Gisteravond rond negen kwamen Brigitje en bazinneke, opgetut alsof ze naar 't bal van de burgemeester moesten, 't café binnen. De mooie uitspraak kwam van de Cornet, of wat dacht je? 

Daags ervoor had ik vriendelijk gerefuseerd om mee te gaan naar een 'babyborrel'. 

Je kent dat. Twee gekken maken, in een verliefde of dronken bui, een kleine en geven dan een 'homeparty'. In de hoop een beetje poen te scheppen. Ze serveren over het algemeen goedkope bubbels en apenootjes. 

Bij mij veroorzaakt het woord 'babyborrel', sinds die keer dat de troela van dienst met groot vertoon de stinkende luier van haar pasgeborene ververste, een weeïg gevoel van walging. Nooit meer. 

Gisteren had het bekakte koppel een tent voor de garage gezet en mochten de gasten het huis niet in. Wegens te nieuw. Ze zouden het kunnen vuilmaken. 'Ge verstaat dat toch hé?' 'Nee' had Cornetje gezegd en ze waren het afgetrapt. Schitterend. Vond de bazin ook. 

Op het moment dat de twee binnenkwamen hadden we het juist over de gast waarvoor we supporteren. Toen ik in het begin van 't jaar stelde dat hij een 'Dikke auto' had gekregen van Sinterklaas hadden we niet kunnen vermoeden dat hij een hele garage van die machines onder de kont ging krijgen. Nu mag hij zondag in het Antwerpse met nog een andere kar gaan spelen. 

Nu, we weten allemaal waar diene mens met de mijter zijn mosterd haalt en hopen voor de piloot dat de boot op de terugweg naar Spanje niet zinkt. 

Het ergste is: we kunnen zondag niet gaan. Dat is ook om je duim in je gat te breken. 

Toen de rally- powwow aan het uitdeinen was kwam Cornetje te dicht bij me staan. Copain hielt het voor bekeken en ging aan de toog staan. Ik bleef het bekijken en voelde iets anders staan. 

'Ik heb mijn enveloppe terug van de tafel gepakt bij die sulletjes en trakteer in't ribbekot. Ga je mee Vroumke?' Dat was geen vraag.