn van mannen in uniform maar dadde ... man, man, man, wat een toestanden.
Amritsar liep vol van Zuid-Koreanen, grappig volkje met een grappig engels accent. Ik ontmoette er Sim, 31 jaar. 'Hi, I'm Sim. Sim from Simsom.' Ik vroeg me al af ... Simsom, wie is dat nu al weer? Ik dacht dat ik al weer veel te lang geen TV meer had gezien, als ge niet echt kunt meepraten over bekende sterren. 't Was Sim van de familie Simpson. In 'de gouden tempel' bieden ze gratis accomodatie aan, mits een kleine donatie. Ik kwam nog maar uit de douche en een oudere sikh komt naar me toe. 'Where from?' 'Belgium. Where from?', vroeg ik hem. 'Picture, picture.', zei hij. Nog een geluk dat hij had gewacht na mijn douche want mijn haar lag niet in de plooi, toen ik opstond. 'You send the picture to my address.', zei hij me. 'Give me your email address.', vroeg ik hem. Ik word al wat kiwi van mannen die me gaan zeggen wat ik moet doen maar alle ... 'No email address. By post. And send me also postcard of your country.' Ja, had meneer nog iets gewild?
Het was tijd om de zoo te verlaten ... de belangstelling werd me wat te veel. Twee sikh verantwoordelijken komen naar me toe voor mijn check-out en vragen me een donatie. 'I'll put the donation in the box.', zei ik. 'You can give it to us, no problem.', zeiden ze. Ja, ik ken dat gedoe. Hier ze, de religieuzen gaan weer beginnen. Bende schijnheiligaards. 'I'll put it in the box, no problem.', zei ik. Ik werd al wat geergerd. '10 roepies for God, you can give to me.', vroeg hij nogmaals. 'I'll put it in the box.', zei ik kordaat, al duidelijk maken dat hij het niet nogmaals zal moeten herhalen of die kon gaan fluiten naar zijn donatie.
'The golden temple' was even indrukwekkend als de Taj Mahal, een meesterwerk maar 'der scheelt iets met die sikhs' ...
English version
Amritsar ... 'the beating heart of the Sikh religion', with 'the Golden Temple' as top attraction. I felt like a white monkey in the zoo. A lot of staring eyes on me again. I was just in Amritsar or a Sikh approached me. He was stuttering from Wevelgem till Tokyo. 'Can I have your email address and telephone number?' The first guy that didn't ask any security questions (where from?, married?, boyfriend?), directly to the point. I like that, no bla bla bla. 'My telephone number?', I asked. 'Yes, I want to phone you for several hours.', he said. 'Several hours?' With his I can imagine it would take several hours. 'That will cost you a lot of money.', I laughed. 'Money isn't any problem. You're my best friend.' Oh dear, I already had a best friend and I just arrived in Amritsar. I had the impression that there was something wrong with that Sikh. The next 3 days could be long days.
The Golden Temple was phenomenal. I stared at it for several minutes and I was wondering what I had to do for not having any religious riots. I had to remove my shoes, wash my foot and cover my hari before I could enter the temple. In the meantime I had met another Sikh, Paul. Paul was doing voluntary work in the temple and offered me a free tour. There was also something wrong with that Sikh. He seemed to be distracted sometimes and he kept on repeating the same questions; 'Are you happy with me?' After all the situations I already had with Indian men, you start getting a bit carefull. 'Are you happy with me?' What does he mean with that? I'm not here in India to make an analysis of male communication. Gosh, I was afraid to reply on that question. Before I would know, I could be in another arranged marriage. I felt stress.
The next day I planned to go to Attari/Wager to see a ceremony at the border with Pakistan. They arrived with busses. You would think that this ceremony would be a very official happening but it wouldn't be India. I had the feeling to be in a football game. The Indians were getting crazy. You can get crazy of men in uniform but that ... unbelieveble.
Amritsar was full of South-Koreans, funny people with a funny English accent. I met Sim (31 y old). 'Hi, I'm Sim. Sim from Simsom.' I was wondering who Simsom was. I thought that I missed a famous TV soap, if I don't even know the celebrities anymore. She tried to say Sim from the family 'Simpson'. The communication went slowly. In the Golden Temple they offered free accomodation, for a little donation of course. I just came out the shower and an old Sikh asked me 'Where from?'. 'Belgium and you, where from?', I asked him. 'Picture, picture.' I was lucky that he waited after my shower because my hair was a mess. 'You send the picture to my address.' I asked his email address and I was already getting a bit kiwi of that men telling me what to do. 'No email address. By post and send me also a postcard of your country.' Well, was there something else that mister wanted?
It was time to leave the zoo ... the attention was to much for me. Two Sikh responsibles came to me for my check-out and asked me a donation. 'I'll put the donation in the box.', I said. 'You can give it to us, no problem.', they said. Yeah yeah, I know how that goes. The religious ones are going to start, like they are going to put the money in the donation box. 'I'll put it in the box, no problem.', I said. '10 rupees for God, you can give to me.', they asked again. 'I'll put it in the box.', I said sharply, making them clear that I wouldn't repeat it again or there wouldn't be any donation at all.
'The golden temple' was impressive like the Taj Mahal, a master piece but really there is something wrong with the Sikhs ...
Josie, kindje, ... zou je me dan toch es iets kunnen laten weten als ge nog van plan zijt om naar India te komen?
Mariette, snoepke, ... Shitibank of India? 't Is een wijze beslissing van je, ik hoop dat het niet voor Citibank is dat ge naar India komt. Laat me weten wanneer je komt, ik zal er wel nog zijn.
Kathmandu en 'cote d'or' (Flemish & English version)
Kathmandu (KTM) leek niet helemaal zoals ik het had voorgesteld. Ik had eerder sombere indrukken. De stad was grauw getint, het straatbeeld leek meer iets te hebben van een naoorlogse sfeer.
Mijn missie was de Indische ambassade. Ik had ondertussen al een aantal Amerikanen (Shannon, Vanessa en Sonia) en 1 Indier (Neeraj) ontmoet. Ze hadden de Amerikanen naar India laten vliegen zonder een visum? en vanuit de transitzone werden ze onmiddellijk op een vlucht naar KTM gezet. De eerste fase verliep vlot. Na een uur in de rij te staan, kreeg ik een formulier met de mededeling dat ik volgende maandag terug mocht komen met mijn centjes voor mijn visum. Ik had dus een zee van tijd en we (Sonia, Neeraj en ik) besloten om te gaan 'trekken' voor een 4-tal dagen. 'Money man' van het agentschap 'The great adventure' wou me al KTM laten verkennen, achterop zijn moto. Ik had hem al laten weten dat ik mijn 'BELGISCH' vriendje in Goa op me wachtte. Sommige mannen willen het toch echt niet snappen, niet te doen. Ik heb ondervonden dat ge beter bij jouw eigen nationaliteit blijft als ge een excuus van een vriendje moet gebruiken, dat komt meer geloofwaardig over. Maar mannen geven soms niet op ... 'Maybe you need a second boyfriend ...', zei hij me. 'A second boyfriend? Oh my God, no. I already have so much problems with one boyfriend. Can you imagine if I had two?', zei ik scherp. Jongen, spaar me daar van ... 2 venten aan mijn kop maar 'money man' wilde het niet snappen. Ge hebt soms van die venten ... 'They think that they are Gods gift to women.'
Nepal had iets speciaals wat India niet had ... croissants, chocoladekoeken en Cote d'or! Man, feest, ik had mijn lading 'chocolade' mee voor mijn trekking. Ik had Sonia al zot gemaakt met verse chocolademelk van Cote d'or, die ik voor het ontbijt zou klaarmaken. Nadat ik Miss Alaska (Sonia) even had duidelijk gemaakt dat ze met haar Lonely Planet van 'Tibet' niet ver zou geraken in Nepal, begonnen we aan onze trek. Het was super! Ik heb Nepal gezien zoals ik dacht dat het zou zijn. De natuur was betoverend. Het landschap was in kleine plateaus, omringd door besneeuwde bergtoppen. Voor het eerst miste ik ook mijn thuis. Ik ervaarde momenten die ik wou delen met mijn mammie en pappie. Het tempo van het trekken zou wel iets lager liggen maar ze zouden er van hebben genoten, vooral mijn pappie! De 'bagagedrager' en ik waren even voorop en de rest van de groep ging voor een 'shortcut'. We zouden elkaar terug zien na een uurtje. De 'bagagedrager' zei dat hij ook een shortcut wist. Na 10 minuten klimmen zag ik enige twijfel bij hem. 'Are you sure?', vroeg ik hem. Ik voelde mijn hart al bijna uit mijn lichaam springen van de inspanning. 'Maybe sure.', zei hij. Wat voor een antwoord is dat? Maybe sure. Voor mij is dat 'not sure' en eigenlijk al 'yep, we zin de weuge kwit'. Nog 10 minuten verder, 't zweet liep van mijn kop, mijn gezicht bloedrood, niet kunnen praten door het ferme klimwerk, ... en dan zegt die knul: 'We better go back. Are you angry?' Man, man, man, ... (nu ben ik aan 't lachen maar op dat moment ... en 't was weer een man) 'No, I'm not angry.', zei ik al puffend. De knul bleef me maar vragen ... 'Are you angry?' Man, daar zou je dus kwaad van worden, als ze je het 10 keer blijven vragen. 'I'm not angry but just go before me and just shut up!', zei ik kordaat en wijsend met mijn vinger dat hij moest blijven lopen. (Mannen die niet weten op welk moment dat ze beter zwijgen ...)
Sedertdien was zijn naam 'Shortcut'. Ik had toen ook besloten om bij de rest van de groep te blijven tijdens de trekking. Sonia verblufte ons met haar energie wanneer ze bij de zonsopgang haar yoga deed, terwijl Neeraj eerder al aan het dromen was van zijn frisse pint bij de volgende stop. Ik voelde me vertrouwd bij hen en we waren een goed team. India blijft me verbazen. Ik blijf mensen ontmoeten, die me steeds fascineren. Sonia heeft creatieve talenten en maakt kunstwerken in glas. Haar energie en lach stimuleerden me mateloos. Neeraj (Mr. chicken curry) was de wijze en de goeroe. Zijn hart was puur en had de meest zonnige ogen ooit. Hij was de master in data en gebeurtenissen, vooral 31 december 2005, de dag waar hij 15 glazen van 90 ml Johny Walker had gedronken en nog steeds 'the most behaved man' was. Zijn ogen gaan wel niet meer zo zonnig geweest zijn. Hij is zo 'behaved', zelfs wanneer hij op een punt in zijn verhaal kwam en zei '... there was something beyond romance'. Ik schoot uit in een lach en zei prompt 'sex with other words, Neeraj, that's how we say it'.
Sonia was op de laatste dag nog haar benen in haar nek aan 't leggen, terwijl Neeraj en ik verlangden om de benen tot rust te brengen. Ik was kapot maar ik had een supertrek achter de rug.
De volgende dag ... 3 uur in de rij voor de Indische ambassade om uiteindelijk 5 voor 12 aan de beurt te komen en te horen te krijgen dat ik mijn 500 roepies moest wisselen in gepast geld. In 5 minuten zouden ze sluiten. Een briefje van 500 roepies wordt nauwelijks aanvaard. Het duurde 10 winkels voor ik het gewisseld kon krijgen ... wat een toestanden! Juist op tijd en ik mocht in de namiddag terug om mijn visum op te halen.
Voor ik het wist, zat ik op het vliegtuig met mijn visum voor 'Incredible India'.
English version
Kathmandu (KTM) wasn't really like I thought it would be. My first impressions were rather sober. The city was tinted grey, the street ambience seemed to have something of the postwar feel.
My mission was the Indian embassy. In the meantime I already met a few Americans (Shannon, Vanessa and Sonia) and 1 Indian (Neeraj). The Americans flew to India without a visa and they have been put immediatly from the transitzone on a flight to KTM. The first phase went quickly. Only one hour in the queue, I had my form and they told me to come back next monday with the money for the visa. I had plenty of time and we (Sonia, Neeraj and I) decided to go 'trekking' for 4 days. 'Money man' of the agency 'The great adventure' wanted to show me KTM on the back of his bike. I already mentioned that my BELGIAN boyfriend was waiting for me in Goa. Some men really don't get it. I noticed that you better stick with your own nationality when you have to use the excuse of a boyfriend, that's more believeble. But some men don't give up ... 'Maybe you need a second boyfriend?', he asked me. 'A second boyfriend? Oh my God, no. I already have so much problems with one boyfriend. Can you imagine if I had two?', I said sharply. Boy, save me from that one. 2 guys in my head but 'money man' didn't want to get it. You have some men ... they think that they are Gods gift to women.
Nepal had something special, something what India didn't have. Croissants and 'Cote d'or' chocolate. Man, party time, I had my chocolate reservoir with me for the trekking. I made Sonia crazy with the hot chocolate milk, made of Cote d'or, that I would make for breakfast. After that I made Ms. Alaska (Sonia) clear that she wouldn't get far with her Lonely Planet of Tibet in Nepal, we started our trek. It was great! I have seen Nepal like I imagined. The nature was incredible. The landscape was in little plateaus, surrounded with mountains in snow. For the first time, I missed home. I had moments that I wanted to share with my mum and dad. The speed level of trekking would be a bit slower but they would enjoyed it, especially my daddy. The 'porter' and I were a bit in front of the group, while the rest would take a shortcut. We would see eachother again after an hour. The porter said he also knew a shortcut. After 10 minutes climbing I saw some doubt. 'Are you sure?', I asked. I almost felt my heart jumping out of my body of the intensity of climbing. 'Maybe sure.', he said. What kind of answer is that? Maybe sure. For me, that means 'not sure' and even 'yep, we're lost'. After 10 minutes more, the sweat was running of my face, my face bloodred, hardly able to talk after all the climbing ... and then he says: 'We better go back. Are you angry?' Man, man, man ... (now I'm laughing but at that time ... and it was a man again) 'No, I'm not angry', I puffed. The guy kept on asking me if I was angry. Man, you would get angry if they keep on asking you 10 times. 'I'm not angry but just go before me and shut up.', I said, pointing with my finger that he had to keep on walking (man that don't know when they better keep their mouth shut). Since that moment I called him 'shortcut'. I wisely decided to stay with the group during the rest of the trekking. Sonia kept on amazing us with her energy when she did her yoga at sunrise, while Neeraj was already dreaming of his fresh beer at our next stop. I really felt comfortable with them and we were a good team. India keeps on amazing me. I keep on meeting people, that intrigue me. Sonia has creative talents and makes art with stained glass. Her energy and laugh stimulated me endlessly. Neeraj (Mr. chicken curry) was the wise one, the goeroe. His heart was pure and he had the most sunny eyes ever. He was the master in date and history, especially 31 december 2005 he remembered quite clearly. That day he drunk 15 glasses of 90 ml Johny Walker and still was the most behaved man. I don't think his eyes were still so sunny at that time though. He's so well behaved, that he was coming on a point during his story and said ... 'there was something beyond romance'. I burst out laughing and said 'sex in other words, Neeraj, that's how we say it'. Sonia was even at the last day still able to put her legs around her neck, while Neeraj and I hoped to get rest for ages. I was knackered but I had a super trek.
The next day ... 3 hours in the queue again at the Indian embassy. 5 to twelve, 5 minutes before they close, it was my turn and I couldn't pay the exact amount. I had to go out the embassy to change a note of 500 rupees, what is hardly accepted in Nepal. It took me definitely 10 shops before someone could change me the note ... what a situation! Just on time and in the afternoon I could go back to pick up my visa.
Before I realised, I was on the plane with my visa for 'Incredible India'.
Op weg naar de top of the world! On the way to the top of the world! (Flemish & English version)
Te te terun te te te Te te terun te te te ... 3u 's morgens, het signaal dat ik mijn bed uit moet ...
opdat ik niet voor de 3de keer in mijn leven mijn vlucht zou missen. Ik had altijd een goed excuus ... 1 keer omdat ik een gratis beurt bij de Ierse kapper had (wat uiteindelijk mijn duurste knipbeurt ooit is geweest) en 1 keer omdat we te lui waren om te vroeg op te staan (wat ons uiteindelijk een combitrip doorheen Italie heeft gegeven). Het zou me dus geen 3de keer overkomen ... nog een geluk dat ik al wat ervaring had met Indische afspraken ... best nog es bellen om na te gaan wanneer ze van plan zijn om op te dagen. Mijn hottest guy on the beach had me zelfs nog bediend van mijn dagelijks ontbijt, mijn muesli met melk. Ik ben zot van melk. In Barcelona loop ik soms rond met mijn liter melk maar der gaat niets boven buffalomelk.
Ik was klaar voor mijn nieuwe trip; vanuit Goa naar New Delhi en vanuit New Delhi naar Kathmandu (Nepal). 't Zonnetje scheen in mijn gezicht en ik voelde me goed, toen ik met mijn voetjes op New Delhi's grondgebied stond. Niets kon verkeerd lopen, ik had het gevoel alles onder controle te hebben. Na eindeloos lang genoten te hebben van mijn portie chocolade in het zonnetje, een uur voor het inchecken, begaf ik me naar de hoofdingang van de luchthaven in New Delhi. 'You have to be in terminal 2, in the international airport. This is the domestic airport.', zei dat ventje in zijn uniform die de ticketten controleert. 'What?' Min herte woas in speedtempo aant slaan. In welk land bouwen ze 2 verschillende luchthavens, 1 voor nationale vluchten en 1 voor internationale vluchten? Enkel in India natuurlijk. Geen mens, wel ... geen Indier die me dat natuurlijk had gezegd. 'How far is the international airport?' '30 km from here', zei datzelfde uniformventje. Ik vond mannen in uniform plots heel wat minder aantrekkelijk. Ik had weinig tijd ... weinig tijd te verliezen althans. Hup de taxi in ... Als je denkt aan New Delhi, wat komt er dan eerst in je op? Drukte, massa's verkeer en chaos, niet? Ge kunt dus eigenlijk maar beter op de weg letten, dacht ik. Ik weet niet wat die taxichauffeur zo ferm aan het bezien was in zijn achteruitkijkspiegel maar ik gaf vanuit mijn oceaanblauwe ogen al signalen dat hij maar beter vooruit kon kijken. Ik denk dat hij probeerde te kijken onder mijn frou-frou of er daar geen 'zot' stond geschreven. Wat doet die knul? Hij doet toertje blok en dropt me terug aan dezelfde luchthaven. Alsof alle toeristen achterlijk zijn?! Voor hij stilstaat, steekt hij zijn hand uit om zijn 300 roepies voor de rit te krijgen. Man, man, man, ... mannen. Zo'n toestanden zouden me sprakeloos maken maar in een Indische tijdsnood ... laat ons zeggen dat die knul geen geluk had. Ik ben een lief kind en ik heb eindeloos geduld maar er zijn momenten dat ik toch eerder arrogant en scherp kan reageren. Hij had dan ook nog niet de chance dat hij van 't mannelijk geslacht was. Ik vroeg mij of ik op zijn kop kon zien hoeveel breincellen hij had.
Te crosse (met reeds 16 kg bagage) naar een autorickshaw ... dat ging nieuwe dikke leute worden! Met een autorickshaw op de autostrade in New Delhi, bestuurd door een Indische analfabeet aan een snelheid van 60 km/u. 'International airport, pls.' Die knul kijkt alsof hij doofstom is en geeft vol gas. Daar zat ik dan in een autorickshaw in het volle verkeer op een autostrade ... Mijn eerste ervaring met New Delhi en ik zag er al niet zo naar uit om daar te belanden. Die knul draait zich om met een brede glimlach, waar je eerder de tanden kon tellen die ontbraken dan dat er tanden waren en vraagt me welke richting hij moet volgen voor de luchthaven. Mijn Hindi-taal is eerder beperkt en 'spellen' had absoluut geen zin met die knul. Toestanden waren me dat toch weer, ongelooflijk.
Uiteindelijk bereikte ik mijn bestemming. Ik slaakte een zucht van opluchting en hoopte dat dit het was voor vandaag. Ik had weer stuff genoeg om in mijn dagboek te schrijven ...
English version
Te te terun te te te Te te terun te te te ... 3 am, the signal that I have to get up,
So I wouldn't miss my flight for the third time in my life. I always had good excuses though. The first time was because I could have a free Irish haircut (what eventually has been my most expensive one ever) and second time because we were too lazy to get up early (which gave us a combitrip through Italy in the end). It wouldn't happen to me a third time ... thank God that I had already experience with Indian appointments ... better ring to check when they are planning to come. My hottest guy on the beach even served me my daily breakfast, my muesli with milk. I love milk. In Barcelona I had sometimes a litre of milk. In India, nothing better then buffalo milk.
I was ready for my new trip, from Goa to New Delhi and from New Delhi to Kathmandu (Nepal). The sun was shining on my face and I felt good, when I was in New Delhi. Nothing could go wrong, I felt like I had everything under control. After endlessly enjoying my chocolate in the sun, an hour before check-in, I went to the main entrance of the airport. 'You have to be in terminal 2, in the international airport. This is the domestic airport.', said the uniformed guy that checks the tickets. 'What?' I felt my heart bouncing full speed. In which country to they built 2 different airports, 1 for the national flights and 1 for the international flights? Only in India of course. Nobody, well, no Indian had warned me. 'How far is the international airport?' '30 km from here.' said the same uniformed guy. I found men in uniform suddently less attractive. I hadn't so much time ... not a lot of time to loose. Hup, in the taxi. If you think of New Delhi, what do you think of first? Chaos and a lot of traffic and hassle, no? You better watch the road, I think. I don't know what the taxi driver was looking is his near view mirror but I made him clear with my oceanblue eyes that he better looked infront him. I think he tried to look under my fringe to see if there wasn't written crazy. What does that guy? He makes a turn and drops me after 15 minutes on the same airport. Just as if all the tourists are stupid? Before he stops, he puts his hand out to get 300 rupees for the ride. Man, man, man and men. These kind of situations would make me speechless but on that moment ... well, let us say that that guy didn't have any luck. I'm a nice girl and I have a lot of patience but there are moments that I can react sharply and arrogantly. He didn't have the luck that he also was of the opposite sex. I was wondering if I could see on his head how many braincells he had.
With full speed (already 16 kg luggage) to a moto rickshaw ... that would be a lot of fun! With a moto rickshaw on the highway in New Delhi, driven by an Indian illiterate on a speed of 60 km / hour. 'International airport, pls.' They guy looks at me like he is gobsmacked and gives full speed. There I was in a rickshaw in full traffic on a highway ... My first experience with New Delhi and I wasn't looking forward staying long. The driver turnes around with a big smile, where you could count all the missing teeth and askes me which direction he has to follow for the airport. My hindi language is rather limited and spelling wouldn't make any difference with that guy. Situations that I had again, unbelieveble.
Finally, I reached my destination. I was relieved and I hoped that was it for today. I had stuff enough to write in my diary.
Oh dear dear ! Goa loopt zo vol van de Engelsen als Pushkar van de Israeliers.
Abi (Abs, Abigail, Tidy, Slater) en ik hebben ons plaatske gevonden in Goa, Patnem beach. Patnem heeft een straat van 50 m, die uitkomt op het strand. Het heeft een westerse tint. We waren eerst gestrand in een hutten-resort 'Parvatihuts', die me eerder het gevoel gaf van de 'Familie Backeljau op reis'. Mijn Antoinette zei me dat ik op een bepaalde plaats zou zijn, waar ik niet weg zou willen. Goa is die plaats. Ik wist het van zodra ik de euforie doorheen mijn lichaam voelde. Goa is een paradijs. Ge kunt er zelfs mosselen met frieten hebben. Ik ben zelf geen zo'n mossel-eter maar hier ... ik heb mijn cholly al 3 x laten zondigen, zalig! Het uitzicht in Goa is zoals je die ziet op de postkaartjes; botermelk stranden, helderblauwe zee omringd in een landschap vol 'coconut trees' en palmbomen. Patnem is een oase van rust en nog meer rust wanneer er 'powercut' is. Geen power, nada maar het bedwelmt Patnem in een mystieke gloed. Patnembeach in volle duisternis, pure romantiek met alle kaarslichtjes om je heen.
Met volle moed en energie zijn we begonnen aan een yoga reeks bij MJ (Michael Jackson). MJ is op z'n minst een inspirerend figuur. Hij brengt ons in volledige trance wanneer hij de woorden 'Haccording to your Hability' fluistert en zich volledig laat gaan in zijn flexibiliteit. Amaai ... en die is flexibel zunne ... ik moet er waarschijnlijk niet veel uitleg aan geven. Je kunt je al inbeelden hoe enthousiast we waren om te gaan 'yogaen'. We waren altijd meer dan stipt op tijd, de beste yoga-studentjes ooit.
Na het gekraak in de beenderen gingen we voor een 2 uur durend ontbijt op het strand in Snoop's place, Om Shanti restaurant maar de manager lijkt een dubbelganger van Snoop Doggy Dogg. Er is geen enkel mens die zo sterk zijn dag begint en eindigt als Snoop. Dat is een wandelende joint, die knul. Zijn ontbijt bestaat uit 3 joints. De rest van de dag moet hij managerke spelen in het restaurant, van ver alles beloeren dus in de meest wazige roes. En ge eindigt de dag best zoals ge die zo sterk begonnen zijt, nog een aantal joints. Vanuit Snoop's place reageerden we geshockeerd toen we TBT (Theebag Tommy) zagen strippen op het strand. Het melkwitste vel, vol met tattoo figuurtjes en een fluo geel jasje en een 'theebag' string op de plage van Patnem. Het was witter dan ik ooit wit ben geweest en dat is wit, geloof me. De wijven hadden weer iets gezien en vrouwen hebben niet veel nodig om de ganse dag over iets te kunnen praten. We hadden onze voornaamste tijdsinvulling gevonden ... 'beach characters' zoeken. TBT kreeg de naam Tommy van Tommy Lee Jones maar ik betwijfel of hij een vlam als Pamela aan de haak zou kunnen slaan, zelfs nog geen Indische Pamela zou zich riskeren aan zo'n geval. We worden nog meer hyper als we de nationaliteit moeten raden ... spannend! TBT was Italiaan ... een nationaliteit waar we ons liever niet aan wagen ... charmeurs tot en met en weinig te vertrouwen.
Het moeilijkste van de dag begint dan pas ... een keuze maken of we willen zonnen op het strand of zonnen op de 'sunlounges'. Nu na mijn laatste ervaring van verbrand te zijn ... waar ik me nog zeer helder (nadien) herinner dat de zon reflecteert op de sneeuw en weerkaatst in het gezicht bla bla bla ... heb ik toch wijselijk besloten om mijn factor 50+ (de-zo-word-je-nooit-bruin-factor) te gebruiken voor bepaalde lichaamsdelen.
Abi, die aan het de-toxen was tot oudejaarsavond (no booze, only healthy food - so BORING and so NO English), had Mufzak, de eigenaar van Parvatihuts kunnen overtuigen tot een immens 'cocktailparty and BBQ'. Dikke leute natuurlijk want Abs en ik stonden achter de bar, gedaan met de-toxing stuff. Het was een super night! Het nieuwe jaar was pas begonnen en ik stond al weer voor een nieuw dilemma ... 'I love Nela! I want to marry you.'. (Jezus komt juist binnen gewandeld in het internetcafe, een ander beach character.) 'Oeiejoeie', dacht ik bij mezelf. 'Ik moet naar het toilet', dacht ik bij mezelf en 'dringend'. Ge kent mijn visie over het huwelijk. Niets voor mij al die toestanden. Massa's geld uitgeven om eindeloos lang en dicht bij de liefde van je leven te kunnen zijn en dan massa's geld uitgeven om eindeloos ver en vlug van hem te kunnen scheiden. Magic Trousers (21-jarige hulp in Parvatihuts met een mega hippe jeans) had stiekem in de keuken zitten proeven van alles wat sterk was. Strontonozelzat na middernacht en een liefdesverklaring tot huilens toe. Man man man ... en de mannenmiserie was nog maar begonnen. Het werd een drukke week voor me in 'ik-ben-niet-geinteresseerd-en-ik-ben-te-oud-voor-je' hulpverlening.
Sunny (the-hottest-guy-on-the-beach en een glimlach als een zonnetje) vroeg me uit eten. Waarom niet? 25 jaar ... 3 jaar verschil. Ik was al verrast door zijn uitnodiging want hij babbelde enkel tegen mijn roomy (Abi). Hij bleek het verlegen type te zijn ... tot op een bepaald niveau natuurlijk. Ge moet me de mannen niet meer leren kennen. Een superdate, romantisch, gezellig, toffe babbel, ... 25 jaar? Hmmm, we hadden onze twijfels maar het was mogelijk. Mijn eten was nog niet eens goed verteerd en ik had alweer een shock te verwerken toen hij zei 'May I propose you?'. 'Mayday, mayday, ... propose me? In wadde dan?' Ik krijg echt stress van al die bijna huwelijkstoestanden. Ik ga nog rapper sterver van al die mannentoestanden en hun bijna-ik-wil-huwen-met-je situaties dan van mijn te hoge cholesterol. Hij vroeg me of ik zijn vriendinnetje wou zijn. Op den eersten date? Verlegen type?! 'Indische cultuur, Nele.' De leute was gans gedaan wanneer een vriend van hem naar Abi kwam en zei ... 'maybe you should go as a represent to the family to discuss the situation, because they have a bit of a doubt about the age difference'. Als 2 dwaze koeien stonden we stom en verrast blikken uit te wisselen naar elkaar ... als 'welk leeftijdsverschil?'. Mijn hottest-guy-on-the-beach bleek 20 te zijn en ik had het gevoel bijna uitgehuwelijkt te worden. Niks leuker als een huwelijksfeest en 't zou bere de max zijn in India, alhoewel Indische huwelijken meer ceremonies zijn en weinig tot geen ambiance, maar not for me, sweetie.
Ronaldhino (17-jarige beach knul, draagt barca t-shirt van Ronaldhino) vroeg me uit voor een date naar de film 'Doom 2'. 'You have beautiful eyes.' Met Ronaldhino naar de cinema in de donkerte ... no way. Wie weet arresteren ze me wel niet voor seksueel misbruik?
Na al de teenager problems zag ik echt uit naar wat rust. Het mocht wel es aan de beurt zijn van Abi ... Rambo and Rambette! Rambo, een Indische knul van op straat, was wildenthousiast in zijn contact met Rambette (Abi) maar het was niet wederzijds het gevoel. Ondertussen was het al in het patnem-dagblad verschenen alsof een nieuwe Indische-Westerse romance was gegroeid.
Het leek alsof de rust er terug kwam ... geen mannentoestanden meer. We waren weer volop bezig met onze wijventoestanden ... beach characters. Indihoff (ober met de attitude van David Hasselhoff in Baywatch), Ladyboy (Indische loverboy maar te wijfachtig), Saddam & Ali, Titman, Ego, Heroinman, Freckel, Starsky and Hutch, Mental Case (onze favouriete rickshawdriver), Minime (assistent van MJ - yoga teacher) werden door ons vrouwenoog volledig gekeurd en geanalyseerd. In vrouwentermen zou je kunnen zeggen 'bekritiseerd'. Stroppy & Jibby & Tiger zijn het familiaal trio. Stroppy (12 jarig meisje) geeft me de bibber op het lijf. In nog geen 5 minuten maakte ze me gans pissig. Massaal verkopers op het strand, met een eerder agressieve verkoopstechniek. Stroppy was gans over haar toeren toen Abs iets kocht en ik het enkel bij 'looking' hield. Voor het eerst had ik medelijden met de vent die daar aan uitgehuwelijkt zou worden. 'Hello, madam? How are you?' Abi is de meester in smalltalk, ik word er al wat kiwi van. Ik smeek tot God ... 'Abi, shut up. Don't be social, pls.' 'Hello, there. How are you?', aldus Abi met vol enthousiasme. 'How is the business going?', de meest stomste vraag die ge kunt stellen aan een verkoper als ge ze wilt verjagen. 'Not so good, madam. Not a lot of people today.', zegt die dan. (Natuurlijk gaat de business niet goed ... mijn hersenbollen beginnen al dan weer te flippen want die zijn we nog niet direct kwijt.) 'Oh, well, maybe a better day tomorrow.', aldus Abi. 'You don't want to look? Just looking, no buying.' (Yeah right, same story all the time.) 'Look, look, only 350 roepies.' 'Nice but maybe another day.', zegt ons Abs dan. 'Madam, maybe you buy something little. No business in the last 3 days.', met een pruillipje van je welste en een blik in die ogen alsof ze in geen dagen eten hebben gehad. Dan valt haar oog toch op iets maar wetende hoe slechts ze is in afdingen, wekt ze me in mijn halfslaap met de vraag 'What do you think?'. Dan weet ik al hoe laat het is. 10 minuten afdingen omdat Ms. Bouquet een koopje wil doen. Dan beantwoordt Abs in haar beste Frans mijn vragen met oui of non om tot een goede prijs te komen. '100 roepies', zeg ik dan. 'Oh, madam, ... bla bla bla 300 roepies', zegt de verkoper. Abi zou dan al bijna op de kar springen om het bedrag te aanvaarden uit medelijden dat ze misschien het eind van de maand niet gaan overleven. Ik gooi een kordate blik naar Abi en reageer kort met de woorden 'Tais-toi maintenant!' Op het eind van de rit betaalt ze 125 roepies en kan ik eindelijk verder genieten van Goa en zijn cashewnuts.
English version
Oh dear dear! Goa is so full of Englishmen like Pushkar was of Israelians.
Abi (Abs, Abigail, Tidy, Slater) and I have found our spot in Goa, Patnem beach. Patnem has a street of 50 m, that ends on the beach. It has a western feel. We first landed in a hut resort 'Parvatihuts', that rather gave me the feeling of 'Family Backeljau on holiday'. My Antoinette said that I would reach in a certain place, that I would never wish to leave. Goa is that place. I have know it since the moment I arrived, when I felt euphoria flow through my body. Goa is a paradise. You can even eat mussels with chips! I'm normally not such a mussel eater ... but here, I've ignored my cholly already 3 times. Lovely! The view in Goa is a perfect picture postcard; buttermilk beaches, bright blue sea surrounded by a landscape of coconut trees and palm trees. Patnem is always an oasis of peace and even more peace when there is a powercut. No power, nada but it puts Patnem in a mystic glow. Patnem beach is full darkness, pure romance with all the candle-lights around you.
With full energy and courage we started yoga at MJ ( Michael Jackson). MJ is at least an inspirational figure. He puts us in a trance when he whispers the words 'Haccording to your Hability' and when he shows us his flexibility. Oh my God ... and he is flexibel ... I probably don't hae to say anything more. You can already imagine how enthusiastic we were 'to yoga'. We were always more then on time, the best yoga students ever.
After all the stretching in our boans we went for a 2 hours breakfast on the beach in Snoop's place, Om Shanti restaurant but the manager looked like Snoop Doggy Dog. There's no other person that starts and ends his day so stronly as Snoop. That guy is a walking joint. His breakfast is 3 joints. The rest of the dayhe has to play 'the manager' in the restaurant, with other words ... watching everything in the most blury view. And you better the day so strong like you started ... a few joints more.
From Snoop's place we were shocked when we saw TBT (Theebag Tommy) stripping on the beach. The most milkwhite skin ever, full with little tattoo figures and a fluo yellow jacket and a 'theebag' string on the beach of Patnem. He was whiter then I have ever been and that is white, believe me. The women had seen something and women don't need a lot to talk about for the rest of the day. We had found something to fill in our time ... finding 'beach characters'. TBT got his name from Tommy Lee Jones but I really doubt if he could pull such a babe like Pamela, even an Indian Pamela wouldn't take a risk with him. We were even getting more excited when we had to guess the nationality! TBT was Italian ... another nationality we rather don't pull ... very charming people but not really reliable to the women.
Then starts the most difficult part of the day ... to make a choice between baking on the beach or on the sunlounges. After my last experience of a sunburn where I remember quite clearly that the sun reflects on the snow and reflects back on the face bla bla bla ... I wisely decided to use my sunblock 50 + (the with-this-you-never-get-brown-factor).
Abi, who was detoxing till New Years Eve (no booze, only healthy food - so boring and so NO English) could convince Mufzak (dickhead), the owner of Parvatihuts to a big 'cocktailparty and BBQ'. Big fun of course because Abi and me stood behind the bar ... no more detoxing stuff. It was a super night! The new year was just started and I already faced a new dilemma ... 'I love Nela. I want to marry you.' (Jesus just walks in the internetcafe, another beach character.) 'Oeiejoeie', I thought to myself. 'I have to go to the toilet and urgently.' You know my vision about marriage. Nothing for me all these situations. Spending a lot of money to be endlessly long and close to your love and then spending a lot of money to be endless far and quick away from him. Magic Trousers (21 y old help in Parvatihuts with mega cool jeans) had secretly been drinking in the kitchen. Totally pissed after midnight and a love declaration with tears. Man, man, man, ... and the man problems had just started. It was a busy week for me in the-I'm-not-interested-and-I'm-to-old-for-you counceling.
Sunny (the hottest guy on the beach and a smile like a sun) asked me out. Why not? 25 years ... 3 years difference. I was already surprised about his invitation because he only talked to my roomy Abi. He seemed to be the shy type ... till a certain lever of course. I already know men. A super date, romantic, cosy, a nice chat ... but 25 years? Hmm, we had our doubts but it was possible. My food wasn't digisted yet or I had to deal with a new shock when he asked me, 'May I propose you?' Mayday, mayday, ... propose me? For what? It really gives me a lot of stress, these almost-marriage-situations. I'm going to die faster of men situations and there 'I-want-to-marry-you' things, then of my high cholesterol. He asked me if I wanted to be his girlfriend. On the first date? Shy type?! 'Indian culture, Nele.' It was way out of proportion when a friend of him came to Abi and said ... 'maybe you should go as a representative to the family to discuss the situation, because they have a bit of a doubt about the age difference.' As 2 stupid cows we were looking to eachother ... as 'which age difference?' My hottest guy on the beach turned to be 20 and I almost had the feeling of being into a arranged marriage. Nothing more fun then a mariage in India, although there are more ceremonies then big parties, but not for me, sweetie.
Ronaldhine (17 y old beach guy, wears Barca t-shirt of Ronaldhino) asked me out for the cinema 'Doom 2'. 'You have beautiful eyes.' With Ronaldhino to the cinema in the dark? No way. They probably would arrest me for sexual abuse.
After all the teenager problems I had, I was looking for some rest. No it was the turn to Abi ... Rambo and Rambette. Rambo (an Indian guy from the street) was wild enthusiastic in his contact with Rambette (Abi) but the feeling wasn't reciprochel. In the meantime it was already in the patnem newspaper like there was a new Indian-Western romance in the air.
It seemed that there was peace again ... no men situations anymore. We were busy with our favourite occupation ... beach characters. Indihoff (waiter with the attitude of David Hasselhoff in Baywatch), Ladyboy (Indian loverboy but to female), Saddam & Ali, Titman, Ego, Heroinman, Freckel, Starsky and Hutch, Mental case (our favourite rickshaw driver), Minime (assistant of MJ, yoga teacher) ... they all have been analysed by the woman eye. Stroppy & Jibby & Tiger are the familial treesome. Stroppy (12 y old girl) freaks me out. In not even 5 minutes she pisses me off. A lot of the sales people have an agressive sales technic. Stroppy was flipping out when my friend Abi bought something from her friend and I just kept it with looking. For the first time I felt pitty with the guy that would have to marry that one. 'Hello, madam? How are you?' Abi is the master in smalltalk, I'm getting a bit kiwi of it. I beg God ... 'Abi, shut up. Don't be social, pls.' 'Hello, there. How are you?', Abi with full enthusiasm. 'How is the business going?', the most stupid question you can ask if you want to rid off them. 'Not so good, madam. Not a lot of people today.', they say then. (Of course the business isn't going well ... my brainballs start flipping again because I know they not leaving us easily.) 'Oh, well, maybe a better day tomorrow.', says Abi. 'You don't want to look? Just looking, no buying.' (Yeah right, same story all the time.) 'Look, look, only 350 rupees.' 'Nice but maybe another day.', Abs again. 'Madam, maybe you buy something little. No business in the last 3 days.', with a look in their eyes like they haven't eaten in days. Then she sees something she likes. But knowing how bad she is in bargaining ... she wakes me op in my sleep and askes me 'What do you think?'. Then I already know how late it is. 10 minuten for bargaining because Ms. Bouquet wants to buy something. Then Abs answers my questions in her best French with oui or non to achieve a good price. '100 rupees', I say. 'Oh, madam, ... bla bla bla 300 roepies', says the seller. Abi would already accept the price, just because she feels pitty with them ... thinking that they probably will not survive the end of the month. I gave her a bad stare and react sharply with the words 'Tais-toi maintenant!' In the end she pays 125 rupees and I finally can enjoy the speciality of Goa ... the cashewnuts.
Vermits ik me momenteel met mijn witte kont, mijn 2 beste witte vriendinnen en mijn pinkykleurig lichaam bevind in het aardsparadijs waar ik moe ben van het lui zijn de ganse dag, heb ik wijselijk besloten om naar Nepal te gaan om mijn visum te verlengen.
Dit betekent dus dat ik nog even de winter uitstel maar ik heb hier ook lekkere warme chocolademelk.
Goa is pure rust! Maar elk mens heeft structuur nodig in zijn leven en ik heb dus ook structuur gebracht in mijn voorbije 2 weken: 8u opstaan 8u30 - 10u30 yoga 10u30 - 12u ontbijt 12u - 15u30 bakken in de zon 15u30 fruitsalade / banana lassi 16u - 18u bakken in de zon again 18u - 19u zonsondergang bewonderen 19u tot ... avondmaal en relaxen ...
Wat een leven!
English version
Special news ...
Since I'm in paradise with my white butt, my 2 best white friends and my pinky coloured body, where I'm tired of being lazy the whole day, I have decided wisely to go to Nepal to extend my visa.
That means that I'm going to avoid the winter a bit more but I also have here hot chocolate.
Goa is pure rest! But every person needs structure in their life and I have created my own structure in the last 2 weeks: 8 am getting up 8.30 - 10.30 am yoga 10.30 - 12 am breakfast 12 - 3.30 am baking in the sun 3.30 pm fruit salad / banana lassi 4 - 6 pm baking in the sun again 6 - 7 pm admiring the sunset 7 pm - ... dinner and relaxing ...
Noa en ik hadden een sleepers-seat gereserveerd voor de nightbus naar Jaisalmer ... kwestie van goed uitgerust te zijn wanneer we onze bestemming bereikten. Het zou ook geen Indische bus zijn als we echt slaap zouden hebben gehad die nacht. De bussen zijn even hoog als de westerse bussen maar je hebt boven de stoelen een niveau met slaapplaatsen. Een slaapplaats voor 2 mensen ... ja op Indische maat gemaakt maar toch niet op maat van de Belgische bourgondische types ...
... maar een moment om eeuwig te koesteren ...
Noa en ik hadden voor het eerst ons intieme beleving samen ... ons eerste SPOONmoment! Als lepel tegen lepel lagen we tegen elkaar aan. Sedert dat moment noemden we elkaar 'spoony' en waren we door die intense intimiteit eerder onafscheidelijk. Het eerste halfuur hebben we alle busmensjes wakker gehouden door ons gelach omdat we uit onwennigheid ten opzichte van elkaar de meest comfortabele positie aan het uitzoeken waren. Hobbel-de-bobbel met de bus op weg naar het woestijngebied en 's morgens werden we gewekt door het zoveelste ik-zet-jou-nog-es-in-de-zak-gedoe van de kleine Indiers die ons een tax lieten betalen om Jaisalmer te betreden. Een tax die eigenlijk al in ons busticket zat ... maar we hebben onze dag weer op z'n Indisch gestart en daar is het hem om te doen, niet?
Jaisalmer geeft jou inderdaad de indruk veraf te zijn van alles en het gaf mij niet het typische Indische gevoel. De straten waren daarvoor te proper. Mijn voelsprieten waren al zot aan het draaien, toen ik hoorde dat we een dubbele kamer konden krijgen voor 100 roepies per nacht. Alles draait er om de 'camelsafari' in Jaisalmer. Ik weet niet waar ik het zot in mijn kop heb gehaald om 3 dagen op een kameel in de woestijn met niks anders dan zand en dorre bomen door te brengen. Spoony wou 3 nachten de woestijn in en ik was bereid mijn spoony te volgen. Grote beestjes zijn redelijk indrukwekkend maar eens 2 meter in de hoogte ... met mijn vrees voor diepte ... dat ging geen 3 dagen duren. Ge kunt niet raden wat zo'n beest doet om zijn dag in te vullen: toilet 1, toilet 2, puffen met de meest stinkende adem ooit en zijn voedsel voor de zoveelste maal verwerken. We waren met 5 witte (Belgische spoony, Israelische spoony, Bruno de Canadees, Ignacio de Argentijn en Simon de Engelsman) en 4 gidsen. 'Aran, can you put that thing down?', vroeg ik na een anderhalf uur op dat ding met spierpijn in mijn kont. 'I will walk next to it.' 'Possible, why not?', zei Aran en dat bleven zijn beroemde woorden op elke vraag gedurende de komende 3 dagen.
Simon was net een prentje vanuit de Indiana Jones films. Ik noemde hem ook Jones. De jongste snotaap (18 j) van de bende en het meest voorbereid op alles. Die had zelfs speciaal glas mee om vuur te maken in de woestijn?! Jones had ook een kompas mee maar geen mens die wist welke naald naar het noorden wees. Ja, daar gingen we het ook ver mee schoppen. Ik had al een grote missie met mijn kameel Gondali, die stond zo bronstig als hij groot was. Telkens er een lady camel aan het paraderen was in de woestijn, ging Gondali nog trager vooruit dan hij al was. Wat een toestanden. Na al het basiscomfort in India had ik geen enkel probleem met de woestijn-badkamers. Ik heb er het beste toilet in eeuwen gekend. De dikste boomstam met zijn vele laaghangende takken vol met grote bladeren. Daar zat ik dan gehurkt te genieten van de zonsondergang. 's Avonds zaten we rond het vuur ... Ignacio toonde zijn meest romantische kant met zijn akoestische gitaar, Jones haalde zijn beste Engelse jokes boven (geen mens die het verhaal kon meevolgen), Bruno was met zijn meest saaie verhaal een klucht op zichzelf en de 2 spoons plakten tegen elkaar om de kou tegen te gaan.
Ik hield het meest van de avonden. De zonsondergangen waren zo bekoorlijk. Woorden waren niet nodig. Elk zocht er zijn plekje om even tot bezinning te komen en te genieten van de wondermooie natuur om ons heen. De hemel was eindeloos bezaaid met de meest heldere sterren ooit. Ik heb nog nooit zoveel wensen kunnen doen met alle vallende sterren, die ik er heb gezien. Amazing! En de nachten waren de warmste die ik in de grootste koude ooit heb gekend ... next to my spoony, my Noa! Onze onwennigheid was volledig verdwenen in het delen van intimiteit ten opzichte van elkaar ... plots voelde ik die arm om me heen en onze lichamen waren in de sterkste spoonposities verstrengeld.
3 dagen, 2 nachten ... en ons woestijnavontuur zat er op maar er komt meer ...
English version
Noa and I had reserved a sleepers seat for the nightbus to Jaisalmer ... just to have a good night sleep before we reached our destination. It wouldn't have been an Indian bus if we would have been sleeping that night. The busses have the same height as the western busses but above the chairs you have a level with sleepers seats. A sleepers seat for 2 persons ... yeah on Indian sizes but not on a size Belgian voluptuous type ...
... a moment to cherish forever ...
Noa and I shared for the first time our intimate experience ... our first spoonmoment! Spoon to spoon we were laying next to eachother. Since that moment we call eachother 'spoony' and we are inseperable through that intense intimacy. The first halfhour we woke up all the people through our laughing because in unusual surroundings we were looking for the most comfortabel position. Hobbel-the-bobbel with the bus on the way to the desertarea. In the morning we were woken up for the hundreth time by tax tricksters. A tax that already was included in our busticket ... but our day started on an Indian way and that's what it's all about, no?
Jaisalmer gives you the impression to be far away from everything and I didn't have that typical Indian feeling. The streets were way to clean for that. My sensors were spinning when I heard that we could have a doble room for 100 roepies (not even 2 euros) a night. Everything is about the camelsafari in Jaisalmer. I don't know where I got the craziness to spend 3 days on a camel in the desert with nothing other then sand and parched trees around me. Spoony wanted to spent 3 nights in the desert and I was prepared to follow my spoony. Big animals are quite impressive but once 2 m heigh ... with my fear of height ... that wouldn't last 3 days. You can't guess what that kind of animal does to fill his day: pooing, farting, burping with the most smelly breath and regurgitating for the hundredth time. We were with 5 white ones (Belgian spoony, Israelian spoony, Bruno the Canadian, Ignacio the Argentenian and Simon the Englishmen) and 4 guides. 'Aran, can you put this thing down?', I asked him after an hour and a half on this thing with pain in my butt. 'I will walk next to it.' 'Possible, why not?', Aran said and that were his famous words on every question for the next 3 days.
Simon was like a character of the movie 'Indiana Jones'. I called him Jones. The jongest lad (18 y) of the group and he was the one that was most prepared for everything. He brought even special glass to make fire in the desert?! Jones had also a compass but nobody knew which needle was facing north, so that would be useful (not!). I had a big mission with my randy camel Gondali. Everytime when a lady camel was parading in the desert, Gondali went even slower then he already was. What a situations! After all the basic comfort in India I didn't have any problems with the desert-bathrooms. I had the best toilets in ages. The biggest tree-stumps with his many branches`and big leaves. There I was, crouching and enjoying on the same time of the sunset. In the evening we were sitting around the fire ... Ignacio was showing his most romantic side while playing the acoustic guitar, Jones was trying to get his best jokes (but nobody that could follow his jokes), Bruno had us in stiches even with his most boring stories and the 2 spoons were sticking to eachother to face the cold.
I loved the evenings most. The sunsets were adorable. Words were not necessary. Everyone looked for his one spot to contemplate and to enjoy of the wonderfull nature around us. Heaven was scattered with the most brightest stars. I have never done so many wishes with all the falling stars I have seen. Amazing! And the nights were the warmest night I had known in the biggest cold ... next to my spoony, my Noa! Our unsecurity in sharing intimacy to eachother was totally gone ... suddently I felt an arm around me and our bodies were spooning.
3 days, 2 nights, ... and the desert adventure was finished but there is more ...
Pushkar ... het kleine Israel (flemish & english version)
Op weg naar Pushkar ... het Indische Israel.
Ik ontmoette mijn eerste Israelische op de bus ... Noa (29 j) en mijn intuitie gaf me een geruststellend gevoel. Noa en ik zouden het goed met elkaar kunnen vinden. Pushkar in een aantal woorden; klein, Israelische toeristen, charmant, sfeervol, nog meer Israelische toeristjes en de beste niet-goed-voor-mijn-cholly desserts ooit!
Vanuit ons guesthouse kijken we uit op een groot meer waar de zon op zijn mooist reflecteert. In de vroege ochtend geniet ik vanuit het rooftop-restaurant van de stad die eerder mysterieus bedolven is in een witte mist. Ik geniet nog meer van de zonsondergang, die met zijn kleuren de stad omtovert tot een totaal non-Indische stad. Voor het eerst heb ik niet het gevoel in India te zitten ... en voor het eerst ervaar ik zee van tijd ... en rust.
Pushkar is me iets te toeristisch ... backpackers alom en daar hebben we nieuwe reisgezellen ontmoet, Ignacio (30 j - Argentijn) en Gregoire (21 j - Fransman). Mijn hersenbollen waren weer aan het flippen als ik die knul zijn engels hoorde. 'Yez, I'm fRom FRanceh and we'Re gReath.' Het was dan nog 1 van het filosofische type maar ik denk dat zijn wat-is-de-zin-van-? inspiratie vooral naar bovenkwam als hij joints rookte. Anyway, mijn sympathie voor dat volk verbetert en ik lag al plat met die knul zijn accent, dus meer moest ik eigenlijk niet hebben. De leute was nog groter toen onze Franse Greg naar het ziekenhuis moest met ferme buikpijn ... mannen en pijn. Moet ik nog meer zeggen? Trunten tot en met en het advies van de vrouwen in de wind slaan ... maar ooit moeten ze het onderspit delven en voor de zoveelste maal de vrouwen gelijk geven ... na een ziekenhuisbezoekje (wat echt super chique bleek te zijn) was hij weer aan het filosoferen geslaan en dat was het signaal ... 'He's betteR nowh, ouR fRenchie.'
De stad loopt er vol van Israelische toeristen, ongelooflijk. De Indische bussiness pakt het voor het eerst slim aan ... die spreken zelfs Hebreeuws! Der is niets leuker om af te dingen bij een Indier en in een andere taal te swattelen tegen jouw reisgezel. Het is niet zo gemakkelijk om een Indier in de zak te zetten, ze zijn altijd ietskes rapper dan gie, nie te doene. Uit mijn eerste ervaringen met Israeliers kan ik zeggen dat ge niet de zot gaat houden met die mannen! Jongens, die kunnen fel reageren, zunne. Miserie, miserie, ... zou een Indier zeggen. Wij Belgen zijn iets van het andere soort, misschien te verdraagzaam, misschien iets te braaf. Noa was de liefheid zelve. Haar hart is puur maar haar tong kon giftig zijn. Uit choque kwam ik soms niet meer bij van het lachen. Wij zouden het eerder arrogantie noemen als we dit zouden horen wanneer WIJ iets willen kopen ... 'Give me your best price you can give me. Think good.', zei ze met een scherpe toon. Ge ziet die Indier inderdaad denken en al deels in zijn broek doen van zenuwachtigheid van dat Israelisch kind. Ik vind het al super als ge een vent aan het denken kunt zetten en hem letterlijk ZIET denken. 'T Is nog meer dikke leute als ge die voor een eind stil krijgt. 'Are you finished with thinking?', vroeg ze hem. '300 roepies', zei hij met een fake zelfzekerde intonatie. '300 roepies? I think you haven't been thinking at all. Think again.' zei ze met een zekere ironie.
Dit is mijn manier van onderhandelen ... ik weet niet of het echt een typische belgische manier is maar alle ... 't werkt wel.
'What is the best Indian price you can give me? I hate to bargain, so just give me your best price.', vraag ik zeer lieflijk maar eerder met een ergerlijke toon. Op dat moment kijk ik niet in hun ogen (de truc ligt hem hier!). '300 roepies.', zou hij zeggen. '300 roepies?', reageer ik eerder spottend. Op dat moment kijk ik diep in hun ogen, wend mijn blik niet af en mijn glimlach geeft de boodschap 'Snoepke, ge zijt de zot aan het houden met onze blonde vlam hier, he. Ge ziet op mijn kop toch niet 'zot' staan of wadde.' Mijn reactie geeft hen het gevoel om zich te verantwoorden voor hun prijs en sommigen kunnen zich niet serieus houden en anderen bezwijken voor mijn oceaanblauwe oogskes. Ge moet het een beetje ludiek aanpakken, tonen dat ge humor hebt. 'I think 150 roepies is a good price, no?', vraag ik. De prijs die ik vervolgens geef is te weinig maar ik wil maar maximum 200 geven, dus ik ga voor minder om nog iets toegeeflijk te kunnen zijn. 'What? 150 roepies?', reageren ze dan geschokeerd. Geschokeerd in een manier alsof ik gans hun business om zeep ga helpen en geschokeerd omdat ik het lef heb om zo laag onder de prijs te gaan. '250 roepies', zegt hij dan. Ze moeten wel een redelijk bod beginnen geven. '150 roepies', zeg ik. Ik blijf een eindje vastberaden mijn prijs behouden en blijf diep staren met mijn oceaanblauwe ogen (wachtend op het moment dat ze er in gaan verdrinken). Uiteindelijk komen we dichter bij mijn prijs en eenmaal hij akkoord gaat met mijn laatste bod, dan sluit ik af met ... 'I'm happy and you're happy. Two happy people together.', gevolgd door mijn meest charmante glimlach en beroemde knipoog waar mijn rechtermondhoek mee naar boven vliegt. En als het een moeilijke vent is (en 't loopt er vol van van dat soort), die niet gemakkelijk van zijn prijs afwijkt, dan knik ik es en zeg ik 'oke, bedankt'. Nooit als wuve tonen dat ge interesseert zijt in iets. Het is beter het spelletje spelen 'hard to get', want mannen blijven daar in lopen. Ik garandeer je; veel kans dat ze achter je aan lopen om jou hun produkt te verkopen aan JOUW prijs en 't zit in de sjakosj.
Op weg voor het volgend avontuur ... Gondali, here I come!
English version
On the way to Pushkar ... the Indian Israel.
I met my first Israelian on the bus ... Noa (29 y) and my intuition gave me a relaxed feeling. Noa and I would get on very good with eachother. Pushkar in a few words; small, Israelian tourists, charmfull, atmospheric, more Israelian tourists and the best not-good-for-my-cholly desserts ever!
From our guesthouse I had the most beautiful view of reflections of the sun on the lake. In the early morning I enjoyed from the rooftop-restaurant a misty mysterious view of the town. I enjoy the sunset more, where the colors make the city look other worldly-non-Indian. For the first time I have the feeling that I'm not in India ... and for the first time I feel a sea of time ... and rest.
Pushkar is a bit to touristic ... backpackers throng and there we met 2 new travel companions, Ignacio (30 y - Argentinian) and Gregoire (21 y - Frenchie). My brain cogs were flipping again when I heard the guy his English. 'Yez, I'm fRom FRanceh and we'Re gReath.' He was even the philosophical type but I think that his what-is-the-meaning-of-? inspiration came when he smoked joints. Anyway, my sympathy for that nation improves and I laughed out with his accent, so I didn't really needed more. The fun was even bigger when our Frenchie had to go to the hospital with stomachache ... men and pain. Do I have to say more? Weeping and not following the advice of women ... but at one point they have to agree with the women. After a hospitalvisit (what was very chic), he was philosophising again and that was the signal ... 'He's betteR nowh, ouR fRenchie.'
The city is full of Israelian tourists, unbelieveble. For the first time, the Indian businussmen are clever ... they even speak Hebrew! There is nothing more fun then bargaining with an Indian and talk in your own language to your travel companion. It isn't so easy to pull the wool over their eyes, they are always a bit faster then you. From my first experiences with Israelians I can say that you're not going to fool them! Boy, they can react strongly. Problems, problems, ... an Indian would say. We Belgians are a different kind, maybe a bit to passive, maybe a bit to tolerant. Noa was kindness herself. Her heart is pure put her tong could be poisonous. Out of chock, I couldn't stop laughing. We would call it arrogance if we would here them speaking like this when we would want to buy something ... 'Give me your best price you can give me. Think good.', she said with a sharp intenation. You see the Indian guy thinking and pooing his pants through nervousness of that Israelian child. I love it when you can see them thinking. It's even more fun when you can keep them quite for a while. 'Are you finished with thinking?', she asked him. '300 roepies', he said with a fake self-assured intenation. '300 roepies? I think you haven't been thinking at all. Think again.', she said with a certain irony.
This is my way to negociate ... I don't know if it is the real Belgian way but it helps.
'What is the best Indian price you can give me? I hate to bargain, so just give me your best price.', I ask him kindly but rather jaded. On that moment I don't look into their eyes (this is where the trick lies!). '300 roepies', he would say. '300 roepies?, I react indignant. On that moment I look deep in their eyes and I keep on looking. My smile gives the message 'Snoepke, you're not fooling with the blond one here, do you? Do I look I have 'nuts' typed on my forehead? My reaction gives them the feeling to justify their price and some can't stay serious and others loose themselves in my oceanblue eyes. You have to deal with the situation with humor. 'I think that 150 roepies is a good price, no?' I ask. The price that I give is way to less but I only want to give maximum 200 roepies, so I say a lower amount to be achieve my price. 'What? 150 roepies?', they react shocked. Shocked in a way like I'm the one destroying their business and shocked because I have the guts to go way under the price. '250 roepies', he says. They have to give once a reasonable price. '150 roepies', I say. I keep determined and keep on staring with my oceanblue eyes (waiting till they going to drawn in it). We're getting on the price I like and when he agrees with my price, I'm closing the conversation with ... 'I'm happy and you're happy. Two happy people together.', followed with my famous wink and lopsided smile. And if it's a difficult man (and it's full of these ones), the ones not going down in price, then I nod and say 'okay, thank you'. Never show as woman that you are interested in something. It's better to play 'hard to get', because men they always take the bait. I garantee you; a big chance that they come after you to sell the product for YOUR price and the deal is done.
On the way for the next adventure ... Gondali, here I come!
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Vandycke Nele, en gebruik soms ook wel de schuilnaam snoepke (in BCN) of kindje (in België).
Ik ben een vrouw en woon in Barcelona (Spanje) en mijn beroep is sociaal assistentje.
Ik ben geboren op 31/10/1978 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn leven in boekskes schrijven, leute maken met moaten, min. 8 uurkes slapen, 't zwin in de bieten jagen, snowboarden,.
De wereld gaan verkennen, dromen maar dan al huppelend door mijn joyvalle vallei, me verdiepen in het onbekende en manne
