Gisteren en vandaag nog eens een auto op de oude manier hersteld. Op de richtbank. 'n Oude bak van achttien jaar. Met die nieuwe van bakpapier gemaakte stukken verdriet moet ge dat nie meer proberen. Van de minste duw da ze krijgen zien ze eruit als de wasdraad van Martha van hier rechtover. Haar flanellen onderbroeken zijn in die karren wel vervangen door gebruikte airbags. Kutauto's zijn het tegenwoordig.
Werkje uitgevoerd in d' oude garage. Dan weet ik het wel. Goe voor 't drinkgeld. Gisteren vroeg begonnen en, wegens sluitingsdag van mijn kantoor, laat gestopt. Vandaag vroeg begonnen en vroeg gestopt. Vanwege administratie. Op de achterkant van een bierkaartje mijn uren noteren is ook papierwerk. Toch?
Copain moet van heel de week nie werken en had de grens tussen serieus klappen en zeveren al overschreden doen ik in't café toekwam. Nu, voor mij geen probleem. Wij hebben nogal veel conversaties in de tweede toestand. En we begrijpen elkaar. Opeens zegt èm: 'Ga je mee naar de Monteberg?' Ik antwoordde niet direct wegens nie veel zin. 'Kan je weer gans de namiddag een terrasje doen met die troela van verleden jaar.' De klootzak. Waarom doet èm dat toch? Ik had zin op zijn grijns te kloppen. De cafébaas was twee meter genaderd, wat wilde zeggen dat hij iets gehoord had. En hij kan zijn muil niet houden. Ik bestelde er nog twee en copain begon over Tielt. De lamme trekhond. Toen de patron op veilige afstand was haalde hij zijn gsm boven en toonde hij me de foto van verleden jaar toen Julie me een kus gaf. De godverdomse verrader. Hij zag me van kleur veranderen en duwde op de 'delete' knop. ' Ik heb het aan niemand gezegd of getoond, Vroemke. Op mijn communiezieltje.' Hij klopte me op de schouder en bestelde er twee. Terwijl we nog met een volle in onze hand stonden. 'Case closed.' Daarvoor zijn we vrienden.
Morgen nog een dag gaan klooien en het is weer weekend. En Monteberg. Zou Julie daar zijn?
|