mijn is Chloe , ik ben 33 jaar oud en mama van 4 fantastische kinderen.
Nu zal je misschien denken : " nog maar 33 jaar oud en al 4 kinderen ??? "
Eigenlijk is dit al een deel van het verhaal op zich .
Ik wil jullie meenemen in mijn verhaal en hoe ik het leven heb ervaren met een depressie en een borderlinepersoonlijkheidsproblematiek/ angststoornis , geen-bodem syndroom ...enz
Het oneindig-lijkend gemis aan moederliefde , de patronen die ik heb ontwikkeld in mijn jeugd om te "overleven" en de erkenning van mensen waarvan ik het het minst had verwacht .
Maar ook de moeilijkheid om mensen emotioneel toe te laten in mijn belevingswereld en het uiten van deze emoties .
Het is mijn eerste blog en ik hoop het een beetje goed te kunnen doen .
Schrijven en dingen verwoorden is nooit echt een probleem geweest voor mij , maar eerlijk gezegd ben ik angstig om dit alles te delen en wie weet welke reacties erop gaan komen ?
Ik ben geboren op 9 februari , een rasechte waterman dus 😉.
Van mijn prille jeugd , weet ik eigenlijk vele meer dan lief voor me is .
Vanaf de leeftijd van 4 jaar , heb ik herinneringen die ik liefst van al zou willen verwijderen/resetten uit mijn geheugen , maar ze maken wel dat ik mezelf en mijn gedragingen in mijn opgroeien beter ben beginnen begrijpen.
Om van achteren naar voor te beginnen , want ik ben een ware zalm ( altijd tegen de stroom in ) en een rebel in hart in nieren lol ,
wil ik jullie vertellen dat ik net een dagbehandeling van 18 maanden heb afgerond .
Een dagbehandeling in groep , wat voor mij absoluut geen evidentie was , maar na de zoveelste depressie met angsten die mijn leven bepaalde , de drang in mij om constant bezig te zijn en alles perfect in de hand te houden binnen mijn huishouden en langs de andere kant de uitputting die maakte dat ik constant moe was en in bed wou gaan liggen , maakte dat ik geen andere keuze had .
Ik kon en wou op deze manier echt niet verder .
Ik was een emotioneel wrak , nam xanax alsof het smarties warenn dronk wijn/cava om te verdoven en de antidepressiva die ik al jaren ervoor nam , leek plots niet meer te werken .
Dus ergens was ik zowel blij als ontzettend bang om een dagbehandeling op te starten en me open te stellen voor een hele groep .
De therapieeen die ik ervoor had gehad , waren allemaal individueel of ambulant . Als ik het moeilijk had , wendde ik me tot een psycholoog of een psychiater of tot een ander soort antidepressiva in samenspraak met mijn huisdokter .
Mijn lieve man thuis , wist het ook allemaal niet goed meer .
Ondanks dat ik alles had om gelukkig te zijn , 4 lieve kinderen , een man die me op handen droeg en door zijn rug-problematiek alle dagen thuis was , een leuk huurhuisje , dieren , liefde en aandacht op de eerste plaats , toch miste ik iets fundamenteels in mijn leven !
Ik wist goed genoeg wat dit was , want vanaf mijn 8 jaar en misschien zelfs nog vroeger , gebeurde er iets in mijn leven wat ik toen helemaal niet begreep .
Ik bond me aan 1 bepaalde vrouw , soms een leerkracht , soms iemand van een jeugdbeweging en op latere leeftijd een vrouw uit de hulpverlening .
Op die momenten , die soms maanden en zelfs jaren konden aanslepen , voelde ik me de ene moment euforisch als deze vrouw aanwezig was .
Ik voelde me geliefd , gezien , intens gelukkig en dat kon plotseling omslaan in pijnlijk gemis , tranen , buikpijn , obsessieve gedachte aan deze persoon , als deze persoon er niet was .
Ik klampte me krampachtig vast aan deze persoon ook al begreep ik toen nog niet waarom .
Ik zou alles gedaan hebben om het gevoel van euforie maar te kunnen behouden .
Het uiteindelijke doel ervan was om een mama voor mij alleen te hebben , om het gemis van al die jaren in te kunnen halen en me weer compleet te kunnen voelen .
Zonder mama had ik geen bestaansrecht !
1 bepaalde kronkel in mijn hoofd was ervan overtuigd , dat als zelfs mijn eigen mama me niet graag kon zien , niemand op deze aardbol me graag kon zien en dat het leven zonder een mama dus voor mij geen zin had .
Later ben ik beginnen begrijpen , na de nodige opzoekingen , verhalen van andere mensen , projecties , reflecteren en mensen toelaten in mijn belevingswereld , waarom dit zo belangrijk voor me was en waarom het me had laten "overleven" in mijn jeugd en mijn prille volwassen leven .
Ik kan niet exact zeggen hoeveel mama's er de revue zijn gepasseerd , misschien een 10-tal , die maakte dat ik me een momentje heel gelukkig voelde , maar ook zij konden niet aan mijn vraag voldoen . Ook al waren er bepaalde moederfiguren die ondanks hun werk als bv leerkracht of hulpverlener wel mee in mijn vraag waren gegaan , het was nooit genoeg voor me Ik was achterdochtig , zocht naar bevestigingen die zouden maken dat ze me toch in de steek zouden laten , of me niet graag genoeg zagen
Ik realiseer me nu meer dan ooit , dat ik het ook voor deze mensen niet altijd gemakkelijk heb gemaakt
Vele dingen zijn echter nooit bewust kwetsend of aftastend geweest
Ik leefde letterlijk in mijn hoofd , samen met de ideale mama die me mijn gemiste liefde/affectie wel kon geven .
Dat de realiteit hierin vrijwel altijd teleurstellend moest zijn , werd vaak heel duidelijk.
Niemand kan aan de verwachting voldoen om de ideale mama te zijn , laat staan voor een meisje dat niet eens je eigen dochter is , ook al zou je dit willen !
Toen ik op mijn 17 jaar bewust mama werd , dacht ik dat dit gemis aan liefde verleden tijd zou worden .
Ik had immers een klein meisje in mijn armen , een onschuldig puur wezentje dat al mijn liefde en aandacht zou krijgen en zeker niet het gemis en pijn zou moeten ervaren dat ik destijds had moeten meemaken .
Hoe jong ik ook mocht zijn , gestopt met school , geen werk of appartementje , ik had een doel , een missie dat ik tot een goed einde zou brengen !
Ik zou voor mijn kleine meid mijn leven geven en niemand zou haar ooit kwetsen .
Vreemd en tegelijkertijd zo natuurlijk om op deze manier te denken .
Het was 1 van de vele patronen om voor mezelf niet te moeten voelen hoe het verleden me geraakt had , dit wou ik ook niet inzien .
Er was maar 1 weg en dat was de weg recht vooruit !
17 jaar oud was ik , zwanger van mijn eerste kindje en dat was ook het enige wat me recht hield in het leven .
Een aantal maanden vooraleer ik zwanger werd , was ik opgenomen met een zware depressie .
Het was een gedwongen opname , niemand had me nog in de hand en ikzelf zag het leven niet meer Zitten.
Van mijn 14 jaar was ik van thuis weggegaan omdat de situatie daar gewoon niet houdbaar was .
De vele ruzies thuis , de onveiligheid , het onvoorspelbare, de agressie en ik die zo gesloten was geworden dat mijn enige leefwereld degene op mijn kamer was geworden .
Uren zat ik te studeren om maar niet bij mijn ouders te moeten zijn .
Mijn biologische moeder kwam naar mij met haar problemen van emotionele en seksuele aard . Hoe jong ik ook mocht zijn toen , ik probeerde haar zo goed en zo kwaad mogelijk te helpen door in te praten op haar. Zeggen dat ze beter kon scheiden van mijn vader omdat hij agressief werd , haar geen liefde en genegenheid gaf, haar dwong tot seks omdat hij anders lastig werd enz . Ik wist alles van hen .
Het ene moment was ik nog eventjes het kind dat met de barbies aan het spelen was in een fantasiewereld en het andere moment was ik plots de vriendin, psychologe , raadgever en verzorger van mijn eigen moeder .
Op die leeftijd denk je er niet zo over na , je doet gewoon wat je denkt dat goed is en juist. Je bent loyaal aan je ouder omdat je als kind niet beter weet en je mama graag ziet .
Mijn moeder dronk , ze dronk veel om niet te moeten voelen of juist om zich goed te voelen .
Mijn vader was een persoon die dan naar mij kwam en zei : " amai je moeder is weeral aan het zuipen hoor , ze is weer niet te doen ! , en daarna schonk hij haar glas weer bij om maar een figuurlijke stok te hebben om mee te slaan !
Om naar de buitenwereld te kunnen klagen over hoe slecht hij het had en wat voor harde werker hij wel was .
De keren dat ik mijn moeder heb zien overgeven boven de wc-pot , ik ben echt de tel kwijt . Ik hoorde het als ik in mijn bed lag of zag machteloos toe wanneer ik toevallig in de badkamer moest zijn .
De verbale en fysieke agressie tussen mijn ouders, was iets wat ik als kind enorm beangstigend vond.
Wanneer stopte de ruzie ? zou er geslagen worden ? Ging mama weer dronken met de wagen vertrekken en wanneer kwam ze terug? Waarom nam ze me niet met haar mee en liet ze me thuis bij papa die sowieso al onveilig voelde ?
Zoveel vragen die in een fractie van een seconde door een kinderhoofd spoken maar waar geen antwoord op kwam .
Bovendien had ik een broertje die 3 jaar jonger was en waar ik me op zo'n momenten probeerde over te ontfermen ,
Hem kalmeerde , niet teveel lawaai maken want papa kan er niet tegen, enz.
Ik denk dat vluchten naar mijn kamer , vluchten in een fantasiewereld uiteindelijk mijn redding zijn geweest .
Ik en mijn broer konden uren buiten spelen , kampen bouwen of op avontuur gaan door een verlaten bouwvallig huis binnen te gaan en zo onze fantasie de vrije loop te laten . Die momenten waren nodig om een beetje luchtigheid aan heel de situatie te geven . Buiten spelen was in die tijd zo fijn en spannend .
De band die ik voelde naar mijn broer was er nochtans geen met veel liefde van mijn kant uit .
Mijn broertje was degene die nooit iets fout kon doen , het lievelingetje van de mama en degene waar de meeste aandacht naar uit ging .
Mijn moeder heeft ooit letterlijk tegen mij gezegd ; ik had altijd liever een zoon willen hebben dan een dochter ! Heel eerlijk gesproken moet ik zeggen, maar niet iets wat je tegen een kind zegt dat al van nature onzeker is en zich tekort voelt gedaan .
Het brak mijn hart , dat ik nooit goed genoeg zou zijn voor mijn moeder ondanks dat ik toch steeds emotioneel probeerde voor haar klaar te staan .
De dag dat mijn broertje werd geboren en ik in het moederhuis kennis ging maken , is me verteld geweest dat ik als 3 jarige in de couveuse ben gekropen ( toen mijn broertje er niet in lag uiteraard ) om maar aan te tonen dat ik er ook nog was .
Ik was helemaal niet blij dat er ineens een " indringer" bij was gekomen , een kleine huiler die alle aandacht en liefde zomaar toegewezen kreeg en niets verkeerd kon doen .
Ik was blijkbaar ook helemaal anders van karakter dan mijn broer , ik was het " rotjong, het moeilijke kind dat men met niets kon straffen .
Gelukkig werd ik dan " gedropt " bij mijn oma met de woorden ; " hier, trek je plan met dat rotkind ! " en mijn oma die wonderbaarlijk geen problemen met mij ondervond en waar ik me wel geliefd voelde was telkens blij dat ik er was .
Ik ben bijna grootgebracht bij mijn oma ,zo goed als elk weekend zat ik daar .
Ze bakte dan cakes of koekjes , was naaister van beroep en liet me gewoon even kind zijn en me welkom voelen .
Moest ik haar niet hebben gehad , ik denk dat mijn verdedigingsmechanismes niet hadden gewerkt en het mentaal op latere leeftijd nog erger had geweest.
4 jaar moet ik geweest zijn, aangezien mijn broertje nog een baby was en hoogstens een jaar oud .
Het jaar 1989 , de tijd van VTM, tien om te zien , rad van fortuin en tik tak dat voor het nieuws kwam .
Ik herinner me het appartementje waar we woonde nog heel goed , hoe de indeling was, welk nachtlampje ik had ( namelijk een olifantjes van zachte plastiek met een zoete geur ) .
Ik had als kleuter al een fascinatie voor griezelfilms.
Wanneer er toevallig eentje opstond , kon ik het ook niet laten ( al was het met mijn handen voor mijn ogen ) om toch te blijven zien .
De dramatische muziek en schelle geluiden die weergalmde door de woonkamer , trokken mijn aandacht en nieuwsgierig als ik was , bleef ik kijken.
Het maakte dat ik me als kind, vooral 's avonds heel erg angstig voelde omdat kinderen realiteit en film nu eenmaal moeilijk kunnen scheiden .
Die bewuste avond , voelde ik me weer enorm angstig .
Het was bedtijd en tien om te zien speelde toen op de televisie.
Ik haalde alles uit de kast om toch maar langer op te kunnen blijven , maar niets leek te werken. Ik ben een keer of 3 mijn bed uitgekomen richting de woonkamer om te vragen of ik toch niet mee tv mocht komen kijken en toen dat niet hielp, heb ik ook nog gezegd dat ik bang was . Maar niets mocht baten, ik moest en zou mijn bed in gaan!
Op mijn kamer was een terrasdeur of een raam ( dat gedeelte weet ik niet helemaal meer zeker ) , het was buiten redelijk hard aan het waaien en elk geluidje dat ik hoorde, deed mijn hartje sneller bonzen .
Ik was verschrikkelijk angstig , was ervan overtuigd dat er spoken of andere griezelige wezens onder mijn bed vandaan zouden komen om me mee te nemen naar een andere duistere wereld of erger , me zouden pijn doen en vermoorden .
Het klinkt misschien dramatisch, maar de fantasie van kleine kinderen , is zo levendig en in zijn of haar beleving zo echt , dat het lijkt of alles op dat moment mogelijk is en enkel het ergste staat te wachten .
Toen ik herhaaldelijk getik op de ruiten hoorde ( blijkbaar waren het de wasspelden van de waslijn die door de wind tegen het raam tikte) , kon ik het niet meer houden .
Ik begon luidop te huilen en in paniek om mama te roepen .
Toen de deur met een smak werd opengeduwd, dacht ik dat de redding nabij was en dat mama me zou komen troosten , me zou weghalen van de onveiligheid en me bij haar in de zetel nemen om te troosten.
Maar dat was het het allerminste.
Voor ik het goed en wel besefte, klemde een stevige hand zich rond mijn keel , trok me een aantal centimeters in de lucht en bonkte me met mijn hoofd hard tegen de muur.
Nu is het gedaan !!! Ga slapen en ik wil geen kik meer horen !!! Het was de stem van mijn vader , een afgetrainde bodybuilder , die duidelijk zijn eigen kracht niet kende .
Door het verschieten en de pijn die ik voelde , plaste ik in mijn pyamabroek .
Ik was letterlijk in shock en kon geen woord meer uitbrengen.
De monsters die in mijn fantasie zo gruwelijk waren en beangstigend, waren niets tegen het gevoel van angst dat ik zonet had ervaren .
De mensen die me moesten beschermen en troosten, waren zonet de mensen geworden waar ik schrik voor had. Het vertrouwen dat ik moest hebben in ouders die liefdevol , begripvol en troostend waren , was op dat ogenblik helemaal van de kaart geveegd in minder dan 2 minuten tijd .
Uiteindelijk ben ik blijkbaar wel in slaap gevallen , hoe vreemd het allemaal ook klinkt, ik moest een manier zien te vinden om mezelf te kunnen troosten en tot rust roepen .
De volgende ochtend , kwam mijn vader mijn kamer binnen met de vraag of ik mama mee naar haar werk wou gaan doen .
Het was nog vroeg en ik was nog verschrikkelijk moe vanwege de korte nacht en alle emoties die ik toen had ervaren , dus ik zei nee .
Ik hoorde de deur van de gang nog dichtgaan en op dat eigenste ogenblik , voelde ik weer een enorme angst door mijn lichaam gaan .
Ik stapte uit bed en ging richting de slaapkamer van mijn ouders.
Daar lag mijn babybroertje ( hoogstens een jaar oud) , vredig te slapen .
Ik nam hem uit zijn bedje en ging met hem in mijn armen de living in .
Ik opende het raam ,dat gelukkig op het gelijkvloers was , en kroop met mijn broertje naar buiten . Ik heb toen aangebeld bij de buurvrouw ,die gelukkig genoeg thuis was , met de vraag of ik daar met mijn broertje naar binnen mocht .
Wat ik me nog herinner is dat ik rustig aan het spelen was en me veilig voelde toen ik daar was . Of ik deze buurvrouw heel goed kende , herinner ik me niet meer .
Het gevoel van veiligheid was snel voorbij toen de deurbel ging .
Mijn vader die waarschijnlijk doodongerust moest geweest zijn, maar ook rood van schaamte omdat je nu eenmaal 2 kleine kinderen van die leeftijd niet alleen laat ( ook niet voor een kwartiertje omdat dat gemakkelijk is en omdat het helemaal fout had kunnen aflopen ), nam ons mee naar het appartement .
Eens daar , was hij furieus en begon hij te roepen tegen me . Het ene pak rammel na het andere volgde en weer eens uit schrik , plaste ik in mijn broek . Dit maakte hem natuurlijk nog kwader , want het was een schooldag en nu moest hij me nog in bad steken ook .
Onderweg naar de kleuterschool kon ik maar niet stoppen met snikken.
Mijn vader vroeg herhaaldelijk om ermee te stoppen , goed wetende dat hij anders van andere ouders of de leerkracht de vraag zou krijgen wat me zo verdrietig maakte . De kordate toon waarom hij me aansprak en de angst voor hem , maakte dat ik mijn tranen onmiddellijk weer inslikte .
Ik stelde me later vaak de vraag waarom ik het zo moeilijk had om mijn emoties aan andere mensen te tonen , maar eigenlijk is hiermee de basis gelegd.
Emoties waren voor mij een teken van zwakte , het veranderde niets aan mijn behoeftes en deden me nog meer in de problemen komen .
In de realiteit van mijn eenzaamheid
Smacht ik naar genegenheid .
Zoek ik naar wat tederheid
Maar raak telkens de weg weer kwijt.
Verlies ik mijn identiteit
In het zien van de werkelijkheid.
En eens na het zien van mijn eigenheid
Kruipt mijn ziel in kwaadheid.
Want wat ik wil in eeuwigheid
Bevind zich niet in de hoedanigheid
Van mijn realiteit
Ik zoek je in woorden ,
Gedichten rondom mij .
Ik zoek je in mijn tranen
Tastbaar en zo dichtbij
Ik zoek je in gedachten ,
Fantasie en realiteit
Ik zoek je in kunstwerken
Gehuld in creativiteit
Maar ik vind je niet
In het heden ,
In de toekomst
Of het verleden
Je bestaat slechts uit verlangen
Pijn die ik heb vermeden .
Een fundamenteel gemis
Een puzzel nooit compleet
Wat maakt dat mijn zoektocht
Mijn identiteit steeds weer vergeet.
Feestdagen, dagen waar kinderen normaal gezien naar uitkijken .
Ik heb het dan over verjaardagen, Kerstmis, nieuwjaar, sinterklaas, ..etc
Als kind voelde ik vaak een overweldigende emotie van " uitkijken naar " die dagen, al wist ik meestal wel hoe ze zouden eindigen .
Mijn beide ouders werkte allebei , want werken bracht geld op en geld betekende status en aanzien van andere mensen .
Ik en mijn broer kwamen op financieel vlak zeker niets te kort , cadeautjes die veel waard waren, veel hadden gekost, waren een manier van hen om aan te tonen dat ze ons graag zagen . Misschien wel de enige manier waarop ook zij geleerd hadden iets te compenseren of over te brengen van liefde.
Spijtig genoeg eindigde die dagen steeds in veel drankgebruik en ruzie met andere familieleden. Er werd geroepen en met allerlei verwijten naar de ander gegooid .
Als kind zat ik dan met mijn nieuwe speelgoed te spelen en hoorde ik alles aan . Het waren de meest nare woorden die volwassenen tegen elkaar zeiden en ik zag toen ook al in hoe alcohol een mens van karakter helemaal kon doen veranderen. Het maakte me angstig, want ook al wist ik dat deze ruzie ging escaleren , ik wist nooit of het veilig zou aflopen en waar ik die nacht zou moeten slapen . Die onveiligheid , deze spanning doen me nu nog steeds op feestdagen terugdenken aan die tijd . Als ik een dag heb om naar uit te kijken , voel ik me schuldig als er iets misloopt omdat ik mezelf de schuld ervan geef , niet tegenstaande dat ik rationeel weet dat dat niet zo is.
Eigenlijk had ik liever ouders gehad die minder belang hechtte aan geld en werk , maar ouders die bewust tijd maakte voor hun kinderen zoals ze een verhaaltje voorlezen, elke avond lekker knuffelen en stoeien voor het slapen gaan , investeren in gesprekken die leeftijdsgericht zijn enzovoort. Dat zou ik allemaal vele liever hebben gehad dan dure cadeautjes en dure kleren .
Gelukkig mocht ik tekenschool volgen van mijn ouders, ze hadden gezien dat ik goed kon tekenen en een hobby hoorde ook wel bij een familie die welstellend was .
De reden dat ik goed kon tekenen , daar had men echter niet bij stil gestaan .
De keren dat we mee op café moesten gaan en we ons maar moesten zien bezig te houden droegen daatoe bij .
Vooral niet teveel komen storen aan de tafel als de volwassenen belangrijke gesprekken aan het voeren waren of aan het opscheppen over hun duurste reizen die ze zonder kinderen hun hadden gemaakt .
Tekenen was een manier geworden om me bezig te houden.
Het aantal bierviltjes dat ik heb volgetekend, ik ben de tel helemaal kwijt. Ik kon urenlang gedetailleerd iets natekenen en oefende zo de fijne lijnen van een silhouette.
Zagen of klagen dat we naar huis wouden gaan had echter niet veel zin, de drank vloeide rijkelijk en ze hadden het best naar hun zin daar . Er waren meestal geen andere kinderen om mee te spelen of speeltuin in de buurt .
Mijn broer en ik hadden dan niet beter gevonden om naar de overkant van het cafeetje te gaan , daar bevond zich een kerkhof .
De fantasie rond een kerkhof , spoken , het onbekende , trok ons allebei wel aan .
Fantasie was voor mij een manier om mezelf bezig te houden, op avontuur te gaan en de lange uren te laten voorbijgaan.
Ik denk niet dat mijn ouders bewust mijn jeugd hebben bepaald op een negatieve manier . Ik denk en hoop dat elke ouder handelt vanuit het idee zijn of haar best te doen en te hopen dat ze de juiste keuzes maken . Alleen voor mij werkte die keuze niet.
Ik had graag als kind met mijn ouders op reis willen gaan, maar wij moesten op kamp gaan met het ziekenfonds of naar de oma .
Ik heb op die reizen met het ziekenfonds steeds een hele fijne tijd gehad en vele vrienden gemaakt . De fuif op de laatste dag , het kilometer lange wandelen , de liederen die we zongen , onze armen en t shirts die vol stonden geschreven met stift 😊 , ik kijk er met een warm hart op terug .
Ik was een vrij sociaal kind en kwam met de meeste andere kinderen wel goed overeen. Maar als ik een vriendin had , dan moest het mijn beste vriendin zijn, want voor minder ging ik niet . Ik wou graag van betekenis zijn voor iemand en dat uitte zich dus ook zodanig in mijn vriendschappen . Vriendschappen waren vaak te hecht en na enige tijd sprongen ze af .
De laatste dag van de reis was er 1 met vele traantjes , waar andere kinderen heimwee hebben omdat ze mama en papa zullen missen , had ik juist het tegenovergestelde .
Ik hunkerde naar de fijne periode op kamp , kwam met tranen van de bus en wou niet naar huis gaan .
Erop terug kijkend , mistte ik het familieverband dat daar kunstmatig gecreëerd werd , de veilige warme plek waar leuke dingen gedaan werden , een plek waar ik niet angstig moest zijn en waar structuur en regelmaat belangrijk waren .
Weken na het kamp zag ik nog af van dit gemis . Ik begreep mezelf hier niet in dat dit alles zo intens pijnlijk kon aanvoelen en kon er met niemand over praten . Niet met mijn ouders, omdat ik hen niet het gevoel wou geven niet graag thuis te zijn of hen niet graag te zien , niet met de mensen van het kamp , want een gsm bestond toen nog niet. Het enige wat ik kon doen , was alles neerpennen in een dagboek en de vele kaartjes die we op de laatste kampdag naar elkaar hadden geschreven nog eens herbekijken. Zelfs t shirts met een bepaalde geur van bv de Ardennen , hield ik opzij, zodat ik me met 1 snuif terug daar bevond waar ik me goed voelde . Ik hield mijn witte kleine teddybeer dan stevig tegen me aan en huilde me ik slaap . Mijn emoties waren van mij en niemand zou me ooit zo kwetsbaar te zien krijgen !
Doordat mijn moeder met veel van haar problemen naar mij toe kwam ,
Voelde ik me als kind speciaal, want ik werd op die manier wel gezien en op de ene of andere manier had ik het idee en het verlangen haar te kunnen helpen .
De loyaliteit dat een kind naar zijn of haar ouder voelt is enorm .
Ik hoorde allerlei verhalen van mijn moeder , van zowel seksuele als relationele aard ( beide zijn voor mij tot op heden gescheiden gebleven. ) , kreeg dingen te horen dat een kind van die leeftijd helemaal niet moest horen of zou moeten weten en toch gaf ik ( klein als ik was ) , de beste raad dat mijn hoofd maar kon bedenken . Ik vond het verschrikkelijk om mijn moeder te zien huilen en wou er alles aan doen zodat ze zich beter ging voelen , op wat voor manier dat ook mocht zijn .
Op die manier leerde ik mijn eigen behoeftes en emoties uitschakelen, want die van haar waren belangrijker .
Na elke ruzie die er plaatsvond tussen mijn ouders , ging ik haar troosten .
Ik had met haar te doen . Vaak was ze dronken en schold ze mijn vader uit .
Ik kon het niet over mijn hart krijgen om partij te trekken , want uiteraard zag ik mijn vader ook graag en begreep ik soms zijn koele en emotieloze antwoorden naar mijn moeder toe . Maar dat kon ik haar niet vertellen , want dan zou ze zich tekort gedaan voelen .
Na de zoveelste ruzie, de zoveelste raad die ik haar gaf om uiteen te gaan met mijn vader , dat we het financieel wel best zouden redden en dat de luxe die zo belangrijk voor haar was , wel zou blijven bestaan, begon ik me gefaald te voelen als dochter .
De raad die ik haar gaf , spoorde haar niet aan om actie te ondernemen of er zelfs nog maar over na te denken .
Elke ruzie weer , zei ik hetzelfde , ga aub uit elkaar, het is niet meer te doen thuis , vroeg of laat vallen er gewonden .
Ze vertelde me de meest intieme dingen over hun seksleven en vroeg zelfs aan mij of papa ooit aan mij gezeten had omdat ze hem al een week niets had gegeven op gebied van seks .
Op dat moment voelde ik me verward , onveilig en werd het beeld dat ik van mijn vader had, en al niet zo prettig was, een beeld met een nog onveiliger karakter .
Ik raakte letterlijk uitgeblust van alle energie die ik gestoken had in de gesprekken met mijn moeder , ik verdedigde haar met woorden en in gedachte verdedigde ik mijn vader om ook hem niet te kort te doen en zodanig achteraf niet met een schuldgevoel te blijven zitten.
Maar wie zorgde er voor mij?
Het ene moment was ik het kind dat voor de ouder zorgde en het andere moment moest ik luisteren naar wat me werd opgedragen van zodra de ruzies weer wonderbaarlijk en zonder uitpraten van de baan waren .
Ik begreep er niets meer van en verloor op die wijze mijn identiteit voor zover ik deze al had ontwikkeld .
Op latere leeftijd had dit als gevolg dat ik mijn eigen behoeftes niet of nauwelijks kon aanvoelen. Ik voelde me het meest prettig bij het zorgen voor andere . Want dat was wat ik gewend was en herkende .
Zelf zorg van andere toelaten vond ik niet nodig en zelfs lastig.
Ik kon mijn grenzen niet stellen , wist niet welk beroep ik wou uitoefenen, wat echte liefde was binnen een relatie enzovoort .
Het had serieuze gevolgen, die zich doortrokken op meerdere vlakken .
Maar bovenal voelde ik me niets waard als mens .
Wat ik ook deed , het was nooit goed genoeg , het kon altijd beter . Mild zijn naar mezelf had ik nooit geleerd en de existentiële drang naar iemand die voor mij zorgde , kon niet vervuld worden door een partner of door eigen kinderen . Ik was immers op zoek naar een heel ander soort liefde. Op die emotionele leeftijd is er nog geen plaats voor de liefde van een partner .
De keuze in een partner werd dan ook nog eens bepaald doordat ik onbewust op zoek ging naar mannen die zelf zorg nodig hadden .
Ik wou hen helpen , zo het gevoel hebben wel liefde waard te zijn en mezelf naar waarde te kunnen schatten . Maar zo werkt het dus niet.
Een aantal relaties zijn op deze manier dan ook pijnlijk gestrand met alle gevolgen van dien, zowel voor hen als voor mij en mijn zelfbeeld .
De rol waar ik wel het meest goede gevoel bij had, was degene van het mama zijn.
Ik wou verhinderen dat mijn kinderen zich ooit nog maar een fractie zouden hebben moeten voelen van hoe ik me ooit had gevoeld .
Mama zijn, was een missie die ik kost wat kost tot een perfect eind moest brengen , al betekende dit mezelf tekort doen .
De meest mooie en betekenis-volle momenten , waren die van mijn zwangerschap.
9 maanden waarin ik leven in mij voelde groeien , waar ik trots op mezelf kon zijn en ook nog eens goed voor mezelf moest zorgen vanwege mijn ongeboren kind .
Ik kreeg tranen in mijn ogen bij het zien van de eerste echo en het horen van een sterke hartslag van zo'n klein mensje. Het ontroerde me tot in het diepste van mijn ziel en ik wist op dat moment al dat de liefde die ik voor dit kind zou voelen, onvoorwaardelijk zou zijn .
Als ik dit soort liefde al voelde bij het zien van een eerste echo , waarom hield mijn eigen moeder dan niet van mij?
Ze bepaalde soms zelfs mijn gevoelens op het moment dat ik zelf mama zou worden .
1 ding wist ik zeker , dit kindje zou de liefde krijgen waar ze recht op had en de liefde die ik had gemist .
Door de vele ruzies die ik thuis te zien en te horen kreeg, de onveiligheid en onvoorspelbaarheid , begon ik me meer bezig te houden met mijn schoolwerk.
Het 3de leerjaar was een jaar waarin deze ommekeer gebeurde , de jaren ervoor was ik eerder een speelvogel in de les en wist ik vaak niet waarover de leerkracht het had .
Op de leeftijd van 8 , moest ik van school veranderen .
Mijn ouders waren van mening dat een katholieke school beter bij me zou aansluiten en dat deze strenger was van aanpak .
Mijn huidige school, een gemeentelijke basisschool, was een school waar ik me prettig en geliefd voelde . Ik vond het helemaal niet fijn om afscheid te nemen van toen destijds mijn beste vriendinnetje Carmen en bovendien deed het me verdriet om mijn eerste liefje Lenny , waarmee ik al van het 1e leerjaar mee samen was , achter te moeten laten.
Al het veilige en bekende waar ik me goed voelde , moest plaats maken voor iets nieuws en onbekend . Ik herinner me nog goed hoe kwaad ik was op mijn ouders en de wereld , hoe onrechtvaardig het voelde dat ik hierin helemaal geen inspraak had .
Ik moest mijn 3de jaar dubbelen, dat heeft waarschijnlijk gemaakt dat mijn ouders besloten om me naar een katholieke school te sturen , op vlak van studeren werkte dat inderdaad voor mij , maar niet op vlak van veiligheid .
Het 3 de leerjaar op een nieuwe school :
Ik had het geluk om bij een aardige juf in de klas terecht te komen en dat ik ook niet de enige nieuwe leerling van dat jaar was .
Ik leerde al snel nieuwe vriendinnen kennen , was gewend geraakt aan het uniform dat ik nu alle dagen moest aantrekken en studeren ging ook een stuk beter dan ervoor. Het leek eventjes allemaal mee te vallen en ik kon mijn kwaadheid al snel achter me laten en beseffen dat het misschien allemaal niet zo erg was als ik me had voorgesteld .
De dag dat ik van school thuiskwam en me naar gewoonte naar mijn kamer wou begeven om aan mijn huiswerk te beginnen , zag ik plots een briefje op mijn hoofdkussen liggen.
Ik dacht in eerste instantie dat mijn moeder me een lief briefje had geschreven of dat ze me vroeg om mijn kamer op te ruimen .
Toen ik het briefje begon te lezen , werd me duidelijk dat dit helemaal niet het geval was .
Mama schreef dat het niet goed met haar ging , dat ze een tijdje zou opgenomen worden in het ziekenhuis en dat het niet mijn schuld was.
Ik kan niet goed beschrijven Wat er op dat moment allemaal in me omging, maar ik was vooral erg geschrokken, angstig en verdrietig tegelijkertijd .
Ik begreep niet dat ik dit alles niet had zien aankomen en vroeg me af hoe het nu verder moest . Zouden we bij papa moeten blijven thuis , of zouden we bij de oma alle dagen logeren tot mama weer thuis was ? Wat met de school ? Wanneer kwam mama weer terug thuis ? Mochten we haar bezoeken ?
Zoveel vragen waar niet instant een antwoord op kwam en niemand die eens even kwam praten om het uit te leggen .
Mijn vader had het duidelijk ook moeilijk met deze verandering , de weinige keren dat ik iets van emotie in zijn ogen zag , deze dag was er 1 van .
Hij stortte zich dan ook als een bezetene op zijn werk .
Ik en mijn broer mochten die periode bij de oma logeren en van daaruit kan ik gemakkelijk te voet naar school gaan .
3 maanden lang , was mijn moeder opgenomen met een zenuwinzinking ( depressie) , in het stuivenberg ziekenhuis .
Als we op bezoek gingen , zag ik haar liggen op een ziekenhuisbed. Heel lang konden we vaak niet blijven , want zelfs daar vielen er regelmatig woorden tussen mijn vader en haar .
Het was een vreemde periode met veel vragen die onbeantwoord bleven en ook op school sloeg bij mij de vermoeidheid toe omdat ik 's avonds de slaap niet kon vatten.
Wel 20 keren keek ik onder mijn bed om te zien of er niets onder lag , 20 keer het licht uit en aan , weer het bed in en eruit tot ik helemaal gek werd van mezelf .
Ik begreep niet waarom ik dit deed , het leek iets dwangmatig waar ik niets tegen in te brengen had.
Op school vroeg de leerkracht hoe het met me ging , ze zag aan me dat er iets scheelde en wist dat mijn moeder opgenomen was . Ook merkte ze op dat ik vaak moe en afwezig was in de les .
Als ik hier op terugkijk, was zij 1 van de eerste personen die aan me vroeg hoe het met me was en opmerkte dat er meer scheelde dan ik liet uitschijnen.
Mijn vader die bijna dag en nacht werkte, schepte tegen mijn oma op over hoeveel geld hij had gespaard die periode . Alles ging bij hem over geld en werken. Mijn oma
antwoorde daarop , dat het inderdaad erg makkelijk was om te kunnen sparen, terwijl de kinderen alle dagen bij haar waren en zij voor ons kookte , de was en de plas moest doen .
Na 3 lange maanden, was ik enorm blij dat mama weer naar huis mocht komen .
Ze was emotioneel aangesterkt, had verschillende therapieën gekregen waaronder ook groepstherapie en ze zag er een stuk beter uit . Ze had de raad gekregen van haar psychiater om alles wat er speelde in haar beleving , op te schrijven in een schriftje.
Dat schriftje gebruikte ze ook daadwerkelijk. Om de zoveel tijd schreef ze haar emoties van zich af en liet dan het boekje in de badkamer naast het toilet liggen .
Ik weet niet of ze het daar bewust neerlegde, maar telkens ik in de badkamer moest zijn en ik het boekje zag liggen , begon ik er stiekem in te lezen .
Ik wou weten wat haar bezig hield, weten wat er ons te wachten stond , of er in de toekomst misschien nog een opname zou volgen en ook wou ik weten waarom ik haar niet had kunnen helpen . Waren de gesprekken die ze had met mij dan niet genoeg geweest waardoor ze toch moest worden opgenomen ? Had ik iets kunnen doen of zeggen om die opname te verhinderen?
Ook al had ik haar briefje gelezen waarin stond dat het niet mijn schuld was, toch voelde ik me schuldig dat ik niet meer voor haar had kunnen betekenen . Ik was kwaad omdat ze met mij over alles kon praten , maar dat ze over een mogelijke opname nooit met 1 woord had gerept.
Ik denk dat ik wou voorbereid zijn op alles wat nog onzeker was in de toekomst en dat ik daarom haar boekje vaker begon in te kijken. Ik wist op die leeftijd dat het iets was wat ik niet had mogen doen en toch trok het me aan om voorspelbaarheid bovenop te stellen .
Het is de eerste en ook de laatste opname van mijn moeder geworden, alles leek even weer zijn gewone gangetje te gaan .
Ik slaagde voor het 3de leerjaar en ook het 4de leejaar en ook voor , wiskunde waar ik barslecht in was , slaagde ik .
Ik was bijna 12 jaar en mocht naar het 5de leerjaar gaan.
Een jaar zoals alle andere dacht ik, maar dat was het allesbehalve.
Ik was 12 jaar , had fijne vriendinnen in de klas , kwam met de meeste van de leerlingen goed overeen en bovendien kwam ik graag naar school .
Onze leerkracht was een vrouw , in mijn ogen een mooie vrouw van rond de 35 jaar .
Kort zwart haar , zachte stem en een zorgzaam iemand .
Bovendien was ze bevriend met mijn ouders die regelmatig uitgingen in het weekend en dus ook Els van daar kende .
Els was een alleenstaande mama van een dochtertje Kim.
Iets in mij trok mij aan in haar . Ik kon absoluut niet beschrijven wat , maar ze straalde een soort van moederlijke veiligheid en warmte uit waar ik me goed bij voelde .
Dat jaar gingen we met onze klas op bosklassen . Ik schaamde me vreselijk , want net die week had ik voor de 1e keer mijn maandstonden gekregen en zelfs tegen mijn eigen moeder had ik hierover de eerste dagen niets verteld . Ik had zelf uitgezocht hoe een maandverband werkte door de bijsluiter te lezen .
Uiteindelijk toen ik op bosklassen moest vertrekken , vertelde ik het aan mijn moeder die met een welgemeende fierheid me wist te vertellen dat ik nu een jonge vrouw was geworden . Ik kreeg een plantje van haar om het te vieren en ik voelde de schaamte tot over heel mijn lichaam . Zeker toen ze ook nog eens mijn vader hier over inlichtte 😕 .
De dag van het vertrek , nam mijn moeder, Els even apart om haar in te lichten hierover . Ik had namelijk ook enorm veel buikpijn en de pijnstilling hiervoor werkte allesbehalve .
De eerste dag op kamp , kon ik een aantal activiteiten niet meedoen omdat ik zoveel pijn had en vroeg dan ook aan Els of ik op bed mocht gaan rusten . Hopelijk deed rust me een beetje deugd en werd de rest van de dagen niet door de pijn in het water gegooid.
Eens in bed, op een grote kamer die ik deelde met een aantal klasgenootjes , ging de deur van de kamer open . Het was Els die kwam kijken hoe het met me ging .
Ze kwam bezorgd naast me zitten, stopte me in en gaf me een kus op mijn voorhoofd .
Ik was verbaasd door het gevoel dat ik kreeg . Alles wat ik verlangde , een beetje aandacht, liefde en warmte , werd me op dat moment gegeven en het voelde geweldig.
Ik begon een brief naar Els te schrijven over hoe fijn ik haar vond , ook over mijn thuis situatie begon ik steeds meer te vertellen . Het was vreemd dat ik vanaf toen iemand in vertrouwen nam en in mijn hart sloot . Al die tijd had ik met niemand anders over mijn emoties gepraat , zelfs niet met mijn oma of vriendinnen van de klas. Els was de eerste die zoveel over mij te weten zou komen en ik wist ook , omdat ik haar dit uitdrukkelijk had gevraagd, dat alles tussen ons zou blijven .
Meer en meer begon ik brieven naar Els te schrijven die ik dan aan haar gaf tijdens de pauze , of soms eentje op haar bureau legde .
Het idee dat ze mijn brief zou lezen en dan eventjes aan mij zou denken , gaf me een warm gevoel .
Ik kan niet zeggen dat het exact voelde als een verliefdheid , maar daar kan je het misschien het beste mee vergelijken.
Later ben ik te weten gekomen dat het een existentiële soort liefde is, de liefde die een kind voor de moeder voelt , een liefde en adoratie zo groot , dat het elke zin van het verstand te boven gaat .
Telkens ik in de les zat , kon ik uren naar haar kijken. Ik kon genieten van haar aanwezigheid , haar manier van lesgeven en de tijd die ze voor mij vrijmaakte om een gesprek te voeren .
In mijn ogen was ze de perfectie.
Ik deed extra mijn best om goede punten te halen , ging me thuis nog meer afzonderen om mijn tijd te spenderen aan het brieven schrijven voor haar en in bed fantaseerde ik dat ze me in haar armen nam en me in slaap knuffelde .
Geen enkele dag ging voorbij dat ik niet aan haar dacht . Dit gevoel van intens geluk had ik nooit eerder ervaren . Zij was in elke letterlijke zin van het woord, de perfecte mama voor mij . Zij kon al de zorg die ik had moeten missen weer goedmaken en op die manier zou ik een gelukkig leven kunnen leiden .
Natuurlijk gebeurde dit proces niet helemaal bewust . Vaak was ik zo overmand door zoveel heftige mooie emoties , dat ik mezelf het meeste van de tijd niet eens begreep.
In een schooljaar zijn er ook een aantal vakantiedagen en weekends . Dit waren de momenten waarop ik me heel erg ongelukkig voelde . Ik mistte Els verschrikkelijk, huilde mezelf in slaap en begon nog meer te schrijven naar haar . Ik hield een dagboek bij waarin ik beschreef wat ik voor haar voelde en pende er volop mijn verlangens in neer .
Het toeval wil dat mijn ouders in hun telefoonboek het nummer van Els hadden staan , omdat ze in het verleden wel eens samen hadden afgesproken om samen om uit te gaan . Pienter als ik was , vond ik dat nummer en raapte al mijn moed bij elkaar om haar te bellen wanneer mijn ouders niet thuis waren . Ik was wel vaker een aantal uren alleen thuis en op zo'n moment kwam dat dus goed uit.
Mijn hart bonsde in mijn keel wanneer ik het nummer intoetste . Ergens hoopte ik dat ze niet zou opnemen en langs de Andere kant hoopte ik dan vurig weer van wel . Ik wist helemaal niet wat in moest zeggen tegen haar of hoe ik haar zou uitleggen hoe ik aan haar nummer kwam . De telefoon ging over en het leek een eeuwigheid te duren , maar plots nam Els op .
Ze moet haast ook geschrokken zijn om mij te horen aan de andere kant van de lijn , toch was ze vriendelijk en verliep ons gesprek zoals de vele gesprekken die we in de klas samen hadden .
Ik was zo blij dat ik een manier had gevonden om in contact te kunnen staan met haar op momenten dat ik haar miste . Ik kon wel een huilen van geluk dat ze me niet verbood om nog te bellen en dus deed ik het vaker .
Heel mijn wereld draaide enkel nog rond Els en niemand wist over onze speciale band die we samen hadden opgebouwd.
Op de band met haar dochtertje was ik enorm jaloers . Ik wou de dochter zijn van Els en al haar liefde en aandacht kunnen opeisen , maar dat kon ik haar niet vertellen . Ik wou geen enkel risico lopen waarop Els mij in de steek zou laten of misschien wel kwaad op me zou worden . Elke vorm van afwijzing of verlating, zou nefast zijn voor mij, iets wat ik niet kon dragen .
Mijn ouders kregen een hogere factuur dan normaal van de telefoon en begonnen zich vragen te stellen . Ik kon alleen maar hopen dat ze geen manier zouden vinden waarop ze te zien konden krijgen naar welke nummer er telkens gebeld werd .
Op een avond belde ik vanuit mijn kamer naar Els . Mijn moeder zat beneden in de woonkamer tv te kijken en voor middernacht zou ik haar toch niet boven verwachten .
De draagbare telefoon die ik gebruikte, was er 1 van op mijn ouders hun kamer . Eigenlijk vond ik het best spannend en avontuurlijk dat ik op elk moment betrapt had kunnen worden , maar toegeven dat ik met mijn leerkracht had getelefoneerd, zou ik nooit hebben gedaan.
Els vroeg of ik even aan de lijn wou blijven, want er werd aangebeld bij haar aan de deur . Ik wachte vol ongeduld op haar stem , toen ik plots een vreemd geluid hoorde .
Mijn moeder wou met de vaste lijn telefoneren vanuit de woonkamer naar iemand waardoor ze hoorde dat het toestel al in gebruik was .
Zo snel als ik kon , drukte ik de telefoon af en verstopte hem onder mijn hoofdkussen .
Ik was doodsbenauwd toen ik de deur van de woonkamer hoorde opengaan en mijn moeder de trap hoorde opkomen.
Wat moest ik haar vertellen ? Hoe kon ik uitleggen waarom ik s avonds laat nog naar iemand zat te bellen ? Zou ze vragen naar de hogere factuur van de telefoon en of het mijn schuld was ? Zoveel vragen en maar zo weinig tijd om na te denken .
Plots was het avontuurlijke en de spanning die eraan vasthing helemaal niet zo fijn meer .
Mijn moeder kwas de kamer binnen en was duidelijk erg boos. Ze vroeg me direct waar de telefoon gebleven was en met wie ik aan het bellen was .
Ik kon niet anders dan liegen. Ik kon haar niet vertellen dat ik bijna elke avond met Els aan het bellen was en daardoor ook nog eens Els in de problemen brengen .
Dus met een smoes vertelde ik dan maar dat ik naar een vriendin van school had gebeld om nog een aantal zaken te vragen betreffende een belangrijke toets .
Elke vezel in mijn lichaam , hoopte dat ze dit verhaal zou geloven en niet nog meer vragen zou beginnen stellen .
Gelukkig deed ze dat niet, maar ze ging wel mijn vader erover inlichten en waarschijnlijk een speciale vergrendelcode op de telefoon laten installeren .
Ze deed mijn kamerdeur terug dicht en ging naar beneden .
Ik was kwaad op mezelf dat ik bijna betrapt was. Kwaad omdat ik de waarheid niet kon en wou vertellen , kwaad dat er nu een code op de telefoon kwam en dat ik een andere manier moest zien te vinden om met Els te bellen , maar vooral kwaad omdat ik had ingehaakt en Els dus waarschijnlijk ook met vragen zat . Wat als ze zou proberen terugbellen naar mij en mijn moeder zou opnemen ?
De adrenaline raasde door mijn lijf . Die nacht had ik amper wat kunnen slapen , ik maakte me constant druk om alles wat er nog te gebeuren stond.
Een paar weken later werd Els plots ziek en kon ze een tijdje geen les meer geven aan onze klas .
Mijn wereld stortte in en mijn ogen vulde zich met tranen.
Ik was ongerust en wou weten wat er scheelde . Els bleek een allergische reactie op iets van voedsel te hebben gehad en mocht daardoor niet buiten komen .
Tijdens de speeltijd , toen iedereen netjes naar buiten ging om zich te begeven naar de speelplaats, bleef ik in de klas zitten.
Ik keek door het raam en voelde het verdriet en het gemis naar boven komen . Ik was helemaal alleen en dus was het verdriet eventjes toegelaten dat ik al de hele dag probeerde te verdrukken . Want alles deed me aan Els denken , het klaslokaal , de speelplaats waar ze soms toezicht hield , haar naam die viel als leerkrachten of leerlingen het over haar hadden , het werd me even allemaal teveel .
Plots hoorde ik een mannenstem achter me . Het was meester Kris van het 6de leerjaar die me vroeg wat ik nog helemaal alleen in het lokaal deed .
Ik barste in tranen uit , riep dat ik juf Els enorm mistte en stormde het lokaal uit nog voordat hij iets kon zeggen .
Thuisgekomen , maakte ik niet 1 maar 2 brooddozen klaar om de volgende dag mee naar school te nemen. 1 voor mezelf en 1 voor Els met de nodige vitamientjes, waardoor ze hopelijk weer snel beter zou worden . Ook stopte ik er een briefje in met beterschapswensen en de boodschap dat ik verdriet had omdat ze ziek was en haar erg miste .
Het lijkt allemaal misschien overdreven of misschien zelfs melodramatisch, maar voor mij voelde het intens echt. Ik voelde me verlaten, in de steek gelaten , bezorgd en alleen . Ik kon niet helder meer nadenken . Alleen de pijn en het gemis hadden een plek in mij gekregen. Ik huilde mezelf meermaals in slaap , mijn ouders kregen me nog amper beneden te zien en ik hield mijn masker op zodat niemand te weten zou komen wat er in mij omging. Want hoe zou ik iets kunnen uitleggen aan mensen wat ik zelf niet begreep?
Ik begon me ook vaker de vraag te stellen of dit geen verliefdheid was , kon het dat zijn? Hoe zou Els hierop reageren als het dat daadwerkelijk zou zijn ?
De volgende dag gaf ik de brooddoos aan mijn leerkracht van het 3de leeraar die bevriend was met Els en diezelfde dag op bezoek zou gaan bij haar .
Ze vond het hartverwarmend dat ik zo goed voor mijn juf zorgde. Ze moest eens weten wat ik allemaal dacht en voelde , ze zou me gewoon raar hebben gevonden dacht ik toen !
Ik had nooit gedacht dat Els voor mij zelfs jaren daarna nog een belangrijke rol in mijn leven zou vervullen.
Ze werd uiteindelijk de meter van mijn eerste dochter 6 jaar later . Ze was in mijn ogen de moeder die ik nooit gehad heb . Ze knuffelde me vaak , ging in op een uitnodiging voor een BBQ die ik georganiseerd had bij mijn oma , dus in zekere zin had ik echt wel het gevoel dat ik iets voor haar betekende .
Het 5 de leerjaar was bijna ten einde en ik kon me onmogelijk nog losmaken van haar . Ik zou het verschrikkelijk vinden om haar niet meer elk uur van de dag in de klas te zien staan en het idee dat iemand anders met haar aandacht zou gaan lopen , maakte me stilaan gek .
Er vormde zich een kloof tussen mijn leeftijdsgenootjes en mij omdat ze met andere dingen bezig waren dan ik . Ik leefde de hele dag in mijn hoofd en had te kampen met intense emoties die ik zo goed als ik kon binnen probeerde te houden . Andere kinderen van 12 jaar waren bezig met muziekhits, het lezen van de joepie ( een populair magazine bij jongeren) , make up en jongens . Ik voelde me nergens meer thuis en had ook al helemaal geen zin om nog connectie te maken met kinderen van mijn leeftijd . Het enige wat me nog interesseerde, was Els . Mijn ultieme doel was om zoveel mogelijk bij haar te kunnen zijn en te hopen dat zij mij kon geven waar ik al zo lang naar op zoek was .
Thuis zocht ik als een bezetene tussen allerlei oude foto's naar bewijzen die konden aantonen dat ik geen kind van mijn ouders was . Het klinkt misschien absurd, maar ik hoopte echt om iets te vinden wat erop zou wijzen dat ik verwisseld was met een ander kind in het ziekenhuis.bewijs waaruit zou uitkomen waarom ze niet van me hielden. Uiteraard heb ik dat bewijs nooit gevonden . Het toont enkel maar aan dat een kind van die jonge leeftijd zich toch echt ongelukkig moet hebben gevoeld om zich daarmee bezig te houden ?
Ik bleef brieven schrijven naar Els , zelfs toen ik in het 6de leerjaar zat . We kregen een meester en iedereen vond hem geweldig .
Ik daarentegen , wou hem niet eens een kans geven . Ik was kwaad dat ik niet meer bij Els in de klas kon zitten, was kwaad op mezelf dat ik was mogen overgaan naar het 6de leerjaar en nu het moest stellen met een mannelijke leerkracht.
Mijn ouders begonnen zich vragen te stellen over mijn gedrag en vooral het vele afzonderen van mij . De ruzies liepen soms hoog op en ook tussen mijn ouders kwam er soms geweld aan te pas . Zo kreeg ik te zien hoe mijn vader , mijn moeder bij de keel nam en hoe mijn moeder dreigde met een mes hem neer te steken . Soms werd de politie gebeld , soms vertrok mijn moeder dronken het huis uit met de wagen , niet wetende wanneer ze weer zou terugkomen .
In die periode , gebruikte mijn vader anabolen . Een soort pepmiddel voor bodybuilders. Mijn vader was een gespierde man , maar klein van gestalte. Om dat te compenseren , trainde hij bijna dagelijks in een fitnescenter waar andere bodybuilders hun spieren trainde om nog meer massa te verkrijgen . Door de anabolen , werd mijn vader anders van karakter ,agressief , opvliegend en gedreven door adrenaline . Wanneer hij niet aan het werken was , trainde hij en wanneer hij niet trainde, kon hij obsessief zitten kuisen in huis . Het woordje rommel en stof, kende ze niet . Het huis lag er altijd spik en span bij en de marmeren vloer blonk als een spiegel.
De ruzies thuis gingen het meest van al over geld. Iets wat ik niet goed begreep , want we hadden zeker geen geld tekort of geldproblemen . Het maakte dat ik me als kind verzette tegen al het financiële. Mijn kamer was mijn veilige burcht geworden waar ik me urenlang in kon verstoppen . Ik bleef dagboeken vol schrijven en ook de brieven voor Els , namen het grootste deel van mijn tijd in beslag .
Muziek die speelde op mijn kamer van westlife, ontroerde me en de tekst deed me denken aan mezelf die mijn liefde verklaarde aan Els . Geen liefde zoals in een partnerrelatie, maar liefde zoals in genegendgeid, troost en warmte . Mijn fantasiewereld waarin ik tegen Els mijn diepste geheimen vertelde , was zo veilig geworden , dat ik liever daar wou zijn dan in de realiteit .
Elke avond nam ik mijn hoofdkussen stevig vast en beelde ik me in dat zij naast me lag en me knuffelde. Ik distantieerde me van zowat alles en iedereen, het was enkel ik en Els tegen de wereld .
Mijn ouders besloten om me een ASO richting te laten volgen in het middelbaar. Aan mij werd niet gevraagd wat ik wou volgen en misschien maar goed ook , want zelfs toen had ik daar nog helemaal geen idee van . Ik was meer bezig over na te denken hoe ik afscheid kon nemen van Els en hoe te overleven zonder haar alle dagen te zien.
Ik was 13 jaar geworden, zat zodanig met mezelf in de knoop dat ik vaak verlangde en nadacht over zelfmoord en de enige momenten dat ik kon huilen , waren de momenten alleen op mijn kamer.
Ik kon de ruzies , de onvoorspelbaarheid en de onveiligheid thuis niet meer aan .
Meer en meer begon ik te fantaseren over hoe het zou zijn om niet meer thuis te wonen . Er waren ook goede momenten bij mijn ouders hoor , gelukkig maar !. Enkel wogen ze niet op tegen het ongelukkige gevoel dat als een zwarte wolk mijn emoties, dag in dag uit bepaalde.
Het eerste middelbaar ging redelijk goed . Van in het begin hield ik goed alle notities bij en probeerde ik , ondanks mijn gevoel , bij de les te blijven .
Wiskunde was een vak waar ik een grondige hekel aan had en nooit goed in was geweest . Gelukkig hadden we een jonge mooie vrouwelijke leerkracht die het goed wist uit te leggen . Algebra bleek een stuk moeilijker dan de overige wiskunde die we in de lagere school hadden gekregen . Ik moest mijn hoofd er goed bijhouden en definities van buiten blokken om deze dan te kunnen toepassen in de oefeningen.
Els zat steeds in mijn achterhoofd, maar doordat ik ze bijna niet meer zag , zocht ik onbewust naar iemand die haar kon vervangen .
Dat bleek de leerkracht wiskunde te zijn.
Het euforische gevoel waar ik naarstig naar op zoek was , was zo sterk , dat ik alle negatieve gevoelens er gewoon bijnam.
Ook aan deze leerkracht vertelde ik over de situatie thuis, ook aan haar schreef ik brieven en vroeg ik gesprekken . Ik kon enkel maar denken aan het goede gevoel dat ik eraan zou overhouden . Je kan het vergelijken met een verslaving , de roes waar je je dan in waant , je zou er alles voor over hebben om dat te behouden .
De jonge leerkracht wiskunde , kon niet om met de aandacht die ik telkens vroeg .
Op een gegeven moment zei ze me dan ook dat ik nog aanhankelijker was dan haar eigen man . Het brak mijn hart om die zin uit haar mond te horen .
Het voelde aan als wel 1000 messteken in mijn hele lichaam. Mijn tranen kon ik niet langer verstoppen. De afwijzing en zelfhaat die ik op dat moment naar mezelf toe voelde, namen serieuze proporties aan , nog meer dan anders .
Die avond , toen ik alleen op mijn kamer was, brak er iets in mij.
De zin die ze had gezegd , herhaalde zich keer op keer in mijn hoofd . De tranen bleven maar langs mijn wangen lopen . Ik voelde me niets meer waard.
Voor mij lag een scherp , klein nagelschaartje en op automatische piloot , nam ik het vast en begon ik mezelf ermee te snijden in mijn pols . Alsof ik nooit iets anders had gedaan , zette ik de ene na de andere diepe snede . Het deed even pijn en daarna werd het gevoelloos . De kwaadheid die ik over mezelf had , reageerde ik af op mij. En de pijn die ik binnenin voelde , kwam eruit in bloed .
Ik deed een windel rond mijn pols en kroop in bed . In mijn hoofd was het zoiets als een straf tegen mezelf en was het dus ook niet nodig om de wonde te ontsmetten. Integendeel , hoe meer pijn het deed , des te beter de straf werkte .
Het klinkt allemaal erg onlogisch, maar voor mij was het een realiteit. Vaak slaan mensen eens tegen een muur als ze kwaad zijn ,op dat eigenste moment , voelen ze de pijn niet , die voel je pas achteraf . Daar kan je het misschien het beste mee vergelijken.
Over automutilatie bestaat nog erg veel taboe . Mensen met littekens op hun armen of benen , worden raar bekeken en zelfs gemeden , maar het verhaal achter waarom deze mensen zichzelf pijn doen , daar wordt bijna nooit achter gevraagd . En nee bij mij was het niet te doen om de aandacht of dat mensen compassie met me zouden hebben . Ik kon de pijn die ik binnenin mij voelde zodanig niet meer verdragen , dat ik het zichtbaar eruit wou laten. Enkel op die manier zou ik misschien enige vorm van opluchting ervaren. Er waren immers geen andere manieren waar ik me op kon afreageren . Slaan met deuren , was verboden thuis , deuren kosten veel geld en als ik ermee zou slaan , had ik nog een hoop ruzie met mijn ouders erbovenop . Roepen was ook geen goed idee , dat had hetzelfde effect als de deuren . Huilen maakte het niet lichter , schrijven loste mijn probleem evenmin op , dus wat schoot er dan nog over ?
Juist , automutilatie !
Ik had er nog nooit van gehoord of zelfs nog nooit gezien bij andere jongeren.
Ik was er stellig van overtuigd dat ik de enige op de wereld was, die zo geschift was om zichzelf te pijnigen .
'S morgens deed ik er trui aan met lange mouwen en verstopte ik mijn windel zo goed als ik kon .
Aan tafel probeerde ik zo onopvallend mogelijk mijn ontbijtgranen naar binnen te spelen om daarna zo vlug mogelijk naar school te kunnen vertrekken .
Net toen ik mijn kom in de vaatwasser wou zetten , nam mijn vader me even vast aan mijn arm . Uit een reflex riep ik " Auwww " en trok mijn arm weg .
Mijn vader wou weten waarom ik pijn had . Ik probeerde de vragen te ontwijken door te zeggen dat ik te laat op school zou komen .
Hij bleef volhouden en wou naar mijn arm kijken, waarop ik gewoon vertrok naar school. Ik hoopte dat hij het tegen de avond wel vergeten zou zijn .
In de les , voelde ik het kloppen van de wonde in mijn windel .
Ik kon er amper naar kijken en walgde van mezelf .
Ik ontweek de leerkracht wiskunde , schreef sinds dan geen brieven meer naar haar maar nam haar uiteindelijk ook niets kwalijk .
Het was niet haar schuld , het was mijn schuld !
Als ik niet zo een lastig en veeleisend kind was geweest, als ik het was waard geweest om graag gezien te worden , .... dan had dit alles nooit gebeurd geweest .
Het was 1 van de vele destructieve gedachtes die nog lang een deel van mijn leven zou bepalen .
Op school , kon ik mijn aandacht er niet meer bijhouden .
Ook thuis was er al 3 weken een ruzie aan de gang over een vaatwasser van 10 jaar oud die plots defect was . Geen normale ruzie, maar een hoogoplopende ruzie met verwijten over een heel huwelijk lang .
Het was dan ook nog eens bijna examenperiode , dus alles kwam gewoon tesamen .
Omdat ik me vaak afzonderde , gesprekken met het clb ( het vroegere pms) had over mijn thuissituatie en de wens om thuis weg te gaan , kreeg ik een band met Nancy van het secretariaat .
Als ik het dan eventjes allemaal niet meer zag zitten , kon ik met haar praten over al wat me bezig hield. Zij bezat de gave om me tot rust te brengen .
Het was zij die het eerst mijn wonde te zien kreeg en ontsmette.
Haar bezorgde blik zal ik niet gauw vergeten en de nodige schaamte die ik toen plots wel voelde .
Ik kon niet uitleggen waarom ik het had gedaan , wat me dreef om zoiets onnatuurlijks te overwegen ,of waarom het me achteraf een rustiger gevoel gaf .
Ik smeekte haar om me voor de vakantie thuis weg te halen , het maakte me niet uit naar waar . Ik was op, lag volledig in de knoop met mezelf en was de wanhoop nabij .
Ze beloofde me dat er naar een oplossing gezocht werd en dat alleen al , stelde me een beetje gerust.
Na schooltijd, fietste ik naar huis .
Mijn vader had uiteraard mijn moeder ingelicht , daar bestond geen twijfel over .
Maar ik kon geen enkele uitvlucht verzinnen die mijn wonde konden verklaren .
Ik had nog niet de tijd om mijn rugzak deftig neer te zetten of de vragen werden al op me afgevuurd .
"Wat is er met je arm? " , " waarom wil je het niet laten zien ? " , ..enz
De manier waarop de vragen werden gesteld, waren koel en vijandig.
Net zoals de manier waarop ik kon opmaken of mijn moeder goedgezind of slechtgezind was die dag , de intonatie van haar stem ,hoe ze mijn naam uitsprak, korte schelle klank of met een verkleinwoord . Ik kende die blik en toon maar al te goed .
Het kwam zeker niet over als een bezorgdheid, misschien kon ze die ook niet opbrengen naar mij.
Na veel aandringen , wist ik dat ze niet zou afgeven en liet uiteindelijk mijn wonde zien .
Het bloed was opgedroogd en kleefde gedeeltelijk aan de windel waardoor die er moeilijker afkwam dan normaal .
Ik weet niet wat ik bewust of onbewust van mijn moeder als reactie had verwacht.
Ik weet alleen hoe ik zelf nu , zoveel jaren later , zou reageren als mijn dochter zoiets zou laten zien. En dat is het tegenovergestde van haar reactie !
De enigste zin die uit haar mond kwam was : " dat deed je vroeger als klein kind ook al ! "
Als je kwaad was of je zin niet kreeg , zette je je tanden in het hout van je speel- box of sloeg je met je hoofd tegen de muur !
Ik was met verstomming geslagen..
Ze deed het uitschijnen alsof het de normaalste zaak van de wereld was .
Geen greintje ongerustheid kon ik afleiden van haar blik of uitspraak . Eerder een vijandigheid en een haat naar mij toe .
Ik begreep niet waarom ik wel degene was die steeds naar haar problemen luisterde en haar probeerde te helpen en steunen terwijl het andersom niet eens in de buurt kwam.
Hoe dom kon ik zijn?
Welke reactie had ik verwacht?
Misschien bezorgdheid, tranen , een knuffel , boosheid ?
Maar zeker niet de reactie die ze op dat moment had gegeven .
Later bleek ook nog eens dat ze mijn dagboeken had liggen zoeken en lezen in mijn kamer , waarschijnlijk waarschijnlijk uit radeloosheid of bezorgdheid, ik zou anders niet weten waarom.
Ze was te weten gekomen wat ik allemaal over Els had geschreven en ervoor voelde.
De schaamte steeg ten top , ik was bang dat ze wist dat ik Els liever wou als moeder dan haar en dat ik haar daarmee had gekwetst.
Ik schaamde me zo dat ze te weten was gekomen hoe ik me voelde, hoe wanhopig graag ik Els zag en er alles voor over had .
Ik was bang dat als ze 1 slecht woord over Els zou zeggen , dat dat mijn stoppen zou doen doorslaan . Want dat was mijn zwakte , ik zou al de woede die ik jarenlang al had in moeten slikken eruit gooien als ze Els kleineerde.
Gelukkig deed ze dat niet .
Ze verweet me dat ik verliefd was, dat ik moest toegeven dat ik lesbisch was en dat ze het van Els haar kant ook al niet begreep .
Oeff , een opluchting stroomde door heel mijn lijf .
Dat ze maar dacht dat ik Lesbisch was, dat het enkel daar allemaal aan lag. Dat idee had ik zoveel liever dan dat ze te weten was gekomen dat ik Els als ideale moeder voor mezelf zag .
Ik ploeterde me door de examenperiode heen , probeerde alles wat ik kon voorbereiden op te schrijven en van buiten te blokken .
Soms nam ik zelfs mijn notities mee in bad om daar verder te studeren .
Op dat vlak was ik enorm perfectionistisch, ik moest correct elk antwoord tot op de letter vanbuiten kennen .
Ik kon uren leren en mezelf ondervragen .
Het gaf me achteraf een goed gevoel als ik alles kende , maar toch bleef de faalangst me tot na de examens achtervolgen .
Slechte punten betekende niet alleen een slecht cijfer , voor mij betekende het dat ik niet goed genoeg was .
Een slecht cijfer was voor mij een uitgerekende kans voor mijn innerlijke criticus om te bevestigen hoe dom en achterlijk ik wel niet was . Want zelfs na zoveel uren studeren , sloeg ik er nog niet in een deftig cijfer te behalen !
Examens bezorgde me stress , veel stress en ze putte me letterlijk mentaal uit .
Wat mijn ouders wel apprecieerde was mijn inzet voor mijn studies en de punten die ik behaalde .
Het was de uitgerekende kans om op die manier ervoor te zorgen dat ze trots op me konden zijn . Me een schouderklopje konden geven en het gevoel daarbij te hebben dat ik graag gezien werd . Daarom waren die punten ook nog eens heel erg belangrijk. Ze bevestigde me als persoon of ze duwde me helemaal met de grond gelijk.
Mijn 14de verjaardag zat eraan te komen .
Het zou die verjaardag zijn die alles Veranderde .
Een laatste moment samen met mijn ouders en mijn broer in een hopelijk goede sfeer om daarna mijn eigen gekozen pad te bewandelen .
Een pad dat nog donker en onzeker was , maar alleszins beter dan de rollercoaster waar ik me momenteel in bevond .
Op dinsdag 9 februari 1999,werd ik 14 jaar, maar we vierden dit het weekend ervoor .
Ik en mijn ouders zouden , gaan uiteten bij een plaatselijk Chinees restaurant.
Het zou een fijne avond worden met lekker eten en ik hoopte uit de grond van mijn hart dat er deze keer eens geen ruzie zou van komen .
Elke keer dat er drank gemoeid was tijdens een feestelijke gelegenheid , stapelde de emoties zich zo hoog op , dat het uitmondde in een scheldtirade tussen mijn moeder en mijn vader.
Er werd dan van mijn moeder uit, niet gekeken naar wie of wat er nog mee aan het kijken was naar het hele tafereel , waardoor ik schaamtelijk de grond in kon kruipen.
Maar gelukkig was mijn 14de verjaardag heel gezellig verlopen . Een moment met het gezin samen .
Heel even niet denken aan dingen die stress bezorgde of me verdriet deden .
Het was voor mij het bewijs dat het op deze manier ook anders had gekund, dat er ergens toch een bereidwilligheid was om van een speciaal moment ook een leuk moment te kunnen maken .
Op maandag 8 februari, de laatste week vooraleer de krokusvakantie van start zou gaan , had ik nog een gesprek met het Clb.
Ik hoopte dat er een oplossing zou worden gezocht zodat ik van huis weg kon gaan , maar wegens plaatsgebrek in zowat de hele sector, bleek ook dat geen evidentie.
Toch had ik de hoop dat alles wel in orde ging komen .
Het moment dat Nancy van het secretariaat naar me toe kwam tijdens de speeltijd , was het moment dat al die hoop met de grond gelijk werd gemaakt .
"Ik heb slecht nieuws ! " zei ze .
" we hebben ons uiterste best gedaan, maar er is nergens geen plek , dus je zal de krokusvakantie thuis nog met je ouders moeten zien door te komen , het spijt me . "
Toen zakte ik letterlijk in elkaar.
Ik begon te huilen en voelde de angst voor deze vakantie door mij stromen.
Dit zag ik helemaal niet meer zitten , ik wou daar weg , zo snel als maar kon.
Het maakte me niet uit naar waar of met wie , zo lang het maar niet thuis moest zijn.
Ik smeekte Nancy om naar een oplossing te zoeken .
Ik stelde me open , liet al mijn verdriet en angsten zien op een overvolle speelplaats omdat ik totaal op was en ten einde raad .
Ze begreep mijn boodschap , zag hoe diep het allemaal zat en zei dat ze ging horen wat er nog gedaan kon worden .
Het uur in de klas , leek vooruit te slepen zonder dat er ook maar iets van nieuws kwam .
Aandachtig volgen in de les zat er voor mij niet meer in .
Ik kon enkel nog maar denken aan het gevoel dat overheerste.
Geen moment wou ik nog terug naar huis gaan.
Geen moment wou ik de ruzies, de onvoorspelbaarheid , onveiligheid, het opsluiten van mezelf in mijn eigen wereldje nog moeten doorstaan .
Er werd geklopt op de klas-deur .
Ik moest naar het secretariaat komen .
Mijn hart bonsde in mijn keel , ik wist niet wat me te wachten stond en die onzekerheid maakte me stilaan gek .
Op het secretariaat volgde een gesprek met Nancy waar ik nogmaals bevestigde dat ik een terugkeer naar huis niet aankon .
Er zat niets anders op dan dat de school de jeugdbrigade contacteerde en het clb mee betrok in een spoedoverleg.
Nancy en het clb begrepen naar mijn gevoel de ernst van alles , wat ik niet kon zeggen van de personen van de jeugdbrigade in eerste instantie.
Daar zat ik dan als 14 jarige tegenover een volwassen politie-agent uit te leggen waarom ik niet naar huis wou .
Ik voelde me allesbehalve gehoord toen er gezegd werd dat het maar een overbrugging was van een vakantie .
Voor hen was het een weekje , voor mij was het een week waarin ik me met al mijn verdriet staande moest zien te houden, niet wetende hoe ik dat moest zien door te komen .
Door mijn radeloosheid en machteloosheid overviel me een gevoel van totale levensmoeheid.
Ik meende elk woord wat ik toen zei tegen de politie en achter die zin sta ik nog steeds.
Ik zei : " als ik vandaag niet anders kan dan naar huis gaan, pak ik mijn fiets en rijd gewoon onder een auto ! "
Ik stond op het punt dit te doen , de tranen rolde langs mijn wangen naar beneden .
Het kon me allemaal echt niets meer schelen .
Ik was liever dood dan me nog zo 1 dag te moeten voelen .
Blijkbaar is die ene zin wel degene geweest die het besef heeft doen geven dat het allemaal niet ok met me was .
De politie nam me mee naar hun bureau.
Ik nam afscheid van Nancy en bedankte haar voor de steun die ze voor me had betekend en de moeite die ze had gedaan .
Zonder haar en uiteraard ook het clb , had het allemaal slechter kunnen aflopen .
De tijd verstreek op het politie bureau .
De angst gierde door mijn lichaam, toch probeerde ik kalm te blijven door het huilen door .
Het leek of er een kraan van opgekropte emoties was opengezet die niet meer dicht te krijgen was .
Ik wist dat mijn ouders op de hoogte zouden worden gesteld .
Ik was zo angstig dat mijn vader of moeder in een razernij zouden binnengestormd komen en me zouden meesleuren in de auto .
1 politieagent was constant telefoontjes aan het maken naar allerlei instantie om te horen of er een plekje voor me vrij was .
Dat bleek niet zo'n sinecure, ook al omdat er rekening mee gehouden moest worden dat ik minderjarig was.
Elke keer dat de hoorn werd neergelegd , of het woord "spijtig " viel , zakte de moed me in de schoenen .
Ik kreeg te horen dat mijn ouders onderweg waren naar het commissariaat.
Het enige wat ik toen wou, was ergens ver weg apart zitten van hen , zo angstig was ik.
Ik mocht me afzonderen zodat ik hen niet te zien kreeg .
Ergens voelde ik me ook schuldig dat het allemaal op deze manier moest verlopen.
Mijn moeder had al een gesprek enkele dagen ervoor gehad met het clb waar haar vijandigheid naar hen toe en ook naar mij heel duidelijk was te worden .
Ik was gewoon het moeilijk kind en ik moest luisteren , daarmee was de kous af .
Ik draaide volgens haar iedereen rond mijn vinger met verhalen die leugens waren.
Dat maakte me enorm kwaad, want het waren geen leugens .
De pv's van de ruzies thuis, lagen op het politie-bureau en konden dus ook bevestigen dat het allemaal geen verzonnen verhalen waren .
Ik hoorde mijn ouders op de achtergrond tegen een agent praten . Soms normaal, soms ging de toon de hoogte in .
Ik wou zelfs niet meeluisteren , voelde de onveiligheid met de minuut toenemen .
Het enigste wat me tussen hun gescheiden hield was een muur tussen ons in .
De tijd verstreek tergend langzaam en zo ook mijn hoop .
Het geluid van een dichtslaande deur bracht me even terug naar de realiteit.
Er viel een stilte van een aantal minuten .
Een agent kwam me vertellen dat mijn ouders waren vertrokken.
Omdat ik nog minderjarig was , hadden ze een formulier moeten ondertekenen waarop hun toestemming gegeven werd dat ik weg kon .
Zonder die toestemming had ik dus terug naar huis moeten gaan .
Ik was verbouwereerd dat ze dat gedaan hadden uit vrije wil , maar ondanks dat , viel er een serieuze last van mijn schouders .
Nu was het een kwestie van nog een plek te vinden om de nacht door te brengen .
Mijn oma was geen optie , zij woonde veel te dicht in de buurt bij mijn ouders.
Ook had mijn opa Alzheimer en was hulpbehoevend . Die extra druk en zorg van mij wou ik haar niet geven .
Het was een bewogen dag , bewogen weken en zo niet , bewogen jaren geweest .
Mentaal was ik moe , op van de stress en de tranen die ik had laten lopen die dag.
De enige kleren die ik mee had, waren de kleren die ik aanhad en toch was dat het minste van mijn zorgen.
Ik wist niet waar ik zou terecht komen , wanneer ik kledij of simpelweg een tandenborstel zou hebben, maar ik voelde de zekerheid dat dat wel snel in orde ging komen .
Het was een eerste stap, een zure appel die ik had door gebeten.
Ik zou alles achter me kunnen laten en enkel nog vooruit zien .
Naïef als ik was, was dat de gedachte die me staande hield .
Ik hoorde de agent " dankjewel " zeggen en opgelucht ademhalen .
Er was nog een bed vrij in een crisiscentrum .
Het was enkel maar voor maximum een aantal dagen en het was ook niet in de buurt .
Het maakte me allemaal niet uit eerlijk gezegd, zolang ik maar niet naar huis moest .
Er viel een enorme last van mijn schouders.
Ik was zo moe van alle emoties die ik had gevoeld enkel al die dag , dat ik waarschijnlijk bijna eender waar had kunnen slapen .
Ze brachten me met de wagen naar het centrum , het was al donker buiten , ik kon me dus helemaal niet oriënteren.
Er werden nog een aantal papieren ingevuld door de agenten en daarna vertrokken ze.
Ik herinner me niet veel van die paar dagen daar ,enkel de kamer waar een prikbord hing en mijn ontlading bij het zien van een bed .
Ik moet haast onmiddellijk in slaap zijn gevallen met mijn kleren aan , wetende dat er nog een heleboel veranderingen te wachten stonden maar daarvoor was mijn geest te moe.
De bijzondere jeugdzorg kreeg mijn dossier in handen en had nu het zeggenschap over mijn toekomst .
Er werd verder gekeken wat er allemaal diende te gebeuren en hoe het met mijn school verder moest
Eerst diende er stabiliteit gegeven te worden , dus kreeg ik te horen dat ik voor 3 weken kon verblijven bij een pleeggezin in Wijnegem .
Het gezin had al een aantal kinderen , waarvan ik dan tijdelijk de oudste zou zijn .
Het waren supervriendelijke mensen , maar me eraan hechten was voor mij uitgesloten omdat ik wist dat ik er maar tijdelijk zou verblijven . Het afscheid zou me anders te zwaar wegen.
Ik was wel benieuwd waar ik uiteindelijk terecht ging komen , waar het allemaal zou eindigen zodat ik me een beetje thuis kon voelen op een plekje van mezelf .
Na 3 weken moest ik verhuizen naar Antwerpen .
Ik nam afscheid van mijn pleegouders en beloofde hen om zeker nog iets te laten weten .
Ik had het idee dat zij het moeilijker hadden met mijn vertrek dan ikzelf .
Mijn beschermingsmechanisme om me niet snel aan mensen te hechten had dus wel degelijk een functie waardoor ik pijn en gemis kon uitsluiten op dat moment .
Het orientatie en observatie centrum was de volgende stap .
Ook dit zou slechts voor een aantal weken zijn .
Onder observatie en oriëntatie wist ik niet goed wat ik moest opmaken .
Ik kwam terecht in een groep met andere jongeren , allemaal met hun eigen problematiek en achtergrond.
Contacten leggen lukte me gelukkig wel goed en de meeste van deze jongeren vertelde amper over hun thuissituatie. Je kon niet zien aan hen wat ze hadden meegemaakt of hoe het hen had bepaald.
Als je deze mensen op straat was tegengekomen , kon je je niet voorstellen dat ze een trauma hadden opgelopen of misschien wel een geheim verborgen dat de buiten wereld niet mocht weten .
Mijn vader bracht me een koffer vol kleren .
Ik zag de tranen en het verdriet in zijn ogen en wist niet hoe ik me moest gedragen tegenover hem.
Het feit dat ik even in een aparte ruimte met hem was , deed me onveilig voelen .
Hij vroeg me wat hij moest doen .
" moet ik met je moeder uiteen gaan? " vroeg hij .
Ik antwoordde dat hij dat zelf moest weten , ik kon hem onmogelijk zeggen wat hij wel of niet moest doen met zijn leven .
De raad die ik al die tijd aan mijn moeder had meegegeven, had ook niets verandert dus waarom zou mijn antwoord er dan nu wel toe doen ?
Het moment waarop mijn vader vertrok, rende ik naar mijn kamer en begon te huilen.
Waarom was mijn moeder niet meegekomen ?
Waarom moest ik beslissingen en raad geven aan mijn ouders, terwijl ik zelf nog een kind was en in de knoop lag met mezelf ?
Het was een ontlading van verdriet dat me overviel .
Uiteindelijk zag ik hen allebei graag, maar de druk die ze op me legde was er teveel aan en verwarde me .
Soms werd ik behandeld als volwassene , dan weer als een kind .
Soms was alles koek en ei , dan weer was er alarmfase 4 aan de gang .
Het ene moment werd er geroepen , het andere moment werd er naar de keel gegrepen of met iets gesmeten ...
Ik leerde al van jongsaf aan om hyper-alert te zijn voor al deze signalen. Mijn lichaam was in een constante staat van paraatheid . Ik leerde om gedragingen , bewegingen of intonaties in het oog te houden om zo te kunnen inschatten wat er zou volgen.
Die avond in mijn kamer , bleef ik onophoudelijk huilen .
Heel mijn lichaam trilde oncontroleerbaar, beelden van vroeger en nu flitste door mijn hoofd. Er leek geen einde aan te komen .
Iemand van de opvoeders kwam een kijkje nemen en probeerde om met me te praten . Ze kreeg geen contact met me en ze maakte zich duidelijk zorgen .
De dokter van het centrum werd erbij gehaald, maar ook hij kon niet tot me doordringen.
Ik denk dat het de naschok was van alles wat ik had opgekropt, net zoals een ontstoken wonde die openspringt en waar alle vuiligheid uit moet .
Het trillen van mijn lichaam had meer dan 4 uur geduurd vooraleer ik een beetje terug tot zinnen kwam.
Ik probeerde uit bed te komen om naar de opvoeder ( die nachtdienst had ) te gaan
vragen om een pijnstiller.
Ik had ontzettend veel hoofdpijn en was ongerust over wat me zojuist was overkomen.
Mijn hele lijf deed zeer, kon nog amper op mijn benen staan en strompelde naar het begeleidingslokaal.
Daar had ik een gesprek met een opvoeder, nam een pijnstiller en kroop weer mijn bed in .
Nooit heb ik een antwoord gekregen op wat me was overkomen . Ik weet enkel dat het weerzien met mijn vader de trigger was die het in gang had gezet.
Er was verscheidene keren geprobeerd en gevraagd aan mij of ik niet terug naar huis wou gaan . Een vraag die bij mij heel veel kwaadheid naar boven bracht .
Precies of ik er niet goed over had nagedacht vooraleer ik deze stap had overwogen , of ik alles in een impulsieve bui had beslist of dat ze mijn verhaal niet als waarheid aannamen !
Van 1 ding was ik zeker , terug gaan naar huis was iets waar ik zelfs niet over moest nadenken .
Mijn moeder en vader hadden ook gesprekken met de opvoeders van het oriëntatie-observatie centrum .
Uiteraard werd er door hen verteld dat ik moeilijk kind was , ze mij op geen enkele manier konden straffen , dat al wat ik verteld had , leugens waren , ... enz
Ik wist dat wat ik vertelde echt was gebeurd,
da ze de schijn naar de buiten-wereld moesten hooghouden van het perfecte gezinnetje waar spijtig genoeg 1 kind zodanig onhandelbaar was geworden dat ze zich geen raad meer wisten . Ze hadden zoveel voor me gedaan , me alles gegeven , nog een verjaardag met me gevierd, ... etc
Allemaal verwijten die jaren later nog moest aanhoren.
Maar de echte reden waardoor ik thuis was weggegaan , die konden ze niet aannemen!
Het ging me niet om het financiële, het ging me niet om die verjaardag .
Ik had alles gekregen, alleen niet waar ik nood aan had .
Een stabiele gezinssituatie, waar liefde en veiligheid centraal stonden .
Het is inderdaad misschien gemakkelijk van me om hen deze dingen te verwijten , ik kende hun verleden en hun " rugzak " niet .
Misschien hadden ze wel gehandeld uit de overtuiging dat deze manier van opvoeden, naar hun normen, de juiste was ? Misschien was het kopen van materiële spullen hun enige manier om te tonen dat ze me wel graag zagen ? Alleen heb ik dat niet zo aangevoeld .
Ik heb me de vraag gesteld als kind weg van huis , hoe mijn moeder zich moest voelen, ik heb me afgevraagd of door mijn vertrek de ruzies niet nog hoger zouden oplopen , ik heb me afgevraagd hoe mijn broer zich moest staande houden nu zijn grote zus er niet meer was .
En Ja, ik heb me schuldig gevoeld en verdrietig, alleen wist ik dat als ik deze stap niet had ondernomen, ik mezelf iets had aangedaan .
De 3 weken oriëntatie-observatie zaten er bijna op .
Ik was doodsbenauwd over wat er nu zou volgen en of er van de bijzondere jeugdzorg uit niet beslist zou worden dat ik toch verplicht naar huis terug moest gaan .
De opvoeders, de dokter, psycholoog en het clb zouden allemaal aan tafel zitten om te bespreken wat er verder diende te gebeuren.
Ik voelde me afhankelijk van hun beslissing en al had ik zelf aangegeven dat ik niet naar huis terug wou, het zou me tot op de laatste moment helemaal in de greep houden.
Ik was zo bang voor de beslissing die zou genomen worden en die waarschijnlijk mijn verdere toekomst zou bepalen .
Zowel mijn ouders, als ik hadden al een gesprek gehad met de begeleiding .
Mijn ouders waren nog steeds van het idee dat een kind thuis hoorde te zijn en moest luisteren .
Alle spieren in mijn lichaam stonden gespannen en een gevoel van angst overviel me .
Ik probeerde mijn zenuwen onder controle te houden en niets te laten merken .
De uren leken voorbij te kruipen tot uiteindelijk iemand me kwam vertellen dat ik niet terug naar huis moest .
Er was een plekje vrijgekomen in een soort tehuis in Edegem.
Het zou voor een langere tijd zijn en ik zou een eigen kamer krijgen .
Ik kon wel huilen van opluchting !
Een intake gesprek met de mensen van het tehuis vond plaats de week erop .
Ik werd met de wagen naar daar gebracht samen met een begeleider .
Het tehuis zag er niet uit zoals ik het me had ingebeeld . Een beeld zoals dat van in de films was het gelukkig niet .
Dit huis zag er heel normaal uit, een oud herenhuis met een stenen trapje naar de voordeur en een ijzeren vlinderen erop deed verwijzen naar de naam " de vlinderkens " .
Ik werd warm onthaald door mensen die er werkte . Een team van toegewijde begeleiders die uiteraard ook erg benieuwd waren naar de nieuweling .
Iemand deed de rondleiding en stelde zich voor als mijn individuele begeleidster.
Zij zou de taak op zich nemen om gesprekken met mij te voeren over de moeilijkheden waarmee ik te kampen had in mijn verleden.
Op het gelijkvloers was er de leefruimte waar een grote eettafel stond met een 10-tal stoelen aan , een salon en een televisie.
Ook een kleine maar practische keuken, een vergaderzaal en een lokaal waar de begeleiding vaak gesprekken deden met de jongeren en hun collega's.
Een houten trap leidde naar het eerste verdiep waar de jongenskamer waren en een kamer waar de begeleiding kon slapen , ook een grote badkamer met een bad en douche.
Op het 2de verdiep waren de meisjeskamers en zo ook mijn kamertje met uitzicht op de grote tuin .
De kamer op zich was niet echt groot , hoogstens 4 meter lang en 2 meter breed maar ze was praktisch ingedeeld met een bed , bureau en een ingemaakte kast . Meer had ik uiteindelijk niet echt nodig .
Op het gelijkvloers was ook nog een trap naar beneden waar een kleine douche was voor de meisjes en nog een andere deur waar zich de wasplaats bevond met een wasmachine, droogkast en een soort van voorraadkast met shampo, tandpasta, tandenborstels enz .
Het leek allemaal heel huiselijk ingericht en dit gaf me bijna instant een warm gevoel.
Ook de jongeren die op dat moment aanwezig waren leken nieuwsgierig naar mijn komst .
Het was een tehuis voor jongeren tussen de 14 en 18 jaar oud.
Ik zou 1 van de jongste zijn daar tussen een groepje dat elkaar duidelijk al enige tijd kende .
Toch zag ik het helemaal zitten om een nieuw hoofdstuk in mijn leven aan te gaan en nam ik me voor om me stelselmatig te gaan openstellen .
Een kleine week later stond ik met mijn koffers klaar om te vertrekken .
Ik nam afscheid van de jongeren en de begeleiding van het orientatie-observatie centrum.
Ondanks alles ,was verandering voor mij nog steeds niet iets waar ik naar uitkeek , maar ik hoopte echt dat dit de laatste maal was dat ik een koffer moest inladen .
Mijn intrede in de Vlinderkens, verliep in het begin niet van een leien dakje .
Zo had ik vrij snel al ruzie met een meisje waardoor de spanning hoog kon oplopen.
Elke jongere had zijn of haar eigen rugzakje/verleden waardoor er bij elke nieuweling gezocht moest worden naar een ander evenwicht binnen de groepsdynamiek.
Maar naarmate we elkaar beter leerde kennen , werden we een hechte klik samen .
Het warme gevoel dat ik eerder bij dit tehuis ervoer, komt omdat er alles wat wat mijn hartje negeerde .
De jongeren zag ik als mijn broers en zussen .
De begeleiding als familieleden .
Er kon gepraat worden over eender welk thema , zolang het maar met wederzijds respect gebeurde .
Dit werd mijn nieuwe thuis en zo kijk ik er tot op heden nog steeds op terug !
Els kwam in die periode ook wel eens op bezoek .
Ik vond het ongelofelijk dat ze speciaal tijd met mij spendeerde en benieuwd was naar de nieuwe omgeving waar ik vertoefde .
Het weerzien met haar was telkens heel intens .
Ik kon haar wel om de hals vliegen van blijdschap en wou haar nooit meer loslaten .
Stilletjes hoopte ik dat ze me zou adopteren .
Boeken zoals die van Roald Dahl genaamd Mathilda , een boek waarin een meisje slechte ouders heeft en uiteindelijk geadopteerd wordt door haar juf , gaven hoop.
In de week gingen de jongeren net zoals ik naar school.
Sommige namen de bus hiervoor , weer andere de fiets .
'S ochtends zaten we dan gezellig met z'n allen aan een grote tafel te ontbijten of simpelweg een tas koffie te drinken.
Daarna ging ieder zijn eigen weg om dan rond het avondmaal weer samen te zijn .
In het weekend gingen er vele elders overnachten.
Sommige bij vrienden, weer andere bij familieleden.
Ik koos ervoor om zo goed als elk weekend bij mijn oma te verblijven .
Als ze me kwam ophalen, was het telkens een warm weerzien .
Ik kon honderduit vertellen over alles wat ik die week had meegemaakt of soms zelfs had uitgespookt samen met andere jongeren .
Mijn oma woonde niet zo ver van mijn ouders af .
Wat maakte dat het me telkens wel ongerust maakte of ik hen zou tegenkomen .
Mijn oma is de moeder van mijn vader en aangezien hij ( zoals mijn moeder het altijd noemde) een echt mama's-kindje was , zat die kans er wel eens in.
De band tussen mijn moeder en mijn oma was vaak moeilijk .
Mijn moeder verweet haar dat ze haar dochter inpikte, dit terwijl zij degene was die me er steeds dropte .
Ik kon niet vatten dat ze dan verwachtte dat we geen goede band zouden krijgen .
Mijn oma op haar beurt had altijd graag een dochter willen hebben , maar kreeg 2 zonen.
Ik was de eerstgeboren kleindochter binnen de familie en onze karakters ( beide waterman ) paste goed bij elkaar .
Toch kan ik niet zeggen dat ik mijn oma op mijn manier als moeder heb ervaren .
Ik zag haar eerder als een hartsvriendin, iemand bij wie ik ten alle tijde mezelf kon en mocht zijn .
Ik kon bij haar ventileren over mijn frustraties , kwaadheid en angsten .
Maar over het gemis van een moeder heb ik nooit iets losgelaten .
Ik denk dat we beide wel wisten en aanvoelde dat de situatie thuis niet zorgeloos verliep.
Tijdens vakantieperiodes in de Vlinderkens, werd er vanalles
georganiseerd .
Zo gingen we met de hele groep op kamp met tenten , speelden we spelletjes , maakte we een fietstocht of gingen we kano-varen.
Ik had er de tijd van mijn leven en ondanks de moeilijkheden die ik emotioneel nog had , dacht ik dat alles wel een plekje zou krijgen .
De periode in de Vlinderkens is er 1 waar ik met een warm hart naar terugblik.
Zoveel fijne herinneringen aan een hecht nest waar ik me een deel van mocht en kon voelen .
Maar toch ontbrak er nog steeds iets fundamenteels .
Ik wist dat ik een moederfiguur mistte in mijn leven, maar hoe zat het met een vaderfiguur?
Ik was van mening dat dat er eigenlijk niet toe deed .
Tot het moment dat ik van de Vlinderkens op kamp mocht gaan met een bepaalde organisatie .
Dit keer betrof het een kamp waar wandelingen , het bosspel en slapen in grote tenten met stapelbedden centraal stond .
Ik kende er niemand maar maakte vrij snel vrienden .
Ik kon zowel met de animatoren als de kampjongeren goed overweg.
De laatste dag van het kamp , sloten we af met een fuif .
Een fuif met de alom bekende kuskes-dans en de bekende hits uit de periode 2000 weergalmde door de hele tent .
Alcohol was verboden, maar toch wisten we ons allemaal superieur te amuseren .
Aangezien het de laatste dag was en het afscheid naderde , was iedereen toch een beetje hechter dan normaal .
Moe van het dansen, zonderde ik me even af om een sigaret te gaan roken .
Ook de andere jongeren waren doodop van 2 weken uitputting en weinig slaap .
Ik zette me op een bankje waar Patrick , een animator van rond de 40 jaar , naast me kwam zitten .
Het was midden in de zomer en had een kort kleedje aan .
We raakte aan de praat en vertelde over de ervaringen die we die de 2 weken hadden meegemaakt.
Nog meer jongeren voegde zich bij het gesprek waardoor er te weinig plek was op het bankje waar we zaten .
Al lachend en spelend , zette ik me op Patrick zijn schoot .
Met zijn handen hield hij me vast bij mijn heupen .
Het gesprek ging gewoon verder met de rest van de jongeren en we deelden telefoonnummers uit .
Ook Patrick gaf zijn nummer aan mij met de vraag of we nog contact konden houden .
Ik zag er verder geen graten in .
Bovendien had ik best al wat telefoonnummers verzameld , dus die van hem kon er gerust bij .
Toch had ik het gevoel dat er meer schuilde achter het speelse en plagend gesprek dat we hadden gevoerd .
Eenmaal terug in de Vlinderkens, pakte ik mijn koffer weer uit en bekeek ik de vele lieve briefjes die kampgenoten hadden geschreven naar me .
Ik vond het werkelijk een fantastische 2 weken en een ervaring op zich om deel te hebben kunnen uitmaken van zo'n toffe bende .
De klieren in mijn keel waren gezwollen vanwege het slaapgebrek .
2 dagen extra had ik nodig om terug een beetje op mijn positieve te kunnen komen .
Het gevoel dat ik bij Patrick had gekregen , bleef maar door mijn hoofd spoken .
Op een avond trok ik dan ook mijn stoute schoenen aan en sms'je ik hem .
Eerst waren het vrij normale gesprekken over het kamp .
Hij vond het tof van me dat ik een sms naar hem had gestuurd en vroeg of we nog meer contact konden hebben .
"Natuurlijk " , antwoorde ik en vroeg of ik hem iets persoonlijks mocht vragen .
Ik denk dat ik toen een totaal ander antwoord had verwacht op het moment dat ik vroeg of hij gevoelens voor me koesterde .
Ik was namelijk nog maar 15 jaar dus wat zou een 40 jarige met zo een jong meisje moeten beginnen .
Eventjes bleef het stil aan de andere kant .
Waarop ik begon te twijfelen of ik iets verkeerd had gezegd.
Er volgde een antwoord dat ik niet had verwacht .
Hij zei dat hij me een heel leuk iemand vond en dat die ene avond toen ik op zijn schoot was komen zitten, hem het meest was bijgebleven .
Het was niet echt een direct antwoord op mijn vraag , maar het maakte me best nieuwsgierig.
Grenzen aftasten was iets Wat ik wel vaker deed maar me tot hiertoe nog nooit echt in de problemen had gebracht .
Een volgend bericht kwam binnen .
Patrick vroeg me of we eens in de toekomst konden afspreken .
Praten via sms was niet zo evident en een gesprek rechtstreeks zou fijner zijn vond hij.
Misschien dat een verstandig en niet naïef iemand op dat moment zou hebben afgehaakt .
Maar ik was een nieuwsgierige, rebellerende puber die bovendien ook nog het goede in de mens zag . Noem het een kortweg naïef.
Afspreken met een kampleider , zou de begeleiding van de Vlinderkens absoluut geen goed idee hebben gevonden .
Toch was ik benieuwd wat Patrick nog allemaal met mij wou bespreken .
Het was een dilemma voor me om op dat moment te liegen tegen een begeleidster die ik bovendien ook nog eens graag had , maar mijn nieuwsgierigheid nam de bovenhand.
Het was bijna weekend en dan zou ik zoals gewoonlijk naar mijn oma gaan .
Ik belde haar op om te zeggen dat ik niet ging komen en
tegen mijn begeleidster zei ik dat ik wel ging .
Het was riskant , ik weet het .
Want dan zou ik een volledig weekend plots bij Patrick zijn , maar ik nam me voor dat als het niet ok zou zijn , ik dan alsnog de bus naar mijn Oma zou nemen .
Patrick sms'te me dat hij me zou komen ophalen met de wagen aan de straathoek , uit het zicht van het vlinderkens-gebouw .
Ik voelde de spanning in heel mijn lichaam, het soort spanning dat avontuur in mij zo aantrekt .
Vluchtig maakte ik een rugzakje klaar met spullen en vertelde de begeleiding dat ik ging vertrekken .
Onderweg naar de straathoek, klopte mijn hart bijna in mijn keel .
Ik wist dat ik iets deed wat eigenlijk niet juist was en toch bevestigde elke stap mijn beslissing .
Ik was doodsbenauwd dat er iemand die ik kende me zou zien staan en gaan verklikken .
Elke wagen die ik zag passeren hield ik nauwlettend in het oog.
Er stopte een donkere wagen met een man die een zonnebril droeg .
Aan zijn postuur kon ik zien dat het Patrick was .
Ik opende het portier en stapte in.
Ik zakte een beetje onderuit in de zetel omdat ik nog steeds schrik had iemand bekend te zien passeren .
Van zodra we Edegem uit waren, voelde ik me al een klein beetje meer op mijn gemak.
We reden naar zijn huis in Merksem.
Patrick woonde op een appartementje op het 2 de verdiep .
Voor een single man , lag alles er netjes bij.
Het eerste wat me opviel was zijn collectie met muziek.
Het waren allemaal cd's van depêche mode en pink floyd , toen voor mij nog totaal onbekende muziekbands.
We raakte aan de praat en de muziek weerklonk zacht door de woonkamer .
Ik voelde me veilig bij Patrick .
Hij vertelde over zijn werk als animator , maar ook over zijn passie voor muziek en fotografie .
Hoewel ik nog maar 15 jaar was , voelde ik me vele ouder als ik bij hem was en hij behandelde me ook net als een volwassene.
Ik stelde hem terug de vraag of hij iets voor me voelde .
De kus die daarop volgde bevestigde alles.
Het was alles wat niet kon en toch zei mijn gevoel dat het goed was.
De eerste nacht in zijn armen , knuffelend in het salon was zalig .
Het was precies of het was nooit anders geweest .
Urenlang konden we samen praten en vertellen .
Ook ik liet steeds meer los over mijn verleden en de reden dat ik in de Vlinderkens terecht was gekomen .
Hij begreep me, zonder dat ik al teveel moest uitleggen .
Hij bood me wijn aan en kookte een heerlijk avondmaal .
Net alsof ik al volwassen was en we al jaren man en vrouw waren .
Fijn vond ik het wel om op die manier benaderd te worden .
De wijn deed źijn werk en we belandde die avond samen in bed .
Als 15 jarige wist ik nog niet zoveel van seks af , wel in theorie maar het allerminst in de praktijk .
Ik had vooral angst om niet te voldoen , niet goed genoeg te zijn of te onervaren .
Patrick kustte en streelde me liefdevol en zei me dat ik alles was wat hij maar wou.
Het bleef allemaal niet positief verlopen . Na enkele maanden ,
Kwam ik te weten dat de reden van zijn single-bestaan lag aan zijn vreemde voorkeur voor seks .
Ik begreep niet wat hij daarmee bedoelde en vroeg om uitleg .
Hij vond het fijn om af en toe eens naar een naakttrand te gaan , vond het best opwindend om een mooie meid als mij mee te vervoeren in de kort rokje op zijn Harley, was in het bezit van handboeien en een alarmpistool waarmee hij mij in erotische poses wou fotograferen.
Ik probeerde te vatten wat hij me allemaal aan het vertellen was.
We hadden al zoveel fijne en intieme momenten gehad dat ik probeerde hem ook hierin te vertrouwen .
Meerijden op een coole motor richting een naaktstrand was niet iets wat je alle dagen meemaakte .
Ik stemde in op zijn voorstel, ook al omdat ik Patrick in de eerste plaats niet wou verliezen.
De spannende weekendjes die we samen doorbrachten , betekende voor mij dan ook enorm veel .
Op een warme zomerdag, vertrokken we met de Harley richting Nederland.
Ik had een kort kleedje aan omdat ik wist dat hij dat graag zag .
Onderweg voelde ik de zwoele warme bries langs mijn lichaam.
Ik drukte Patrick stevig tegen me aan en genoot van de vrijheid die enkel een motor je kan geven .
De snelheid werd opgedreven en van de spanning begon ik te lachen .
Zo'n heerlijk intens gevoel , had ik nog niet vaak gehad in mijn leven .
We kwam aan op het naakttrand.
Ik had totaal geen idee waar ik me aan moest verwachten .
Patrick zette zijn motor aan de kant en nam zijn rugzak.
Nieuwsgierig keek ik rond me heen .
Een mooi meer , stralende zon en bomen zover mijn ogen konden reiken .
We bewandelde een smal padje richting het meer.
We stopte aan een boom en deden onze kleren uit .
Helemaal naakt voelde ik me heel onzeker en zelfs lichtjes beschaamd .
Verderop kwamen we nog meer naakte mensen tegen.
De meeste lagen lekker te zonnebaden of vertoefde zich in het frisse water .
Ik probeerde mijn blik af te wenden van de mensen die langs mij kwamen .
Patrick nam mijn hand vast en zei me dat ik geen schrik moest hebben .
Die woorden van hem stelde me bijna instant terug gerust .
Mijn verbazing werd groot toen ik een koppel van middelbare leeftijd zag vrijen tegen een boom .
Andere mannen die het koppel passeerde, kregen een erectie en ik wist even niet wat zeggen of denken.
Zolang Patrick bij me was , was ik veilig en moest ik me nergens zorgen over maken .
Het was mijn eerste kennismaking met een naaktstrand en nam aan dat dit dus iets was wat wel vaker gebeurde daar .
Ik zag niemand lopen jonger dan 40 jaar , wat ik best vreemd vond.
Dat er geen meisjes van mijn leeftijd rondliepen ok , maar dat de gemiddelde leeftijd zoveel scheelde?
Aan het meer legde we een dekentje en genoten van de zon op onze naakte huid .
Ik vond het vervelend dat al die naakte mannen naar me staarde , maar probeerde me er zo weinig mogelijk wat van aan te trekken .
Iets verderop zag ik mensen het maïsveld in gaan .
Patrick vroeg of ik mee met hem wou vrijen daar .
Het idee dat andere mensen ons zouden kunnen begluren , wond hem duidelijk op .
Ik aarzelde en vond het maar een vreemde gedachte dat mensen zoiets zouden doen .
Toch had ik schrik dat als ik zou weigeren, hij me misschien zou achterlaten naakt en dat wou ik ten alle tijden vermijden.
Uit dat gevoel van angst ben ik hem gevolgd .
Het geritsel van de maisbladeren maakte me angstig .
We waren al een eindje verder toen we plotseling stopte.
Patrick was iets vergeten in zijn Harley en moest terug gaan.
Hij wist me te verzekeren het niet lang ging duren vooraleer hij weer bij me was .
Daar stond ik dan , naakt en alleen in een maïsveld .
Elk geluidje dat ik hoorde , deed mijn spieren verstijven .
Ik zag tussen de maïs door een man mastruberen en lachen naar me .
allerlei nare scenario's spookte door mijn hoofd .
Uit angst begon ik te huilen . Roepen op Patrick durfde ik niet omdat iedereen dan zou weten waar ik me exact bevond .
Het leek een eeuwigheid te duren vooraleer Patrick terug verscheen .
Ik was woedend dat hij me dit had aangedaan en wou onmiddellijk weer weg.
Maar de opluchting omdat hij was teruggekomen , nam de bovenhand .
We keerde weer terug richting Edegem .
Hij zou me afzetten in de Vlinderkens en naar huis gaan .
Een lange kus en knuffel deden me alweer terug verlangen naar hem .
Zoveel verwarde emoties van blijheid , vrijheid , angst, verdriet, woede en opluchting op 1 dag waren teveel voor me .
Ik kon er met niemand over praten omdat ik wist dat onze " relatie " iets was wat niet kon en mocht.
Patrick had me verteld dat hij hierdoor heel erg in de problemen kon geraken en dat we elkaar dan nooit meer zouden zien .
De liefde en veiligheid die ik voor hem voelde , waren me meer waard dan mijn lichaam opofferen voor vreemde seksfantasieen .
Bijna een jaar heb ik dit alles geheim weten te houden .
De fantasieën gingen nog verder bij Patrick waardoor mijn verstand en mijn gevoel tegenover elkaar kwamen te staan .
Ik piekerde me rot , wist niet meer wat ik moest doen en wou er hoognodig met iemand over praten ,
maar met wie ?
Ook begon ik meer te drinken dan goed voor me was .
Het gevoel "verdoven" , was een nieuwe manier geworden om met mijn verwarde emoties om te kunnen gaan .
Een aantal slapeloze nachten volgde.
Ik vroeg om een gesprek met de begeleider die die avond nachtdienst had .
Het was Hugo , een man met wie ik eerder al gesprekken had gehad en waar ik genoeg vertrouwen in stelde om dit misschien eindelijk te kunnen delen .
Mijn gesprek met Hugo verliep niet zoals gepland .
Hij aanhoorde mijn verhaal en begreep dat een gevaarlijke situatie gecreërd was .
De Vlinderkens hadden , zolang ik minderjarig was , de volledige Verantwoordelijkheid over mij , maar door mijn geheim en het vertrouwen dat ze in me hadden gesteld, hadden ze dit allesbehalve zien aankomen.
Ook al had ik uitdrukkelijk gevraagd aan Hugo om dit onder ons te houden, hij kon niet anders dan dit te melden aan de andere teamleden .
Ik was te jong om te begrijpen dat dit geen geheim kon blijven .
Het enige dat door mijn hoofd spookte , waren de gevolgen voor Patrick en het feit dat ik hem waarschijnlijk nooit meer zou zien .
Het deed me verdriet, ik wou enkel advies over hoe ik hier het beste mee om zou kunnen gaan , maar nu werd het, buiten mijn wil om , volledig uit handen genomen .
Ik kon enkel maar lijdzaam afwachten, wat men zou beslissen op de volgende teamvergadering .
Ik schaamde me diep te weten dat iedereen van de begeleiding nu wist wat er allemaal gebeurd was . Al het seksuele , de leugens, het vertrouwen dat ze in me hadden ... Het was in 1 gesprek allemaal weggeveegd .
Ook al wist ik wat Patrick allemaal met me had gedaan, ik weigerde te geloven dat hij kwade bedoelingen met me had .
Ik was nog steeds verliefd op hem wou begrijpen waar zijn absurde fantasieën vandaan kwamen .
Ik werd constant in het oog gehouden, dus nog afspreken met Patrick was uit den boze.
Omdat ik nog maar 15 jaar was , werd er vanuit de teamvergadering beslist de politie erbij te betrekken.
Ik mocht onder geen beding nog contact met hem hebben.
Een grondig onderzoek naar Patrick werd vanuit de politie opgestart en enige tijd later moest ik naar het politiebureau komen .
Er werd vanuit de Vlinderkens verteld dat mijn verhaal hoogstwaarschijnlijk op video werd opgenomen om eventueel later te gebruiken tegen Patrick op de rechtbank .
Ik wist dat onze relatie er 1 was die niet door de buitenwereld werd begrepen, maar om nu alles tegen hem te gaan gebruiken? Het maakte me kwaad .
Ik was uiteindelijk de persoon die merendeels met alles had ingestemd en dus ook Verantwoordelijk voor mezelf vond ik .
Op het bureau hadden ze Patrick's verleden grondig zitten uitpluizen.
Er werd me met enige voorzichtigheid verteld dat hij tegelijkertijd nog met een ander minderjarig meisje een soortgelijke relatie had .
Dit was aan het licht gekomen omdat haar ouders klacht waren gaan indienen .
Er werd me gevraagd om hetzelfde te doen.
Zodat hij gestopt kon worden en om te vermijden dat er nog andere meisjes slachtoffer zouden worden .
Ik was verbouwereerd .
Kon geen woord meer uitbrengen .
Een gevoel van verdriet en kwaadheid nam het over van mijn woorden .
Hoe had ik zo naïef kunnen zijn om te denken dat ik de enige persoon in zijn leven was?
Hoe had ik zo dom kunnen zijn , te denken dat hij me oprecht graag zag ?
Hoe kon ik verwacht hebben van mezelf dat het gemis aan vaderliefde en een partnerliefde tesamen hadden kunnen vloeien ?
Ik was zo teleurgesteld in mezelf dat ik bijna de kwaadheid tegenover hem vergat .
Er werd me nogmaals gevraagd om een klacht neer te leggen .
Veel bedenktijd had ik niet .
Het enige waar ik aan kon denken , was het voorkomen dat andere meisjes dit ook zouden moeten meemaken.
Ik stemde ermee in om alles te laten opnemen.
De meest gedetailleerde en gênante vragen werden me gesteld .
Ik probeerde mijn gevoel volledig uit te schakelen en te benoemen wat ik allemaal had gedaan met Patrick .
Ik vertelde het op zo'n manier dat het net was alsof het niet mij, maar iemand anders was overkomen .
Volledig emotieloos, maar toch correct tot op elk detail .
In de Vlinderkens waren ze fier op me dat ik deze stap had gezet .
Maar Ik voelde me allesbehalve zo .
Ik was een verrader en een heldin tegelijkertijd.
Voor mezelf had ik alles zo kunnen laten .
Ik had zo weinig respect voor mezelf en mijn lichaam dat het me allemaal niet veel deed de dingen die gebeurd waren. Maar andere meiden wou ik dit kost wat kost besparen . Zij waren belangrijker dan mij .
Op mijn kamer speelde ik de muziek van depêche mode en pink floyd .
De tranen liepen langs mijn wangen .
Ik stelde blijkbaar in de verkeerde personen mijn vertrouwen.
Het enige wat hem interesseerde was mijn lichaam en het enigste wat ik wou, was een beetje liefde en affectie.
Het gevoel van uniek te zijn voor iemand , daar had ik veel voor over . Zelfs mijn eigenwaarde .
Het is dan dat ik ben beginnen beseffen waar ik naar op zoek was in Patrick en hoe het mijn blik had vertroebeld .
Men zegt dat liefde blind maakt, inderdaad dat deed het !
De weken passeerde in de Vlinderkens .
Meer en meer zonderde ik me weer af in mijn kamer .
Huilend en luistererend naar de muziek die herinneringen naar boven bracht .
Op een ochtend kwam een begeleidster me wakker maken om naar school te gaan .
Ik voelde me niet lekker en vroeg of ik mocht blijven liggen .
Aangezien ik steeds plichtsbewust en graag naar school ging , wist ze dat ik het meende.
Ik kon amper mijn ogen openhouden.
Ik was zo vermoeid dat zelfs me naar de badkamer begeven om naar het toilet te gaan, me teveel was .
Ik voelde dat dit niet normaal was , maar nam aan dat ik gewoon ziek was .
Ik viel terug in slaap en had de ene heftige droom na de andere .
Telkens ik wakker schoot en even mijn ogen opende , voelde ik de vermoeidheid weer toeslaan .
Rond 16 u kwamen de jongeren van school terug.
In de hal hoorde ik ze lawaai maken waardoor ik uit mijn droom werd gewekt .
Het lawaai maakte me ontzettend kwaad waardoor ik de hal instormde en begon te roepen tegen hen .
Dit was niemand gewend van me , ze keken me dan ook verbaasd en niet begrijpend aan .
Gefrustreerd rende ik naar beneden in mijn slaapkledij en begon me af te reageren tegen de begeleidster van dienst .
Ook zij keek me verbaasd aan en wist niet was zeggen .
Toen ik me naar buiten begaf om een sigaret te roken , zakte ik in elkaar en begon te huilen .
Ik was zo moe en begreep allesbehalve waar dit vandaan kwam .
Mijn begeleidster kwam naast me zitten en stelde me gerust dat ze de jongeren had verwittigd om het stiller te houden .
Ook zei ze dat ze een afspraak ging maken met de huisarts want dat dit niet normaal was hoe ik me voelde qua vermoeidheid .
Ik kroop weer mijn bed in en sliep de hele avond door .
Meer dan 16 u aan 1 stuk door. We waren ondertussen al een aantal dagen verder en ik raakte maar niet uitgerust.
Het baarde me enigzins zorgen, al was mijn grootste wens op dat moment om gewoon te slapen en niet meer wakker te worden .
Onderweg met de bus naar de dokter, was ik benieuwd wat er met mij mankeerde .
Het was me gelukt die dag om me aan te kleden en op de bus te stappen alleen .
De dokter onderzocht me en stelde allerlei vragen .
De uiteindelijke conclusie was dat ik met een depressie te kampen had.
Verbaasd en enigszins spottend vroeg ik " depressie? ' dat kan niet !
Ik weigerde te geloven dat de vermoeidheid die ik voelde daarmee te maken had .
Toch werd er met de Vlinderkens contact opgenomen om te bekijken wat er verder moest gebeuren .
Op de terugweg met de bus , spookte het woord depressie steeds maar door mijn hoofd.
"Zou het echt? "
"Hoe is dit kunnen gebeuren ? "
" geraak ik hier wel door? "
" hoe zullen ze in de Vlinderkens reageren ? "
Het waren allemaal vragen waar ik zelf geen antwoord op wist .
Ik kon enkel maar vertrouwen op de huisarts en de Vlinderkens ,hopend dat ze zouden meezoeken naar een oplossing .
Eigenlijk was deze depressie de samenloop van alles wat er aan vooraf was gegaan , enkel was Patrick de laatste trigger die de emmer heeft doen overlopen .
Het verloop bij mijn ouders, de afwijzing van een leerkracht, het afscheid van Els , de vele wissels van instellingen en tot slot Patrick. Dat was de reden van mijn mentale vermoeidheid .
Mijn lichaam nam het over omdat mijn geest helemaal op was .
Een normaal proces dat op dat moment allesbehalve natuurlijk aanvoelde.
In de Vlinderkens werd gekeken naar wat het best zou zijn voor me .
Blijven in de drukte en alle dagen slapen , was duidelijk geen constructieve oplossing .
Er zat niets anders op dan een opname in de jeugdpsychiatrie .
Toen ik dat vernam , begon ik weer te huilen .
Ik wou niet weg van mijn vertrouwde omgeving.
Ik was bijna 2 jaar daar en het enigste wat ik wou was weer beter worden .
Mijn grootste schrik zat erin om afgewezen te worden en niet terug te kunnen naar daar.
Mijn begeleidster stelde me hierin gerust en zei dat de opname maar tijdelijk zou zijn .
Het was voor mijn eigen bestwil en tot ik weer aan de beterhand was , daarna mocht ik weer terugkomen .
Ik voelde een opluchting en een zachte glimlach op mijn lippen verschijnen.
Als het beter met me zou gaan, kon ik de draad weer oppikken en verder gaan met mijn leven daar .
Het zou niet lang duren voor ik naar Leuven kon vertrekken om aan de therapie die me zou helpen in mijn genezingsproces , deel te nemen
Ik hoopte vurig dat het zou helpen en dat mijn vermoeidheid zou afnemen .
Ik kon nog steeds amper geloven dat een 16 jarige zoals ik aan een depressie kon lijden , toch hoopte ik dat de huisarts het aan het rechte eind had .
Ik was op ,
totaal mentaal op en het uitte zich in slapen , slapen en nog eens slapen.
Ik geraakte maar niet uitgerust en het minste deed me in tranen uitbarsten .
Ik hoopte dat er in Kortenberg een manier werd aangereikt om met deze vermoeidheid om te kunnen gaan .
Het was net alsof het van de ene dag op de andere plots was begonnen . Het was een signaal van mijn lichaam dat ik niet langer kon negeren .
In Kortenberg aangekomen , was het eerst wat me opviel de oneindig lange gangen .
Er waren zoveel afdelingen in 1 inmens gebouw , dat ik schrik had om er nooit mijn afdeling te kunnen vinden .
Mijn kamer leek op een saaie eenpersoonskamer met enkel een bed , een bureau en een douche in .
Het bed deed me instant verlangen naar slaap en absoluut geen mensen om me heen .
Maar uiteraard was daar geen tijd voor .
Een gesprek met de psycholoog was het eerste wat op de agenda stond .
Ik kon zonder problemen vertellen over de problemen die ik had ervaren in mijn jeugd omdat ik me emotioneel afstandelijk hield .
Ik vertelde over elk detail alsof het mij niet was overkomen , maar iemand anders .
Veel feedback kreeg ik niet , er werden enkel een aantal notities genomen .
Ik was best nieuwsgierig naar wat er allemaal op dat klein blaadje papier geschreven werd , welke info werd onthouden en of het werd opgeschreven vanuit een eigen interpretatie of exact zoals ik het verteld had .
Ook met andere therapieën kwam ik voor het eerst in contact .
Beeldende therapie , muziektherapie , gesprekstherapie en nog een aantal andere .
Beeldende therapie lag me het meest .
Ik kon op mezelf bezig zijn en me zo afzonderen in mijn hoofd en dan was het enkel ik en mijn tekening .
Op de muziektherapie vond ik het vreemd dat de muziek absoluut niet mooi moest klinken , maar dat we onze emoties konden omzetten in klanken .
Harde klanken met de trommel voor kwaadheid, zachte klanken met de piano voor verdriet , ... het waren voorbeelden van iets totaal nieuws voor mij .
De jongeren die op de afdeling waren, kampte allemaal met een verschillende problematiek. Sommige hadden een eetstoornis , andere een depressie en nog andere een persoonlijkheidsproblematiek.
Er waren veel indrukken die ik in een korte tijd allemaal te verwerken had, maar gelukkig waren er ook de vrije momenten .
Dit waren momenten van ontspanning voor me .
Slapen en me afzonderen van alle impulsen was waar ik , naar mijn gevoel, het meeste nood aan had .
Plichtsbewust probeerde ik steeds aanwezig te zijn op de verschillende therapieën .
Ik voelde na enige tijd dat het spreken over wat me bezig hield, me angstig maakte of juist verdrietig. Allerlei emoties die vreemd voor me waren , werden losgeweekt.
de therapie begon zijn vruchten af te werpen.
Het was iets wat ik daarvoor amper deed huilen in het bijzijn van andere of mijn angst tonen.
Het opkroppen van gevoelens en denken dat ik het allemaal wel zelf kon bolwerken , was een patroon geworden dat ik moest zien te doorbreken.
Kortenberg was op een korte tijd een veilige burcht geworden waar ik leerde spreken over dingen die niet vanzelfsprekend voor me waren .
Ook het delen van pijnlijke onderwerpen met de jongeren in mijn groep was iets wat ik had moeten leren .
Het meest comfortabele voelde ik me bij 1 op 1 gesprekken.
Alhoewel er de mogelijkheid voor me was me af en toe eens buiten de afdeling te begeven, had ik daar geen nood aan .
Enkel de therapieën en mijn kamer , dat was mijn veilige leefwereld.
Na een aantal weken was het traject in Leuven afgerond en mocht ik terug naar de Vlinderkens gaan .
Ik was enorm blij om mijn vertrouwde omgeving en mensen terug in de armen te kunnen sluiten.
Maar langs de andere kant was ik angstig dat de vermoeidheid weer terug zou gaan beginnen eens ik me weer in de " maatschappij " begaf .
De jongeren van de Vlinderkens en ook de begeleiding waren blij dat ik terug was .
Ik voelde dat ze trots op me waren dat ik het traject in Leuven had afgewerkt en dat gaf me zowaar een enorme boost .
Ik hoopte zo snel mogelijk het leven van alle dagen weer te kunnen hervatten en uiteraard ook weer naar school te kunnen gaan .
Op zaterdag deed ik al enige tijd weekendwerk in een slagerij zo'n 500 meter van de Vlinderkens af .
Op die manier had ik wat geld waarvan ik een extraatje voor mezelf kon kopen .
Ook al kreeg elke jongere een beetje zakgeld naar leeftijd, als je rookte was het er zo weer door .
Het werk bestond eruit om vleeswaren te versnijden en klanten te bedienen .
Ik deed het al bijna een jaar en had echt fijne collega's .
Ze waren op de hoogte van de opname in Leuven en hadden alle begrip voor mijn situatie .
De vrouw die me had opgeleid , was een lieve jonge Marokaanse vrouw genaamd Halima .
Ik was erg close me haar en we konden het erg goed vinden samen. Ook was ze eerder een vrijgevochten type en goed ingeburgerd in het moderne leven .
Ik vond het dan ook vreemd toen ze er plots niet meer was op zaterdag.
Allerlei vragen spookte door mij hoofd .
Ook andere collega's hadden weinig of geen informatie van haar afwezigheid .
Na mijn werk , nam ik direct mijn telefoon en belde naar haar nummer.
Ze nam niet op , zelfs niet na meerdere keren proberen .
Ik besloot een bericht in te spreken om mijn bezorgdheid te uiten .
Het deed me verdriet dat Halima plots was verdwenen en de normaal gemoedelijke sfeer op het werk was omgeslagen in pure ongerustheid .
Die nacht kon ik amper slapen .
Ik wou dat ik controle had over heel de situatie en hoopte dat ze me in vertrouwen zou nemen .
Na enige tijd kreeg ik eindelijk een telefoontje van Halima .
Ze wist me te vertellen dat ze gevlucht was van haar familie .
Die waren van plan haar uit te huwelijken met een man waar ze absoluut geen toekomst mee samen zag .
Haar oudere broers waren agressieve en dwingende types die alles in het werk stelde om haar op te sporen en onder dwang naar huis te terug te sturen .
Om die reden had ze een aantal spullen ingepakt en was vertrokken naar een vluchthuis.
Ik trok me de situatie enorm hard aan en wou dat ik haar kon helpen .
Maar wat kon ik anders doen dan luisteren en een vriendin voor haar proberen te zijn?
Na enkele weken wisten we elkaar in alle geheim te ontmoeten.
Ik zag het verdriet en de angst in haar ogen .
Ze moest zich enorm onzeker hebben gevoeld over de toekomst dacht ik. De angst in haar ogen voor elke wagen die passeerde was duidelijk zichtbaar alsook de vermoeidheid die te lezen was van haar gezicht .
Het weerzien met haar deed me deugd.
Zo goed ik kon probeerde ik haar te ondersteunen en te luisteren naar haar verhaal .
Het liefst van al had ik haar willen verstoppen in mijn kleerkast op mijn kamer in de Vlinderkens , een absurde gedachte natuurlijk , maar het geeft wel weer hoe erg ik met haar situatie inzat .
De weken gingen voorbij zonder Halima .
Het was niet hetzelfde zonder haar en mijn werk deed ik dan ook met minder plezier dan ervoor.
Het was voor mij steeds al een aantal weken wennen vooraleer ik me ok kon voelen bij nieuwe mensen en een nieuwe situatie, maar het was nog moeilijker als een situatie plots veranderde .
Plotse veranderingen betrok ik op mezelf.
Ik was waarschijnlijk niet goed genoeg om bij te blijven , het was een straf van bovenaf om mensen die ik graag zag niet bij mij te laten blijven . Heel veel van die gedachtes maakte dat ik veel dingen persoonlijk aanvoelde . Al wist ik rationeel toen al dat dat niet klopte toch voelde mijn gevoel me hier niet in .
Op een zaterdag werd ik naar het bureel geroepen .
Ik voelde al een soort spanning over mij komen en vroeg me af wat ik mogelijks verkeerd had gedaan .
De hoofdverantwoordelijke was een lieve man met wie ik een redelijk goed contact had.
Hij bekeek me met een bedrukt en zorgend gezicht.
Toen ik vroeg wat er scheelde , wist hij me teleurstellend nieuws te vertellen .
De supermarkt waar ik werkte op de slagerij-afdeling , moest bezuinigen waardoor mijn contract als jobstudent niet werd verlengd na 1 jaar dienst.
Niet enkel dat van mij werd niet verlengd , maar dat van de andere studentes ook niet.
Het was een slag in mijn gezicht .
De zoveelste verandering in een korte tijd na mijn opname dat ik geen plaats kon geven.
Kwaadheid en verdriet overheerste maar ik wist er geen weg mee .
Teleurgesteld nam ik afscheid van mijn collega's en stapte ik huilend naar de Vlinderkens .
Zwarte gedachtes stapelde zich op in mijn hoofd .
Ik herkende deze gedachtes al van toen ik 8 jaar was .
Dat was de eerste leeftijd waarop ik ze gekregen had.
Toen was het eerder een verlangen naar weg zijn van een situatie, maar nu voelde het anders , echter en concreter .
Wordt vervolgd ..
Donkere gedachtes hadden al eerder de revue gepasseerd . Ik kende het stemmetje dat me steeds probeerde te overhalen om alles en iedereen achter te laten . Nooit trok in deze stem in twijfel , het had steeds gelijk en voede zich met de slechte emoties die ik eraan overhield.
"Je bent niets waard ",
" je bent dom en zal nooit wat bereiken " ,
" mensen geven niet om jou " , ... enz
Het waren een aantal van de herhalende zinnen die de stem me toefluisterde.
Van zodra een aantal tegenslagen in mijn jonge leven zich begonnen op te stapelen , Was daar weer die stem om de genadeslag toe te dienen . Het bleef gelukkig bij gedachtes en verlangens naar de dood , maar ze maakte wel dat ik me nog eenzamer en verdrietige voelde Het waren ook de woorden die mijn ouders soms gebruikte. Zinnen zoals " je bent dom , een rotjong, ik wou liever een zoon dan een dochter , .. enz " .
De zinnen kwamen zo bekend voor, dat een innerlijke stem in mij ze overnam naar waarheid omdat ik ze herkende vanuit het verleden .
Het ontslag bij de slagerij was de ideale genadeslag van de stem en de spreekwoordelijke druppel die bij mij de emmer deed overlopen . Ik had er genoeg van !
Met mijn laatste loon kocht ik drank en plande ik een " laatste dag " .
Ik leefde naar deze dag toe omdat ik dan zo alle pijn en verdriet achter me kon laten. De stem vertelde me dat ik toch nooit zo krijgen waar ik zo naar verlangde , namelijk een liefdevolle mama en dat deze beslissing de beste was .
Ik begon te schrijven.
Vele bladzijden vol om duidelijk te maken aan mensen en onrechtstreeks ook aan mijn ouders, waarom ik deze keuze had gemaakt . Waarom ik het allemaal niet meer trok en geen hoop had of zelfs levenslust naar een toekomst.
Ik schreef deze brieven met de tranen in mijn ogen . Alles werd concreter naarmate de dagen vorderde en maakte dat mijn beslissing standvastiger werd .
Veel wensen voor een laatste dag had ik niet . Ik wou graag met een vriendin naar een rustige speeltuin gaan, nog even de vrijheid van een schommel voelen , alcohol nuttigen dat ervoor zou zorgen dat ik me kon ontspannen en plezier maken op dat moment . Natuurlijk had ik eraan gedacht om deze gedachtes met de begeleiding van de Vlinderkens te bespreken, maar wat zou het gevolg daarvan geweest zijn?
Meer dan waarschijnlijk had ik iedereen ongerust gemaakt , hadden ze me terug laten opnemen en deze keer misschien op een gesloten afdeling en was de kans op beterschap helemaal nog niet zo zeker .
Ik wou maar 1 ding en dat was voor eeuwig slapen en absoluut niets meer voelen !
Allerlei scenario's die het meeste kans op slagen hadden spookte door mijn hoofd . Een overdosis medicijnen nemen had geen 100% slaagkans en ik wou niet wakker worden met een handicap of verlamming door hersenbeschadiging.
Een trein dan ? Nee dat overleefde sommige mensen ook nog , al was die kans kleiner.
Mijn polsen ? Dat bleek moeilijker dan ze deden uitschijnen in de films , dus ook geen goed idee !
Er bleef maar 1 ding over en juist die gedachte bleef zich opdringen in mijn hoofd .
Het springen van een hoog gebouw, Hoog genoeg zodat je waarschijnlijk tijdens de val het bewustzijn al zou verliezen en zo ook de val niet zou voelen. Alles zou zo snel gaan dat mijn hersenen te weinig tijd hadden om pijn te registreren en de slaagkans was groter dan al het overige .
Of ik de moed ging hebben om vanop een hoogte naar beneden te springen? Daar twijfelde ik aan. Allerlei signalen van angst zouden me tot inkeer proberen te brengen en dat wou ik nu juist niet .
Om daar niet in verzeild te geraken was alcohol het ideale verdovende middel dat elke realiteitszin verdoezelde.
Het was volledig af het plan in mijn hoofd !
de brieven , mijn laatste dag en tot slot de poging op zich .
Ik voelde een een zwaarte van mijn schouders vallen . Ik dacht niet meer aan de mensen die ik zou achterlaten, de mensen die wel om me gaven, wat voor impact het zou hebben op de mensen die me gingen vinden , De vragen waarmee iedereen zou achterblijven , ...
Het leek of het alleen nog ik was en mijn zwarte wolk , de rest bestond niet meer en deed er niet toe . Hoe egoïstisch het allemaal mag ook klinken, ik was er van overtuigd dat de wereld en mijn omgeving beter af zou zijn zonder mij !
Zij zouden een zorgenkind minder in de maatschappij moeten grootbrengen en ik was van alle emotionele pijn en de vermoeidheid verlost . Het was een win-win situatie.
De brieven waren geschreven . Elke zin die in nog wou zeggen, iedereen die ik wou bedanken om een deel te mogen zijn hun leven , elke vraag over het waarom, .... Ik probeerde zo goed als ik kon een antwoord hierop te formuleren . Ook naar mijn ouders schreef ik een brief, weliswaar 1 waar ik mijn kwaadheid en teleurstelling in uitte , maar ook dat deze beslissing volledig van mij was en dus niet hun schuld . Ik wou allesbehalve ook maar iemand met een schuldgevoel opzadelen . Het moment van mijn laatste dag , de dag voor de uiteindelijke poging , naderde . Ik zou met een vriendin spijbelen van school om naar een rustig speelpleintje te gaan. Mijn gevoel zei dat het een mooie laatste dag ging worden.
Wordt vervolgd ....
Een zachte gloed zonnestralen verwarmde mijn gezicht .
De dag was aangebroken,
De allerlaatste dag die ik bewust zou doorbrengen hier op deze aardbol .
De beslissing lag al lang vast en ik had er elke moment naartoe geleefd .
Niets kon me de dagen ervoor nog kwetsen , ik voelde me goed, ik kon terug lachen maar vooral ontspannen .
Ik noem het "de opluchting ."
Opgelucht dat er een einde kwam aan alles .
Dat ik wist dat ik het kon stoppen en dat het was voorbereid zoals ik het wou .
Niemand zou nog in mijn plaats beslissen en niemand zou me ooit nog pijnigen of teleurstellen .
De tranen van het afscheid waren al reeds gepasseerd.
Ik had er vrede mee .
Ik maakte me klaar en besefte dat elke handeling die ik deed ; " tanden poetsen , ontbijten , mijn bed opmaken , een knuffel geven aan de jongeren , ... de laatste keer zou zijn .
Bij die gedachte en elk gevoel dat er bijkwam kijken, stond ik even extra stil .
De afscheidsbrieven lagen klaar op mijn bureau .
Het verhaal was af !
Ik had alles verteld en niets meer te zeggen .
Ik wierp een laatste blik naar mijn kamer om daarna de deur nooit meer te openen .
Ik nam mijn rugzak, die beladen was met alcohol, in de hand en begaf me naar de woonkamer .
Het geluid van glazen flessen die tegen elkaar kletsten , deed me beseffen dat ik oplettender moest zijn .
Ik wou absoluut niet dat er iets zou mislopen.
Ik plaatste mijn rugzak achter de trap en deed zo normaal mogelijk regen iedereen .
"Veel plezier op school !" Hoorde ik een begeleidster nog roepen en ik wierp haar nog een laatste glimlach toe .
Onderweg naar de bushalte, nam ik de hand van mijn vriendin vast .
Het zou een mooie dag worden en ik was blij om die met haar te kunnen delen .
Ze was als zus voor me geworden, ze begreep mijn emoties en de thema's waar ik al jarenlang mee worstelde .
Het was fijn om me even niet helemaal alleen te voelen .
Niemand kon beter begrijpen wat er allemaal door me heenging dan lotgenoten die elk op hun eigen manier hetzelfde hadden meegemaakt .
Zelfs de beschrijvingen in psychische boeken benaderde nog niet half wat de pijn inhoudelijk met een mens allemaal deed . Hoe ver het iemand dreef om al het bekende achter te laten en te vervangen door het niets.
Het "niets" zou beter zijn en voor eeuwig, dit in tegenstelling tot de toekomst die dat perspectief niet kon aanbieden .
De bus hield halt .
We stapte beide uit en zagen in de verte een klein maar gezellig speeltuintje .
De schommel waar zoveel kinderen eerder plezier op hadden gemaakt , hong stil .
Ik zette me op een bankje en opende mijn rugzak .
Het was nog vroeg in de ochtend , maar toch gleed de zoete drank vlot naar binnen .
Er volgde al snel een 2de fles en we besloten naar de schommel te gaan .
Ik kon me niet herinneren wanneer het de laatste keer was geweest dat ik me als kind daarop had geamuseerd .
" Had mijn vader me eigenlijk ooit vooruitgeduwd op de schommel ? " Vroeg Ik me af . Ik deed mijn best om het beeld voor ogen te houden, maar het lukte me niet.
" Vast wel , dat kon toch niet anders !" Repliceerde een bekende stem in mijn hoofd .
Ik schommelde steeds maar sneller, bewegend met mijn beide benen op en neer om hoogte te maken.
Ik voelde een warme bries lentewind door mijn haren en de felle zonnestralen maakte dat ik half men ogen sloot .
"Vrijheid " , was het woord dat het beste aansloot op mijn gevoel van dat specifieke moment .
De tijd ging zo snel voorbij dat ik niet eens had gemerkt dat ik 5 gemiste oproepen had binnengekregen op mijn gsm.
Het waren allemaal oproepen van de Vlinderkens !
De angst sloeg me om het hart .
Ik had mijn school verwittigd dat ik ziek was , dus zij zouden de Vlinderkens niet hebben gebeld om mijn afwezigheid door te geven.
Wat kon nog meer de reden zijn van hun aanhoudende bellen ?
Een voicemail kwam binnen.
Ik durfde er niet naar te luisteren en zette mijn gsm uit .
We pakte onze spullen bij elkaar en besloten toch maar al de bus richting Antwerpen te nemen.
Het gebouw dat ik had uitgekozen voor "de sprong "bevond zich immers midden in de stad .
Het had de naam " de boerentoren" gekregen .
Onderaan was een bankfiliaal gevestigd en daar was een lift die tot boven naar het hoogste verdiep zou leiden.
Het dak ging ik waarschijnlijk niet bereiken met de lift, maar ik kon me inbeelden dat er wel een trap naartoe zou leiden .
Gespannen wachtte we samen op de bus .
Mijn telefoon zat nog steeds in de rugzak , maar ernaar kijken durfde ik nog steeds niet, ook al stond deze af.
" zou ik hem niet beter in de vuilbak smijten ? " vroeg ik me af .
" misschien kon hij getraceerd worden zonder signaal ?"
Op dat moment arriveerde de bus .
Vliegensvlug stapte we en in begaven ons rechtstreeks naar de achterbank.
"Nog een half uur voordat we in Antwerpen zijn " dacht ik .
Het zou allemaal anders gaan dan gepland en dat maakte me bloednerveus .
Maar hoe dan ook, ik was vastbesloten mijn plan uit te voeren .
Een derde flesje werd geopend .
Met een grote teug , dronk ik het half leeg .
Ik probeerde me te ontspannen terwijl ik door het raam naar buiten keek.
De bus maakte vaart en moest niet aan elke halte stoppen , dat was een geluk.
Plots begon een auto begon met zijn lichten te flikkeren en aanhoudend te claxonneren .
"Waarschijnlijk iemand die geen geduld heeft ! " dacht ik geërgerd.
Maar toen ik beter keek zag ik dat het begeleiding van de Vlinderkens was .
De volgende halte moest onze bus stoppen.
Ik zette mijn gsm aan en onmiddellijk kwam er een oproep binnen van de begeleidster.
Ik kon niet anders dan opnemen .
Een ongeruste stem smeekte me om uit te stappen en te praten met haar.
Toen de bus halt hield , stapte we dan ook uit en keek ik haar angstig in de ogen .
De poetsvrouw had de brieven gevonden op mijn bureau en onmiddellijk alarm geslagen .
Ik was teleurgesteld in de eerste plaats dat de poetsvrouw de brieven had gevonden , veel vroeger dan gepland .
Maar veel erger vond ik dat ik op deze manier niet tot aan de toren zou geraken .
De begeleidster vroeg ons om iets te gaan drinken zodat we erover konden praten .
Aangezien ik al redelijk licht was in mijn hoofd van de alcohol , probeerde ik haar van dat idee af te halen .
Ze bleef volharden en we konden niet anders dan haar volgen richting een cafeetje .
De tranen kwamen opzetten en mijn de teleurstelling kon ik niet langer verborgen houden.
Luid snikkend vroeg ik : "wil jij mijn mama zijn? " " een mama is al wat il wil ! "
Verbaasd keek ze me aan . Die vraag had ze niet verwacht .
Ik zag haar denken terwijl ze me aankeek .
"Nee ik wil je mama niet zijn " was haar antwoord .
Wat er daarna allemaal nog gezegd werd , hoorde ik allang niet meer .
Mijn hart brak in stukken door de zoveelste afwijzing .
Zonder enige verdere uitleg stond ik recht en liep huilend naar buiten .
Ik kon niet meer , ik was doodop en mijn hart was nogmaals in stukken verscheurd .
Ik wou naar Antwerpen gaan al was het te voet of pendelend.
De tranen bleven maar komen . Een sluis van zout water , opgekropt verdriet was nogmaals opengezet.
Midden op straat viel ik op mijn knieën neer biddend dat er nu een wagen met hoge snelheid kwam aangereden.
Het lot besliste anders ...
De begeleidster nam ons met de wagen terug richting de Vlinderkens .
Het was al donker buiten en de straten lagen er verlaten bij .
Nog steeds zocht ik naar een manier om weg te komen .
De rit in de wagen en het teveel aan emoties maakte me misselijk.
Ik moest overgeven dus hielden we even halt .
De schaamte die ik voelde , de draainissen in mijn hoofd ,
Ik hoopte dat het een slechte droom was zodat ik elk moment zou wakker worden en opgelucht kon ademhalen .
Aangekomen in de Vlinderkens kon ik nog amper op mijn benen staan.
Toch moesten we nog even naar de vergaderzaal om te bespreken wat er verder diende te gebeuren zodat de nacht veilig verliep .
Het liefst van al was ik op dat moment naar mijn kamer gegaan, maar dat werd me verboden.
Op het moment dat ik hoorde dat de politie onderweg was naar Vlinderkens , knapte er iets in mij.
Ik kan het niet anders beschrijven dan een totale vlaag van waazin die over mij kwam
gevlogen .
Ik begon luidkeels te roepen en de tafel die voor me stond weg te schoppen. Ik dreigde ermee om weg te lopen .
Zo hadden ze me nog nooit eerder gezien.
Hoe graag ik ook wou vertrekken , door het hoge alcoholgehalte in mijn bloed was ik niet in staat om me een weg te banen door de begeleiding die me nu voor me stond .
Drie agenten kwamen aan en stelde allerlei vragen .
Het was niet langer veilig noch voor mezelf noch voor de jongeren die alles zagen gebeuren en gechoqueerd toekeken vanop een afstand .
Ook de begeleiding was ten einde raad en vonden het raadzaam dat ik een nacht in de cel doorbracht.
Kwaad en opstandig riep ik dat het me allemaal niet meer kon schelen zolang ik maar een bed had en niet meer wakker werd .
Blauwe zwaailichten en een sirene weergalmde door de straat , weg uit het zicht van de Vlinderkens.
Ik kon amper bevatten wat er allemaal gebeurd was en waarom ik als een wilde tekeer was gegaan .
Ik kon enkel maar hopen dat het nachtje cel me weer bij zinnen zou brengen .
Aangekomen op het bureau, werd ik gefouilleerd door een vrouwelijke agente .
Mijn schoenen moest ik uitdoen en werden grondig doorzocht.
Ik kreeg ze niet terug omdat het sneakers met veters waren en een mogelijk risico tot ophanging inhield.
"Op dat idee was ik zelfs nog niet opgekomen " verdedigde ik me . Maar veel zin had mijn tegenspraak niet .
Een zware metalen deur van de cel werd geopend .
Ik zag enkel een bed en een metalen toilet.
Ik plofte me neer op het dunne matras en viel huilend in slaap , mijn armen geklemd rond het hoofdkussen .
Afgevoerd als een crimineel besefte ik dat ik eigenlijk niet veel beter verdiende !
Nog lichtjes onder invloed van de alcohol , hoorde ik voetstappen op de gang .
Een enorme hoofdpijn kwam plots op , de alom bekende "kater".
De metalen deur van mijn wel werd geopend .
Ik hoopte dat iemand van de Vlinderkens me zo snel mogelijk kwam ophalen .
Het idee dat ik hier misschien nog een aantal dagen of uren moest blijven , maakte me stilaan gek .
Ook de angst om niet terug te mogen naar daar, was aanwezig .
Ik hoopte dat dat niet waar was, of dat er op zijn minst werd geopperd voor een langere opname in Leuven .
"Als mijn plan was geslaagd , had ik hier nu niet geweest en deze gevoelens er nog eens bijgekregen " , dacht ik.
Het deed me verdriet dat ik mezelf zodanig in de nesten had gewerkt en daarbij dan ook nog andere mensen had betrokken .
Een agent stond in de deuropening .
" wanneer mag ik hier weg ? " vroeg ik geërgerd en nog steeds kwaad dat ik een nacht in de cel had moeten doorbrengen .
De agent vertelde me dat er op dat moment werd rondgebeld voor een mogelijke oplossing voor mij.
Ook de jeugdrechtbank was op de hoogste gesteld en het was afwachten op antwoord .
"Mag ik dan niet terug naar de Vlinderkens ?" Vroeg Ik verbaasd .
Het antwoord dat daarop volgde , deed me in tranen uitbarsten.
"Nee , ze kunnen die verantwoordelijkheid niet aan !" Antwoordde de agent .
Mijn wereld storte in !
Ik was de enige plek waar ik wel een beetje liefde kreeg en me veilig voelde, door mijn eigen stomme schuld kwijtgeraakt .
Weer kwam er een stroom tranen en door het in paniek raken , begon ik stilaan te hyperventileren .
De angst die door mijn lichaam gierde , het niet weten wat nu te doen of waar ik naartoe moest gaan , ... Ik kon het niet bevatten .
De deur van de cel ging weer dicht en daar lag ik op mijn bed .
Barstende hoofdpijn, luid snikkend van de tranen en in volle angst .
Ik wist het allemaal niet meer .
Ik kon niet op mezelf vertrouwen , al wat me lief was ik kwijtgespeeld .
Ik stelde me gerust met de woorden, " als ik dan toch niet terug naar daar kan , zoek ik wel een manier om er alsnog een einde aan te maken ! "
Maar toch was de pijn zo ondraaglijk dat het de tranen niet kon stoppen .
Enige tijd later , kwam er iemand me duidelijkheid brengen .
De jeugdrechtbank had beslist dat ik niet langer in de Vlinderkens mocht blijven en er een andere " instelling " voor me gevonden was.
"Dus geen opname !!! " ,vroeg ik verbouwereerd.
Ik had zonet een einde aan mijn leven willen maken , had alles zoveel maanden van tevoren gepland , dus het was geen impulsieve ingeving en nu werd er gewoon gedaan alsof er niets aan de hand was met me .
Al snel werd dan nog eens duidelijk dat het zelfs geen gesloten instelling was , maar één waar ik naar buiten kon gaan .
De kwaadheid en het gevoel van onbegrip, stapelde zich op in mij.
"Dit is gewoon te absurd voor woorden ! " dacht ik bij mezelf .
Toch voelde ik me zodanig machteloos en ook uitermate overmand door verdriet , dat mijn kwaadheid zich niet uitte naar de agent die voor me stond .
Met een combi werd ik enkele uren later, afgevoerd naar de instelling .
Het was een half uurtje rijden en enkel de spullen die ik bij me had zoals een gsm, sigaretten en mijn portefeuille had ik bij me .
Mijn kledij en verzorgingsproducten , zouden later door iemand
Van de Vlinderkens naar daar gebracht worden .
Ook de nieuwe instelling waar ik naartoe moest gaan, zou maar tijdelijk zijn .
Dit in afwachting tot ik voor de jeugdrechtbank kon verschijnen die dan verder diende te beslissen over mijn lot .
Ik moest er zelfs niet aan denken om te gaan lopen , werd me gezegd, want dan werd het een rechtstreeks ticket naar Beernem .
Beernem was een gevangenis voor meisjes waar ze zich geen raad meer mee wisten .
Jongeren die criminele feiten hadden gepleegd en niet aan hun proefstuk toe waren .
Ik had al verscheidene verhalen ervan gehoord die absoluut niet fijn klonken .
Een uiterst streng regime werd daar gehanteerd dus het was allesbehalve te vergelijken met de warme thuis zoals de Vlinderkens.
In de instelling, wist Ik mijn draai niet te vinden.
Een gsm mocht er niet in het bezit zijn en ook het roken was slechts op bepaalde uren toegestaan .
De verandering van regels, locatie en onzekerheid deden me geen goed .
Er was ook te weinig tijd om mijn vertrouwen in de nieuwe begeleiding te stellen .
Mijn enigste uitlaatklep was mezef fysiek pijn doen.
Mijn armen stonden vol krassen en littekens .
Het was de enige manier om de kwaadheid, die ik vooral tegenover mezelf voelde, een uitweg te bieden .
Ik vond dat ik niet beter verdiende, ik had het allemaal alleen maar aan mezelf te danken .
Een paar weken gingen voorbij.
Er was een brief aangekomen van de jeugdrechtbank met een datum waarop ik moest verschijnen .
Op die dag zou er beslist worden wat er verder met me ging gebeuren .
Ook mijn ouders werden ingelicht en zouden aanwezig zijn .
De moed zonk me in de schoenen .
Ik , Chloe , die zou bewijzen dat ik beter af was zonder hen en hun manier van opvoeden , zou moeten toegeven dat het in de grote buitenwereld toch allemaal niet haalbaar was voor me .
Het zou een uitgewezen kans zijn voor hen om me dat op mijn neus te geven .
Een kans om aan de jeugdrechter te vertellen dat de schuld in geen geval bij hen lag , maar dat ik een losgeslagen puber was , waar niemand wat mee kon aanvangen .
De ergste schrik die ik had, was dat er zou worden beslist dat ik terug naar mijn ouders zou moeten gaan .
Dan had alles gewoon een maat voor niets geweest.
Een andere optie was Beernem , maar daar hoorde ik naar mijn mening helemaal niet thuis .
Ik was een jongere die het moeilijk had met zichzelf en de realiteit, geen crimineel toch?
Ik kon enkel maar bang en onzeker afwachten .
Moedig slikte ik mijn verdriet in en deed iets wat ik anders nooit zou doen .
Ik bad tot God dat mijn leven er beter zou uitzien dan zoals het tot nu toe allemaal was gelopen!
De dag was aangebroken dat de jeugdrechter zou beslissen over mijn verdere toekomst .
Veel had ik niet kunnen slapen, piekeren was al wat ik kon doen.
Het ergste vond ik de confrontatie met mijn ouders .
Nooit had ik het gevoel gehad bij hen dat we samen aan 1 kant stonden maar dat we allebei 2 kampen vormden tegen elkaar .
Gelukkig had ik als jongere automatisch recht op een advocaat die mijn belangen moest verdedigen .
Ook jeugdrechter " Van de Wiele ' , was een meelevend persoon die enkel in het belang van het kind oordeelde .
Dus op veel vlakken had ik geluk , waarom voelde ik me dan zo alleen met dit alles ?
Onderweg naar de jeugdrechtbank , bemerkte ik dat mijn handen klammig waren van de zenuwen. Ook mijn hartslag was vele sneller dan normaal .
Ik had een hekel aan onvoorspelbaarheid, het niet weten wat er op een fractie van een aantal uren allemaal kon veranderen .
De onmacht die ik voelde tegenover het controleverlies bezorde me barstende hoofdpijn .
Toch probeerde ik me zoals steeds sterk te houden langs de buitenkant , een masker op te zetten voor de buitenwereld die naar mijn menig koud en hard was .
We hielden halt voor een groot oud gebouw met een hoge houten poort .
Ik wist dat hier de jeugdrechtbank was , omdat ik er al een aantal keren was moeten voorkomen.
Telkens was ik er met een positieve uitspraak vanaf gekomen, maar mijn geluk kon niet blijven duren vreesde ik .
In de hal stond aan weerskanten houten banken , een paar tafeltjes en stoelen waar zowel volwassenen als jongeren zaten .
Mijn naam werd gevraagd en genoteerd door de griffier .
Ik was benieuwd wanneer het mijn beurt zou zijn om voor te komen, maar aangezien er nog zoveel andere mensen aanwezig waren , vreesde ik dat dit wel eens een lange en zenuwslopende dag kon worden .
Achter een gesloten deur , vond de rechtszitting plaats .
Ik hoorde iemand huilen maar kon gesprek niet goed verstaan .
De deur werd na een 10 tal minuten geopend .
2 agenten hadden een geboeide jongen van rond de 14 jaa bij zich en verlieten de zaal .
De jongen met zijn hoofd gebukt werd naar buiten geleid met daarachter zijn huilende moeder .
Het was een tafereel dat me bekend voorkwam en toch zou zoiets nooit wennen .
Ik nam aan dat hij naar Mol zou overgeplaatst worden . De jeugdgevangenis voor jongens waar men zich geen raad meer mee wist .
Ook al kende ik hem niet en wist ik niet wat hij misdaan had , het deed me pijn om te zien hoeveel verdriet zowel de jongen als zijn mama hadden .
Ik zag mijn ouders de hal binnen komen .
Het bekende geluid van de tikkende naaldhakken van mijn moeder maakte me gespannen .
Ook mijn vader had een blik van schaamte over zich .
We zaten tegenover elkaar , niet goed wetende wat te zeggen of te verwachten .
Ik kon enkel maar hopen dat het snel aan ons was .
Verveeld telde ik het aantal muurtegels en probeerde op die manier om oogcontact te vermijden.
Nog een half uur later, werd mijn achternaam afgeroepen door de griffier.
" oef eindelijk " , zuchtte ik opgelucht.
De deur van het lokaal werd geopend .
Ik zag een lange rij met houten banken langs links en rechts .
Wat verder stond de advocate die me zou verdedigen en helemaal achteraan in het midden , stond een groot bureau met daarachter jeugdrechter " Van de Wiele" .
Mijn ouders namen plaats aan de rechterkant en ik aan de linker .
De jeugdrechter had een dik dossier voor zich liggen waarvan ik aannam dat dat het mijne was .
Met gefronste wenkbrauwen zag ik hem een blad papier lezen en iets vragen aan de griffier naast hem .
Langs de andere kant zat een vrouw naarstig elk woord dat werd uitgesproken zorgvuldig uit te typen.
Er werd gevraagd aan mij wat de reden was van mijn wispelturige gedrag en wat ik verwachtte dat er zou gebeuren .
Ik wist niet wat uit te brengen , alsof mijn stem het plots liet afweten.
Ook het woord Beernem viel , waardoor mijn hartslag weer de hoogte in ging.
Luid snikkend smeekte ik om me niet naar Beernem te sturen .
Zei ik dat ik daar niet thuishoorde , in de knoop lag met mezelf en het allemaal niet meer wist .
Mijn ouders deden niet anders dan de rechtbank het verwijt geven dat het allemaal hun schuld was . Dat ik niet thuishoorde bij het Crapuup dat in de vlinderkens verbleef en ik op die manier een vogel voor de kat was geworden.
Het maakte me furieus dat het woord "Crapuul"door hen in de mond werd genomen.
Het waren juist die jongeren waar ik zoveel aan had gehad , de weinigen die begrepen wat er allemaal omging in mijn gevoelswereld.
Met een verontwaardigde blik keek ik naar mijn ouders.
De rechter zag mijn tranen en aanhoorde mijn verdediging.
Toch kon ik niet veel overbrengen , waardoor mijn advocate het van me overnam.
Net op het nippertje was ik ontsnapt aan een overplaatsing naar Beernem.
Mijn ouders vroegen me om terug naar huis te komen en het een kans te geven .
Ik was verbaasd over die vraag .
Het was absoluut iets wat ik niet wou .
En toch leek er geen andere mogelijkheid te zijn .
Ik kon kiezen tussen Beernem of terug naar huis keren.
Voor mij was het een keuze tussen cholera of de pest.
Weer kwamen de tranen naar boven .
Veel tijd om na te denken had ik niet .
Zowel de jeugdrechter als mijn ouders keken mijn richting uit .
Het voelde als alles wat ik niet wou , maar toch koos ik om terug naar huis te gaan .
Hopende dat er misschien iets was veranderd thuis en wetende dat dat absoluut niet het geval was.
Een handtekening werd gezet onder het vonnis en we mochten de rechtzaal verlaten.
Op een klein half uur tijd , was er een beslissing gemaakt waar ik niet achter stond maar er toch het gevoel bij kreeg van geen andere keuze te hebben .
Ze hadden me evengoed net zoals die jongen , geboeid kunnen afvoeren ,
Qua gevoel was dit net hetzelfde voor mij geweest !
Ik stapte bij mijn ouders in de wagen .
Mijn verdriet probeerde ik zo goed mogelijk verborgen te houden.
Mijn ouders waren zo blij dat ik terug naar huis kon , terwijl ik mijn uiterste best deed om mijn tranen in te slikken .
Na het verdriet , kwam het verdoofde gevoel .
Door het teveel aan heftige emoties, nam mijn lichaam het van me over .
Ik staarde naar buiten , gevoelloos en zonder nog 1 woord uit te brengen .
Alles waar ik zo hard voor had gevochten, mijn eigen leven had voor willen geven,
Het was op nog geen halfuur allemaal een maat voor niets geweest .
Mijn ouders waren blij , voor hen was het een overwinning en een bewijs dat ik een foute keuze had gemaakt om van huis weg te gaan. Er kon tegen iedereen verteld worden ,met enige trots , dat hun dochter terug met hangende pootjes naar huis was gekeerd .
Geen enkel moment kon ik ook maar voelen dat ze blij waren om mij als persoon terug te hebben.
Misschien ben ik verkeerd en meende ze het oprecht , toch volgde mijn gevoel me hier allesbehalve in .
Het brak m'n hart om te weten dat ik straks terug op mijn kamer zou zitten , mijn witte teddybeer stevige in mijn armen geklemd en huilend van verdriet.
Terug op mijn oude vertrouwde kamer , storte ik me op mijn bed .
Ik wou alleen zijn , weg van alles en iedereen,
de tranen voor mezelf houden en slapen voor altijd .
De bekende mentale vermoeidheid nam opnieuw de bovenhand.
Mijn ouders begrepen er niets van .
Ze deden hun uiterste best om het me naar mijn zin te maken en vriendelijk te zijn , maar het vertrouwen en de veiligheid was weg . Voor zover die er ooit geweest was .
Misschien had ik met hen moeten communiceren over mijn gevoelens zodat ze me beter konden begrijpen , misschien had ik meer m'n best moeten doen om me toch open te stellen naar hen ?
Maar ik kon het niet opbrengen .
Slapen was al wat ik maar wou , tot groot onbegrip van mijn ouders.
Het kleine meisje dat ooit zo graag op avontuur ging , kampen bouwde in de natuur , dagboeken vol schreef en uren kon studeren , er bleef niets meer van over .
De dagen dat ik naar school moest , spijbelde ik om alleen te kunnen zijn of juist om mijn gedachte te kunnen verzetten .
De drukte van schoolkinderen die zich enkel bekommerde over de examens , een aankomende toets , een afgelopen relatie of een popgroep waar ze dol op waren , ..
het ergde me allemaal mateloos.
Ergens was ik jaloers op hen en het feit dat kinderen van mijn leeftijd zich met zo'n zaken konden bezig houden, dit terwijl ik me existentiële vragen worstelde en mezelf probeerde overeind te houden
De ruzie's thuis liepen steeds hoger op .
Ik zette me af tegen het gezag van mijn ouders , loog tegen en dreef hen soms tot uiterste .
Het was mijn manier om met al het verdriet en de onmacht om te kunnen, dat besef ik nu .
Mijn moeder was enig kind .
Toch had haar moeder, mijn oma dus , indertijd de dochter van haar zus een tijdje als kind opgevangen.
Mijn moeder had terug contact met haar , ook al was de band tussen hen niet vanzelfsprekend.
Zij was mijn tante en ik had haar hoogstens een keer of 5 gezien van mijn geboorte tot mijn 12 jaar .
Mijn tante was getrouwd met Henry , die dus op zijn beurt mijn "aangetrouwde" Nonkel was .
In de periode dat ik terug thuis woonde , was er tussen mijn ouders en hen weer sporadisch contact .
Bij mijn tante en nonkel, hing er steeds een gemoedelijke sfeer .
Ze woonde midden in de grote stad in een oud maar gezellig rijhuis .
Wat me meteen opviel , was het grote verschil qua persoonlijkheid tussen mijn tante en mijn moeder.
Mijn tante was warm en hartelijk van karakter , nodigde graag mensen uit , was zorgzaam en tevreden met de financiële situatie waarin ze zich bevonden .
Mijn moeder was daarentegen eerder gereserveerd van aard , omringde zich merendeels met mensen die financieel welstellend waren , nodigde zo goed als nooit mensen van buitenaf uit en hield van luxe .
Het contrast tussen die 2 kon niet groter zijn en dat uitte zich na een aantal glazen wijn dan ook vaak in een ruzie.
Ik vermoed dat ze mijn tante als een bedreiging zag voor de erfenis die haar te wachten stond.
Die erfenis , dat een redelijk bedrag was , zou voor haar alleen zijn aangezien ze enig kind was .
Maar iemand zoals mijn tante kon daar wel eens een deel van krijgen.
Zoals ik al zei , draaide voor mijn ouders alles rond geld , luxe en uitstraling naar buitenaf toe . Vriendschappen en zelfs familieleden moesten daarvoor wijken als ze ook maar enigzins aanspraak konden maken op geld dat voor hen bestemd was .
De druppel die bij mij de emmer deed overlopen , was door een ruzie tussen mijn moeder en mij .
Deze escaleerde zodanig , dat woorden steeds dreigender werden en het volume de hoogte inging.
Op het moment dat ik er genoeg van had en me naar mijn kamer wou begeven ,
Trok mijn moeder me bij m'n haren van de trap af .
Ik wou bescherming zoeken bij mijn vader , die me op zijn beurt een duw achteruit gaf.
Toen wist ik dat het zo niet verder kon .
Het was de grootste vergissing om te denken dat er een nieuwe start gemaakt kon worden en heel het verleden overboord gegooid werd .
Totaal overstuur , belde mijn moeder naar mijn tante met de vraag of ik daar kon blijven overnachten .
Het was de meest veilige oplossing en het zou slechts maar zijn tot de gemoederen waren bedaard .
Er was niets van thuisbegeleiding of opvolging in die tijd van de rechtbank uit .
Als ik er nu op terugkijk , lijkt me dat een onlogische context.
Zo snel als ik maar kon , nam ik wat kleren bij elkaar , droogde mijn tranen en begaf me naar de wagen .
Mijn moeder besloot om me niet mee weg te brengen naar mijn tante en liet die taak aan mijn vader over .
Zonder nog een woord tegen haar te zeggen , reden we richting Antwerpen.
Mijn vader zette me daar af , schetste de situatie vanuit zijn standpunt en nam afscheid van me.
De spanning viel van mijn schouders af , waardoor de tranen begonnen te stromen.
Mijn tante wist niet veel van mijn situatie thuis af , maar begreep dat het zo niet langer kon .
Er werd een kamertje voor me vrijgemaakt , kreeg een eigen bed met bureau om mijn huiswerk aan te maken en ik vertelde stelselmatig meer en meer over het verloop van de jeugdrechtbank en de moeilijkheden thuis .
Ik had het gevoel terecht te kunnen met mijn verhaal bij hen en hoopte dat ik hier op zijn minst toch een aantal dagen , zoniet weken kon blijven .
Ook moest ik mijn school weer oppikken en van dan af de bus pakken naar daar.
Het leek me allemaal een kleinigheid, zolang ik me emotioneel maar ergens goed kon voelen .
Daar had ik alles voor over .
De avonden bij mijn tante en nonkel , herinner ik me als heel gezellig.
Samen languit voor de televisie , tussendoor pratend over allerlei uiteenlopende onderwerpen en met een glaasje wijn in onze handen .
Ook daar werd ik behandeld als een volwassene .
Ik was ondertussen 16 jaar oud , al voelde het alsof ik al een heel leven achter de rug had.
Naarmate ik meer details begon te vertellen over de gespannen sfeer thuis , de ruzies , het onveilige aspect en het gemis aan liefde , begon bij mijn tante meer het idee te komen om me in huis te nemen als adoptie-dochter .
Ik was daar wel voor gewonnen . Het leek me alleszins dan naar huis te terug te gaan.
Vele gesprekken later , diende we dan ook een verzoekschrift in bij de jeugdrechtbank en wachtte we gespannen het antwoord af .
Mijn moeder was furieus op het moment dat ze dit te weten kwam en verweet mijn tante dat ze haar dochter afnam .
Allerlei telefonische verwijten volgde elkander op .
Ik begreep niet dat mijn ouders niet inzagen dat er ook op een andere manier in gesprek kon worden gegaan . Dat het voor mij moeilijk was om na een periode van 2 jaar zelfstandigheid te hebben verworven in de vlinderkens, ik niet plots zomaar terug kon overschakelen naar de luisterende en zorgzame dochter van weleer.
Bovendien lag ik nog steeds zo in de knoop met mezelf , dat ik hunkerde naar stabiliteit en rust .
De rechtbank ging in op onze vraag nadat we een aantal gesprekken hadden gevoerd met een persoon van de bijzondere jeugdzorg die ons dossier opvolgde.
Ik was zo enorm blij en opgelucht , dat ik mijn tante en nonkel rond de hals vloog .
Er werden zelf symbolisch suikerbonen gehaald om een nieuwe start en een nieuw leven te vieren .
De rollercoaster waar ik me tot enkele weken daarvoor nog bevond , was weer veilig beneden aangekomen .
Ik kon enkel maar hopen dat hij deze keer beneden bleef !
Elk kind heeft behoefte aan structuur , duidelijkheid en stabiliteit.
Het is belangrijk om als ouder aan hetzelfde zeel te trekken , consequent te zijn en toch begripvol .
Nu ik zelf mama ben , begrijp ik dat dit allesbehalve een gemakkelijke opgave is .
Toch is het stellen van grenzen , ook evenzeer duidelijkheid en liefde geven aan een kind .
Deze duidelijkheid had ik in mijn jeugd vaak moeten missen .
Zei de ene ouder nee, dan antwoorde de ander met een volmondige ja .
Als kind , aanvaard je dan het antwoord dat het dichtste bij je eigen behoefte ligt .
Op latere leeftijd bracht dit teweeg dat het aanvaarden van een grens , moeilijk was .
Een grens betekende een nee .
Geen nee op mijn vraag , maar een nee op mij als persoon .
Ik zocht deze grenzen steeds vaker op omdat ze me konden bepalen als persoon of juist afbreken .
Nee zeggen tegen je kind , wilt niet automatisch zeggen dat je niet van hen houdt .
Het duidt juist aan , dat je het grenzen wilt aanleren omdat je ze graag ziet.
Deze grenzen grenzen hebben ze nog een heel leven nodig en zullen ze nog vaak tegenkomen in hun leven .
Ik koos mijn eigen grenzen , balanceerde als puber op een touw dat elk moment kon stuk springen.
Vaak lag deze grens ver over de gemiddelde grens , met destructief gedrag als gevolg .
De periode dat ik verbleef bij mijn tante en nonkel , was in het begin heel warm en liefdevol .
Er ging veel aandacht naar mij uit , het soort van
aandacht en liefde dat ik niet gewend was .
Onbewust , vetrouwde ik deze liefde niet helemaal, want hoe komt het dat deze mensen wel van me kunnen houden om wie ik ben en mijn eigen ouders , naar mijn gevoel , niet ?
De relatie tussen beide mijn tante en nonkel, leek op het eerste zicht een gezonde , normale relatie.
Toch voelde ik dat er iets niet klopte.
Mijn nonkel en ik , konden heel goed met elkaar overweg .
vaak plaagde we elkaar , hadden goede gesprekken en hij behandelde me zoals zijn eigen dochter .
Deze vorm van liefde , verwarde me .
Ik was een puber , die worstelde met emoties , vragen omtrent seksualiteit en bovendien was ik onbewust op zoek naar een vaderfiguur .
De emoties die ik voelde naar hem toe leken erg op die van een verliefdheid .
Maar wat was een verliefdheid voor mij ?
Op die leeftijd en met mijn verleden , was aandacht en liefde krijgen van iemand al genoeg om me verliefd te maken op een persoon .
Ik wist ook dat deze vorm van liefde me in de problemen zou brengen, moest ik erover communiceren .
Bovendien , met wie kon ik hierover praten ?
Het allemaal voor mezelf houden , lukte me slechts enkele weken .
Tot ik op een dag toch tegen mijn Nonkel vertelde wat er allemaal in mij omging .
Ik voelde me schuldig tegenover mijn tante , dat ik deze emoties koesterde tegenover haar man .
Ze had me in huis genomen en omarmd zijnde als een eigen dochter en hoe bedankte ik haar ?
Mijn nonkel reageerde in het begin heel consequent .
Hij vertelde me dat deze verliefdheid niet kon en niet mocht .
Rationeel begreep ik zijn antwoorden allemaal wel , maar wat met mijn emotionele stuk ?
Zijn consequente "nee , dit kan niet " , vertaalde zich in een afwijzing naar mij als persoon .
Deze afwijzing had ik als kind al vaak genoeg meegemaakt en had me zoveel pijn gedaan dat ik me er niet bij kon en wou neerleggen .
Ik had een sterke en standvastige persoon nodig.
Iemand die consequent elke keer neen zou zeggen op mijn vraag .
Mijn Nonkel zei de eerste keer neen en de 2 de keer kuste hij me en beantwoorde mijn gevoel met een ja .
Ook dit werd een geheime relatie , net zoals ik met Patrick had gehad .
Maar deze keer , was het met iemand die getrouwd was .
Vanaf dat de grens overschreden was en dus beantwoord met " ja ik zie je graag " , was het voor mij voldoende.
Ik keur mijn eigen aandeel hierin zeker niet goed.
Ik voelde me ongelofelijk schuldig tegenover mijn tante .
Het bleef ook niet bij 1 kus , er volgde steeds meer en meer .
Ik kwam te weten dat de seksuele relatie tussen hen absoluut naar een nulpunt was herleid .
Hij vertelde me dat de spanning die ik in zijn leven bracht , een nieuw en gelukkige man van hem maakte en dat hij het leuk vond om me 's nachts in mijn kamer op te zoeken en te vrijen met me.
Mijn tante nam soms slaapmedicatie .
Elke avond dronk ze een aantal wijntjes waarna ze naar bed ging.
Om er zeker van te zijn dat mijn tante sliep , verpulverde mij nonkel een slaaptablet en vermengde deze in haar wijn .
Op die manier kon hij onopgemerkt in mijn kamer komen.
Toch was het laatste wat ik wou , betrapt worden .
Ik kon dit geheim niet langer dragen en vertelde aan mijn nonkel dat ik dit niet meer kon en wou .
Ik had verwacht dat hij ermee zou stoppen , dat hij
mijn grens zou respecteren hierin en dit geheim zou laten voor wat het was om zijn relatie te redden .
Maar dat deed hij niet .
Hoe vaak ik ook duidelijk maakte dat dit niet langer kon blijven doorgaan , hoe vaker hij me wou zoenen en betasten .
Zelfs op momenten dat mijn tante in de buurt was , hield hij zich niet in .
Ik kon nergens anders naartoe .
Als ik het aan mijn tante zou vertellen , had ze me meer dan waarschijnlijk onmiddelijk op straat gezet en ik zou het haar zelf niet kwalijk hebben kunnen nemen.
Naar mijn ouders teruggaan , was wel het laatste wat ik wou en het aan de rechtbank uitleggen , zou me meer dan waarschijnlijk in Beernem doen belanden .
Er was slechts nog 1 mogelijkheid en dat was het vertellen aan mijn oma .
Elk uur van de dag , piekerde ik me rot over hoe ik dit aan haar moest vertellen .
Ik vond van mezelf dat ik te ver was gegaan , dat ik de oorzaak van alle problemen was en het mezelf onmogelijk maakte om ook maar ergens gelukkig te zijn .
Met knikkende knieën biechtte ik alles aan haar op .
Dit was allesbehalve gemakkelijk voor mij en ook besefte ik dat haar beeld van mijn Nonkel op deze manier helemaal zou veranderen .
Verbazend genoeg , zei mijn Oma dat ze dit al langer had zien aankomen.
Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing .
Naar mijn gevoel , had ik echt wel mijn uiterste best gedaan om dit alles zo goed mogelijk verborgen te houden .
Dus hoe kon zij dit dan hebben zien aankomen vroeg ik me af ?
Het was de manier waarop mijn Nonkel met me omging , wist ze me te zeggen .
Veel te vaak kwam hij bij me in de buurt en plaagde hij me op een uitdagende manier.
Niet de manier waarop je me een kind zou omgaan, verduidelijkte ze .
Ergens was ik opgelucht dat het geheim eindelijk uitgesproken kon worden .
Toch was de schaamte en de verwarring omtrent deze gevoelens nog erg groot .
Ik biechtte eerlijk op dat ik degene was die verteld had over mijn verliefdheid .
Dat ik degene was die de aanzet gad gegeven voor een kus .
Toch veroordeelde mijn oma me niet .
Zij vond dat de verantwoordelijkheid volledig bij mijn nonkel lag en dat hij de grenzen duidelijk had moeten aangeven .
Bovendien vond ze dat als hij het niet aankon , hij zich niet langer voor adoptie moest aanmelden .
De volgende stap was mijn tante inlichten .
Ik was bang , zoniet doodsbenauwd en verdrietig tegelijkertijd.
Ik aanzag mezelf als een verraadster van de hoogste graad .
Hoe kon ik dit ooit aan haar uitleggen ?
Een huwelijk van meer dan 30 jaar zette ik hiermee op de rails .
Toch vond mijn oma dat het mijn plicht was om dit te vertellen !
Ze belde naar mijn tante en nodigde haar en mijn nonkel uit voor een
gesprek .
Mijn nonkel voelde de bui natuurlijk al hangen .
Toch kwamen ze allebei rond de tafel zitten .
Met tranen in de ogen , vertelde ik aan mijn tante wat er allemaal was gebeurd .
Ik besloot niet om in detail te treden .
Op het moment dat ik alles opbiechtte , zag ik het ongeloof en de kwaadheid in haar ogen .
Mijn nonkel bleef onbewogen en opvallend rustig op zijn stoel zitten .
Ik durfde hen amper aankijken.
Toen mijn tante vroeg aan hem of dit alles waar was , antwoorde hij dat het allemaal leugens waren.
Verbouwereerd keek ik hem aan ,
vol ongeloof en perplex van zijn antwoord .
Ik kon het niet vatten dat hij zojuist alles had ontkend .
Ik werd kwaad en antwoorde dat als ze me niet wou geloven , ze het bewijs in de badkamer kon vinden en er desnoods een DNA staal van kon laten nemen .
Bovendien was mijn tante verpleegster en kon ze dit gemakkelijk laten testen in het labo .
Mijn tante negeerde me volledig .
Daar zat ik dan , afgeschilderd als zijnde de grootste leugenaar .
In hun ogen was ik een emotioneel instabiel kind op zoek naar aandacht .
En ook al nam mijn oma het voor me op , toch werd ook hier geen gehoor aan gegeven .
Thuisgekomen bij mijn tante , zette ik me in de hoek van de zetel met een groot glas wijn in de hand .
Ik probeerde mijn emoties onder controle te houden door de ene grote slok na de andere te nemen .
Ik was bang dat er elk moment een grote ruzie zat aan te komen .
Het venijn dat ik zag in mijn tante haar ogen , deed me aan m'n moeder denken en beangstigde me.
Ik wachte geduldig af tot ze naar de badkamer zou gaan om het bewijs te gaan zoeken .
Ze deed dit uiteindelijk niet !
Mijn glas was leeg en stond op tafel .
De tranen stonden in mijn ogen terwijl ik een enorme boosheid in mijn lichaam onderdrukte .
Op elke vraag die ik stelde , werd bitsig geantwoord .
Weer knapte er iets in mij en voor ik goed en wel besefte , sloeg ik met mijn vuist naar beneden recht op het glas .
Het bloed liep lang mijn arm naar beneden en een stuk glas stak in mijn hand .
Een diepe open snijwonde deed me plots beseffen wat er zonet was gebeurd .
Verbaasd keek ik naar al het bloed dat op de grond drupte .
Mijn tante werd razend kwaad en wou me een pak slaag geven , waardoor ik achteruit deinsde en me met mijn armen voor mijn gezicht afschermde .
Ik voelde dat ik wou terug slaan ,
maar kon dit niet opbrengen.
Uiteindelijk was ik degene die een fout had begaan , een grote onvergeeflijke fout .
Puur uit schuldgevoel, zette ik me op mijn knieën en begon ik de scherven op te ruimen .
Mijn tante nam een handdoek en bond de open wonde af .
Ze nam me met de wagen naar het ziekenhuis waar ze werkte .
Op de spoedafdeling , vertelde ze aan een verpleger dat ik gevallen was op een stuk glas .
Ik knikte instemmend en bevestigde zo het hele verhaal .
Iets beter had ik toch niet kunnen verzinnen en bovendien , wie zou me geloven ?
Ik had geluk dat er geen pezen geraakt waren in mijn hand .
De wonde werd zorgvuldig gehecht met 6 draadjes .
Verdoofd lag ik op de verzorgtafel voor me uit te staren , mezelf afvragend in wat voor wespenest ik me nu weer had gegooid.
Wat had het allemaal nog voor zin dit leven ?
Welke toekomst zag ik nog voor me , vroeg ik me af .
Eigenlijk wou ik geen toekomst meer .
Het had me enkel en alleen maar narigheid bezorgd en het waren uiteindelijk mijn eigen emoties die me telkens in moeilijkheden brachten !
De eerder gezellige, warme sfeer bij mijn tante en nonkel thuis , was gezonken naar een dieptepunt .
Het was absoluut geen fijn gevoel om als leugenaar bestempeld te worden , dit terwijl ik wist dat alles wel degelijk was gebeurd.
Bovendien werd mijn gemoedstoestand steeds zorgwekkender waardoor ik zelfs terug een opname in overweging nam .
In een impulsieve bui , kocht ik in een plaatselijke dierenwinkel , 2 witte muisjes die ik de namen "xanax" en "motilium" gaf.
Mijn gevoel voor humor was gelukkig nog een beetje aanwezig . De reden dat ik 2 kleine muisjes had gekocht , was omdat ik van dieren blijkbaar meer liefde en affectie kreeg dan van mensen. Of zo voelde het alleszins toch voor mij aan .
De muisjes gaven me afleiding , waardoor ik even niet dacht aan alles wat er rond me heen gebeurde. Er werd een intake- gesprek gepland op een afdeling voor depressie en persoonlijkheidsproblematiek in Mortsel . Het was een open afdeling waar verschillende soorten therapieën aangeboden werd om met emoties om te kunnen gaan . Ook zou ik wekelijks een gesprek met een psychologe krijgen en op die manier misschien mijn verleden kunnen verwerken of toch op zijn minst een plaats kunnen geven .
Het was een residentiële opname , wat betekende dat ik er 5 dagen in de week zou verblijven , dus ook zou moeten overnachten.
"Misschien was dit wel een betere oplossing dan in de gespannen sfeer te verblijven bij mijn tante en nonkel ", dacht ik . Het enige probleem waren de muisjes . Ik wist dat huisdieren er niet toegelaten waren . De voornaamste reden was vanwege de hygiëne.
Communiceren hierover , was niet mijn sterktste kant . Ik wist op voorhand dat het verboden was dus bedacht ik een opossing hiervoor. Ik pakte mijn koffer voor de zoveelste keer in en besliste om "xanax en motilium" mee te nemen. Van mijn zakgeld had ik een kleine bakje voor hen gekocht dat ik voorzichtig mee in mijn koffer stak.
Ook al was ik op dat moment nog steeds minderjarig , toch kwam ik terecht op een volwassen afdeling in Mortsel . Mijn kamer moest ik delen met 4 vrouwen die allemaal een stuk ouder waren dan mij. Tijdens de rondleiding , werd elke therapie zorgvuldig uitgelegd en kreeg ik ook de groepslokalen te zien .
Mijn aandacht werd telkens afgeleid omdat ik me zorgen maakte over de muisjes . De koffer stond op mijn kamer met hen er nog in. Gelukkig was er ruimte genoeg in de koffer zodat ze voldoende lucht hadden voor een aantal uur.
Toen ik terugkwam op mijn kamer , opende ik onmiddellijk de koffer en nam het bakje eruit. Groot was mijn opluchting toen ik zag dat zowel "xanax" als " motilium " het hadden overleefd . Ik nam hen mee naar de badkamer en deed de deur op slot.
Mijn kamergenoten mochten absoluut niet te weten komen dat ik muisjes had "binnengesmokkeld". Bovendien was ik niet van plan om ook maar enige vorm van contact te maken met iemand. Ik was hier voor mezelf en voor niemand anders.
Als deze muisjes me konden helpen om me beter te doen voelen , wie had dan het recht om dit van me af te nemen ?
De therapieën waren zwaar en ik voelde me slechter dan ooit tevoren . Het was confronterend om bij elk stuk van mezelf stil te moeten staan . Ook werden overdag, de kamerdeuren op slot gedaan om te voorkomen dat de " patiënten ", waaronder ikzelf , terug in bed zouden kruipen. Ik baalde hier enorm van ! Ik was vaak doomoe , kon me niet even een momentje op mijn kamer afzonderen als alles met teveel werd en ik vond het al helemaal niet fijn om de muisjes alleen te moeten laten .
Door het tegenkomen en voelen van allerlei emoties die ook nog eens in alle heftigheid bij me binnenkwamen , werd mijn destructieve gedrag alsmaar erger. Mijn armen stonden vol met krassen waarvan ik vond dat ik ze allemaal dubbel en dik verdiend had.
Mezelf pijnigen , was een manier om de pijn, die ik vanbinnen in alle hevigheid voelde er even weer uit te kunnen laten .
Het was een straf naar mijn eigen lichaam toe , omdat ik niet beter verdiende. Het zien van bloed dat langs mijn arm op de grond drupte, maakte me weer rustig . Des te kwader ik was op mezelf , des te dieper de snede . Vaak stonden de tranen in mijn ogen . Niet vanwege de fysieke pijn , wel vanwege de pijnlijke woorden die mijn innerlijke stem me zei .
" Je bent niets waard " , " niemand zal je missen als je dood bent " , " zelfs je ouders kunnen niet eens van je houden " , " je bent lelijk en dik " , " dom wicht " , ... De stem was er altijd . De ene dag luider en meer aanwezig dan de andere .
Het was de enige stem die ik hoorde in mijn hoofd , een stem die ik ook ten alle tijde geloofde. Het was zowel mijn enige vriend als mijn ergste vijand .
Op vrije momenten , begaf ik me steeds naar de badkamer om daar honderduit tegen xanax en motilium te vertellen wat er die dag allemaal was gebeurd . Ik gaf hen dan een stukje brood of kaas dat ik van het middagmaal stiekem in mijn broekzak had gestoken. Ik genoot ervan om hen alles smakelijk te zien opeten .
Na een tijdje , werd ik door een kamergenote betrapt toen ik de muisjes aan het verzorgen was . Ze was erg geschrokken, maar beloofde me plechtig om het niet verder te vertellen. Ik geloofde haar. Toch was ik kwaad op mezelf dat ik hierin niet oplettender was geweest .
Diezelfde avond , strafte ik me heel hard . Ik deed in de badkamer de deur op slot , nam de ijzeren stang van de douche en sloeg ermee op mijn arm.
Niet één keer ,maar meer dan 100 keren . Mijn arm werd eerst rood , daarna blauw-paars tot er uiteindelijk zwarte vlekken kwamen . De stem fluisterde me toe dat ik telkens harder moest slaan. Pijn voelde ik niet , eerder een verdoofd gevoel , net alsof ik niet in mijn eigen lichaam aanwezig was.
" Als je hard genoeg slaat , krijg je misschien een bloedvergiftiging en ben je van alle pijn verlost !" Zei de stem .
Dat was al wat ik maar wou , dat de pijn zou stoppen en de stem uiteindelijk ging zwijgen.
Er werd op de badkamerdeur geklopt . Het was mijn kamergenote die zich zorgen maakte . Ik riep dat alles ok was en dat ze me alleen moest laten .Ze bleef aandringen om de deur te openen , maar weigerde halsstarrig. Ik wou niet dat ze me zo zou zien ,ik wou niet dat iemand me zo zou zien .
Enkele minuten later , weer geklop op de deur . Deze keer was het de begeleiding die vroeg om de deur te openen .
Zo snel als ik maar kon , probeerde ik xanax en motilium te vangen en weer in het bakje te steken . Omdat ik de deur niet wou openen , werd er versterking van een andere afdeling bijgeroepen . Ik sloot me op in het toilet en deed ook daar de deur in het slot . Ik riep dat ze me gewoon gerust moesten laten.
De deur van de badkamer werd handmatig langs de buitenkant geopend door de begeleiding. Ik wou me nog steeds niet vertonen omdat ze anders mijn arm te zien zouden krijgen.
Plots hoorde ik mijn kamergenote zeggen dat ik muizen bij me had . De andere kamergenotes die kwamen kijken waar al dat kabaal vandaan kwam , begonnen te gillen.
Blijkbaar waren er een aantal mensen die een panische angst hadden voor muizen .
Mijn bloed kookte vanbinnen. Wetende dat ze xanax en motilium van me zouden afnemen , riep ik naar de vrouw uit kwaadheid dat ik haar kapot zou maken en daarna mezelf . Dat had ik niet mogen zeggen , want op dat moment , werd ook de deur van het toilet langs de buitenkant geopend .
Drie mannen in witte pakken , namen me bij de arm en trokken me naar buiten . Volledig overstuur en in paniek , stribbelde ik tegen. Vanuit mijn ooghoeken , zag ik hoe een begeleidster het bakje waarin de muisjes zaten, met zich meenam. De mannen sleurde me door de gang mee naar een andere afdeling. Daar werd ik in een isoleercel gestoken.
Mijn armen en benen waren vastgebonden en ik moest een klein geel pilletje innemen met de naam Etumine .Mijn oogleden werden algauw heel zwaar. Alles begon te draaien en voor ik het goed en wel besefte , viel ik in een diepe slaap.
Ik werd gewekt door een luid gebonk op de muur . Verward staarde ik rond me , niet wetende waar ik me bevond . Rond mijn armen zat een soort windel die verbonden was aan het bed. Ook mijn benen kon ik niet bewegen omdat ze waren vastgebonden met windels aan het bed .
Vaag herinnerde ik me wat er gebeurd was.
Hoeveel uren waren we verder? Wanneer mag ik hier weer weg ?Wat als ik naar het toilet moest?
Het waren een aantal vragen die angstig door mijn hoofd bleven spoken . Weer hoorde ik een luid gebonk , deze keer was het tegen een deur . Ik hoorde iemand luidkeels roemen vanuit een andere isoleercel .
Mijn hart klopte in mijn keel . Het luide getier , maakte me nog angstiger dan ik al was . In de deur van mijn cel zag ik een raampje waardoor een man keek .
Het was iemand van het verplegend personeel die kwam kijken waar al dat kabaal vandaan kwam .
Ik probeerde mijn hand zo te draaien dat ik hem loskreeg uit één van de windels . De andere windel zat zo stevig vast , dat het me niet lukte om deze los te krijgen .Ik kon me net zodanig draaien dat ik op mijn zij kon liggen . Dat lag al een stuk comfortabeler. Op deze manier kon ik me toch nog net verdedigen moest er iemand vanuit een andere isoleercel uitbreken , bedacht ik me .
Door de sufheid van de medicatie , viel ik meteen weer in een diepe slaap , niet wetende of ik hier ooit nog uit kon geraken .
Wordt vervolgd .. .
De deur van de isoleercel werd geopend.
Ik dacht dat ze me eindelijk kwamen losmaken zodat ik terug naar mijn kamer kon gaan .
Een man in een wit pak , nam mijn arm vast en deed de windel er terug rond . Verbaasd vroeg ik wanneer ik hier weg mocht .
" Van zodra je rustig bent , mag je naar de afdeling !" Antwoordde de hij kort.
Ik begreep niet wat hij juist onder het woord " rustig " verstond , ik kon namelijk geen kant op en was nog versuft van de medicatie !
De man vertrok zonder verder nog iets te zeggen . Het enigste wat ik kon doen , was de tijd dat ze nodig achtte , gewoon uitzitten .
Ettelijke uren later , werd ik bevrijd van van mijn windels . Er werd me verteld dat ik niet terug mocht gaan naar de open afdeling waar ik eerst verbleef . Voorlopig moest ik dus in de gesloten afdeling verblijven en me vooral erg gedeisd houden als ik niet terug in de isoleercel wou verblijven .
De patiënten die op de gesloten afdeling verbleven , keken me amper aan .
Vaak waren ze onder invloed van medicatie of lagen ze in bed te slapen .
Ik ging buiten een sigaret roken en zag een man van rond de 35 jaar oud op een bankje zitten , pratend tegen zichzelf .
De man zat in een psychose . Ik had nog nooit eerder van dit ziektebeeld gehoord . Hij stelde zich aan me voor en zei dat hij Peter pan was . Verbaasd en niet begrijpend keek ik hem aan .
Hij liet me een aantal van zijn tekeningen zien en gaf me een boek dat ik zeker eens een keertje moest lezen .
" jij mag mijn Wendy zijn en dan leer ik je vliegen " zei hij tegen me .
Ik dacht dat hij een grapje maakte , maar zijn blik deed vermoeden van niet . Niet goed wetende hoe ik deze man verder kon helpen , antwoorde ik dat hij me op een later tijdstip wel eens mocht leren vliegen en ging naar mijn kamer .
Voor elke raam zat een dik ijzeren tralies . Er was geen enkele mogelijkheid om hieruit te ontsnappen . Toch wou ik daar zo snel mogelijk weg .
Er heerste een gespannen sfeer op de afdeling. Nooit wist ik van tevoren wanneer er iemand een "crisis' zou krijgen en door mannen in witte pakken meegenomen zou worden . Het alarm ging dan af , het personeel was in opperste staat van paraatheid , verplegers kwamen van verschillende afdelingen aangelopen om een patiënt in bedwang te houden . Het waren hallucinante beelden die ik te zien kreeg . "Hier hoor ik helemaal niet thuis ", zei ik tegen mezelf.
Een aantal dagen later , zat ik buiten in de afgesloten tuin te roken . Ik keek om me heen en verbaasde me over het feit dat het dak van de gesloten afdeling wel heel erg laag was . Als ik een tafel tegen de muur zou zetten , met daarop een stoel , kon ik zo op het dak klimmen .
Het verplegend personeel had vaste uren waarop ze hun ronde deden op de afdeling . Zo moeilijk kon het toch niet zijn om te ontsnappen ?
Op dat ogenblik , kwam er een man naar buiten om een sigaret te roken. Ik vroeg aan hem of hij interesse had in een gratis telefoon .
Geïnteresseerd bekeek hij het toestel en knikte.
" Je mag hem hebben als je me wilt helpen ." Antwoordde ik .
" Het enige wat je moet doen , is meehelpen om me op het dak te krijgen ! "
De man was wel te vinden voor deze ontsnappingspoging van mij . Samen duwde we de tafel tegen de muur en plaatste daarop een stoel .
Nerveus keek ik nog snel rond of er niemand ons in het oog aan het houden was . Mijn hartslag ging tekeer als een sneltrein .
Ik kroop samen met de man op de stoel , en hij gaf me een zetje . Ik greep me vast aan de dakrand en hees mezelf omhoog . Gelukkig was ik vrij lenig en sportief van aard waardoor ik in een mum van tijd op het dak stond .
" tegen niemand iets vertellen he!" Fluisterde ik nog tegen de man , gaf hem mijn gsm en verdween uit het zicht .
Heel voorzichtig probeerde ik naar de andere kant van het dak te stappen . Niemand mocht horen of zien dat ik op het dak was of er zou onmiddelijk alarm worden geslagen.
In de verte hoorde ik het geluid van een trein . Ik was dus de juiste richting aan het uitgaan . Aan de andere kant van het dak , zette ik me neer . Hoe moet ik hiervan af zien te geraken ? Dacht ik bij mezelf. Ik had vroeger wel eens een film over het leger gezien , waarop soldaten over een hoge muur moesten zien te geraken . Ze duwde dan hun lichaam halverwege de muur, zwaaide er 1 been over , dan het andere been en sprongen naar beneden . Dat was de beste manier om veilig beneden te geraken. Het laatste wat ik wou , was van het dak springen om dan een been te breken . Dan zou ik onmiddellijk terug in de isoleercel gestoken worden en dat was ik absoluut niet van plan .
Ik klemde mijn vingers stevig rondom de dakrand en keek naar beneden . Zo hoog was het helemaal niet , maar in mijn beleving , kon ik evengoed op de Mount-Everest hebben gestaan .
Op het ogenblik dat ik mijn been over de dakrand wou zetten , passeerde er net een vrouw die de afdeling kwam bezoeken .
Verbaasd en niet begrijpend, keek ze naar boven .
Met mijn wijsvinger voor m'n lippen, gebaarde ik dat ze moest zwijgen.
Er was geen moment meer te verliezen !
De vrouw ging naar binnen en ik duwde mijn lichaam halverwege naar beneden . Mijn ribben zaten tegen een betonnen rand geklemd wat zorgde voor een hevige pijnscheut.
"Nu of nooit " , mompelde ik en liet de dakrand los.
Met een zachte plof kwam ik op de grond terecht .
Zo snel ik maar kon, stond ik weer recht en zette het op een lopen . Ik had geluk dat ik niets gebroken had.
De adrenaline gierde door mijn lichaam . Ik bleef verder lopen richting station . Mijn benen konden amper volgen en ook mijn ademhaling versnelde .
Pas toen de afdeling helemaal uit het zicht was , vertraagde ik . Ik kon het nauwelijks geloven dat ik zonet ontsnapt was uit een gesloten instelling . Het zou niet lang duren voor de politie naar me op zoek zou gaan .
Gelukkig woonde er een oude kennis van me niet heel ver uit de buurt . Het was de enige tijdelijke oplossing die ik voor ogen had .
Ik moest zien onder te duiken voor een tijdje , al was het enkel maar om na te kunnen denken wat ik nu moest doen .
Wordt vervolgd
Van zodra ik op de trein zat, voelde ik me al een stuk rustiger .
Toch bezorgde het zien van een politiewagen me elke keer hartkloppingen. Ze zouden nu stilaan wel door hebben dat ik verdwenen was en aangezien ik minderjarig was , zou er ook een opsporingsbericht verspreid worden .
De trein reed richting Antwerpen .
Daar moest ik een bus zien te nemen richting Deurne om bij die ene vriend te geraken. Hopelijk zou hij me een tijdje onderdak kunnen bieden tot ik een andere oplossing gevonden had .
In Deurne aangekomen, belde ik aan ,
Michael deed open en was blij me te zien . Ik vertelde honderduit over alle dingen die hadden plaatsgevonden de voorbije 2 jaar en vroeg of hij me kon helpen .
Michael was een ex-liefje van me geweest, een doodbrave jongen en 19 jaar oud. Hij had in het verleden ook al zoveel dingen meegemaakt, dat hij genoodzaakt was om al alleen te gaan wonen .
Michael woonde op een bescheiden appartementje met slechts 1 slaapkamer , een kleine badkamer en een keukentje . Juist groot genoeg voor 1 a 2 personen maximum .
Michael stelde me gerust dat ik een tijdje bij hem kon blijven . Ik zou alle dagen binnen moeten en me zeker de eerste weken niet in het openbaar vertonen .
Ondanks al de spanning die ik voelde in mijn lichaam , was het een ook ergens een opluchting om me niet tegenover andere mensen nog langer te moeten verantwoorden . Geen gesprekken meer over emoties en trauma's uit het verleden , geen contact meer met mijn ouders , tante en nonkel . Ik kon hopelijk even tot mezelf komen en vooral tot rust .
Die nacht sliep ik met Michael in 1 bed . We vertelde over alles wat we hadden meegemaakt , haalden herinneringen over onze beëindigde relatie naar boven en dachten na over de toekomst . Ondanks dat ik eigenlijk nog een kind was , voelde ik me meer op mijn gemak als ik mocht functioneren als een volwassenen . Het liefst had ik al alleen willen wonen , mijn eigen plan willen trekken en verder gaan met mijn leven . Maar zolang ik minderjarig was en onder toezicht stond van de jeudrechtbank, zat dat er niet direct in .
Michael moest de volgende ochtend vroeg opstaan om te gaan werken .
Ik liet het bad volopen , smeerde zijn boterhammen en beloofde om onder geen beding naar buiten te zullen gaan . Op het moment dat hij vertrok, zat ik net in bad .
Plotseling hoorde ik de deur weer opengaan.
Ik wist niet wat te doen. " Zou het Michael zijn die iets was vergeten was ," vroeg ik me af.
Muisstil bleef ik zitten in bad . Ik hoorde Michael praten tegen 2 mannen . Mijn hartslag ging de hoogte in .
"Zou het de politie zijn ?"
De deur van de badkamer werd geopend .
En inderdaad , een politieagent verscheen in de deuropening en zei mijn naam . Ik was volledig naakt , hij bekeek me van kop tot teen zonder ook maar enige schaamte waarop ik woedend werd .
"Maak dat je de badkamer uit bent" riep ik en sloeg een handdoek rond mijn lichaam . De agent verdween , zei dat ik me moest aankleden en meekomen naar het politiebureau .
In paniek zocht ik naar een manier om weg te geraken . De ramen van de badkamer, kwamen uit op het dak . Maar via die weg zou ik nooit op een veilige manier naar beneden geraken . Bovendien had ik maar enkele minuten de tijd tot de politie het zou opmerken .
Ik kon kon geen enkele kant meer uit . Ik kleedde me aan en ging naar binnen . Michael keek me ongerust aan en zei dat hij met me zou gaan naar het politiebureau .
De agent vertelde me dat ik bijna internationaal geseind stond . Het was mijn Oma die een vermoeden had dat ik bij Michael verbleef . De agenten waren alle familieleden en vrienden afgegaan om te vragen waar ik mogelijks kon zijn .
Aangekomen op het politiebureau , werden Michael en ik in een klein kamertje gezet dat op slot werd gedaan . De jeugdrechtbank werd verwittigd en ook mijn ouders , tante en nonkel waren opgebeld .
Ik was ongelofelijk bang dat ik deze keer wel naar Beernem gestuurd ging worden . Michael stelde me gerust en zei dat hij me zou blijven steunen waar ik ook terecht ging komen .
De uren tikte voorbij . Ik begon me te ergeren aan de onwetendheid en vroeg de agent of ze al een antwoord hadden van de rechtbank.
Hij zei dat zowel mijn ouders als mijn tante en nonkel onderweg waren naar het politiebureau om een aantal papieren te tekenen .
Ik wist absoluut niet wat hij daarmee bedoelde en nam aan dat dit een formaliteit was om me hier weg te halen .
Even later werd de deur geopend en moest ik meekomen .
Zowel mijn ouders als mijn tante en nonkel keken me aan en zeiden dat ze geen andere keus hadden .
Vragend keek ik hen aan . een papier werd onder mijn neus geschoven waarop 4 handtekeningen stonden .
In grote letters stond er te lezen dat dit een colloquatie inhield van minstens 40 dagen in een gesloten psychiatrische instelling .
Ik kon niet geloven dat mijn ouders me zonet gedwongen hadden laten opsluiten . Kwaad riep ik naar hen dat ik hun haatte en dat zij degene waren die ze moesten opsluiten .
Een politieman nam me bij de arm en trok me mee naar de combi . Hoe hard ik me ook probeerde te verzetten , hoe luid ik ook mocht roepen of gillen , het had allemaal geen zin .
40 dagen op een gesloten afdeling was de beslissing van zowel mijn ouders, a mijn tante en nonkel en van de jeugdrechtbank. Ik moest er niet aan denken om ook daar te gaan lopen , want dan werd de collocatie nog eens met 40 dagen verlengd
Ik begreep niet dat mijn ouders dit hadden kunnen doen . Ik stond met mijn rug tegen de muur zonder dat er ook maar enige vorm van overleg was geweest .
Was dit dan hun oplossing ? Terug naar een gesloten centrum , terug naar een isoleercel en medicatie toegediend krijgen als ze zich geen raad meer met jou wisten ?
Wat na die 40 dagen , waren de problemen dan wonderbaarlijk van de baan ? Zoveel vragen die ik me stelde en geen enkel antwoord dat ik terugkreeg .
Wordt vervolgd ...
Ik stond allesbehalve achter een collocatie , maar het had niet veel zin om tegen te pruttelen . De rechtbank en mijn familie hadden deze beslissing genomen en zo waren ze van het probleem , ik dus , vanaf .
Ik kwam op een afdeling terecht in Zoersel met de naam "Tweesprong". De naam was best toepasselijk op mijn levensloop aangezien ik totaal geen blijf meer wist met mezelf en al helemaal niet welk pad ik moest bewandelen .
Een collocatie werd enkel toegepast in uiterste noodzaak en als je een bedreiging vormde voor jezelf en/of je omgeving .
40 dagen moest ik zien te overbruggen . Ik zou liegen als ik zou vertellen dat een 2de ontsnappingspoging niet door mijn hoofd was gegaan . Maar mijn energie was tot diep onder het nulpunt gezakt.
De gesloten afdeling leek in niets op die van Mortsel . Deze afdeling was groter en voor zover ik kon opmerken , zag ik geen mensen met een psychose of een andere opvallende problematiek rondlopen.
Mijn kamer moest ik ook hier met 4 mensen delen die allemaal een stuk ouder waren dan mij .
De eerste week had ik nog geen therapie-shema en was bedoeld om tot rust te komen . Ik hield me zo afzijdig mogelijk van iedereen en spendeerde het merendeel van mijn tijd met slapen .
De eindeloze vermoeidheid was nogmaals opgedoken . Ik sliep soms wel 16 uur aan één stuk door. Ook eten deed ik nog amper . Ik was mentaal helemaal opgebrand . Het was zelfs zo ver gekomen dat de verpleging me moest komen wekken om te eten of om te drinken. Slaap was mijn beste vriend geworden en bracht me van de ene intense droom naar de andere .
Een aantal keren werd ik wakker en was mijn arm voor een paar minuten verlamd . Ik schoot helemaal in paniek en schudde er hevig mee om de bloedsomloop terug te laten doorstromen .
Op het ergste van mijn depressie, woog ik nog slechts 46 kg . Ik smeekte mijn behandelende psychiater om me het antidepresiva " Prozac" voor te schrijven . Mijn moeder had dit indertijd ook genomen en had me verteld dat ze er een hele dag vrolijk van rondliep.
Die gedachte alleen al, gaf me weer een beetje hoop . Het gevoel "gelukzaligheid " , had ik al in geen tijden meer gevoeld en aangezien slaap me ook niet verder kon helpen, werd er beslist om de medicatie op te starten .
Naïef en ongeduldig als ik was , verwachtte ik dat de inname van 1 pilletje al direct het nodige effect op mij ging hebben . Mijn hoop werd al gauw met de grond gelijk gemaakt toen de psychiater me zei dat de eerste effecten van een antidepresiva pas na 3 weken voelbaar zouden zijn .
Overdag vervulde ik mijn uren dus met slapen . De nachten overbrugde ik met het lezen van psycho-analytische boeken en ook filosofische lectuur over Nostradamus, Plato, Socrates en Nietzsche.
In die boeken , probeerde ik een antwoord te vinden op al mijn existentiële vragen waar ik mee worstelde. Ik voelde me verbonden met mensen die een eenzaam bestaan hadden geleden en filosofeerde over het leven .
Na een week rust , was het tijd om deel te nemen aan de verplichtte therapieën . Beeldende therapie kwam aan bod , maar ook het koken in groep en individuele gesprekken met een vaste psychologe .
Weer moest ik mijn verhaal voor de zoveelste keer vertellen aan iemand die ik niet kende . Ik kon elk detail dat ik me herinnerde op een emotieloze manier vertellen , net alsof het werd afgespeeld via een bandrecorder . Mijn emoties waren afgesloten van de werkelijkheid en waren enkel maar voelbaar en zichtbaar voor mezelf .
Tussen de therapieën door, moest ik allerlei psychische testen afleggen. Zo werd er een intelligentie test afgenomen en een vlekkentest , ook wel de Rorschachtest genoemd , dit is een test waarbij je via inktvlekken moet vertellen wat je erin ziet , werd gedaan . Het bezorgde me de nodige stress allemaal omdat ik het zag als presteren , iets wat uiteindelijk maar een moment-opname was . Ik begreep ook niet goed waarom men net nu in het diepste van mijn depressie een intelligentie test deed aangezien mijn concentratie beneden alle peil lag.
Achter de resultaten moest ik zelf vragen na een aantal weken . Gelukkig bleek met mijn intelligentie op zich niets mis te zijn. Ik had een score van 120 , wat betekende dat ik een normale begaafdheid bezat . Enkel een diagnose voor mijn gedragingen en angsten , bleef uit .
Op een dag kwam mijn Oma op bezoek . Ze had een klein foldertje in haar handen dat ze aan me liet zien . "Dit moet je eens lezen , het lijkt sprekend op jou !" Antwoorde ze . Op het foldertje stond in grote letters het woord "Borderline" te lezen . Toen ik de tekst overliep en de herkenningspunten las , kon ik niet anders dan verbaasd kijken naar mijn oma .
Had zij zojuist het antwoord op de vraag waar ik al jaren mee kampte in de vorm van een folder gegeven aan me ? Nieuwsgierig maakte ik diezelfde dag nog een afspraak met mijn psychologe en overhandigde haar het foldertje . "Is dit wat er mis is met mij ? " vroeg ik ongeduldig.
Ze las vluchtig de in het vet gedrukte letters plus de herkenningspunten en knikte instemmend . De diagnose bezorgde me een overweldigend gevoel van opluchting. Het was een bewijs dat ik niet volledig geschift was zonder enige reden en dat er misschien wel een oplossing bestond om met mijn heftige emoties en gedragingen om te gaan .
Alle herkenningspunten die in de folder stonden , gaande van :
Verlatingsangst, impulsief gedrag, zwart-wit denken, stemmingswisselingen , gevoel van leegte, zelfverminking, suïcidale neigingen ,dissociatie en instabiele relaties ,
Ze waren allemaal van toepassing op mij . Het was net alsof iemand een korte maar volledige beschrijving had gemaakt van mij als persoon . Het voelde beangstigend correct en bevrijdend op hetzelfde moment.
Mijn eerste vraag aan mijn psychologe was of ik er op de ene of andere manier vanaf kon geraken van deze diagnose .
Ze antwoordde dat borderline een persoonlijkheidsproblematiek was waarmee je moest leren leven . Enkel bepaalde therapie-vormen, konden de harde kantjes ervan doen verminderen. Mijn teleurstelling was zichtbaar . Het was dus niet iets waar je met bepaalde medicatie of eventuele korte gesprekken zomaar vanaf kon geraken .
Zo oneerlijk leek het me allemaal . Het was nog niet heftig en erg genoeg om een turbulent verleden te hebben gehad , nu moest ik ook nog eens leren leven met de gevolgen .
Toch was ik bereid om er alles voor te doen om dit mentale monster te bestrijden !
Wordt vervolgd ...
In Zoersel , spendeerde ik mijn tijd maar met 2 dingen , namelijk slapen en lezen .
Ook tijdens mijn rookpauzes , zat ik met mijn neus verdiept in de boeken. Al gauw leerde ik iemand kennen die mijn interesses voor filosofie ook koesterde . Zijn naam was Geert . Het was een man van rond de 34 jaar oud . Ook hij was opgenomen op de afdeling 2-sprong. Veel vertelde we niet over ons verleden tegenover elkaar , maar we voelde ergens dat we zielsverwanten waren vanwege ons heftige verleden .
Geert was een geleerd persoon uit Leuven , maar vanwege een depressie en een drankprobleem was hij op Tweesprong terecht gekomen. Door de vele vrije momenten die we samen spendeerde , ontstond er een speciale band tussen ons . De begeleiding op Tweesprong , kreeg al snel in de gaten dat er meer tussen ons was dan enkel een goede gesprekspartner .
Omdat ik me tegenover niet veel mensen openstelde, werd Geert de enige persoon tegen wie ik wel beetje bij beetje mijn verhaal deed . Ik vertelde over de vele existentiële vragen die ik had over het leven en de obsessieve wens om een kind te hebben. Ik wou een doel hebben in het leven . Een doel dat ervoor zou zorgen dat ik voor het leven zou kiezen en al de liefde die ik in mij droeg, zou kunnen geven aan een kind van mezelf.
Ik mistte vooral iemand die ik zou kunnen liefhebben , zonder meer .
Geert begreep mijn wens , maar benadrukte dat hij zelf nog niet klaar was voor het vaderschap . Hij wou namelijk eerst zijn leven helemaal terug op orde hebben .
Aangezien ik nog steeds minderjarig was en bovendien ook nog eens gecolloceerd, had de begeleiding van Tweesprong , de volledige Verantwoordelijkheid over mij .
Het laatste wat ze wouden , was een mogelijke zwangerschap van iemand die minderjarig was, op hun afdeling.
Uit de inktvlekkentest , was mijn kinderwens heel uitdrukkelijk naar boven gekomen. In elke vlek zag ik wel een embryo of een moeder-kind afbeelding waardoor men de link naar mijn obsessieve wens al gauw hadden gelegd.
Toen ik met Geert een tijdje op Tweesprong verbleef en de 40 dagen om waren , was er de mogelijkheid om tijdens het weekend naar mijn oma te kunnen gaan . Mijn opname was nu op basis van vrije wil er was enkel maar 1 voorwaarde aan verbonden .
Ik mocht enkel op weekend gaan met Geert , als ik een hormonaal staafje in mijn arm liet plaatsen. Zo'n staafje zou ervoor zorgen dat ik gedurende 3 jaar geen kans had op een zwangerschap.
Ik baalde enorm van deze opgelegde regel. Maar het was de enige kans om met Geert even weg te kunnen zijn van het ziekenhuis . Na veel tegengepreutel, stemde ik uiteindelijk toe .
Het staafje zou door een gynaecoloog van het ziekenhuis zorgvuldig geplaatst worden in mijn onderarm . Het was amper 5 cm groot en ik zou er zo goed als niets van voelen . Al gauw werd er een afspraak gemaakt en werd het staafje in mijn onderarm gestoken .
Eindelijk mocht ik met Geert buiten de afdeling Tweesprong tijd spenderen . We waren nu al ruim 3 maanden samen en het leek allemaal erg goed te gaan tussen ons .
Ook mijn Oma vond Geert een hele lieve en behulpzame man . Het was voor mij belangrijk dat mijn Oma haar goedkeuring gaf over onze relatie. Zij was namelijk één van de weinige personen die er altijd voor me was geweest en me steunde door dik en dun .
Toen Geert en ik 4 maanden samen waren , ging het bergaf met me . De therapie-gesprekken, brachten veel herinneringen en pijn naar boven waardoor de zelfmoordgedachten steeds vaker de kop opstaken .
Ik spaarde mijn dagelijkse medicatie op , zodat ik een heleboel pillen in mijn bezit had. Die pillen waren bedoeld als "veilig" alternatief voor het moment dat ik 100% zeker was dat de dood de enige echte oplossing was voor mijn pijn . Het zou een zekerheid bieden om er zelf voor te kunnen kiezen alles te eindigen wanneer ik het wou.
Het enige wat me nog voor dit leven liet kiezen , was een kind van mezelf . Een kind dat ik al de liefde zou kunnen geven die ik zelf had moeten missen . Het zou onbewust ook een manier zijn , om aan mijn ouders te laten zien wat de echte belangrijke dingen voor een kind zijn, namelijk niet geld en luxe , maar liefde en aandacht !
Ik maakte een deal met mezelf , een soort van pact met de duivel . Als ik niet voor mijn 18de verjaardag zwanger zou zijn , zou ik al de medicatie die ik verzameld had en nog steeds verzamelde , innemen om zo een einde te maken aan alles.
De pijn die ik voelde, de vele littekens op mijn armen , de tranen die ik had gelaten vanwege een onvindbaar gemis , het had me getekend voor het leven .
Ik wou geen volwassene worden zoals mijn ouders . Volwassen worden betekende voor mij , saai en onbetrouwbaar worden . Niet meer puur en oprecht , niet meer geloven in fantasieën en dromen . Zo iemand wou ik absoluut niet worden .
Op een dag , had ik een scalpel weten te bemachtigen die ik verstopte in mijn toilettas . Ik zou het staafje er eigenhandig uitsnijden en zo mijn kans op een zwangerschap vergroten .
Ik deed de deur van de badkamer op slot en zette het mes tegen mijn arm. Met mijn vingertoppen, kon ik exact voelen waar het staafje zich bevond . Als ik een snee net aan de bovenkant van het staafje zou zetten en een snee net eronder , kon ik het er misschien met een beetje geluk eigenhandig uitduwen bedacht ik me .
Met mijn aansteker verhitte ik de scalpel. Op deze manier zou het gedesinfecteerd worden had ik ergens eens gelezen. Van zodra het mes was afgekoeld , zette ik een diepe snede net onder het staafje . Het mes was vlijmscherp waardoor ik direct het bloed langs mijn arm zag lopen .
Gedreven door adrenaline , voelde ik de scherpe pijn amper of niet . Het zou allemaal erg snel moeten gaan , zodat de begeleiding geen argwaan kreeg van mijn afwezigheid .
Ik zette algauw de tweede snede. Weer liep het bloed langs mijn arm en drupte op de grond . Met mijn duim duwde ik op de achterkant van het staafje waardoor het hopelijk langs een snede eruit ging komen .
Mijn verbazing was groot toen ik een blauw omhulsel uit mijn onderarm zag komen. Mijn hart klopte letterlijk in mijn keel . Vlug trok ik het staafje eruit met een pincet en liet het vallen op de grond.
Tranen van opluchting liepen langs mijn wangen . Het was me gelukt ! Met een washandje verzorgde ik de 2 wondes en knelde ze af met een windel . Daarna deed ik een proper t-shirt aan met lange mouwen en maakte de badkamervloer weer proper .
Ik begaf me naar de eetzaal en deed alsof er niets aan de hand was . Toch was het een fantastisch gevoel om te weten dat ik nu vruchtbaar zou zijn en mogelijks snel mama kon worden .
Wordt vervolgd ....
Ik vertelde onmiddelijk aan Geert dat ik het staafje eruit had gehaald. Hij keek me aan met een bedenkelijke blik , maar zei er verder niet veel over .
Het weekend brak aan waarop Geert en ik mochten vertrekken naar mijn oma. Het was zalig om te beseffen dat we de afdeling Tweesprong voor een heel weekend even achter ons konden laten en gewoon genieten van elkaar . We waren nu al een aantal maanden samen en wisten dat we allebei binnenkort naar een andere afdeling zouden moeten gaan .
Voor mij was de afdeling "Monding" gekozen , een afdeling specifiek voor mensen met een persoonlijkheidsproblematiek zoals borderline . Geert moest naar een afdeling voor verslavingsproblematiek en zou de eerst komende weken niet buiten mogen . Het was letterlijk het laatste weekend dat we tijd met elkaar konden doorbrengen . Niet wetende wat er ons nog allemaal te wachten stond .
Die avond kookte Oma voor ons een overheerlijk avondmaal , dronken we samen wijn en keken een film . Het voelde aan als thuiskomen bij een thuis die ik nooit had gehad . Mijn oma was een vrouw bij wie ik mezelf kon zijn . Zij was gelukkig als ik het ook was .
s' Avonds sliep ik met Geert boven in het grote bed . We bedreven de liefde en genoten van elkaar . Het voelde vreemd om te vrijen in een huis waarvan ik wist dat mijn Oma maar één slaapkamer ver van ons was verwijdert , maar toch was het ook net die spanning dat het hem allemaal deed .
De week was aangebroken dat ik naar een andere afdeling moest vertrekken . Ik had evengoed kunnen weigeren en het psychiatrische aspect ver achter me laten , maar er was geen ander of beter alternatief in het vooruitzicht . Vanuit Monding , zou ik terug mijn school kunnen opnemen en ook tussendoor therapieën volgen . Het leek alleszins beter dan weer terug naar huis te keren.
Ik nam afscheid van Geert en we beloofden elkaar gauw weer te zien van zodra hij vanuit zijn opname naar buiten mocht gaan. 5 maanden vormde we een koppel en ondanks onze emotionele problemen , voelde we een verbondenheid met elkaar die we niet in de drukke maatschappij vonden .
Mijn periode op monding , was er 1 van allerlei nieuwe therapieen en gesprekken . Het leren omgaan met heftige gevoelens , praten en doorvoelen van emoties en het leren functioneren in een groep met allerlei mensen die hun eigen problematiek hadden . Het was allesbehalve een gemakkelijke opdracht . Ik kreeg een individuele begeleidster toegewezen , haar naam was Anja .
Met Anja had ik vanaf het begin een goede klik , wat het voor mij makkelijker maakte om eerlijk en open te zijn tegen haar zonder het constant in vraag stellen of ze wel te vertrouwen was . Deze klik voelde ik ofwel direct bij iemand ofwel helemaal niet . Het maakte dat er veel of weinig tijd over ging om iemand in te schatten . Een soort van gevoel dat ik vrij goed wist in te schatten . Deze figuurlijke voelsprieten had ik al vanaf mijn prille jeugd ontwikkeld. Vertrouwen en continuïteit waren hierin erg belangrijk voor me .
Na enige tijd , vroeg men me naar het staafje in mijn arm . Blijkbaar was iemand van de patiënten het gaan doorvertellen dat ik het had verwijdert . Een slechte inschattingen van mij om dit ook maar met iemand te delen , maar veel konden ze me toch niet maken dacht ik bij mezelf . Toch werd ik door Anja op het matje geroepen . Ze vertelde me dat van zodra ik mijn regels terug kreeg , ik het haar moest laten weten zodat we dan diezelfde dag terug een staafje konden laten inplanten .
Ik knikte instemmend en dacht bij mezelf ; "jij denkt toch niet dat ik aan jou ga vertellen wanneer ik mijn regels ga hebben , ik denk er nog niet aan ! "
Ik nam mijn school weer op . Ik moest tijdens de week vroeg opstaan , de bus nemen om daarna naar een nieuwe school te gaan in Malle . Ik nam me voor om mijn uiterste best te doen en zo toch nog mijn middelbaar diploma te behalen. Het was niet simpel om met een emotionele kwetsbaarheid en een depressie in herstel , mijn aandacht bij de lessen te houden en bovendien ook nog te studeren op een kamer in een psychiatrische instelling .
Ik was ondertussen 17 jaar . Nog een jaartje en dan werd ik door de wet als volwassen beschouwd . Dan konden mijn ouders en de jeugdrechtbank geen druk meer op me uitoefenen en kon ik mijn eigen leven uitstippelen .
Anja vroeg me meermaals of ik mijn regels al had gekregen waarop ik telkens met een kordate "nee" antwoordde . Het was de waarheid. Mijn regels waren nog altijd niet doorgekomen waardoor ik me de vraag begon te stellen of ik door mijn fout niet onvruchtbaar was geworden . Bovendien voelde ik me terug ontzettend moe en futloos de laatste weken en begon ik schrik te krijgen voor een wederkerende depressie .
Anja maakte een afspraak voor me bij de gynaecologe van het ziekenhuis . Ik moest er alleen naartoe gaan en een inwendig onderzoek moeten ondergaan . Dit was iets totaal nieuw voor me . Het beangstigde me enorm , maar ik hield me sterk en weigerde iemand mee te vragen .
Daar zat ik dan in de wachtzaal op een bankje tussen 2 zwangere vrouwen die ook een afspraak hadden . Waar ik ook maar keek , overal zag ik tijdschriften liggen over zwangerschappen . Ik begon me nu toch echt zorgen te maken of ik niet iets verkeerd had gedaan met het verwijderen van dat staafje.
Een vrouw met een Nederlands accent riep mijn naam . Het was de gynaecologe waar ik een afspraak mee had . Ik mocht me onderaan direct uitkleden en moest me daarna op een soort ligbank met ijzeren beugels neerleggen . Het voelde onwennig aan om daar te liggen tussen allelei apparaten waarvan ik het bestaan nog niet eens kende .
Een lang voorwerp met een grote klodder gel werd vaginaal bij me ingebracht . "Probeer maar wat te ontspannen ! " , zei de gynaecologe. Het leek een eeuwigheid te duren. Gespannen keek ik mee naar het zwarte beeldschermpje dat naast stond . Veel kon ik er niet uit opmaken van wat er juist allemaal te zien was . Heel veel zwart met af en toe een paar witte lijnen , meer niet!
De gynaecologe lachtte en zei tegen me ; " Proficiat mevrouw , u bent 8 weken zwanger !"
Verbouwereerd lag ik nog steeds half naakt in de stoel , met mijn mond open van verbazing en mijn benen in de beugels .
"Bent u zeker ?" , " Leeft het kindje nog ? " stamelde ik .
"Alles lijkt perfect in orde" zei de gynaecologe waarop ze me het geluid van het hartje liet horen .
Verbaasd en met tranen in de ogen , aanhoorde ik de snelle hartslag van mijn kindje . Het beeld leek niet meer dan een klein wit bolletje op een groot zwart scherm , maar ik voelde me de gelukkigste persoon op heel de wereld .
Snel kleedde ik me terug aan , plandde een nieuwe afspraak voor binnen een maand en liep de wachtzaal buiten.
Onderweg naar Monding , overviel me weer het gelukzalige gevoel . Een nieuw leven dat in mijn buik groeide, een doel in mijn leven , een teken van bovenaf dat ik moest blijven vechten .
Ik liep over het grasveld en riep zo hard ik maar kon over de gehele afdeling ; " ik wordt mamaaaa ! "
Zo fier als een pauw en met mijn hand liefkozend over mijn buik , ging ik weer binnen op Monding .
Wordt vervolgd ...
Vol trots liet ik aan Anja de echo zien . Met tranen in de ogen vertelde ik vol trots dat ik zwanger was.
Anja keek me verbouwereerd aan. Het eerste wat ze vroeg was of ik het kindje wel wou houden .
Ik wist niet wat ik hoorde . Meende ze dit nu echt ? Geen proficiat of geruststellende woorden ?
"Na al wat ik heb gedaan om dit kindje te kunnen krijgen , denk ik er niet aan om een abortus te doen ! " antwoordde ik vol kwaadheid .
Gekwetst liep ik naar mijn kamer en probeerde mijn emoties te onderdrukken voor het welzijn van de baby . Ik begon boeken te lezen over de zwangerschap en las week per week wat er allemaal veranderde . Mijn hart was zo vol liefde voor dit kleine mensje dat ik zelfs nog niet eens had ontmoet . Ik moest mijn levenswijze zien te veranderen en goed voor mezelf gaan zorgen nam ik me voor .
Ik besloot van dag één om te stoppen met roken , at enkel nog gezonde voeding , minderde serieus met koffie drinken en stapte over op water.
Op de één of andere manier slaagde ik er niet in om zorgzaam naar mezelf toe te zijn , maar nu was het anders . Dit was voor mijn ongeboren kindje ! Zorgen voor mij betekende dus ook zorgen voor hem of haar . Op die manier kon ik het wel opbrengen !
Nog vooraleer ik Geert het goede nieuws ging vertellen , besloot ik om mijn moeder in te lichten . Ik nam mijn gsm en belde haar op . Ik weet niet welke reactie ik van haar verwachtte , of ik überhaupt wel een antwoord zou krijgen , maar toch vond ik het mijn plicht om dit aan haar te vertellen vooraleer ze het vernam van iemand anders.
Bovendien had mijn moeder al twee maal een zwangerschap meegemaakt en misschien kon ze me helpen of steunen in dit waardevolle proces voor mij.
Met een bang hart hoorde ik de telefoon overgaan . Het duurde een aantal seconden vooraleer ze uiteindelijk opnam.
"Dag mama", antwoordde ik .
"Dag Chloë !" , antwoordde ze terug maar op een manier waaruit ik al kon opmaken dat ze niet blij was me te horen .
Heel voorzichtig vertelde ik haar dat ze binnenkort oma ging worden. Ik vertelde ook dat het een geplande zwangerschap was en dat ik enorm uitkeek naar het nakende moederschap .
Mijn moeder antwoordde koel en emotieloos dat ze dit nieuws eigelijk al vele jaren eerder had zien aankomen en met enige tegenzin wenstte ze me proficiat .
Ik hong op en voelde mijn hart breken binnenin . Hoeveel keer moest ik deze pijn nog voelen vooraleer mijn verstand zou beseffen dat ik niet zou vinden bij haar wat ik verlangde ? Hoe dom kon ik zijn om telkens weer diezelfde fout te begaan en een andere uitkomst te verwachten ?
Van haar kant uit had ik dus al niets van steun te verwachten . Ik kon niet anders dan Geert in te lichten en mijn tranen op te bergen .
Geert wenstte me wel direct proficiat . Hij zei dat het dit was wat ik altijd al wou en verzekerde me ervan dat ik een goede mama ging worden . Hij voegde er wel aan toe dat hij niet klaar was voor het vaderschap en zich dus ook niet als vader over het kind zou ontfermen.
Dit nieuws deed me vele minder pijn. Ik wist van tevoren dat Geert geen kinderen wou . Niet in de situatie waarin hij zich momenteel in bevond zowel psychisch als financieel . Ik begreep heel goed elk argument dat hij daarvoor had aangehaald om niet voor het vaderschap te kiezen . Onze relatie kon dan ook niet anders dan eindigen . Hij verweet me niets en ik beloofde hem om geen enkel beroep op hem te doen , niet financieel en ook niet emotioneel .
Het enige wat ik van hem verwachtte was om samen het nieuws aan mijn oma te gaan vertellen . Gelukkig wou hij dit nog wel doen .
Mijn oma steunde me overal in , dus ook hierin zou ze me wel steunen hoopte en verwachtte ik !
Maar niets was minder waar . Ook mijn oma vond dat ik een abortus moest overwegen . Ze vond dat ik mijn leven en mijn jeugd vergooide op deze manier .
Direct voelde een enorme kwaadheid in mezelf naar boven komen . Wat voor een jeugd had ik tot hiertoe gehad ? Vroeg ik haar. Dit was het enige waar ik naar verlangde en naartoe had geleefd . Een doel in mijn leven om juist wel voor te leven. Een kind om lief te hebben , om voor te zorgen en zelf ook liefde van te krijgen , onvoorwaardelijke liefde !
Het moment dat Geert ook uitsprak achter een abortus te staan , werd het me allemaal te veel en rende naar buiten .
Waarom gunde niemand me dit geluk ? Een geluk waarvan ik zo stellig overtuigd was dat mijn leven zou redden . Het bevestigde in mijn ogen enkel maar dat ze me liever zelfmoord zagen plegen .
Op die leeftijd en in die staat van hoge emoties , kon ik niet begrijpen of eruit opmaken dat de mensen ongerust waren over mij . Het enige wat ik hoorde en zag was dat ze mijn kind wouden vermoorden en daarmee ook mij . Geert liep achter me aan en liet me stoppen. Met tranen die over mijn kaken liepen begon ik op hem te slaan en te roepen . Zo hysterisch had Geert me nog nooit gezien. Hij liet me begaan en probeerde op me in te praten . Na enkele minuten kalmeerde ik en ging terug mee naar mijn oma . Ik besefte dat niemand me kon opleggen of verplichten een abortus te laten uitvoeren . Ik bleef hoe dan ook bij mijn standpunt om dit kindje te houden . Ook al had lk geen woonst van mezelf en geen werk , ging ik nog naar school , ik zou ervoor zorgen dat het lukte . Al was het het laatste wat ik deed!
Ook op school moest ik vertellen dat ik zwanger was. Mijn klasgenootjes reageerden gelukkig heel begripvol en vonden het best spannend . "Voel je de baby al bewegen ? " vroeg iemand . "Ben je vaak misselijk?" , het waren allemaal vragen waar ik geduldig een antwoord op probeerde te geven . Mijn leerkrachten waren ook allemaal heel erg lief voor me en steunend . Van hen kreeg ik wel het beetje steun dat ik eigenlijk juist had verwacht van andere mensen rondom mij .
Uiteraard werd er door sommige leerlingen geroddeld op school , keken mensen me na of wezen naar mijn buik . Het deed me minder pijn omdat ik geen affiniteit voelde met die personen . Niemand stond in mijn schoenen en niemand had voor zover ik wist de keuze gemaakt op zo'n jonge leeftijd als ik had gedaan . Dus wie waren zij om mij te beoordelen ?
Het enige wat voor mij van tel was , was mijn kindje. Ik zou net zoals Els een alleenstaande mama worden,maar dan bewust . Aangezien Els iemand was waar ik enorm hard naar opkeek, sterkte dat mijn zelfbeeld toch een béétje aan .
Enkele weken gingen voorbij . Ik kreeg te horen dat Geert me had bedrogen met een andere vrouw op de nieuwe afdeling waar hij zat . Dit was gebeurd in de week dat Geert en ik nog een koppel waren. Mijn vertrouwen en beeld dat ik van hem had , veranderde in een oogopslag. Ik wou geen enkel contact meer hebben met hem .
Om deze teleurstelling een beetje van me af te kunnen zetten , ging ik met een aantal medepatiënten iets gaan drinken buiten de afdeling . Het was net dat wat ik nodig had , afleiding ! Ook al mocht ik geen druppel alcohol drinken, ik moest even weg zijn !
Wordt vervolgd ...
"De Gremlins",was de naam van het café waar ik met een aantal medepatiënten naartoe ging . Ik betrapte mezelf erop dat ik vaak met mijn handen liefkozend over mijn buik streelde . Het idee van een klein groeiend wezentje in mij , zat constant in mijn achterhoofd.
Een jongeman genaamd Sven , van mijn afdeling , was druk aan het telefoneren. Hij was een blonde adonis met mooie blauwe kijkers , ongeveer 1m85 groot, mager en altijd vriendelijk tegen iedereen . Ik zag dat het een moeilijk en ernstig gesprek was , want de tranen stonden in zijn ogen .
Iedereen aan onze tafel nam een pintje , maar ik koos wijselijk voor een ice-tea . Sven was net klaar met bellen en huilde onophoudelijk. Ik kende hem enkel maar van op de afdeling en veel woorden hadden we samen nog niet gewisseld, hoogstens een "hallo" of een "goedemorgen", meer niet!
Toch kreeg ik een compassie met hem en vroeg wat er scheelde . Het was blijkbaar net gedaan met zijn vriendin. "niemand ziet me graag !" Schreeuwde hij luid met de tranen stromend langs zijn wangen .
Onwennig sloeg ik zijn hartzeer gade maar wist niet goed hoe ik hem verder nog kon helpen . Het idee dat niemand je graag zag , herkende ik alleszins . Het was het ergste idee en het meest pijnlijke gevoel waar een mens maar mee kon rondlopen.
Plots zei ik tegen Sven , zonder er verder ook maar over te hebben nagedacht : " maar ik zie je toch wel graag ! " waarop een minutenlange stilte volgde . Ik veegde de tranen van zijn wangen en gaf hem een korte kus op de mond . Tot op de dag van vandaag blijf ik erbij dat het een kus en troostende woorden uit compassie en herkenning waren . Wat kende ik zelf van de liefde ? Liefde was een zoektocht naar bestaansrecht en herkenning voor mij . Het feit dat Sven zich niet geliefd voelde door niemand , deed mij geloven dat hij een zielsverwant was , iemand die mij begreep en ik hem .
Wat volgde was een relatie tussen mij en Sven . Ik was wel eerlijk en zei tegen hem dat ik zwanger was en dat de baby voor mij op de eerste plaats kwam . Als hij dit kind niet zag zitten of enigszins maar kon aanvaarden , was er geen toekomst voor ons mogelijk .
Sven leek er absoluut geen probleem mee te hebben dat ik zwanger was van iemand anders zijn kind . Meer nog hij zou dit kind mee liefhebben, opvoeden en beschermen net alsof het zijn eigen kind was. Zijn woorden deden me bijna letterlijk tranen in de ogen krijgen .
Het leven leek me toe te juichen . Ik had wat ik altijd al had willen hebben , een doel om voor te leven en een partner die me zou steunen in deze zwangerschap. Bovendien was ik bijna 18 jaar , dus kon niemand me nog íets maken of duwen in een richting die ik niet zag zitten met mijn kind .
Mijn zwanger buikje begon stilletjes aan meer zichtbaar te worden . Tijdens de lessen op school , was het vaak moeilijker om mijn aandacht erbij te houden . Constant moest ik vragen om naar het toilet te mogen gaan en ook van de welbekende zure oprispingen, bleef ik niet gespaard .
Ik herinner me nog goed dat ik tijdens de les muzische opvoeding , mijn kindje voor het eerst voelde stampen . "Ik heb haar voelen schoppen !" Riep ik verbaasd .
Mijn gynaecologe had de week ervoor tijdens een echografie al verteld dat het een meisje ging worden en dat ze volledig op schema zat .
De kinderen van mijn klas kwamen allemaal geïnteresseerd aan mijn buik voelen . Het was voor mij de eerste keer dat ik een duidelijk teken van mijn kindje had gekregen.
Mijn 18de verjaardag vierde ik in de psychiatrie. Niet echt de plek waar je graag je verjaardag wenst te vieren , maar ik had er vrede mee. Ik was ondertussen al 5 maanden zwanger dus net over de helft . Ik zou snel een beslissing moeten nemen die bepalend was voor mij en de baby . Ging ik verder doen met mijn school , zou ik kiezen voor een tehuis voor jonge moeders of ging ik een appartementje zoeken en samenwonen met Sven ? De bevalling was gepland voor half Juni, dus mijn examens kon ik zowieso niet meer meedoen .
De weg naar volwassenheid en vrijheid, leek voor mij het meest aantrekkelijke. Samenwonen , meubeltjes kiezen, een uitzet kiezen voor de baby en ongeduldig naar de bevalling toeleven , dat was alles wat ik maar wenste .
Toch was ik nog niet zo lang met Sven samen en wist ik allesbehalve wat maakte dat hij opgenomen was op een afdeling zoals Monding. Veel vertelde hij niet over zijn verleden en dat maakte me juist argwanend .
De dag voor ik de deuren van Monding voorgoed achter me zou sluiten, vroeg ik aan Anja meer informatie over het verleden van Sven . "Is er iets wat ik nog zou moeten weten over Sven vooraleer ik met hem ga samenwonen ?" Vroeg ik bedenkelijk.
Ik wist dat Anja beroepsgeheim had en dat deze vraag daarom overbodig was , maar toch wou ik het erop wagen . Niets mocht de veiligheid van mij en mijn kleintje ook maar enigzins in gevaar brengen . Anja antwoordde dat ze hier geen informatie over mocht geven en met een bang hartje verliet ik de dag erop de afdeling Monding. In totaal 9 maanden had ik daar verbleven , therapieën gevolgd , naar school gegaan en weer allerlei mensen die net als ik een emotionele kwetsbaarheid hadden leren kennen .
Ik wou desondanks alles het onderwerp "psychiatrie" ver achter met laten en me vol goede moed gaan toespitsen op het nakende moederschap en de weg naar volwassenheid.
Wordt vervolgd....
Ik vond met Sven al gauw een gezellig en modern appartementje in Deurne . Het bevond zich op de 2 de verdieping en vlakbij was er een supermarkt en een kleuterschooltje.
Het was niet evident om een huurwaarborg bij elkaar te krijgen aangezien ik een leefloon van het Ocmw ontving . Ook Sven was net uit opname en moest het ook stellen met een leefloon.
Vreemd genoeg waren het mijn ouders die de huurwaarborg betaalden en een meubelpakket voor me kochten . Was het hun manier om aan te tonen dat ze me graag zagen ? Was een financiële bijdrage de enige blijk van liefde die ze kende ? Ik wou er niet teveel over nadenken. Ik was ergens al blij genoeg dat mijn ouders me deze keer wel steunden.
De weken vlogen voorbij en ook mijn zwanger buikje begon steeds maar boller en boller te staan. Sven ging als toegewijde partner steeds mee naar de gynaecoloog en stelde me gerust wanneer ik me onaantrekkelijk voelde of zorgen maakte over mijn gewicht . Onzeker als ik was , was een mager figuurtje voor mij erg belangrijk . Het was iets wat ik als kind ook had gezien van thuis uit . Mijn moeder was zelf maar 1m55 groot en woog amper 48 kg . Als er bij haar ook maar 1 kg bij was gekomen , begon ze op haar eten te letten . Door het vele nuttigen van alcohol en de pakjes sigaretten die ze rookte , was haar eetlust nog minder dan die van een kind . Mijn vader kleineerde haar dan ook nog eens door te zeggen dat ze precies wat was bijgekomen en zo bleef het een vicieuze cirkel.
Desondanks ik allesbehalve tevreden was met de kilo's die erbij kwamen , bleef ik toch gezond en regelmatig eten . Ik nam me voor dat mijn gewicht hoe dan ook terug op peil moest worden gezet van zodra ik bevallen was . Door de zwangerschap was ik al 17 kg bijgekomen .
Het was de zomer van 2003 . Een hittegolf was voorspeld en mijn voeten , voor zover ik deze nog kon zien vanwege mijn dikke buik , leken op opgezwollen olifantenpoten .
Sven vond een baantje als ober bij een plaatselijk cafeetje in Antwerpen . Hij deed vele overuren om toch maar extra geld in het laatje te brengen . De angst om alle dagen alleen thuis te moeten zitten en niets om handen te hebben , speelde me toen al parten . Vaak bracht ik dan een bezoekje aan het café waar Sven werkte en bleef ik daar zitten tot 's avonds .
Toen ik bijna 36 weken zwanger was , begon ik nestdrang te krijgen . Overal in huis begon ik obsessief te poetsen tot in de kleinste hoekjes . Sven werd er zowaar horendol van , zeker toen ik met mijn hoogzwangere buik op een ladder te ramen zat te lappen . Alles moest tot in de kleinste details in gereedheid worden gebracht vooraleer ons kleine prinsesje arriveerde. Haar kamertje was al helemaal klaar en ook in de eetkamer stond er een mooie wieg met witte omranding.
Op 4 juni 2003 , een week voor de geplande bevaldatum , ging ik met mijn ouders uit eten . Ook Sven was mee uitgenodigd wat maakte dat mijn ouders hem toch graag moesten hebben . Ik probeerde desondanks mijn verleden , alles wat er was gebeurd te vergeten en een nieuwe start te maken met mijn ouders. Nu ik snel zelf mama zou worden , vond ik het belangrijk dat er een goed contact zou zijn tussen hen en hun kleinkind . Misschien zou een kleinkind zelfs een verandering brengen in de band die ik met mijn ouders had en die niet echt van een leien dakje was gelopen . Ik kon enkel maar hopen dat er verandering in zicht was . Na het etentje , waren Sven en ik terug op het appartementje . De harde buiken die ik steeds maar voelde , deden me beseffen dat de bevalling niet meer lang op zich zou laten wachten . Ook de tropische temperaturen deden me er stilaan genoeg van krijgen om als een waggelende eend te wandelen van hier naar daar om de krampen op te vangen .
Door het pikante voedsel dat ik had gegeten op restaurant , waren de weeën nu echt op gang gekomen . De pijn die ik voelde in mijn onderrug en de harde buiken die elkaar steeds sneller begonnen op te volgen , maakte dat ik mijn ouders in paniek opbelde met de vraag om met me naar het ziekenhuis te rijden .
Gelukkig stonden ze vrij snel aan het appartement . Mijn moeder had een handdoek bij zich en zei dat ik deze tussen mijn benen moest houden voor het geval mijn water zou breken . Ik wist niet goed wat ik me daar allemaal bij moest voorstellen, het enige waar ik me lichtelijk zorgen over maakte , was de pijn die de bevalling op zich met zich zou meebrengen. Verhalen op televisie met gillende vrouwen smekend om pijnbestrijding , ik had elke aflevering ervan gezien . Geen enkele bevalling was pijnloos verlopen of zonder gegil . Ik vroeg me af of het echt zo een hel ging worden en zo onmenselijk veel pijn zou doen .
Eens aangekomen in het ziekenhuis, mocht ik direct naar de afdeling materniteit gaan . Er werd me een rolstoel aangeboden, maar koppig als ik was weigerde ik die . Ik kon immers nog zelf lopen!
Een blauwe band met allerlei plastieken noppen werd rond mijn buik gedaan . Op een schermpje kon ik zien hoe snel de weeën zich na elkaar opvolgde . Ook een hartslagmonitor voor de baby werd aangekoppeld . Het snelle en sterke geluid van de baby's hartslag , maakte me instant weer rustig.
De pijn die ik voelde van de weeën was nog goed houdbaar. " waar maken die vrouwen toch zo een tumult van ? " lachte ik in mezelf . Net op het moment dat ik me wou rechttekken aan een bar die boven het bed hing , hoorde ik een krak !
Een beetje vocht kleurde het hoeslaken van het ziekenhuisbed waardoor ik dacht dat ik in bed had geplast . De krak die ik had gehoord maakte me zodanig ongerust dat ik mezelf voor de geest haalde de arm van mijn baby te hebben gebroken . In paniek riep ik een verpleegster en smeekte ik haar om me te controleren . " alles is toch in orde met mijn kindje ?? " vroeg ik ongerust .
"Mevrouw , uw water is zonet gebroken , maakt u zich geen zorgen !" Antwoordde de verpleegster.
Het was middernacht en de weeën volgde zich nu nog sneller na elkaar op . De pijn was nu niet meer te harden en ik smeekte om een epidurale verdoving . "Woont de anesthesist ver van hier ?" Vroeg ik met een trillende stem en het zweet op mijn voorhoofd . Het idee dat ik nog een half uur met deze pijnlijke weeën moest rondlopen maakte me helemaal gek .
Gelukkig was de anesthesist redelijk snel gearriveerd en kreeg ik een ruggeprik toegediend tijdens een wee . Ik weet niet wat er juist pijnlijker was, de wee zelf of de prik in mijn rug met een reuzenaald ?
Groot was mijn opluchting toen de pijn stilaan begon te verdwijnen . Mijn benen werden helemaal gevoelloos waardoor ik ze niet meer kon bewegen .
Nu ik een beetje meer ademruimte had , probeerde ik mijn ogen te sluiten en te slapen . Ook Sven lag naast me op het ziekenhuisbed en hield mijn hand vast . Nog eventjes en we zouden een klein prinsesje in onze armen houden !
Wordt vervolgd ....
Na een bevalling die slechts 4 uur duurde, had ik eindelijk een klein prinsesje in mijn armen . Ze kreeg de naam Maité en woog slechts 2,895 kg. Spontaan kwamen de tranen bij me opzetten , ze was perfect . Ik begreep plots het begrip " liefde op het eerste gezicht " in termen van moederliefde .
Ook Sven mocht zich nu trotse papa noemen en was vertederd bij het eerste contact met zijn dochter . Er overspoelde me een enorm verantwoordelijkheidsgevoel over dit kleine mensje . Het plotse besef dat ik levenslang voor haar er zou moeten zijn , schrikte me een beetje af . Het gevoel dat ik invloed zou hebben op haar opgroeien en haar kans op gelukkig bestaan, maakte me bang .
Ik was net 18 jaar geworden , in zekere zin zelf nog een kind dat nu voor een kind zou moeten gaan zorgen . Tranen en angsten overspoelde me . De verpleging stelde me gerust dat er wel meer prille mama's last hadden van de " baby-blues" . Het was een term waar ik nog nooit eerder van had gehoord of waar ook maar iemand me had voor gewaarschuwd. Ik besloot ondanks mijn angsten toch te genieten van mijn kleine prinsesje .
Urenlang kon ik naar haar liggen staren . Ik kon het amper geloven dat ik zojuist een perfect mensje op de wereld had gezet. In het ziekenhuis durfde ik amper mijn ogen te sluiten uit schrik dat Maité zou stoppen met ademhalen in haar slaap . Voorzichtig zette ik de couveuse naast mijn bed en legde mijn hand voorzichtig op haar buikje . Dit kleine meisje had in wezen mijn leven gered . Zonder haar zou ik gekozen hebben voor het afscheid .
Ook mijn moeder kwam op kraambezoek . Toen ze me op bed zag zitten met Maité in mijn armen , was het eerste wat haar opviel , hoe beschermend ik voor haar was . Ik liet haar geen moment alleen en voelde me zelfs schuldig als ik even een douche moest nemen .
Het was stresserend om te zien hoe andere mensen Maité in hun armen namen en er mee rondliepen . Gelukkig kon ik na 4 dagen op de kraamafdeling naar huis gaan met Maité.
Haar kamertje was helemaal ingericht en ook in de woonkamer stond een mooie witte wieg . Ik probeerde volop te genieten van het prille gezinsgeluk , al moet ik toegeven dat ik me een beetje had mispakt aan de korte slapeloze nachten . Elke 4 uur moest Maité een flesje krijgen. Ook de krampjes waarmee ze te kampen had en waarvoor ik wel 3 apothekers was afgegaan , maakte me net zoals elke jonge mama helemaal gek .
Na 3 weken probeerde we een andere pap gemaakt op basis van soja in de hoop dat de krampjes bij Maité zouden afnemen. Het was zielig om te zien hoe ze haar korte beentjes naar haar buikje optrok en het uitschreeuwde van de pijn. Mijn moederhart brak bij elk geluidje dat ze maakte . Voor mezelfs goed zorgen, was een hele opgave omdat al mijn zorgen uitgingen naar Maité. Op 3 weken tijd was ik 17kg afgevallen en woog nog slechts 46 kg.
Gelukkig sloeg de sojapap goed aan , de krampjes verdwenen als sneeuw voor de zon en ons kleine prinsesje sliep na 3 weken voor de eerste keer door . Uit veiligheidsoverwegingen, hadden Sven en ik een wiegendoodsensor gekocht die de ademhaling controleerde wanneer ons meisje sliep. Ik zou het mezelf nooit hebben vergeven als er iets met haar gebeurde.
Sven en ik waren allebei thuis . We wisselde de zorg voor Maité af , zodat we allebei aan voldoende slaap konden komen. Het was een hele aanpassing om plots alles in het teken van een klein prinsesje te stellen, maar ondanks alles , lukte het ons de eerste maanden zonder enig probleem .
Heel mijn leven stond in het teken van Maité. Ik vond dat dit zo hoorde. Een moeder moest er voor haar kind zijn en haar zoveel mogelijk liefde geven. Hierin tekort schieten, zou desastreuze gevolgen hebben. Ik wou niet dat ze zich ooit zo verdrietig en alleen op de wereld zou moeten voelen op de manier hoe ik mijn jeugd had beleeft .
Ik vond het mijn verantwoordelijkheid en alleen die van mij, om voor het geluk van Maité in te staan . Ik was ervan overtuigd dat dit een levensdoel zou zijn dat ik kost wat kost tot een goed einde zou brengen .
Wordt vervolgd
Maité groeide als kool. Ik genoot van elk moment en elke mijlpaal die ze maakte in haar jonge leventje. Toch bracht het contact en de liefde die ik voelde voor haar,me vaak terug naar mijn eigen jeugd. Het maakte dat ik me nog meer vragen stelde over de opvoeding die ik zelf had gekregen en de gevolgen die ik eraan had overgehouden .
Er kwam een moment dat ik merkte dat Sven en ik het financieel steeds moeilijker kregen . Er moest een oplossing komen zodat we toch alle rekeningen konden blijven betalen . Ook Maité werd door ons overstelpt met cadeautjes en de meest schattige kleertjes en ik vond dat deze levensstijl , die eigenlijk boven onze stand was, aangehouden moest blijven .
Sven vond algauw werk als chef-kok in een cafeetje in Antwerpen . Het was net zomer en de meest drukke periode in de horeca . Het maakte dat hij lange uren van huis weg was en ik dus alleen in stond voor de zorg over Maité.
De eerste dagen ging dit redelijk goed. Ik stortte me als een ware huisvrouw op mijn huishouden en sliep op de uren dat Maité een dutje moest doen . Toch voelde ik elke keer een angst bij me opkomen telkens Sven vertrok naar zijn werk . Het was onvoorspelbaar wanneer hij terug naar huis zou komen en wat moest ik de hele dag met een baby in huis gaan doen ?
Ik was niet het type mama dat met de buggy elke dag een ommetje ging maken en contacte legde met andere mama's. Ik sloot me elke dag op in huis en kon enkel maar hopen dat de avond snel zou aanbreken . Vriendinnen en kennissen hadden we nauwelijks of nog niet .Mijn leefwereld was beperkt tot het moederschap en het huishouden alleen. Ik voelde me gevangen in een gouden kooi.
De angsten bleven aanslepen. Elke gil die Maité maakte, stond ik aan haar bedje . 's morgens opende ik mijn ogen en kreeg ik hartkloppingen en ademhalingsproblemen.het bleek om een hyperventilatie-aanval te gaan. Op een dag, net toen Sven wou vertrekken naar zijn werk , smeekte ik hem op mijn blote knieën en met de tranen in de ogen, om thuis te blijven voor mij. Ik kon de eenzaamheid en vooral de onvoorspelbaarheid van zijn lange werk-uren niet langer aan . Hij keek me met een niet berijpende blik aan en antwoorde kort dat er brood op de plank moest komen . Na de zomer, zou hij minder uren moeten werken en meer tijd voor mij en de baby kunnen vrijmaken.
Het viel me op dat hij ook meer en meer begon te drinken . Natuurlijk , zat hij aan de bron . Elke dag dronk hij bier na de uren die hij had gewerkt om te ontstressen met zijn collega's . Het maakte me jaloers dat hij wel een sociaal leven had en zomaar in en uit het ouderschap kon stappen en ik niet .
Natuurlijk nam ik soms wel het openbaar vervoer met een veel te grote buggy die je amper de bus op kreeg, richting het café waar hij werkte . Toch vroeg het telkens enorm veel energie van mij om die stap naar buiten te zetten . Ik kon het trouwens ook niet maken vond ik van mezelf om alle dagen met een baby op café te zitten tussen half dronken mensen die de ene sigaret na de andere opstaken . Nee het was mijn taak om Maité zo goed en veilig mogelijk groot te brengen .
Ik begon meer en meer na te denken om zelf te gaan werken . Maité was nu 4 maanden oud en zou naar een kleinschalige crèche in de buurt kunnen gaan . Het idee dat iemand anders elk lachje , elke lieve blik , elke mijlpaal van haar zou gaan meemaken, maakte me Verdrietig . Langs de andere kant, zou gaan werken wel betekenen dat ik terug meer sociaal contact had met andere mensen en ik beetje bij beetje wat meer structuur kon opbouwen in mijn leven .
Met een klein en bang hart, nam ik een job aan als kassierster in een groot warenhuis en schreef ik Maité in bij de crèche. Het waren lange dagen dat ik werkte, want uiteraard nam ik een fulltime job aan . Part-time was niet aan mij besteed , voor dat geld kon ik evengoed thuisblijven dacht ik toen .
De eerste maanden op mijn nieuwe werk, gingen redelijk goed. Alles was nog nieuw en leuk ,zodanig dat het me geen enkele moeite kostte om de nieuwe routine in mijn leven gewoon te worden . Ook financieel Scheelde het een hele hoop .
Toch mistte ik Maité verschrikkelijk en vond ik mezelf niet langer een goede moeder . Elke keer ik haar naar de crèche bracht en Maité begon te huilen, brak mijn hart.
Fulltime werken en dan nog een heel huishouden perfect willen doen plus een perfecte mama willen zijn , het kostte me ontzettend veel energie . Energie die ik bovendien niet eens had. Toch wou ik nergens op inkrimpen . Het woordje me-time of ontspanning , was het enigste wat ik aan me voorbij liet gaan .
Na ongeveer 9 maanden op mijn nieuwe werk, was ik helemaal uitgeblust. De klieren in mijn keel Zwelde telkens op door de oververmoeidheid en het uitte zich in constant ziek worden . Ook mijn relatie met Sven kwam onder druk te staan . Zijn drank-gewoontes , maakte dat we telkens in ruzie belandde . Ik wist dat het zo niet verder kon, ook voor Maité niet . Dus besloot ik na 9 maanden te stoppen met mijn werk als kassierster en me terug te richten op het moederschap.
Een tijdlang ging het weer beter . Sven en ik plande zelfs een reisje naar Spanje met het vliegtuig. Het zou de eerste vliegreis worden voor Maité ,wat het natuurlijk allemaal extra spannend maakte .
Rond diezelfde periode en op de leeftijd dat Maité 15 maanden oud was, kwam ik te weten dat ik terug zwanger was . Ik vond het geweldig dat er een nieuw leven in mijn buik groeide en dat er een speelkameraadje voor ons prinsesje zou komen . Ook Sven keek uit naar het nieuwe leventje dat op komst was. Het zou zijn eerste biologische kindje worden .
Ik was nu 20 jaar oud en de bevaldatum was uitgerekend voor in april . Ondanks de ups en downs in de relatie met Sven , mijn angsten en onzekerheden en de moeilijkheden om werk en gezinsleven te kunnen combineren , zag ik het leven redelijk rooskleurig in. Kindjes betekende voor mij het mooiste wat er op de wereld bestond . Hun puurheid en vooral bewondering voor alles in de wereld, deden me smelten en me vooral voelen dat ik leefde . Nog steeds was het mijn voornaamste doel om een goede mama te worden. Ik wou later kinderen die met een positieve blik op hun jeugd konden terugblikken en vooral een goede band met ons hadden opgebouwd. Dat laatste was iets wat ikzelf ontzettend hard mistte .
Wordt vervolgd
Hoe en wanneer juist mijn relatie met Sven zo fout is beginnen lopen , ik kan er geen juist antwoord op geven . Ik weet dat het allemaal begonnen is vanaf ik zwanger werd van een 2 de kindje . Sven kon van het ene op het andere moment veranderen van gedrag . Ook zijn gezichtsuitdrukking werd anders en het vele consumeren van alcohol deed er helemaal geen goed aan . Het begon allemaal tijdens een banale ruzie die meestal over onze financiële toestand ging . De ruzies werden verbaal agressiever en ook kwam er soms wat duw en trek -werk aan te pas . Door de ruzies , ging mijn libido uiteraard ook pijlsnel naar beneden , wat alleen maar meer kwaadheid en frustratie bij Sven opwekte .
Verbaal Stond ik sterk in mijn schoenen . Sven kon het niet verkroppen dat ik telkens weerwoord gaf , waardoor de ruzies alleen maar escaleerde. Ook mijn verlatingsangst en jaloersheid naar andere vrouwen toe, die hem benaderde , het deed er zeker geen goed aan .
Een ruzie die ik me herinner als de dag van gisteren , was toen Sven en ik net de bus hadden genomen en waren afgestapt in Deurne . Maité moet op dat moment nog in de crèche zijn geweest of bij de moeder van Sven genaamd Sonja, die bij ons een tijdje logeerde.Sonja was een invalide vrouw en droeg een soort van plastieken steun verband aan haar nek . Het was een zwaarlijvige vrouw die erg aardig en behulpzaam was .
Op diezelfde dag ,hadden Sven en ik weer knallende ruzie . Op het moment dat ik er meer dan genoeg van had en alleen terug de bus naar huis wou nemen , sloegen de stoppen bij Sven helemaal door . Eerst duwde hij me in mijn rug . Ik negeerde hem en bleef halstarrig verder wandelen richting bushalte . De zenuwen en angst gierden door mijn hele lichaam . Ik moest me kalm zien te houden voor ons ongeboren kindje. Ik was namelijk eindelijk de 3 cruciale maanden gepasseerd en wist dat stress allesbehalve gezond kon zijn voor een baby . Sven begon te roepen naar mij , de meest lelijke en denigrerende woorden die je maar kan bedenken . Ik probeerde ook dat te negeren en liep verder . Op het moment dat ik bijna aan de bushalte was en me net wou omdraaien , stond Sven dreigend voor mijn neus . Zijn ogen waren rood doordrongen van woede en zijn grote gestalte deden me een stap achteruit zetten .
Ik voelde dat er iets zat aan te komen . In één of andere snelle reflex , hield ik mijn handen voor mijn gezicht . Niet wetende wat er ging gebeuren . Plots voelde ik een stekende en scherpe pijn in mijn buik . Sven had zojuist een harde stomp erin gegeven met gebalde vuist .
Ik stond aan de grond genageld van verbazing ! Kwaadheid en angst voor mijn kindje stegen ten top . Ik duwde hem achteruit en dreigde om een klacht in te dienen bij het dichtstbijzijnde politiebureau . Gelukkig was er één net achter de hoek . In kon enkel hopen dat dit Sven zou afschrikken en enigszins zou kalmeren . Ik liep richting het politiebureau uit . Sven nam me bij men haren vast en dwong me te blijven staan bij de bushalte . Omstaanders die alles zagen gebeuren , deden hun hoofd naar beneden of keken snel de andere richting uit .
" Ik maak je kapot als je nu niet op die bus stapt ! " Snauwde hij met een gemene blik .heel even aarzelde ik, er was te weinig tijd om logisch na te denken en een beslissing te nemen . Ik durfde niet anders dan hem te gehoorzamen en kon enkel maar hopen dat mijn gehoorzaam gedrag, het zijne zou kunnen veranderen .
Vooral voor de baby in mijn buik was ik ongerust . Had het er iets aan overgehouden ? Zou ik een tussentijdse bloeding krijgen en ons kindje verliezen ? Het waren zoveel vragen en vooral angsten die door mijn hoofd gingen .
Terug thuisgekomen op het appartement , begon Sven zich inderdaad helemaal anders te gedragen . Hij huilde honderduit en smeekte me op zijn blote knieën om hem dit te vergeven . Verbaasd en nog vol onverwerkte woede , schold ik hem de huid vol . Het enigste wat ik wou , was zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gaan om een echo te laten nemen .
Sven liet me niet gaan en ging voor de deuropening staan . Zijn dreigende houding kwam weer naar boven, dus ik kon geen kant op . De moeder van Sven probeerde eerst nog de gemoederen te bedaren , maar koos uiteindelijk toch partij voor Sven .
Liefst van al had ik op dat moment mijn koffers willen inpakken , Maité bij me nemen en vertrekken. Maar waar naartoe ? Ik had mezelf zodanig geïsoleerd , had geen vrienden of familie waar ik terecht kon voor een lange tijd en financieel was het al helemaal al niet haalbaar .
Toen ik met mijn telefoon naar mijn oma wou bellen om me te komen ophalen , nam Sven deze uit mijn handen en sloeg hem kapot op de grond . Ik moest dit totaal anders zien aan te pakken , ook voor Maité . Zij zag immers alles gebeuren en voelde de spanning hangen . Ik kon me als kind nog herinneren hoe de ruzies en het geweld thuis mij hadden getekend . Hier wou ik absoluut Maité niet aan blootstellen.
De uren passeerde , ik had me opgesloten in mijn kamer . Maité was eindelijk in slaap gevallen. Tranen liepen langs mijn wangen naar beneden , er leek geen einde aan te komen . Hoe had ik mezelf in deze situatie kunnen zetten ? Hoe moest ik hier weer uitgeraken ?
Vooral de angsten en de paniekaanvallen, blokkeerde mijn hele lijf en weerhielden me ervan om stappen te ondernemen . Ik werd zo moe van alle stress en verdriet , dat het enige wat ik wou , slapen was.
Zo ging het mijn hele zwangerschap door . Sven dwong me om maar een erotiekbeurs te gaan en naar een parenclub . Als ik niet gehoorzaamde , zou ik slagen krijgen. Ik probeerde me hiertegen te verzetten ,vooral verbaal want fysiek was ik niet tegen hem opgewassen . Mijn kwaadheid en haat naar hem toe werden steeds groter . Na elke uit de hand gelopen ruzie, volgende telkens weer hetzelfde patroon. Sven sloeg me, kreeg daarna spijt , begon te smeken en te huilen , deed me daarna nog geloven dat het mijn eigen schuld was en terug opnieuw .
Ik lichtte mijn oma in over de situatie. Zij pakte Sven heel hard aan en spelde hem meermaals de les . Toch leek er weinig of niets te veranderen want na enkele maanden begon het allemaal terug opnieuw . Pas toen ik helemaal ten einde raad was , klopte ik bij mijn ouders aan . Hoogzwanger op dat moment en met Maité aan de hand , legde ik hen de hele situatie uit. Ik huilde onophoudelijk en vroeg aan mijn moeder of ik een tijdje bij haar mocht komen inwonen . Het was op dat moment helemaal niet meer veilig . Naar Maité toe deed Sven helemaal niets , maar naar mij werd hij steeds agressiever . Mijn moeder antwoordde met een afstandelijke en kille houding : " jij hebt op je 14 jaar beslist om thuis weg te gaan , trek dan nu ook maar je plan !"
Ik kon niet geloven wat ik zonet uit haar mond had gehoord . Meende ze dit ? Wou ze haar bloedeigen dochter , kleindochter en ongeboren kleinkind terugsturen naar die onveilige plek ? Was ze zo verbitterd door haar eigen verdriet dat ze er zelf niet mee inzat ?
Het was een pijnlijke klap die me eigenlijk nog vele meer pijn deed dan het fysieke geweld op zich . Naar mijn oma kon ik niet gaan . Mijn opa had althzheimer in een vergevorderd stadium en mijn oma kon de zorg hiervoor amper aan . Haar nam ik niets kwalijk omdat ik wist dat als de situatie anders was geweest , ze me met open armen had opgevangen .
Mijn vader kon het verdriet en de verslagenheid van mij niet langer aanzien . Ik denk ook dat hij niet durfde ingaan op de beslissing van mijn moeder. Wel strooide hij nog wat extra zout in de wonde door dingen te zeggen zoals : " als je had thuis blijven wonen ... , Als je je studies had afgemaakt ,.. enz "
Het deed er helemaal geen goed en veranderen deed het ook al helemaal niet aan het verleden of het heden . Wel was het voor hen de uitgelezen kans om me extra te vernederen en om hun gelijk toe te geven over alles wat ik had beslist vroeger .
Mijn vader reed met mij terug naar het appartement en beval me mijn koffers in te pakken . Hij zou me naar een soort vluchthuis brengen . Alle was beter dan daar ook maar één seconde langer te blijven . Ik pakte het hoognodige in en vooral de spullen voor Maité ,zette ik klaar in de wagen van mijn vader .
Hoe het allemaal zou verder verlopen, waar ik juist terecht ging komen en hoe ik mijn bevalling moest tegemoet zien , ik wist het allemaal niet meer .
Met geen enkele euro op zak en juist wat spullen om een paar dagen verder te kunnen , reden we richting een vluchthuis .
Wordt vervolgd
Aangekomen in het vluchthuis , met Maité aan de hand en mijn zwangere buik , voelde ik een soort zware spanning van mijn schouders vallen . Toch was de onzekerheid en de onveiligheid nog heel sterk aanwezig. De hormonen gierde door mijn hele lijf en ik kon niets anders doen dan huilen. De begeidster die de rondleiding deed in het gebouw en me de nodige informatie moest verschaffen , vertelde me dat mijn verblijf slechts voor maximaal 3 weken kon duren . In die periode moest ik een andere oplossing zien te vinden . Mijn hart bonkte in mijn keel . Hoe moest ik op zo een korte periode alles zien op de rails te krijgen ? Bovendien bevond ik me in een gemeente waar ik niets of niemand kende. Ergens zakte toen de moed me al in de schoenen.
In het huis waren ook een aantal andere vrouwen aanwezig . Allemaal waren ze hier vanwege fysiek of mentaal misbruik. 1 vrouw liep rond met een baby aan haar zijde . Haar gezicht zag helemaal bont en blauw . Er heerste een afstandelijke en toch begripvolle sfeer . Iedereen droeg een verleden van geweld met zich mee en dat schepte een band .
De eerste dagen viel het me zwaar om de zorg voor Maité op me te nemen . Mijn hoofd stak vol met zorgen en angsten . De gsm die ik bij me had , stond roodgloeiend van de berichten die Sven had gestuurd of had ingesproken op mijn voicemail . Ik kon het niet laten ze allemaal te lezen en te beluisteren . Ik had toen beter moeten weten ! Hij wist me zo te bespelen en te manipuleren dat ik mezelf telkens de schuld gaf van alles wat er ooit tussen ons mis was gelopen.
Eerst huilde hij de onophoudelijk in een voicemailbericht , kort daarna begonnen de dreigementen . Het ene bericht na het andere , ik werd er gek van. Ik zette mijn telefoon volledig uit en begaf me naar de keuken . Daar aangekomen, stortte ik volledig in en bleef onophoudelijk huilen. Ik probeerde mijn verdriet niet aan Maité te laten zien en toch voelde ik me de meest waardeloze moeder op de wereld .
3 weken tijd had ik om alles in orde te maken . Ik was helemaal op van de emoties en vond zelfs de kracht niet om een telefoonboek open te slaan om te zoeken naar eventuele oplossingen .
Uiteindelijk ging ik te voet met de kinderwagen naar het plaatselijke OCMW . Ik had geen rijbewijs dus ik was voor alles afhankelijk van het openbaar vervoer . Onderweg naar daar , keek ik elke seconde achterom om te zien of Sven me niet achtervolgde . Hij wist uiteraard niet waar ik zat , maar toch voelde ik me geen seconde meer veilig waar dan ook .
Een sociaal medewerkster van het OCMW ontving me en vroeg achter allerlei papieren . Ik had niets bij me van al wat ze vroeg buiten mijn identiteitskaart . Alle papieren lagen nog op het appartement in Deurne.
Als er een procedure voor een aanvraag moest werden opgestart om alleen te gaan wonen , nam dit zeker meer dan 3 weken in beslag . Ik zou elk huisje zelf moeten gaan bezichtigen en aan elke huisbaas vragen of hij/zij akkoord zou gaan met een huurwaarborg van het OCMW . Veel van deze huisbazen zagen dit niet zitten en haakte af nog voor men je gezien had . Weer een domper van formaat .
Na anderhalve week in het vluchthuis te hebben verbleven en geen andere oplossing in het vooruitzicht , nam ik de meest domme beslissing die ik ooit had kunnen nemen . Ik ging terug naar Sven.
Hij droeg me handen , beloofde me om me nooit met nog 1 vinger aan te raken en overstelpte met aandacht en cadeautjes . Ergens diep in mijn hart , geloofde en hoopte ik dat mijn korte afwezigheid zijn ogen hadden doen opengaan en hem doen inzien dat dit alles zo niet langer kon .
Mensen veranderen niet ! Of toch niet zomaar . Ik stelde voor om samen in relatietherapie te gaan.
Sven ging hier eerst heel enthousiast op in , dus maakte ik een afspraak bij een therapeute in de buurt waar ze ons op de wachtlijst plaatste .
Toen het eindelijk zover was , bedacht Sven zich en verzon allerlei smoesjes om niet te moeten gaan. Zijn drukke werkshema in het café was voor hem de ideale uitvlucht . Samen in therapie gaan als één partij niet wilt meewerken had totaal geen zin . Ik annuleerde de afspraak en kon enkel hopen op het beste .
Een paar weken later , was er opnieuw een zware ruzie tussen ons . Sven had weer teveel gedronken en ik probeerde me verbaal gedeisd te houden . Lang kon ik dit niet volhouden . Hij werd alsmaar kwader door mijn stilzwijgen en gaf me een duw. Ik deinsde achteruit en riep in alle onmacht om ermee op te houden.
Ik begon te roepen ! Alle onverwerkte kwaadheid en verwijten slingerde ik naar zijn hoofd. Het ene glas na het andere smeet Sven op de grond , wat mij alleen maar meer furieus maakte . Ik zou degene zijn die achteraf alles moest opkuisen , al was het alleen maar om te voorkomen dat Maité er met haar voetjes intrapte .
Met gebalde vuist sloeg hij de glazen ruit van de woonkamerdeur stuk .het bloed drupte langs zijn arm op de grond . Zijn ogen waren doordrongen van woede en een venijnige glimlach verscheen op zijn gezicht.
Met het bloed druppelend van zijn gebalde vuist , liep hij richting de witte wieg in de woonkamer . Hij lachte gemeen , deed zijn bebloede vuist naar boven zodat al het bloed in de wieg drupte . Zowel het gordijn dat erover hing als de gehele omranding, waren rood doordrongen van het bloed .
Tranen van kwaadheid en onmacht sprongen in mijn ogen . Hij duwde me in de zetel. Met mijn armen rond mijn zwangere buik , probeerde ik de baby te beschermen . Op de achtergrond hoorde ik Maité huilen vanuit haar kamertje . Sven schopte in mijn rug en tegen mijn zij . Ik sloot mijn ogen en hoopte dat het snel voorbij was .
Toen ik mijn ogen weer opende , zag ik hem over mij gebukt staan . In de short die hij aanhad , zag ik een erectie verschijnen ! Hoe kon iemand zo ziek en mentaal geschift zijn om hier opgewonden van te worden ? Dit ging mijn verstand te boven . Sven deed eerst alle deuren op slot en droop daarna af naar de slaapkamer .
Verbouwereerd bleef ik achter , volledig in shock en starend naar de met bloed besmeurde wieg .
De ene paniekaaval volgde op de andere. Ik kreeg mijn ademhaling niet meer onder controle. Medicijnen mocht ik niet innemen vanwege de baby in mijn buik . Ik kon het niet meer aan ! Ik besloot om een afspraak te maken met de gynaecoloog om de bevalling in gang te zetten . Van zodra de baby uit mijn buik was , zou het kind in meer veiligheid zijn dan in mijn buik .
Ik was 37 weken zwanger !
Wordt vervolgd
Mijn gynaecologe was niet opgezet met het idee om de bevalling in gang te zetten . Ik schaamde me te diep om de waarheid over Sven en zijn gewelddadige gedrag te vertellen . Mijn grootste schrik zat er namelijk in dat ze mijn kindjes dan misschien zouden plaatsen .
Toch was alle stress die ik voelde ,ook niet goed voor de baby . Vaak had ik harde buiken en ook de constante huilbuien wogen zwaar op zowel mezelf als mijn ongeboren kindje .
Na meermaals aandringen en zelfs via de spoedafdeling binnen zijn te gaan met oefenweeën , werd dan toch beslist de bevalling in gang te zetten . Ik had alles over voor de veiligheid van de kinderen .
Gelukkig had ik een vlotte bevalling ondanks dat de epidurale verdoving maar half werkte . Vier uur later mocht ik dan toch een pracht van een dochter in mijn armen nemen . Ze kreeg de naam Ilana .
Tijdens mijn zwangerschap , maakte ik me vaak zorgen of ik dit kindje even graag zou kunnen zien als Maite ? Het bleek een ongegronde angst van mij , want vanaf ik haar in mijn armen had , werd ik direct overspoeld door moederliefde . Sven was ook bij de bevalling aanwezig . Je zag dat hij ondanks alles toch ook overmand werd door emoties . Ik kon het niet vatten dat de man die ik in het begin en zelfs nu toch ook nog een beetje graag zag , zo kon veranderen van het ene moment op het andere.
Liefde en haat liggen dicht bij elkaar wordt vaak gezegd . De reden dat ik toch telkens naar Sven terugkeerde ondanks alles wat hij me aandeed , was vooral omdat het onbewust een situatie was die ik herkende vanuit mijn prille jeugd . Mensen keren vaak terug omdat men ( onbewust) eerder zich veiliger voelt in een bekende situatie dan te kiezen voor het onbekende . Mijn laag zelfbeeld en de angsten die me blokkeerde om ook maar iets te ondernemen en de angst om te falen, maakte dat ik telkens hoopte dat hij zou veranderen . Ik was degene bij wie alle schuld lag , daar was ik heilig van overtuigd . Mijn ouders hadden immers gelijk , ik was het moeilijke kind waar niets mee aan te vangen was .
Ilana was niet bepaald wat je noemt een gemakkelijke baby . Ze had heel veel last van krampjes en dit ondanks ik direct naar soja-pap was overgeschakeld . Eens ik terug met haar thuis was , wogen de slapeloze nachten erg door . Ik zat er mentaal helemaal onderdoor en smeekte aan de moeder van Sven om te blijven logeren voor een aantal weken . Op die manier was ik niet alleen ,want uiteraard ging Sven terug naar zijn werk.
Ik betrok Maité zoveel mogelijk bij de verzorging van ilana. Zo een nieuwe " indringer" in huis die bovendien nog eens alle liefde en aandacht opeist, moest toch ook niet evident zijn voor haar. Vanuit mijn eigen jeugd herinner ik me nog goed hoe jaloers ikzelf was geweest bij de geboorte van mijn broertje . Hoe ik in het ziekenhuis in de couveuse kroop om aan mijn ouders aan te tonen dat ook ik nog van tel was .
Gelukkig maakte Maité er weinig problemen van en had ze meer interesse voor al het nieuwe speelgoed dat in huis rondslingerde dan naar die huilerige baby .
Het was moeilijk om de angsten onder controle te krijgen . Vaak zat ik in de keuken gehurkt te huilen . Ik voelde me gevangen , was oververmoeid en de zwangerschapskilo's verdwenen als sneeuw voor de zon . Voor mezelf goed zorgen , daar was geen tijd voor . Het enige wat ik wou was slapen, slapen, slapen .
Twee weken later volgde er een nieuwe intense ruzie . Sven had weer eens teveel gedronken en na de verbale agressie , volgde de fysieke . Sonja zag het allemaal gebeuren , maar buiten te roepen dat haar zoon moest kalmeren , deed ze niets .
Ik lag op de grond . Sven schopte tegen mijn zij en tegen mijn rug . Hij stond voor het grote raam in de woonkamer .
"Als ik nu met volle kracht hem naar achteren stamp, vliegt hij door de voorruit " ,dacht ik me . Ik durfde het niet . Deze agressie zat gewoon niet in mij ! Bovendien was ik doodsbenauwd voor 2 dingen . Als de raam niet barstte , was hij in staat me te vermoorden en als de ruit wel zou barsten ,had ik schrik dat hij dood zou zijn en ik dan op deze manier mijn kinderen kwijt was .
Bij mijn haren trok hij me recht en gooide me de keuken in . Zo vlug ik kon, kroop ik weer recht en zette me op het aanrecht ter hoogte van hem . Op de achtergrond hoorde ik ilana onophoudelijk huilen vanuit haar wiegje.
Ik gilde naar Sonja dat ze de politie moest bellen . Gelukkig deed ze dit onmiddellijk waarop Sven zijn eigen moeder op de grond duwde .
Hij wendde zich tot mij en met een harde duw , vloog ik van het aanrecht met mijn hoofd tegen een kast .
De enige gedachte die toen door mijn hoofd ging was : " laat het aub hier gedaan zijn , laat me sterven !
De politie arriveerde ongeveer een kwartier later en probeerde Sven tot zinnen te brengen . Ook naar hen toe was hij agressief . Een zoveelste proces verbaal werd opgesteld, maar hem buitenzetten of mee naar de cel nemen , deden ze niet. Integendeel , ik kreeg zelfs nog te horen dat ik degene was die Sven uitdaagde ! Met de boodschap dat we beter uiteen zouden kunnen gaan, vertrok de politie weer .
Ik had er voor de zoveelste keer genoeg van . Ik besloot dat ik de dag erop met de bus naar het psychiatrisch centrum zou gaan met de vraag voor een opname . Ik hoopte dat zij mij een oplossing konden bieden voor zowel mezelf als voor mijn 2 dochters .
Ik liet Maité en ilana achter bij de moeder van Sven en vertelde haar dat ik na de middag terug zou zijn. Sven lag zijn roes uit te slapen in de kamer ,dus kon ik vertrekken zonder dat hij ook maar iets merkte .
Ik ging eerst langs bij mijn vaste huisarts, die de hele situatie kende , om de nodige verwondingen vast te stellen en voor een doorverwijzing naar het psychiatrisch centrum . Mijn huisarts, een man van middelbare leeftijd , was één van de weinige personen met wie ik zo open kon praten. Hij schreef me xanax voor om de paniekaanvallen onder controle te krijgen en verzorgde de verwondigen die ik had opgelopen door Sven.
Toen ik bij de huisarts buitenstapte , merkte ik op dat ik nog iets was vergeten thuis . Ons appartement was slechts een straat verwijdert van waar de dokter woonde , dus ik besloot nog even snel naar huis te gaan.
Ik opende de deur . Sven zat in de woonkamer naast zijn moeder . Ze waren allebei aan het huilen. " Wat is er aan de hand ?" Vroeg ik verbaasd , waarop ik plots bemerkte dat Ilana niet langer in haar wiegje lag . Als een bezetene stormde ik de kamer van Maité binnen . Ook zij lag niet in haar bedje .
" Waar zijn de kinderen ?!" Riep ik luid en volledig overstuur. "Die zijn opgehaald en geplaatst door de Jeugdbrigade ." Snikte Sonja .
Mijn wereld stortte in . "Dit kan niet waar zijn " , " waar zijn ze naartoe ? " , "Ik moet bij hen zijn " , schreeuwde ik.
Ilana was slechts 3 weken oud en Maité nog net geen 2 jaar . Mijn meisjes waren geplaatst en hun kleerkast was leeggehaald. Totaal overstuur belde ik naar de dienst van de jeugdbrigade . Een man wist me te vertellen dat de plaatsing van de kinderen slechts voor een aantal weken maar zou zijn . Een team van de politie had hen naar een ckg ( centrum kind en gezin) gebracht in Kapellen. Er diezelfde dag nog naartoe gaan, werd ons verboden .
Verbouwereerd eindigde ik het telefoongesprek . Een ongekende woede borrelde zich binnenin mij op naar Sven toe . Ik moest mezelf zien te kalmeren om geen ongelukken te begaan . Sven nam me vast en verzekerde me dat we de kinderen zouden terugkrijgen . Versuft van emoties schonk ik mezelf die ochtend een vol glas wijn in. Alles waar ik voor leefde , was me afgenomen op slechts enkele minuten . Ik vervloekte mezelf dat ik naar de huisarts was gegaan en op dat moment niet thuis was gebleven .
Wordt vervolgd
zoveel ik maar kon, probeerde ik de meisjea te gaan bezoeken. Het tehuis waarin ze terecht kwamen,droeg de naam " Het Dennenhuis" en was gelegen in een bosrijk gebied. Sven en ik moesten telkens het openbaar vervoer nemen naar Kapellen . Eerst van Deurne richting Antwerpen een half uur en daarna Van Antwerpen uit naar Kapellen drie kwartier en dan weer terug . Het nam telkens een halve dag in beslag , maar toch wou ik hen zoveel mogelijk bezoeken .
De begeleidsters die de zorg over Maite en Ilana overnamen, waren zeer vriendelijk en toegewijd. Toch kon ik mijn kwaadheid naar hen toe maar moeilijk verborgen houden. Zij mochten immers de zorg en de opvoeding hebben over Maité en ilana terwijl ik er mocht op toekijken.Het deed me pijn , immens veel pijn om te zien hoe Ilana , toen net 3 weken oud, een flesje kreeg van een vrouw die ik niet kende. De kindjes droegen allebei kleren die toebehoorde tot de instelling. de kleren die de politie had meegenomen en daar afgegeven had , mochten ze op dat moment niet dragen .
Ik haatte Sven uit de grond van mijn hart. Nog nooit eerder had ik zoveel ingehouden wrok tegenover iemand gekoesterd. Ondanks mijn schrik van hem, wist ik dat ik alles op alles zou zetten om de kinderen terug bij mij te krijgen. Helemaal uitgeput van alle emoties en de busrit, plofte ik in de zetel neer eenmaal we terug thuis waren . het huis waar enkel nog het speelgoed onaangeroerd op de grond lag en de foto's die aan de muur hingen , het maakte me gek van verdriet .
Op de dagen dat Sven ging werken en ik niet naar de meisjes op bezoek ging , sliep ik bijna de ganse dag . 's avonds dronk ik ook overmatig met het idee om de pijn niet te moeten doorvoelen . Buiten de fysieke pijn die Sven me aandeed, was dit de ergste hel waarin ik ooit maar terecht had kunnen komen . Niemand wist me te vertellen hoelang de kinderen daar zouden moeten verblijven , het enigste wat er werd verteld was , was dat van zodra de situatie in huis stabiel en veilig werd , er misschien zou worden gekeken naar een mogelijke terugkeer van de kinderen.
De meest vreemde gedachten passeerde de revue in mijn hoofd. Allemaal hadden ze betrekking op het terug naar huis krijgen van de meisjes . Misschien is toen het meeste domme en naiëve idee ooit ontstaan .
Ik zou met Sven trouwen!
Niet uit liefde , want daar waar ik ooit iets had gevoeld voor Sven , was de liefde allang uitgedoofd. Ik zou trouwen met hem om de rechtbank ervan te overtuigen dat de situatie stabiel was. Daarna zou ik 's nachts de meisjes meenemen naar een vluchthuis en verdwijnen met de hen om nooit meer terug te keren! Dat was het plan , ik had er zowaar alles voor over .
Enkele maanden passeerde . Ik vroeg Sven ten huwelijk en we maakte alles in orde voor de nakende trouw . In België kan je pas 6 maanden na de aanvraag trouwen . Tijd hadden we dus in overvloed , al deed het me enorm veel pijn de kinderen zo te moeten zien opgroeien .
Ilana groeide als kool . Het eerste levensjaar is dan ook het jaar waarin een kind het meeste verandert . Ook Maite maakte, ondanks haar gemis naar huis, al snel vriendjes bij de leefgroep waarin ze verbleef . Sven werd rustiger . Hij had er geen enkel idee van dat mijn vraag om te trouwen er alles mee te maken had om de kinderen terug te krijgen , al evenmin dat ik trouwde met hem om daarna te gaan vluchten .
Op de dag van het huwelijk , vroeg ik aan mijn moeder of ze ook ging komen . Mijn ouders kennende , dacht ik dat het voor hen toch een belangrijke dag zou zijn . Mijn moeder kwam niet , om welke reden dan ook , ze zou niet aanwezig zijn . Haar band met Sven was zodanig vertroebeld , dat ik het haar eigenlijk niet kwalijk kon nemen , niet tegenstaande dat ik toch teleurgesteld was . Het voelde weer eens aan alsof ik in haar ogen niet belangrijk was of het ook maar waard om graag gezien te worden . Mijn vader kwam me wel even proficiat wensen op het moment dat ik bij de kapper zat . Met tranen in de ogen excuseerde hij zich voor het feit dat hij niet aanwezig zou zijn omdat hij werken moest. Ondanks ook zijn afwezigheid , zag en voelde ik de onmacht en het verdriet bij hem . Zijn ogen schreeuwde bijna : " meid aub, loop niet in je ongeluk !".
Mijn meisjes waren aanwezig op het huwelijk . Maite droeg het meest schattige kleedje dat je je maar kon inbeelden en ook Ilana , toen 6 maanden oud, zag eruit als een klein prinsesje . Het werd het huwelijk in intieme kring . Veel vrienden en familieleden hadden we niet en buiten een beetje Familie van Sven plus wat collega's van het café waar hij werkte , was dit alles .
Het huwelijk was tot in de puntjes voorbereid . Ik droeg een lang wit kleed met een bustier en Sven een deftig zwart maatpak . De limousine kwam ons ophalen en bracht ons naar het gemeentehuis . Er werd op geen enkele euro gekeken . Alles moest er zo echt mogelijk uitzien om maar aan te tonen dat ik trouwde met Sven uit liefde .
De avond van het "feest" , werd er zoveel gedronken dat ik amper naar ons appartement terug raakte. Ik keek naar Sven die zijn roes lag uit te slapen in de zetel en kon me amper voortellen dat deze man de man was met wie ik getrouwd was uit haat .
Weken na de trouw , kregen we van onze huisbaas te horen dat we niet langer op het appartement konden verblijven . De huisbaas was recentelijk gescheiden van zijn huidige vriendin en kwam terug in zijn huis wonen . Het was een domper van formaat , want waar moesten we zo snel een andere woning zien te vinden en hoe konden we nu een stabiliteit doen uitschijnen als we niet direct iets anders vonden ? Gelukkig kwam er een appartementje net aan de overkant van waar we woonde te huur . Ondertussen had ik weer werk aangenomen als kassierster in Antwerpen om me zo financieel al veilig te stellen voor de dag dat ik zou wegvluchten van Sven . We tekende het contract van het nieuwe appartement en verhuisde op nog geen maand tijd .
De muren in de woonkamer , schilderde ik vuurrood . Het was mijn manier om de kwaadheid en pijn die ik voelde over te brengen naar Sven . Wel 10 liters rode verf had ik nodig om alles te overschilderen . Een goede vriend die ik had leren kennen tijdens de periode dat ik werkte in Antwerpen , kwam me helpen . Zijn naam was Thierry , een man van middelbare leeftijd bij wie ik steeds terecht kon met mijn verhaal en die bovendien nog eens schilder was van beroep .
Ergens voelde ik me veilig bij Thierry , hij had een woonst vlak bij waar ik werkte en waar ik altijd terecht kon . Ik mocht alles aan hem vragen , hij was er altijd voor me . Ik denk dat ik als Borderliner en in de benarde situatie waar ik me toen in bevond , wel op eender wie die lief voor me was , verliefd had kunnen worden . Ik kan niet zeggen dat mijn emotionele toevlucht naar Thierry , me een schuldgevoel naar Sven toe gaf. Integendeel , ik voelde me veiliger nu ik een plekje had waar in indien nodig naartoe kon om tot mezelf te komen .
Ik heb Sven meermaals bedrogen tijdens onze relatie .Na de plaatsing van de kinderen had ik geen enkele zin tot rede meer . Mijn kwaadheid , die ik toen niet naar hem toe liet zien , uitte zich in het hem bedriegen . Het leek een kinderachtig iets hoe we met elkaar omgingen . Op deze jonge leeftijd , leek het oog om oog , tand om tand . Ik besef dat als ik ergens naartoe had kunnen gaan en de nodige ondersteuning had gehad , het allemaal zo ver niet had moeten lopen .
De laatste escalatie die tussen hem en mij gebeurde , was vlak nadat we verhuisd waren .De zoveelste ruzie , de zoveelste dreigementen , het duwen en trekken aan elkaar , ik had het meer dan gehad . Emotioneel had ik allang afstand van hem genomen , het was enkel kwestie van een plek te vinden waar ik terecht kon. De rechtbank liep er niet in dat ik deed uitschijnen dat alles koek en ei tussen ons was , dus er bleef maar 1 optie over . Kiezen voor een vertrek zonder de kinderen om ze daarna alsnog bij mij te krijgen . Van dat laatste was ik nog niet zo zeker. Welke moeder met Borderline waarvan de kinderen geplaatst waren, zou van de rechtbank nog een kans krijgen ? En dat met mijn verleden ?
Ik dacht werkelijk dat ik iemand anders nodig had om mijn kinderen terug bij mij te krijgen . Mijn laag zelfbeeld , mijn angsten , mijn verleden , het was uitgesloten dat ze in mijn ogen me terug een kans gaven .
Een slag in mijn gezicht met zijn volle vuist . 85 kg tegenover 46 kg , het was onmogelijk me hiertegen te verdedigen . Ineen gekropen in een bolletje , probeerde ik elke slag, elke stamp te ontwijken . Ik zag sterretjes voor mijn ogen en vergat mijn rug te bedekken . Een zoveelste stamp in mijn rug , een zoveelste getrek aan mijn haren . ik liet hem begaan en hoopte dat het snel over was. Het bloed op de grond was even rood als mijn rood geschilderde muur . overal lagen scherven van glas en omvergegooide meubelstukken . Niemand die mij hoorde schreeuwen om hulp, niemand die me kwam helpen . Ik was alleen op de wereld , alleen met dit monster waar ik niet tegen was opgewassen . Zijn loze beloftes , zijn smeekbedes , zijn venijnige lach telkens hij tegen mij aan het stampen was , het staat allemaal in mijn geheugen gegrift als de dag van gisteren .
Sven lag te slapen op bed na zijn razernij op mij te hebben uitgewerkt . uitgeteld door de angsten en de pijn , bekeek ik de blauwe plekken op mijn armen en benen . Ze liepen merendeels over de krassen die ik mezelf ooit had toegebracht in mijn jeugd . Ik verdiende niet beter , was het niet waard om graag gezien te worden . Dit was mijn lot , het zou uiteindelijk ik of hij worden .
IK sleepte mezelf naar de badkamer. Elke stap die ik zette, deed pijn aan mijn gewrichten . Mijn oog kon ik amper openhouden en was helemaal opgezwollen . Heel stil , uit angst om hem niet wakker te maken , deed ik het licht aan en bekeek ik mijn gezicht in de spiegel . Wat ik daar zag, tartte mijn verbeelding . De porieën in mijn gezicht waren zodanig samengedrukt door de slag die hij me had gegeven , dat ze allemaal etterende wondjes vormde . Mijn oog zat helemaal dicht van de prut en was blauw, geel en paars . Ook op mijn rug zag ik een blauwe plek in de vorm van zijn schoenafdruk en mijn nek kon ik niet meer draaien naar links of rechts . Tranen stroomde langs mijn wangen naar beneden ." Dit was de laatste keer , dat meen ik ." snikte ik stilletjes . In een ondoordachte emotie, liep ik naar de keuken en haalde ik het meest scherpe mes uit de lade .
Daar in de kamer lag hij te slapen . Zijn gesnurk irriteerde me zodanig dat ik me moest inhouden om het mes niet op zijn keel te zetten .Ik wist dat ik ertoe in staat was. Hij had me immers alles afgenomen , mijn kinderen , elk greintje eigenwaarde dat ik bezat , en nog zoveel meer . Wat hield me dan nog tegen ? Ik had enkel maar het mes in zijn borstkas te planten en te zeggen dat het wettelijke zelfverdediging was . Ik zou vrijgesproken worden over de hele lijn vanwege mijn psychiatrisch verleden en het in een moment zijn van totale zinsverbijstering .
Het mes ging de hoogte in , ik zou het met een immense kracht laten neerkomen daar waar zijn hart zat . Een beeld van de kinderen schoot voor mijn ogen en een kleine stem fluisterde me in ; " doe het niet Chloe, je zult je kinderen nooit meer terugzien als je dit doet !"
Wordt vervolgd
Ik kon het niet ! Het mes hing slap in mijn handen en de tranen sprongen in men ogen. Deze agressie en haat , waren niet iets wat in mij zat . Ik was niet de persoon die zomaar over leven en dood kon beslissen . Bovendien had de stem gelijk , ik kon het mijn kinderen niet aandoen of ook nog maar enigzins uitgelegd krijgen dat hun moeder een moord op haar geweten had . Ik sloot de deur van de kamer en borg het mes voorzichtig terug op in de keukenlade . Een stekende pijn schoot door mijn ribben . Ik moest een afspraak zien te maken met de huisarts om de verwondingen te laten vaststellen .
Gelukkig was er onmiddellijk een plaatsje vrij . Met het schaamrood op mijn wangen betrad ik de wachtzaal . Een aantal andere mensen die er ook zaten , probeerde zo onopvallend mogelijk naar mijn rood gezwollen oog te kijken . Hoe kon ik ooit aan mensen uitgelegd krijgen dat ik Sven onnoemelijk veel kansen had gegeven en toch telkens weer had gehoopt op een andere uitslag ? Ik kon het eigenlijk niemand kwalijk nemen dat ze me in de steek lieten , want telkens keerde ik terug naar het hol van de leeuw . Niemand kon ik duidelijk maken dat mijn angsten , mijn weinige zelfvertrouwen en schuldgevoel degene waren die me telkens weer deden twijfelen .
De dokter keek geschrokken naar mijn oog . Huilend viel ik hem in de armen . Ik was ten einde raad . Het blaadje papier was volgeschreven met notities . Mijn gekneusde rug baarde hem nog het meeste zorgen . Hij verwees me door voor een scan in het ziekenhuis . Dankbaar nam ik het blaadje papier van hem aan en beloofde plechtig dat dit de laatste keer was dat hij zoiets zou moeten noteren voor me .
Met enkel mijn handtas en een paar hoognodige spullen , trok ik de deur van het appartement achter me dicht . De situatie was te gevaarlijk geworden . Het zou of hij of ik worden en dat leed wou ik zowel hem als mezelf besparen .
Een zoveelste paniekaanval op de bus Klamme handen, een razendsnelle hartslag , ademhalingsproblemen en een tintelend gevoel doorheen men hele lichaam . Razendsnel greep ik naar m'n handtas en zocht ik naar een kalmerings-tablet nog voor de paniekaanval helemaal zou doorbreken . Na een klein kwartiertje , begon het medicijn al te werken . Versuft en gevoelloos staarde ik voor me uit . De enigste redding die ik voor ogen had , was om naar het JAC (jongeren-advies-centrum) te gaan . Ik kon enkel hopen dat ze me daar een snelle en efficiënte oplossing konden aanbieden .
De deur was gesloten ! Ik moest nog een tweetal uren in Antwerpen zien rond te dolen , vooraleer ik in het JAC terecht kon . De angst sloeg me om het hart . Wat als Sven al wakker werd en naar me op zoek ging ? Wat als vrienden of kennissen me hadden zien lopen en Sven zouden verwittigen ? Mijn hoofd draaide over-uren , ik werd er helemaal gek van . Dan maar spelen op veilig en zolang mogelijk een winkel binnenblijven . De uren gingen tergend traag voorbij . De onzekerheid maakte het allemaal nog ondraaglijker . Hopend op een goede afloop , probeerde ik mijn neus in de kledingrekken te duwen op zoek naar iets moois .
Eindelijk gingen de deuren van het JAC open . Bijna smekend vroeg ik om een gesprek . Een lieve dame , begeleidde me naar een soort wachtzaaltje waar ik een tas koffie toegeschoven kreeg . Het was nog lang niet zeker of ik hier de gevraagde hulp zou aangeboden krijgen . Ik was bovendien al meerderjarig en dus in hun ogen geen " jongere" meer . Na een tweede tas koffie , kwam een andere vrouw me halen . In een klein sober kamertje , stelde ze zichzelf voor en polste ze voorzichtig naar mijn hulpvraag . Ik wist niet waar eerst te beginnen . Er was zoveel gebeurd , zoveel emoties die mijn brein compleet blokkeerde . Eigenlijk had ik het liefst van al een bed aangeboden gekregen om daar te slapen tot alle pijn en miserie voorbij was .
" Kunnen je ouders je niet een tijdje opvangen ?" werd er als eerste vraag gesteld . Deze vraag kwam als een slag in mijn gezicht terecht . "Mijn ouders ?" , " Neen die willen me niet helpen ! " mompelde ik lichtjes geïrriteerd ." Een zoveelste afschuiving van verantwoordelijkheid", dacht ik bij mezelf . Ik kwam vragen achter hulp , precies of ik zelf niet op het idee was gekomen om naar mijn ouders te gaan !
" Geef me anders hun nummer en dan zal ik eens bellen naar hen ." zei de vrouw vriendelijk en oprecht bezorgd .Op de achtergrond hoorde ik mijn vader en moeder aan de telefoon hun ongenoegen uiten tegen de vrouw . Weer eens het verwijt dat ik had besloten om op mijn veertiende thuis weg te gaan ,.... Het leek een cassette-recordertje dat werd afgespeeld . Al wist ik goed genoeg dat ik van mijn ouders geen hulp moest verwachten , toch kwam het weer pijnlijk hard binnen . Ik was kwaad op de vrouw dat ze ook dit verdriet er bovenop had gelegd !
De vrouw keek bedenkelijk en sloeg een map met allerlei instanties open . " De enigste andere optie is een vluchthuis , ziet u dat zitten ? " vroeg ze bedenkelijk . " Natuurlijk zie ik dit zitten, alles is beter dan terug naar daar te gaan . alleen liefst in de regio Antwerpen zodat ik de kinderen kan gaan bezoeken in het Dennenhuis !" antwoordde ik overtuigend.
Wat volgde was het ene telefoontje na het andere . Aan de mimiek van haar gezicht , kon ik opmaken of het een positief gesprek was of niet . De uren gingen langzaamaan voorbij . Sven moest nu al lang wakker zijn en zich afvragen waar ik was . Ik voelde me vele rustiger en bovendien veiliger op het ogenblik dat ik er zeker van was dat hij nog sliep .
Eindelijk goed nieuws ! Er was een vluchthuis in het Antwerpse waar ik over drie weken terecht zou kunnen . Ik kon mijn geluk niet op , al had ik eerder stiekem op een snellere oplossing gehoopt . Ik kreeg het adres op een blaadje in m'n handen toegestopt en zou over drie weken daar kunnen verblijven voor een lange tijd . Ook kinderen waren hier meer dan welkom . Het adres moest ik strikt geheim houden voor de veiligheid van iedereen die daar verbleef . Het was een huis waar enkel vrouwen werden opgevangen en waar mannen niet welkom waren .
Opgelucht stapte ik weer naar buiten . 3 weken, hoe moest ik dat zien te overbruggen ? Teruggaan naar Sven was geen optie . Dus belde ik naar Thierry met de vraag of ik daar mocht verblijven voor een tijdje . De hele situatie zou ik later op de dag wel aan hem uitleggen . Het was geen enkel probleem voor hem , ik was altijd meer dan welkom en de fles Sherry ( alcoholische drank) , stond al klaar, grapte hij .
Mijn telefoon stond roodgloeiend van de dreigberichten die Sven had ingesproken . Ik probeerde ze zo goed als mogelijk te negeren . Het allerbelangrijkste was nu om de begeleiding van de kinderen te verwittigen . Ze mochten onder geen beding de meisjes aan Sven meegeven . Dit zou voor hem de uitgewezen kans zijn om mij te chanteren en ik zag hem hiertoe zeker in staat . Ik beloofde om snel op bezoek te komen van zodra de situatie weer veilig was . De bus naar Kapellen nemen was geen goed idee . Sven zou alles op alles zetten om me te zoeken en de eerste plek zou bij de kinderen zijn . Het brak m'n hart om te weten dat ik hen zolang niet zou kunnen zien . Weer kwam het gevoel bij me opzetten dat ik de slechtste moeder van de hele wereld was .
Thierry werkte alle dagen lange uren . Ik sloot me op in zijn huis en dronk bijna elke dag een hele fles drank leeg . Het was mijn manier om elke emotie te blokkeren en me te vertoeven in een constante roes . Als ik niet dronk, dan sliep ik de hele dag of stortte ik me als een bezetene op het kuisen van het hele huis . Naar buiten gaan durfde ik niet . Ik zag Sven werkelijk in staat om me te vermoorden .
Thierry en ik begonnen een lat-relatie . Het was fijn om iemand bij me te hebben die me graag zag in een toestand waarin ik mezelf eigenlijk niet eens een beetje kon liefhebben . Alles wat ik deed of zei was goed voor hem, zolang ik maar bij hem was . Ik kan niet zeggen dat er van mijn kant uit sprake was van een echte hondsdol-overkop- verliefdheid . We respecteerden elkaar om wie we waren , dronken allebei meer dan goed voor ons was en probeerde er het beste van te maken .
Thierry had al voor mijn komst een reis naar Spanje geboekt met vrienden en voelde zich schuldig dat hij hier geen rekening mee had gehouden . " Zou ik de reis niet beter afzeggen en hier bij jou blijven ?" vroeg Thierry bezorgd ? Ik antwoordde terug met de vraag of hij gek was ? " Natuurlijk moet je die reis ondernemen, ik zal mijn plan wel trekken !" bevestigde ik kordaat . Mijn besluit stond vast, ik zou mijn leven weer in handen nemen , vechten voor de kinderen en een nieuwe weg inslaan . Ik zou me niet meer storten in een nieuwe relatie, want daar had ik even meer dan genoeg van . Ik zou helemaal van nul beginnen en alles eigenhandig opwerken, dat was het plan !
Wordt vervolg
De 3 weken waren voorbij . Met knikkende knieën en met in mijn hand enkel een zakje kledij , begaf ik me naar het adres dat op het blaadje papier geschreven stond . Het huis waar ik moest zijn, leek op een gewoon ordinair rijtjeshuis . Niets deed ook maar vermoeden dat er hier vrouwen in nood met kinderen verbleven . Een vriendelijke man deed de deur voor me open en begeleidde me naar binnen . Er moest administratief nog een heleboel dingen in orde gebracht worden . Gelukkig had ik deze keer al de nodige documenten bij de hand . Ook werd er ineens een aanvraag voor een leefloon bij het plaatselijke Ocmw ingediend. Op die manier, zou mijn verblijf bekostigd kunnen worden . In het huis hoorde ik tetalrijke kleine kinderen rondrennen en spelen . De moeders die er verbleven, waren druk bezig met het bereiden van het avondmaal . Het leek er allemaal heel gemoedelijk aan toe te gaan en niemand keek verbaasd op toen ik een rondleiding kreeg .
In de keuken stond een grote tafel met stoelen waar wel zeker 10 mensen aan konden zitten . de leefruimte grensde aan de keuken en er was een grote speelruimte voorzien voor de kinderen . Van de keuken kon je rechtstreeks naar buiten gaan naar een klein maar gezellig terrasje . Ook hier was er een tafel voorzien met stoeltjes . Een oudere dame begeleidde me naar de bovenverdieping . Langs een volle houten trap , begaf ik me naar de tweede verdieping . Daar werd ineens duidelijk dat het kleine kamertje met enkel een kast en een bed , mijn slaapplaats zou worden voor een lange tijd . De vrouw vroeg of ik verder nog iets nodig had en ging daarna weer naar beneden .
Ik sloot de deur van mijn kamer en plofte me op het bed neer . Ik had me wel al vaker alleen gevoeld , maar deze keer kwamen de tranen er als ontlading volledig uitgerold . Plots zag ik een witte knuffelkonijntje liggen op mijn hoofdkussen . Ik nam het stevig in mijn armen en door mijn tranen werden zijn witte oortjes volledig nat . Later kwam ik te weten dat alle nieuwe mama's een knuffeldiertje op hun kamer kregen als steun voor de moeilijke periode die ze hadden doorgemaakt . Symbolisch had dit klein konijntje voor mij een enorme emotionele waarde .
Het was allesbehalve gemakkelijk om te wennen aan mijn nieuwe omgeving . Liefst van al bleef ik uren alleen op mijn kamer , hopend dat de dagen snel voorbij gingen .Het meest confronterende vond ik de kleine kinderen die er rondliepen . Ik was hier helemaal alleen en mistte mijn meisjes verschrikkelijk . Het had een enorme steun geweest, moest ik ze bij me hebben gehad op dat moment . Ik wist niet tot wat Sven in staat was en of hij erin zou slagen om de kinderen van mij weg te houden. Ik zag hem in staat om hen te ontvoeren . In mijn hoofd kwamen de meest on-denkelijke scenario's aan bod.
Op de ene of andere manier , maakte ik stelselmatig toch contact met de andere mama's. ze haalden me weg van mijn kamertje en boden de nodige afleiding . Elke dag was er een vaste routine . Een lijst werd opgemaakt en iedereen had een taak te vervullen, gaande van naar de winkel te gaan tot de woonkamer stofzuigen of dweilen . De mama's gingen nooit alleen naar de winkel , maar steeds in groep . In het begin weigerde ik pertinent om naar buiten te gaan uit schrik voor Sven . Mijn verblijf moest ten alle tijde een goed bewaard geheim blijven . Ik wou absoluut niet het risico lopen dat kennissen of vrienden en in het slechtste geval Sven zelf , me zouden weten wonen .
Ik herinner me nog goed hoe zenuwachtig en onzeker ik was toen ik moest koken voor 12 mensen . De tranen sprongen me in de ogen bij het idee alleen al .Ik was nog slechts een schim van mezelf . De andere mama's steunde en motiveerde me dat deze angst normaal was en dat het eten wel in orde zou zijn . Op die manier leerde ik wat meer vertrouwen in mezelf te krijgen en toch de stap te zetten om voor zoveel mensen een avondmaal te voorzien . De complimenten die ik achteraf kreeg over het avondmaal , nam ik voorzichtig en dankbaar in me op . Deze manier van menselijk contact , was ik al lange tijd niet meer gewend . Stilletjes begon ik meer uit mijn schulp te kruipen en een beetje meer over mezelf te vertellen .
Iedere vrouw die er verbleef , had wel te maken gehad met fysiek of mentaal geweld . Het was vreemd om te beseffen hoe gelijkaardig de verhalen allemaal waren. Er waren vrouwen die kwamen en na een tijdje weer terug vertrokken . We beseften allemaal dat de kans groot was dat ze hun partner weer een zoveelste kans zouden geven en konden enkel maar hopen op het beste . Ik was er stellig van overtuigd dat ik in Den witte hof zou blijven . Ik wou er alles aan doen om terug een leven op te bouwen en alleen te zorgen voor de kinderen . De eerste stap was om tot rust te komen en te wennen aan de omgeving en de structuur die gegeven werd.
Langzaamaan ging ik meer en meer naar buiten . Eerst in de straat zelf , daarna naar de winkel in groep en nog later nam ik de bus naar Kapellen om de kinderen te gaan bezoeken . Het deed me zoveel deugd om de meisjes weer terug in mijn armen te kunnen nemen . het weerzien met hen, gaf me de nodige moed om vol te houden en te vechten voor een beter leven .
Sven speelde het smerig . Hij ging de meisjes ook bezoeken en chanteerde me ermee om ze van me af te pakken .Hij weende in hun bijzijn en smeekte me om een zoveelste herkansing . Deze keer trapte ik er niet meer in . De maat was vol voor mij , meer dan vol ! Toen hij zag dat ik er niet in zou trappen , werd hij verbaal agressief .
De angst die ik ervoer om na het bezoek aan de meisjes , terug de bus alleen naar het vluchthuis te nemen , bezorgde me weer een zoveelste paniekaanval .Mijn spieren spande zich op, mijn ademhaling versnelde en het zweet zat op mijn voorhoofd . Geen moment kon ik nog gerust zijn . Ik had het gevoel om steeds achtervolgt te worden en in de gaten te worden gehouden . Vanaf dat moment besefte ik dat alleen op bezoek gaan naar de meisjes nog helemaal niet aan de orde was .
Mijn blijdschap was groot toen ik vernam dat Maité en Ilana op weekend mochten komen naar Den witte hof . Hun bedjes waren al reeds klaargezet in mijn kamer en met het kleine beetje zakgeld dat ik kreeg, kocht ik nieuwe kleertjes voor hen .Het moest een geweldige dag worden en dat moest uiteraard gevierd worden . Dit was het eerste moment na lange tijd dat ik hen in mijn armen mocht houden voor langer dan een paar uur . Geen moment verloor ik hen uit het oog . Het was fantastisch om te zien hoe Maité al snel contact maakte met de andere kinderen . Ook Ilana genoot volop van alle aandacht die ze kreeg . Ze was immers al 6 maanden oud en ik had al veel te veel belangrijke momenten met haar moeten missen .
Hen terugbrengen naar Kapellen, brak mijn hart . Ook de meisjes huilde onophoudelijk . Dit was de keerzijde van de medaille . Ik moest me sterk zien te houden en vooruit kijken naar de toekomst . Een toekomst waarin ikzelf stabiel en sterk genoeg kon zijn om voor hen te zorgen . Mijn besluit stond vast , ik zou het stap voor stap aanpakken . Eerst voldoende recupereren in het vluchthuis , daarna begeleid gaan alleen wonen en de laatste stap was de terugkeer van de meisjes naar huis . Hoe het contact met Sven verder zou verlopen , daar had ik op dat moment nog totaal geen idee van . Voorlopig bezocht hij hen nog regelmatig in het Dennenhuis en had hij evenveel rechten als ik . Het enige wat ik absoluut niet mocht doen was toegeven aan zijn vraag om terug te keren .
Saskia was een vrouw die ook verbleef in het vluchthuis . Met haar kon ik voorzichtig praten over het moeilijke verleden, maar ook enorm veel plezier maken . Luchtigheid geven tussen al de misérie door, was iets wat ik al lange tijd had moeten missen . Ook al was het verboden om alcohol te nuttigen in het tehuis , tijdens de avonduren was er geen begeleiding aanwezig . Meerdere keren ging ik een fles drank halen om samen met Saskia te drinken . Het was drinken om emoties te verdoven en drinken om plezier te maken . Zolang de meisjes niet bij mij waren, kende ik wat drank betrof, weinig of geen grenzen .
Saskia kreeg telefoon van haar nonkel die ze in lange tijd niet meer had gehoord . We zaten in een klein chat-cafeetje en waren licht aangeslagen door de drank . Plagend nam ik de telefoon uit haar handen en begon ik een gesprek met haar nonkel . Met z'n drieën lachten en riepen we door de telefoon . " Kom je nichtje maar eens bezoeken hé , dan zie je mij ook ineens !" grapte ik . Waarna ik de telefoon ophing en met Saskia half beschonken terug naar het tehuis keerde.
Mijn ouders wisten af van mijn situatie . Ze waren blij dat ik mijn relatie met Sven eindelijk definitief had beeïndigd en nodigde me uit voor een etentje . Het contrast kon niet groter zijn die dag . Mijn vader die kwam me halen met zijn chique luxueuze BMW Z4 voor het vluchthuis en ik die amper een geschikt deftig kleedje had om aan te doen . Maar ik waagde het er toch op en het werd een geslaagde avond . Ondanks het moeilijke verleden , was er toch een moment van eenheid en begrip voelbaar tussen ons . Ik hoopte dat onze band een beetje sterker en hechter kon worden nu ik er alleen voor stond met de kinderen . Zoals gewoonlijk, vloeide er die avond veel drank . Mijn vader zette me die avond terug af voor de deur van Den witte hof . Ik kon nog amper op mijn benen staan en gaf mij vader vluchtige een kus op de wang. Saskia zat op de stenen trap voor het huis en waaide enthousiast naar me . Naast haar stond een man met een klein meisje naast hem . " Dit is mijn nonkel en mijn nichtje !" riep Saskia . Verbaasd en half misselijk van de drank , begroette ik hen, maakte we samen een paar grapjes en strompelde ik daarna weer naar boven .
Saskia volgde me en gaf een briefje in mijn handen met een telefoonnummer . "Ronny" stond erop geschreven . Al lachend vouwde ik het briefje terug dicht en viel als een blok in slaap
wordt vervolgd
Nieuwsgierig als ik was , kon ik het toch niet laten om contact op te nemen met Ronny . Niet wetende wat er uit voort zou kunnen komen. Maar doordat ik me enorm alleen voelde en nog steeds erg onveilig , nodigde ik hem 's avonds uit aan de voordeur van het vluchthuis . Het klikte fantastisch goed tussen ons en heel even voelde ik de vlindertjes in mijn buik opborrelen . Vlinders die ik al een lange tijd niet meer gevoeld had .
Ronny reed met een rode Ford Fiesta en stelde later die week voor dat hij me zou wegbrengen naar de meisjes . Op die manier kon ik langer bij hen op bezoek blijven en was de kans dat Sven nog agressief uit de hoek zou komen eerder gering . Mijn hartje smolt als ik zag hoe hij met de meisjes omging, altijd heel speels en liefdevol . Ergens zei een klein stemmetje in mij dat het goed was . Toch wou ik, ondanks alles wat ik had meegemaakt met Sven, me allesbehalve terug in een onoverwogen relatie storten . Het plan was hoe dan ook nog steeds om alleen te gaan wonen .
Ronny was een lieve man met kort zwart haar , ongeveer 1m86 groot en struis gebouwd . Het type man waar elke vrouw zich wel veilig bij gevoeld zou hebben . Hij reed internationaal met de vrachtwagen, een witte Scania Topliner , en was alle dagen lang van huis weg . Ondanks dit , slaagde hij er toch bijna elke dag in om even langs te komen naar het tehuis .
Dit viel niet echt in goede aarde bij de vrouwelijke bewoonsters aangezien ook zij allemaal een gewelddadig verleden hadden gekend met mannen . Het gerucht deed algauw de ronde, waardoor onze afspraakjes zich verder van het vluchthuis moesten afspelen .
Het was geweldig om samen met Ronny lange ritten te maken in de vrachtwagen . Bovenin was er een bed en ook onderaan was er plek om te slapen . Meermaals viel ik in slaap op het bovenste bed en werd ik al rijdend in slaap gewiegd . Nergens had ik ooit beter geslapen als daar .Samen konden we uren onophoudelijk vertellen over de meest uiteenlopende dingen terwijl de muziek van ACDC en U2 op de achtergrond speelde.
Het kleine appartementje in Wilrijk waar Ronny woonde , deelde hij met zijn inwonende neef Tommy . Die had op zijn beurt een American Stafford die luisterde naar de naam Angel . Er was slechts 1 slaapkamertje , een middelmatig grote living , een krappe keuken en een nog kleinere badkamer met douche . De kinderen op bezoek laten komen of laten slapen was niet evident vanwege de beperkte ruimte . Toch deed Ronny alle moeite van de wereld om een beetje plek te creeëren zodanig dat dit toch mogelijk was . Heel even passeerde de gedachte dat ik toch enorm bofte met zo iemand als hem.
De dag dat we samen met de kinderen een uitstapje maakte naar de zoo , werd onze relatie officieel . Plannen om direct samen te gaan wonen of een relatie voor het leven te hebben , had ik niet . Integendeel , ik liet het allemaal op me afkomen . Bovendien moest ik Thierry nog opbiechten dat ik een nieuwe relatie was begonnen en hoopte dat daarmee onze huidige vriendschap kon blijven bestaan .
Een week later , werd Maité 2 jaar en dat moest uiteraard gevierd worden . Het idee dat ze haar verjaardag moest vieren in een vluchthuis , gaf me als moeder een rotslecht gevoel . Door het weinige zakgeld dat ik kreeg , kon ik het me niet permitteren om een taart te kopen voor haar . Ronny aarzelde geen moment , sprong in de wagen en kwam een halfuurtje later terug met 2 prachtige taarten . De tranen sprongen me in de ogen , hoe kon ik hem ooit bedanken? Ik beloofde plechtig om het geld zo snel als mogelijk terug te betalen en gaf Ronny een liefdevolle kus . Het werd een geslaagde verjaardag voor Maité .
Amper een maand erna, viel van Ronny uit de vraag om te gaan samenwonen . Verbaasd door zijn vraag en uit angst om terug in een destructieve relatie te vallen , vroeg ik onmiddellijk 2 weken bedenktijd . Mijn perfect plan om alles van nul op te bouwen en alleen te doen , werd met deze ene vraag helemaal in de war gestuurd . Het allerbelangrijkste voor mij was , om de meisjes zo snel mogelijk terug bij me te kunnen hebben . Door alleen te gaan wonen , zou dit alles vele langer duren dan een paar maanden . Ook zou de rechtbank de nodige instanties inschakelen en gesprekken voeren om te kijken of alles in orde was voor er een terugkeer mogelijk zou zijn .
Ik voerde een innerlijke tweestrijd . Talrijke slapeloze nachten volgde elkaar op . Hoe kon ik ook maar een beetje inschatten of deze relatie een positief verloop zou kennen of juist niet ? Eerlijk gezegd , ik wist het niet meer . Het vertrouwen in mezelf was nog steeds zo wankel , dat ik niet eens zeker wist of alleen wonen iets voor mij was .
Na twee weken hard nadenken , overpeinzen en nog eens overpeinzen , zei ik tegen Ronny met een doodsbang klein hartje ; " Ja , ik geef het een kans , we gaan samenwonen ! " Hij was dolgelukkig met dit antwoord , vloog me rond de hals en kuste me onophoudelijk . En ook al voelde ik een overweldigende verliefdheid voor deze man , toch was er een enorme angst getriggerd in mij die steeds op de loer lag .
De begeleiding van het Vluchthuis , probeerde het idee om samen te gaan wonen uit mijn hoofd te praten . Ik begreep zeker de standpunten die ze aanhaalde . Het was niet evident en al zeker niet verstandig om te gaan samenwonen met iemand die je maar amper een maand kende . Met het schaamrood op de wangen en een beleefde " dankjewel voor alles " , pakte ik die dag mijn koffer in en vertrok met Ronny op een onzeker liefdesavontuur .
Wordt vervolgd !
Dat samenwonen niet altijd een evidentie is , moet ik je zeker en vast niet vertellen . Maar samenwonen wanneer beide personen al een behoorlijk gevulde rugzak hebben waarin patronen , een moeilijk verleden en vaste routines het nog moeilijker maken , dat was een serieuze uitdaging ! Ronny en ik maakte de eerste maanden van samenwonen behoorlijk veel ruzie . Ik dronk als een tempelier en werd verbaal agressief of ging naar Thierry om te ventileren als alles me teveel werd . Thierry zag op zijn beurt de kans om de relatie tussen mij en Ronny tot op de spits te drijven en hoopte vurig om me hiermee terug te winnen . Dit was voor onze relatie een allesbehalve gemakkelijke periode dus .
Ondanks dat Ronny vaak hard kon roepen tijdens een ruzie en hij me op deze manier letterlijk in elkaar gedoken in een hoekje zag zitten, raakte hij me nooit met ook maar 1 vinger aan . Ik denk dat ik ook onbewust uittestte hoe ver ik kon gaan vooraleer er fysiek geweld aan te pas ging komen . Dit omdat ik er ten stelligste van overtuigd was dat elke man hetzelfde was ! Het trauma dat ik tijdens mijn relatie met Sven had meegemaakt , was moeilijk te doorbreken . Ik wou alles vanaf dag 1 achter me laten en gewoon verdergaan met mijn leven .
Gelukkig deden onze ritten met de vrachtwagen Ronny en mij telkens terug dichter naar elkaar toegroeien . We reden naar Frankrijk, Duitsland en zelfs Spanje stond op onze agenda . De vele uren dat we op elkaar waren aangewezen , deden ons goed . Diepgaande gesprekken over moeilijke thema's zoals ons verleden , het gemeenschappelijk gemis naar een moeder en de wens naar een gelukkig leven kwamen aan bod .
Sven bezocht de meisjes in het Dennenhuis maar af en toe . De weekends dat hij zijn bezoek afzei , namen wij hen mee naar het Appartement in Wilrijk . Ook de dochter van Ronny kwam om de 2 weken een weekend op bezoek . De drie meiden konden het erg goed met elkaar vinden en dat was voor ons een echte zegen . Het allerbelangrijkste en een gemeenschappelijk doel van ons beide , was om onze kinderen een totaal andere jeugd te geven dan dat we zelf hadden meegemaakt . Het was niet enkel een doel , maar een levensmissie geworden . Kortweg alles stond in het teken van de kinderen . Elke uitstap die we maakte moest er wel een speelgelegenheid in de buurt zijn , elke etentje dat georganiseerd werd , moest er animatie voorzien zijn , .. enz. Waar wij ook kwamen, altijd waren de kinderen bij ons .
In de week zaten Maité en Ilana nog steeds in het Dennenhuis . Het deed me pijn om ze terug af te moeten geven en de leegte in huis te aanschouwen . Er waren dagen bij dat ik niet meereed met de vrachtwagen en me afsloot voor alles en iedereen . Een grote wens naar een kindje van mij en Ronny werd groter elk moment . Waarschijnlijk en in alle eerlijkheid gezegd , ook om de enorme leegte in huis en mezelf opgevuld te krijgen . Ronny was in de eerste plaats absoluut niet voor dit idee te vinden . 3 kinderen, mijn 2 meisjes en zijn dochter, vond hij meer dan goed genoeg . Maar ik zou mezelf niet zijn als ik niet volhield in mijn volharding . Na enkele weken bezweek Ronny toch voor het idee om aan een kindje te beginnen . Dit was in het eerste jaar van onze relatie !
Na 6 maanden proberen , zwangerschapstest na zwangerschapstest uitgeprobeerd te hebben elke maand , kon ik amper geloven dat er een tweede lichtroze streepje op de tester verscheen . Zo snel ik kon, nam ik er een foto van en stuurde deze naar Ronny door met de blijde boodschap opgeschreven : " Proficiat papa ! "
Ronny was dolgelukkig met dit heugelijke nieuws en kreeg tranen in zijn ogen . Zwanger zijn betekende voor mij vooral goed voor mezelf kunnen zorgen zorgen . Een levend wezentje in mijn lichaam voelen groeien maakte me dolgelukkig . Het waren deze momenten dat ik wel regelmatig at, over mijn snelgroeiend buikje kon strelen en fier kon zijn op wie ik was . Vreemd genoeg was dit zonder zwangerschap niet mogelijk . Enkel en alleen voor mezelf kon ik niet de moeite opbrengen om mijn zelfhaat opzij te schuiven .
In de eerste 3 maanden van mijn zwangerschap , vond ik werk als bediende bij een plaatselijke bank in Antwerpen . Mijn taak bestond erin om geld te sorteren dat mensen via de bankautomaat op hun rekening stortte . Ik had nog nooit zoveel geld in mijn handen vastgehad . De briefjes van 50, 100 en 500 euro werden gesorteerd per aantal en daarna met een bandje overschoven en in bakken gelegd . letterlijk miljoenen euro's gingen er door mijn handen .In mijn levendige fantasie beeldde ik me een leven in als miljonair . En hoewel ik van thuis uit afstand had genomen van al het materiële , was een leven waarin je elke euro moest omdraaien toch ook niet wat ik ervan verwacht had .
Het was vooral staand werken en veel tijd om na te denken was er niet . Na amper een week tijd, zag ik het geld aan als simpele blaadjes papier die gesorteerd werden . Mijn snelgroeiende buikje vormde maand na maand steeds meer een probleem om het snelle tempo waarin gewerkt werd vol te houden . Na 6 maanden zwangerschap, vroeg ik dan ook om vooral zittend werk te doen op de afdeling waar ik werkte .
Mijn gynaecologe wist me te vertellen dat het een zoontje zou worden . Totaal overdonderd door dit nieuws en met het idee dat ik enkel maar meisjes op de wereld kon zetten, liep er een traan van blijheid over mijn wangen . Ook Ronny kon zijn geluk niet op . Het zou ons eerste zoontje worden van ons tezamen . Alles verliep prima , de baby groeide als kool en zat precies op schema . Ook ik voelde me perfect gelukkig zowel in mijn relatie als op mijn werk . We kregen van de rechtbank te horen dat de meisjes vanwege de stabiele thuissituatie zouden worden toegewezen aan ons . Het leven kon niet rooskleuriger worden !
Het enige wat ons nog restte , was een nieuwe woonst te vinden . Nu er een kleine baby op komst was en de meisjes terug naar huis zouden komen, werd het appartementje in Wilrijk echt wel te klein . Het leek ons allebei een goed idee om te verhuizen naar een rustige en groene omgeving . Ik speurde het internet volledig af en vond een mooi gezellig rijtjeshuis in Malle . De huurprijs die werd gevraagd , lag perfect binnen ons budget . Ik stuurde zonder aarzelen snel een mailtje naar het immo-bureau en wachtte vol spanning af .
Verhuizen wanneer je 7.5 maanden zwanger bent, is niet echt wat je noemt vanzelfsprekend . Mijn dikke buik zat me behoorlijk in de weg en ook gaan werken full-time werd bijna onmogelijk . Van zodra we de goedkeuring van het immo-bureau hadden gekregen en het contract werd getekend, zegde ik mijn contract op om alles in het werk te stellen voor de verhuis . Alles moest binnen anderhalve maand in orde worden gebracht zodat we met een gerust hart konden uitkijken naar de geboorte van ons zoontje .
wordt vervolgd
Alles was perfect . We hadden een mooie, ruime eengezinswoning met een klein tuintje en 3 slaapkamers . Alles was netjes geschilderd en de laatste dozen werden uitgeladen . In een weekend gingen we Maité en Ilana afhalen in het Dennenhuis om ze daarna nooit meer naar daar moeten terug te brengen . Het was amper te geloven dat ik ze terug alle dagen in mijn armen kon houden . We waren iets meer dan een jaar van elkaar gescheiden geweest en ik kon me moeilijk inbeelden dat dit voor zowel Ilana, die nog een baby was, als voor Maité die net, 2 jaar geworden was, een diepe indruk had achtergelaten .
Het afscheid nemen van de mensen in het Dennenhuis , viel me zwaarder dan ik had verwacht . Hoewel ik in de eerste plaats enorm kwaad was geweest op deze mensen, kon ik toch ook niet ontkennen dat ze met heel veel liefde en met volle overgave voor mijn kinderen hadden gezorgd . Een dikke kaft met allerlei geplastificeerde foto's en herinneringen, werd me in de handen gegeven en een welgemeende " dankjewel voor alles " viel over mijn lippen . Ik pinkte een traantje weg en beloofde om zeker met de meisjes nog een keertje op bezoek te komen . Het was vreemd om de zware ijzeren poort van het verblijf achter ons dicht te trekken , wetende dat we nu terug een volledig gezin vormde . Sven mocht de meisjes om de week, een weekend mogen bijhouden van de rechtbank .Er was een vonnis uitgesproken waarin stond vermeld dat ik het hoederecht over Maité en Ilana kreeg, maar dat Sven evengoed rechten had . Sven had een nieuwe vriendin leren kennen , nota bene een meisje met wie ik samen in " De Vlinderkens" had gezeten . Met een ongerust berichtje, lichtte ik haar in over zijn agressief gedrag . Ze wimpelde het weg en wist me te vertellen dat ze gelukkig met hem was . Ik kon enkel maar hopen dat hij was verandert en dat ze niet dezelfde hel zou moeten meemaken als ik .
Het voelde als een overwinning en toch ook enorm beangstigend om terug mijn aandacht voltijds op de meisjes te moeten richten . Nog even en er kwam een derde telg bij die ook veel aandacht en zorg zou moeten krijgen. Vastberaden als ik was , probeerde ik mijn angsten te negeren en positief dit nieuwe leven tegemoet te gaan .
Ik was 8 maanden zwanger . Het was midden zomer en de omvang van mijn buik kon je vergelijken met een olievat . Door alles op alles te hebben gezet met de verhuis , had ik ontiegelijk veel last van bekkenbodemstabiliteit . Ook mijn nestdrang, zorgde ervoor dat stilzitten en genieten van mijn zwangerschap er niet inzat . Als een bezetene kuiste ik de ramen . Op handen en knieën boende ik de vloer en verwijderde ik elk stofje dat ook maar in mijn vizier kwam . Ronny werd gek van mijn obsessie voor netheid . Met lede ogen keek hij toe hoe ik zelfs na zijn toiletbezoek met een natte doek hem op stond te wachten .
Tijdens een warme zomeravond , lag ik dan eindelijk languit met mijn dikke buik onderuitgezakt in de zetel . Onze kat had een ongeval gehad en hij kon amper lopen op zijn rechter pootje . Bezorgd vroeg ik aan Ronny om met het arme dier naar de dierenkliniek in Wommelgem te rijden . Ronny zette alles op alles om de kat in een doos te lokken en wanneer dit eindelijk gelukt was , startte hij de wagen . De kinderen lagen allemaal al lekker te slapen in hun bedje , dus ik kon niets anders dan thuis te blijven wachten op nieuws . Plotseling werd de voordeur weer geopend . Het was Ronny die zijn portefeuille vergeten was . Ik probeerde me weer recht te zetten en de portefeuille aan te geven . Net op dat moment voelde ik water tussen mijn benen naar beneden lopen . Totaal overstuur riep ik naar Ronny : " Schat , mijn water is gebroken!" Waarop Ronny al lachend zei ; " dan neem je toch een nieuw glas !" . Hij begreep blijkbaar niet wat ik bedoelde op dat moment . Snel nam ik een handdoek om tussen mijn benen te houden en riep dat Ronny de kinderen moest wakker maken . Ik was nog maar 8 maanden zwanger en aangezien mijn andere 2 zwangerschappen slecht 3 a 4 uur hadden geduurd , kon deze bevalling wel eens razendsnel gaan .
Weeën voelde ik nog niet echt . Misschien was het de adrenaline op dat ogenblik die ze tegenhield,dacht ik . Met de slaap nog in hun oogjes en met hun roze pyama's aan, zette Ronny de meisjes in de auto . Mijn gynaecologe werkte in Deurne en dit was van Malle uit toch ruim een half uurtje rijden . Gespannen duwde ik een paar keer zachtjes op mijn bolle buik om te voelen of de baby nog bewoog . Een glijdend voetje tegen mijn baarmoederwand aan, deed me terug een beetje kalmeren .
Onderweg naar Deurne , belde ik naar mijn ouders . Het was uitgesloten dat zowel Maité als Ilana en ook de dochter van Ronny, die dat weekend bij os verbleef, bij de bevalling aanwezig konden zijn . We moesten dus dringend zoeken naar opvang . Het was al vrij laat op de avond dat mijn moeder eindelijk haar telefoon opnam . " Het is zover mama, de bevalling is op gang gekomen , wil jij de 3 kinderen opvangen en te slapen leggen bij jou ? " vroeg ik overstuur . Mijn moeder antwoordde licht geïrriteerd dat ze het niet zag zitten om 3 kinderen in huis op te vangen . Ik kon niet geloven wat ze zonet had gezegd. Voor de zoveelste keer had ik mijn vertrouwen in haar en mijn vader weten stellen en werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt . Ik had evengoed een stuk vuil kunnen zijn dat in haar ogen maar op straat moest bevallen .
De enige laatste optie die we konden overwegen was om mijn oma te bellen . We waren ondertussen al aangekomen in het ziekenhuis , waar ik aan de monitor werd gelegd . De drie meisjes waren op dat moment met de blauwe zwangerschaps-bal , die diende om de weeën op te vangen, naar elkaar aan het gooien . Een kwade verpleegster stormde de kamer binnen en antwoordde kordaat dat het ziekenhuis geen speeltuin was . Met de handen in het haar, belde Ronny mijn oma op en legde de hele situatie uit . Mijn opa die zware altzheimer had en waar alle aandacht naar moest uitgaan , woonde toen nog steeds thuis . " Geen enkel probleem , breng ze maar ! " hoorde ik mijn oma, zonder ook maar enige aarzeling, op de achtergrond zeggen tegen Ronny . Ik kon niet geloven dat mijn oma hier geen enkel moment over moest nadenken en dat mijn eigen moeder me zonet weer eens had teleurgesteld .
Ronny bracht de kinderen weg . Daar lag ik aan de monitor , elke hartslag nauwlettend in het oog te houden . De weeën kwamen op en af . Veel opening had ik nog niet , slechts een tweetal centimeter . Het kon wel eens een lange nacht worden .De kans dat ons zoontje te weinig zou wegen en in de couveuse moest liggen, werd reeël . Ik gaf vooral mezelf de schuld van deze vroeggeboorte omdat ik degene was die metverhuisdozen had liggen sleuren , gerookt had tijdens de zwangerschap en af en toe een glaasje had gedronken ." Ik zou het mezelf nooit vergeven als er iets mis is !" dacht ik bij mezelf .
Na 10 uur weeën die telkens op en af kwamen, smeekte ik om een epidurale verdoving . Gelukkig werd er snel een anesthesist bijgeroepen die me verloste van de helse pijnen . Ronny was ondertussen ook gearriveerd en hield mijn hand stevig vast . Het waren spannende uren en vooral de vermoeidheid speelde ons allebei parten .
Na 17 uur onafgebroken in het ziekenhuisbed aan de monitor te hebben gelegen . Werd ik de verloskamer ingereden. Slechts 3 keer moest ik hard persen of een schattige babyschreeuw verwelkomde zichzelf op de wereld . Killian was geboren . Hij woog 2.534 kg en was 45 cm klein . Ik nam het kleine wondertje in mijn armen en veegde een traan weg . Ronny kon amper geloven dat we zonet een zoontje het leven hadden geschonken en dat hij bovendien ook nog eens kerngezond was.
Wordt vervolgd
Zijn mooie blauwe kijkertjes staarde me aan . Ik kon amper bevatten dat ik na 17 uur zware arbeid eindelijk een zoontje in m'n armen had . Het voelde alsof ik nooit iets anders gewoon was geweest . Pampers verversen, een badje geven, flesjes vullen en steriliseren . Het was alle dagen hetzelfde en nooit werd ik dit beu . Sommige mensen rollen in een job en kunnen dit hun leven lang volhouden . Zo ging het bij mij en het moederschap . Een job die niet aanvoelde als werken en die ik toch alle dagen met de meeste voldoening en overgave kon volbrengen .
Killian was de meest rustige en gemakkelijke baby die je je maar kan voorstellen . Vanaf het begin sliep hij bijna de hele nacht door. Wakker worden deed hij enkel op de uren dat hij honger had . Het was alsof ik maar 2 kinderen in huis had rondlopen, hoewel ik net bevallen was van een derde . Ik stelde me hier verder geen vragen bij en prees mezelf bij de gelukkige mama's van een gemakkelijke baby .
Amper 6 weken nadat ik bevallen was , vond ik dat het tijd werd om ander werk te zoeken . Het werd een zoveelste job als kassierster in een grootwarenhuis . Toch voelde ik me op en top klaar voor de combinatie werk en gezin . Hierop terug kijkend, was het nog veel te vroeg om terug te gaan werken ,mijn lichaam kon de druk amper aan . Elke dag probeerde ik vol goede moed te vertrekken naar mijn werk nieuwe collega's te ontmoeten , honderden artikels te scannen, rekken bij te vullen,... om daarna weer naar huis te keren en het huishouden te doen . Een routine die me vooral de eerste maanden best beviel . Het was mijn bekende patroon om vooral niet teveel te moeten voelen, gewoon door te gaan en verstand op nul zetten .
Ook Ronny was terug alle dagen aan het werk met de vrachtwagen en lange uren van huis verwijdert . In het begin kon ik deze nieuwe routine best goed verdragen , maar na enkele maanden veranderde er plotseling iets . Ik begon me meer en meer de vraag te stellen of dit het nu was in het leven . Werken, gezin, slapen en weer terug van vooraf-aan ? Ik kan niet zeggen dat ik me op en top gelukkig voelde met deze manier van leven . Het viel me op dat het eigenlijk met elke job zo was vergaan . Amper een jaar kon ik het volhouden om te gaan werken , daarna werden de sleur en de combinatie een onoverkomelijk struikelblok voor me . Vooral het schuldgevoel van tijd met de kinderen te moeten missen en hierdoor fouten in mijn opvoeding te maken, deden me angst krijgen . Als klein meisje , werkte mijn ouders ook allebei . Vaak moest ik bij mijn oma verblijven en zelfs in de weekends , als mijn ouders uitgingen, was ik bij haar . Het gemis dat ik ervoer van tijd door te brengen met mijn ouders , wou ik mijn eigen kinderen niet aandoen . Na 9 maanden stopte ik dan ook met werken in het grootwarenhuis en focuste ik me enkel nog op het moederschap . Het was een gevoel van falen dat steeds weer de kop opstap . Een combinatie van werk en gezin die elke andere ouder kon opbrengen en vooral volhouden , maar die blijkbaar niet haalbaar was voor mij . Voor mijn zelfbeeld was dit een zoveelste deuk .
Ondanks dit alles, genoot ik van elke seconde die ik doorbracht met de kinderen . Killian groeide als kool en ook de meisjes werden stilaan zelfstandiger . Elke mijlpaal die ze doormaakte, maakte van mij een trotse mama . Maar toch ook verschool er achter mijn glimlach een verdriet . Kleine kinderen bleven niet klein . De zorg en opvoeding , die ik met hart en ziel deed, maakte plaats voor een eigen willetje . Ook Killian kon zijn wil stevig opdringen aan zijn zusjes . Vanaf het moment dat hij kon lopen , trok hij zijn favoriete slachtoffer Ilana , meermaals aan de haren over de grote trampoline in de tuin , om duidelijk te maken wat hij wou . Hoe vaak ik Killian ook probeerde duidelijk te maken dat dit echt niet kon en hem in de hoek zette , toch deed hij het telkens opnieuw . Ik weet zijn gedrag aan een fase die mettertijd wel weer voorbij zou gaan en maakte me er verder niet teveel zorgen over .
Killian speelde niet met speelgoed. Zijn favoriete bezigheid was met water spelen en plastieken potjes . Met zijn kleine ondeugende handjes , trok hij de kastdeuren open en haalde ze er één voor één uit . In de keuken liet ik het water in de gootsteen lopen en zette killian erin . Het water spetterde op de grond en de potjes vlogen in het rond. Ik begreep plotseling waarom we als kind tijdens de turnles het spel " reis rond de wereld" zo vaak had moeten spelen . Het was gewoon een voorbereiding voor later om alle rommel die rondslingerde te kunnen ontwijken .
De eerste schooldag voor Killian naderde . Een zoveelste mijlpaal die me zowel trots als verdrietig maakte . Hij was nu helemaal geen klein baby'tje meer , Het was een kleine kleuter die met een veel te grote boekentas voor de schoolpoort stond . Mijn moederhart brak om hem achter te laten op een speelplaats waar hij niemand kende . Eenmaal terug thuis , was het eerste wat me opviel de immense stilte . Een gevoel van vermoeidheid overviel me en ik sliep zowat de hele dag door.
Na enkele weken school, werd ik onverwacht bij de leerkracht geroepen . Het was haar opgevallen dat Killian uiterst agressief was tegenover de andere kinderen . Wanneer iedereen samen in een hoekje zat om te luisteren naar een verhaaltje, zonderde hij zich af om op zijn eentje te kunnen spelen . "Het was dan ook een klas van dertig kinderen!" dacht ik bij mezelf . Misschien was Killian beter af met een kleiner klasje . Ik besprak meteen mijn bedenkingen met Ronny en enige tijd later , veranderde we zonder aarzelen van school .Het was onze taak om Killian gelukkig te maken en als een grote klas niet haalbaar was voor hem, dan moesten we maar op zoek gaan naar een kleiner klasje . Het schooltje dat we hadden uitgekozen, lag op een boogscheut van waar we woonde. Deze school had een eerste kleuterklasje van amper 7 kindjes . We schreven Killian onmiddellijk in op zijn nieuwe school en hoopte dat het agressieprobleem hiermee voorgoed van de baan zou zijn .
Onze inspanning was tevergeefs , want ook hier werd het agressieve gedrag van Killian onmiddellijk opgemerkt . Het werd zelfs zo erg dat alle kinderen van zijn klasje hem meden en schrik hadden van hem . Wat ons ook opviel , was dat Killian zijn grove en fijne motoriek minder goed ontwikkeld waren dan andere kinderen van zijn leeftijd . Ook zijn taal was eerder aan de trage kant . " Misschien heeft hij gewoon wat meer tijd nodig ?" , " Elk kind ontwikkelt toch anders ?" moedigde ik mezelf aan .
Op een dag, werd ik uitgenodigd door de leerkracht van Killian's klasje en de directrice van de school . Ze maakte zich ernstige zorgen over hem . Killian's agressieve gedrag werd steeds maar erger en ze kregen geen enkele vat op hem . " "Misschien moet je hem eens laten testen !" antwoordde zijn juf bezorgd . Deze vraag overrompelde me zodanig dat ik eventjes niet goed wist wat te antwoorden. " Laten testen op wat ?" vroeg ik lichtjes geïrriteerd . De juf vertelde me voorzichtig dat ze een vermoeden had van autisme bij Killian .
Ik wou niet geloven wat ik zojuist had gehoord . Iedereen had het mis , er was helemaal niets mis met Killian ! Ontkenning was de eerste stap , daarna gevolgd door angst en bezorgdheid . Meteen volgde er een doorverwijzing van de school uit en werd er een afspraak gemaakt met een centrum dat gespecialiseerd was in het testen van jonge kinderen met autisme . De wachtlijst hiervan was slechts 6 maanden en dit was kort aangezien de wachtlijst voor oudere kinderen wel tweemaal zo lang kon zijn . Ergens hoopte ik nog altijd vurig dat het allemaal een misverstand was . Als er ook maar iemand had moeten zien dat er iets anders was aan haar kind, moest ik het toch wel zijn en niet de school, toch ?
Het was een schuldgevoel dat ik niet dragen kon . Al huilend en volledig overstuur , belde ik mijn op moeder en vertelde haar alles . Deze keer wist ze me wel een beetje te ondersteunen . Het waren haar bemoedigende woorden die ervoor zorgde dat ik mezelf terug een beetje bijeen kon rapen .
Wordt vervolg
Wat had ik verkeerd gedaan? Was het mijn schuld dat ik een kindje met autisme op de wereld had gezet? Voor mij maakte het niet uit , ik aanzag Killian niet als een wandelende diagnose . Voor mij was Killian gewoon Killian maar de buitenwereld was hard en veroordelend . Hoe zou hij dit allemaal op latere leeftijd kunnen plaatsen ? Wat als Ronny en ik er niet meer zouden zijn , wie zou hem dan beschermen, koesteren, troosten ?
Mijn hoofd tolde en mijn gedachten maakte overuren . Ik was er zeker van, ik was degene die dit mijn kind had aangedaan . Als ik niet dat glaasje wijn had gedronken tijdens de zwangerschap , als ik was gestopt met roken , als ik niet met verhuisdozen had liggen sleuren , ....
Nog 6 maanden moesten we in deze onzekerheid leven vooraleer we meer duidelijkheid zouden krijgen . 6 maanden waarin onduidelijkheid ons gezin overmeesterde . Met Ronny kreeg ik steeds vaker woorden, kwetsende woorden . In zijn familie kwamen adhd, autisme , e.d wel voor . Misschien was het wel door zijn genen dat dit was doorgegeven aan Killian ? Hoe stom kon ik zijn om niet eerst de achtergrond van mijn partner na te trekken? Maar ja , wie er nu de schuldige was of niet, het veranderde niets aan wat ons te wachten stond en Killian werd er ook helemaal niet beter door .
Als een bezetene, speurde ik terug het internet af . Het ene artikel na het andere, las ik over autisme . Het maakte me woedende dat de artikels elkaar tegenspraken over de oorzaak van autisme . Drank, roken, stress en vroeggeboorte waren een aantal van de oorzaken die verband konden houden met hiermee .En ja het hele lijstje was van toepassing op mij, dus hoe kon ik me dan niet schuldig voelen ?
Mijn kinderen waren het belangrijkste op de hele wereld, op welke manier kon ik hem beschermen tegen al het kwade ? Ik wou het absoluut beter doen dan mijn ouders , maar ik was er zeker van dat mijn vader , die bovendien peter was van Killian , hem hierop zou afrekenen . Mijn vader kon niet omgaan met ziekte en al helemaal niet met alles wat betrof emoties . Als mijn ouders , de weinige keren dat ze dan eens op bezoek kwamen, er waren en Killian dolgelukkig een knuffel gaf aan zijn opa , vroeg mijn vader aan mij wat er met het kind scheelde . Het deed pijn en maakte me kwaad dat hij ook maar geen enkel greintje empathie of begrip kon opbrengen . Dat hij mij zo behandelde, daar kon ik nog mee leven, maar tegen zijn eigen kleinkind ? Nee daar was mijn verstand te klein voor.
Mijn moeder wist wel beter met Killian zijn gedragingen om te gaan . Ze vond hem een lief en verstandig kind . Ergens verschoot ik wel van haar reactie , want naar mijn gevoel zochten beide steeds naar manieren om me af te breken . Toch maakte het niet veel verschil . Enkel de meisjes namen ze een keertje mee naar het winkelcentrum om te overladen met cadeautjes en snoepgoed . Met hen konden ze uitpakken . Het waren mooie en beleefde meisjes en dat was juist waar ze naar hun vrienden en kennissen toe mee wouden pochen. Killian bleef thuis , hij was voor hen niet de kleinzoon waarmee ze konden uitpakken . De excuses die erop volgde toen ik hen erover aansprak waren : " wij weten niet hoe we met Killian moeten omgaan , Killian is nog veel te jong om mee te nemen ,... "
Uit schuldgevoel, overlaadde ik Killian dan maar met cadeautjes. Het was mijn onhandige manier om te zeggen : " het spijt me dat ik je hiermee heb opgezadeld, het spijt me dat ik zo'n slechte mama ben." Straf kreeg hij zo goed als nooit, tot grote ergernis van Maité en Ilana uiteraard . Machteloosheid was iets waar ik niet mee om kon gaan .
Een maand vooraleer Killian getest werd , kwam ik te weten dat ik terug zwanger was . Tranen schoten me in de ogen. Deze keer nier van blijdschap zoals tijdens mijn vorige zwangerschappen, maar van angst . Hoe kon ik ook maar een zwangerschap op dit moment voldragen als ik zelf zoveel verdriet en onzekerheden in mijn leven had ? Kon ik een vierde kind op dit moment eigenlijk wel aan ? Het antwoord was resoluut nee ! Er speelde zoveel onuitgesproken angst in mij om nog een kindje met autisme op de wereld te zetten , zoveel schuldgevoel dat ik niet de baas kon en wat moest ik vertellen aan Ronny ?
Ik was fel gekant tegen abortus . In mijn ogen was abortus een moord op een onschuldig wezen , een wezentje dat zelf niets kon zeggen of doen. Het was hypocriet van mij nu dat ik zelf met dit idee in mijn hoofd zat . Toch besprak ik het ongemakkelijke thema met Ronny . Hij kon het idee dat zijn kindje weggehaald zou worden niet aan . Dan restte er nog slechts één mogelijkheid . Het laten testen van bloed van Ronny en mij in een speciaal labo om te kijken hoeveel kans er bestond op nog een kind met autisme . Onmiddellijk nam ik mijn telefoon in de aanslag om een afspraak te maken met het diagnosecentrum voor autismespectrumstoornissen . Ik vertelde heel het verhaal en vroeg om een afspraak , liefst nog zo snel mogelijk . Uit de zwangerschapstest die ik had gedaan, bleek dat ik zeker al 6 weken was . Een abortus kon in België maar tot 12 weken . De vrouw aan de telefoon kon ons een afspraak geven binnen 2 weken , dat was nog ruim genoeg tijd om meer zekerheden te hebben, dacht ik .
In de kleuterklas , ging het steeds moeilijker met Killian . De kinderen meden hem en lieten hem staan alleen op de speelplaats . Mijn moederhart brak toen ik dit zag . Killian op zijn beurt, leek er zich niets van aan te trekken . Liefst van al speelde hij in het zand of zette hij kleine poppetjes allemaal netjes op een rij . Interactie met de andere kinderen was er niet. Wanneer iemand dan toch eens nieuwsgierig een kijkje kwam nemen of een poppetje op een andere plaats zette, werd Killian hysterisch en agressief . De school bood aan om hem slechts halve dagen naar de klas te brengen. Op die manier hadden zijn klasgenootjes wat meer ruimte om zichzelf te kunnen ontplooien en had ook Killian minder last van alle prikkels rond hem . Het moest voor hem vermoeiend zijn om alle indrukken waarmee hij op een dag te maken kreeg allemaal te kunnen verwerken in dat kleine hoofdje van hem. Halve dagen was dan ook prima voor mij , maar het maakte ook dat ik het moederschap terug moest zien te kunnen combineren met tijd voor mezelf te vinden . Terug gaan werken was uitgesloten . Killian vroeg mijn volle aandacht en ook een huishouden erbij kon ik mentaal niet dragen als ik dan ook nog eens ging werken . Met het kindje in mijn buik kon ik geen band aangaan. Ik wist niet zeker of ik het zou houden of niet . De hormonen gierde door mijn lijf , waardoor ik niets ander kon doen dan huilen en slapen.
Eindelijk was de dag aangebroken waarop er een bloedstaal van Ronny en mij kon worden afgenomen . Ik hoopte vurig dat ze niets zouden vinden dat erop kon wijzen wat autisme in de hand werkte . Maar mij hoop werd al snel resoluut de kop ingedrukt wanneer ik te horen kreeg dat de uitslag tot wel 10 weken op zich kon laten wachten . Mijn hart bonsde in mijn keel . Ik moest kiezen tussen het weghalen van een gezond kind of het weghalen van een kindje met mogelijks autisme . Het ondraaglijke gevoel om voor een muur te worden gezet, overviel me . Wat moest ik doen? Was ik degene die kon kiezen en in haar eentje moest beslissen over leven en dood ?
Het was teveel, teveel om dragen. Was ik überhaupt wel in staat om nog een kind op de wereld te zetten of het nu gezond was of niet ? Emotioneel zat ik er volledig onderdoor . Ik moest er ook nog rekening mee houden dat er nog 3 andere kinderen en een partner waren . De uitslag zou bovendien pas bekend gemaakt kunnen worden wanneer ik ver over de 12 weken zwangerschap was . Zolang wou ik niet nog in onzekerheid verder leven . Het was unfair tegenover de kinderen, tegenover Ronny , mezelf en ons ongeboren kindje .
Ik hakte met pijn in het hart de knoop door en koos uiteindelijk voor een abortus . Ronny besliste op zijn beurt, om niet mee te gaan naar het centrum waar de curretage zou plaatsvinden . Helemaal alleen en met rode ogen van het wenen, nam ik het openbaar vervoer en onderging een abortus . Het idee dat ik zonet een leven had beeïndigd waar ik evenveel van had kunnen houden als van mijn andere kinderen, maakte me kapot vanbinnen .
Verdoofd en met immens veel buikpijn, aanschouwde ik het bloed in mijn onderbroek . Wat had ik gedaan ? Nog verdoofd van de narcose , knielde ik neer voor een betonnen trapje . Ik was een moordenaar, de meest slechte persoon op aarde die er maar kon rondlopen , ik was het woord "moeder" niet waard en was het nog vele minder waard om te leven . Als iemand het verdiende om die dag te sterven, dan was ik het !
10 weken later , de uitslag van de bloedstalen was eindelijk binnen . Ronny en ik werden uitgenodigd in het ziekenhuis . Het verslag , een wit blaadje papier met enkel wat cijfers op , lag voor me . " Mevrouw en meneer, we hebben alles getest wat er maar getest kon worden betreffende autisme en nog een aantal andere genetische afwijkingen en de kans dat u nog een kindje met autisme op de wereld zou zetten is 0.001 procent ." antwoordde de hoofdarts. Een geruisloze stilte omsloot het lokaal . Dit betekende dus dat ik een gezond kind van het leven had beroofd . Het was een beslissing die enkel ik had genomen, want Ronny was niet degene die was meegegaan noch me had gesteund hierin . Hoewel hij toch ook vond dat door mijn emotionele toestand, het geen goed idee was om een nog baby op de wereld te zetten .
Ronny zag mijn ontroostbare verdriet, het bezorgde hem eveneens een groot schuldgevoel . Toch had hij zijn grenzen kunnen aangeven dat dit alles teveel was voor hem , ik niet . Zijn manier om hiermee om te gaan, was door te gaan werken, nog langere uren en dagen als daarvoor . Terwijl ik alleen met Killian thuis zat en er alles aan deed om verder te gaan met mijn leven . Halstarrig probeerde ik om obsessief bezig te zijn met het huishouden, te vluchten in drank en slapen om maar niet te moeten voelen hoeveel pijn dit alles deed .
Wordt vervolgd
Eindelijk was de dag aangebroken waarop Killian getest zou worden . Mijn kleine knaap doe toen net 3 jaar was geworden, wist niet wat er gaande was . Een vriendelijke vrouw, toonde ons de weg naar de wachtzaal . In een klein kamertje was er volop speelgoed aanwezig dat Killian zijn nieuwsgierigheid wekte . Overmand door angst en bezorgdheden, probeerde ik me op hem en het samenspelen te concentreren . Nauwelijks kon ik geloven dat er binnen dit en 2 weken, mogelijks een stempel op onze kleine man geplakt kon worden . Want meer was het niet , een stempel die hem voor de rest van zijn jonge leven zou bepalen , een stempel die ik aan andere ouders telkens weer zou moeten verduidelijken over het waarom mijn kind zo anders was dan de andere . We werden meegenomen voor een gesprek . Vele vragen over het verloop van de zwangerschap en hoe Killian was opgegroeid, werden gesteld . De vraag of ik gerookt en iets gedronken had die periode , deed me weer belanden in het bekende schuldgevoel .
Killian werd onderworpen aan allerlei testen . Op een speelse manier, probeerde men te weten te komen wat zijn IQ was, hoe zijn fijne en groffe motoriek waren en op welke emotionele leeftijd hij zich bevond. Achter een glazen wand sloeg ik alles gade . Ronny streelde liefkozend mijn hand en fluisterde me toe dat alles wel goed zou komen . Ik kon niets anders dan doemdenken . Mijn kleine jongen tegen de grote boze wereld . Het was een beeld dat ook op mij van toepassing was . Ik tegen de wereld en de wereld tegen mij . Op de ene of andere manier voelde ik me op dat moment nog meer verbonden met Killian dan ooit tevoren .
Een hele dag van testen was niet voldoende, dus volgde er een andere afspraak voor nog meer testen . Daarna pas kon men een volledig beeld en mogelijke diagnose op papier zetten . Met dat ene blaadje, zou er toegang kunnen gegeven worden voor een speciale school voor Killian, verhoogd kindergeld om de kosten te dekken enzovoort. Emotieloos, slenterde ik het gebouw terug buiten met Killian aan mijn hand . Zolang er nog niets op papier stond, wou ik niet aanvaarden, noch geloven dat er ook maar iets aan de hand was met onze zoon.
Gelijktijdig met de diagnose van Killian, sukkelde ook Ronny steeds meer met zijn rug . Ronny had al sinds zijn veertiende meerdere hernia's opgelopen en meerdere operaties ondergaan waardoor hij afhankelijk was geworden van een zeer zwaar verdovende pijnstiller genaamd " contramal" . Op sommige momenten kon Ronny fysiek functioneren zoals elke andere gezonde mens, maar op andere momenten kon hij plotseling over de grond kruipen van de helse pijnen .Een ijzeren plaat en 6 metalen bouten, waren in zijn rug geplaatst om de pijn te temperen. Zelfs verlammingen en krampen in zijn benen, waren geen uitzondering . Het deed me zeer om toe te moeten zien hoe de man waar ik zoveel van hield in elkaar kroop en huilde van de pijn . De machteloosheid die ik ervoer, maakte dat ik me nog meer afzonderde en stortte op het huishouden . Ik kon zelfs kwaad worden van het telkens te aanhoren hoeveel pijn Ronny leed . Ik wist uiteraard dat hij hier niets aan kon doen, maar het niet weten hoe hierop te reageren of ook maar iets er tegen te kunnen doen, maakte me wanhopig boos. Op dat moment, besefte ik hoezeer ik op mijn vader leek die ook niet met ziekte om kon gaan.
Financieel ging het ons niet voor de wind . Ronny moest door zijn verschrikkelijke pijnen stoppen met vrachtwagen rijden . Zijn levensdroom en passie werden hierdoor aan diggelen geslagen .Ronny voelde zich sinds dat moment weemoedig en nutteloos zowel als partner en vader . Zijn visie van een goede man was er één van een hardwerkende man die zijn gezin financieel kon onderhouden . Er moest iets veranderen en dringend .
Tijdens het doorbladeren van een krantje, merkte ik plotseling een kleine advertentie waarin stond dat er veel geld te verdienen was . Het enige wat je nodig had, was een computer en internetverbinding . Nieuwsgierig stuurde ik een mailtje ernaar en wachtte gespannen af .
Binnen het uur kreeg ik al een mail terug . Het betrof werken via een erotische chatdienst. Niet met foto's van jezelf, maar door het opstellen van fictieve profielen om zo klanten te lokken . Elk chatbericht dat verstuurd werd en werd beantwoord, kon 0.15 eurocent opbrengen . Het leek de ideale job voor mij vol spanning, afwisseling. Bovendien kon ik van thuis uit werken en zelf mijn uren bepalen . Mooier kon het niet worden. Na een goed en doordacht gesprek met Ronny en duidelijke afspraken, besloot ik het erop te wagen en tekende een contract van onbepaalde duur. Een kleine week later, kreeg ik een intensieve opleiding van een vrouw genaamd Nancy . Zij leerde me alle kneepjes van het van .
Eerst was het allemaal nog een beetje eng en onwennig . Er waren bestaande klanten die al jaren met een bepaalde fictieve vrouw aan het chatten waren en vurig hoopte op een ontmoeting. Afspreken, adressen of telefoonnummers doorgeven, was ten strengste verboden en leidde onmiddellijk tot ontslag . De eigenlijke bedoeling was om de klant zo lang mogelijk aan het lijntje te houden en te doen alsof er een afspraak mogelijk was . Uit honderden foto's van naakte vrouwen, kon ik kiezen welke ik naar de klant zou sturen. Elk profiel en informatie van de vrouw , werd nauwkeurig bijgehouden en in de profiel van het chatgedeelte genoteerd . Op deze manier, konden er zo weinig mogelijk fouten gemaakt worden en kon de volgende collega die het gesprek zou overnemen, perfect volgen waarover het gesprek ervoor was gegaan .
Na slechts drie weken, kon ik typen als een volleerd iemand die al jaren aan de slag was . Overdag toen de kinderen naar school waren, begon mijn werkdag via de computer . Soms werkte ik 6 uren aan één stuk door en op andere momenten minder. Een erotisch verhaal kwam op gang en prikkelde het verlangen van de klant . De meest grappige foto's of soms gênante vragen , kwamen aan bod . Het waren allemaal mannen die maar uit waren op één ding, een afspraak met de meest sensuele en gewillige vrouw van hun dromen . Mijn fantasie werkte op volle toeren . Ook voor het seksleven van Ronny en mij gaf dit een enorme boost . In alle opzichten leek dit werk , het werk waar menig mens van kon dromen . Er waren ook zogenaamde "dode momenten" waarop de chatsessies minder intensief waren en op gang kwamen, op die momenten maakte ik een praatje met mijn supervisor Nancy . Het was een hele lieve en begripvolle vrouw met wie ik het best goed kon vinden . En ook al kende we elkaar enkel via mails en chatberichten, ergens was het juist die veilige afstand die maakte dat ik me voorzichtig begon open te stellen naar haar .
Stelselmatig begon ik meer en meer over mijn jeugd te vertellen . De moeilijke band die ik met mijn moeder had en het gemis aan iemand die me zag en liefhad, ik deelde het allemaal . Ook Nancy had het niet altijd gemakkelijk gehad in haar jeugd . Samen konden we verhalen bovenhalen die het daglicht nooit te zien had gekregen . Natuurlijk hadden we het niet steeds over ons jeugd, vaak waren er ook de grappige momenten die we deelde. Verhalen over mannelijke klanten die bijvoorbeeld een huwelijksaanzoek deden via chat of een foto van hun penis doorstuurde met een plastieken rozenkransje rond .
Er waren ook mannen die aanstuurde op seks met een minderjarige of vroegen naar een rollenspel waar ik dan de minderjarige persoon moest spelen . Deze klanten, probeerde ik op een voorzichtige maar toch directe manier duidelijk te maken dat dit niet kon . Als deze klant toch verderging met zijn verhaal, werd hij resoluut van de chatsessie verbannen . Het maakte me furieus telkens ik zo'n klant had . Liefst van al had ik zijn gegevens willen vragen en doorsturen naar de politie , maar ook dit was ten strengste verboden . Alhoewel alles op het hoofdbureau legaal verliep en werd onderworpen aan een zeer strenge reglementering, triggerde dit soort mannen mij enorm . Met Nancy kon ik hierover praten . Ook zij keurde dit niet goed en walgde van dit soort mensen . Langs de andere kant was het bezighouden van deze mannen, wel het moment waarop we er beide zeker van waren dat ze niet aan kinderen zaten.
Na een tweede test afgenomen te hebben van Killian, volgde een afspraak voor de bespreking ervan . Killian mocht ook aanwezig zijn . Een dik bundeltje papier lag op het bureau voor de psychologe . Het was meer dan duidelijk dat de gedragingen van hem, wezen op een autisme spectrum stoornis . Daar stond het woord in het vet gedrukt ! De stempel die de poort opende naar allerlei hulpverleningen, maar ook de stempel die mijn zoon bepaalde voor de maatschappij . De rest van uitleg die er gegeven werd, passeerde mij maar niets drong nog door . Ik kon wel huilen van onmacht . Emotieloos staarde ik voor me uit . Tijd om dit verdriet te verwerken was er niet . Het belangrijkste was nu om een gepaste school voor Killian te vinden waar hij de juiste zorg kon krijgen .
Met het blaadje papier in de hand, begaf ik me naar de school van Killian . De directrice die er werkte , steunde me op een hartverwarmende manier . Ze bood aan om met mij naar een gespecialiseerd Auti-schooltje te rijden in Kasterlee. Ik zal nooit vergeten hoe zij me gesteund heeft om alles in orde te krijgen en Killian zo op het juiste moment op de juiste plek te krijgen . De school bevond zich in een immens bosrijk gebied . Het klasje dat werd getoond en waar Killian terecht zou komen, was klein maar gezellig. Overal waar ik maar kon kijken, zag ik pictogrammen aan de muur hangen . Ook de bureau's waar de kinderen afzonderlijk konden werken, waren afgeschermd van elkaar . Killian zou terecht komen in een klasje met slechts 7 kinderen die op hun beurt ook de diagnose autisme hadden gekregen . Ik voelde onmiddellijk aan dat dit wel eens een plek kon worden waar mijn kleine man zich thuis zou kunnen voelen .Bovendien zou een speciaal busje hem elke schooldag voor de deur komen ophalen en weer afzetten . Zonder ook maar enige aarzeling , ging ik ermee akkoord dat vanaf september Killian hier naar school zou komen .
wordt vervolgd
De schoolbus kwam Killian ophalen . Het was zijn eerste dag op een nieuwe school en in een voor hem totaal vreemde omgeving . Met zijn kleine blonde haartjes volledig in de gel, een stoere blauwe jeansbroek en een net gestreken ruiten hemdje, keek ik mijn 3 jarige knaap vol trots aan . Ook voor mij was het onwennig en pijnlijk om Killian te zien vertrekken met mensen en kinderen die hij absoluut niet kende. Huilend en tierend riep Killian me toe, " jullie zien me niet graag en daarom sturen jullie me weg !" Mijn hart brak in wel duizend kleine stukjes . Ik kon onmogelijk uitleggen aan hem dat deze keuze, er één was voor zijn eigen bestwil en dat het op termijn allemaal wel goed zou komen . Maar was dat wel zo ? Was ik er zelf zo zeker van dat Killian het zou redden en zijn plekjekon vinden met behoud van zijn eigen identiteit ? Nee daar was ik allesbehalve zeker van . Met tranen in m'n ogen, wuifde ik nog een laatste keer richting de vertrekkende bus . Gevoelens van falen, onzekerheid en angst overvielen me .
Gelukkig kon ik een beetje afleiding vinden in mijn werk . De eindeloze en soms vervelende chatgesprekken met opgewonden mannen, trokken me in mijn afgeschermde fantasiewereld. Elk chatbericht bracht geld op . Geld dat we broodnodig hadden om de opgelopen schulden van mijn scheiding met Sven betaald zien te krijgen . Hij had het smerig gespeeld , heel smerig, want aangezien we toen destijds nog getrouwd waren en hij met de noorderzon verdwenen was en daardoor ambtelijk geschrapt werd , kreeg ik de ene rekening na de andere gepresenteerd. De scheiding die ik had ingezet nog tijdens mijn zwangerschap van Killian, liet veel te lang op zich wachten. Ik wou resoluut scheiden op basis van slagen en verwondingen . De rechtbank had Sven al veroordeeld tot een gevangenisstraf van een jaar met uitstel vanwege de vele processen verbaal die waren opgesteld ten tijde van ons huwelijk. Toen Killian werd geboren en op het gemeentehuis erkend moest worden en ik wettelijk nog niet gescheiden was, moest Sven die dag ook aanwezig zijn om te ontkennen dat hij de vader was van Killian . Ronny moest toen op zijn beurt Killian erkennen als zijn wettelijk kind. Maite en Ilana waren op dat moment gelukkig niet aanwezig, maar toen Sven vroeg hoe het hen verging, antwoordde ik op een nogal geirriteerde manier dat hij dat wel geweten had, als hij zijn bezoekrecht was gekomen .
Met een brede glimlach en een arrogante nochalance , antwoordde Sven me," het is goed, ik wil ze nooit meer zien de meisjes, je mag ze hebben!" Ik kon mijn oren niet geloven . Hij dumpte zijn eigen kinderen als straatvuil en wandelde doodleuk richting de bushalte. Bij nader inzien, was dit de beste beslissing die hij ooit had kunnen nemen . Het hoederecht werd volledig aan mij toegewezen en zijn drank en druggebruik, wat ik later te weten kwam, konden geen negatieve invloed meer uitoefenen op de kinderen . Ronny had immers van het begin al meer gedaan voor de meisjes dan Sven . Maité en Ilana leerde Ronny kennen toen ze nog heel erg klein waren en aanvaardde Ronny hierdoor dan ook als hun enige echte papa.
Killian bloeide volledig open op zijn nieuwe schooltje. Vanaf dag één, zag ik al een immens verschil in zijn gedragingen en uitstraling. Killian oogde rustiger en gelukkig. Ons opzet was geslaagd, en ook al duurde het een volledig jaar met huilbuien en Killian op de bus al schreeuwend en hysterisch af te zetten, we hielden toch vol. We hadden een beslissing genomen in het belang van ons kind. In dat eerste jaar, kregen we een beloningssysteem voorgesteld van de school. Ik kocht allerlei kleine prullen van amper 1 euro waarde en plaatste die in een rood zakje . Telkens Killian rustig en braaf de bus opstapte, mocht hij een klein speelgoedje hieruit kiezen. Het systeem wierp zijn vruchten af en na een jaar, was het beloningssysteem zelfs niet meer van toepassing. Dat sommige ouders het er moeilijk mee hadden dat hun zoon of dochter naar het bijzonder onderwijs werd doorverwezen en ze dit resoluut weigerde omdat de maatschappij hen dan als "mindere" zou aankijken, kon ik nog ergens begrijpen . Maar dat men daarmee het welzijn van hun kind op het spel zette en het jarenlang naar een school lieten gaan waar het zich niet gelukkig voelde noch zichzelf volledig kon ontplooien, dat ging er bij mij niet in .
Drie jaar lang hield ik mijn werk op de chatdienst vol . Het was de eerste job waar ik ooit zo lang had gewerkt. Met Nancy ontwikkelde ik een duurzame band . Toen ze toevallig met haar man in Malle Passeerde, werd dan ook gevraagd door haar of ze eventjes mocht langskomen. Dit voorstel kwam zo onverwacht dat ik een smoes verzon. Het beeld dat ik doorheen de jaren van haar had opgebouwd, was een veilig beeld . Wat als dit beeld tegensloeg, wat als ze anders was dan ik me had voorgesteld? Ze wist zoveel over mij en ik over haar, dat een ontmoeting, me een beklemmend gevoel gaf. Ik vroeg haar of we het voor een andere keer konden houden. Tot mijn grote spijt is onze ontmoeting er nooit van gekomen, een schuldgevoel waar ik mee zal moeten leren leven, zo blijkt later .
Ons huisje in Malle, hadden we gehuurd in volle zomerperiode. Ik woonde er graag maar de winters sloegen erg hard tegen. Het huis was nergens goed geïsoleerd en de ramen waren slechts in enkele beglazing gezet. Bovendien kostte het ons handenvol geld om de oude mazoutketel te laten vullen. Wanneer er 1500 liter mazout werd geleverd, was dit in anderhalve maand gewoon vervlogen. Ronny en ik besloten om petroleum vuurtjes aan te schaffen. Want elke winter werd één van de kinderen wel ernstig ziek en kreeg door de koude en vochtigheid in huis een longontsteking. Het ijs stond op de ruiten en erg gezond kon deze petroleumlucht niet zijn voor hen. Toen ik onze huisbaas hierover aansprak, weigerde hij om nog in het huis te investeren en hij dacht er al helemaal niet aan om de zolder, waar de wind door de dakpannen heen voelbaar was, te isoleren. De huisbaas wou namelijk het huis zo snel mogelijk verkocht krijgen. Furieus stapte ik naar het plaatselijke OCMW kantoor en zette ons op de wachtlijst voor een sociale woning in de gemeente Malle. Bij zo'n woning werd de huurprijs berekend aan de hand van het belastbaar inkomen. Ook waren deze huisjes degelijk geïsoleerd en voorzien van dubbele beglazing. Ik kon enkel maar hopen dat we snel zo'n woonst toegewezen zouden krijgen.
Een aantal familieleden van Ronny verbleven doorheen de jaren in ons huisje. Allemaal hadden ze problemen, was het niet emotioneel, dan was het wel financieel. Het was telkens een hele aanpassing om hen op te vangen en te moeten samenleven met meerdere mensen binnen ons al grote gezin. Telkens draaide het uit op ruzie en vertrokken ze na enkele weken of maanden. Een dankjewel of compensatie voor de gemaakte kosten, kregen we niet of nauwelijks. Ook de drukte en mijn obsessieve kuisdrang, die nog steeds erg aanwezig was, dreven me soms tot huilen en wanhoop.
Anderhalf jaar na de aanvraag voor een sociale woning, viel er onverwacht een brief in de bus. Vol spanning opende ik de witte enveloppe waarop stond: " sociale huisvestiging". De spanning viel als een blok van mijn schouders wanneer ik las dat we geselecteerd waren voor een huisje in Westmalle. Het betrof een eengezinswoning met 3 slaapkamers, een grote tuin en lag helemaal achteraan in een doodlopend straatje. Onmiddellijk maakte Ronny en ik de kinderen klaar, stapte de auto in en gingen op prospectie. Dit huisje lag op nog geen tien minuten van waar we nu woonde en leek in alle opzichten ideaal. Binnen de 2 weken moesten we beslissen of we het zouden aanvaarden of niet, maar na een kleine rondleiding, waar we vooral keken naar de isolatie en de aanwezigheid van dubbele beglazing, was onze keuze al gauw gemaakte. We zouden verhuizen naar Westmalle in een tijdspanne van een maand !
Wel veertig verhuisdozen stonden er klaar in de woonkamer. Alle kasten waren uit elkaar gehaald en ook de bedden stonden gereed om ingeladen te worden. Ronny was al weken van tevoren begonnen met schilderen en een laminaatvloer te leggen. Ondanks zijn rugproblemen, kende hij zijn eigen grenzen niet, of laat ons zeggen dat hij ze vooral negeerde. Hevige spierkrampen en huilbuien van de pijn, waren elke keer het gevolg na een dag hard werken. Doordat we niet konden rekenen op vrienden en laat staan familieleden, waren Ronny en ik vooral aangewezen op onszelf voor de volledige verhuis. Als jonge vrouw, wist ik goed mijn mannetje te staan en deinsde ik er niet voor terug om een wasmachine of vaatwasser te dragen en kasten in elkaar te steken. Ook mijn eigen grenzen werden hierdoor erg op de proef gesteld. Het gaf me een wrang gevoel dat de vele mensen die we onze hulp hadden aangeboden en hadden opgevangen in ons huis, ons nu in allemaal één per één in de steek lieten.
Ik kon de pijn die Ronny leed, niet langer aanzien en zocht naar allerlei mogelijkheden op het internet om hem een zo pijnloos mogelijk leven te bieden. Moest ik toen het geld hebben gehad, was ik bereid geweest om met hem naar Amerika of verder te reizen op zoek naar de beste neurochirurg.
Plots stuitte artikel dat ging over een arts in Lier die gespecialiseerd was in het plaatsen van een morfinepomp. Het was Ronny's laatste redmiddel, want een zoveelste operatie aan zijn rug, was uitgesloten. Hij had immers ook al een neurostimlator ingeplant zitten die ervoor zorgde dat de krampen in zijn benen werden omgezet in prikkels en niet in pijnen. Dit apparaat werkte wel maar was eigenlijk niet voldoende om de grootste pijnen onderdrukte te krijgen. Ook het medicatiegebruik van Ronny steeg zienderogen en mistte zijn effect.
Ik maakte een afspraak voor Ronny waardoor hij op een wachtlijst werd gezet. Eerst moest nog onderzocht worden of hij hiervoor in aanmerking zou komen. Het apparaat kostte, zonder tussenkomst van het ziekenfonds, een goede 25000 euro. Geld dat we niet ter beschikking hadden en al helemaal niet konden lenen omdat we door de hoge schuldenberg vrijwillig in collectieve schuldenregeling waren gegaan. Collectieve schuldenregeling betekende dat een advocaat, aangesteld door de rechtbank, ons elke week een sober leefloon uitkeerde van 120 euro elke week voor ons gezin van 5 personen. Daar tegenoverstaande, betaalde deze advocaat alle schulden maandelijks die in het verleden waren gemaakt en de binnenkomende rekeningen. Deurwaarders werden zo de toegang tot ons huis ontzegt, op voorwaarde dat er geen nieuwe schulden werden gemaakt. Het was letterlijk elke euro omdraaien gedurende een periode van 9 jaar. Op sommige dagen, moest ik de kinderen een ijsje ontzeggen omdat er geen geld voorradig was. Ik voelde me waardeloos en verdrietig, des te meer omdat onze kinderen hier begripvol mee wisten om te gaan en begrijpend antwoordde dat ze het dan een andere keer wel zouden krijgen.
Nadat we verhuisd waren, alle meubeltjes op zijn plaats stonden en de muren in een mooie aardetint waren gezet, ging ons leven weer zijn normale gangetje. Gelukkig kon Killian nog steeds met de bus worden opgehaald voor school en ook de meisjes mochten mee kiezen voor een nieuwe school dichter bij huis. Het urenlange werken via de computer, maakte dat ik nog amper buitenkwam.Ik werkte een veertigurenweek en na de chatsessies deed ik het huishouden. Mijn gezondheid ging zienderogen achteruit en ook de werkdruk werd steeds groter. Na een deugddoend weekendje Centerparks, kreeg ik dan ook ineens hoge koorts en barstende hoofdpijnen. Pijnstillers werkte op dat moment niet en ook de koorts wou maar niet zakken. Mijn lichaam gloeide, mijn nek en hoofd deden verschrikkelijk veel pijn. Toch probeerde ik ondanks alles toch door te werken.
In het midden van de nacht, maakte ik Ronny al huilend wakker. " Breng me alstublieft naar de spoeddienst schat, dit voelt niet goed !", smeekte ik hem. De pijn was niet meer te houden en ik draaide volledig weg. Met gierende banden reed Ronny met de wagen richting spoed. De hoofdarts zag dat het ernstig was en nam onmiddellijk bloed af. Ook controleerde hij mijn temperatuur . "39 graden koorts", hoorde ik hem mompelen. Hij keek me bezorgd aan en vertelde me dat ik op de uitslag van de bloedstalen moest wachten. De resultaten zouden pas binnen een uur beschikbaar zijn. Ik hoopte dat het enkel maar een kleine infectie was, die met de juiste medicatie wel snel verholpen kon worden. Maar niets was minder waar . Ik moest in het ziekenhuis blijven en een ruggenprik ondergaan. De artsen hadden een vermoeden van een virale meningitis. Deze meningitis was het gevolg van mijn te lage immuniteit, mijn onregelmatig eetgedrag en had ik waarschijnlijk opgelopen door te gaan zwemmen in een subtropisch zwembad.
wordt vervolgd
Meer dan een uur later, kwam een arts me het resultaat vertellen van de bloeduitslag. Het bleek inderdaad om een virale meningitis te gaan . Deze meningitis werd veroorzaakt door een virus en was gelukkig niet besmettelijk . Wel zorgde dit virus voor hoge koorts en verschrikkelijk veel hoofd en nekpijn. De oorzaak ervan, was mijn te lage immuniteit, een chronisch tekort aan slaap en mijn slechte eetpatroon. Eten deed ik enkel wanneer ik honger had en dit was slechts één keer op een hele dag . Door het urenlange werken voor de computer, had ik ook nog eens een nijpend tekort aan vitamine D opgebouwd. Een kuur van sterke antibiotica werd intraveneus toegediend . Doordat ik een ruggenprik had gekregen, moest er bloed worden afgenomen om het kleine gaatje in mijn rug te dichten, anders zou er ruggenmergvocht lekken , wat dan weer resulteerde in nog meer hoofdpijn.
Ik was verplicht om 24 u plat te liggen in een ziekenhuisbed en kreeg de raad om het gedurende een tweetal weken rustig aan te doen en vooral veel te rusten. Een hele opgave voor iemand die een hele dag obssesief bezig was en ongeveer een pakje sigaretten per dag rookte. Maar ik deed mijn best om de gegeven raad goed op te volgen. Na exact 24 u, was ik dan ook blij dat ik eventjes naar buiten mocht gaan om te roken. Met mijn baxter hangende aan een ijzeren paal op wieltjes, begaf ik me richting de rokersruimte. Opgelucht stak ik mijn eerste sigaret op na meer dan 24u rookvrij te zijn geweest . Meteen voelde ik me duizelig worden en moest ik me neerzetten. De Pijnscheuten in mijn hoofd kwamen weer tevoorschijn, waardoor ik na nog geen tien minuten weer in mijn kamer stond. Het gaatje in mijn ruggenmerg was niet voldoende dichtgegaan omdat mijn bloed niet voldoende stolde . Een tweede prik werd nogmaals in mijn rug gegeven om bloed af te trekken. Weer moest ik 24 u platte rust houden en mocht ik zo weinig mogelijk bewegen. Na een derde ruggenprik, hield de arts het voor bekeken en stuurde hij me uiteindelijk naar huis. Hij was van mening dat ik in mijn thuisomgeving waarschijnlijk meer rust zou nemen thuis dan in een ziekenhuisbed.
De antibiotica sloeg aan en ik voelde me gaandeweg weer snel beter worden. Twee weken lang probeerde ik ondanks de drukte in huis, het advies van de dokter op te volgen en voldoende rust te nemen. Het besef drong door dat door slechte zorg aan mezelf te bieden, ik er op deze manier ook niet kon zijn voor mijn kinderen en partner.
Twee weken later, kreeg de goedkeuring voor de plaatsing van een morfinepomp. Een aantal zaken moesten dringend besproken worden omdat deze beslissing een aantal voor en nadelen inhield. De eerste vraag die gesteld werd door de neurochirurg, was of Ronny en ik nog een eventuele kinderwens hadden. Morfine had namelijk een zeer negatief effect op de kwaliteit van de zaadcellen waardoor een mogelijke kinderwens zo goed als uitgesloten was. Killian was toen net 5 jaar geworden en we wisten beter met zijn autisme om te gaan. Was een vierde kind dan wel zo'n goed idee ? Ik voelde me onmiddellijk schuldig over de gedachte alleen al aan een zwangerschap. Ik had immers een abortus ondergaan en vond dat het oneerlijk als we nu samen de beslissing namen om toch voor nog een kindje te kiezen. Wat had dit kindje dan meer dan het andere ? Langs de andere kant,stond ik nu wel emotioneel sterker in mijn schoenen en was het onze laatste kans om ons gezin compleet te maken. We hadden immers nu ook de percentage's op papier staan, die bevestigde dat de kans op een volgende kindje met autisme, eerder gering was.
Erg veel tijd om over al deze dingen na te denken, was er niet. Mentaal moest ik me zien voor te bereiden op iets wat noch Ronny, noch ik gepland hadden. De tijd drong, want Ronny's pijnen werden erger met de dag en een datum voor een operatie was al vastgelegd. Ondanks alle bedenkingen, besloten we na veel nadenken, om toch te kiezen voor een vierde en laatste zwangerschap. Lukte dit niet binnen de tijdspanne dat de operatie voor de morfinepomp gepland was, dan was dit het lot dat ons liet weten dat alles goed was zoals het was.
Een spannende periode brak aan. Telkens telde ik de dagen af om een zwangerschapstest te doen. Het maakte me ongelofelijk nerveus. Ook Ronny was benieuwd of het ons zou lukken, maar was ook erg bezorgd of ik het mentaal allemaal wel aankon. Ik voelde me goed, was terug volop aan het werk via de computer en had iets om naar uit te kijken. Natuurlijk zou ik het mentaal aankunnen,dacht ik. 2 maanden later verscheen er een tweede lichtroze streepje op de predictor. Vlug opende ik een tweede tester om er helemaal zeker van te zijn dat ik geen spoken zag. Ook deze test bleek positief . Ronny was op dat moment niet in huis aanwezig . Vlug nam ik met mijn mobieltje een foto en van de uitslag en vertelde ik Nancy als eerste het positieve nieuws. Nancy was ontzettend blij voor me en wenste me direct zonder enige aarzeling een dikke proficiat. De predictor pakte in netjes in als cadeautje om later die dag aan Ronny af te kunnen geven. Toch was er ook een gevoel van angst dat me overviel. Angst dat me ervan weerhield om meteen een gat in de lucht te springen. Ik zou meteen stoppen met roken en geen enkel glas alcohol ook maar aanraken, hield ik mezelf voor. De onverwachte diagnose van Killian, had me zodanig angstig gemaakt en schuldgevoelens bezorgd dat ik mezelf de belofte maakte om gedurende deze zwangerschap alles perfect te zullen doen.
En zo verliep het ook. Ik at voldoende groeten en fruit, dronk liters water en raakte geen enkele sigaret nog aan. Ik stopte meteen met de antidepressiva die ik al jarenlang nam en meed zoveel mogelijk elke vorm van stress. De eerste twee weken verliep dit zonder enig probleem, maar algauw kreeg ik last van ernstig stemmingswisselingen. De antidepressiva die het serotonine gehalte in mijn hersenen op peil moest houden, werd verstoord. Een gevoel van weemoedigheid en angsten, staken de kop op. Omdat ik voor het welzijn van ons ongeboren kindje, geen medicijnen wou nemen, weet ik al deze veranderingen aan de zwangerschapshormonen. Geen haar op mijn hoofd dacht eraan om deze zwangerschap ook maar enig risico te nemen.
De cruciale drie maanden waren gepasseerd en een consultatie bij de gynaecologe volgde. De eerste echo deed me in meteen in tranen uitbarsten. Het schuldgevoel van de abortus die ik had ondergaan, kon niet meer onderdrukt worden deze keer. Mijn gynaecologe kende mijn voorgeschiedenis van opnames en de medicatie die ik moest nemen. Ze raadde me dan ook ten stelligste aan om terug met antidepressiva te beginnen. De eerste 3 maanden waren gepasseerd , de foetus had zich al volledig had gevormd, dus kon het volgens haar geen kwaad meer dat ik deze terug zou beginnen nemen. Door de vele huilbuien die ik had, maakte ze zich toch wel zorgen om me. Meteen had ik hier mijn bedenkingen bij. Een doemscenario dat mijn pasgeboren baby moest afkicken van stoffen die niet eigen waren aan die van hem of haar, bezorgde me koude rillingen over mijn hele lichaam. Ondanks alles, was de kans op een prenatale depressie en/of een postnatale depressie erg reëel.
Deze zwangerschap voelde helemaal anders dan de 3 vorige. Ik was namelijk vele emotioneler en kon amper nog de zorg voor onze 3 kinderen aan. Met twijfel in mijn hart, startte ik een kleine week later toch met het nemen van mijn antidepressiva, hopend dat het geen schade zou berokkenen aan ons ongeboren kindje. Ik probeerde te vertrouwen op de raad die me was gegeven en ook op de belofte dat ik borstvoeding zou mogen geven eens de baby geboren was. Borstvoeding bevatte namelijk erg belangrijke stoffen die het kind zouden beschermen. Het idee dat moedermelk elke kans op een mogelijke aandoening bij mijn ongeboren kind zou kunnen beschermen, was voor mij de allerhoogste prioriteit.
Op een ochtend, startte ik zoals gewoonlijk mijn computer op. De kinderen waren net allemaal vertrokken naar school, dus kon mijn werkdag beginnen.Tijdens het scrollen op mijn facebook-account, viel mijn oog plotseling op een bericht dat was gepost door de zoon van Nancy . Het bleek een overlijdensbericht van Nancy ! Minutenlang staarde ik naar het scherm en kon enkel maar bedenken dat dit een misselijkmakende grap kon zijn. Trillend toetste ik het nummer van Nancy in en belde haar op. Na enkele seconde, hoorde ik plotseling haar vertrouwde stem en zei ; "Nancy, gelukkig je bent er nog, is alles ok met je?" Waarna een korte piep volgde. Het bleek haar ingesproken voicemail te zijn. In paniek belde ik iedereen op die ook me ook maar iets meer over haar kon vertellen. Mijn hart klopte razendsnel waardoor ik ook een erg benauwd en ijl gevoel kreeg in mijn hoofd. De telefoon begon te rinkelen. Het was een nummer dat ik niet kende. Toen ik opnam, hoorde ik een jongeman huilen aan de andere kant van de lijn. "Chloe, mijn mama is gisterenavond gestorven door een bloeding in de hersenen, ik ga je laten nu." Het telefoongesprek werd abrupt beeïndigd . Verstijfd staarde ik minutenlang voor me uit. Dit kon toch niet waar zijn, waarschijnlijk was ik aan het dromen en kon ik elke moment ontwaken, toch ? Net op dat moment kwam Ronny thuis. Huilend en volledig overstuur viel ik in zijn armen en vertelde hem het verschrikkelijke nieuws .
Wordt vervolgd
De plotse dood van Nancy, raakte me tot in het diepste van mijn ziel. Een ongekend verdriet kwam los, waardoor een zwarte schaduw mijn gehele zwangerschap overspoelde. Ik begreep toen niet goed waarom iemand die ik nog nooit had ontmoet en die plotseling verdween uit mijn leven, me zo'n intens verdriet kon bezorgen. Mensen vanop afstand, waren voor mij altijd al gevoelsmatig veiliger geweest, dan mensen die emotioneel dichtbij me stonden. Mijn ouders voelde bedreigend en onvoorspelbaar aan gedurende mijn jeugd, waardoor ik mijn toevlucht moest zoeken bij mijn oma. Toch was het ontzettend moeilijk om dit patroon, dat ik al van jongs af aan had ontwikkeld, ook nog op latere leeftijd aan mensen uitgelegd te krijgen. Slechts weinige begrepen, waarom dit bij mij zo anders was dan bij hen. Waarom een vreemde meer kon betekenen voor mij dan een familielid.
Ik besloot om naar Nancy's begrafenis te gaan. Het was mijn manier om te proberen alles een plekje te kunnen geven. Ronny bracht me ernaartoe met de auto en na de dienst, zou ik met de trein terugkeren naar huis. Het was vreemd en ongewoon om een aantal collega's van de chatdienst te ontmoeten. Mensen die ik enkel en alleen maar kende via berichten, kregen plots een gezicht. Tijdens de uitvaartdienst, leerde ik ook Nancy's man, genaamd Marc kennen. We knuffelde elkaar innig en lieten onze tranen stromen. Marc vertelde me dat ik heel veel voor Nancy betekende.Onze gesprekken hadden een diepe indruk op haar nagelaten. Ik voelde me op dat moment, nog eens zo schuldig dat ik onze eerste ontmoeting met een smoes had afgezegd waardoor ik nooit meer de kans kreeg om Nancy in het echt te leren kennen.
Nog nooit had ik zo hard gehuild tijdens een begrafenis . De zaal zat overladen vol met kennissen, vrienden en familieleden. Ze was zo een mooi en geliefd persoon, niemand kon ook maar een slecht woord over haar vertellen. Ik kon niet begrijpen waarom juist zij moest sterven . Nancy liet een lieve man en 2 kinderen achter.
Na de dienst, bracht een collega me naar huis met haar wagen. Ook zij was overmand door verdriet en begreep nier waarom het leven zo unfair kon lopen. Het was een vermoeiende dag geweest en ook mijn zwangere buikje, begon hierop te reageren met stekende pijnen. Ik moest dringend een manier zien te vinden om rustig te worden. Slaap, deed me alle pijn vergeten, slaap opende een poort waar pijn niet bestond. Het verdoofde elk gevoel, zonder dat het verlangen naar de dood mijn veiligheid in het gedrang bracht.
Ik kon niet meer werken via chat. Het ging gewoonweg niet meer. niets was nog hetzelfde zonder Nancy. Kort na haar dood, stopte ik er dan ook mee en probeerde me vooral op mijn zwangerschap te concentreren. Financieel betekende dit voor ons gezin, dat we het met heel wat minder moesten doen en dit terwijl er binnenkort een kindje zou bijkomen.
Wanneer ik 4 maanden zwanger was, vertelde mijn gynaecologe me dat het terug een zoontje ging worden. Uiteraard was ik blij met dit heugelijke nieuws. twee meisjes en twee jongens, het was een dubbele koningswens voor elke ouder. Toch had ik stiekem gehoopt op een meisje. Een tweede zoon, zou maken, dat ik me nog ongeruster zou voelen en meer oplettender werd op tekenen van autisme. De bevallingsdatum was uitgerekend op 15 augustus. Alles op de echo zag er goed uit, de baby groeide goed, zat netjes op schema en ook mijn zwangerschap verliep fysiek zonder enig probleem.
Mentaal was het een heel ander verhaal. Ik voelde me somber, weemoedig maar vooral heel erg moe. Toch weigerde ik om bij de pakken neer te blijven zitten en bleef ik alles doen wat ik ervoor deed. Ons huisje moest kraaknet zijn, de kinderen moesten gezond en lekker eten hebben en ook financieel wou ik niets uit handen geven. Controle over alles, maakte dat ik veiligheid voelde en zolang ik bezig was met praktische beslommeringen, moest ik niet bij mijn gevoel blijven stilstaan.
Yulian werd geboren op 31 juli 2013, twee weken voor de uitgerekende datum. Zijn naam verwees naar de moeder van Ronny die zelfmoord pleegde toen hij amper 14 jaar oud was. Een trauma dat Ronny nooit te boven was gekomen. Zijn moeder betekende dan ook alles voor hem, haar naam was Julia. De bevalling duurde welgeteld een klein uurtje. Alles ging zodanig snel, waardoor een epidurale verdoving niet meer mogelijk was. Deze bevalling, was de eerste die ik meemaakte zonder ook maar enige vorm van pijnstilling. Bovendien bleek Yulian een sterrenkijkertje te zijn, wat betekende dat hij bij de geboorte met zijn gezichtje naar het plafond keek en niet, zoals bij een gewone bevalling naar beneden. Doordat alles zodanig snel en vlot verliep, had ik niet eens de tijd had om te beseffen dat ik zonet voor de vierde keer mama was geworden. In mijn armen lag mijn kleine prinsje ineens, gezond en wel, 47,5 cm groot en 2,850 kg . Toch was zijn hartslag tijdens de bevalling meermaals alarmerend naar beneden gegaan, waardoor ik hem nauwlettend in het oog hield. Toen ik opmerkte dat hij de eerste uren enkel maar sliep, riep ik dan ook de verpleegster bij en vertelde haar mijn bezorgdheden. Al lachende antwoordde ze me ; " Mevrouw, u mag blij zijn dat u zo'n brave baby hebt, er is heus niets aan de hand."
Hij was prachtig mijn kleine man. Zo klein en donzig zacht , blauwe oogjes die me aankeken , tien vingertjes en teentjes. Alles aan hem was perfect. Ik keek er dan ook naar uit om borstvoeding te kunnen geven. Mijn gynaecologe was op dat ogenblik net op vakantie, dus kreeg ik iemand anders in de plaats, namelijk een oudere mannelijke gynaecoloog. Zorgvuldig bekeek hij mijn dossier en vroeg wanneer ik Yulian zijn eerste flesje wou geven. Verbaasd keek ik hem aan en vertelde hem dat ik Yulian borstvoeding wou geven . De man verbood me dit . " Mevrouw, u neemt medicatie, dus ik kan het niet toestaan dat u borstvoeding geeft!" antwoordde hij nors . kwaad en ontdaan, begon ik te huilen. Ik probeerde nog te vertellen dat het van mijn gynaecologe wel mocht en de medicatie geen enkel probleem vormde, maar hij had hier geen boodschap aan.
Totaal overstuur, vertelde ik Ronny wat ik net had gehoord. Ronny troostte me en stelde me onmiddellijk gerust. Hij verzekerde me ervan dat van zodra we terug thuis waren, ik wel borstvoeding zou kunnen geven. Dit idee stelde me enigszins toch een beetje gerust. Het pilletje dat ik aangeboden kreeg van een verpleegster en dat ervoor zorgde dat mijn melktoevoer zou stoppen, spoelde ik dan ook direct door in het toilet. De pijnlijke stuwingen die ik daarna kreeg, nam ik er maar bij.
Maité, Ilana en Killian, waren dol op hun kleine baby-broertje. Met z'n drietjes stonden ze daar aan zijn bedje te duwen en te trekken om toch maar een glimp op te vangen van de kleine nieuwkomer. Zo fier als een pauw, nam ik Yulian in mijn armen en gaf hem één per één eventjes in hun armen. Dit vertederend beeld, zorgde ervoor dat ik meteen wist en vooral ook voelde dat ons gezin vanaf nu compleet was.
Spijtig genoeg bleef Yulian niet zo'n goede slaper. Al vanaf de tweede dag, huilde hij onophoudelijk en kreeg ik hem maar niet gekalmeerd. Een ervaren verpleegster, leerde me hoe ik Yulian kon inwikkelen in een doek. Op die manier, kreeg hij hetzelfde gevoel van in de baarmoeder te vertoeven waardoor hij hopelijk beter kon slapen. Mijn kleine jongen leek hierdoor net op een rupsje dat gedeeltelijk in zijn cocon gewikkeld was. Voorzichtig probeerde ik hem zo dicht mogelijk bij me te houden en een paar uurtjes te slapen. Ook de baby-blues waren weer van de partij. Tranen van eenzaamheid en angsten, overvielen me. Zou ik het wel aankunnen met 4 kinderen in huis ? Zou Yulian geen autisme ontwikkelen ? Hoe ligt het huis erbij ? Kan Ronny zich wel redden met de kinderen alleen ? Krijg ik die zwangerschapskilo's er nog wel af ? ... enz. Er waren zoveel vragen die spookte door mijn hoofd. Ik werd er helemaal gek van.
Het constante gehuil van Yulian maakte me wanhopig . Ik wou slapen, slapen en nog eens slapen . Aan mijn vermoeidheid leek maar geen einde te komen. Hoezeer ik ook mijn best deed, het gevoel van constant moe en ongelukkig te zijn, zorgde ervoor dat ik amper van mijn kleine prinsje kon genieten.
Na 4 dagen in het ziekenhuis te hebben verbleven, mocht ik uiteindelijk naar huis gaan. De maxi-cosi, met Yulian er al in, stond klaar in de kamer. Je zag hem amper liggen, zo klein was hij. Lekker warm ingeduffeld en helemaal klaar om te vertrekken naar huis. Bij de auto aangekomen, overviel me een beklemmend gevoel van angst. Plots kwam het besef, dat wanneer we thuis zouden aankomen, een deel van de zorg die ik kreeg in het ziekenhuis, wegviel. Ik voelde me net een overbezorgde mama die was bevallen van haar eerste kindje, een mama die alles voor de eerste keer zou ervaren en moeten doorstaan.
Toen we thuis kwamen, plaatste ik de maxi-cosi stond op de tafel. Ronny legde op zijn beurt Yulian in zijn wiegje en plofte zich neer in de zetel. Ondanks zijn goedbedoelde pogingen om het huis op orde te houden, merkte ik meteen een aantal kleinigheden op. Spulletjes die rondslingerde in de woonkamer, stof op de kasten, een volle wasmand,.. enz Nog voor ik mijn jas uitdeed, begon ik op te ruimen. Ik nam een emmer met dweil en begon met poetsen. Ronny keek me verontwaardigd aan en herinnerde me eraan dat ik moest rusten. " Je bent net bevallen, laat alles toch eens liggen! " riep hij . Ik deed alsof ik het niet hoorde en negeerde hem volledig. Alles moest netjes zijn voor de baby. Pas daarna zou ik kunnen ontspannen en misschien een beetje bijslapen. Maar ik bleef obsessief bezig. Mijn huishouden was nooit gedaan. De vuile was die er lag, het stof op de kasten, een bad dat moest proper gemaakt worden met javel.Er leek geen einde aan te komen. Mijn lichaam was nog herstellende van de bevalling en toch deed ik alles wat ik daarvoor deed, alleen nu nog extremer.
Elk klein geluidje dat Yulian maakte, stond ik aan zijn wiegje. Ik probeerde hem aan te leggen aan de borst. Wanneer dit niet lukte, nam ik de borstkolf en probeerde ik het papflesje vol te krijgen. Maar er kwam geen druppel melk meer uit ! De natuur had zich zich veel te snel hersteld waardoor de melktoevoer was gestopt. Ik masseerde mijn borsten, dronk speciale thee , kortweg niets hielp . Weer begon ik te huilen. Ik was doodsbenauwd dat ik Yulian iets zou ontnemen wat hem voor de rest van zijn jonge leventje zou kunnen bepalen. De poedermelk die hij kreeg, zorgde voor krampjes Bij Yulian. Het was mijn schuld dat hij pijn leed, mijn schuld dat ik mijn best niet goed genoeg had gedaan.
Wekenlang sliep ik in de zetel met Yulian in een wipstoeltje naast mij. Ik wou en kon hem niet loslaten. Elk geluidje dat hij maakte, werd ik wakker. Urenlang, liep ik met hem al wiegend door de woonkamer, hopende dat ik hem van zijn krampjes kon verlossen. Na 4 verschillende soorten pap te proberen en verscheidene malen naar het ziekenhuis te zijn geweest om advies in te winnen, contacteerde ik een Ostheopaat . Ik kon enkel maar hopen dat dit het wondermiddel zou zijn, dat ervoor kon zorgen dat Yulian van zijn krampjes verlost werd. Na enkele behandelsessies, merkte ik op dat het inderdaad een kleine verandering teweeg bracht. Door middel van een massage en homeopathische druppels, keerde de rust beetje bij beetje weer terug in huis en sliep Yulian enkele uurtjes langer door. Een heus wondermiddel was het misschien niet, maar ondanks al de pogingen die we al hadden ondernomen, de waslijst aan medicatie die we hadden aangeschaft en de ontelbare verschillende potten babyvoeding, was dit het beste resultaat wat we konden bereiken.
Het viel me op hoe erg ik uitkeek naar de dag dat Yulian 12 weken zou worden. Vanaf de leeftijd van 3 maanden, verminderde normaal gezien de krampjes bij baby's . Hoe anders was deze gedachte bij mijn andere drie kinderen, bij hen wou ik altijd maar dat ze klein bleven , terwijl ik bij Yulian niet kon wachten tot hij deze fase voorbij zou zijn . Het contrast kon niet groter worden.
Toen de 3 maanden waren gepasseerd, werd Yulian ziek. De ene oorontsteking na de andere volgde elkaar op. Ontelbare bezoekjes en overnachtingen in het ziekenhuis, werden eerder gewoonte dan uitzondering. Antibioticakuur na antibioticakuur, werd opgestart. Het leek net alsof hij geen immuniteit had ontwikkeld en daardoor constant maar ziek werd. Het minste kuchje of koude windje, maakte dat Yulian weer naar het ziekenhuis moest gaan met hoge koorts als gevolg. Er werd een allergietest uitgevoerd, een lactose-blaastest en een test die moest uitsluiten of Yulian leed aan mucoviscidose. Uit al deze testen, kwam enkel als resultaat, dat hij allergisch was aan lactose en eieren. Een nieuwe speciale pap werd voorgeschreven en daar moesten we het dan maar mee zien te doen. Volop genieten van deze baby-periode was dit allesbehalve. Ik maakte me ernstige zorgen om heel deze situatie en wist me totaal geen raad meer.
Wanneer Yulian 5 maanden oud werd en ik totaal op van de zenuwen en de vermoeidheid was, besloot ik te genieten van een warm badje met hem. Lichamelijk contact was erg belangrijk voor een baby, misschien was het dit wat Yulian zo mistte. Met mijn 2 handen, hield ik zijn kleine lijfje dicht tegen me aan. Een onweerstaanbare glimlach verscheen op zijn gezichtje. Voorzichtig waste ik zijn blonde haartjes en probeerde te ontspannen. Plots hoorde ik een stem in mijn hoofd, ze kwam uit het niets en fluisterde me toe ; " als je hem nu loslaat , is alle misérie voorbij !" Deze gedachte maakte me helemaal overstuur. Ik kon niet begrijpen dat deze ingeving er ook maar enigszins zou zijn bij mij. Waarom had ik deze gedachte ? Ik hield ontzettend veel van Yulian ! Hij was alles wat ik maar wou . Ik zou nooit ook maar 1 haar kunnen krenken aan hem.
Bevend van schrik, stapte ik met Yulian uit het bad. Tranen stroomde langs mijn natte lichaam , terwijl ik Yulian zachtjes afdroogde en wikkelde in een handdoek.
Wat bezielde mij toch ?
Wordt vervolgd
Deze gedachte maakte me doodsbang, ik zou mijn kinderen nooit ook maar met één vinger hebben aangeraakt. Waar kwam dit dan vandaan ? Waarom kon ik niet zoals zoveel andere mama's de boel nu maar de boel laten en gewoon genieten van het prille moederschap ? Ik had mezelf niet meer onder controle. Het werd zo erg dat ik mezelf niet eens meer kon vertrouwen.
De drukte die in huis heerste, maakte me gek. Elk klein geluid, kwam binnen als een sloophamer die de kamer doorboorde. Fel licht en felle geuren, kon ik niet meer verdragen. Ik sloot mezelf op in mijn kamer als een kluizenaar en Ronny nam grotendeels de zorg van de kinderen op zich. Hij zag dat het niet goed met me ging en maakte zich ook steeds meer zorgen. Er volgde een herhalend patroon. Ik viel in slaap, werd na een aantal uur weer wakker met hartkloppingen, ademhalingsproblemen en een enorm schuldgevoel. De uren die ik had geslapen, had ik kunnen doorbrengen door mijn huishouden te doen. Mijn hoofd voelde aan als een tikkende tijdbom. Destructieve gedachtes stapelde zich op en vormde een front tegen mezelf. Ik stond op en begon op te ruimen net als een voorgeprogrammeerde robot, proberend de angstaanvallen op deze manier terug onder controle te krijgen.
Mijn huisarts schreef me het voorlopige wondermiddel" Xanax", een kalmeringsmiddel, voor en verwees me met enige voorzichtigheid door naar de moeder-baby eenheid in Zoersel. Deze eenheid ving moeders met hun baby tijdelijk op. Hij had het vermoeden dat ik kampte met een postpartum depressie, ook wel gekend als een postnatale depressie. Mijn sombere stemming, de angsten, de schuldgevoelens en de vermoeidheid waar geen einde aan leek te komen, het waren allemaal tekenen die erop wezen. Toch kon en wou ik niet geloven dat ik hieraan leed. Mijn kinderen betekende alles voor me. Ik leefde voor hen, ze stonden in het teken van mijn bestaansrecht. Ronny sprak me moed in en vond dat ik me toch beter kon aanmelden voor een gesprek. Diezelfde dag nog, maakte ik een afspraak voor een intake gesprek.
Weken gingen voorbij en het ging alsmaar slechter met me. Eten deed ik nog amper, slapen des te meer. Maar hoeveel ik ook sliep, hoeveel dromen ik ook doorworstelde, ik bleef uitgeput en futloos. Levend van Xanax op Xanax, probeerde ik de dagen door te komen. Gevoelens van vreugde, geluk of verdriet, kende ik niet meer. Mijn lichaam functioneerde op automatische piloot.
Toen ik op een ochtend de fiets nam richting de bakker, flitste er allerlei nare gedachtes door mijn hoofd ; " Als ik nu m'n ogen sluit en doorrijd, wordt ik vast gegrepen door een auto en is alle pijn voorbij ! Niemand zal je missen , iedereen is beter af zonder jou , vooral je kinderen ,.. enz". Ik geloofde elk woord dat ik hoorde en was er heilig van overtuigd dat iedereen inderdaad beter af was zonder mij. Ik verloor de volledige controle over mijn lichaam en dacht echt dat ik elk moment onder een auto zou fietsen.Ik had het gevoel dat mijn lichaam niet meer aan mij toebehoorde en de controle overnam. Rillend van angst en met de tranen in de ogen, overhandigde ik Ronny het brood en stortte in. Het was niet langer veilig, ik was een gevaar geworden voor mezelf en nog slechts een schim van de persoon die ik ooit was geweest . Maar had deze persoon eigenlijk ooit bestaan ? Wie was Chloe ? Waar hield ik van, wat maakte mij gelukkig ? Ik kon geen enkel van deze vragen beantwoorden. Een eindeloze leegte en een intens diep verborgen verdriet, lagen verscholen in het diepste van mijn zijn.
Twee weken later, kon ik naar het intake gesprek gaan in Zoersel. Ronny ging mee om te vertellen hoe de laatste 5 maanden verlopen waren en om erop toe te zien dat er gepaste hulp kwam. Er werden allerlei vragen gesteld . Wat mijn verwachtingen waren van de moeder-baby eenheid, welke hulpvraag ik had, of Yulian te vroeg geboren was, of hij veel huilde,.. enz. Ik antwoordde op al deze vragen zonder ook maar enige vorm van emotie. Het enigste wat ik niet durfde te vertellen, waren de gedachtes die in mijn hoofd rondspookte over het loslaten van Yulian in bad en mijn verlangen naar eeuwige rust. Het was dan ook Ronny die in alle eerlijkheid deze onderwerpen op tafel gooide . Tranen van schaamte rolde over mijn wangen en bezorgde me schuldgevoelens. Ik moest wel een hele slechte moeder zijn die zelfs geen recht meer had om ook maar in de buurt van haar kinderen te mogen komen. Wat als dit team van mensen, me ontoerekeningsvatbaar verklaarde en ervoor konden zorgen dat de kinderen werden geplaatst ? Een gekend wantrouwen, deed me bijna in paniek schieten.
De psychologe keek me begrijpend aan, ze zag direct dat de situatie ernstig was. Ernstig genoeg om een opname met Yulian erbij in overweging te nemen. Het kon gelukkig allemaal heel snel gaan, waardoor ik, binnen een tijdspanne van een week, kon starten met therapie. Ronny zou thuis achterblijven met de drie kinderen en ik zou samen met Yulian terug tot rust proberen te komen. Ondanks alle angsten en onzekerheden die er waren, was ik ook opgelucht dat er gehoor gegeven werd aan de situatie en dat er hulp kon geboden worden. Ik kon enkel maar hopen dat Ronny, ondanks zijn rug-problematiek, de zorg voor de 3 kinderen en het huishouden, aankon.
Met Yulian in mijn armen, nam ik afscheid van Ronny en de kinderen. Ik had mijn uiterste best proberen te doen om aan Maité en Ilana uit te leggen waarom mama voor een tijdje weg moest gaan. Ik vertelde dat mama ziek was en geholpen moest worden. Hoe kon ik anders dan op deze manier aan een kind proberen duidelijk te maken wat er allemaal aan de hand was ? Het deed pijn om hen achter te laten , pijn om te zien en toe te geven dat het me teveel werd, pijn om toe te moeten geven dat ik te zwak was om het leven dat ik leed aan te kunnen.
Een korte rondleiding op de afdeling moeder-baby, werd gegeven. Er was een grote keuken waar wel tientallen papflessen klaarstonden en mama's die druk bezig waren met koken. In de woonkamer, stond een grote eettafel met kinderstoelen aan, een kleine tv, 2 salontafels en aparte zeteltjes waarin je kon zitten. Nog verder door, was er een speelruimte voor de allerkleinste met speelmatten, wipstoeltjes en dozen vol met speelgoed in. Er was plek voor een tiental moeders samen met hun baby. De leeftijden van deze kinderen varieerden van pasgeboren tot bijna 1 jaar oud. Yulian was op dat moment net 5 maanden oud geworden. Toen ik mijn kamer te zien kreeg, viel me meteen op dat er een kinderbedje ontbrak. Ik sprak de verpleegster hierover aan. Ze wist me te vertellen dat de baby's apart sliepen van de mama's, in een ruimte met een zestal babybedjes. Er was een deur die op slot werd gedaan met enkel een groot raam waar je door kon kijken. Deze deur kon enkel maar geopend worden via een magnetische badge door het personeel dat er werkzaam was. Dit antwoord overviel me wel een beetje. 5 maanden lang, had ik ook maar geen minuut van de zijde van Yulian geweken en nu moest ik hem te slapen leggen bij andere kinderen en werd de deur op slot gedaan ? Het was op z'n minst wat je noemt wennen aan de hele situatie. Ik voelde me allesbehalve goed bij het idee dat ik niet constant bij Yulian aanwezig mocht zijn.
Elke mama had een babyfoon bij zich waarop te horen was of de baby sliep of wakker was. Op de afdeling waren er zeker een tiental aanwezig die op een rijtje naast elkaar stonden in een lader. Ook ik kreeg een babyfoon overhandigd waarop ik Yulian horen kon . In de eerste week van mijn verblijf, moest ik vooral proberen tot rust te komen en had ik de mogelijkheid om vanop een afstand, mee te kijken naar de therapieën die werden gegeven. Zo was er het speeluurtje waarop mama's begeleid werden in het spelen met hun kleine uk. Contact maken tussen moeder en haar baby en de baby's met andere baby's, was hier het opzet. Ook was er een sessie waar er babymassages werden gegeven. Hier werd er aan de mama's geleerd hoe ze haar baby op een zachte manier kon masseren en lichaamscontact kon maken. Buiten deze therapieën was er ook een psychologe waar je wekelijks op gesprek kon komen en had je contact met een individuele begeleider die je toegewezen kreeg.
Ik herinner me nog goed dat ik de eerste week vooral erg veel sliep. Ondanks dit, probeerde ik op elk vrij moment om te gaan kijken door het grote glazen raam waar Yulian te slapen lag. Vanaf het ogenblik dat hij ook maar een geluidje maakte, vroeg ik om de deur te openen om hem terug bij me te hebben. Ik kreeg een vast schema in handen waarop de uren stonden genoteerd waarop pap gegeven moest worden aan. Ook voor Yulian was het allemaal een beetje wennen, de drukte, de vele andere gezichten die hij te zien kreeg, de vrouw van de nachtdienst die pap gaf aan hem, een vast schema waarop hij moest eten,contact met andere baby's , .. enz.
Tijdens mijn opname op de moeder-baby eenheid, werd Yulian vaak ziek. Door het in contact komen met andere kinderen ,werd zijn immuniteit sterk op de proef gesteld. De ene oorontsteking volgde de andere op, een infectie op de luchtwegen en ook het rsv virus dat de ronde deed op de afdeling, deed geen goed aan de hele situatie. Vaak moest ik met Yulian naar het aangrenzende ziekenhuis op consultatie gaan en soms moest ik er ook blijven overnachten. Het vroeg ontzettend veel energie van ons beide om telkens over en weer te moeten gaan en af te wachten wat het resultaat was. Iets in mij wist dat er iets niet in orde was met zijn immuniteit. Toch wezen de labo-testen aan dat zijn immuniteit wat aan de lage kant was, maar toch niet alarmerend.
Tijdens één van de vele gesprekken met de psycholoog, kwam vooral mijn angst aan bod dat Yulian aan autisme zou lijden. Niets wees erop dat dit het geval was, maar toch overheerste er een grote angst om dit een tweede keer te moeten meemaken. De psycholoog probeerde me gerust te stellen dat alles in orde was met Yulian . Maar hoezeer ik haar ook wou geloven, toch bleef het moeilijk om vertrouwen te krijgen hierin. De diagnose die bij Killian gesteld was en die me zo had geraakt, maakte dat ik deze fout geen twee keer zou overdoen. Als er ook maar iets mis was met Yulian, dan was ik de eerste die het zou opmerken en niet iemand anders.
Stelselmatig maakte ik contact met de andere moeders op de afdeling. één voor één, kampte deze vrouwen met oververmoeidheid en waren ze veel te lang blijven doorgaan tot ze uiteindelijk niet meer konden. Ik herkende mezelf in de vele verhalen die werden verteld. Hoe moeilijk het was om je kalmte te bewaren bij een huilbaby, de onmacht die je voelde als mama om niets te kunnen doen wanneer je kindje pijn had , het gevoel van gevangen te zitten tussen de papflessen en pampers , de sociale contacten die wegvielen. Ik kreeg een band met een aantal mama's . Vrouwen die allemaal hun uiterste best deden om te vechten tegen een depressie die zich meester had gemaakt over hen. Vrouwen naar wie ik stiekem opkeek omdat ze allemaal uniek en prachtig waren in de persoon die ze waren.
Na drie maanden op de moeder-baby eenheid te hebben verbleven, voelde ik dat het contact tussen Yulian en mij hechter geworden was. Ik kon terug voorzichtig genieten en spelen met hem. Zelfs een babymassage geven, deed me deugd. De vermoeidheid was nog niet helemaal verdwenen, maar ik had het gevoel om terug te kunnen functioneren als mama. Toch waren nog niet alle problemen van de baan. Ondanks ik het gevoel had om terug de zorg over mijn gezin over te kunnen nemen, wist ik dat het dringend tijd werd om het verdriet dat ik in het verleden had ervaren en de vele trauma's erbovenop , aan te pakken. Ik koos, na veel overleg met Ronny en de psychologen, er dan ook voor om verder in therapie te blijven gaan . Ronny zou de zorg van 4 kinderen op zich nemen, hulp door een instantie in het huishouden krijgen en ik zou naar een andere afdeling gaan om verdere aangewezen therapie te krijgen. Het zou de afdeling " Monding" worden waar ik op mijn 17de ook al had verbleven.
Monding was gespecialiseerd in Borderline-problematiek, al had ik niet het gevoel dat daar exacte het probleem lag. Toch waagde ik het erop in de hoop weer sterker in mijn schoenen te kunnen staan.
wordt vervolgd
Op de afdeling "Monding", was er veel verandert sinds ik er was vertrokken op mijn 18de verjaardag. Het gebouw, dat vroeger 1 grote afdeling was, was nu opgesplitst in 2 afdelingen, namelijk een gesloten en een open afdeling. Ik had het geluk om in het open gedeelte te mogen verblijven. Er was een schril contrast voelbaar tussen de patiënten en het personeel van waar ik nu verbleef en de patiënten en begeleiding van de moeder-baby eenheid. De mensen die er werkte, waren vele afstandelijker en heerste geen enkele vorm van warmte. Zonder ook maar af te doen aan de werking, de toewijding en de specialisatie van deze mensen, moet ik eerlijk toegeven, dat de overschakeling van de ene afdeling naar de andere, met zo'n enorm verschil in menselijk contact, me enorm hard tegenviel.
Wanneer ik het moeilijk had en me afzonderde op de afdeling moeder-baby , kwam een verpleegster uit zichzelf met me praten en me ondersteunen. Op de afdeling Monding, werd er van me verwacht, dat ik zelf moest aangeven en vragen om een gesprek met iemand. Dit was erg moeilijk voor mij. Toegeven dat ik zwak was en om hulp vragen, was dan ook een werkpunt van me. En als ik zou vragen om een gesprek, was er nog niet eens de garantie dat er onmiddellijk iemand beschikbaar was. Vaak kropte ik dan ook alles op en wachtte ik het moment af dat er een consultatie met de psychologe gepland stond of wachtte simpelweg af tot de heftigheid van mijn emoties was gezakt.
Wat me meteen opviel, waren de mensen die ook opgenomen waren. Een vreemd gevoel van eenheid overviel me. De manier waarop deze mensen praatte, hoe ze de heftigheid van emoties beleefde en hiermee probeerde om te gaan , het was alsof ik mezelf zag staan. Ik kan het niet beter omschrijven dan dat mensen, net zoals dieren waren opgesplitst in rassen en dat ik mijn eigen soortgenoten had gevonden. Zo voelde het voor mij alleszins aan. Ik voelde me begrepen bij deze mensen. Ik begreep waarover ze praatte en welke moeilijkheden ze in het dagdagelijkse leven en in het verleden hadden ondervonden en waarom ze voor deze behandeling hadden gekozen.
De therapieën die we kregen, vond ik vooral heel leerrijk. De cognitieve gedragstherapie, bestond vooral uit het gedeeltelijk vertellen over het verleden , maar de meeste gesprekken gingen over de moeilijkheden die ik ondervond in het heden. Door mijn jeugdtrauma's, zag ik als het ware het leven door een andere kleur van bril en ging ik me daar ook naar gedragen. Dit maakte dat ik vaak uit contact ging met mensen en me afzonderde in mijn eigen rijkelijke fantasiewereld. Vaak kreeg ik ook huiswerk mee , stapels papier waarop ik moest noteren hoe ik me die dag had gevoeld, hoe dit gevoel tot stand was gekomen en wat mijn uiteindelijke gedrag ernaar was. Een soort van veiligheidsplan werd opgesteld waar tips op stonden vermeld hoe ik met bepaalde heftige emoties het beste kon omgaan. Soms was dit afleiding, soms een gesprek met iemand aangaan ,.. enzovoort. Eigenlijk was het grotendeels een opfrissing van wat ik allemaal geleerd had zoveel jaren terug.
Het moeilijkste vond ik het missen van Katrien. Met deze heftigheid aan emoties, wist ik absoluut geen blijf. Ik overwoog na enkele weken opname om dit bespreekbaar te maken met mijn psychologe op monding. Het onderwerp op zich, was voor mij al een enorme opgave. Enkel en alleen omdat dit onderwerp mij me op z'n kwetsbaarst toonde. Ook vertrouwen opbouwen naar iemand die ik, naar mijn gevoel, pas kende, maakte dat ik twijfelde tot op het laatste moment om hier open over te communiceren. Het idee dat er zoiets bestond als " beroepsgeheim", deed me toch de stap nemen.
Ik vertelde de psychologe over een begeleidster waar ik een goed contact mee had en enorm mistte. Opzettelijk verzweeg ik haar naam uit schrik voor eventuele consequenties. De psychologe polste voorzichtig naar haar naam waarop ik telkens de vraag wist te ontwijken. Ik vermelde wel de afdeling moeder-baby, maar verder bleef ik koppig doorvertellen zonder de naam "Katrien" te vernoemen . Tranen werden losgeweekt. Ik hoopte stiekem dat deze psychologe me kon vertellen hoe ik met deze emoties moest leren omgaan. Was er een manier om met dit verdriet om te gaan ? Had ze misschien tijdens haar jarenlange studies, geleerd hoe iemand kon onthecht worden en gelukkig door het leven kon gaan? Ik was er heilig van overtuigd dat deze vrouw het antwoord wist. Na een half uur spreken in tranen, sprak ik uiteindelijk toch haar naam uit. Ik vertelde dat we contact hadden met elkaar op facebook, zoals sommige andere ex-patiënten ook contact hadden met begeleiding na hun ontslag op de afdeling. De psychologe keek me verbaasd aan toen ze dit allemaal hoorde. Zonder ook maar verder naar mijn verhaal te luisteren, gaf ze te kennen , contact op te nemen met de hoofdverantwoordelijke van de moeder-baby eenheid.Ze was ervan overtuigd dat Katrien haar boekje ver te buiten ging en mij daardoor in de problemen bracht . Terwijl ik juist van mening was dat Katrien een belangrijk lichtpuntje in mijn leven was . Ik kon niet geloven wat ik zonet had gehoord. Meende ze dit nu echt ? Zou zij ervoor zorgen dat Katrien problemen kreeg met haar overste ? Hoe zou Katrien reageren op mij en wat met ons contact ?
Ik moest me inhouden om mijn handen niet rond de hals van de psychologe te klemmen. Binnenin kookte ik van woede. Als zij ervoor zou zorgen, dat ik de unieke band die ik me Katrien had opgebouwd weer kwijt raakte, stond ik niet in voor de gevolgen. Ik wees de psychologe verschillende malen op haar beroepsgeheim en dreigde ermee om naar de ombudsdienst te stappen. Met slaande deuren verliet ik het lokaal en liep huilend naar buiten. Ik had zonet de meest domme beslissing in mijn leven genomen, namelijk het in vertrouwen nemen van iemand. Ik had mijn hart uitgestort en gesmeekt om hulp, maar in de plaats daarvan, kreeg ik juist een heleboel problemen. Om dan nog maar te zwijgen over de problemen die Katrien kon krijgen.
Het antwoord liet niet lang op zich wachten . Katrien stuurde me het pijnlijke bericht dat we niet langer contact konden blijven houden . Op de afdeling moeder-baby , had er die dag een vergadering plaatsgevonden over het gebruik van facebook tussen patiënten en hulpverleners. Katrien kreeg op haar beurt te horen dat ze haar boekje te buiten was gegaan en dat het niet getuigde van professionaliteit .
Mijn wereld stortte in. Mijn handen trilde van woede en de tranen waren niet meer te stoppen. In mijn ogen had deze psychologe in slechts één gesprek, me alles ontnomen waar ik naar op zoek was. Een mama waar ik zoveel van hield, een vriendin die me begreep, een vrouw die mijn leven waardevol maakte en me bestaansrecht bezorgde. Maar hoezeer ik ook de schuld in de schoenen schoof van de psychologe, de enige echte schuldige was ikzelf ! Ik was degene die een fout had begaan om in alle vertrouwen te vertellen wat Katrien voor me betekende. Een enorme woede, keerde zich tegen mij . Ik was het niet waard om een dochter te zijn voor iemand noch waard om te leven. Ik wou niet verder met deze pijn . Wat had het allemaal nog voor zin ? Elke begonnen zoektocht eindigde telkens in teleurstelling en pijn.
Diezelfde avond, kraste ik in mijn armen. Het was de enige manier om het innerlijke lijden te omzeilen . Ik vond dat ik gestraft moest worden omdat ik de persoon was die Katrien's werk in gevaar had gebracht en bovendien ook nog eens in verlegenheid. Hoe meer bloed er vloeide, hoe kwader ik werd. Waarom had ik niet het lef om uit het leven te stappen ? Waarom kon ik mijn kwaadheid niet afreageren op die psychologe ? Het waren allemaal vragen waar ik geen antwoord op wist . Niemand kon begrijpen wat het betekende om met dit gevoel van leegte te moeten leven.
Mijn vertrouwen in de afdeling was zodanig beschadigd, dat ik weer volledig in mezelf keerde. Ik weigerde ook nog maar een blik te werpen naar de vrouw die me had verraden. Ik besliste om de therapie nog af te ronden, maar deze keer zou ik nog praten over de problemen die ik ondervond in het dagdagelijkse leven. Niemand zou ook nog maar een glimp opvangen over de ware aard van mijn problemen. Niemand was nog te vertrouwen, zelfs een hulpverlener niet.
Na ongeveer 3 maanden, viel de beslissing dat ik stabiel genoeg was om terug naar huis te keren. Deze beslissing maakte me ongelofelijk angstig. Kon ik de drukte wel terug aan ? Wat als de zelfmoordgedachte weer opkwamen ? Mijn individuele begeleidster stelde me gerust. Ze vond dat ik er klaar voor was , zolang ik bleef oefenen met de technieken die ik daar aangeleerd had gekregen en me hield aan het veiligheidsplan. Elke vezel in mijn lichaam schreeuwde dat ik er nog niet aan toe was. Er werd niets van nabehandeling voorgesteld . Daar stond ik dan, met een koffer in de hand, bevend van angst, onzeker en met de vraag of ik wel klaar was om terug te kunnen functioneren in de maatschappij.
Ronny en de kinderen waren door het dolle heen. Mama kwam terug naar huis en was genezen. De ziekte was overwonnen en iedereen zou nog lang en gelukkig leven . Hun lieve glimlach , hun hoopvolle oogjes en de vele knuffels, deden me met een bang hartje de stap naar huis wagen . Ik had zoveel verdriet en zoveel angst. Ik kon enkel maar hopen dat ze het op Monding bij het rechte eind hadden.
Wordt vervolgd
Een bodemloos bestaan, zo voelde het. Geen aarde onder de voeten hebben en geen enkel vooruitzicht op beterschap. De angstgevoelens en hyperventilatie-aanvallen waren nog steeds prominent aanwezig. Elke vorm van drukte of chaos in huis, deed me huilend naar m'n kamer vluchten. Hoe graag ik ook wou spelen en knuffelen met de kinderen en hoe graag ik ook met Ronny gezellig in de zetel wou liggen om te genieten van ons gezinnetje, het lukte me niet. Ik wou alleen zijn, alleen en in stilte.Urenlang Slapen tot de avond aanbrak en ik me weer een beetje beter zou voelen. Zo verliepen de dagen , elke dag hetzelfde patroon . Opstaan, obsessief beginnen kuisen en opruimen, smeken om stilte om daarna rond de middag , volledig uitgeput mijn bed in te kruipen. Ronny probeerde het te begrijpen. Hij ging zo vaak mogelijk met de kinderen op stap, zodanig dat mama wat kon rusten. Met de beste wil van de wereld, kon ik niet uitgelegd krijgen wat er mis was met mij. Hoe kon ik iets verduidelijken aan Ronny, waar ik zelf niets van begreep of grip op had.
Na slechts 3 weken weer thuis te zijn, doken de zelfmoordgedachten weer de kop op. Enge beelden flitste voor mijn ogen waarop telkens gruwelijke taferelen te zien waren. Ik probeerde deze beelden angstvallig te verdringen, maar ze doken steeds vaker op. Ik was op het punt gekomen dat ik mezelf nauwelijks nog vertrouwde. Scheermesjes, scharen of touw, probeerde ik zoveel mogelijk te doen verdwijnen. wanneer ik alcohol dronk , probeerde ik zodanig veel te drinken dat ik zeker was dat ik in slaap viel en zo geen domme dingen kon ondernemen. Alles was goed om de leegte te verdringen om de pijn en de angsten te onderdrukken. Ik had de meest bizarre dromen , maar ze begonnen allemaal hetzelfde. Een reusachtige houten poort opende zich voor mijn ogen en ik bevond me in een totaal andere wereld. Een wereld waar ik de controle had over het volledige scenario, een wereld waar geen pijn heerste, waar spanning en avontuur op de loer lag, een plek waar een lieve mama woonde die me liefdevol omarmde en zielsveel van me hield. Met mijn armen geklemd rond mijn hoofdkussen, beeldde ik me in dat mijn hoofd rustte op haar zachte schouders. Het gebons van mijn eigen hart, was het ingebeelde geluid van het hart van mijn mama. Wat mistte ik iemand waar ik terecht bij kon. Iemand om mee te praten en te kunnen uithuilen zonder ook maar enige vorm van schaamte. In de realiteit, vertrouwde ik niemand . Zelfs mijn lieve partner die me door dik en dun steunde, durfde ik geen inkijk te geven in mijn belevingswereld. Het was mijn veilige haven, die ik van kinds af aan had opgebouwd en waar enkel plek was voor een moederfiguur. In deze wereld was er geen plaats voor een man of kinderen, want op die plek was ik zelf nog een klein en onschuldig kind .
Mijn huisarts, schreef me verschillende soorten medicatie voor . Telkens moest ik 3 weken of langer afwachten om te kijken of er enige verbetering optrad betreffende mijn gemoedstoestand. Van de ene antidepressiva, kwam ik ettelijke kilo's aan, waardoor ik in paniek schoot en er onmiddellijk mee stopte, van de andere kreeg ik melktoevoer uit mijn borsten, net alsof ik zwanger was. Niets van de tientallen soorten antidepressiva die ik uitprobeerde, leek ook maar te helpen of enige verlichting te brengen. Enkel het onderdrukken van angstgevoelens door middel van Xanax, was al wat hielp. Ik smeekte Ronny om mee te zoeken naar een oplossing. Het was vooral de angst dat ik ongewild een zelfmoordpoging zou ondernemen en daardoor mijn gezin een ongewild trauma zou bezorgen, dat me gek maakte.
De teleurstelling die ik zag in de ogen van de kinderen wanneer ik vertelde dat het nog steeds niet goed ging met mama, brak mijn hart. Ik had niets liever willen zeggen dan dat alles voorbij was, dat mama weer de oude was en we weer gezellig samen dingen konden ondernemen als een hecht gezin, maar het ging niet. Ilana begon onophoudelijk te huilen , Maité werd kwaad omdat ik haar in de steek liet en Killian smeekte me om bij hem te blijven. Hoe graag ik ook wou thuisblijven bij hen, de situatie was ronduit gevaarlijk geworden. Op sommige momenten,had ik zelfs dromen dat ik mijn kinderen mee de dood in nam. Dat alleen al, deed me uit voorzorg kiezen voor een crisisopname. Mijn kinderen en Ronny waren alles voor me. Ik zag hen enorm graag, ik zou hen nooit, bij volle verstand, ook maar één haar gekrenkt hebben. Maar deze keer, had een zwarte schaduw, genaamd depressie, zich weer helemaal meester over me gemaakt.Een schaduw die ervoor zorgde dat ik niet meer helder na kon denken . Ik moest een manier zien te vinden om hem te verslaan .
Ronny maakte een afspraak in het psychiatrisch centrum te Duffel en vertelde dat een opname bij hoogdringendheid in voegen moest treden. Ook mijn huisarts, schreef een doorverwijzing met het advies om opgenomen te worden. Er was gelukkig nog net 1 bed vrij op de crisisafdeling "fase 3", waardoor ik niet op een wachtlijst kwam te staan. Na een gesprek met de psychiater, kon ik daar enkele weken verblijven tot er meer duidelijkheid was. Ik voelde een enorme opluchting. Ondanks het schuldgevoel dat ik had , wist ik dat deze beslissing het beste was voor iedereen. Ik begreep heel goed dat mijn opnames, een blijvend effect zouden hebben op de kinderen, maar een zelfmoordpoging had het allemaal nog erger gemaakt. Juist dat laatste wou ik iedereen besparen. Ik wist hoe belangrijk een mama was voor haar kinderen, dit omdat ik al jarenlang met hetzelfde gemis moest leven.
Een psychiater met een Russisch accent, begon allerlei vragen te stellen aan Ronny en mij. Ik had niet het gevoel dat ze begreep wat de ernst van de situatie was. Hoe kon ik eigenlijk deftig uitgelegd krijgen wat er allemaal aan de hand was tegen iemand die, naar mijn gevoel, de Nederlandse taal niet goed verstond ? Pas toen ik mijn tranen en kwaadheid aan haar toonde, werd ik doorverwezen naar een kamer op de de crisiafdeling. Het net opgemaakte bed, deed me onmiddellijk verlangen naar slaap. Het kamertjes was niet heel groot. Enkel een kleerkast met een slot waar slechts een drietal kapstokken in hing, een klein houten bureautje met stoel en een bed, was alles wat er stond. Het was meer dan goed genoeg voor me. Ronny plaatste mijn koffer op het bed en gaf me nog een liefdevolle knuffel en kus . Ik kon zien dat het afscheid hem zwaar viel. Ik had een ongelofelijke bewondering voor hem. Hij die me steunde door dik en dun, hij die de zorg over de 4 kinderen volledig op zich nam , hij die me graag zag op een moment dat ik mezelf niet eens lief kon hebben. Ik kon me geen betere man wensen. Ik mocht van geluk spreken dat ik Ronny in mijn leven had. En ook al kon ik het niet opbrengen om ook maar 1 glimp van mijn pijn met hem te delen, toch zag ik hem graag uit het diepste van mijn hart . Als er ook maar 1 ding was, waar ik heilig van overtuigd was, dan was het mijn liefde voor hem en de kinderen.
De eerste dagen op fase 3, sloot ik me op in mijn kamer. Enkel en alleen om te eten of een douche te nemen, moest ik mijn veilige burcht verlaten. Mijn leefgroep bestond uit een zestal personen, zowel mannen als vrouwen van verschillende leeftijden. Ieder had zijn eigen verhaal en problematiek en gewoontes, wat soms voor spanning kon zorgen. Ik probeerde me zoveel mogelijk op de achtergrond te houden en deed mijn best om niet veel in contact te staan met hen. Enkel voor het verplicht samen eten, wisselde we wat woorden. Wanneer er een discussie ontstond over welk tv-programma er die avond moest komen op te staan, besloot ik wijselijk om naar mijn kamer te trekken, niet begrijpend over het waarom mensen over zoiets onbenulligs ruzie konden maken .Het was het mij allemaal niet waard. De rust in mijn hoofd bewaren en de angsten onder controle houden, was al wat telde voor mij.
De Russische psychiater, besloot om mijn veelvuldige gebruik van het verdovende middel " Xanax", stelselmatig af te bouwen. Onmiddellijk schoot ik in paniek. Dit betekende zowaar, dat ik alle dagen terug meerdere keren paniekaanvallen zou voelen opkomen. De vrouw stelde me direct gerust. In een afbouwende programma, zou ik 2x dagelijks een pilletje valium moeten innemen om de afkickverschijnselen tegen te gaan. Naar mijn idee was valium sterker dan Xanax, maar ik besloot om te vertrouwen op haar kennis en ervaring. De bedoeling van dit afbouwprogramma, was om te kunnen observeren hoe ik psychisch functioneerde zonder verdovende middelen. En inderdaad, de eerste dagen, voelde ik een lichte paniekaanval opkomen, maar na een valium te hebben genomen, werd ik instant terug rustig. Na slechts een kleine week, was ik volledig van alle medicijnen verlost, behalve dan dat ene tabletje antidepressiva dat ik nog nam.
Veel therapie kregen we niet op de crisisafdeling. Soms mochten we meedoen met de beeldende therapie of een keertje naar de fitness gaan. Toch koos ik wijselijk voor een aantal weken rust op mijn kamer. Ronny en de kinderen, kwamen me meermaals per week een bezoekje brengen. Dit deed me deugd want ondanks de rust die ik nu had, mistte ik hen toch verschrikkelijk. Ondanks dat ze telkens maar een paar uurtjes met mij in de cafetaria spendeerde, voelde ik me na hun vertrek weer helemaal uitgeblust, geen greintje energie schoot nog over.
Van de psychiater, kreeg ik het advies om me op de wachtlijst te zetten voor een oriëntatie-observatie afdeling . Deze afdeling, was op wandelafstand van waar momenteel verbleef en hoorde bij het psychiatrisch domein in Duffel. Als ik me opgaf om me daar te laten testen, kon men inschatten wat de oorzaak was van mijn depressie en kon er een doelgerichte behandeling worden voorgesteld. Ik was best te vinden voor dit plan, al betekende dit wel dat ik nog een tijdje van huis zou wegblijven . Diezelfde dag nog, besprak ik het advies dat ik van de psychiater had gekregen, met Ronny. Tot mijn verbazing, wist hij me te vertellen dat ik me hiervoor mocht opgeven. Hij vertelde me dat hij niets liever wou dan dat ik terug genas. Daar had hij echt alles voor over, ook al betekende dit dat ik nog maandenlang van huis zou zijn.
In totaal verbleef ik een 8-tal weken op de crisisafdeling Fase 3 in Duffel . Daarna kreeg ik van de psychiater te horen dat het mijn beurt was op de wachtlijst en dat ik mijn koffer mocht inpakken. Een nieuwe en spannende periode brak weer aan, het leek een psychiatrische rollercoaster waar maar geen einde aan kwam. Ik was me ervan bewust dat mijn Borderline-problematiek één van de oorzaken was van mijn lege gevoel en zelfmoordgedachten maar ondanks dat, verklaarde het nog steeds niet waarom ik herhaaldelijk in depressies belandde.
wordt vervolgd
Mijn verblijf op de oriëntatie-observatie afdeling in Duffel, was slechts voor een 12-tal weken. Ik zou er terecht komen in een groep van zo'n 8-tal mensen, die net zoals ik allerlei testen moesten afleggen en therapieën moesten volgen om zo een totaalbeeld te kunnen krijgen van de huidige problematiek . Ik hield me zoveel mogelijk afzijdig van de groep. Enkel voor de verplichte dagopening, waarin we als groep, rond de tafel moesten samenzitten en spreken over onze emoties, durfde ik een klein deel van mezelf te laten zien. Vooral de angst om terug naar huis te moeten keren, of zelfs nog maar op weekend te moeten gaan en de drukte, die er thuis heerste, niet aan te kunnen was een onderwerp dat door mij veel aan bod kwam. Voor de zoveelste keer kreeg ik een individuele begeleidster toegewezen. Het viel me op hoe emotieloos ik over het verleden kon vertellen zonder ook maar één traan te laten. Ik raakte maar niet aan mijn gevoelens. een dikke laag met stof en allerlei andere vuiligheid was over elke emotie gestrooid en liet me overleven in mijn veilig cocon waar enkel vermoeidheid en leegte heerste.
Ik herinner me nog goed hoe zenuwachtig ik werd wanneer het mijn beurt was om de intelligentietest af te leggen. De angst om het niet goed te doen, om voor dom en achterlijk aanschouwd te worden deden de zweetdruppels op mijn voorhoofd verschijnen. Het was een test, die binnen een bepaalde tijd moest worden afgelegd en in het bijzijn van een psychiater, wat de situatie alleen maar erger maakte. Presteren onder druk was iets waar ik een hekel aan had en de uitslag zou mijn zelfbeeld kunnen bepalen. Aandachtig bekeek ik de afbeeldingen die voor mijn neus werden gelegd en keek welk beeld er moest volgen of niet in het plaatje paste. Mijn concentratie was niet meer hetzelfde dan wat het vroeger was. Soms wist ik het antwoord helemaal niet en waagde ik een gokje. Ik verwachtte van mezelf dat ik het goed moest doen, een grote onderscheiding moest halen om mezelf weer tot rust te brengen. Na de test, die in mijn ogen een eeuwigheid leek te duren, moest ik me naar de woonkamer begeven, waar andere mensen zaten te wachten om net dezelfde test te af te eggen.
Een aantal dagen later, moest ik allerlei vragen beantwoorden die werden getoond op een computerscherm. Op deze vragen was geen fout antwoord mogelijk. Ik moest enkel antwoorden met ja, nee of misschien. Bij deze test voelde ik me al vele geruster. Toen de vraag op het beeldscherm tevoorschijn kwam of ik kampte met zelfmoordgedachtes , antwoordde ik resoluut " ja". Het was de naakte waarheid. Ik verlangde voortdurend naar rust in mijn hoofd. Ik wou niets liever dan een soort levenslust vinden die zou maken dat ik weer normaal kon functioneren in de maatschappij. Een levenslust die me kon laten zijn wie ik was zonder me schuldig of angstig te hoeven voelen tegenover de ander. Ik verwachtte veel van de uitslag , maar evenzeer ook van de therapieën die werden aangeboden. Ik hoopte dat ik hier de sleutel zou vinden die een poort opende op weg naar mijn herstel.
Vele mensen zag ik komen en net zo snel ook weer gaan. Het maakte het voor mij onmogelijk een band met deze mensen aan te gaan. Waarom zou ik ook ? Het zou ervoor zorgen dat ik me weer verlaten en alleen op de wereld voelde , die pijn wou ik mezelf niet nog eens aandoen. Tijdens een spel dat 's middags georganiseerd werd, en waarbij we allemaal met een blaadje papier en een pen voor ons zaten, werd een nieuwe patiënt aan ons voorgesteld. Zijn naam was Dennis , ongeveer 32 jaar oud, struis gebouwd, blond halflang haar en blauwe ogen . Met een korte "hoi", begroette hij zijn nieuwe groep en nam plaats op een stoel. Tijdens het spel, dat vooral gebaseerd was op kennis, wist hij veel van de gestelde vragen correct te beantwoorden. Zij arrogantie en vooral de drukte die hij met zich meebracht, maakte dat ik al direct een hekel kreeg aan deze man.
De avonden waren therapie-vrij. Dit maakte dat we vaak een gezelschap speelde in groep om zo toch wat contact te maken met de ander. Het spel "Rummicub" , werd het vaakst gekozen, soms zelfs tot vervelens toe, maar veel andere opties waren er niet . Televisie kijken in een veel te kleine ruimte met mensen van verschillende groepen, zag ik op dat ogenblik niet echt bepaald zitten . Ik leerde Dennis kennen als een gedreven man, speels en humoristisch. Misschien had ik hem te snel beoordeeld op basis van mijn eerste gevoel. De energie en vlotheid waarmee hij kon vertellen over de meest uiteenlopende onderwerpen, deed me opkijken naar hem. Ik werd nieuwsgierig naar zijn verhaal. Wat schuilde er achter dat speelse en energierijke masker ? Waarom was hij opgenomen ? Ik kon me absoluut niet voorstellen dat hij met een depressie kampte. Tijdens het zoveelste gezelschapsspelletje Rummicub, polste ik dan ook voorzichtig naar zijn beweegredenen om voor een opname te kiezen. Dennis vertelde over zijn jongere zusje dat was overleden tijdens een brand in het ouderlijke huis en het schuldgevoel dat hij hieraan had overgehouden. Het was opmerkelijk hoe open hij kon praten over zijn verleden . Achter zijn altijd vrolijke masker, schuilde een gebroken man die zijn weg niet kon vinden in het leven. Na een mislukte zelfmoordpoging, had hij gekozen voor een opname . Het werd muisstil rond de tafel. Iedereen keek verbaasd en zichtbaar geschrokken naar Dennis die inkijk had gegeven in zijn emoties en een blijvende indruk had achtergelaten.
Ik zocht steeds meer toenadering tot hem. Niet om te praten over gevoelens, maar eerder om op een speelse manier een gevoel van vrijheid te herwinnen. Het was opmerkelijk hoe gemakkelijk hij erin kon slagen om me tot lachen te brengen. Het leek een eeuwigheid geleden om dat gevoel van plezier weer te herontdekken en ervan te kunnen genieten. De speelse, rebellerende Chloë die niet op haar mondje was gevallen, kwam stilaan weer tevoorschijn. De aandacht die ik kreeg van hem en de vele één op één gesprekken die we hadden, deden me vaker dagdromen over hoe een leven met een gelukzalig gevoel zou zijn. Op momenten dat ik het moeilijk had, kwam Dennis me van mijn kamer afhalen. En hoewel ik vele liever mijn tijd al slapend doorbracht, toch wist hij me telkens te overhalen om mee te doen met de therapieën . Ik denk dat Dennis toen de enige was, die ervoor kon zorgen dat ik me niet afzonderde in mijn eigen veilige wereldje. Verbaasd over hoe hij in dat opzet was geslaagd, werd ik overmand door verwarde emoties. Laat het me een soort emotionele aantrekkingskracht noemen. Het soort aantrekkingskracht dat maakte dat ik me goed en geliefd voelde bij iemand. Deze gevoelens ervaren ,na jaren van leegte en angst, zorgde ervoor dat ik me krampachtig aan hem wou vastbinden. Dennis was de persoon die me levenslust gaf en vreugde. Maar waarom kon ik deze gevoelens niet ervaren en toelaten bij mijn eigen partner ? Uiteindelijk was het Ronny die me door dik en dun steunde. Hij was de vader van mijn kinderen en de liefde van mijn leven .
Toch stond Ronny veel te dicht bij me. Ik kon hem niet toelaten in het delen van mij angsten en verlangens. Hoe gek het ook mag klinken. We hadden jaren samengeleefd en samen een gezin gevormd met 4 kinderen, waar geen tijd meer was voor ons als partners. Ronny en ik leefde in het teken van onze kinderen. Dit doordat we uit ons verleden een verlangen koesterde om het anders en vooral beter te doen als ouder. Met Dennis was het anders, hier waren er geen kinderen die al mijn toegewijde zorg en aandacht eiste, hier moest ik niet obsessief kuisen om te tonen dat ik een goede mama was, simpelweg omdat kuisen hier mijn verantwoordelijkheid niet was. Op deze plek kon ik vrijuit spreken, zonder dat ik veroordeeld werd of niet begrepen.
De groeiende liefde die ik voelde voor Dennis, deed me enorm schuldig voelen tegenover Ronny. Ik wou mezelf niet in een situatie brengen dat ik hem als partner zou verliezen. Ook de kinderen zouden hieronder lijden, wat maakte dat ik mijn gevoelens voor Dennis zoveel mogelijk negeerde. De heftigheid van ontluikende gevoelens waar ik geen blijf meer mee wist, probeerde ik van me af te schrijven. Aangezien relaties ten strengste verboden waren op de afdeling, wou ik uiteraard ook niet het risico lopen om te moeten vertrekken. Toch kwam het meermaals voor. Zo goed als op elke afdeling waar ik had verbleven, vormde zich koppeltjes. Op zich was het ook niet zo vreemd. Op een plek waar er niets van je verwacht werd, waar met begrip en openheid over emoties werd gecommuniceerd, waar je kon zijn wie je werkelijk was, zonder ook maar enige vorm van schaamte, daar was de kans het grootst dat er iets bloeide van liefde en geborgenheid.
Na een zoveelste slopende dag van gesprekstherapie, begaf ik me naar mijn slaapkamer. Op de gang zag ik Dennis staan, ik wenste hem een goede nacht en gaf hem een knuffel. Toen zijn ogen de mijne kruiste, kuste ik hem vol op de lippen. Ik wist dat het fout was. Dit was alles wat niet mocht of kon zijn , maar toch voelde het zo intens goed. De warmte van zijn lichaam tegen het mijne, de stevige knuffel , zijn begrip om wie ik was, ik kon de ingehouden emoties niet langer weerstaan. Die avond hadden we seks op mijn kamer. De spanning die er heerste om betrapt te kunnen worden en de gevolgen die eraan vast hingen, maakte het eens zo aanlokkelijk om iets te doen wat niet mocht. Ik voelde me schuldig en gelukkig tegelijkertijd . Schuldig omdat ik zonet de man had bedrogen waar ik zielsveel van hield , gelukkig om het intense geluk van seksuele en emotionele verbondenheid te hebben gevoeld en toch ook doodsbang voor de toekomst en wat het kon teweegbrengen. Dit was iets wat Ronny hoe dan ook nooit te weten mocht komen. Hij zou me in de steek laten en de kinderen tegen me kunnen opzetten. Ik wou Ronny niet de kans geven om de kinderen van me af te laten nemen. Dit had ik één keer in mijn leven meegemaakt en dat wou ik hoe dan ook vermijden.
Hoe schuldig en rot ik me ook voelde tegenover Ronny , toch bleef het niet bij een eenmalig slippertje. Liefde en lust verwrongen in elkaar en vormde een eenheid. Een eenheid waar ik het bestaan niet eens van kende. Liefde en seks waren altijd onverbiddelijk gescheiden van elkaar geweest , maar nu plotseling niet meer. Het maakte dat ik de enige zekerheid die ik nog had in mijn leven, namelijk een standvastige en goede relatie met Ronny, in twijfel begon te trekken.
Na 12 weken in de observatie-oriëntatie afdeling te hebben verbleven, werd eindelijk een diagnose gesteld . Borderline met herhaaldelijke depressie als gevolg. High level Borderline, waarmee bedoeld werd dat ik geen uitende kenmerken van borderline had, maar dat alle symptomen naar binnen waren gekeerd en dit zich vertaalde in depressie. Mijn geest vocht als het ware tegen zichzelf , waardoor mijn lichaam uitgeput raakte en weemoedig. Nog steeds had ik moeite met emotie en stressregulatie, moeilijkheden met het omgaan van gestelde grenzen en conflictsituaties . Ik was gerustgesteld met deze diagnose, wetende dat het niet allemaal maar tussen mijn oren zat of simpelweg gek was. Er werd voorgesteld om een therapie op te starten in Mortsel . Daar zou ik 6 maanden residentieel in opname verblijven en 6 maanden in dagbehandeling therapie volgen. De afdeling daar, was gespecialiseerd in Persoonlijkheidsproblematiek, angst en/of stemmingstoornissen. Het was moeilijk om tegen Ronny te vertellen dat mijn zoektocht naar herstel zich verder zou uitspreiden, waardoor hij nog langer de zorg voor de kinderen op zich moest nemen. Ik hield me voor om afscheid te nemen van Dennis en in alle talen te zwijgen over wat er in Duffel was gebeurd. Ik was niet zeker of ik met dit schuldgevoel zou kunnen leven. Toch waren de consequenties ervan mijn grootste angst.
Wordt vervolgd
Met de twijfel en angst in mijn hart, begon ik aan mijn opname in Mortsel. Ik kwam terecht op de afdeling "Mozaïek", waar ik er voor koos, de eerste 6 maanden residentieel te verblijven. Ik kon nog steeds de drukte van voltijds thuis-zijn niet aan. Zelfs na een weekend thuis bij Ronny en de kinderen te hebben verbleven tijdens mijn opname in Duffel, kwam ik volledig uitgeput en leeg weer de afdeling binnen. Algauw leerde ik er in de eerste weken allerlei nieuwe mensen kennen. Mensen die net zoals ik, het moeilijk hadden om in de drukte van de maatschappij te kunnen functioneren en die vochten tegen de demonen uit hun verleden. De eerste week mocht ik er vooral tot rust komen en alles observeren. Het verplicht 's ochtends aan tafel zitten en ontbijten in groep, vond ik het allermoeilijkst. Goed voor mezelf zorgen was dan ook één van mijn eerste werkpuntjes. Na enige tijd werd er door het Team op Mozaiek en de psycholoog , beslist dat groepstherapie het beste bij mij aansloot. Ik was het hier absoluut niet mee eens en kon niet begrijpen wat de meerwaarde van een groep voor mij kon betekenen of ik ook enigszins maar voor hen. Liefst van al had ik één op één gesprekken. Op deze manier kon ik de persoon die voor me zat voldoende in de gaten houden en inschatten wat zijn of haar oordeel over mij was. Met een groep was hier geen beginnen aan. Ik kon onmogelijk 6 of 8 mensen tegelijkertijd lezen en proberen in te schatten wat ze van mij dachten of verwachtte. Met enige tegenzin, stemde ik toe om mee te gaan in het advies dat men mij had voorgesteld. Mijn groep bestond uit 6 mensen , zowel mannen als vrouwen van uiteenlopende leeftijden. Het voelde onwennig en bedreigend om in een notendop aan deze mensen uit te leggen wie ik was en waarvoor ik kwam. Toch deed ik wat er van me verwacht werd en vertelde ik emotieloos over mijn zoektocht naar moederliefde en over het verloop van mijn depressie. Na de vele therapievormen die werden aangeboden, koos ik ervoor om me vooral af te zonderen van de groep . Enkel tijdens de verplichte praatsessies , konden deze mensen een beetje van mijn eigenheid te zien krijgen. Op een gegeven moment, was het een aantal van de groepsleden dan ook opgevallen dat ik niet vaak bij hen aanwezig was en werd hier tijdens een groep-sessie over gesproken. Het was net alsof ik een spiegel naar voren geschoven kreeg, waar ik mijn doen en laten in kreeg te zien. Het duurde meer dan een half jaar vooraleer ik de moed vond om met gevoel over mijn verleden te vertellen en mijn tranen de vrije loop te kunnen laten. Vreemd was het om te ontdekken dat deze mensen me niet afwezen of ook maar enig oordeel over me hadden. Na enkele succeservaringen, liet ik stelselmatig wat meer van mezelf zien, al was ik nog steeds erg op mijn hoede voor ook maar het kleinste teken van afwijzing.
Tijdens de beeldende therapie , waarin het uiten van je eigen gevoel centraal stond, leerde ik om terug een beetje voldoening en energie te krijgen. Ik vond het raar om toe te moeten geven dat het vele slapen, me niet de nodige energie gaf, maar juist wel het toelaten van mensen in mijn gevoelswereld. Ik begreep er niets meer van . De eerste tranen die ik liet in het bijzijn van mijn groep, waren onwennig. Ik had het idee om op elk moment uitgelachen te kunnen worden of nog dieper met de grond gelijk gemaakt te worden. Deze vooroordelen van mij bleven uit. Integendeel , mensen begonnen mee te praten over wat mijn gevoel met hen deed en waaraan ze dit konden linken uit hun eigen verleden.
Dit proces werd het mentaliseren genoemd. Kortweg het gedrag van jezelf en anderen begrijpen door ze te koppelen aan overtuigingen, gevoelens, gedachten en wensen. Je kunnen voorstellen wat anderen van je zouden kunnen denken of voelen , maar ook begrijpen dat deze overtuigingen anders kunnen zijn dan degene die je zelf hebt. De bedoeling ervan was, dat je van binnenuit naar andere leert kijken en van buitenaf naar jezelf om zo sociale relaties en contacten beter aan te kunnen gaan en uiteraard jezelf en de ander ook beter te begrijpen. Vanwege een traumatiserend verleden, had ik verschillende overtuigingen en vooroordelen opgedaan. Deze zorgde ervoor dat ik me van zowat alles en iedereen distantieerde. Ik was ervan overtuigd dat ik niemand nodig had in het leven en dat ik mijn eigen boontjes best zelf kon doppen. Met deze zienswijze, had ik mezelf, uit veiligheidsoverwegingen, zodanig geïsoleerd, dat er nog maar weinig kwaliteit van leven overbleef. Het kostte me ettelijke maanden en zelfs jaren om nieuwe ervaringen op te doen die mijn oude overtuigingen een halt konden toeroepen.
Mijn eerste 6 maanden intern op de afdeling , verliepen redelijk goed. Ik voelde me in een veilige omgeving waar ik in kleine stapjes leerde om terug in contact te staan met mijn gevoel. De jaren voor mijn opnames, had ik ongewild mijn gevoel volledig uitgeschakeld. Dit was een gemakkelijke manier om me te focussen op mijn huishouden en te vluchten in mijn eigen belevingswereldje. Spijtig genoeg was mijn mentale gezondheid het hier niet mee eens. Ik had jaren op deze manier kunnen verder leven, was het niet dat ik verzeild was geraakt in een postnatale depressie. Het moeilijke aan heel mijn proces, was dat eerst alle negatieve emoties doorvoeld moesten worden, vooraleer het positieve zich er kon bijvoegen. Dit maakte dat ik erg prikkelbaar werd en mezelf door de dagen en weken sleepte. Toen ook Dennis weer van zich liet horen en wou afspreken, zag ik een kans om terug een beetje van dat positieve gevoel binnen te laten.De spanning, het kunnen lachen en spelen met elkaar, het waren deze dingen die ik vooral erg mistte. En ook al wou ik deze gevoelens maar al te graag met mijn gezin kunnen ervaren, op de één of andere manier, slaagde ik hier maar niet in.
De gedachte dat ik met Dennis een gelukkiger leven zou kunnen leiden, werd steeds voelbaarder. Het schuldgevoel waarmee ik achteraf bleef zitten wanneer Dennis op bezoek kwam, was zodanig verwarrend en pijnlijk, dat ik besloot Ronny de waarheid te vertellen. Impulsief vertelde ik dit nieuws aan hem tijdens een ruzie die tussen ons was ontstaan. Vooraleer ik het goed en wel besefte, waren de woorden al uit mijn mond gekomen : Ik heb een relatie met een ander! Eventjes bleef hetmuisstil aan de andere kant van de lijn, je kon een speld horen vallen. Kort daarop volgde er een wervelwind aan verwijten en dreigementen van Ronny's kant. Ik kon niet geloven dat ik zonet alles wat me lief was, zo op de richel had gezet. Gevoelens van angst en verdriet over wat zou komen, overmande me de eerstkomende uren en dagen.
Gelukkig kon ik terecht bij het verplegend personeel. 7 maanden van stilzwijgen over de relatie met Dennis, kwamen plotseling aan het licht. Opgelucht en bang tegelijkertijd , verteld ik wat me al die maanden had bezig gehouden. Ondanks het feit dat ik Ronny nog steeds heel graag zag, wist ik dat hij vanuit zijn eigen verleden ook erg impulsief kon reageren. Dat de kinderen hier het slachtoffer van zouden worden, was iets wat ik helemaal niet wou, maar ook niet meer in de hand had aangezien ik nog in opname was. Liefst van al, had ik dit alles met Ronny op een volwassen manier willen uitpraten en misschien zelfs ook goedmaken, maar zijn kwaadheid en teleurstelling in mij, maakte dit onmogelijk. Ronny verhinderde me de eerstvolgende 3 weken, dat ik de kinderen te zien kreeg. Ik was kapot van verdriet. Ik wou aan hen uitleggen wat er allemaal was gebeurd , waardoor mama een affaire was begonnen. Maar hoe graag ik het ook wou uitleggen, ik kreeg er geen kans toe. Hoe kon ik dit trouwens ook goedpraten ? Ik begreep zelf amper wat er allemaal was gebeurd en door mijn hoofd spookte. Het was net of mijn emoties de bovenhand hadden genomen en er van een remmingen of nadenken over de gevolgen, geen sprake meer was.
In een impulsieve bui, contacteerde ik Dennis en vroeg hem om mij te komen halen. Ik moest weg uit deze omgeving en mijn gedachten weer op een rijtje zien te krijgen. Maar hoe geliefd ik me ook voelde bij Dennis, het gemis aan de kinderen en aan Ronny was niet weg te denken. Bang voor wat de toekomst zou brengen, bang voor welke ruiten ik deze keer had ingeslagen, begon ik meer en meer te drinken. Bij Mozaïek, stelde men relatietherapie voor. Ik kon enkel maar hopen dat Ronny onze relatie nog een kans wou geven. Zijn voorwaarde waren bikkelhard . Het contact met Dennis moest abrupt beeïndigd worden en de zorg over de meisjes wou hij niet langer meer op zich nemen. Uit veiligheidsoverwegingen, besloot ik een tijdelijke oplossing te zoeken voor Maité en Ilana. De individuele begeleidster die aan huis kwam, had een plekje voor hen gevonden waar ze terecht konden. Dit was iets wat ik absoluut niet wou, maar zolang ik geen zekerheid had over hoe en wat met de toekomst en de vele ruzie's die er tussen Ronny en mij nog konden volgen, zag ik geen andere oplossing. Het brak mijn hart om de meisjes door mijn schuld weer op een plek te moeten onderbrengen waar ze niets of niemand kende. Weg uit hun vertrouwde omgeving , hun vrienden en kennissen. Ik voelde me de meest waardeloze moeder op aarde. Als ik geen affaire was begonnen en mijn emoties maar een beetje meer onder controle had gehad, was dit alles nooit gebeurd.
De relatie-therapie had , zoals ik had verwacht, niet het gewenste effect. Ronny's boosheid was het gespreksonderwerp , waardoor ik helemaal dichtklapte en van het idee was , dat ik deze molen aan verwijten verdiende. Ik kon het niet opbrengen om aan hem duidelijk te maken, wat mij ertoe gedreven had om een relatie met Dennis te beginnen. Wat had gemaakt, dat ik thuis niet de liefdevolle partner en moeder had kunnen zijn, ook al had ik niets liever willen zijn. Het was duidelijk dat we beide niet toe waren aan deze vorm van therapie . Hij omdat zijn boosheid overheerste en ik omdat ik niet uit mezelf durfde praten. Meermaals had ik willen schreeuwen tegen hem dat het voor mij zoveel veiliger en makkelijker was om iemand die niet emotioneel dicht bij me stond, lief te hebben dan iemand waarmee ik al 11 jaar samen was. Het had geen zin om ook maar iets van dat gevoel naar boven te brengen, simpelweg omdat er ook niet naar geluisterd werd of erger nog, dat mijn gevoel tegen me gebruikt kon worden .
De spanning tussen Ronny en mij was te snijden. Ik besloot na enige tijd om met Dennis volledig te breken en onze relatie nog een kans te geven. Ik wist dat het moeilijk ging worden, dat er strenge voorwaarden aan vast hingen en dat de kans dat deze misstap van mij , bij elke ruzie, weer naar boven zou worden gehaald. Toch was het de liefde voor mijn kinderen, voor Ronny en de vertrouwdheid die ik al die jaren had opgebouwd binnen mijn gezin, datgene wat maakte dat ik deze beslissing nam. Een moeilijke beslissing, aangezien ik niet zeker wist of mijn relatie met Ronny dit alles ooit nog te boven ging komen.
Na 8 maanden op Mozaïek te hebben verbleven, kwam het voor mij onverwachte verdict , dat ik niet langer therapie kon volgen bij hen. De reden ervoor was dat mijn emotionele problemen ,verhinderde dat ik nog kon mentaliseren in groep en hierdoor ook niet aan de verwerking van mijn verleden kon beginnen. Dit verdict kwam als een mokerslag in mijn gezicht. De kwaadheid en de teleurstelling die ik voelde , na 8 maanden mezelf bloot te hebben gegeven, ik kon het niet in woorden omschrijven. Dit betekende dat ik terug naar huis moest gaan met enkel een doorverwijzing naar een andere setting die dichter bij huis was. Terug naar huis waar alarmfase rood heerste en ik maar moest zien hoe me door de dagen en weken door te slepen. Liefst van al had ik op dat moment mezelf iets willen aandoen. Voor mij was het een teken dat ik niets of niemand ooit nog in vertrouwen kon nemen. Ik sloot mezelf terug op in mijn eigen vertrouwde wereldje waar niemand me ooit nog een haar kon krenken.
wordt vervolgd
Het was niet de meest ideale oplossing om na 3 jaar residentiële opname plotseling voltijds terug thuis te gaan wonen, maar toch had ik ergens de kracht weten vinden om me door de dagen heen te slepen zonder me constant op te sluiten of te vertoeven in een diepe slaap. Gemakkelijk was het allesbehalve. Mijn relatie met Ronny , een relatie van elf jaar samenzijn, was gedaald tot diep onder het vriespunt. Vele ruzie's en scheldpartijen, waren het gevolg van mijn vreemdgaan. Ik vond het dan ook normaal om deze venijnige woordenvloed te moeten ondergaan. Het was de tol die ik moest betalen om terug gelukkig en stabiel te staan binnen onze relatie.
Zo vaak als mogelijk was, bezocht ik de meisjes in de instelling waar ze verbleven. Ik was blij dat ze bespaard bleven van de vele ruzies die erop volgde. Op deze plek konden ze eventjes weer kind zijn , ten volle van contacten met andere kinderen genieten die bovendien ook allemaal uit een benarde situatie kwamen. Vooral Killian had het moeilijk met de onvoorspelbaarheid die er thuis heerste. Een gewone ruzie, kon al snel uitmonden in een onveilige situatie, waardoor hij het zijn plicht vond om tussen ons beide te komen staan. Amper 10 jaar oud was hij. Ik dacht onmiddellijk terug aan mijn eigen onveilige jeugd en de Parentificatie die daar had plaatsgevonden. Dit wou ik mijn kinderen besparen. Ik besloot om niet meer in te gaan op de verwijten die ik te horen kreeg en slikte al mijn woede in. Ondanks dat Ronny me had gesmeekt om terug te komen en me alles te vergeven, was het niet zo simpel om 24 op 24 in elkaars buurt te zijn. De thuisbegeleiding probeerde de gemoederen te bedaren en elk van ons te aanhoren. Een veiligheidsplan werd opgesteld, waar we zo goed als mogelijk, moesten proberen ons aan te houden. Het bleef een moeilijk en vooral moeizaam proces om open en eerlijk over mijn gevoelens te praten , om mijn eigen behoeftes aan te voelen en uit te spreken. Ik wist niet eens wat ik wou in het leven, wie ik was of wie ik überhaupt wou worden .
Net op het moment dat ik dacht terug een beetje structuur en stabiliteit in mijn leven te hebben gevonden, kreeg ik na 2 maanden thuis te hebben verbleven, een telefoontje van de afdeling Koraal in Zoersel. Er kon een intake gesprek plaatsvinden binnen een aanzienlijk korte periode. Eerlijk gezegd had ik meer dan genoeg van de psychiatrische doolhof die ik op 3 jaar tijd had doorlopen, maar anderzijds, was het ook een uitgesproken kans om minder thuis te zijn en me misschien terug te kunnen concentreren op de zoektocht naar werk. Ik plande een intake gesprek en wachtte geduldig af. Een kleine tweetal weken later, mocht ik dan eindelijk op gesprek komen. Uit dit gesprek moest blijken of ik in een reflectie groep , een ondersteunende groep of in een traject op maat groep terecht kwam. Er was ook een kleine kans dat ik zou worden doorgestuurd naar nog een andere afdeling, dit alles hing grotendeels af van het advies dat werd gegeven op de Teamvergadering die wekelijks plaatsvond. Ik probeerde zo goed als mogelijk de gehele situatie globaal te schetsen. Toen men mij vroeg wat mijn verwachtingen waren van de therapie, was dit een vraag waar ik maar moeizaam op kon antwoorden. Terug meedraaien in een maatschappij, mezelf ontdekken en leren kennen, verlost zijn van mijn eigen destructieve gedachtes , er was zoveel waar ik verandering in wou zien. Ik wist alleen niet waar ik juist moest beginnen. Bovendien was, door de negatieve ervaring die ik had ik meegemaakt op Mozaïek, mijn vertrouwen in zowat de gehele mensheid beschaamd . Maar wat had ik te verliezen ? Het was duidelijk dat ik op deze manier niet verder kon gaan . Alles wat ik op 3 jaar tijd had aangeleerd gekregen, was een peulenschil vergeleken met de ingebakken oude patronen waarmee ik worstelde. Eigenlijk kon ik enkel maar hopen , dat na de zoveelste vorm van therapie, deze het beste bij mij zou aansluiten en ook degelijk iets van verandering teweeg zou brengen.
Koraal was een afdeling gespecialiseerd in angst en depressie, waar zowel belevingsgerichte therapie als realiteitsgerichte therapie aangeboden werden. Als ik mocht starten, zou dit een traject worden van 18 maanden groepstherapie, waarbij ik 4 dagen per week telkens een aantal uren per dag aanwezig moest zijn. Er was geen sprake van een residentiële opname, 's avonds zou ik gewoon terug naar huis kunnen gaan en bij de kinderen kunnen zijn. Met gemengde gevoelens, beëindigde we ons gesprek en ging weer huiswaarts. Nieuwsgierig naar het advies dat zou besproken worden op de teamvergadering, wachtte ik geduldig af .
Mijn eerdere ervaring met groepstherapie was redelijk neutraal. Nog steeds kon ik de meerwaarde ervan niet inzien. Voorzichtig had ik geprobeerd op mozaïek om me open te stellen naar meerdere personen, maar door de abrupte beëindiging van het therapieprogramma, was voor mij alles en iedereen te wantrouwen. Als er ook maar een meerwaarde was geweest in de 8 maanden van mijn verblijf in Mortsel, wat er zeker ook is geweest, was deze meerwaarde,volledig overschaduwd door negativiteit. Er volgde een twee maanden lange schoolvakantie, waarin ik met man en macht probeerde om mezelf staande te houden. Obsessief onderhield ik mijn huishouden, schoenen plaatse ik netjes in een rijtje naast elkaar om na 10 minuten, wanneer de kinderen binnenkwamen en enthousiast hun schoenen uitdeden, net weer hetzelfde te doen. Ik meed elke vorm van contact met mensen en kwam amper nog buiten, enkel uitzonderlijk om boodschappen te gaan doen. Ik was dan ook blij toen het verlossende telefoontje kwam, dat ik mocht starten in de reflectiegroep op Koraal.
Een reflectiegroep bestond uit een groep van ongeveer 10 personen, zowel mannen als vrouwen. Hier werd uitgegaan van het contact met de ander en werken aan je eigenheid. Zowel zelfreflectie , introspectie als zelfonderzoek, vormde als het ware de drie pijlers waaruit deze therapie bestond. De bedoeling was om actief mee te werken, feedback te geven en te krijgen in de vele groepsgesprekken die er zouden plaatsvinden zodat er na een traject van ongeveer 18 maanden terug een perspectief kon zijn naar de toekomst. Met de ingesteldheid dat ik de ander helemaal niet nodig had en enkel maar op zoek was naar een geschikte job, besloot ik toch om het erop te wagen. Mijn vechtlust was er wel heel wat minder op geworden. Ik kon enkel maar hopen dat aan de brede waaier van therapie, er toch wel eentje bij mij zou aansluiten. Ik maakte met mezelf de afspraak dat dit de laatste strohalm was waar ik me nog enigzins aan wou vasthouden.
Het verschil van de werking tussen Mozaïek en Koraal, was vanaf het begin heel erg voelbaar. De groep waar ik in terecht kwam, leek in het begin eerder op een duiventil dan op een standvastige groep. Pas na een tweetal weken, had ik iedereen gezien en kon ik zo een deel van elk verhaal in elkaar puzzelen. Heel ander was het op Mozaïek, waar vanaf het begin, ik iedereen stelselmatig leerde kennen en niemand ontbrak. Zelfs ziekte moest met een doktersbriefje gewettigd worden en niet komen opdagen, was regelrecht uitgesloten. Ook de intensiviteit van het programma was anders. Waar ik in Mortsel met de groep, wekelijks urenlang in groep over het proces van 1 lid moest nadenken en we tientallen vragen moest beantwoorden, werd dit op koraal niet gedaan, of toch niet op papier. Het was werkelijk een hele ommezwaai en een totaal andere manier van werken, niet tegenstaande dat beide wel de ongeveer dezelfde therapie-vorm aanboden. Mijn eerste weken op Koraal waren erg vermoeiend. Ik dacht dan ook onmiddellijk dat er terug een achteruitgang was. Dit idee vertaalde zich in neerslachtigheid. De vele groep-sessies en verhalen van andere mensen, die elk vanuit een ander perspectief en andere achtergrond kwamen, kostte me aan energie. Uitgeput en in mezelf gekeerd, viel ik thuis uitgeput, in de zetel in slaap. Ronny begon zich de vraag te stellen of dit alles me wel vooruit zou helpen.
Het duurde dan ook niet lang vooraleer ik meer en meer ziek begon te melden gedurende de eerste weken. Ik vond, dat het tijd was om terug een beetje op mijn positieve te komen, tijd om weer wat bij te slapen en me af te zonderen ter bescherming van mezelf. Mijn onvoorspelbare afwezigheid, werd gauw merkbaar zowel bij de groep als bij de teamleden van mijn reflectiegroep. Niet veel tijd daarna, werd ik aangesproken op mijn afwezigheid. Mijn vluchtgedrag werd onder de loep genomen en besproken met me. Als ik ook enigszins wou herstellen van mijn depressie en wou werken aan mijn patronen, was dit niet de goede manier om ermee om te gaan. Eerst voelde ik me aangevallen , maar niet veel erna, begon de mallemolen in mijn hoofd weer op volle toeren te draaien. Men had gelijk, het was inderdaad niet de oplossing om van mijn problemen steeds maar weer weg te vluchten, telkens ik het moeilijk had. De angst om ook hier vroegtijdig te moeten afronden, zorgde ervoor dat ik het roer volledig omgooide en me actiever in begon te zetten.
Vele mensen kwamen en vertrokken weer. Ik was het gewend geraakt in de jaren van opnames, dat mensen opdoken, een deel van zichzelf lieten zien en weer vertrokken. Een gevoel van verlatenheid, omdat ook ik een klein beetje had blootgegeven over mezelf, maakte dat ik toch probeerde op een geringe emotionele afstand van de groep te blijven. Pas na een 6 tal maanden, had ik echt het gevoel een vaste groep te vormen met mensen die net als ik klaar waren voor een intensieve therapieprogramma. Veel praten deed ik niet. Angstvallig, probeerde ik vooral te luisteren en voorzichtig feedback te geven vanuit mijn eigen ervaring en belevingen. Dit was voor mij de eerste stap om een echt en hechter contact te hebben met mensen. Ik probeerde met een goede intentie mensen te helpen of andere inzichten te geven, maar vroeg hier zeker niets voor terug. Bang was ik om afgewezen te worden of veroordeeld op mijn eigen verhaal en gevoelens. Mijn individuele begeleidster was een vrouw die jonger was als ik. Met haar kon ik in een één op één contact, makkelijker tot een gesprek komen. Nog steeds vertelde ik emotieloos over de meest uiteenlopende onderwerpen uit mijn verleden. Toen deze vrouw, een andere functie aangeboden kreeg, en zij hierdoor niet meer mijn individuele begeleidster kon zijn, was ik opgelucht, dat het niet tot een hechter contact was gekomen.
Enkele weken later, kreeg ik dan ook een andere individuele begeleider toegewezen. Deze keer was een man genaamd Jan, die ook ongeveer dezelfde leeftijd had als mij. Als ik het al moeilijk vond om me open te stellen tegenover een vrouw, was het bijna onmogelijk om dit te kunnen bereiken bij een man. Mijn verleden met mannen was niet bepaald over rozen gegaan, en het wantrouwen dat ik had gecreëerd in mannen, was niet bepaald wat je noemt rooskleurig. Jan kreeg van mij niet het oordeel van de twijfel. Het zou zowel voor hem als voor mij een hele opgave worden om deze band op te bouwen tot iets wat je constructief kan noemen. De vele therapievormen waren erg bekend voor me. Beeldende therapie was mijn favoriet. Dichter tot mijn gevoel komen bij het uitwerken van iets wat voor mij quasi perfect moest zijn, gaf me het meeste voldoening. Maar een beeldende groepsopdracht , was een ander paar mouwen. Ik probeerde vooral om erbij te horen en niets verkeerd te doen. Deze vorm van please-gedrag, leidde het minst tot conflicten en toonde ook minder van mijn eigenheid. Toch had ik er zowaar een hekel aan om . Liefst van al had ik gillend het lokaal willen uitlopen en me willen afzonderen in een kamertje alleen.
Na een jaar op Koraal, besefte ik dat er nog niet veel verandering was gekomen. De angst om na anderhalf jaar net even ver te zijn geëindigd als ik was gestart, laaide hoog op. Ik wist dat er een manier bestond waardoor ik me op m'n kwetsbaarste kon voelen en dit zo kon doortrekken naar mijn aanwezigheid in groep, maar het was maar de vraag of deze manier de goede was en tot enig resultaat zou leiden. Voorzichtig besprak ik mijn idee met Jan.
Wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
Vervolg :
Doordat mijn moeder met veel van haar problemen naar mij toe kwam ,
Door de vele ruzies die ik thuis te zien en te horen kreeg, de onveiligheid en onvoorspelbaarheid , begon ik me meer bezig te houden met mijn schoolwerk.
Het 5 de leerjaar :
Maité groeide als kool. Ik genoot van elk moment en elke mijlpaal die ze maakte in haar jonge leventje. Toch bracht het contact en de liefde die ik voelde voor haar,me vaak terug naar mijn eigen jeugd. Het maakte dat ik me nog meer vragen stelde over de opvoeding die ik zelf had gekregen en de gevolgen die ik eraan had overgehouden .
Er kwam een moment dat ik merkte dat Sven en ik het financieel steeds moeilijker kregen . Er moest een oplossing komen zodat we toch alle rekeningen konden blijven betalen . Ook Maité werd door ons overstelpt met cadeautjes en de meest schattige kleertjes en ik vond dat deze levensstijl , die eigenlijk boven onze stand was, aangehouden moest blijven .
Sven vond algauw werk als chef-kok in een cafeetje in Antwerpen . Het was net zomer en de meest drukke periode in de horeca . Het maakte dat hij lange uren van huis weg was en ik dus alleen in stond voor de zorg over Maité.
De eerste dagen ging dit redelijk goed. Ik stortte me als een ware huisvrouw op mijn huishouden en sliep op de uren dat Maité een dutje moest doen . Toch voelde ik elke keer een angst bij me opkomen telkens Sven vertrok naar zijn werk . Het was onvoorspelbaar wanneer hij terug naar huis zou komen en wat moest ik de hele dag met een baby in huis gaan doen ?
Ik was niet het type mama dat met de buggy elke dag een ommetje ging maken en contacte legde met andere mama's. Ik sloot me elke dag op in huis en kon enkel maar hopen dat de avond snel zou aanbreken . Vriendinnen en kennissen hadden we nauwelijks of nog niet .Mijn leefwereld was beperkt tot het moederschap en het huishouden alleen. Ik voelde me gevangen in een gouden kooi.
De angsten bleven aanslepen. Elke gil die Maité maakte, stond ik aan haar bedje . 's morgens opende ik mijn ogen en kreeg ik hartkloppingen en ademhalingsproblemen.het bleek om een hyperventilatie-aanval te gaan. Op een dag, net toen Sven wou vertrekken naar zijn werk , smeekte ik hem op mijn blote knieën en met de tranen in de ogen, om thuis te blijven voor mij. Ik kon de eenzaamheid en vooral de onvoorspelbaarheid van zijn lange werk-uren niet langer aan . Hij keek me met een niet berijpende blik aan en antwoorde kort dat er brood op de plank moest komen . Na de zomer, zou hij minder uren moeten werken en meer tijd voor mij en de baby kunnen vrijmaken.
Het viel me op dat hij ook meer en meer begon te drinken . Natuurlijk , zat hij aan de bron . Elke dag dronk hij bier na de uren die hij had gewerkt om te ontstressen met zijn collega's . Het maakte me jaloers dat hij wel een sociaal leven had en zomaar in en uit het ouderschap kon stappen en ik niet .
Natuurlijk nam ik soms wel het openbaar vervoer met een veel te grote buggy die je amper de bus op kreeg, richting het café waar hij werkte . Toch vroeg het telkens enorm veel energie van mij om die stap naar buiten te zetten . Ik kon het trouwens ook niet maken vond ik van mezelf om alle dagen met een baby op café te zitten tussen half dronken mensen die de ene sigaret na de andere opstaken . Nee het was mijn taak om Maité zo goed en veilig mogelijk groot te brengen .
Ik begon meer en meer na te denken om zelf te gaan werken . Maité was nu 4 maanden oud en zou naar een kleinschalige crèche in de buurt kunnen gaan . Het idee dat iemand anders elk lachje , elke lieve blik , elke mijlpaal van haar zou gaan meemaken, maakte me Verdrietig . Langs de andere kant, zou gaan werken wel betekenen dat ik terug meer sociaal contact had met andere mensen en ik beetje bij beetje wat meer structuur kon opbouwen in mijn leven .
Met een klein en bang hart, nam ik een job aan als kassierster in een groot warenhuis en schreef ik Maité in bij de crèche. Het waren lange dagen dat ik werkte, want uiteraard nam ik een fulltime job aan . Part-time was niet aan mij besteed , voor dat geld kon ik evengoed thuisblijven dacht ik toen .
De eerste maanden op mijn nieuwe werk, gingen redelijk goed. Alles was nog nieuw en leuk ,zodanig dat het me geen enkele moeite kostte om de nieuwe routine in mijn leven gewoon te worden . Ook financieel Scheelde het een hele hoop .
Toch mistte ik Maité verschrikkelijk en vond ik mezelf niet langer een goede moeder . Elke keer ik haar naar de crèche bracht en Maité begon te huilen, brak mijn hart.
Fulltime werken en dan nog een heel huishouden perfect willen doen plus een perfecte mama willen zijn , het kostte me ontzettend veel energie . Energie die ik bovendien niet eens had. Toch wou ik nergens op inkrimpen . Het woordje me-time of ontspanning , was het enigste wat ik aan me voorbij liet gaan .
Na ongeveer 9 maanden op mijn nieuwe werk, was ik helemaal uitgeblust. De klieren in mijn keel Zwelde telkens op door de oververmoeidheid en het uitte zich in constant ziek worden . Ook mijn relatie met Sven kwam onder druk te staan . Zijn drank-gewoontes , maakte dat we telkens in ruzie belandde . Ik wist dat het zo niet verder kon, ook voor Maité niet . Dus besloot ik na 9 maanden te stoppen met mijn werk als kassierster en me terug te richten op het moederschap.
Een tijdlang ging het weer beter . Sven en ik plande zelfs een reisje naar Spanje met het vliegtuig. Het zou de eerste vliegreis worden voor Maité ,wat het natuurlijk allemaal extra spannend maakte .
Rond diezelfde periode en op de leeftijd dat Maité 15 maanden oud was, kwam ik te weten dat ik terug zwanger was . Ik vond het geweldig dat er een nieuw leven in mijn buik groeide en dat er een speelkameraadje voor ons prinsesje zou komen . Ook Sven keek uit naar het nieuwe leventje dat op komst was. Het zou zijn eerste biologische kindje worden .
Ik was nu 20 jaar oud en de bevaldatum was uitgerekend voor in april . Ondanks de ups en downs in de relatie met Sven , mijn angsten en onzekerheden en de moeilijkheden om werk en gezinsleven te kunnen combineren , zag ik het leven redelijk rooskleurig in. Kindjes betekende voor mij het mooiste wat er op de wereld bestond . Hun puurheid en vooral bewondering voor alles in de wereld, deden me smelten en me vooral voelen dat ik leefde . Nog steeds was het mijn voornaamste doel om een goede mama te worden. Ik wou later kinderen die met een positieve blik op hun jeugd konden terugblikken en vooral een goede band met ons hadden opgebouwd. Dat laatste was iets wat ikzelf ontzettend hard mistte .
Wordt vervolgd
zoveel ik maar kon, probeerde ik de meisjea te gaan bezoeken. Het tehuis waarin ze terecht kwamen,droeg de naam " Het Dennenhuis" en was gelegen in een bosrijk gebied. Sven en ik moesten telkens het openbaar vervoer nemen naar Kapellen . Eerst van Deurne richting Antwerpen een half uur en daarna Van Antwerpen uit naar Kapellen drie kwartier en dan weer terug . Het nam telkens een halve dag in beslag , maar toch wou ik hen zoveel mogelijk bezoeken .
De begeleidsters die de zorg over Maite en Ilana overnamen, waren zeer vriendelijk en toegewijd. Toch kon ik mijn kwaadheid naar hen toe maar moeilijk verborgen houden. Zij mochten immers de zorg en de opvoeding hebben over Maité en ilana terwijl ik er mocht op toekijken.Het deed me pijn , immens veel pijn om te zien hoe Ilana , toen net 3 weken oud, een flesje kreeg van een vrouw die ik niet kende. De kindjes droegen allebei kleren die toebehoorde tot de instelling. de kleren die de politie had meegenomen en daar afgegeven had , mochten ze op dat moment niet dragen .
Ik haatte Sven uit de grond van mijn hart. Nog nooit eerder had ik zoveel ingehouden wrok tegenover iemand gekoesterd. Ondanks mijn schrik van hem, wist ik dat ik alles op alles zou zetten om de kinderen terug bij mij te krijgen. Helemaal uitgeput van alle emoties en de busrit, plofte ik in de zetel neer eenmaal we terug thuis waren . het huis waar enkel nog het speelgoed onaangeroerd op de grond lag en de foto's die aan de muur hingen , het maakte me gek van verdriet .
Op de dagen dat Sven ging werken en ik niet naar de meisjes op bezoek ging , sliep ik bijna de ganse dag . 's avonds dronk ik ook overmatig met het idee om de pijn niet te moeten doorvoelen . Buiten de fysieke pijn die Sven me aandeed, was dit de ergste hel waarin ik ooit maar terecht had kunnen komen . Niemand wist me te vertellen hoelang de kinderen daar zouden moeten verblijven , het enigste wat er werd verteld was , was dat van zodra de situatie in huis stabiel en veilig werd , er misschien zou worden gekeken naar een mogelijke terugkeer van de kinderen.
De meest vreemde gedachten passeerde de revue in mijn hoofd. Allemaal hadden ze betrekking op het terug naar huis krijgen van de meisjes . Misschien is toen het meeste domme en naiëve idee ooit ontstaan .
Ik zou met Sven trouwen!
Niet uit liefde , want daar waar ik ooit iets had gevoeld voor Sven , was de liefde allang uitgedoofd. Ik zou trouwen met hem om de rechtbank ervan te overtuigen dat de situatie stabiel was. Daarna zou ik 's nachts de meisjes meenemen naar een vluchthuis en verdwijnen met de hen om nooit meer terug te keren! Dat was het plan , ik had er zowaar alles voor over .
Enkele maanden passeerde . Ik vroeg Sven ten huwelijk en we maakte alles in orde voor de nakende trouw . In België kan je pas 6 maanden na de aanvraag trouwen . Tijd hadden we dus in overvloed , al deed het me enorm veel pijn de kinderen zo te moeten zien opgroeien .
Ilana groeide als kool . Het eerste levensjaar is dan ook het jaar waarin een kind het meeste verandert . Ook Maite maakte, ondanks haar gemis naar huis, al snel vriendjes bij de leefgroep waarin ze verbleef . Sven werd rustiger . Hij had er geen enkel idee van dat mijn vraag om te trouwen er alles mee te maken had om de kinderen terug te krijgen , al evenmin dat ik trouwde met hem om daarna te gaan vluchten .
Op de dag van het huwelijk , vroeg ik aan mijn moeder of ze ook ging komen . Mijn ouders kennende , dacht ik dat het voor hen toch een belangrijke dag zou zijn . Mijn moeder kwam niet , om welke reden dan ook , ze zou niet aanwezig zijn . Haar band met Sven was zodanig vertroebeld , dat ik het haar eigenlijk niet kwalijk kon nemen , niet tegenstaande dat ik toch teleurgesteld was . Het voelde weer eens aan alsof ik in haar ogen niet belangrijk was of het ook maar waard om graag gezien te worden . Mijn vader kwam me wel even proficiat wensen op het moment dat ik bij de kapper zat . Met tranen in de ogen excuseerde hij zich voor het feit dat hij niet aanwezig zou zijn omdat hij werken moest. Ondanks ook zijn afwezigheid , zag en voelde ik de onmacht en het verdriet bij hem . Zijn ogen schreeuwde bijna : " meid aub, loop niet in je ongeluk !".
Mijn meisjes waren aanwezig op het huwelijk . Maite droeg het meest schattige kleedje dat je je maar kon inbeelden en ook Ilana , toen 6 maanden oud, zag eruit als een klein prinsesje . Het werd het huwelijk in intieme kring . Veel vrienden en familieleden hadden we niet en buiten een beetje Familie van Sven plus wat collega's van het café waar hij werkte , was dit alles .
Het huwelijk was tot in de puntjes voorbereid . Ik droeg een lang wit kleed met een bustier en Sven een deftig zwart maatpak . De limousine kwam ons ophalen en bracht ons naar het gemeentehuis . Er werd op geen enkele euro gekeken . Alles moest er zo echt mogelijk uitzien om maar aan te tonen dat ik trouwde met Sven uit liefde .
De avond van het "feest" , werd er zoveel gedronken dat ik amper naar ons appartement terug raakte. Ik keek naar Sven die zijn roes lag uit te slapen in de zetel en kon me amper voortellen dat deze man de man was met wie ik getrouwd was uit haat .
Weken na de trouw , kregen we van onze huisbaas te horen dat we niet langer op het appartement konden verblijven . De huisbaas was recentelijk gescheiden van zijn huidige vriendin en kwam terug in zijn huis wonen . Het was een domper van formaat , want waar moesten we zo snel een andere woning zien te vinden en hoe konden we nu een stabiliteit doen uitschijnen als we niet direct iets anders vonden ? Gelukkig kwam er een appartementje net aan de overkant van waar we woonde te huur . Ondertussen had ik weer werk aangenomen als kassierster in Antwerpen om me zo financieel al veilig te stellen voor de dag dat ik zou wegvluchten van Sven . We tekende het contract van het nieuwe appartement en verhuisde op nog geen maand tijd .
De muren in de woonkamer , schilderde ik vuurrood . Het was mijn manier om de kwaadheid en pijn die ik voelde over te brengen naar Sven . Wel 10 liters rode verf had ik nodig om alles te overschilderen . Een goede vriend die ik had leren kennen tijdens de periode dat ik werkte in Antwerpen , kwam me helpen . Zijn naam was Thierry , een man van middelbare leeftijd bij wie ik steeds terecht kon met mijn verhaal en die bovendien nog eens schilder was van beroep .
Ergens voelde ik me veilig bij Thierry , hij had een woonst vlak bij waar ik werkte en waar ik altijd terecht kon . Ik mocht alles aan hem vragen , hij was er altijd voor me . Ik denk dat ik als Borderliner en in de benarde situatie waar ik me toen in bevond , wel op eender wie die lief voor me was , verliefd had kunnen worden . Ik kan niet zeggen dat mijn emotionele toevlucht naar Thierry , me een schuldgevoel naar Sven toe gaf. Integendeel , ik voelde me veiliger nu ik een plekje had waar in indien nodig naartoe kon om tot mezelf te komen .
Ik heb Sven meermaals bedrogen tijdens onze relatie .Na de plaatsing van de kinderen had ik geen enkele zin tot rede meer . Mijn kwaadheid , die ik toen niet naar hem toe liet zien , uitte zich in het hem bedriegen . Het leek een kinderachtig iets hoe we met elkaar omgingen . Op deze jonge leeftijd , leek het oog om oog , tand om tand . Ik besef dat als ik ergens naartoe had kunnen gaan en de nodige ondersteuning had gehad , het allemaal zo ver niet had moeten lopen .
De laatste escalatie die tussen hem en mij gebeurde , was vlak nadat we verhuisd waren .De zoveelste ruzie , de zoveelste dreigementen , het duwen en trekken aan elkaar , ik had het meer dan gehad . Emotioneel had ik allang afstand van hem genomen , het was enkel kwestie van een plek te vinden waar ik terecht kon. De rechtbank liep er niet in dat ik deed uitschijnen dat alles koek en ei tussen ons was , dus er bleef maar 1 optie over . Kiezen voor een vertrek zonder de kinderen om ze daarna alsnog bij mij te krijgen . Van dat laatste was ik nog niet zo zeker. Welke moeder met Borderline waarvan de kinderen geplaatst waren, zou van de rechtbank nog een kans krijgen ? En dat met mijn verleden ?
Ik dacht werkelijk dat ik iemand anders nodig had om mijn kinderen terug bij mij te krijgen . Mijn laag zelfbeeld , mijn angsten , mijn verleden , het was uitgesloten dat ze in mijn ogen me terug een kans gaven .
Een slag in mijn gezicht met zijn volle vuist . 85 kg tegenover 46 kg , het was onmogelijk me hiertegen te verdedigen . Ineen gekropen in een bolletje , probeerde ik elke slag, elke stamp te ontwijken . Ik zag sterretjes voor mijn ogen en vergat mijn rug te bedekken . Een zoveelste stamp in mijn rug , een zoveelste getrek aan mijn haren . ik liet hem begaan en hoopte dat het snel over was. Het bloed op de grond was even rood als mijn rood geschilderde muur . overal lagen scherven van glas en omvergegooide meubelstukken . Niemand die mij hoorde schreeuwen om hulp, niemand die me kwam helpen . Ik was alleen op de wereld , alleen met dit monster waar ik niet tegen was opgewassen . Zijn loze beloftes , zijn smeekbedes , zijn venijnige lach telkens hij tegen mij aan het stampen was , het staat allemaal in mijn geheugen gegrift als de dag van gisteren .
Sven lag te slapen op bed na zijn razernij op mij te hebben uitgewerkt . uitgeteld door de angsten en de pijn , bekeek ik de blauwe plekken op mijn armen en benen . Ze liepen merendeels over de krassen die ik mezelf ooit had toegebracht in mijn jeugd . Ik verdiende niet beter , was het niet waard om graag gezien te worden . Dit was mijn lot , het zou uiteindelijk ik of hij worden .
IK sleepte mezelf naar de badkamer. Elke stap die ik zette, deed pijn aan mijn gewrichten . Mijn oog kon ik amper openhouden en was helemaal opgezwollen . Heel stil , uit angst om hem niet wakker te maken , deed ik het licht aan en bekeek ik mijn gezicht in de spiegel . Wat ik daar zag, tartte mijn verbeelding . De porieën in mijn gezicht waren zodanig samengedrukt door de slag die hij me had gegeven , dat ze allemaal etterende wondjes vormde . Mijn oog zat helemaal dicht van de prut en was blauw, geel en paars . Ook op mijn rug zag ik een blauwe plek in de vorm van zijn schoenafdruk en mijn nek kon ik niet meer draaien naar links of rechts . Tranen stroomde langs mijn wangen naar beneden ." Dit was de laatste keer , dat meen ik ." snikte ik stilletjes . In een ondoordachte emotie, liep ik naar de keuken en haalde ik het meest scherpe mes uit de lade .
Daar in de kamer lag hij te slapen . Zijn gesnurk irriteerde me zodanig dat ik me moest inhouden om het mes niet op zijn keel te zetten .Ik wist dat ik ertoe in staat was. Hij had me immers alles afgenomen , mijn kinderen , elk greintje eigenwaarde dat ik bezat , en nog zoveel meer . Wat hield me dan nog tegen ? Ik had enkel maar het mes in zijn borstkas te planten en te zeggen dat het wettelijke zelfverdediging was . Ik zou vrijgesproken worden over de hele lijn vanwege mijn psychiatrisch verleden en het in een moment zijn van totale zinsverbijstering .
Het mes ging de hoogte in , ik zou het met een immense kracht laten neerkomen daar waar zijn hart zat . Een beeld van de kinderen schoot voor mijn ogen en een kleine stem fluisterde me in ; " doe het niet Chloe, je zult je kinderen nooit meer terugzien als je dit doet !"
Wordt vervolgd
