Langs de 'stousiestraote' kon je zowel een fietsbinnenbaantje kiezen naar de 'nuustraote' of/en de bormte!
Naast schrijnwerkerij Dias, was er een onopvallend fietswegeltje die u leidde met een toch niet al te korte 'weg' naar hoger vermelde straat.
Via de achtergelegen tuintjes van plaatselijke bewoners van de 'stasiestraote' en gronden van de familie Van Hoye, kwam je toch terecht op de plaats van bestemming.
Je reed wel in een 'U-vorm' en moest, en dat was het enige boeiende, acrobatische 'toeren' uithalen om op een breedte van 30 cm.niet ongevraagd kennis te maken en uw neus niet te steken (letterlijk) in de weelderig 'bloeiende' 'graszooiën'!
Aan de fietssporen zag je, dat van dit 'wegeltje weinig gebruik werd gemaakt.
Misschien lag het aan het gevoel dat je iemands anders 'hof' opreed en dat dàt een onaangenaam gevoel gaf....?
De gedachte van mezelf was: er waren wél grachten met talrijke 'puilonkjes'...maar er zaten geen stekelbaarsjes in ...........
Mijn fiets, gekozen uit onze 'fietsparking', gaf me een illusionair gevoel van macht.
De gevolgen draag ik nog steeds in mijn schedel...!
Maar, ondertussen passeerde ik de 'wegel' naar het nieuwe voetbalplein.
Het 'patattenveld' op de 'Brugge' heb ik nog weten liggen....waar 'Nandje', een legendarische verdediger was.
Samen met een jonge 't Jefken Dullaert, één van mijn top favorieten.
Het nieuwe voetbalterrein gaf voor mezelf weinig kans om mijn speelse kindsheid in mijn onmiddellijke omgeving te verifiëren.
De 'stousiestraote' is altijd een aparte straat geweest!
Mooi volk...met enkele mooie woningen o.a. Robert Van Schoote.
Er werd, naar ik mij herinner, op het 'pancier', met intellectuele en soms luidruchtig enthousiasme, gekaart...
Het 'plancier' diende voor mezelf enkel om te 'laveuren' en...
ik moet zeggen; ik kon mijn mannetje staan.
De brandweer, drie schrijnwerkers, douanekantoor, tabakswinkel, 'hoog' volk,
het nieuwe voetbalplein: 'Dr Roggeman', vier café's, (einde jaren vijftig) een velodroom wat Stekense geschiedenis heeft geschreven met o.a. Dorsan Merckx.
Ik ben deze man zéér dankbaar.
Het was hij die telkens met zijn 'klak', in ons café rond ging wanneer ik op gehoopt aandringen van mijn Vader, mijn accordeon mocht bovenhalen en met overtuigd enthousiasme: 'Veel bittere tranen' van Tante Leen 'vertolkte'.
De geldelijke inhoud was net niet genoeg om een boek van 'Bessy' te kopen, ook al was dat net iets 'goedkoper' dan 'Suske en Wiske'.
Zeker niet vergeten 'Het Station' waar een stoomlokomotief één keer per dag nog 'passeerde'.
Ik zie het nog voor m'n ogen....
Ik had schrik van zo'n log gevaarte en bovendien, het stoorde mijn aangeboren hobby 'vissen' aan de gracht die er onder de spoorlijn liep. (Nieuwstraat)
Met een borstelsteel, een garendraad, een 'stopsel van verloren wijnfles en een weliswaar echt vishaakje, hengelde ik, tevergeefs naar stekelbaarsjes...!
In de bormte was het te druk bevolkt met hengelaars en hun afgedankte, met gaten geborduurde emmer.
Maar langs de spoorwegbedding, van de nieuwstraat naar Kemzeke had ik mijn 'stek' gevonden en kreeg altijd begeleiding van een hoog in de lucht 'zingende' leeuwerik.
Hoe dan ook, ik was mij reeds bewust dat dit beeld.
Geen Zichemse maar een echt Stekens ervaring, geprent in mijn, toch al zo onschuldig 'zieltje'.
Ik had altijd een vooraf bereidde, lege limonadefles uit ons café, geprepareerd met 'kaliesenhoutsap'.
Lekker smaakte dat niet maar het was 'in'... en soms al opgedronken vooraleer ik voorbij de hoving van de familie Verwilligen liep.
In 1975 ben ik daar nog vaak terug gaan wandelen, maar de hoving was nu gedrapeerd door keurig gewassen en in de zon te drogen truitjes waarmee je een volledige (jeugd-) voetbalploeg kon samenstellen.
De periode 1979-1989 kende een omvangrijke, benevens adolescente toegang tot verenigde uniformiteit en verkondigde zijn plaatselijk bestaan.
Niet altijd in dank afgenomen, daarom was het te popularistisch geworden. (Gemeente-beschaving)
Het verkondigde voor anti-patieke partijgenoten een labyrint van ondoordringbaar en tevens onaantastbaar bestaan van een onverwachte 'kerkelijke inmenging'.
Men nam deel aan...bijgevolg 'soutane'-opdracht van deelgenoot.
(Merk het laatste deelwoord: 'noot' op!)
Zéér zeker niet!
Dit werd gepropageerd door en ter gelegenheid van o.a. een 15 jarig 'jubileum'.
Ook 15 jaar werd, met de nodige (liturgische) glans, becommentarieerd door de aanwezigheid van broeder-en zuster zang-college's.
Klik op bijlage voor de maandelijkse gastkoren-presentatie (1994) in het kadervan een Eucharistische opluistering.
De kerk bezat toen nog een verdwaasde onfeilbaarheid, een module van volgzaamheid. Gelukkig is er nu, pas na zoveel eeuwen een wijziging in gekomen en...voelen wij ons daar nu beter door?
Ik vrees van niet want onze gevouwen handen vertoeven in een 'menselijk' circuït van vraagstelling en moesten wij het antwoord weten....!
Wanneer ik zo verder afdwaal naar het verleden, naar nostalgische beelden en de 'mooie' mensen die daar huisden, met hun eigenheid, hun uitstraling met Steken's woord- en zinsgebruik:
"Gij nie zulle, laveur".
"'t Is boumesse....!"
"As ge nie brouf zijt, geef 'k ou ne schup teg'n ou kliesters..!"
"Germaine, da's nou ies un dutse...heur man eet eur nogal un peire gestoven...!"
"Mijne rugge is zoë stijf as ne koterouk...."
"Die leupt meer padderkluts da wa d'anders...."
En als dan een jongeling antwoordde op de vraag van zijn 'lief' van ver buiten Stekene:
"Zie je mij nog graag"?
en hij zei: "amats...".......... was zij in de wolken.
Zij verstond; 'héél veel'...en.......................................het werd een avondvullend programma!
Zoals elke gemeente prat gaat op eigen dialectisme, zo ging dat ook in Stekene.
Weinig aantrekkelijk omdat er telkens een '-e' aan te pas kwam en dat heeft vervelende, weinig charmante eigenschappen voor niet Stekenaar's.
Deze uitdrukkingen lagen zeker in de mond van bv Césarine M., die heel vooraan in de 'Stausiestraote' in een bescheiden woning verbleef, zoals er talrijke andere soortgelijke huisjes het dorpsbeeld sierden.
Het is pas als er 'iets' niet meer is, dat je geconfronteerd wordt met eigen gedachten en gevoelens die 'soms' onherstelbaar beschadigd zijn.
Wie naar een rijke bron van Steken's dialect wil informeren, verwijs ik o.a. naar het gemeentelijk informatieblad van Stekene, vierde jaargang nr3 juni 1975.
Bijnamen uit Kemzeke vindt je in de dertigste jaargang nummmer 4. (d' Euzie)
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ons café, St-Hubert niet concurentief genoeg was tegenover bv. De'n Anker, Belle-vue, Terminus, gezusters Nobels en nog andere in de dorpskom gelegen ontmoetingsplaatsen.
Als kind betekende; 'Sint' toch heel wat rond 6 december....!
Deze gedachte circuleerde in mijn onbezorgd kinds zijn.
Maar er was wèl iets wat bij vele 'senioren' een aangename nostalgie oproept.
Het plaatsen van uw fiets...bij 'De Ruisers'!
Er was maar één concurentie..en dat was bij Lady's, maar dat woord is veel te geladen om het in dit verhaal in te calculeren. Toen verdroeg het men van elkaar.
Vijf frank per week, en uw fiets werd zorgvuldig 'bewaakt'.
Ik spreek nu wel van fiets, maar sommige fietsen leken mij eerder op antieke kostbaarheden. waarvoor je nu straf op zoek moet gaan om ze nog te vinden.
Die vijf frank bracht letterlijk (brood)-zaad in het bakje.
Een heel deel van de week leefden wij ervan.....het was 'casch' geld, ons Moeder stond erop dat dat gebeurde bij bv. Jenny Van Gaever (Thyusbaert), en Lucia (van de'n Direct naast gemeentehuis.)
Behalve bij Martha. (Potters)
Die schreef het liever op de'n boek. Zij was dat gewoon van ons en na een half jaar liep de rekening op tot... in de slechtste geval : 7000fr. wat bij het zien van, en met de hand keurig uitgeschreven rekening (datum en inhoud) een ongevraagde accute migrainaanval bij ons Moeder teweeg bracht.
De ongehuwde Martha had geduld en begreep dat.
Ik heb ons Moeder nog horen zeggen:
"Martha, ik kom betaol'n as d'and're ook betaolt enne...hé!"
Als jongeling wist ik maar al te goed over wie het hier ging!
Maar, als je een of ander café-verhaal ging vertellen aan je klas genootjes, kreeg je toch een soort Christelijk wroegingsgevoel.
Je had toch 'iets' om tegen de'n biechtvader eerlijk te vertellen al hoewel je zéker wist dat je er nog een 'pastorale' 'boete' bovenop kreeg.
De eerste vrijdag van de maand werden wij 'uitgenodigd' onze 'eigenzinnigste biechtgeheimen' te gaan 'verklappen'.....
Vandaag herdenken wij de moorden op onschuldige kinderen,
en niet de 'onnozele'.
En er was duidelijk een persoonlijke keuze naar welke onderpastoor men trok...als het niet door één van onze 'meester's' was opgedrongen.
Het was tè opvallend dat voor de ene biechtstoel, te veel plaatsen open bleven wat er op wees dat je je mochten verwachten een een 'serieuze' penitentie.
(Mattheeuws, De Malsche, Oelbrandt en.......Pastoor Weyn.)
De biecht eindige, zoals altijd, met een akte van berouw!
Buiten andere akte's, was deze laatste het mij meest bekent.
(Akte van Geloof, Hoop en Liefde.)
Het ging zover dat; wie de zwaarste penitentie kreeg, ook de toekomstige 'man', m.a.w. Johnny Weismüller zou worden...!
Lady Weyn (Café Graaf van Vlaanderen tegenover (( achter of voor)) het 'vrijheidsbeeld' 'de'n Engel') was een vrij corpulent manspersoon die erin geslaagd was twee prachtige dochters op dit planetarium te helpen 'zetten' en die bovendien.....een suplementaire aantrekking bood in zijn café.... in het hart van het dorp en dat midden de jaren vijftig.
In ons café had ik wel eens gehoord van 'de zeven billeke's' (buiten onze gemeente gelegen en/of .......waren het er veertien...?) maar kon 'bij God' geen link leggen en bovendien moesten mijn oortjes, op dat moment een nieuwsgierige doofheid incasseren.
Ik hoorde het wel (wat een wezenlijke verschil uitmaakt met luisteren) maar misbruikte mijn kindse resistentie om verdwaalde woorden toch op een tactvolle kinderlijke wijze te 'analyseren'.
Kortom, alle café's hadden een deftig imago en je kon er nog een echte 'export' en 'faro' drinken.
Een 'latte' soklat' (geen perette) of een sigaar vragen met als merk 'Uiltje'.
Je moest het wel zelf gaan halen en het geld in de schuif leggen...! (?)
Over de kleurstof van limonade werd niet eens gesproken....maar het smaakte!
Ik vergaloppeer me weer in een rijkelijk 'ver'-leden.
Transformeer mij naar dat kinderlijk, jeugdig, tevens onbezorgd gevoel van 'gisteren'.
Toen...
Onze café, op de marktplaats 'lag' schuins tegenover de café van Lady Weyn.
Een taxichauffeur.
Die beheerde, samen met August De Roos (Gust Sikki's en Edmond Teirbrood) het 'mondaine' vervoerssysteem in onze gemeente.
('Mon' had, in 1939, zijn trouwkostuum geleend aan Oscar De Ruysscher...
en toen mijn Vader vroeg aan de pastoor van St-Jansteen (N) hoeveel zijn huwelijksmis wel kostte, antwoordde de pastoor:
"Ne'n rijksdaalder...!".
Al hoewel mijn Vader geen praciserend Katholiek was, zeker nog nooit over ne'n 'rijksdaalder' had gehoord, had Hij, en als het aan hemzelf had gelegen, geen kerkelijk huwelijk aangegaan.
(Maar meisjes zijn op dat moment wel oppermachtig en mannen reageren met een eigenzinnige illusie van machtsvertoon.)
Met ietwat schijnheilige Lucifersiaanse nederigheid t.o. de pastoor zei m'n Vader:
"Maar mijnheer de paster, 'k heb maar éne gulden en half..."
Als je, ongewild verder verdwaalde, (Vanuit café St-Hubert, halfweg de vorige eeuw) passeerde je voorbij Martha Potters en een andere Martha, nl. Martha Steel.
Op de'n hoek van de polenlaan en de 'stousiestraote'.
Twee ongehuwde 'rijke' alleenstaande dames naast elkaar wonende met dezelfde voornaam...! (Ook zij waren voorname personages.)
Martha Steel had een opvallende en voor haar tijd, moderne winkel met hoofdzakelijk een winkel inhoud waar je, als modale Stekenaar wel naar uitkeek maar er toch aan voorbij ging omwille van de 'centjes'.
Zo was dat ook aan de winkel naast Jozef De Sutter. (Fietswinkel)
Fotograaf Van Vossel, heeft daar ook nog gewoond nadat hij van de polenlaan nr.16 naar de dorpstraat is verhuisd.
Zij hadden twee kinderen.
Een bloedmooi dochter en een flinke zoon Ferry, die later in het kunstonderwijs is verzeild geraakt.
'De Maerschalck' waar ze electrische apparatuur verkochten. en waar ik voor het eerst: 'Schipper naast Mathilde' kon bekijken want dat was, zoals commercanten het behoort,
een T.V. tentoongesteld in de winkel en daar stonden wat mensen verzameld....!
Als misdienaar had ik haar Moeder Steel (Polenlaan nr 2) nog (samen met Pastoor Weyn) het H.Oliesel helpen bedienen. ('s Morgens om 6.30.u met lantaarn en 'bel'!!!.)
Martha (Steel) is op vrij latere leeftijd gehuwd met Fransken. (Uit Beveren en naar ik me nog herinner, via een huwelijksbureau, wat in die tijd nog een 'blammage' inhield.
Maar Martha had het bij het rechte eind.
Zij hebben beiden nog jaren van elkaar (echt-)genoten en waren een voorbeeld voor toekomstige face-book of andere 'sportievelingen'.
Zij heeft nooit geweten dat de latere eigendom nog een 'Bank' zou worden!!!
Morgen, zaterdag 17 december 2011, te 20u. vindt er een kerstconcert plaats in de H.Kruiskerk van Stekene.
Prachtig initiatief!
In deze kerstperiode worden onze oren verwent met autenthieke en moderne (koor-) versie's van transparante bijbel verhalen.
De storm is een beetje 'Geluwd'. (?)
Goed dat dit in de parochie nog plaats vindt, en deze 'keer' m.m.v. het Ruysscheveldekoor zelf.
Hoe presentatief het kerstconcert van vorig jaar ook was (Gents Madrigaalkoor),
een persoonlijke getuigenis van plaatselijke koristen geniet,
bij de modale luisteraar.
grotere, sympathieke weerklank.
Mooi dat dàt nog gebeurt, zowel bij een herdenking in een Eucharistische 'gebeuren', (geloofsbelijdenis)(?), de jaarlijkse zoektocht (nieuwjaar) naar overgebleven post mandate adressen.....en dit, en vele andere intieme (nachtmis) herdenkingen met een fluor van, en lichtkandelaars... zodanig...dat 'de ploms' nog zouden springen ook.
Kerstmis heeft met 'een Kind' te maken en maakt ons net iets gevoeliger dan bv.Pasen (Verrijzenis), Pinksteren. (Geest) en overige katholieke feest- of herdenkingsdagen.
(Cfr.Kerswensen)
Kerstconcert in organisatie van het Ruysscheveldekoor.
Ik ben Tony De Ruysscher, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TDR.
Ik ben een man en woon in 9190 Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd..
Ik ben geboren op 30/06/1947 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Klassieke muziek, religie, moraal-filosofie, en ....mailtjes ontvangen! (Maar ook doorsturen!?).
Wij hebben drie zonen, en twee kleinkinderen.
Tony De Ruysscher is overleden op 28sept 2018 in huiselijke kring.
Langs de 'stousiestraote' kon je zowel een fietsbinnenbaantje kiezen naar de 'nuustraote' of/en de bormte!
De periode 1979-1989 kende een omvangrijke, benevens adolescente toegang tot verenigde uniformiteit en verkondigde zijn plaatselijk bestaan.
Wanneer ik zo verder afdwaal naar het verleden, naar nostalgische beelden en de 'mooie' mensen die daar huisden, met hun eigenheid, hun uitstraling met Steken's woord- en zinsgebruik:
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ons café, St-Hubert niet concurentief genoeg was tegenover bv. De'n Anker, Belle-vue, Terminus, gezusters Nobels en nog andere in de dorpskom gelegen ontmoetingsplaatsen.
Maar, als je een of ander café-verhaal ging vertellen aan je klas genootjes, kreeg je toch een soort Christelijk wroegingsgevoel.
Lady Weyn (Café Graaf van Vlaanderen tegenover (( achter of voor)) het 'vrijheidsbeeld' 'de'n Engel') was een vrij corpulent manspersoon die erin geslaagd was twee prachtige dochters op dit planetarium te helpen 'zetten' en die bovendien.....een suplementaire aantrekking bood in zijn café.... in het hart van het dorp en dat midden de jaren vijftig.
Ik vergaloppeer me weer in een rijkelijk 'ver'-leden.
Als je, op 't einde van de 'stousiestraote' kwam, (met de fiets) kon je links ofwel rechts.
Morgen, zaterdag 17 december 2011, te 20u. vindt er een kerstconcert plaats in de H.Kruiskerk van Stekene.
