Een ander teer punt is het aantrekken van jonge mensen binnen het koor.
Talrijke koren zwoegen hiermee. (Al was dat niet te merken tijdens 'Koor van het Jaar)
Al bij al geen eenvoudige opdracht.
Maar, is het ook niet zo, dat naast het generatie-interval, ook de programmatie hierin een zeer belangrijke rol speelt?
En hierin zou het bestuur een flinke medezeggenschap moeten hebben in overleg met de dirigent.
Jongeren zijn niet gebrand op uiterlijk vertoon of onverstaanbare polyfonische textuur.
Decibels verdwazen nog meer hun reeds lichamelijke beperktheid (gehoorschade) en primeren t.o. 'goed bedoelde partituren' uit een grijs maar daar tegenover zeer waardevol verleden.
Gedécoleteerde tekstuele christelijke schrifturen bieden geen soelaas meer voor morgen. Anderzijds, indien er een stevig antwoord zou
bestaan, bestaat het gevaar voor een vervroegde aanslag.
Dilettanten bevinden zich in een abrikale vestiging waar het goed vertoeven is en voelen geen concurrentie tegen over de professionalist.
De geschiedenis herhaalt zich telkens opnieuw.
Een volle zaal toehoorders met amateuristische uitvoerders, schenkt meer bevrediging dan een half lege zaal met bv.semi-professionelen.
Allereerst zou men over de nodige infrastructuur moeten beschikken! (?)
Het is nog steeds beschamend dat de gemeente Stekene wel over een mooie sportaccommodatie beschikt (terecht) en geen multicultureel centrum.
Ook niet tegen staande de nakende verkiezingen.
Een teer punt wat al jaren aansleept en verenigingen kwetsbaar maakt bij goed bedoelde initiatieven.
Op vrij korte tijd kwam er een atletiek piste op Stekene.
Gevolg, naast de gezonde sportbeoefening, waren er tevens de resultaten voor een vrij grote groep jonge sporters.
Blijkbaar is er wel nood aan ...maar een gebrek aan doortastende argumenten naar de sponsers toe.
Betaalbare concepten ( en dat ligt in de kunstwereld meer dan gevoelig) en infrastructurele mogelijkheden zouden een meer dan welkome 'cadeau' betekenen voor initiatiefnemers (bestuursleden) en men zou zich niet moeten beperken tot regionale uitstraling, alhoewel dit ook op zichzelf reeds een waarderingscijfer moet krijgen.
Cultuurmensen, voor alle duidelijkheid; het betreft de activisten, maken plaats voor een wekelijkse samenkomst.
En dit gedurende maanden aan voorbereiding van een concert.
Ook bestuursleden laten zich niet onbetuigd.
Het resulteert in amper één uurtje van 'optreden'.
Maar, op een podium staan betekent niet dat je ...
Een hartverwarmend applaus is misschien datgene waarvan je onbewust naar tracht,
een gezellige 'compagnon'.
En dan 'confronteert' het U met kunst.
Het antwoord moet uitblijven...ook voor 'professionelen'.
Wanneer men in de prille lente begint met het; (koor) -instuderen van het 'Weinachtoratorium' van J.S.Bach, kan ik daar 'in komen'.
Lente-, herfst-, koffie-, aperitief-, matinéeconcerten, en nog zovele andere aantrekkelijke affiche titels, genieten van een kortstondige polyfonische (applaus)programatie.
Aangenaam voor 'bezoekers', bestuur, koorleden én dirigent (de instrumentale begeleiding niet vergeten...., jawél).
Bestuursleden kennen de kwantiteit,
een dirigent....de 'kwaliteit,
bevriende concertbezoeker's aplaudiseren.
Samen met voorzitter, dirigent, pianist/organist én koorleden, engageert een bestuur zich binnen een steeds onvoldane kunstuitstraling doch met bekoorlijke genoegzaamheid en...ontegensprekelijk aanvechtbare vocale interpretaties.
Ik bedoel hiermede: de interpretatie van koormuziek uit de, voornamelijk renaissance, baroktijd.
Menig dirigenten vliegen elkaar in de haren wanneer zij elkaars interpretatie horen.
Elke dirigent heeft zo zijn eigen visie over een bepaald werk en ....negeert de restanten van zijn of haar voorganger en zo puilt de koormap soms na enige jaren uit van eerder ingestudeerde koorliteratuur.
Vele verleden componisten zouden verwondert opkijken wanneer zij hun eigen werk zouden te horen krijgen (tevens de perfectie van het instrumentarium) anno 2012.
Maar goed, dit vormt het 'probleem' niet van bestuursleden.
Hun taak bestaat erin de totale continuïteit te behartigen van de koorvereniging, d.w.z. inclusief de 'grillen' van de dirigent.
Het is algemeen geweten dat dit soms wel eens een struikelblok vormt voor menig koorbestur.
Anderzijds, en ik wil dit toch wel benadrukken, dat er bij een wisselwerking van dirigenten, een gezonde situatie ontstaat, namelijk het kennismaken met diverse benaderingen van individuen bij koormuziek, maar moet ook ....de humane (dus wars van kunst) sociale profilatie van een nieuw dirigent (leren) accepteren.
Wanneer een koorbestuur slordig omspringt met de noden van 'hun' vereniging, verliest het zijn identiteit.
Dit gebeurt nauwelijks bij een bloeiende gemeenschap, maar toch ...het gebeurt.
Verandering van spijs doet eten en....een goed glas wijn drinkt men niet, men proeft er telkens opnieuw van.
M.a.w. een bestuur moet ook kunnen beslissingen nemen die niet alledaags zijn maar het totale koorleven ten goede komt.
Voor alle duidelijkheid, en de titel zou misleidend kunnen zijn, is niet gefocust op het Ruysscheveldekoor maar het totale beeld van wat ik in die jaren ervaren heb als koordirigent.
Bestuur
Bestuursleden zijn de waakzame spreekbuis van soms ingehouden koristische gedachten. Koorbestuurders die bv. de voornaam niet kennen van hun leden, (het is geen 'appélplaats') zijn, naar mijn gevoel, misplaatste dragers van een huidig massief cultureel patroon voor o.a. bestaanszekerheid waarvoor zij dan, met misschien blindelings vertrouwen aangeduid zijn door de leden of ...bij gebrek aan kandidaturen.
Aangeduid door hun openbare of interne spraakzaamheid, verwerven zij een al dan niet 'gezocht' waardig profiel.
Als een bestuur een ruggesteun (corset) is, schort er meestal iets aan de patiënt net zoals men een religieus boek zou kopen: om 'het' ultieme antwoord te vinden, staan er vaak meer vragen in vermeld dan verwachtte antwoorden.
Een bestuur participeert mee aan geloofsuitstraling in de dubbele betekenis van het woord: geloven in wat men zingt én geloven in de vereniging
als cultureel erfgoed.
'Zingen is dubbel bidden', een overjaarse Franciskaanse uitspraak, maar wat een kanjer van aktieverings-psyche.
Het gaat niet alleen over zingen alleen, maar: de totaliteit van het menselijk aanwezig zijn binnen bv. een Eucharistisch gebeuren.
Men verwacht van elkeen die bijdraagt tot dit 'gebeuren', dus ook van koorbestuursleden, dat zij modelleren of althans een eerlijke egocentrische uitstraling nastreven.
Natuurlijk heeft een bestuur een meer dan alleen maar een mede-administratieve 'functie'.
Het 'totaliteitsbeeld' 'moet' nagestreefd worden wil men een vereniging dragen met gezonde unanimiteit.
Enkele denk pistes zullen niet 'in beeld' komen wegens hun gevoeligheid en kwetsbare personalia.
Bv. nog maar het 'prepareren' van gasttafels. (Koffieconcert, opluisteringen tijdens Katholieke hoogddagen, inhoudelijk drankvoorbereiding, versnapperingen voor mensen ((koorleden)) e.d.)
Het 'engagement' van een bestuurslid houd meer in, dan het verdoken, 'verscholen' 'absenteïsme' wanneer dit zich verstevigd op een: "....de anderen zullen dit wel doen...!"
Hierdoor focust men zichzelf op het 'actuele', dewelke weinig 'zuurstof', 'adem' biedt voor verdere ontwikkeling binnen een ( koor)'gemeenschap' van bereidwilligen.
Deze 'zuurstof' bevindt zich .....en wordt o.a. aangeboden door de koorleden binnen een koorbestuur, maar... ouderdom verraden een affiniteit t.o. "Moet dat nog".
Het enthousiast kijken, binnen een 'ziel' van 'tafelgenoten', (bestuur) kan on-GELOOF-lijke, aangename gevolgen hebben voor blijvende particuliere tot zelfs familiale gastvrijheid, vanuit een (bv.koor) -vereniging.
.Het organisatorisch, verleden aspect ontdooid niet meer en dat is naar mijn gevoel bijzonder spijtig.
A-post-fiorie. (Maar dat is grasduinen in de geschiedenis, logisch en met overtuigende wilskracht kreeg deze 'betekenis' een aparte invloed op ons studentenleven.)
100 Jaar na het 'overlijden' van de onvergaanbare 'Titanic',
blijven wij ons vragen stellen over de bv. 'kracht'.
En wie zich vragen stelt... 'leeft'.
Het 'serum' geniet van levende 'bedrijvigheid'.
En, ...niet altijd een eenvoudige opdracht...!
Wij verblijven in een steeds particuliere, overtuigende 'zelfstandigheid'.
Begrepen worden is een 'soort' van 'participatie' binnen een anticipatie of
m.a.w. een gedachten contra-dictie, (geluid en verbale huiselijke conceptie)
die een jeugdige overtuigd, uitnodigt tot Christelijke samenhorigheid...of wat?
Met een regenboog verblijft ieder van ons in een 'nalatenschap'. (Kinderen)
Na-denken is een vergif van het 'denken'.
Niemand ontkomt eraan.
En 'morgen' bezorgd ons een 'kwetsbare' 'toestand' van het heden.
Denken is een 'ziekte', maar niemand van ons ontkomt eraan,
en...dan stellen wij ons vragen.
Foto: Jean-Paul Sartre.
1905-1980.
En morgen, woensdag 26 september, is er een jarige.
Elke man vindt (vond) wel een verdwaalde reden om zijn uithuizigheid te argumenteren.
Alleen, het werd niet altijd begrepen door de vrouw des huizes.
In de 21ste eeuw zitten de 'stekkers' anders.
Een normale evolutie t.o. eeuwen geleden. (Emancipatie)
Laat ons hopen dat de vrouw, weldra ook volwaardige zegkracht krijgt in het priesterlijk ambt, en hen niet nodeloos laat wachten op erkenning binnen dat ondoordringbaar rode en paarse domein van clerusen.
Gaston ,die afgelopen jaar een levenstransformatie had meegemaakt bij het overlijden van Mieke'n, dacht na.
"Als ik mijn geloof niet zou hebben zou ik alles 'ne schup' geven, dan heeft niets maar dan ook niets nog zin.
'k Heb een rotsvast eigen geloof en daar dank ik God voor.
Dat ik iets zal meemaken dat boven elke menselijk denken staat is mijn geloof, maar het heeft geen zin ons dit te trachten voor te stellen.
We zullen elkaar niet zien met onze ogen noch horen met onze oren of voelen met onze handen, geen zins, maar weten dat jij het bent....met onze geest.
Het menselijk lijden dat over-lijden heen is."
De periode dat ik Gaston bezocht lag tussen kerst-en nieuwjaar.
Rondtrekkende kinderen wisten dat zij, bij het zingen van een kerst liedje, bij Mieke'n altijd wel een 'centje' kregen en toen der tijd zij nog de winkel runde op een ' bolleken gekapt' konden rekenen.
Gaston had in deze donkere dagen, de moed niet meer om de voordeur te openen voor de zangertjes.
De herinnering van vroeger was te groot en te emotioneel.
Hij heeft het nooit geuit, maar was altijd diep gelukkig dat Mieke'n zo goedhartig was tegen over de kinderen....een beetje alsof elk kind hun kind zou kunnen zijn.
In het dorp had men de indruk dat Mieke'n hartelijker en socialer was dan Gaston, maar een uiterlijk 'bazige' man heeft dikwijls een hart van 'koekebrood'...
zonder veel woorden...en dat heb ik ook bij Gaston ervaren.
Gaston woont momenteel in een privé-bejaardentehuis en bij mijn laatste contact zei hij mij:
"'k Hoop dat onze'n lieve heer mij vlug komt halen....da'k rap bij ons Mieke'n ben.....".
"Toen ons Mieke'n nog leefde ging de'n telefoon nog af en toe van vrienden en kennissen ....
Nu 'belt' er niemand meer..., 't is alsof ge van de'n wereldbol verdwenen zijt.
Vriendschap da's een heilig woord en een woord van iemand is heilig als vriendschap....maar een mens wordt daar soms diep van ontgoocheld.
Ons Mieke'n had heel graag kinderen gewild.
Wij hebben daar, in stilte, diep onder geleden en méér dan geleden....,
maar, het was medisch niet verantwoord....
En om verder te gaan,... in enen bond zou ik graag mijn laatste levensjaren gesleten hebben en dat was het kerkkoor.
Ons Mieke'n moest dan haar plan wel trekken in de winkel als er een begrafenisdienst (uitvaart) was, want dan ging ik meezingen.
Sedert ik in Stekene woon was ik lid van het koor, maar... op een normale 'repetitieavond werd er ons medegedeeld dat er een herstructurering ging plaats vinden binnen de koorstemmen en ik viel er af.....
Al zeg ik het zelf; 'k was de'n beste van heel 't kerkkoor die goed zijn stem kon houden....
'k was er altijd direct mee 'weg' en bovendien, ik zong graag".
"Ja, Gaston, ik kan begrijpen dat dat pijnlijk moest geweest zijn, maar onze stem gaat toch maar een tijd mee en dan moet men begrijpen dat het beste eraf is",
reageerde ik in de wetenschap dat het weinig inhoud had.
Onmiddellijk hierna en om het onderwerp niet nog gevoeliger te maken dan dat het al was,
Ik ben Tony De Ruysscher, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TDR.
Ik ben een man en woon in 9190 Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd..
Ik ben geboren op 30/06/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Klassieke muziek, religie, moraal-filosofie, en ....mailtjes ontvangen! (Maar ook doorsturen!?).
Wij hebben drie zonen, en twee kleinkinderen.
Tony De Ruysscher is overleden op 28sept 2018 in huiselijke kring.
Beste blog-lezer,
Tegenwoordig (?) beschermt een computer U tegen: ( of voor)
Filosofie dwaalt over gedachten,
Gelukkig bezit filosofie een 'verwarde' eigenschap.
Vandaag, woensdag 26 september is het juist 33 jaren geleden dat er zich een 'foetus' ontwikkelde wat later de naam 'Ruysscheveldekoor' ontving.
Na-denken...het gevolg van denken.
Tijdens m'n inslaapcermonie, wroed ik vooraf van de linker naar de rechterzijde van mijn lichaam.
Elke man vindt (vond) wel een verdwaalde reden om zijn uithuizigheid te argumenteren.
'Als tijd eens op rust zou gaan.....!'
