Met de St-Michielskerk in Gent (Artiestenmissen) kregen wij 'ommenduur' een koor- LAT-relatie.
De contacten met Herman Struelens (Titularis-organist) en de Pastoor verliepen zonder enig probleem, al moet je, in de huidige en ook verleden actualiteit erg voorzichtig zijn.
En ik herinner me nog dat een 'nieuw'-koorlid haar eerste 'optreden' meemaakte en alhoewel zij 'de rust op zich zelf is', toch mij aanmaande vlug genoeg in de ruimte, waar het inzingen gebeurde, aanwezig te zijn.
Haar haastige 'stap-pas' gaf mij een aangename vervreemding als muzikaal verantwoordelijke, maar bood toch een afstandelijke 'co-operatie' met een individueel alert en (nog steeds) tevens idealiste, ...
Een 'back to the point' 'idool'.
De 'sliert' van 'Ruysschevelderkens' volgde, met al even luidruchtige, plaatselijk-actuele nieuwsberichten van de voorbije dagen in een slaperige ochtendsfeer van:
'Gand se reveille'.
In Gent worden ze daar niet 'wakker' van..., maar wacht maar...!
Het is steeds een ervaring daar (St-Michielskerk) te mogen zingen, maar vooral een 'loflied' (-eren), vanuit een persoonlijke (?) overtuiging te verklanken binnen een ruimte van zwijgzame Gotische zuilen.
'Dicht bij god'.
Zo voel je je.
Wervelende verwelkoming's orgelklanken die een verloren ('semenaristisch') gevoel voor christelijke dienstbaarheid aantasten, een nieuw gevoel gaven, een verloren weg gevonden te hebben en dit als ouverture van een 'koor-apostel' aan de maaltijd des Heren.
Het is soms maar eventjes, (een moment) maar voldoende om een avondoverdenking te voeden.
Na de opluistering vertoefden wij in het bescheiden 'receptielokaal' van 'Nova Fuga' en de 'serveuses' herkenden ons al....ook al vertoefde de gesprek's animatie van lage tot hoge frequentie, het vormde geen enkel probleem.
Ach.... spanning en ontspanning, tractie en contractie, eb en vloed, dag en nacht, (iets anders dan Nacht und Nebel) zomer en winter, een lach en een traan, man-vrouw, (och als Gods 'schepping' niet zo mooi was geweest...)..... en nog zo veel meer, wat wij met overtuiging (homo sapiens)
soms anderen kwetsen met eigenzinnige en niet altijd 'ware' overtuiging.
De verbeelding van liefde en geliefd te worden (serveert) is een ademplaats van ons denken, het zijn ......en daar stopt het o.a. het gevoelsmatige, (pijn) de psyche, het visuele, enfin de drang naar voortplanting en macht.
Het mag geen totaliteit vormen van mens zijn, maar talrijke bibliotheken zijn gevuld met 'raakpunten' boven, naast en onder deze 'materie'.
Het ene kan niet zonder het andere en daarin verblijven alle mensen.
Laat ons niet voorbij het heelal denken, maar denkelijk aanwezig zijn bij het verleden.... en het heden bestaat niet dus is er niets en dat niets is juist 'iets'.
Het creeërt een waanzinnig beeld van 'non-sollution' en dàt ondersteund ons bestaan.
Ik ben er...., en morgen 'zien' we wél.
Het corpuleert, laat me toe te zeggen, accidenteert met een geloofsovertuiging dewelke niet correspondeert met een katholiek popularisme van de 21ste eeuw.
Het is een vergane glorie....en diegenen die 'onderdanig' waren, bezaten een benijdenswaardige 'positie' in vergelijking met onze huidige pontificale 'menselijkheid'.
De Kerk, dat ben je zelf. maakt deel uit van een introvert, onzichtbaar levensverloop,
vaak onbegrepen, maar in eigen overtuiging, een 'juweel' van persoonlijke overtuiging.
Elkeen maakt het voor zichzelf uit..!
M.a.w.... "Ik ga niet meer naar de kerk!"
Hoeveel aard-genoten hebben een kruistocht meegemaakt of lijden op dit moment...., die eigenlijk ook Jezus van Nazareth mochten (kunnen) genoemd worden.
In uw onmiddellijke nabijheid kent U zo'n mensen....
Vertoeven wij in een 'vagevuur'.
Ik denk het en laat het ons 'hopen'!
Maar als ik beelden zie van nog maar één mens, die lijdt, en ik bid (zing): " Ik geloof in god, de almachtige vader....", heb ik het daar vreselijk moeilijk mee.
1993 is gepland (naar mijn gevoel althans) met 'uitstappen' die de annalen van Stekene zullen halen.
Gent, Nordhausen-Blankenburg (D), Bad Oeyenhausen.(D) en nog een akkefietje in Nederland. (Koewacht en Lamswaarde.)
In de loop van het jaar werd het Ruysscheveldekoor uitgenodigd een herdenking op te luisteren in Nordhausen. (D)( Toenmalig Oost-Duitsland)
Een meer dan een sympatisch gebaar van een gewezen krijgsgevangene (Dora).
Hoe vaak heb ik mijn schoonvader horen spreken over Dora, Gros-Rossen Flossenburg en andere concentratie kampen.
Hij was de enige uit gans Bornem, die vanuit de 'partizanen' de zwarte hand, (Klein Brabant) werd bevrijd.
Klik op bijlage.
Wat Hij (Albert Polfliet) jarenlang verzwegen heeft voor zijn eigen kinderen,
(en hierin erken ik andere toekomstige schoondochters of -zonen, of wat dan ook) een gedisciplineerdheid.
De verantwoordelijke organisator was en is, met naam en toenaam nr.75623.
Hij zal het me niet kwalijk nemen, dat ik als schoonzoon van een politiek gevangene,
(Albert Polfliet) zijn werkelijke naam vernoem; Albert Van Hoeij
HIJheeft ( en, op z'n Hellestraat's te zeggen; is nog 'bezig' er een levenswerk van te maken voor 'morgen' met en in de stille omgeving van zijn dierbare echtgenote)
een encyclopedie samengesteld (Dora-bulletin, ) met, laat ons nooit hopen, 'vergane' menselijke impressies, 'onmenselijke samenleving' maar actueel, ook voor hen die volzinnen, half-zinnen, woorden en letters uit deze gestoficiceerde 'opstellen' (Hij was onderwijzer) , bijna ondraaglijk vinden. (Kampverhalen, verhalen van mede lotgenoten, véél en véél meer.
Het (zijn) unieke Dora bulletin .)
Misschien is zijn boodschap; ' wel vergeven maar nooit vergeten!'
Klik op bijlage, misschien verdraag je deze beelden wel....
Na zeven (?) opeenvolgende jaren een Wienerconcert georganiseerd te hebben, werd er gedacht het koorrepertorium wat bij te schaven met eerder religieuze koorwerken.
Waarom?
Een kort fragment uit één of andere populaire operette, vroeg maanden van intense voorbereiding en we mochten toch geen 'Gloria in excelsis Deo' vergeten.
Dirigenten weten....kennen dat 'fenomeen'.
Er stonden twee 'kerkconcerten op het jaar-'menu'. (Nederland)
Het overwegend progressieve Nederland (enkele decennium jaren geleden) zou 'balen' als er bijvoorbeeld een wereldse 'amour' in de tekst zou voorkomen.
Toch blijft de opluistering van een Eucharistieviering in de Saint-Madeleine (foto) te Parijs (6-7 juni) het hoofdgerecht van dit (1992) 'werkjaar'.
Laat ons eens opzoeken hoe men deze 'eigennaam' schrijft en wie zij was.
Het blijkt toch een meer ingewikkelder verhaal, omdat het woord; 'waarschijnlijk' zo vaak voorkomt in de encyclopedische beschrijving van deze dame.
Een fantasierijke samenleving plukt de bloemen van zuurstof (verbeelding) tot een moment-opname van onherkenbare en zeer verdraagzame gevoelens die hedendaags, (maar ook sinds het ontstaan van één enkele bacterie) zich tijdelijk opsluiten in een huidige passage van wat U en ik, amper vijfduizend jaar geleden hebben voorgesteld.
Namelijk:. de home sapiens!
Terwijl de aarde vier miljard zeshonderd miljoen jaren geleden en eerste zonlicht kreeg.
Meer informatie, klik op bijlage.
Mijn drie 'classeur's', (Ruysscheveldekoor) die kandidaat zijn voor een liposuctie,
(ver-)dragen een historiek van, indertijd, onopvallende aanwezigheid binnen een landelijke gemeente als Stekene.
Het doet mij telkens denken aan vergane toneelgezelschappen, fanfare's en andere... uit het begin van de vorige eeuw.
Of het geleerd woord: 'statuten' reeds bestond weet ik niet, maar en als ze betonden zitten deze in een beschermde 'la' en dat is zelfs voor een geschoolde vocaliste een vrij hoge noot om te zingen. Ik kan me herinneren dat de sopranen er in twee koorwerken mee geconfronteerd werden; nl. Het Te Deum van G.Bizet en het Halleluia van G.F.Haendel.
In 1991 vond het zevende Wienerconcert plaats. Deze kenden steeds een regelmatige ruime belangstelling. Wellicht om het 'luchtig' programma.
'Luchtig' in die zin dat de koorherhalingen zich voornamelijk toespitsten op operette-gedeelten, met een continu attente aanwezigheid van de diva's.
Ook aan het gastkoor of instrumentaal 'gezelschap' werd gevraagd, eerder een 'luchtig' programma te serveren.
Och, Stekene kende misschien ook wel zijn 'sossen' en 'de blau', de 'schapen en de bokken' de 'ongeleuvig'n.
Het is lang.....heel lang blijven 'natrillen'.
Het is een apart volkje.
Vraag dat maar eens aan een infiltrant.
Maar, als het er op aan komt .....
Foto: Mandolinen Konzert Gesellschaft Gelsenkirchen. (D)
Vandaag krijgen wij één dag extra jaarverlof. (29 februari 2012)
Maar keren wij terug naar de historiek van het Ruysscheveldekoor. (1990)
Buiten een zesde 'Wiener concert' in het 'cultuurcentrum' (Sporthal) van Stekene, m.m.v. het 'Asser mannenkoor' (N) en het Gents Opera- en Belcanto koor, viel er dit jaar weinig te beleven binnen een koor gemeenschap die de vruchten van afgelopen jaar nog moest verteren.
Het schikt zich naar, en beleeft een post-artistieke, misschien wel 'depressie' na een activiteitenjaar van overmoedige inzet.
Als je alles gehad hebt, wens je nog meer, en dit leidt naar onfatsoenlijke gedrag stoornis. Als ik dit neerschrijf heb (krijg) ik het gevoel dat ik dit reeds eerder geschreven heb en dat zal zo zijn,...... misschien lichtjaren geleden.
Mensen buigen zich in een vreemde, naar eigen gevoel, kunstzinnige 'harmonisatie'.
'In anfang was dass ritmus...' (Dixit Rieman)
Maar tijd en ruimte bestaat niet...!
Het geeft (biedt) ons een, naar menselijke gedachten, vrij zinnige (?) analyse van tijd én ruimte, naar humane normen, volkomen gerechtvaardigd (?), en dàt biedt ons, met een label van gewoon mens zijn, een alibi binnen ons denkpatroon.
En wie durft zeggen dat het een stoornis is?
Samen met Camus, Sartre,en vele andere onbekende 'disgenoten'..., 'heiligen' in een
tribunaal van mede menselijke gerechtigheid.
Maar er is 'iets' anders aanwezig,.... voorbij het heelal.... en dat staaft (verstuift, versuft) mijn 'heel persoonlijk' gang naar....wars van religieuze offerte's....maar toch in dankbaarheid voor
mijn vaak inhoudelijke, tevens moeilijke, dagelijkse gebed's momenten.
Het Ruysscheveldekoor zal nog uitgebreid aan bod komen in deze bloggen, maar ik kan niet nalaten een staande ovatie te geven aan het broertje van het R.V.-koor,
nl. ons parochiekoor. (kerkkoor)
Bescheidenheid, alsof het 'de normaalste zaak van de wereld is', staan deze 'mensen' er minimaal wekelijks, onder de hoede van Robert Van Steenland. als dirigent.
Maar het is veel meer dan dàt.
Een dirigent verdraagt van de koorleden geen "...en mijnen avond is weeral gevuld...!"
Hun repertorium bestaat uit religieuze liederen.
Deze koorleden spreken (zingen) 'rechtstreeks' met O.L.Heer en zijn de tolken van de aanwezigen.
Ergens spijtig want na het tweede vaticaans concilie (1961-1965) had men eigenlijk iets anders van de vernieuwde, liturgische uitstraling verwacht. (Gemeenschapszang...)
Een jarenlange verdoken gedachte: 'Dit duurt maar even..' (Kerkkoor) was én is, voor mezelf, een vergruisbare gedachte geweest.
Na zovele jaren 'siert' dit kerkkoor, nog steeds, de opluisteringen van vele uitvaartdiensten en bijna,wekelijkse Eucharistievieringen.
Zij stellen het met een jaarlijkse, gratise 'teeravond' op kosten van de parochie.
Als je een sommetje maakt van de inkomsten van drie uitvaartdiensten, kom je dicht bij de onkostennota van een jaarlijkse 'teeravond' voor het kerkkoor.
En als je weet dat er jaarlijks, +- 80 uitvaartdiensten zijn, verdient het kerkkoor wél méér, vind ik.
Voor velen van deze leden is een 'dankwoord' voldoende.
Ik kan uit ervaring spreken, en geeft het 'geestelijke zuurstof' voor volgende Gods gezangen, met het nodig enthousiasme en menselijk 'falen'.
Elke mens is gevoelig voor appreciatie.
Hierin staat het 'kerkkoor' op hun eigen eiland.
Zij verdienen het 'ooit' opgenomen te worden in het 'rijk der hemelen', samen met hen die het koor der engelen reeds vervoegd hebben.
Kerkkoor...jullie verdienen applaus.....en met de jaren fluistert O.L.Heer:
" zij zingen als maar beter..!"
'Routine' is een aangename, soms vervelende en in lucratieve gevallen leidt het soms tot meningsverschillen, tot een desolaat landschap waar je, in uw eigen overtuiging, soms alleen staat.
Op een zaterdagmorgen vertrokken twee volle autocars naar dé muziekwereldstad Wenen.
Onze Pastoor Vermeersch wuifde ons uit, gaf ons de zegen en op de parking van het OCMW, vertrokken zo'n 100 enthousiastelingen naar een 1200 km verder oord.
Dit alles is gefilmd door Walter (V H.) van op het 'balkon' waar de fam. De Cock woonde (Kerkstraat 69).
Jos Gijsen had dit (De reis van het R.V.-koor natuurlijk) in zijn ochtend radio programma aangekondigd. (Welk weeromstandigheden in Wenen,.... je weet wél).
De afspraak was dat wij (R.K.-koor) op 12 augustus zouden zingen in de Sankt-Stephansdom.
Toen we aankwamen in het hotel, te 'Wien' moest ik dringend contact opnemen met de heer Planyavsky. (Dom organist en kapelmeester)
Ik dacht..'Lap, de'r hebb'n we 't al. Het gaat niet door'..
Maar wat bleek... een Engels koor had afgezegd voor de 15 augustus.(Hoogfeest van O.L.Vrouw ten Hemel opneming.) en of het Ruysscheveldekoor hun plaats konden innemen in celebratie van de Kardinaal van Oostenrijk.
De openings'cermonie' (preek) na het zingen van een Kyrie (Filke) was, volgens de kardinaal te 'langdradig'.
Zie bijlage.!!!
Erger nog... de mis ging lang duren als het koor op dit tempo bleef zingen....
Er was een concilie van Trente (1590-1604) samen getrommeld om de onverstaanbaarheid van de 'polyfonie' (Latijn) 'simplistischer te 'maken'.
In de betere 'winkels' vindt' U een 'Missa Papae Marcelli' van Giovanni Pierluigi da Palestrina, de 'Redder' van de polyfonie in de katholieke kerk.
Op 14-15 mei ondernam het R.K.-koor een kooruitstap naar Wolf-Traben -Trarbach, je weet wél, die gesplitste Stad aan die wondermooie Mösel. (D)
Waarom bespelen 'Deutsche Chorgemeinschaften' meer gevoelige 'snaren' dan bv. Nederland en Frankrijk? (Uitwisselingen)
Verschillende argumenten kan ik hier aan halen, maar dit zou vervelend werken binnen het quotum van lezers.
In éénzelfde jaar werd de sporthal van Stekene, door het R.V.-koor twee maal 'bezocht'.
O.a. 'Dag van Jan en alleman'.
Het vierde Wienerconcert (15 oktober) met het Belcantogezelschap uit St-Niklaas bracht een waaier van bekende operette melodiën.
(Zij moesten wel een gratis broodmaaltijd erbij krijgen + het vooropgestelde 'honorarium.)
Een kerstconcert stond eveneens op het 'jaarmenu' met het toenmalige genoemde St-Martinuskoor (Acantus) uit Beveren o.l.v. G. Van de Vyvere en het kamerorkest Chapelle de Loraine.
Een Eucharistische opluistering in St-Michielskerk van Gent en een concertoptreden in Koewacht (N) sierden deze 'vooravond' van een eerste (tienjarig) bestaan.
Gans dit beeldverhaal (Stichtings vergadering) zie ik nog steeds voor ogen...
Met E.H.Verhelst was er een premature gevormd.
Met Tony De Ruysscher werd een bescheiden 'baby' geboren. (12 kandidaten)
Met Sebastiaan Van Steenberge; een intelligente jongeling.
Met Carlo Claes; een trip naar volwassen zelfstandigheid.
Met Bert Peeters; een derde jeugd.
Het geheel kadert in een 'passage' van een vreemde toekomst en 'morgen' is straks.
In het weekblad KERK& leven, stond ooit, (2011) ((De titel alleen al nodigt uit tot een doctorale scriptie...met onvermijdelijke actuele en hopelijk, ongecensureerd realisme))
een zeer lovend artikel over het Ruysscheveldekoor.
Ik citeer hier letterlijk:
Het Ruysscheveldekoor klonk:
sterk en krachtig,
romantisch,
uitgelaten,
hoopvol,
ingetogen,
lichtvoetig,
studentikoos,
modern,
liefelijk.
Deze superlatieven bieden een geruststellende en tevens verwarde, onverantwoorde bezorgdheid naar de toekomst toe.
Een beeldverhaal, visueel rapport nodigt uit tot een positieve, fantasierijke beleving.
'Iets' waarvan je droomt en in realiteit wordt omgezet.
Een, op zijn minst, trilogie of triptiek waarvan realisme ( het nu) en surrealisme (denkbeeld) en het futurisme (toekomst) deel uit maken.
Het is pas als er 'iets' (ouders, kinderen, vrienden of kennissen) niet meer is, dat gedachten en gevoelens onherstelbaar beschadigd worden.
En ook nog: "een mens word soms een onaangename gesprekspartner, wanneer hij/zij 'iets' of iemand waardeert."
En...ook nog..."Men herkent pas iemand, wanneer hij/zij ..OVER iemand spreekt....!"
Reeds in 1987 zong het Kathedraalkoor van Antwerpen, o.l.v. van Kan. Schroten in onze H.Kruiskerk. in Stekene.
Het zijn goeie 'geesten' die telkens terugkomen. (Enfin, zegt men toch...)
De deelname aan een Elf-juli viering in Kortrijk werd flink gesponsert door het Stadsbestuur en qua organisatie..'stond dit één jaarlijks evenement,flink in de steigers'.
Het R.V.-koor 'moest' maar één liedje zingen: "Zeg kwezelken wilde gij...."!
En hoe dikwijls wij: "ik zal U geven een ei...'" gezongen hebben....?
Toen wij de grote marktplaats van Kortrijk naderden, werd er ons (nogmaals) geattendeerd dat wij optimaal ons best moest doen.
Het was een 'life'-uitzending op TV. (Ook hiervan bestaan beelden en zoals U reeds weet...dit komt...jaren later nog op Internet...of is het Bloggen?)
Vervelend vond ikzelf, als passief voetballiefhebber, dat die namiddag de finale van de wereldbeker werd uitgezongen.
Foto's vindt je in eerder bloggen bv. Zoeken blog 11 juli.
Op 19 en 20 juli (1987) vertrok ons koor naar Salzkotten (D) als tegenbezoek, toen dit Chor Gemeinsschaft Salzkotten, twee jaar geleden (1985) de gasten waren in Stekene.
Wat ik me hier nog bijzonder van herinner is de gastvrijheid van deze mensen.
Ook de Paderborn Dom (Bisschopsstad) blijft in mijn geheugen geprent.
Het derde Wiener concert (24 oktober 1986) kreeg buiten het 'Chorverein Wien' (zéér bescheiden koor, maar het is dank zij de dirigent Wolfgang Zéwe, dat het R.K.-koor in de Dom van Wien heeft mogen zingen), ook het Vlaams Symfonisch orkest als gast, wat toen nog enig zins betaalbaar was voor een ongesubsidieerd Steken's koor of... koppige cultuurgemeenschap.
Het 'werkjaar' werd afgesloten met een derde aanwezigheid in de Dom van Köln, t.g.v. 15 november.
"Mocht U, (tdr) vandaag nog actief in het koorleven staan, wat zouden uw wensen zijn i.v.m. bestemmingen, zowel binnen- als buitenland?"
Tijdens de allereerste vergadering van het volwassenkoor, (later het Ruysscheveldekoor) op 26 september 1979, waren zes van de twaalf aanwezigen, geen Stekenaar!
Reeds in 1975 sprak E.H.Verhelst mij over het stichten van een koor en...of ik daaraan zou willen meewerken.
Gewoon een samenkomst van een groepje enthousiastelingen die de noodzaak van een liturgisch koor zelf actief wilden beleven.
Het inhoudelijk verslag van een eerste bestuursvergadering, vindt U op blog: 1ste R.V.-koor vergadering.
De bezorgdheid van E.H.Verhelst als gastheer en initiatiefnemer was, en dit na vier jaar informatie en preformatie (?) een definitieve start te nemen met een 'Volwassenkoor'.
Het moest gerijpt zijn..
Mag ik toch op wijzen dat de stichtingsvergadering en de eerste koorherhaling een verschil uitmaken.
Maar goed, het bestaat nog steeds en is flink op weg om Koninklijk te worden.
(50 jarig bestaan)
Ik durf niet meer schrijven 'jong' want dat zou een zoveelste 'aanslag' betekenen op mijn verdoken enthousiasme voor een groep mensen die Stekene (Koormuziek) hoog in het vaandel wil dragen.
Tot Waaslanders en buitenlanders toe!
Dit laatste siert o.a. het sociale engagement binnen het bestuur.
'Stekenaars zijn toch nog zo'n slechte mensen niet...'.
32 Jaar geleden wisten deze '12 apostelen' dit reeds met een vaste overtuiging van welslagen.
E.H.Verhelst was voldoende Stekenaar geworden om te beseffen dat dit 'appart' volkje een afstandelijke, afwachtende houding zou aannemen t.o. dit initiatief vooraleer het (weer) een Christelijke dood zou sterven,.......... althans zo dachten toch velen.
Bloggen betekent ook ....dat je uw gedacht moogt zeggen..., schrijven...vandaar...!
Het concurreert met toxische 'aandoenlijkheid', (passie), en dàt is actueel in het 'verrijzenis' programma van literaturalisten..,componisten en andere denk-idealisten.
Zolang je niet weet wàt je doet, is er geen zondigheid mee gemoeid.
Elk mens...., ouder..., kind..., Katholiek, , Christen,... 'Het toet er niet toe', heeft een privilége van eigen overtuiging en 'toetst' zichzelf aan sociale 'vaardigheid' wat soms wonden nalaat en zich plaatst (neerzet) aan een stille tafel.
E-mail correspondenten bezitten een onaantastbaar gevoel van 'broederschap'.
Fuiven in een mail-cocon van tastbaar 'jong' geweld....!
Laat ze maar doen,...die oude Grieken...!
'Kritiek' krijg je toch....daarvoor ben je een halve eeuw te vroeg geboren en eeuwen later een 'model' uit de Sixtijnse kapel'.
Wij, als 'Troubadours'... erger nog.. 'Minnesängers' en vernieuwde kunst gezagsdragers (Cultuuroponenten) met een verschil van amper vijf eeuwen, consumeren harmonieken die in waarde stijgen wanneer zij antieker worden.
Het verdedigt zichzelf.
Je hebt er geen vat op zolang..... enfin ja...zolang 'de lepel in de rijstpap staat' (!) zeker....?
Maar goed, 15 november, deze datum betekent in de annalen van het Ruysscheveldekoor een unieke dag.
Op deze dag musiceerden zij als..., stonden zij model voor...., alsof het een schilderij van 'Van Eyck' betrof.
In bijlage vindt U het 'Te Deum' van G.Bizet.
Niet gezongen door het Ruysscheveldekoor, maar de partituren waren hetzelfde.
Ik stap eventjes af van de dagelijkse reeks 'blog-gedachten', gefocust op het R.V.-koor.
'Kerkhofblommen'.. een gedicht van Guido Gezelle op muziek gezet door Marinus de Jong.
Prachtig!
Ik heb het voor het eerst gehoord tijdens omdat een student aan het Lemmens Instituut niet aanwezig in 'mijn' les (30') en ging dan maar naar de 'repetitie' (concertzaal) van de eerder genoemde 'huis'.
Genoten...
O.l.v. K.Bikkembergs zong het studentenkoor en orkest dit onbekend 'werk' in de grote aula. Het Lemmens Instituut en voor éénmaal, buiten enkele verdwaalde 'lotgenoten'..... volkomen leeg. Hogeschool studenten zijn niet verplicht de cursus te volgen...maar...aan de streep worden de 'prijzen' gedeeld!
Je zitplaats kon je kiezen zonder enige bijbetaling en wie kwam daar ook binnen... juist!
Lege kerken klinken beter dan volle.
Tijdens de novemberdagen zijn gedachten en gevoelens onbespreekbaar.
Het verlies van Ouders, Kind of Vriend tracht je te verdragen met een kerkhof bezoek maar uiteindelijk negeer je dat uit onmacht t.o. dat vreemde niet toegangkelijke, waar niemand een antwoord op heeft.
Het maakt deel uit van het bewuste (wat dit ook moge wezen ) bestaan van de mens met wellicht onverdraagzame episode's.
Verdere Theologische, filosofische of ander fobiën maken deel uit van het denkproces wat op zichzelf geen horizontale gelijkenis heeft.
Gelukkig ontneemt men ons niet de gedachte uit het verleden en voedt het dit heden waar wij de meest aangename beelden uit 'sorteren'.
En toch zijn ingehouden, tranende ogen een eerlijke bekentenis t.o. unieke medebewoners, ook al konden (wilden) wij het niet uiten.
Woorden...klanken... waren luchtledig, ontoereikend.
Waarom hebben schrijvers, dichters, beeldhouwers, schilders, literaturisten en onbekende konsoorten, een onvoldaan genoegen gezocht in iets waar zij levenslang mee 'geconfronteerd werden?
'Zij' wisten het wél'...maar zochten de confrontatie met de Kunst, de Psyche.
Gedachten en gevoelens zijn, voor 'kunstenaars' fantomen maar konden en wilden het niet aanvaarden vanuit hun menselijke...intuïtie.
We weten het wél maar aanvaarden het niet en dat leidde tot....
Zij verblijven, met een academische vaardigheid, en/of verblijven met persoonlijke eigenzinnige overtuiging, (en dat leidt tot onfatsoenlijke enkel bij de échte, een solistische eenzaamheid of modale levenslange genootschap) soms tot een suïcidale 'verplichting'.
Een Emmaüsganger vertoeft in een zoektocht naar morgen, dat vreemde... en niet naar concrete dag dagelijkse offerte's....van, laat mij toe te schrijven: 'aanbiedingen'.
'Women..., your name is....' schreef Shakespeare enkele eeuwen geleden.
Bestaat God dan werkelijk....?
En als 'Hij' bestaat, laat hem (?) dan niet mijn broer zijn.
Een koordag in Lochristi o.l.v. studiegenoot én gewezen collega Jan Coeck.
De één malige organisatie lag in handen van Fedekoza, een nieuw opgerichte tegenhanger van de ANZ-formule met benevelde, moderne N.V.A. dispositie.
Het was een zeer korte tijd beschoren niet tegen staande overtuigend blind enthousiasme van forum genoten.
Een tweede Wienerconcert bood zich aan op 27 september 1986 met zowaar een Nederlandsche topvedette in de hoofdrol.
Marco Bakker.
Het koste veel 'Belgische centjes', en met een karig en krenterig budget slaagden en werden de bestuursleden overtuigd dit 'risico' te nemen... en wat bleek... de sporthal zat, met uitschuifbare zitbanken.......vol.
Het voorprogramma werd verzorgd door de fanfare St-Willibrordus uit Merksplas en het Aachner Chor Kollegium.
Omdat ik in de Noorderkempen werkzaam was (o.a. Merksplas), was dit een wederkerige appreciatie voor een 'dependance' van de muziekacademie.
Volk was er.. en genoten van het gebrachte 'spektakel'.
Foto's van dit optreden vindt je in vorige afleveringen van deze blogs en een video band...je weet wel!
Als het Ruyscheveldekoor 'ergens' ging zingen stond dat historisch gebouw steeds in de ' steigers'... (?)
Zij deden het er niet om, maar het was vaak zo.
Ook in de Basiliek van Hulst bv. waar Peter Pieters als begeleider organist functioneerde zowel voor het Gents Kathedraalkoor als het R.V.-koor.
Peter Pieters is al jaren in functie van de Kathedraal van Mechelen in opvolging van Flor Baron Peeters en dat wil wat zeggen.
Bovendien was (is) hij een groot, minzaam collega.
Toch sloot dit 'werkjaar' zich af in de Dom van Köln. 15 november.
In het leven komt het er niet alleen op aan wat je kent, maar wie je kent.
De Belgische frank kende een devaluatie en...het R.V.-koor een revaluatie.
Ook dat jaar, (1986) evenals volgende, kende activiteiten zoals een zich zelf respecterend koorgemeenschap, en wars van ouderdom of enig ander 'alibi', een met voorbereiding gedoseerd programma kon realiseren.
Een optreden of medewerking tijdens het nationaal zangfeest in het sportpaleis van Antwerpen, deden sommigen geen deugd.
Stekene kent (-de) een wit-zwarte politiek, wat al jaren een syndroom van onverzoenbare
toenadering bezocht.
Enfin, koorherhalingen werden gewijd aan de vijf meerstemmige versies van vlaamse liederen en in een sportpaleis zingen....daarvoor moet je van Stekene komen.
Al bij al, ook weer een hele ervaring rijker.
Aangezien dat Juliaan Wilmots in de meeste 'gevallen' de harmonie componeerde (moeilijkheidsgraad) was het geen sinecure dit aan 'werkwilligers' voor te schotelen met de daaraan verbonden bevrediging.
10 en 11 Mei was het de beurt aan Männer-Gesang-Verein mit Frauenchor uit Wolf an der Mösel.
Een bescheiden koortje, maar de sympathie die er van uitstraalde overtrof meerdere andere gastkoren. Tot op vandaag weet ik dat er nog steeds aangename contacten bestaan
Wolf, hoe raar deze naam ook moge klinken boodt gezelligheid, gastvrijheid en zeer menselijke contacten.
Natuurlijk werd de Möselwein op tafel geserveerd en enkele gastgezinnen in Stekene werden als erkentelijkheid op meerdere flessen getrakteerd.
Op 1 juni was het de beurt aan 'Les Choeurs de l'Estracelles uit Beuvry. (Noord Frankrijk)
En weet je hoe wij aan dit adres gekomen zijn....?
Tijdens het einde schooljaar werden er ballonnetjes opgelaten vanuit de lagere school, met een terug zendkaartje.(Michaël De Ruysscher)
Een oud vrouwtje vond deze ballon tussen de prikkeldraad in Beuvry, (F) gaf het aan een persoon, die het opstuurde naar Stekene.
Er stond een afzender op, dus.... contact opgenomen met deze persoon: '... of die niet een koor kende in het dorp dat een uitwisseling zou overwegen om naar België te komen'.
Het koortje van Beuvry kwam naar Stekene...met... het oude vrouwtje erbij.
Zo zie je maar hoe een opgelaten ballonnetje, een culturele uitwisseling kan bewerkstelligen...!!!!!
Ik ben Tony De Ruysscher, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TDR.
Ik ben een man en woon in 9190 Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd..
Ik ben geboren op 30/06/1947 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Klassieke muziek, religie, moraal-filosofie, en ....mailtjes ontvangen! (Maar ook doorsturen!?).
Wij hebben drie zonen, en twee kleinkinderen.
Tony De Ruysscher is overleden op 28sept 2018 in huiselijke kring.
Met de St-Michielskerk in Gent (Artiestenmissen) kregen wij 'ommenduur' een koor- LAT-relatie.
Ach.... spanning en ontspanning, tractie en contractie, eb en vloed, dag en nacht, (iets anders dan Nacht und Nebel) zomer en winter, een lach en een traan, man-vrouw, (och als Gods 'schepping' niet zo mooi was geweest...)..... en nog zo veel meer, wat wij met overtuiging (homo sapiens)
Na zeven (?) opeenvolgende jaren een Wienerconcert georganiseerd te hebben, werd er gedacht het koorrepertorium wat bij te schaven met eerder religieuze koorwerken.
St-Caecilia.
Het Ruysscheveldekoor zal nog uitgebreid aan bod komen in deze bloggen, maar ik kan niet nalaten een staande ovatie te geven aan het broertje van het R.V.-koor,
Op 14-15 mei ondernam het R.K.-koor een kooruitstap naar Wolf-Traben -Trarbach, je weet wél, die gesplitste Stad aan die wondermooie Mösel. (D)
Gans dit beeldverhaal (Stichtings vergadering) zie ik nog steeds voor ogen...
Reeds in 1987 zong het Kathedraalkoor van Antwerpen, o.l.v. van Kan. Schroten in onze H.Kruiskerk. in Stekene.
